Rodzice dzieci niepełnosprawnych - radości i troski ! .. - Netkobiety.pl

Shanty, właśnie dlatego że ja też patrze codziennie na zmaganie się wielu rodziców z chorobą swych dzieci, chciałabym im jakoś pomóc. Wiem też, że takie jednoczenie się rodziców jest bardzo ważną sprawą, wiele z nich musiało zrezygnować ze swoich marzeń, ambicji, planów, kariery zawodowej.. Zła jestem, że tak małą uwagę poświęca się takim ludziom, nie wspomnę o tym, że zbyt mało jest instytucji "przyjaznych niepełnosprawnym dzieciom i ich rodzinom"..
Powiem Ci, że ja tłumaczę sobie chorobę mego synka w ten sposób, że cieszę się, że to wada serduszka (operacyjna- do naprawienia mam nadzieje), a nie jakaś choroba genetyczna czy poważniejsze trwałe kalectwo.. nie wiem, czy umiałabym sobie z ty poradzić ..

mnie też bardzo szkoda takich dzieciaków..
A Ty pracujesz z takimi dziećmi? lub z ich rodzicami?

Witam.
Jestem mamą niepelnosprawnego dziecka z chorobą genetyczną.sama borykam sie z trudem wychowania.Jestem pielegniarką.ojciec dziecka doprowadzil do tego ze musze jemu spłacic ogromną kwote za połowe mieszkania.Jestem zalamana jak mozna swemu dziecku zgotowac taki los tzn wpedzic przez to w biede,pozbawic szans lepszego rozwoju,wykluczyc przez to spolecznie.Mam tez jeszcze jedno dziecko.A wszystko z zemsty pewnej i potrzebie zakupu wiekszego mieszkania przez ex dla nowych dzieci.Jak tu wierzyc w uczucia ojcowskie,ludzkosc,chec pomocy dzieciom niepełnosprawnym.W rozny sposób ludzie ofiarują pomoc dla obcych chorych dzieci ,a tu rodzony ojciec okrada biedne dzieci.

Jeśli któraś mama jest zainteresowana wczesnym wspomaganiem rozwoju niepełnosprawnych dzieci to polecam stronę wczesnewspomaganie.firr.pl. Jest tam dużo informacji na temat możliwości rehabilitacji dzieci. Od niedawna funkcjonuje też forum, na którym można zadawać pytania ekspertom od prawa, rehabilitacji i psychologii. Szczerze polecam!

Witam ... co prawda nie jestem mamą dziecka niepełnosprawnego tylko ciocią ale chętnie wezmę udział w dyskusji  aby moc wesprzeć moja siostrę w trudach wychowywania dziecka niepełnosprawnego. Tak jak ktoś już tu wspomniał ,kiedy na świat przychodzi chore dziecko mama często zostaje sama bo "tatuś" ... no cóż po prostu odchodzi.
Mam nadzieje ze wątek rozwinie się ... pozdrawiam

Moja siostra radzi sobie jak morze ale coraz częściej jest po prostu zmęczona,moja siostrzenica ma 4 latka jest dzieckiem z zespołem Downa,dzielna maluda jest po prostu słodziutka,niestety nie mówi co bardzo utrudnia z nią kontakt jest okropnym uparciuchem ale mimo wszystko nie sposób jej nie kochać

Tak to prawda nasza maluda jest bardzo samodzielna ...dziś uparła sie że sama założy buciki i tak się męczyła aż jej się udało hi hi jest fantastyczna jednak martwię się czy będzie mówić co prawda na wszystkie pytania odpowiada bardzo wyraźnie słowem nie , mówi tez mama ale wydaje mi sie że to mało jak na 4 latka

Iziaaaaak oczywiście że tak mala ma zajęcia trzy razy w tygodniu ale powiem szczerze że mimo ze trawa to już rok nie widzę żadnych zmian,dziwi mnie fakt że nie ma żadnych ćwiczeń do domu,pamiętam kiedy moje dziewczynki chodziły do logopedy musiałam ćwiczyć z nimi w domu a w przypadku siostrzenicy jest tak ze zostaje cztery godziny w takim ośrodku gdzie ma  rehabilitacje,ćwiczenia z logopedą i zabawy z innymi dziećmi,potem wraca do domu ,kiedy ja z nią jestem staram sie aby naśladowała rożne dźwięki,odgłosy i w zależności od jej humorku  rożnie nam to wychodzi ale może to za mało ...

Witam
Nie tak dawno temu nasza Olinka zapraszała Was wszystkich na konto Netkobiet na portali Nasza-Klasa, dziś ja również chcę Was zaprosić, z tym, że na inny portal społecznościowy ? Facebook.
Osoby które mają tam konto serdecznie zapraszam do klikania ?Lubię to!? na naszym netkobietowym fun page?u, czyli po prostu na naszej stronie na facebooku stworzonej z myślą o Was
Pozdrawiam serdecznie i do zobaczenia na facebook.pl, moderatorka Delicious

http://www.facebook.com/pages/Netkobietypl/313241256921

Hej Ja jestem mamą trójki niepełnosprawnych dzieci; każdego z innym typem niepełnosprawności. Bywa ciężko. Mój tydzień jest wypełniony zajęciami z dzieciakami... Syn ma autyzm wysokofunkcjonujący, córka padaczkę i zaburzenia zachowania, młodszy syn porażenie splotu barkowego; każde ma zupełnie inne potrzeby terapeutyczne.
Mam to szczęście, że mój mąż, mimo że w innych kwestiach jest bardzo trudny, pomaga i w codziennym życiu, i w opiece nad naszą bandą.

Domi.nowakowska88, masz dziecko niepełnosprawne? Przepraszam, nie chcę cię urazić, ale Twój post jest tak naiwny... Jeśli masz chore dziecko i rzeczywiście takie podejście, jak napisałaś, to ci zazdroszczę. Ale nie mogę się z Tobą zgodzić; dziecko nie jest najważniejsze, a przynajmniej nie tylko dziecko. Równie ważny jest rodzic. Nie można zapomnieć o sobie, bo po prostu się nie udźwignie opieki nad chorym dzieckiem. Poświęcenie i determinacja muszą mieć pewne granice; jeśli nie, cierpią na tym wszyscy.

Pozdrawiam