Uderzenie przez syna, co dalej? - Netkobiety.pl

Elu przeczytałam wszystko, nie myślisz chyba że umieściłam swój post kompletnie bez zapoznania się z tym co napisałaś. Tylko z tego co napisałaś wynika, że właśnie chcesz aby autorka nie powiadamiała swojego męża i zataiła przed resztą rodziny do czego doszło. To ja też ci zwięźle napiszę; To kompletnie poroniony pomysł i też wyżej napisałam dlaczego tak myślę.

Uwazam, ze dobrze zrobilas, ze Twoj partner dowiedzial sie o tamtej sytuacji. Mysle, ze podswiadomie zawsze bronilas starszego syna, by nie czul sie odrzucony przez to, ze nie ma prawdziwego ojca. Tylko ze Ty nie dalas szansy partnerowi, by tym ojcem mogl być dla Twojego syna. A ojciec czasami musi być surowy i wcale nie chodzi mi o bicie. Po prostu Twoj syn wie, ze moze sobie na wiele pozwolic, bo Ty i partner nie gracie do jednej bramki. Przynajmniej w kwestii wychowania. Przede wszystkim to musisz znienic. Smarkaczowi nic sie nie stanie, jesli czasem dostanie od ojczyma ostra reprymende. W Waszym "stadzie" jest dwoch samcow i ten mlodszy probuje swoich sil. To samiec alfa (Twoj partner) musi pokazac, ze nie oddaje paleczki. A Ty powinnas go w tym wesprzec. Oboje musicie sie wspierac, jesli chodzi o starszego syna i jego zachowanie wzgledem Was. Nie ukrywaj przed partnerem, ze sobie nie radzisz. Jesli trzeba, idz do psychologa. I zawsze mozesz gowniarzowi spakowac walizke I powiedziec, ze od dzisiaj moze sobie być doroslym. Nie chodzi o to, by go wygonic z domu I urwac kontakt, ale pokazac, ze miarka sie przebrala i nie bedziesz dluzej tolerowac takiego zachowania. Sorry, ale nie wyobrazam sobie sytuacji, gdzie moj niepelnoletni syn wprost przyznaje mi sie, ze pali trawe, czy pije piwo, a ja nie jestem w stanie nic zrobic. Dzisiaj trawa, a jutro moze siegnac po dopalacze. I tez nic nie zrobisz? Uwazam, ze tylko postawienie sprawy na ostrzu moze pomoc. Bo na wychowanie chyba juz za pozno. Skoro syn uwaza, ze jest dorosly - traktuj go jak doroslego. Naloz na niego konsekwencje. Pewnie bedzie ciezko, skoro przez caly czas mu poblazalas, ale innego wyjscia nie widze. Przede wszystkim zacznij od siebie I partnera. Zacznijcie rozmawiac I stworzcie wspolny front. Konsekwentnie. Niech mlody wie, ze przegina.

Ja bylbym wdzieczny gdybys jednak napisala chociaz w skrocie.
Takie tematy co chwila tutaj sie pojawiaja wiec osobom, ktore staraja sie pomoc przydalaby sie zawsze anegdotyczne rezultaty roznych wyborow, w oparciu o ktore mozna w przyszlosci prowadzic debate.

Intuicja podpowiada, że początek tego, co dzieje się obecnie, miał miejsce na etapie związania się z partnerem, a potem przyjścia na świat drugiego syna. Przypuszczam, że właśnie wtedy całą swoją uwagę poświęciliście młodszemu chłopcu, a nastolatka pozostawionego samemu sobie dotknęło poczucie osamotnienia, choć przecież właśnie wtedy potrzebował najwięcej Waszej uwagi. Ty, zaabsorbowana nowym uczuciem, a potem opieką nad niemowlakiem, mogłaś tego nie zauważyć, uznając, że wszystko działa jak należy, tracąc z oczu uczucia syna. To co dzieje się teraz, to są tego konsekwencje.

Całkiem możliwe, że z uwagi na powyższe chłopak nie tylko nie odczuwa więzi z chłopcem, ale wręcz niechęć do młodszego brata, który przez lata odbierał mu Waszą uwagę. Można założyć, że nie odbywa się to na poziomie świadomym, ale już podświadomość podpowiada mu "nie lubię tego dziecka (brata), nie chcę poświęcać mu swojego czasu, nie zależy mi, żeby było mu dobrze".
Nie zaszczepiliście w nim miłości do malucha, równocześnie to z jego powodu doświadczył odrzucenia i teraz jest, jak jest.
Nie twierdzę, że na pewno tak było, ale warto temat przynajmniej przemyśleć.

Być może uznasz, że dałaś mu swoją miłość i uwagę, ale mądra miłość NIE polega na tym, by odpuszczać, pobłażać, kryć, udawać, że nic się nie dzieje, kiedy należało stanowczo reagować. Bez wyraźnie postawionych granic chłopak nie czuł się bezpiecznie, bo nie wiedział w jakich ramach może się poruszać. Potem z kolei nie doświadczając z Waszej strony zainteresowania, zaczął go szukać w środowisku rówieśniczym. 

Mój syn nigdy nawet nie podniósł na mnie głosu, a już nie wyobrażam sobie, by mógł podnieść rękę i ja doskonale wiem dlaczego. Przemoc, jaką stosuje Twój syn, też nie bierze się z niczego. On Ci nie ufa, nie szanuje Cię, nie czuje się w Waszym domu bezpiecznie. Równocześnie ma problem z emocjami, dlatego wystarczył błahy powód, jakim był Twój sprzeciw, by wywołać w nim tak dużą frustrację, która eskalowała do tego stopnia, że bez zawahania uderzył.

Moim zdaniem od teraz musicie z partnerem stanowić jeden front, grać w jednej drużynie. Relacje z synem powinny Was łączyć, a nie jak dotychczas różnić, wtedy wszyscy na tym skorzystają. Ty musisz mu zaufać, w tym nauczyć się otwarcie wyrażać swoje zdanie i mówić o obawach, mąż z kolei nie powinien mieć poczucia, że w domu, który razem tworzycie, nie ma na nic wpływu. W końcu wchodząc do niego w pewnym sensie wziął odpowiedzialność także za Twojego starszego syna, a jednak nie bardzo mógł uczestniczyć w jego wychowaniu, bo mu na to nie pozwalałaś.

W relacji z synem trzeba będzie postawić sztywne granice i konsekwentnie pilnować ich przestrzegania. On musi w końcu poczuć, że jest dla Ciebie ważny, ale to nie polega na tym, że mu pobłażasz. Musi też zacząć szanować innych. Sposób, w jaki się do Ciebie odnosi, jest niedopuszczalny, ale robi tak, bo... może. Tak, on po prostu posuwa się dokładnie tak daleko, na ile mu pozwalasz.
Na ten moment zresztą wszystko jest mocno zaburzone.

I tu powinniśmy też skończyć.
Karolina  wspólnie z ojczymem zajmą się młodym, a nam wiedzy więcej chyba tu
nie potrzeba.
Nie wszystko nadaje się do publikowania, więc matka ma prawo tu już milczeć.
Ja wierzę, że oboje dołożą wszelkich rozsądnych starań, by chłopakowi i sobie
nawzajem pomóc.
Dostała od nas wystarczająco dużo i z pewnością też wybierze co jej będzie
przydatne.
Karolino, powodzenia.

Myślę inaczej.
Matka jest już wystarczająco tu zbombardowana i podawanie nowych szczegółów
już jej nie pomoże, a może zdołować.
Nadal wierzę, że poradzi sobie już ze swoim partnerem uporządkować te sprawy.

Zakladasz, ze forum jest tylko i wylacznie od udzielania rad i braku informacji zwrotnej jakie te rady mialy konsekwencje w rzeczywistosci.
Co za tym idzie tworzymy sytuacje, w ktorej osoby udzielajace rad zamkniete sa w swojej subiektywnosci i powielaja te same opinie bez mozliwosci refleksji / zmiany przekonan na bazie informacji zwrotnej z konkretnej, rzeczywistej sytuacji autora.
Takie postawienie sprawy nie pomaga forum polepszac jakosci oferowanych rad i spowalnia nauke samych osob, ktore sie tutaj udzielaja.

Z drugiej strony deklarujesz, ze podzielenie sie anonimowa informacja zwrotna moze zdolowac autorke.
Nie zgadzam sie, ale pomoz mi zrozumiec ten wniosek jesli masz za ta opinia jakiekolwiek argumenty.

.

Aha,tylko kogo to obchodzi?
Przeczytaj może post,na który odpowiadasz.

To ci się tylko tak wydaje.
Myślę, że po głębszym zastanowieniu zmieniłabyś zdanie.
Zresztą jako matka nieletniego musiałabyś go jeszcze do czasu pełnoletności utrzymywać i ogarniać.