Budowa autorytetu u dzieci - Netkobiety.pl

Budowanie autorytetu to nie chwila tylko ciężka praca. Niektórzy mają, bo tacy są, a inni nie. Uważam, że przede wszystkim liczy się konsekwencja w działaniu.
Jeśli autor widzi i słyszy, że nastolatek bez szacunku odnosi się do jego partnerki, przy czym ona na to pozwala, wtedy godzi się na takie zachowanie, uznaje za normę.
A jeśli by powiedział, że nie zgadza się na to i uzasadnił krótko, wtedy w oczach nastolatka byłby inaczej postrzegany. Budowanie autorytetu to nie jest bierność , a wręcz przeciwnie wymaganie posłuchu. A jeśli chodzi o konsekwencję, rozumiem to tak, że sam autor zwraca się z szacunkiem do partnerki i nawzajem.
Nie może być tak, że od nastolatka niczego się nie wymaga natomiast spełnia się jego wszystkie życzenia.

Mnie bawią wypowiedzi co niektórych użytkowniczek, że wzorcem powinien być facet wspierający kobietę.
Przecież takich kobitki potem zdradzają, albo poniewierają ile się da, kompletnie ich nie szanując. Tu na forum, aż roi się od wątków potwierdzających tą zasadę.

To ze nie biologiczny ojciec, nie będzie miał autorytetu u dziecka, jest to kompletna bzdura.
Sam jestem ojcem syna który nie jest moim biologicznym dzieckiem.
A wydaje mi sie ze autorytet, jak najbardziej u niego mam.
Nie mam biologicznych dzieci, wiec nie będę się wypowiadał na temat budowy autorytetu od małego.
Ale w moim przypadku, autorytet pomogła mi zbudować zona, wydaje mi sie ze w takich relacjach, z samotna matka, to jej wola i decyzja aby uczynić partnera równoważnym rodzicem jest najważniejsza.
Jeśli ona będzie kwestionować twoje decyzje, i podważać twoje wybory, to automatycznie stracisz szacunek u dziecka.
I odwrotnie jeżeli będziecie cie wspierać,szanować twoje decyzje, to tak samo dziecko będzie sie szanować.
Myślę ze autorytet buduje sie na konsekwencji.
Jeżeli co chwila zmieniasz zdanie, nie dotrzymujesz słowa które złożyłeś dziecku, sam łamiesz zasady domowe które razem ustaliliście ,np telefon przy jedzeniu, to tego autorytetu nigdy nie zbudujesz.
Autorytet to tez ufność dziecka w twoje osady, musi Ci ufać, w to że jeżeli posłucha twojej rady to będzie to dobra rada,która przyniesie mu korzyść.
Nie oszukujmy sie, musisz tez wypadać dobrze na tle innych rodziców kolegów, jeżeli jesteś łachmytą, a twoje dziecko wstydzi sie ze ma nieudacznika zyciowego za ojca, to zadnym autorytetem dla niego nie bedziesz,nie ma szans.

Legat:
Nie wyobrażam sobie sytuacji w której nie wspieram swojej zony.
Mąż musi wspierać swoja zonę.
W innym przypadku po co takiej kobiecie taki mąż.

Bycie konsekwentnym nie wyklucza budowania relacji.
Nie wyklucza bycia uważnym na potrzeby dziecka i reagowania na bieżące problemy.
Nie ma niczego złego w zawieszeniu zasad gdy wymaga tego sytuacja, dzieci się wychowuje, nie programuje.
Ale notoryczne odpuszczanie,jak najbardziej zabiera sprawczosc, i owszem, tworzy przestrzeń,ale przestrzeń  w której dziecko sie gubi, i zaczyna brać za zachowanie rówieśników, również te patologiczne za wzorce do naśladowania.
I tak jest jeżeli raz pozwolimy dziecku zjeść chipsy przed snem, bo bardzo chce, potem znów pozwolimy, bo dostało dobra ocenę, a potem znów bo czuje sie zle, i niech zje na poprawę humoru to owszem potem dziecko będzie oczekiwać paczki chipsów przed snem.
Ustala sie jakieś zasady, również których dziecko nie rozumie, bo oczekiwanie od dziecka ze np w wieku 6 lat zrozumie ze jedzenie chipsów przez snem jest dla niego szkodliwe jest nieodrzeczne,przecież chipsy sa takie dobre.

dodatkowo rzeczywistość jest okrutna, i świat również jest okrutny, wymusza na nas bycie konsekwentnym.
Gdy nie przyjdziemy do pracy,gdy spóźnimy sie na autobus,gdy sie zadłużymy czy wydamy pieniądze przeznaczone na czynsz to spotkają nas z tego tytułu konsekwencje.
Zawsze.
Nikogo nie będzie obchodziło ze zostawiła nas dziewczyna,zmarła babcia czy mielimy zły dzień.
nikogo poza rodzina i przyjaciółmi nie obchodzą nasze uczucia czy jak sie czujemy.
I uświadomienie dziecka jak wygląda świat, żeby nie weszło w dorosłość z głupim naiwnym myśleniem ze świat jest dobry, a ludzie troszczą sie o siebie wzajemnie, sprawi ze poradzi sobie w życiu, ze nie zostanie wykorzystany.
Że nikt nie pójdzie mu na rękę, ze nikt nie wył nagle zasad,bo on tak chce,czy bo tak wypada, albo bo ktos rani jego uczucia.
Jak widzę pokolenie dzisiejszych młodych , tak naiwnych , myślących ze sa ważni, ze ich uczucia sie liczą, i jak obserwuje to ich zderzenie z ścianą rzeczywistości, zwłaszcza jak ida do pierwszej pracy, to zawsze zadaje pytanie.
Gdzie byli rodzice, ze ich nie uświadomili jak funkcjonuje świat.
Że świat wymaga konsekwencji działań,pryncypialności, trzymania sie ustaleń,które sam na siebie zarzuciwszy respektujesz.
I że karze okrutnie tych którym sie wydaje ze jakies swoje naiwne zasady mogą uskuteczniać.

Jak najbardziej sie z tobą zgadzam, szacunek to nie bezwzględne posłuszeństwo,poddaństwo.
Dziecko jest takim samym członkiem rodziny jak mama czy tata, dlatego tak trzeba z nim rozmawiać,aby dziecko samo rozumiało ze rodzice chcą dla niego jak najlepiej.
żeby nakazy takie jak "trzeba myc zęby" albo zakazy" nie można jeść chipsów przed snem"  mimo że dziecko nie zrozumie do końca,dlaczego one sa, ile dorosłych nie rozumie tego ze nie wolno jeść przed snem, to żeby pomimo niezrozumienia,ufało rodzicom.
Niestety bardzo często rodzice mówią "dziecka mnie szanuje" gdzie w istocie prawda jest taka, że sie ich boi, a nie szanuje.

O niektórych ludziach mówi się, że mają dobre podejście do dzieci, a o niektórych mówi się, że kompletnie nie mają tego wyczucia, tej zdolności czy umiejętności.
Prosta kobieta bez żadnych szkół, prosty facet bez żadnego pedagogicznego wykształcenia, a jednak mają oni w sobie coś, co sprawia, że dziecko czuje się przy nich dobrze, lubi ich towarzystwo, gdyż czuje się bezpieczne. Nie potrzebuje robić im na złość, bo cudownych rodziców ma.

Tymczasem może być kobieta, która nie wiadomo, ile to mądrości pedagogicznych się nie naczytała, ile szkół by nie skończyła, a mimo to jest sztuczna i pozbawiona jakiejkolwiek zdolności podejścia do dziecka.
Widać to na przykładzie nauczycieli, gdy ta sama klasa u jednego nauczyciela zachowuje się super, a u innego robi z lekcji koszmar.
Tak więc ja uważam, że jednym z czynników wpływającym na budowanie autorytetu w oczach dziecka są cechy osobowościowe opiekuna, jego sposób bycia, to czy ma podejście do dzieci, czy nie. Dorosły mający podejście do dzieci może z dziećmi przysłowiowe konie kraść, a taki bez tej umiejętności sam sobą będzie budził w dziecku chęć robienia mu na złość i pukania due w czoło za jego plecami.

Podkreślam, wskazałam tylko na jedną z przyczyn tego czy posiada się autorytet u dziecka, czy nie.