Uderzenie przez syna, co dalej? - Netkobiety.pl

Zapytam wprost - jaką karę wymierzysz albo już wymierzyłaś synowi za taki podły akt agresji?

Rozpuszczony jak dziadowski bicz syn, strzela matce w twarz i za samo "przepraszam" można zamknąć sprawę? I czekać, czy się nie powtórzy? XD

Każdy ma inne doświadczenia, można dawać luz i można mieć do siebie zaufanie. Wyobrażasz sobie jakbyś od syna dostała w twarz?

Nie czytałam wszystkich postów w temacie ale moje zdanie jest takie:
1) Powiedzieć koniecznie partnerowi o zachowaniu syna. On Ciebie nie przeprosił ze szczerego żalu tylko strachu przed ojczymem. Ukrywając jego zachowanie dajesz mu znak ze wszystko już ok. Chcesz załatwić sprawę metodą na dobrą mamusię? Ile razy już tak robiłaś? Jaki efekt tego masz? Taki ze syn dal Ci w twarz. A co jeśli za chwilę przyłoży drugiemu synowi ? 
2) pozostawiając bez konsekwencji takie zachowanie wychowujesz agresywnego człowieka który będzie bil również swoją partnerkę. Tobie też jeszcze nieraz przyłoży skoro  teraz nie ma z tego żadnej zadymy.
3) wez się wkoncu za wychowanie syna. Domyślam się że przez lata powodowały Toba wyrzuty sumienia  ze biedny polsierotka wychowywany przez ojczyma. Niech chociaz u mamusi ma jak w miodzie i mleku. Teraz masz konsekwencje. Przymknęłas oko na trawę, alkohol w imie dobrych ocen? Wiesz co moje dziecko jest jeszcze małe ale wolałabym zeby wyrosła na dobrego mądrego zyciowo człowieka który będzie wykładał towary  w Biedrze i przynosił słabe oceny ale szanował przy tym ludzi. Ty wolisz syna który ma średnia powyżej 4.0 ale jak tak dalej pójdzie to będzie się mógł ta średnia pochwalić w pierdlu . Obudź się Kobieto. A synowi powiedz ze uczy się dla siebie a nie dla Ciebie. Jak mu pasuje wykształcenie na minimalnym poziomie i takaż potem pensja to jego problem i wybór. Ty go utrzymywać zawsze nie będziesz.  A jeśli przestanie się uczyć to w momencie ukonczenia18 lat nie masz juz zadnego bowiązku na niego łożyć. Niech wtedy zabiera bety idzie w miasto i robi co chce z kim chce i kiedy.

Może dlatego, że nie ponosi konsekwencji swoich czynów.

Problem w tym, że wyraźnie napisała, że ojczym na pewno zachowa się agresywnie, więc po co?
Zyska tylko tyle, że syn się na nią zamknie, więc po co ?
Pomysł z psychologiem dobry.

Tylwyth Teg, mógłbyś proszę przytoczyć jakieś badania na poparcie Twojej tezy, chętnie się dokształcę jako że bardzo lubię psychologię.

Przepraszam, jak nie odniosę się do wszystkich pytań, ale jest ich sporo i nie wiem,czy czegos nie przegapię.

Ela, on nie przeprosił szczerze, tylko ze strachu przed partnerem. Partner, odkąd syn zachowuje się tak, a nie inaczej, jest cięty na niego. Nie, nigdy go nie uderzył, ale on by surowiej syna traktował i zdecydowanie dążyłby do tego, żeby ponosił konsekwencje swoich czynów. Ja, cóż, mocno mu pobłazałam, tłumaczyłam. W innym wątku na forum napisałam, że jak np syn wrócił w wakacje po trawie, to partner go nie chciał wpuscić do domu, najchętniej w ogóle cofnąłby mu całe kieszonkowe. On wielokrotnie zrobiłby zupełnie inaczej niż ja. I syn dobrze wie o tym. Wie, że przegiął w tym sensie, że ma swiadomosc, że tego partner nie odpusciłby mu. I tak, powtórzę, w tym akurat przypadku oberwałby.
Wczesniej ich relacje były dobre, a syn go szybko zaakceptował i polubił. Teraz jest inaczej.
Do młodszego swojego syna podchodzi inaczej, ale to nie jest tak, że mojego starszego kiedykolwiek traktował źle. W żaden też sposób nie dawał mu odczuć, że jest ten ''gorszy'', bo nie jego.
Napisałas, że młodszy syn to moje dziecko, a nie syna. Tak, to moje dziecko, ale czy ja oczekuję, że starszy będzie robił za niańkę i się nim zajmował? Nie. Chodzi mi o to, że nie chce małemu poswięcić ani chwili, mógłby chociaż przez trochę pogadać z nim, obejrzeć to, co on mu pokazuje i tyle. Mały, mimo wszystko, jest za nim bardzo, ale syn nie ma ochoty na  żadne kontakty z nim. To nie chodzi o robienie za opiekuna do brata, tylko o zwykłą rozmowę. Zdaje sobie sprawę, że to dla starszego nie jest partner do rozmowy, ale chwilkę mógłby mu każdego dnia dać, a nie wyganiać go i kazać mu spadać do matki i ojca. 

Feniks - syn się uczy nie dla mnie, ma plany, chce isc na studia. Ma niby konkretne zainteresowania i chce isc na studia z tym związane. Wie, że wiecznie na moim utrzymaniu na pewno nie będzie.

Elu, a co to za stres z powodu niemożliwości  nocnego wyjścia z kumplami?
To nie jest sprawa wielkiej wagi tylko zwykłe rozwydrzenie.

Syn od tej ,,akcji '' teraz grzecznie siedzi w domu, po szkole zaraz wraca. Poza wczorajszą rozmową ogólnie rozmawiać nie chce. Nie chce powiedzieć, czy ma problemy czy nie. Na proponowanie mu pomocy też jest ''nie''. Wyciągnąć cos od niego graniczy z cudem.

Ela, partner nie jest agresywny. Ja już to napisałam, że z agresorem nie byłabym, nie zdecydowałabym się z kims takim na dziecko.

Tak? A jaki ma stres łysy dres, który podchodzi do Ciebie i każe oddawać torebkę, a potem zasadza Ci prawego sierpowego pro forma? Z czym on sobie nie radzi? Myslisz, że wyrzuty sumienia go gryzą i tak rozładowuje to napięcie?

Zachował się agresywnie, bo usłyszał "nie", to był dla niego wystarczający powód, by podnieść na matkę rękę. Niedojrzale to wali po głowie 3 latek swoją matkę, a nie 17 latek. Nawet się nie zawahał. Naprawdę uważasz, że musiał się pół życia na coś napatrzeć, żeby potem to odtworzyć? A wiesz, że agresja jest wrodzoną częścią większości mężczyzn zwłaszcza w okresie dojrzewania, burzą hormonów i naturalnie to im mija po 25 roku życia? Chłopak jest zwyczajnie nieogarnięty, nie ma granic, więc swobodnie daje się kierować swoim odruchom i instynktom. Wierz mi, nikt go nie musiał tego uczyć.

A wnosisz to po czym?

Jesu, co Ty po jakiejś psychologii dla przedszkolanek jesteś, czy co...
Powstrzymywanie się przed walnięciem kogoś, kto jest silniejszy to zdrowy rozsądek. Kiedy emocje opadną musi nastąpić rozmowa i wyjaśnienie, nauka, wnioski. Jasność sytuacji, aby więcej coś takiego się nie powtórzyło nie ze strachu, a z pomyślunku i zdrowego rozsądku.
Akcja wywołuje rekację. Wszystkie nasze czyny mają swoje konsekwencje.

Bo "jego krew" ma 5 lat, a nie 17, to jak ma go traktować?!

Mam dziecko i sama wiem jak ważni są rówieśnicy w każdym wieku.
W tym wypadku chodzi o coś zupełnie innego. Zabawa z rówieśnikami, a raczej jej brak,  nie rodzi tak wielkiego stresu by dokonać aktu agresji na matkę. Chłopak ma źle ustawiony system wartości, albo po prostu zapomniał co jest w życiu ważne.
Ja nadal obstaję przy tym, że powinien ponieść jakieś konsekwencje swojego czynu. Nie można nad tym przejść do porządku dziennego, bo to nie nauczy go odpowiedzialności za swoje działanie. Gdyby np. został pozbawiony kieszonkowego na jakiś czas na pewno nie stałaby mu się wielka krzywda.

Oczywiście że było coś wcześniej, co doprowadziło do sytuacji, że młody czuje się na tyle bezkarny, iż uderzył matkę. Jak widać w stosunku do ojczyma już tej bezkarności nie czuje, dlatego tak bardzo zależy mu na utrzymaniu całej sprawy w tajemnicy

Hej Karolina
przerabiałem podobną sytuację  z nastoletnim synem(wtedy 17 lat). Był b.agresywny w stosunku do mnie jak i matki. Zrobilśmy testy z moczu  na obecność narkotyków. No i były różne. Chyba wszystkiego spróbował, aż wylądował w ośrodku.Udało się Go z tego wyrwać. Aktualnie nie bierze i jest spokojny.
Chyba najgorsze są benzodiazepiny.

między tluklby rowno waszą 3 a uderzyłby syna, co sama napisałaś w końcu, jest różnica. Sama piszesz o strachu i uwazasz ten strach za ok sprawę.
Niestety proszę netludzi kochanych, naiwne jest myślenie że nastolatka prawie dorosła osobę można wychowywać jak małe dziecko,  albo jak pieska.
To jest prawie dorosła osoba i nie dogadasz się z nim w ten sposób.
Masz dobre chęci, ale wydajesz się odporna na zmiany , autorko.
I tak, uważam że byłabyś z agresorem, jeśli pytasz.
Oczywiście z tym, którego Ty potrzebujesz, czyli  Twoim mężem.

Bo mogłoby się okazać, że syn bierze dopalacze, a wtedy wiadomo.

Ela - mylisz się, nie byłabym z przemocowcem, i nie wiem, czemu założyłas, że jest inaczej. Na podstawie czego to wysnulas?

Syn mi kiedys, już dosc dawno, powiedział, że jak skończy tutaj studia, to wyjeżdża do Niemiec i tam chce (chciałby) żyć (już pisałam, że ojciec starszego był Niemcem, mamy tam rodzinę z jego strony). Już o tym nie mówi, ale takie miał swego czasu plany (język niemiecki umie).

,,Dlatego pisalam, ze tu pomogłaby terapia rodzinna (bez odzewu na razie ze strony autorki w tym temacie).Dlaczego? Bo, moim zdaniem, jest problem, ktory wymknąl sie spod kontroli. A 17 to juz nie dziecko, pewne sprawy w jego wychowaniu zostały prawdopodobnie zaprzepaszczone, teraz trzeba ratowac to, co można. Bez pomocy - profesjonalnej- będzie duzo trudniej. Moze chodzi o uzywki, moze o rowiesnikow, moze o atmosfere w domu. Ale matce on tego juz byc moze nie powie, tym bardziej ojczymowi. Byc moze powie terapeucie.''

Tego, ze cos jest nie tak i to bardzo nie tak, jestem pewna na 100%. Tak, dawałam młodemu dużo luzu i swobody, może za dużo, ale też NIGDY nie miałam takich problemów z nim.  Ani nikt się na niego nie skarżył ani ja sama nie miałam mu nic do zarzucenia. Ot, to był zwykły nastolatek, który nie robił większych przypałów.
Alika - ja proponowałam synowi psychologa, chyba w któryms poscie też o tym napisałam. Mówiłam, że jak ma problemy czy cos złego się dzieje, a nie chce powiedzieć mi/nam, tylko woli specjaliscie, to usłyszałam, że nic się nie dzieje, a on do żadnego psychologa nie pójdzie i pomocy nie potrzebuje.
Ale nie zostawię tak tego, czy się to synowi podoba czy nie, bo na dłuższa mete tak żyć nie można.

17 latka ciężko siłą zawieźć na terapię. Jak się uprze, równie dobrze może nic nie powiedziec, ale... Zdecydowałam, że powiem partnerowi, co się stało parę dni temu. Miałam nie mówic, ale przeanalizowałam po raz setny to wszystko i sama pewnych rzeczy nie ogarnę.
Mam tylko nadzieje, że nie będę tego żałować.

Nie była to dla mnie łatwa decyzja, nawet bardziej szłam w kierunku tego, żeby absolutnie nic mówić, ale chyba nie mam wyboru. Czeka mnie ciężka rozmowa z partnerem i powiedzenie mu o tym wszystkim, a pisząc o tym, że mam nadzieje, że nie będę załować, miałam na mysli to, ze liczę, że nie zareaguje impulsywnie wobec syna.

Jeśli syn wykazuje taką skruchę powinnaś sama to z nim załatwić. Jeśli powiesz partnerowi syn może poczuć się zdradzony. Twój partner nie jest jego ojcem, możesz sama nałożyć na syna karę czy pociągnąć go w jakiś sposób do odpowiedzialności.
Strata zaufania syna może być stratą nie do naprawienia.

Chciałam zauważyć, że następuje w tych radach pewien dysonans. Z jednej strony sugerujesz, że syn jest już na tyle duży i w takim wieku, że w sumie należałoby go traktować jak dorosłego. Nie można do niczego zmusić, nie można nic nakazać, można jedynie rozmawiać i negocjować. Ok. Z drugiej strony piszesz, że jeśli ona popełni błąd to straci zaufanie syna i nie będzie mogła go do niczego przekonać. Czyli traktujemy w tym wypadku syna jednak jak dziecko? I to bardzo delikatne dziecko? Na paluszkach, ostrożnie, żeby nie spłoszyć szczeniaczka?
Proponujesz złą przewagę sił, moim zdaniem. To ona, jako matka straciła do syna zaufanie. To on uderzył ją, a nie ona jego. To on się zachował tak, a nie inaczej. I to JEMU powinno zależeć na odzyskaniu tego zaufania. To dla niej teraz jego słowa, obietnice, informacje i jego komunikacja nie powinny nic znaczyć i on powinien o tym wiedzieć i ponieść tego konsekwencje.
Traktujmy go jak dorosłego, tak jak on chce, z pełnym pakietem.

Co ma wiek do tego? Z dorosłymi można niszczyć zaufanie? A jak niby On się zachowuje- przeciezsama napisała że poprawnie i żałuje.
To że żałuje ze strachu, to jej zdanie, a podejrzewam że i projekcja, bo się sama boi męża.

Ela ty weź wyjdź  z tą swoją psychologią za 5 groszy...masz chyba jakieś problemy ze sobą albo nieprzepracowane traumy dlatego wszystkimi wkoło wmawiasz coś  co nie miało miejsca a potem się wymądrzasz tylko nie zdajesz sobie sprawy z tego że pleciesz bzdury

Przecież akurat ten ojczym nie jest żadnym szerokim specjalistą od problemów z nastolatkiem,  chyba że użycie pięści to specjalizacja.
Gdyby autorka nie opisała panujących tam układów byłabym za.
Ale opisała.
I uważam że jej mąż w niczym nie polepszy sprawy. Może łaskawie warto przeczytać uważnie co pisze autorka wątku, zanim wyskoczy się z jakąś opinią, bo mam wrażenie że niektórzy czytają tylko pierwszy post A potem wyrzucają z siebie opinię.
Tak jak uczniowie czytają teraz podobno tylko streszczenia lektur, twierdząc że to jest to samo.
A tu odpowiedzi jakby istniał tylko pierwszy wpis.
I nie nie zrobię wam streszczeń cytatami, tak jak się przyzwyczailiscie z lekcji polskiego.
Sami przeczytajcie jeszcze raz łaskawie.

Będą z niego ludzie, dobrze zrobił

To, że Ona sama :
jest pewna, że mąż zastosuje przemoc fizyczną wobec jej syna
sama zauważa, że traktuje inaczej "swoją krew"
sama uważa, że z mężem będa ciężkie rozmowy,

sorki, Wy czytacie inne teksty? czy jak?

to co napisałaś jest w pierwszym poście , prawda?
niekonieczne czytanie reszty, czy jak?

z czego wnioskujesz że jej partner będzie tu działał na korzyść rozwiązania problermu??
No chyba że nie o problem chodzi, tylko karę dla chłopaka.

nie chce mi się już tu walić głową w mur, serio...

Wyobraż sobie,  że surowość wcale nie musi być  stanowcze, sprawiedliwa  czy mądra.
A z tym ją powiązaleś.
I nie ma noc wspólnego z nielewicowoscią
Zobacz na komunistycznych kacyków , jacy byli surowi.
A strach to nie respekt!
Masz rację, LEGAT, wszystko Ci się  poplątało.
I chodzi tu o prawa syna, jak dla mnie mężczyzny jednak, chyba że dla Ciebie to nieoczywiste.;)

Nigdy w życiu nie pozwoliła bym podnieść na siebie rękę ! taki syn który uderzył swoją matkę, u mnie był by już nie istniał, most spalony .Amen.

A o co chodzi? Uważasz że Twój mąż to autorytet dla syna? Że on lepiej ogarnie sprawy? Że jest dobrym rodzicem dla niego?
Jeszcze gdyby się sytuacja po tym incydencie zaostrzyla, zrozumiałabym Cię.
Ale jie rozumiem kompletnie Twojej motywacji?Może zdradź rąbek tajemnicy: Dlaczego?

Ela, może weź już wyluzuj. Syn autorki jest na początku drogi na dno, a Ty starasz się udowodnić, że czarne jest białe. Uderzył własną matkę- to wystarczające "zaostrzenie" sytuacji.

To jest Twoje zdanie. Co bym nie napisała, to i tak jestes uprzedzona do mnie. O syna się nie martw - własnemu dzieciakowi nie dam krzywdy zrobić.

Ela, wytłumacz mi proszę bo ja naprawę nie rozumiem. Chcesz powiedzieć, że lepiej dla autorki gdy stuli buzię, stworzy z synem wspólny obóz i pozwoli, by chłopak nabrał przekonania, że związek jego matki i ojczyma to zwykła wydmuszka i nic za nim nie stoi, żadna wspólnota, żaden związek, żadna jedność? Wystarczy przecież że właśnie tak pomyśli, a odbierze to jako oznakę słabości ich jako związku i każdego z nich z osobna. Nie twierdzę że chlopaka trzeba bić, ale są inne rozwiązania i kary dla ludzi oprócz cielesnych. W normalnym świecie wsadza się ludzi np. do więzienia za to zrobią i rzadko kiedy to że przytrafiło im się złamać prawo pierwszy raz jest usprawiedliwieniem i działa na ich korzyść. Dostają karę czyli wyrok i też ich nikt nie bije i nie stosuje kar cielesnych. Turtaj chłopak złamał wszelkie zasady i powienien ponieść karę, bez względu na wszystko. Jakie on wyniesie doświadczenie w swoje dorosłe życie? Że można kogoś pobić i wystarczy wjechać temu komuś na emocje aby uniknąć kary? Tak będzie robił później częściej, może ze swoją żoną, bo że z matką to tego jestem pewna. Wytłumacz mi proszę o co ci chodzi, bo ja naprawdę nie rozumiem.