Dzieci mojej partnerki - Netkobiety.pl

Nie wiem ile masz lat, ale jaj to nie masz na pewno... Skoro mamusia nie widzi problemu, a zdecydowanie nie widzi problemu i broni synusia niczym wściekła samica, to ja nie wiem, co Ty tam jeszcze robisz. Ona sama podkopuje Twoją pozycję i pokazuje synalkowi, że może wszystko i nic mu nikt nie zrobi, bo mamusia go obroni.
Wiej, człowieku, z tej patologii jak najdalej. W innym wątku tutaj już syn dał matce w pysk, a scenariusz taki sam, jak jej partner chciał ustawić młodego do pionu, to rzucała się z pazurami na partnera i broniła syneczka, a teraz wielkie zdziwienie, że w twarz dostała... Te baby to głupsze są niż ustawa przewiduje...

Szanuj się! Bądź mężczyzną i zacznij się zachowywać jak jeden z nich!

Wyjątkowo w pełnej rozciągłości Zgadzam sie z pozostałymi: zwijaj się stamtąd, nic tam nie zwojujesz. Matka szczeniaka sama sobie kopie metaforyczny "grób", zwiewaj żeby i Ciebie za sobą nie pociągnęła.

A zasłużył na oklepanie po twarzy od starszego faceta? Mężczyźni i chłopcy wychowują się inaczej niż dziewczynki. Ich mózgi sa inaczej skonstruowane i być może był czas, gdzie chłopak powinien dostać porządnie, aby zacząć myśleć. Jak widać na Twoim przykładzie, syn problemów nie miał, żeby Tobie przyłożyć. Tylko Ty miałas problem z tym, żeby dorosły chłop przyłożył jemu. I co teraz z tego masz?
Bycie mężczyzną to kompetencja, opanowanie i autorytet oraz zdolność i możliwość, kiedy sytuacja tego naprawdę wymaga, aby spacyfikować agresora przy pomocy siły. Bo niektórzy rozumieją tylko takie, ostateczne argumenty.

Z agresorem nie ma innych argumentów poza siłowymi.
Zobacz, syn doskonale zdaje sobie sprawę z tego co zrobił i doskonale wiedział, dlaczego prosił Cię, żebyś nie mówiła partnerowi, bo wiedział, że NA PEWNO DOSTANIE i doskonale wiedziałby ZA CO by dostał. Ty spełniłaś jego prośbę, znowu go ochroniłaś. I jaki przykład z takiego postępowania idzie do niego? Że można matke strzelić, potem przeprosić i nic wielkiego się nie stanie. Hulaj dusza, piekła nie ma!

On, powinien mieć teraz w domu PIEKŁO, wymierzone w niego przez dorosłego, dojrzałego mężczyznę, ojca jego brata, partnera jego matki. On powinien się przekonać gdzie jest jego miejsce i jakie konsekwencje płyną z takiego zachowania. Ty, swoją nadopiekuńczością postawiłaś nastoletniego syna na piedestale i zrobiłaś z niego głowę rodziny. Teraz jest bezkarny, uderzył matkę, nic się nie stało, teraz ON tu rządzi. Taki przekaz mu dałaś.
Daj mężczyźnie załatwić sprawy po męsku. Twoje metody nie działają i doprowadziły do tego, do czego doprowadziły. Może pora spróbować czegoś innego?

Gwarantuje Ci, że miałby piekło, gdyby się partner dowiedział. I wiem, że młody dlatego prosił, żebym nie mówiła, bo wiedział, że partner w tej kwestii już na pewno nie odpuściłby. Już raz w wakacje nie chciał go do domu wpuścić, jak zjarany wrócił.
Nie czytałam dokładnie od a do z całego wątku pawcia, ale czy Twoim zdaniem autor starszego syna swojej partnerki też powinien obić?

No przecież Ci to napisałam! Nie wiem, czy tu, czy w Twoim wątku, że Twój syn głupi nie jest i doskonale zdawał sobie sprawę ze swojego zachowania i możliwych konsekwencji i to SŁUSZNYCH konsekwencji, przed którymi ZNOWU dzielnie go obroniłaś... Czy Ty nie widzisz, że swoim strachem i nadopiekuńczością robisz krzywde swoim dzieciom?! Dzieciom i sobie. Kobieto, obudź się!
Twój syn powinien dostać wszystko na co zasłużył i zapracował. Twoja protekcja doprowadziła do agresji i przemocy wobec Ciebie. Naprawdę uważasz, że to dobrze?
Jeśli nie przetniesz sama pępowiny i nie odsuniesz się, to nie wróżę Ci kolorowej przyszłości.

Tak jak pisałam, powinnaś powiedzieć partnerowi, porozmawiać z nim na spokojnie, odsunąć się na bok i dać działać mężczyźnie. Jeżeli uderzenie Ciebie nie było przekroczeniem ostatecznej granicy abyś zrozumiała, że czas na radykalne zmiany, to znaczy, że Ty nie masz granic i można z Tobą zrobić wszystko, co się komu podoba.

EDIT: Inaczej powiem. Chcesz naprawdę uratować swoje dziecko? Daj działać mężczyźnie, bo Ty sama nic nie zrobisz. Bo teraz to zachowujesz się tak, jakbyś zabierała dziecko ze złamaną ręką z gabinetu lekarskiego, bo nie pozwolisz, aby mu nastawili rękę żeby się zrosła, bo nastawianie przeciez boli.

Cooo? xD Ona traktuje Cię jak kolejne dziecko. Nie jak partnera, nie jak głowę rodziny.

Dużo waszych komentarzy i opinii było w temacie. Rady i sugestie, czasem mocne (przyznaję, że na wielu etapach tej znajomości dałem dupy).
Temat 18 latka możemy uznać za zamknięty.

Chciałbym Was teraz prosić o komentarze na temat tego młodszego syna mojej partnerki, który ma 10 lat i powoli zaczyna mieć swoje zdanie.
Od razu dodam, że często swoimi fochami planuje nam życie. Dużo jest tego, co robimy pod niego. Wiadomo, trzeba się czasem poświęcić. Tylko w pewnym momencie rośnie to do olbrzymich rozmiarów.
Weźmy pod uwagę taką sytuację :zostaje z 18 latkiem w domu, my idziemy do kina. Telefon gorący, nie jeden to drugi pisze, że ten robi mu to albo tamto. Myślałem, że winien jest starszy, aż wczoraj nie zostałem ja sam z młodym (10 latkiem). I powiem, że przejrzałem na oczy. Jest arogancki i pyskuje, gdy mu się zwróci uwagę robi na złość. Jako karę za pyskowanie odebrałem mu komórkę i miał iść odrabiać lekcje, a potem miał grać na komputerze.
Przyzwyczajony, że mama nie jest za surowa (łagodnie ujęte) nie chciał oddać komórki i się popłakał. Po jakichś 15 minutach oddałem mu telefon. Zadzwonił do mamy i się poskarżył, że pociągnąłem go za ucho. Wtedy zadzwoniłem ja i wyjaśniłem, że poleciłem mu wyłączyć komórkę (grę jakąś miał) i nie chciał słuchać, a potem pyskował. No co jak co, ale 10 latek nie będzie do mnie pyskował i krzyczał.
Kończąc, po powrocie mojej partnerki od razu położył się do łóżka i tylko komenderował, że chce kolację (do pokoju), że boli go brzuch, że chce piżamę... I stale ją poganiał.
Od wejścia do domu, nie miała czasu nawet rąk umyć. Wszystko mu się należy tu i teraz.
Powiedziałem, że tak nie może być. Ale było już późno i nie mieliśmy czasu porozmawiać.
Teraz jestem poza domem i czekam aż wstaną.
Chciałbym poprosić moją partnerkę, aby z nim o tym porozmawiała. Oraz żeby zapowiedziała, że jak wrócę do domu usiądziemy we trójkę i omówimy kilka zasad, które muszą być respektowane. Muszą, w przeciwnym wypadku będę uwolniony od zabiegania o cokolwiek dla tego chłopca przez jakiś czas.
Piszę, że muszą być respektowane, konkretnie:
- jeśli proszę o komórkę, co jest formą kary, to oddaje, nie dyskutuje. Kiedy chce ją z powrotem to należałoby powiedzieć "przepraszam" a potem "dziękuję"
- często mówi, że jak mu czegoś nie kupimy, to on ma własne pieniądze i sobie kupi. Mam zamiar to ukrócić, dostaje dużo słodyczy, naprawdę dużo innych prezentów. Mam propozycję, aby przez miesiąc słodycze były kupowane z jego pieniędzy.
- jak będzie niegrzeczny to zostanie ograniczony w udziale w turniejach i będzie miał obowiązek powiedzieć kolegom, że to dlatego, że był niegrzeny, konkretnie, że pyskował, albo za późno wrócił z podwórka.
-po każdej sytuacji, kiedy będzie nieposłuszny, rozmowa, a przy powtórnym takim zachowaniu konfiskata komórki i czytanie jakiejś czytanki.

Moje pomysły chcę omówić z partnerką a potem z młodym, ale to ja będę mówił, a ona mnie poprze.
Co sądzicie o takiej metodzie?
Znam moją partnerkę i pewnie powie, że to za ostre reguły.

Proszę o opinię Wasze grono.

Pawcio, przemyśl wszystko jeszcze raz, bo to co proponujesz chyba nie jest najmądrzejsze

Pawcio789 nic z tego nie będzie, ten mały ci to skutecznie pokazał. Nie masz w tym domu odpowiedniej pozycji i autorytetu, który twoja partnerka skutecznie podminowuje. Co z tego, że chciałeś coś zrobić, gdy ona wróciła z roboty i zaczęła synkowi nadskakiwać. To on tu rządzi i ci to pokazał. Nic nie poradzisz, tak działają kobiety. Ona kocha syna, ty jesteś na ostatnim miejscu.

Serio nie wskóram nic a nic?
Ona często powtarza, że wszystko jest na jej głowie, chciałbym aby było trochę lżej i miałaby może trochę czasu dla mnie.

To co przedstawiłeś w planie nie uda się. On ma 10 lat a Ty uważasz że on nagle zacznie zachowywać się dojrzale? Matka nauczyła go takiego zachowania, on do tego jest przyzwyczajony. Problemem jest matka która go tego nauczyła. Z nią porozmawiaj bo tylko ona jest w stanie to zmienić - pytanie czy ona na to się zdobędzie.

Serio nie wskóram nic a nic?
Ona często powtarza, że wszystko jest na jej głowie, chciałbym aby było trochę lżej i miałaby może trochę czasu dla mnie.Musisz zrozumieć że jej jest tak dobrze. Ponarzeka ale nic nie chce zmienić.

A czas dla Ciebie będziesz miał gdy będziesz tego czasu WYMAGAŁ i wyciągał konsekwencje gdy go nie dostajesz

Poproszę tylko, aby porozmawiała o wczorajszej sytuacji. Dlaczego tak się zachował. Może następnym razem, gdy będę poproszony aby z nim zostać, powiem po prostu, że też wychodzę? Dam do zrozumienia chłopakowi, że nie jestem jego zakładnikiem, niech sobie sam siedzi, albo niech partnerka załatwi opiekę (np gdy wychodzi z koleżanką na kawę).
No i ograniczę sam z siebie kupowanie mu słodyczy.
Może gdy się nie będę wtrącał, to wróci trochę sytuacja między nami przynajmniej, bo jest na krawędzi.
Powiedział do mnie wczoraj, że na wakacjach w tym roku nie musieliśmy być i nikt nie kazał mi go zabierać w dwa miejsca. Był też na obozie sportowym. Na ferie w przyszłym roku planujemy mu wyjazd za granicę na 12 dni. Ale nie popieram tego pomysłu i pragnę się wycofać z tego. Jak to zrobić?

Serio nie wskóram nic a nic?
Ona często powtarza, że wszystko jest na jej głowie, chciałbym aby było trochę lżej i miałaby może trochę czasu dla mnie.Musisz zrozumieć że jej jest tak dobrze. Ponarzeka ale nic nie chce zmienić.

A czas dla Ciebie będziesz miał gdy będziesz tego czasu WYMAGAŁ i wyciągał konsekwencje gdy go nie dostajesz

Poproszę tylko, aby porozmawiała o wczorajszej sytuacji. Dlaczego tak się zachował. Może następnym razem, gdy będę poproszony aby z nim zostać, powiem po prostu, że też wychodzę? Dam do zrozumienia chłopakowi, że nie jestem jego zakładnikiem, niech sobie sam siedzi, albo niech partnerka załatwi opiekę (np gdy wychodzi z koleżanką na kawę).
No i ograniczę sam z siebie kupowanie mu słodyczy.
Może gdy się nie będę wtrącał, to wróci trochę sytuacja między nami przynajmniej, bo jest na krawędzi.
Powiedział do mnie wczoraj, że na wakacjach w tym roku nie musieliśmy być i nikt nie kazał mi go zabierać w dwa miejsca. Był też na obozie sportowym. Na ferie w przyszłym roku planujemy mu wyjazd za granicę na 12 dni. Ale nie popieram tego pomysłu i pragnę się wycofać z tego. Jak to zrobić?
Aż się ciśnie pytanie - co Ty osiągnąłeś przez dwa lata?
Ferie za granicą? A kto wpadł na ten pomysł, mamusia?
Jak nie leży Ci ten pomysł to mówisz partnerce że tego nie chcesz i po sprawie. W czym problem

Nie, to nie problem. Po prostu oświadczę, że mnie swoim zachowaniem nie przekonuje do tego pomysłu.
Inne planowane inwestycje też zawieszę.
Przez dwa lata było w miarę dobrze, ostatnio zacząłem się starać, sprawdzać lekcje, librusa. Partnerka poprosiła.
Ale w takim razie powiem, że jak nie mam możliwości wpływania na niego, to wrócę do mojej postawy sprzed kilku miesięcy?

Bo najchętniej on by się ciebie pozbył. Z resztą jeżeli nadal będziesz robił takie akcje, to przy jego pomocy, matka się ciebie pozbędzie. Przy takich akcjach jesteś strasznie męczący i robisz za kolejne dziecko, które marudzi i domaga się jej uwagi.

Sorry za ten brak cytowania. Na spokojnie podchodzę tylko za pierwszym razem. Potem już się nakręcam. Dzięki za Twój komentarz

Piszesz z autopsji? Czy jesteś wróżbitą?
Sorry, ale gdybym miał uciekać z tego okrętu (uwielbiam tę metaforę, gdyż w wojsku byłem w marynarce wojennej RP) to nie zajmowałbym się tematem i nie poszukiwał wyjścia.
To forum pomaga całościowo stanąć z boku, przyjrzeć się problemom i wyciągnąć wnioski. Niestety wielu tutaj nie rozumie kilku ważnych spraw i potem czytamy jakieś dziwne posty. Ty mi od początku zajeżdżasz takim typem człowieka, który niby opiekuje się swoim dzieckiem, łoży alimenty i zabiera nad morze. Z drugiej strony wypowiedzi świadczą, że niewygodnie Ci z tym.
Ja jestem w tym związku dwa lata, znam kobietę lat 3.Gdy się poznaliśmy, już na drugiej rozmowie (tak rozmowie, bo był Covid i randek nie było) wiedziałem wszystko, ile ma dzieci, co robią, jakie mają przeżycia z dzieciństwa.
Tutaj nie pomoże psycholog (byłem na wizycie i żałuję). Do każdego dziecka trzeba podejść indywidualnie. Ja to zrobiłem. Ze starszym, który tak wyklina i się buntuje sprawa jest prosta, dorosły, nic nie zmienisz. Ale nie o zmiany chodzi. Doszedłem do wniosku, że muszę wczuć się w ich położenie i działać stosownie do zdobytej wiedzy i doświadczenia z nimi, konkretnie z nimi.
Piszesz o przypadkach, że syn kogoś tam znajomego czy szwagra postawił wszystko na jedną kartę i się go pozbył.
To nie ta bajka. Poza tym dlaczego mały chłopiec mógł doprowadzić do tego? Może ten nowy partner mamusi zdezerterował? Nie chciał się wysilić, wczuć w sytuację? Nie opisałeś szczegółów niestety.
Kobieta z którą jestem ma uczucia, obdarzyła mnie, obcego faceta zaufaniem na tyle, że już bardziej nie można. I to nie wcale w akcie desperacji. Zaprosiła mnie do swojego skromnego życia, poświęciła swój autorytet i godność dzieci (mogłoby się okazać, że jestem alkoholikiem albo złodziejem, albo jedno i drugie). Mam już 45 lat, ona nie mogłaby być moją córką, a poświęca mi już 3 lata. W naszym wieku to jak dla 18 latka 10 lat.
I Ty mi piszesz, że prawdopodobnie do końca roku autor napisze, że już nie jest w związku. Tak, jest taka możliwość, ale na pewno nie będą powodem dzieci.

Autorze, Autorze....
Jesteś totalnie zaślepiony.

Nie tylko wziąłeś sobie na głowę kobietę z 2 dzieci, ale jeszcze dałeś sobie wmówić, ze to ona uczyniła Ci zaszczyt, ze się na to zgodziła.

Uczucie uczuciem, ale zejdź trochę na ziemie. W tym układzie, to pani pierwsza powinna zabiegać, żeby było dobrze. A tego nie widać za bardzo.

Ona to powtarza, żeby Cię trzymać w poczuciu winy, a nie żeby cokolwiek zmienić. Po prostu w takiej wersji jesteś dla niej najwygodniejszy. Banalna manipulacja. jedna z wielu, na które się łapiesz jak ostatni naiwniak.
Gdyby chciała spędzać z Toba więcej czasu, to by go znalazła bez Twoich genialnych pomysłów:)