DDA - Dorosłe Dzieci Alkoholików - Netkobiety.pl

Wyrastanie w domu gdzie jest problem alkoholizmu na pewno odbija się na psychice i często zostawia silny uraz. Nie jest to jednak powód by rezygnować z własnego życia, zwłaszcza, że widzę, że doskonale zdajesz sobie sprawę ze swojego problemu. Często jest to tak, że działa tutaj tak zwane samospełniające się proroctwo. To znaczy, oczekując porażki, podświadomie, czy też świadomie działamy tak, że rzeczywiście do tej porażki doprowadzamy. Mam nadzieję, że rozumiesz co mam na myśli. Jeśli będziesz zakładać, że Twój związek będzie nie udany z powodu alkoholu lub też bardziej radykalnie, wierzysz, że zwiążesz się z alkoholikiem, ponieważ w małżeństwie rodziców był problem alkoholowy, to rzeczywiście możesz robić kroki, które do tego właśnie będą prowadzić. A tak wcale być nie musi. Masz partnera na którym Ci zależy, kochasz go. A jeden alkoholowy wybryk jeszcze alkoholika nie czyni, tym bardziej, że mówisz, że było to na weselu, gdzie ludzie nierzadko się upijają. Przede wszystkim jednak sądzę, że powinnaś wykorzystać tę sytuację do tego, aby umocnić siebie i swój związek. Porozmawiaj z M. o swoim problemie, wyznaj mu jak się poczułaś, gdy się upił. Opowiedz mu jakie to zdarzenie ma konotacje i co w Tobie obudziło. Może właśnie takie jasne postawienie sprawy i przegadanie tego z partnerem pomoże Ci odbudować zaufanie do niego. Myślę, że M. mógłby tutaj stać się dla Ciebie wsparciem w radzeniu sobie z Twoimi obawami, a na pewno łatwiej przechodzić coś takiego razem. Porozmawiaj z nim, powiedz to co powiedziałaś tutaj. Izolacja i unikanie kontaktu na pewno nie przyniesie nic dobrego. Tobie to nie pomoże się uporać z problemem, a masz szansę stracić przy okazji coś, co piszesz, jest dla Ciebie ważne. Rozumiem, że jest Ci ciężko, ale warto ryzykować.. Powodzenia i głowa do góry. Co ty na to??

Mój ojciec też jest alkoholikem, często w dzieciństwie spaliśmy przez niego u sąsiadów. Ale na szczęście nie zauważyłam u siebie żadnych lęków związanych z tym problemem. Nie wszyscy ludzie są tacy sami. Dobrze, że widziałaś swojego chłopaka po pijanemu. Ważne żeby zaobserwować jak się wtedy zachowuje. Mój idzie spać, nawet jak się zatacza to do łóżka zawsze bez problemu trafi:) Jeśli zauważyłaś u swojego jakąś agresję, to daj sobie z nim spokój, bo wtedy naprawdę koszmar powróci. Jeśli nie , to naprawdę nie masz się czym przejmować. No i faktycznie, porozmawiaj z nim. To zawsze najlepsze rozwiązanie. I głowa do góry:) Nie szukaj w mężczyznach obrazu własnego ojca.

Mam 16 lat. Moja mama czesto przesadza z alkoholem, ale bardzo ja kocham. Jak jest trzezwa to mozna powiedziec ze jest najlepszym czlowiekiem na swiecie. W te wakacje byla na leczeniu alkoholowym na 2 miesiace. myslalam ze juz wszystko bedzie dobrze, ze nareszcie w naszej rodzinie bedzie dobrze. Ale nieudalo jej sie wytrzymac. Raz ktos ja tak bardzo zezloscil ze to bylo silniejsze od niej i wypila jedno piwo. Od tamtgo czasu pije dosyc duzo ale juz nie tak jak wczesiej. Mowi, że gdy chodzi na mitingi to jej pomaga i ze kazdy przesaje pic stopniowo. Bardzo duzo razy mnie za wszystko przeprasza. Ja widze ze ona chce sie zmienic tylko ktos musi jej w tym pomoc. Moj tata jest bardzo nerwowy na wszystko krzyczy wiele razu w domu byly bujki awantury a czasami nawet sie bili. Nigdy tego nie zapomne. Moj tata jest bardzo uparty nie troszczy sie o rdine zawsze jest przeciwko mamy i zawsze mu cos nie pasuje. Wydaje sie ze wszystko robi kazdemu na zlosc. Ja chyba nawet wole jak go nie am w domu. Czesto wyjezdzal na noc zeby nie ogladac mamy pijanej i zostawial nas, ale ja wolalam jak go nie bylo bo chociaz sie nie klucili Mieszkam na wsi i mam ok 2 km do sklepu a moja mama czasami jak pojdzie do sklepu to nie ma jej czasami kilka godzin , nawet czasami nie wroci na noc ale to juz bardzo zadko. moj tata czesciej chociaz nie jest alkohlikiem. Mam 2 lata mlodsza siostre i zawsze staramy sie pilnowac mamy chodzimy z nia do sklepu i w ogole tylko zeby nie kupila sobie za duzo piw. Boimy sie ze znow caly dzin bedzie stracony. Mama mowi ze gdyby byla z innym mezczyzna i mialaby wsparcie to by bylo lepiej w domu bo ze tata ja wykancza psychicznie. Mnie tez i to bardzo. Czasami nie moge na niego patrzec. Moja rodzina babcie dziadkowie zawsze obgaduje mame ze jest taka zla ze pije ze nas bije ale to nie prawda tylko czasami jak mniela wypite, ale to tylko lekko i nie za nic jak kazdy rodzic. Czesto odwiedza nas poicja, albo mama z tata wzywaja na siebie wzajenie i sie strasza. Mama mowi ze denerwuje ja to jak ja ciagle za nia chodze i ze nie pojde do kolezanki czy gdzie bo tez by chciala zostac sama ale ja sie boje ze jak bedzie miala wypite to z ejak ja ata zobaczy i jeszcze moze ja pobije i nie bedzie nwet mial ja kto obronic. Ja jestem za tym zeby wzieli rozwod bo oni kompletnie do siebie nie pasuje ale mja siostra nie chce nawet jak jej tlumacze ze tak bedzie lepiej dla wszystkich. Nie wiem co juz robic. Czasami mam ochoe wyjsc z domu i nie wrocic ale nie moge zostawic mojej mamy samej. Mysle ze mama by sie zmienila jak naprawde ze nie byla z tata pewnie mi nie wierzycie ale moja sytuacja w rodzinie na to wskazuje. Nie wiem co mam robic, bo w domu jest coraz gorzej, oni sie ciagle kluca, jestesmy w ciaglym stresie. Chcialabym miec szczesliwa rodzine..... Pomozcie mi. Doradzcie co moge zrobic. Prosze.

Czytam i sama w to nie wierzę ilu niewinnych ludzi cierpi przez alkohol, ja do tej pory sama próbowałam sobie pomóc, ale teraz już wiem ze to nie jest możliwe i zaczełam szukac pomocy u innych.Mój tatuś pił i się awanturował a także popełnił samobójstwo, moja mamusia piła i pije teraz moze już nie codzień ale zbyt często, jest bardzo chora bo po 2 zawałach i ma cukrzycę i wiele innych chorób ale nie potrafi sobie odmówić alkoholu mimo że ciągle bierze leki.Nie raz zamartwiałam się na śmierć jak spadłą ze schodów lub jak złamała dwie nogi i musiała leżeć przez trzy miesiące, ale plusem tego było to ze nie piła bo nikt jej wtedy nie kupował wódki.Mnie w życiu sie nie ułozyło  i do dzisiaj szukam przyczyny tego byłam po ślubie 9 lat i rozeszliśmy się z męzem nie majac dzieci.On nie lubił wódki i wsydził się za swoją teściową wiecznie pijaną na której wogóle nie możnabyło polegać.Po dwóch latach poznałam fajnego chłopaka tak mi sie wtedy wydawało, był super młody przystojny i dowcipny.Mamusia bardzo go polubiła i dobrze sie wszyscy dogadywaliśmy aż pewnego razu dotarło do mnie ze pod moja nieobecnośc oni sobie razem piją.I tak wytrzymałam półtora roku w tym chorym związku aż doszło do tego ze tak sie spił ze chciał się powiesić u mnie w domu, nawet dwa razy tylko ja go uratowałam, żałuje tylko ze wtedy niewiedzac kompletnie co mam robić nie zadzwoniłam na policję lub pogotowie.Dowiedziałam śię ze pije od czterch lat i to tak bardzo ze jak zacznie to trzyma go nawet tydzień.Kolejny raz zmarnowałam sobie zycie i żyje w stresie bo teraz nie mam spokoju a on niechce sie odczepić i na dodatek mi ubliża.Powiedzcie mi czemu tak jest że zawsze cierpią niewinni.Nie nawidzę ludzi pijanych i nie mam dla nich litości.Proszę napiszcie co robić i jak z tym żyć normalnie.W pracy na całe szczęscie nikt kic nie wie ukrywam to.   Basia

Napewno masz rację ale ja nie mogę się wyprowadzić chociażby dlatego ze ten dom jest mój i na mnie są wszystkie rachunki i jeśli mnie tu nie bedzie to kto bedzie płacił za to wszytsko a jest tego toche ponieważ mam ogrzewanie na gaz, a w dodoatku nie potrafie jej zostawić samej, masz racje że ona jest silą kobieta i to nawet barddziej niż ja i dlatego tak dobrze znosi ta mieszankę alkoholu z tabletkami.Mam dwie siostry i brata ale ich kompletnie nie interesuje co dzieje sie u mamy, wiec nie mam w nich oparcia a wręcz przeciwnie oni myslą ze ja przesadzam ale dlaczego ani jedno z nich nie zabierze mamusi do siebie.Podam przykład wczoraj była niedziela i siostra przyjechała po mamusie zeby ja zabrac do siebie na obiad,mnie juz nie zaprosiła a wiedziała ze siedze sama ale mniejsza z tym jak odwiozła mamusię koło 20 godz to ozywiscie pijana i tak jest własnie w naszej rodzinie.Zamiast posiedziec normalnie przy kawie z maa to nie bo odrazu mój szfagier z nia pije.Ja wiem ze nie wygram ze wszystkimi bo ja jestem sama a ich o wiele więcej.Cieszę się ze tobie się udało dokonać tego i że jestes taraz dumna ze swoich dzieci, ja pewnie nigdy nie będę ich miala, bo mam juz 34 lata i nie zanosi sie na to.Dzisiaj jak wróciłam z pracy tez była wypita troszkę odrazu wiedziałam tylko ją zobaczyłam, ale juz nawet nie komentowałam tego.Jakbym jeszcze miała mało problemów to mój były oczywiscie nadal pije ale mało tego wydzwania teraz do moich wszystkich znajomych po pijaku i tak starsznie im ubliża nawet nie napisze jak bo to jest starszne, następnie wszyscy potem mi mówią i dzwonią co i jak, a mnie jest wstyd ale nic nie mogę zrobić, jak wykasowac mu te numery które musiał odemnie z telefonu przepisać, skoro ja niechcę się nawet do niego zbliżać.Policja na to nic nie poradzi bo nie są nagrywane rozmowy.Moze wy mieliście podobną sytuację i wiecie jak się uporać z tym.Powiem szczerze że jestem załamana i boję się czy nie zadzwonił do szefa lub kierowniczki, ale jutro sie dowiem w pracy.On jest naprwdę chory i dobrze ze juz z nim nie jestem i że zobaczyłam jego drugie oblicze.

a czy któraś z was chodziła na terapie grupowa czy indywidualna?

ja wiem o co czujesz  bo też mój ojciec był alkoholikiem (zmarł) też czuje strach przed alkoholem, zawsze jak mój Misiek się opije to wpadam w szał i taką nerwice że mam mu ochote przywalić i go zabić. Nie lubie przechodzić koło pijanego człowieka na ulicy ,na dyskotece jak mnie pijany zaczepiał to wpadałam w dziwną furie i strach. Mój pije jaki normalny chłopa-chyba w sobote gdzieś wychodzimy zawsze to 2 piwka wypije, raz na 3 miesiące idziemy do takich znajomych gdzie się opija na maksa. ale mnie nawet drażni piwo w jego ręce.  Chyba nie ma zasady że dzieci alkoholików łaczą się z alkoholikami. Miejmy nadzieje   a swojego musisz przetestować,nie po jednym razie wyciągać wnioski. Chociaż moja mam zawsze wspomina że przez ten czas jak się spotykała z tatą moim to on nie pił a było to przez 5 miesięcy a potem weselicho, on się przed nią krył z alkoholem, ale słyszała od ludzi że tak jest ale nie wierzyła. dał jej wycisk dopiero po slubie.

hmmm,jestem DDA i wydaje mi się że to dopiero teraz zaczyna ze mnie wychodzic od kiedy zaczęłam dorosłe życie.Mieszkam z chłopakiem niby jest ok ale nie czuję się szczęsliwa.Panicznicznie boję się małżeństwa,niechcę życ tak jak moja matka.Wspomnienia z dzieciństwa wracają,ojciec alkoholik ale jego jeszcze w miarę dobrze wspominam bo się nie awanturował tylko szedł spac,natomiast po rozwodzie moich rodziców pojawił się ojczym ten to mi dopiero zycie zgotował.Przez rok po jego wyprowadzce leczyłam się u psychologa,do tej pory boję się kiedy go spotkam na ulicy(na szczęscie mieszka daleko i żadko wraca do mojego miasta),ciągle pojawiaja się wspomnienia zapitego ryja i tresury i jego słowa "żresz to musisz na siebie zarobic".Nienawidzę tego człowieka z całego serca!!! Tak zmniejszył moje poczucie wartosci,ja nie umiem myslec pozytywnie zawsze się boję że mi się nie uda. Staram się życ dalej ale czasem nachodzą złe myśli............

Przerwałam terapię bo stwierdziłam że sama sobie z tym wszystkim poradzę nie wiem czy to był dobry pomysł,po za tym pochodzę z takiego miasta,że wszelkie wizyty u specjalistów"od psychiki" wzbudzają niezłą sensacje.Pani kurator,która zajmowała się sprawą mojego ojczyma próbowała stworzyc grupe DDA jednak wszyscy się boją,że ktoś się dowie i będzie wstyd.Bo jak to zwykle bywa teoria swoje a życie swoje.

Witam wszystkim. Mam 22 lata,mój ojciec jest alkoholikiem. Pamiętam, że gdy byłam małą dziewczynka to obiecywałam sobie, że nigdy nie będę z człowiekiem takim jak mój ojciec. Ciągle jeszcze pamiętam jak wracał do domu pijany i robił awantury, bił moją mamę. Pamiętam jak bardzo się wstydziłam, że mam takiego ojca przed koleżankami. One przecież miły taki normalny dom zawsze im tego zazdrościłam. A dziś jestem już dorosła i nie dotrzymałam danej samej sobie obietnicy. Jestem z alkoholikiem. Człowiekiem którego kocham a jednocześnie kiedy wraca do domu pijany nie nawiedzę. Pamiętam gdy go poznałam dwa lata temu był w moich oczach ideałem. I nagle 6 miesięcy temu nie wiem co mu się stało zaczął bardzo dużo pić. Za każdym razem mnie przeprasza i obiecuje, że to już nigdy się nie powtórzy a jednak to powtarza się. Zastanawiam się dlaczego tak mnie do niego ciągnie zawsze nie nawidziłam pijaków. Bardzo go kocham mimo to, że zawsze obiecuje sobie, że wyrzuce go z domu skończę z tym to i tak robię odwrotnie wybaczam mu a później jestem sama na siebie zła. Męczy mnie to przez cały czas boję się każdego jutrzejszego dnia, tego co przyniesie. Boję się, że gdy się z nim rozstanę to sobie nie poradzę bo przecież gdy nie pije jest tym dobrym i mądrym facetem którego poznałam. Tym który mi tak imponował we wszystkim. Wiem też, że popełniam błąd swojej matki która przez wiele lat nie potrafiła zostawić mojego ojca. Czuje, że popełniam jej błędy chociaż zawsze sobie obiecywałam, ze ja tak nie zrobię. Nie wiem czy któraś z was odpowie na moją wiadomość. Ja chyba po prostu chciałam to napisać, powiedzieć to komuś........

Masz rację nie wystarcza mi ta jedna połowa szczęścia......... Wiem, że jestem jeszcze młoda i, że wszystko w życiu jest przede mną. Tylko tak trudno podjąć tą decyzję. Tak bardzo ogarnia mnie strach....

Bardzo dobrze, że masz taką zasadę. Wiesz jakie jest życie z alkoholikiem i nie musisz takiego mieć, bo to Ty decydujesz o sobie. Każdy zasługuje na szczęście i tego Ci życzę

tez jestem DDA--mam... 37 lat..i emocjonalnie czuje sie czasem jak dziecko we mgle...nie marnujcie czasu tak ja to zrobilam--szukam terapii--do wrzesnia miejsca zajete..dzialajcie,pytajcie,szukajcie odnowienia..szukajcie drogi zrozumienia..terapia zdecydownie wazna,potebna--wiele osob o tym wspomina..a zycie takie krotkie-wlasnie to zrozumialam..im szybciej tym lepiej..ja czekalam 37 lat zeby zrozumiec ze bez tego w niczym nie pojde do przodu --bo zawsze bede stac w miejcu.

Tak właśnie jest z dziećmi alkoholików. Jedne będą pić, a inne nie. Twoja koleżanka dobrze zrobiła odchodząć od męza. Gdyby z nim została, to miałaby w domu, to co w dzieciństwie przeżywała.

Dla mojego taty dnem było pobicie mojej siostry, dla męża koleżanki dnem nie okazała się śmierć synka, ani akcje policji, ale zagrożenie utraty pracy.
Alkoholik sam musi zdać sobie sprawę,że jest alkoholikiem i nie daje sobie z tym rady.Wszelkie działania typu: ściąganie do domu, wylewanie wódki,itp. przedłużają tylko wyjście z nałogu. Najgorsze jeszcze wtym wszystkim jest to, że trzeba pozwolić kochanej osobie osiągnąć dno dla jej dobra... znim się ją znienawidzi. To wszystko jest cholernie trudne.

tak czytam te wasze posty... i bardzo wam współczuje...mnie ten problem kiedys też w jakis sposób dotykał mimo ze mój ojczym nie jest alkoholikiem jak sobie wypił to był koszmar....wracał z pracy przynajmniej 2 razy w tygodniu pijany... ja moja siostra i mama bardzo sie bałysmy...robił awantury...i jak po trzezwemu nigdy sie nami nie interesował i nie rozmawiał z nami po pijaku zaczynał nas wychowywac...przeglądac zeszyty... dawac kary ...kiedys pamietam uderzył mame...pamietam jak siedziała w kuchni płakała i kazała nam isc do pokoju nie wychodzic i nie odywac się... ale on i tak nas tam znajdywał! pamiętam ten strach kiedy patrzyłam na zegarek i ojczym spózniał sie juz o pół godziny wiadomo ze wróci pijany... mama bała sie odezwac nigdy nie potrafiła sie sprzeciwic...tego w niej nienawidziłam!! zaczełysmy dorastac...pyskowac a nawet sie z nim szarpac! nie nawidziłam go! z całego serca nie nawidziłam! nie nawidziłam mamy za to ze pozwala na to zeby nas tak traktował...na szczescie zły czas miną...teraz obie z siostrą jestemy juz dorosłe...ojczym pije rzadko a jesli juz to idzie grzecznie spac i sie nie odzywa prawie.
Wreszcie nasza rodzina zaczeła normalnie funkcjonowac,
Mama nie boji sie juz sprzeciwiać...Ojczym zmienił się bardzo...zacza zartowac rozmawiac z nami i interesowac się naszym życiem.
Na szczęscie...Ale ja sie dalej alkoholu boję. przypominają mi się chwile kiedy chowałam się w kącie i chciałam poporstu zniknać.
Mój były facet lubił sobie wypic...walczyłam z tym..bez skutku... kiedys miałam wrazenie ze chciał mnie uderzyc...przeraziłam sie...na szczescie mój obecny facet nie pije prawie. Jesli juz sie zdazy to jest kochany potulny i prosi zebym połozyła go spac.

dziewczyno masz dopiero 26 lat zastanów się dobrze nad tym związkiem może po rozmowie z nim on się zmieni już więcej się nie upije , ale twoja historia jest identyczna jak moja mój mąż przed naszym ślubem się upił to obiecywał że to się nigdy nie powtóży i tak było ale za to po ślubie pił dość często i to trwa już 15 lat....

Cześć.Mam 18 lat, moi rodzice piją w szczególności mama..Właśnie trafiła na izbę wytrzeźwien a ja nie wiem co juz mam robić.Mogłabym się wyprowadzić od rodziców ponieważ miałabym gdzie mieszkać jednak mam 13 letnią i do tego niepełnosprawną siostre i boję sie ze pójdzie ona do domu dziecka,chociaż zapewne i tak tam trafi jak kurator sie dowie o mamy wyskoku ponieważ sytacja była bardzo napięta.Mama wróciła niedawno ze szpitala w Choroszczy.Wyprowadzić sie nie mogę bo od razu myślę co będzie z moją siostrą.Prosze doradźcie mi co mam zrobić,ponieważ sama nie moge sobie juz z tym poradzić.Myślę o samobójstwie ponieważ nie mam siły juz tak żyć

Mam meza DDA.Niezwracalam do tej pory na te osoby.
Jednakze po kilku latach bycia razem,stwierdzam,ze zycie z DDA jest cholernie trudne i trzeba duzego samozaparcia aby zwiazek utrzymac.
Wczesniej myslalam,ze to wina charakteru,ale ostatnio czytalam artykul zwiazany z ciezkim dziecinstwem dzieci i pietnem na przyszlosc i wypisz wymaluj-moj maz.
Staram sie ,ale niewiem na ile starczy mi sil

Ja też jestem DDA. Mam 22 lata i mój ojciec jest trzeżwym alkoholikiem. Moja historia wygląda troche inaczej niż wasze. Ojciec pił odkąd pamiętam, całe dzieciństwo uciekanie do babci, bo w domu ciągłe awantury. Mam starszego brata miałm w nim opracie zawsze dopóki mieszkał z nami, ale kiedy skończył 16 lat i poszedł do Liceum wyprowadził sie do babci i zostawił mnie samą. To były najgorsze trzy lata w moim życiu. Wiecie co było najgorsze, że ojciec przychodził piajny ale nie robił awantur przeważnie siadał w fotelu i zasypiał a moja matka robiła takie awantury biła go , krzyczała  na cały blok, kiedyś polała go wrzątkiem, a on nigdy na niej ręki nie podniósł. Tak naprawde to większe mam pretensje do matki, zniszczyła mi całe dzieciństwo.Wogóle sie nami nie zajmowała wolała awantury.Do tej pory nie moge jej tego wybaczyć.Dzięki mojej ciotce która ruszyła cała sprawą, szkole która dużo pomagła pracodawcy ojcu który zagroził , że go zwolni poszedł na 2 miesięczny odwyk i dzięki temu od 9 lat nie miał alkoholu w ustach. Mam z nim bardzo dobry konatk, dużo spędzamy razem czasu, a moja matka ojciec nie pije a dalej robi awantury o byle co....Mimo, że to mineło nie potrafie o tym zapomnieć, nie umie o tym rozmawiać. Jestem zakompleksiona. Mam myśli samobójcze. Nie dawno straciłam prace, nowej jeszcze nie znalzałam. Miałam chłopaka zostawiłam Go , bo za dużo pił .Wogóle zawsze mi coś nie pasuje. Nie potrafie okazywać uczyć. Wszystko mi sie teraz wali na głowe i nie moge liczyć na nikogo innego tylko na ojca. Jestem na dużym zakręcie w swoim życiu....I nie widzę ,żadnego światełka w tunelu:(

Nigdy nie zaglądałam do tego wątku. Może dlatego, że czasem nie chcę się sama sobie do tego przyznać a może dlatego, że w sumie 18 lat to jeszcze dziecko ale wiem, że dzięki doświadczeniom z dzieciństwa lepiej mi wybrać co dobre a co złe i lepiej mi jest zrozumieć innych. Niestety mimo, że odkąd pamiętam jest w domu źle nie uodporniło mnie to. Kiedyś trochę nie rozumiałam tego co się dzieje a teraz rozumiem. Moja siostra na to wszystko reaguje agresją. Ja płaczem. Czasem zachowuję się jak wariatka- dosłownie. Kiedyś cięłam sobie włosy jak w transie, wyrywałam kartki z zeszytów, pukałam głową w ścianę, cięłam się... teraz tylko płaczę i pytam sama siebie "dlaczego?".

W domu bywało różnie. najpierw było tak, że to matka dużo piła. Do dziś pamiętam ten czas, kiedy ojciec wyjechał do pracy w Niemczech a matka zamiast wydawać zarobione i wysłane przez ojca pieniądze na nas, wydawała na alkohol. Aż pewnego dnia odcięli nam prąd. To była zima a mieszkaliśmy wtedy w starej kamienicy, więc w domu była praktycznie taka sama temperatura co na dworze. Spałyśmy we trójkę w jednym łóżku by było cieplej. Ojciec wrócił, po jakimś czasie przeprowadziliśmy się do bloku ( dwa malutkie pokoje ). Mama poszła do pracy, ojciec łapał pracę to tu, to tam. Czasem pił. Były długie przerwy, później pił i tak w kółko. Później wywalili go z pracy za picie. Mama ciągle gadała mu żeby znalazł sobie pracę. Moją rocznicę komunii św. pamiętam tak: alkohol, pijani rodzice, kłótnia, ojciec uderzył matkę... poszłam do kościoła z tatą i siostrą. Po mszy długo ich szukałam. Znalazłam siostrę, potem doszedł ojciec. Nie wytrzymał całej mszy, poszedł się napić. Dopiero jak wróciłam do domu zauważyłam, że na wianku mam krew mamy. Mama poszła do nowej pracy. Ojciec zaczął się zadawać z menelami. Żeby się nie czepiała, że nic nie robi, zaczął zbierać puszki. Ale to był pretekst bo w ten sposób mógł się widywać z "kolegami". Kiedyś potrafił z tego co znajdzie przynieść do domu nawet 200 pln w ciągu jednego dnia. Dziś jak się uda 10 pln to cud. Resztę przepija. Pieniądze z zapomogi lądują w sklepie, albo na picie albo żeby zapłacić za dług tam zaciągnięty. Dom utrzymuje mama, która pracuje na kasie. Ona też nie jest w porządku. Jak tylko dostanie wypłatę i przy okazji jest dzień wolny to pije razem z ojcem, jakby już zapominała co mówiła o nim przez cały tydzień. Na wypłatę mamy siadł komornik, banki ciągle dzwonią bo raty za kredyty nie są zapłacone...

Najgorsze w tym wszystkim są obrazy, które widzę. Np. kiedyś kiedy matka nie chciała wpuścić do domu pijanego ojca ( a sama taka trzeźwa nie była ), ojciec obsrał się i umazał tym całe drzwi. Albo wracam do domu wieczorem zmęczona, marzę o gorącej kąpieli i pójściu spać ale nie mogę- łazienka albo jest zaszczana albo zasrana albo we krwi... nie cierpię zapachu krwi. Ojciec często nie zdąża do wc, sika na podłogę, sika do łóżka. Wywraca się, demoluje upadkami dom. Przy każdej większej awanturze matka dzwoni po policję. Nienawidzę tego. Muszę odpowiadać na ich pytania itd... Ojciec został oskarżony o znęcanie się psychiczne. Zaczęła do nas przychodzić pani psycholog, żadna od niej pomoc. Myślałam, że zmuszą ojca do leczenia... a tu tylko kara do zapłacenia. Moim największym marzeniem jest wyprowadzić się stąd ale póki co nie mam gdzie, więc grzęznę w tym bagnie. Warunków do nauki żadnych, po wakacjach matura. W całym moim życiu nauczyłam się tylko płakać. Płaczę z byle powodu. Dom, który powinien dawać mi poczucie bezpieczeństwa powoli mnie zabija. Ja na prawdę czasem mam ochotę upaść i już nie wstać.

Chyba dojrzałam do tego żeby tu napisać. Jeśli będę mogła tu się wyżalać czasem to bardzo dziękuję. Niby mam chłopaka i on mi pomaga, ale on chyba nie był w takiej sytuacji, nie do końca mnie rozumie. Kto inny mnie zrozumie jak nie Wy, którzy żyjecie lub żyliście  w tym samym piekle co ja.

Cookie , najważniejsze byś nie powieliła drogi życia swych rodziców. Koniecznie zdaj maturę i pójdź na studia. Najlepiej do innego miasta. Rozumiem , że jest problem z pieniędzmi, więc rodzice nie będą w stanie łożyć dalej na twoją edukację. Gdy zdasz maturę , znajdź pracę, a następnie zapisz się na studia zaoczne w innym mieście niż twoje i wynajmij tam jakieś tanie mieszkanie. Zmienisz środowisko i z czasem zobaczysz , że można żyć inaczej. Mówi się, że biedę i patologię się dziedziczy. Zrób więc wszystko by nie być jak twój ojciec czy matka. Trzymaj się z daleka od ludzi dla których alkohol to nieodzowna część codzienności. Jest sporo facetów dla których alkohol mógłby nie istnieć i życzę ci by ktoś taki był tą drugą połówką z którą przejdziesz przez życie. Mroczną stronę życia już poznałaś, wiesz więc czego unikać. Reszta zależy od ciebie.
Mam nadzieję , że ci się uda. Czego ci życzę.

DO MUSZKI CZYTAJĄC TWOJEGO POSTA PRZECIERAM OCZY BO TO JAKBY JOTA W JOTĘ MOJE ŻYCIE MÓJ MĄŻ TEŻ BYŁ WSPANIAŁY CZUŁY I KOCHANY JA BĘDĄC CÓRKĄ ALKOHOLIKA ZARZEKAŁAM SIE ŻE STWORZĘ SZCZĘŚLIWĄ RODZINĘ OKAZAŁO SIĘ ŻE MÓJ MĄŻ PIŁ POTAJEMNIE KIEDY SIĘ ZORIENTOWAŁAM ON JUŻ TKWIŁ W NAŁOGU PO CZUBEK GŁOWY NIENAWIDZĘ GO KOCHAM JEST PO UDARZE MÓZGU PIJE NADAL A JA JESTEM BEZSILNA ŻADNA SIŁA NIE WYRWIE GO Z NAŁOGU CHYBA TYLKO ŚMIERĆ......

cookie myslałam że mieszkasz tylko z matką, bo pisałas kiedys że dostaje alimenty od ojca na ciebie.

smutno smutno smutno smutno smutno.
początek wakacji zapowiada się nieźle kochany w pracy, pogoda lipna, koleżanka wyjechała... więc muszę siedzieć w domu, a tu co?... ojciec śpi w zaszczanym w nocy przez siebie łóżku, w sumie standard, jestem głodna, gotuję sobie makaron i sos. dzwoni domofon " agusia, zejdź" ... przepity głos matki.. ledwie powiedziała to zdanie. powiedziałam, że jak miała siłę pić to ma też siłę sama wejść. jest strasznie... ojca pijanego wytrzymam... w sumie jak nic nie gada tylko śpi to niech sobie śpi... ale jak do kompletu matka dołączy to tak strasznie mi sie chce płakać i pytam siebie " za co? kim ja takim złym byłam w poprzednim wcieleniu, że muszę żyć w tym piekle?! " bardzo mi źle.

już nawet nie mam jak drzwi do pokoju zamknąć bo matka mi klamke zepsuła i tak po prostu sobie poszła... nienawidzę jej.. zniszczyła mi całe życie, wszystko co wiem o życiu nauczyłam się sama, miesiączki , nie miesiączki, wszystkiego musiałam dowiedzieć się sama, dzięki niej wiem tylko co złe, jak ja jej nienawidzę. mam ochotę po prostu ją nawyzywać.... żaden szcunek dla matki... ale ona też mnie nie szanuje. nienawidzę jej.

Cooki!! Trzymaj się, wiem jak Ci ciężko bo sama przez to przechodizłam. Może pójdź to jakiejś kumpeli albo wyjdz z domu , żeby tylko tych awantur nie oglądać bo to jest najgorsze:(Młoda jeszcze jestesś więc nie możesz się z tego piekła wydostać, ale życze wytrwałości...I wiary w lepsze jutro!

Pojechałam do kochanego do pracy. siedziałam tam do 21.30 wróciłam do domu i od razu do łóżka spać. rano jak się obudziłam nie było nikogo. leżałam sobie tak po prostu. weszła matka do domu, otworzyła drzwi od pokoju... w okolicach ust ma siniaka... powiedziała, żebym zeszła na dół pomóc ojcu bo mu się worek z ziemniakami rozerwał. była już pijana... powiedziałam, żeby sobie sama poszła. juz od rana kochany po 24 godzinach pracy, teraz odsypia, nie pojadę do niego... koleżanek nie mam

Mieszka z dziadkami. Cieszę się tyle, że są wakacje i zawsze mogę po prostu nie wrócić na noc i miec spokój chociaż chwilę.

Popieram Shanie. Jesteś już pełnoletnie, poszukaj terapełty, napewno Ci pomoże. Pogadaj ze swoim chłopakiem, może razem znajdziecie jakieś rozwiązanie, a nie myślałaś, o tym żeby się do Niego wprowadzić?

Nie wiem naprawde jak sie masz i na ile Cie stac moze znajdziesz dorywczą prace i zarobisz sobie te 130 zl.Wyjazd do brata bylby bardzo dobrym rozwiazaniem tymbardziej ze dal Ci taka propozycje.Działaj nie czekaj.Jesli chodzi o ukochanego nie mam na mysli ze "organiuzje " Ci czas ale musicie sie poznac rozwniez w normalnym ze tak powiem środowisku wiem ze to moze brzmi dziwnie i jest zapetlone bardzo dobrze ze masz kogos takiego jak On  ja kiedys tez mialam kogos takiego w tych trudnych sytuacjach wiec wiem jak to jest:) i jest moim przyjacielem do teraz ,nie sugeruje nic nie narzucam ani tez nie doszukuje sie nie zrozum mnie zle bo widzisz czasem tak jest ze te straszne sytuacje daja nam dziwny obraz tego co na "zewnatrz"i wszytko jest piekne i fajniesze byle nie bylo takie jak w domu mam nadzieje ze mnie rozumiesz tzrymaj sie cieplo i naprawde cokolwiek zrobisz dla siebie bedzie jak najbardzie kroczkiem do doroslosci

to dobrze Cookie-może to coś zmieni.. może i mama się zmieni?

Czekam aż zdam maturę- wtedy będzie o wiele łatwiej. Jak mama chodzi do pracy to nie pije, przynajmniej bardzo rzadko. teraz jest na zwolnieniu lekarskim to ma okazje... Mon61.. masz rację ja nie żyję... odbębniam tylko każdy kolejny dzień by kiedyś dostać nagrodę - św spokój. w sumie w roku szkolnym każdy dzień wygląda tak samo...  przez problemy w domu czasem zdarza mi się wagarować... wystarczy, że w domu wszystko przyprwia mnie o płacz, złość i strach... są wakacje... jakoś zleci. Niech one trwają wiecznie.