Wracam na forum po latach - zerwane zaręczyny i ból - Netkobiety.pl

polis napisał/a:

Zresztą te cztery lata temu jak założyła poprzedni wątek dostała sporo komentarzy, że jak nie kocha, to niech da spokój chłopakowi, bo nic dobrego z tego nie wyjdzie. Z perspektywy czasu to najlepsze rady i pytania w tamtym wątku dawała jej Secondo1.

To świadczy, że nie jest taka za jaką je część kobiet uważa. Z premedytacją weszła w ten związek. Nie jest dzieckiem wiedziała, że to spowoduje duży ból dla faceta. Jeżeli lubi krzywdzić ludzi to powinna iść na terapię.

W ogóle po jakiego czorta wchodzić w taki związek? Bała się być samotna? To się nadaje na terapię, a nie leczenie innymi ludźmi.

NiebieskiKwiat napisał/a:

polis napisał/a:

Zresztą te cztery lata temu jak założyła poprzedni wątek dostała sporo komentarzy, że jak nie kocha, to niech da spokój chłopakowi, bo nic dobrego z tego nie wyjdzie. Z perspektywy czasu to najlepsze rady i pytania w tamtym wątku dawała jej Secondo1.

To świadczy, że nie jest taka za jaką je część kobiet uważa. Z premedytacją weszła w ten związek. Nie jest dzieckiem wiedziała, że to spowoduje duży ból dla faceta. Jeżeli lubi krzywdzić ludzi to powinna iść na terapię.

W ogóle po jakiego czorta wchodzić w taki związek? Bała się być samotna? To się nadaje na terapię, a nie leczenie innymi ludźmi.

Dużo ludzi tak ma. Spójrz na forum. Ile było wątków kobiet, że pisały, że czują, że to nie to ale są w tym związku bo, uważają, że tak ma być, facet je kocha, stara się, jest porządny, zaradny (tylko ze strony kobiet nie ma akurat do niego uczucia), ale mimo tego nie czują się dobrze w tym związku. Rady jakie często padają to: czego chcesz więcej, tak powinien wyglądać stabilny związek, facet wpatrzony w Ciebie, to czego chcesz jeszcze - i kobieta zostaje z wdzięczności. (chociaz w przypadku autorki 4 latat temu z tego co widzę, piszący doradzali jej zakończenie tamtej relacji, tylko ona w nią weszła, a co było dalej to widać).

Ela210 napisał/a:

Magdalena, temat autorki więc piszemy o autorce.
A ona akurat nie weszła w ten związek jako ktoś nieświadomy emocji w relacji.

Bo była w relacji, w której została zraniona i jak widać nie wyniosła stamtąd żadnej nauki.
Jakby nie potrafiła przenieść analogii.
To jest filozofia Kalego.
Więc w sumie możemy ją rozgrzeszyc bo jak napisałam wyżej, tacy  ludzie istnieją wśród płci obojga i z mojej obserwacji  nie zmieniają się do starości.
Może w kolejnym życiu.
Nikt nie wymagał by decydowała coś dla jego dobra, tylko by była Szczerą.
W tyle lat nieświadomości z niewinności nie wierzę. To jest po prostu wyrachowania.
W pierwszym związku była ofiarą, bo tak wynikło z rachuby..ona na minusie.
Więc nie zgadzamy się w aspekcie że to są błędy nieświadomości, które skończą się wraz ze świadomością większą,  bo się nie skończą.
Niektórzy tak potrafią, będą docisnąć istoty miłości, związków, relacji, uczyć się na własnych błędach.
Ale jest spora grupa ludzi którzy naprawdę tego nie zrobią, nie będą wydatkowac energii i czasu na pracę mózgu w tym zakresie
Życia uznają za zbiór przypadkowych wypadków, szczęścia albo pecha i już.
Nie ma sprawczosci to nie ma winy.

Facet, jak wchodził w ten związek był w okolicach 30-tki, był starszy niż autorka dzisiaj, myślisz, że nie miał żadnych doświadczeń, czy ze nie wyniósł z nich żadnej nauki?
Dlaczego wg Ciebie dążył do kontynuowania i rozwijania relacji, skoro autorka powiedziała mu o zauroczeniu w innym i że nie wie, co do niego czuje?
Dlaczego on przez kilka lat był „ślepy” i nie zauważał, że współtworzy związek z braku laku?
Dlaczego wolał oszukiwać siebie zamiast powiedzieć wprost, że nie chce budować zamków z piasku?
Dlaczego jego mam zwalniać z odpowiedzialności za własne wybory?

O to chodzi, że ta historia nie jest czarno-biała. Nie tylko autorka dała ciała. Oboje tutaj popłynęli. Dlatego nie zgadzam się na szukanie na siłę winy tylko w autorce a z jej faceta robienia bezwolnego matoła, bo oboje są stronami tej samej monety.
Oboje ponoszą odpowiedzialność za własne wybory i ich konsekwencje. Nikogo nie rozgrzeszam, nikogo nie obwiniam.

Psycholog Na Niby napisał/a:

Haha Be. odpuść już te swoje pisanki na tym forum bo serio skończysz u terapeuty. Nigdy nie będziesz takim bad boyem jak ja!

Jak my !

paslawek napisał/a:

Psycholog Na Niby napisał/a:

Haha Be. odpuść już te swoje pisanki na tym forum bo serio skończysz u terapeuty. Nigdy nie będziesz takim bad boyem jak ja!

Jak my !

Przyjmujecie do ekipy bad girl? ;-)

Szczerze uważam, że autorka wciska sobie kit, że wtedy odbyła „szczerą rozmowę”. Pominęła pewne niewygodne fakty, więc ta określenie, że rozmowa była szczera jest moim zdaniem na wyrost.

On za to biedny, nieporadny, pozbawiony umiejętności obserwacji i analizowania, zdany tylko na proste komunikaty nie miał żadnych szans w zetknięciu z nią i jej perfidnymi manipulacjami, które z premedytacją wykorzystała przeciwko niemu.

Już lepiej?

dobra komunikacja nie polega na tym, że ktoś musi analizować i domyślać się z niejasnych sformułowań o co tak naprawdę chodzi drugiej stronie.

Haha Be. odpuść już te swoje pisanki na tym forum bo serio skończysz u terapeuty. Nigdy nie będziesz takim bad boyem jak ja!

polis napisał/a:

MagdaLena1111 napisał/a:

Bo autorka to też bad girl :-D

On za to biedny, nieporadny, pozbawiony umiejętności obserwacji i analizowania, zdany tylko na proste komunikaty nie miał żadnych szans w zetknięciu z nią i jej perfidnymi manipulacjami, które z premedytacją wykorzystała przeciwko niemu.

Już lepiej?

On pewnie jakiś problem ma do przerobienia. Niemniej jednak dobra komunikacja nie polega na tym, że ktoś musi analizować i domyślać się z niejasnych sformułowań o co tak naprawdę chodzi drugiej stronie.

Tak, on ma jakiś problem do przerobienia, a autorka ma być może problem z komunikacją :-/

MagdaLena1111 napisał/a:

polis napisał/a:

On pewnie jakiś problem ma do przerobienia. Niemniej jednak dobra komunikacja nie polega na tym, że ktoś musi analizować i domyślać się z niejasnych sformułowań o co tak naprawdę chodzi drugiej stronie.

Tak, on ma jakiś problem do przerobienia, a autorka ma być może problem z komunikacją :-/

Jaki on ma dokładnie problem nie wiem. On tutaj nie pisze, więc nad nim się nie rozwodzę.

Z postów autorki widać natomiast wyraźny lęk przed samotnością. Napisała, że boi się sama mieszkać. Pytanie, czy ona samą siebie lubi? Czy lubi swoje towarzystwo? Trwała latami w związku, gdzie nie czuła miłości do partnera, mimo że uczucia dawały jej wyraźnie znak, że nie tędy droga. Wygląda mi więc na kogoś, kto ma słaby kontakt ze swoimi uczuciami i potrzebami.

Jej problemy z komunikacją to moim zdaniem czubek góry lodowej. Podejrzewam, że ciężko o dobrą komunikację jak się samemu nie wie, czego się chce i nie ufa się swoim własnym uczuciom.

Psycholog Na Niby napisał/a:

Haha Be. odpuść już te swoje pisanki na tym forum bo serio skończysz u terapeuty. Nigdy nie będziesz takim bad boyem jak ja!

Faktycznie, bo mam penisa;)

Polis dobrze pisze.

polis napisał/a:

MagdaLena1111 napisał/a:

Tak, on ma jakiś problem do przerobienia, a autorka ma być może problem z komunikacją :-/

Jaki on ma dokładnie problem nie wiem. On tutaj nie pisze, więc nad nim się nie rozwodzę.

Z postów autorki widać natomiast wyraźny lęk przed samotnością. Napisała, że boi się sama mieszkać. Pytanie, czy ona samą siebie lubi? Czy lubi swoje towarzystwo? Trwała latami w związku, gdzie nie czuła miłości do partnera, mimo że uczucia dawały jej wyraźnie znak, że nie tędy droga. Wygląda mi więc na kogoś, kto ma słaby kontakt ze swoimi uczuciami i potrzebami.

Jej problemy z komunikacją to moim zdaniem czubek góry lodowej. Podejrzewam, że ciężko o dobrą komunikację jak się samemu nie wie, czego się chce i nie ufa się swoim własnym uczuciom.

Skoryguję, bo nie załapałaś. Nie wiem, co jest niezrozumiałego w stwierdzeniu „nie wiem co do Ciebie czuję”?
Dla mnie byłby to jasny komunikat, że mój partner mnie nie kocha, a jak do tej pory nic nie poczuł, to mało prawdopodobne, żeby poczuł. A nawet jakby tego nie powiedział, to wyczułabym z czasem, czy i jak mu na mnie zależy. Pisałam o tym wcześniej, więc nie będę dublowała.

Nie wiem, może to wynika z oczekiwań wobec innych osób, partnera albo wobec płci. Bo wyczuwam tu wyraźnie, że facet jak to facet może nie czaić, wystarczy mu parę słówek powiedzieć albo wręcz niedopowiedzeń, żeby go zmanipulować przez lata. Jakiś gorszy sort człowieka. Za to bohaterka ma być tą, która we wszystkim się orientuje a już najbardziej we własnych emocjach i je wykłada. A jak tak się nie dzieje, to wcale nie oznacza, że sama jest pogubiona we własnych odczuciach, potrzebach i oczekiwaniach, ale działa w złej woli i premedytacją czyni zło.
Podsumowują tok rozumowania „mamusiek”, to jej wina, bo kobiety na maxa są zawsze świadome, a on wiadomo jak to facet, głupi i nieporadny, więc trzeba patrzeć na niego przez palce.

Mamy za sobą ciężką rozmowę z chłopakiem, zdecydowałam, że będę szczera, poinformowałam go o stanie swoich uczuć, że zależy mi na nim, ale nie wiem, czy to jest miłość. Również wie to, że padną deklaracje, jeśli będę gotowa i pewna.

Mówiąc Kocham miałam zawsze wątpliwości, ale sama siebie za to ganiłam w myślach i wmawiałam, że tak jest, z nikim się z tym nie dzieliłam, dusiłam to w sobie.

GOSTY napisał/a:

Psycholog Na Niby napisał/a:

Haha Be. odpuść już te swoje pisanki na tym forum bo serio skończysz u terapeuty. Nigdy nie będziesz takim bad boyem jak ja!

Tak przeczytałeś w tej swojej książce?

Tam mówią, że masz być badboyem?

Ja widziałem grzecznych nerdów w okularkach, chudzielców, brzydali itp. w związkach.

Jak to jest z tymi badboyami? Albo się z tym rodzisz, albo NIE. Tego nie da się przeskoczyć.

Gosty, schlebia mi ze tak się mną interesujesz w każdym temacie, boje się tylko ze jak kiedyś pójdę się wysrać to wyskoczysz mi z muszli. Jesteś aż tak głupi żeby nie móc rozkminić tego ze żartowałem z tym bad boyem?

polis napisał/a:

Także moim zdaniem, nie da się tego wybronić. Autorka mocno namieszała i powinna się solidnie nad sobą zastanowić.

Zgadzam się z tym jak najbardziej. Głównie chodzi o to, że niepotrzebnie kontynuowała związek.
Jedno z czym się nie zgadzam, to z robieniem z faceta autorki bezwolnego matoła, bo on ma swoje za uszami i przyczynił się do obecnej sytuacji podobnie do autorki.

PS
Może niepotrzebnie się upieram, że facet nie jest bezwolnym matołem i miał jednak wpływ na decyzje w swoim życiu W zasadzie to niewykluczone jest to, że facet autorki w rzeczy samej jest bezwolnym matołem, któremu kilka słówek wystarcza za dobrą monetę.
Albo jest desperatem, którego żadna inna nie chciała, więc wystarczyło, że autorka przejawia chęć kontynuowania i nie wnikał w jej motywy. Jeszcze mam kilka pomysłów, ale wreszcie koniec pracy, więc lecę do domu. Ależ flauta.

MagdaLena1111 napisał/a:

polis napisał/a:

Także moim zdaniem, nie da się tego wybronić. Autorka mocno namieszała i powinna się solidnie nad sobą zastanowić.

Zgadzam się z tym jak najbardziej. Głównie chodzi o to, że niepotrzebnie kontynuowała związek.
Jedno z czym się nie zgadzam, to z robieniem z faceta autorki bezwolnego matoła, bo on ma swoje za uszami i przyczynił się do obecnej sytuacji podobnie do autorki.

PS
Może niepotrzebnie się upieram, że facet nie jest bezwolnym matołem i miał jednak wpływ na decyzje w swoim życiu W zasadzie to niewykluczone jest to, że facet autorki w rzeczy samej jest bezwolnym matołem, któremu kilka słówek wystarcza za dobrą monetę.
Albo jest desperatem, którego żadna inna nie chciała, więc wystarczyło, że autorka przejawia chęć kontynuowania i nie wnikał w jej motywy. Jeszcze mam kilka pomysłów, ale wreszcie koniec pracy, więc lecę do domu. Ależ flauta.

Nie,Magdaleno.
nie musi być ani desperatem ani bezwolnym matołem.
Tak działa miłość, zaburza postrzeganie rzeczywistości.
.

Przede wszystkim jak się komuś obiecuje coś istotnego, to w dobrym guście jest dotrzymać tej obietnicy.

To ona tutaj coś obiecała i nie dotrzymała obietnicy..

jak ktoś kto widzi w drugim człowieku tylko dobre intencje.
Kazde niedopowiedzenie interpretujemy na korzyść naszego związku,bo przecież ona taka cudowna,skoro ja chce dla niej jak najlepiej to ona tez chce dla mnie jak najlepiej.
W niektórych skrajnych przypadkach, obelgę lub poniżenie w towarzystwie interpretujemy jako żart.
Dziwne że trzeba tłumaczyć takie oczywistości.

Odpowiadałem na Twoje pytanie.

polis napisał/a:

Panna z Dworu napisał/a:

Żartujesz chyba?   Albo nie odnosisz tego, do faktu że chodziło o to, że być może go pokocha (czego on bardzo pragnął).

Przeczytaj moje posty jeszcze raz. Autorka powiedziała mu w 2018 roku,

W tym temacie autorka zamieściła trzy posty. W którym poście napisała to, co powyżej, że w 2018 r. , bo możliwe że ja to faktycznie przeoczyłam. Możesz zacytować?

Vivika napisał/a:

Możecie się  widywać, spotykać , jeśli chcecie. Nie musicie koniecznie ani zrywać ani  też przekonywać siebie nawzajem o wielkim dozgonnym uczuciu.  Po prostu poinformuj go o stanie swoich uczuć, że nie bardzo umiesz je teraz zdefiniować, a nie chciałabyś go zranić. Powiedz że go bardzo lubisz i szanujesz ale nie wiesz co to naprawdę jest miłość i nie chcesz jej deklarować dopóki nie będziesz jej calkiem pewna.  Że potrzebujesz czasu żeby się z tym  ogarnąć.
A tak nawiasem, motylki w brzuchu niekoniecznie zawsze świadczą o uczuciu, to po prostu zauroczenie bardzo zwodnicze, bo nic nie wiesz o tym mężczyźnie.

Mamy za sobą ciężką rozmowę z chłopakiem, zdecydowałam, że będę szczera, poinformowałam go o stanie swoich uczuć, że zależy mi na nim, ale nie wiem, czy to jest miłość. Również wie to, że padną deklaracje, jeśli będę gotowa i pewna. Mimo, że nie przeczytałam Twojej rady przez weekend, tylko dopiero teraz, dziękuję za nią, ponieważ moim zdaniem też nie wszystko jest czarno-białe i takie gwałtowne decyzje nie są tym, co by pomogło i czego chcę.

Dziś widzę, że "motylki w brzuchu" powodowała może adrenalina, emocje, związane z tym, że przystojny kolega z pracy zwrócił na mnie uwagę i dowiedziałam się o tym w takich okolicznościach, jakie nie powinny zaistnieć. Widzieliśmy się dziś w kuchni, rozmawialiśmy, a serce nie biło mi już jak szalone. Rzeczywiście, zakochać można się w człowieku, którego się zna, a zauroczenie to jednak coś innego.

Pozdrawiam

Masz to w moim poście na poprzedniej stronie.

Dała mu szansę, ale też sama do czegoś się zobowiązała.

Panna z Dworu napisał/a:

Cały czas obracamy się w kółko tego, że on prosił, chciał, pomimo że ona tak naprawdę niczego nie deklarowała na "tak" co w ostateczności doprowadziło do tego, że ona się z nim dusiła w związku a on został ostatecznie z niczym, jeśli o nią chodzi.

Jakby mi ktoś deklarował, że pewne deklaracje padną, jak będzie pewny i gotowy, a potem by takie deklaracje padały, a potem by się okazała, że guzik były warte, to uznałabym tę osobę za nieszczerą, niepoważną i niedojrzałą.

Ja jestem przerażona tym, jak można prosić o miłość, jak można wręcz... żebrać.

GOSTY napisał/a:

Panna z Dworu napisał/a:

Ja jestem przerażona tym, jak można prosić o miłość, jak można wręcz... żebrać.

Żyjesz w bańce mydlanej?

Miłość dostajesz o tak, za friko?

Kasę też, masz sponsorów?

Albo nie potrzebujesz miłości.

Nie jesteś ssakiem, tylko owadem?

Słuchaj, Gosty, mnie żaden samiec czy tam alfa czy tam beta łaski nie robi.  Napisałam wyraźnie, dla mnie nie wiem oznacza w danej chwili  - nie. Sprawdzone w praktyce.

Panna z Dworu napisał/a:

GOSTY napisał/a:

Żyjesz w bańce mydlanej?

Miłość dostajesz o tak, za friko?

Kasę też, masz sponsorów?

Albo nie potrzebujesz miłości.

Nie jesteś ssakiem, tylko owadem?

Słuchaj, Gosty, mnie żaden samiec czy tam alfa czy tam beta łaski nie robi.  Napisałam wyraźnie, dla mnie nie wiem oznacza w danej chwili  - nie. Sprawdzone w praktyce.

Czyli całe życie SAMA?

Panna z Dworu napisał/a:

polis napisał/a:

Jakby mi ktoś deklarował, że pewne deklaracje padną, jak będzie pewny i gotowy, a potem by takie deklaracje padały, a potem by się okazała, że guzik były warte, to uznałabym tę osobę za nieszczerą, niepoważną i niedojrzałą.

Żeby pokochał nie, żeby był słowany w ważnych kwestiach jak najbardziej można i powinno się tego wymagać.

Jakby mi ktoś mówił że, nie jest pewny i gotowy i obiecywał deklaracje, to już to byłoby dla mnie guzik warte. Bo to jest guzik warte.

Ja jestem przerażona tym, jak można prosić o miłość, jak można wręcz... żebrać.

Edit: Mało tego - teraz to dopiero napiszę obrazoburczą rzecz - na miejscu tego chłopaka grałabym na dwa fronty w takiej sytuacji. Ale on tego nie robił, bo mu na autorce mimo wszystko zależało, pewnie też bał się ją stracić.

Odpowiadam na ostatni akapit. Widzisz to jest ta różnica między kobietami a facetami. Pięknie same się podsumowujecie.