Jak odpuścić i sobie i rodzicom? - Netkobiety.pl

Jasne.

Choć mnie zawsze dobrze szło w przedmiotach ścisłych, to nie ma siły, żebym przetrwała na matematyce. Choćbym na rzęsach stanęła, to po prostu nie mam talentu w te klocki. Jak się na siłe wypycha ludzi na studia, które nie pokrywają się ze zdolnościami danej osoby, to nie ma sie potem co dziwić, że taka soba się męczy. Jak dodamy do tego, że ktoś jest bardzo mało psychicznie odporny, to chyba oczywiste, że bedzie odbierać każdy przedmiot jak problem nie do pokonania. A to, że na studiach są też dziedziny, które nam mniej podpadaja, to chyba oczywiste. Malo znam ludzi, którzy kochali anatomię, ale wiadomo, że uczyć tego trzeba się było, bo to podstawa.

Yellow ma jakieś wymagania z kosmosu, że na studiach to ma być łatwo i bezstresowo z zasady. Rozczaruję ją- nawet jak czlowiek wybierze sobie absolutnie wspaniale dobrany kierunek, to będzie mial na nim przedmioty, których nie polubi i jakiś docentów, którzy lubią się na studentach wyżywać. Taka jest rzeczywistość.

To może niech twoim pierwszym krokiem będzie mniejsza empatyczność? Bo twoje przejmowanie się uczuciami innych ( czyli rodziców) doprowadzało cię do tego gdzie teraz jesteś - na studiach których nie lubisz, z brakiem przyjaciół bo chodziłaś na dodatkowe zajęcia których nie chciałaś.
To nie jest ultra znieczulica tylko asertywność cecha której bardzo potrzebujesz a której nie masz. Przez pół życia starasz się zadowolić innych i później płaczesz na forum ze wszystko jest nie tak. Po tych wszystkich terapiach które miałaś powinnaś wiedzieć ze asertywność to jest cos czego potrzebujesz.

Niech twoje własne problemy będą u ciebie na pierwszym miejscu a później wszystko inne.
I tak twoje problemy mnie osobiście nie ruszają, bo idą na studia wiedziałam na co się pisze. Cała masa nieprzespanych nocy przy sesji i uczenie się do przedmiotów które później już nigdy w życiu mi się do niczego nie przydały. Been there, done that. Ale po studiach wjeżdża normalne życie

Nic nie stoi na przeszkodzie, aby czerpać z wiedzy i doświadczenia innych osób.

Właśnie mój problem jest taki, że ja w życiu stresu miałam za dużo. Ludzie jednak z tego co widzę to żyją w miarę spokojnie. Ja też tak chciałam, ale rodzice chcieli, żebym w życiu coś osiągnęła i ta presja mnie zawsze stresowała. Ja nie wiem już nawet, co to znaczy żyć bez stresu. Odczuwam go od wielu lat i to regularnie. Jak skończę studia i ten stres odejdzie to ja nie wiem, jak ja sobie z tym szczęściem poradzę...
A o tych wszystkich ludziach, którzy tak "świetnie" sobie radzą na trudnych kierunkach to mit i pozory. Znajoma chodzi do psychiatry, okolicznego najbliżej uczelni i mówił, że do niego chodzi przychodzi przynajmniej na chwilę 80% studentów. Tak sobie "świetnie radzą". Ja jestem w tych 20%, która jest na tyle silna, że nie potrzebuje psychiatry
Jak widzisz tych super twardych "bezstresowych" ludzi to to jest stereotyp. W rzeczywistości ludzie są wypaleni, zmęczeni, sfrustrowani, mam kilka koleżanek, co ze stresu im się okres zatrzymał...tak więc no rzeczywistość a wyobrażenia jak widzisz są bardzo, ale to bardzo różne

Po prostu czasem piszesz takie bzdury, że no inaczej się po prostu nie da

No dla mnie to rzucanie talerzami to był absurd totalny i jak na to patrzę z perspektywy czasu to aż mi wstyd za własnych rodziców przed samą sobą
Ja nie rozumiem, jak można kogoś do czegoś zmuszać, po prostu w głowie mi się to nie mieści

Tak, właśnie słucham dużo podcastów i bardzo mi to pomaga. Czasem czytam komentarze pod spodem i mi raźniej, gdy ktoś opisuje niemal identyczne historie z życia jak moje i nie czuję się wtedy taka samotna, tylko pokazuje mi to, że są inni ludzie z tego typu problemami
Jakiś rok temu właśnie dużo oglądałam filmików, na których psychiatrzy i psychologowie wypowiadali się, jak potężny wpływ ma dzieciństwo na dorosłe życie. 90% osób wypowiadających się tu nawet nie ma pojęcia o tym i dlatego piszą głupoty

To zaskoczę Cię- Wrocław ma opinię jednej z łatwiejszych uczelni jeśli chodzi o kierunki medyczne. Mam znajomych z lekarskiego i farmacji z Wrocławia i oni sami mówią, że no nauki trochę jest, ale jak słyszą, co się u mnie wyprawia to wytrzeszczają oczy i mówią, że oni by chyba każdy rok po 2 razy robili z egzaminami na takim poziomie, jaki mamy my
Przecież napisałam wyżej "uczelnia uczelni nierówna" i miałam właśnie Wrocław na myśli, ale nie tylko
Nie mówię, że mam najgorzej, bo są uczelnie, że jest jeszcze gorzej niż u mnie (bo też mam znajomych), ale fakt, że są miejsca, gdzie też jest łatwiej, dlatego mówię, że kierunek kierunkowi nierówny

To, co opisujesz to kierunek lekarski? Bo brzmi mi znajomo, ale nie jestem pewna, czy o to chodzi
Tak, kierunek lekarski tak właśnie wygląda, dlatego nie chciałam na to iść i nie rozumiem, czemu jest na to tylu chętnych (choć to wyjaśnia fakt istnienia tylu sfrustrowanych lekarzy)
Przecież ja bym mogła iść na lekarski, ale nie chciałam, z dwojga złego wolałam farmację, bo owszem, 6 lat studiów, ale potem można pracować. A lekarski? Mam kilku lekarzy w rodzinie, to egzaminy zdawali jeszcze pod 40stkę. Ja dziękuję za coś takiego. A zarobki nie są tak wysokie, jak wszyscy myślą (moja mama jako lekarz internista zaczęła po 50tce zarabiać tyle, ile moja koleżanka w aptece tuż po studiach)

Ja bym się nawet i przebranżowiła, ale nie wiem nawet na co. Teraz już mam taki mętlik w głowie, bo tak mi rodzice wpoili, że to i tamto jest złe, że mi się nawet nie chce o tym myśleć

I ten komentarz pokazuje, jak bardzo nie znasz się na temacie
Po pierwsze- studia studiom nierówne i tak samo egzaminy. Poszłabym na każde inne istniejące studia i by się okazało, że jestem wręcz geniuszem, bo w porównaniu do moich egzaminów to wszystko inne wydaje się takie proste...to jest plus i minus; minus taki, że nikt nie docenia tej ciężkiej pracy (mój były, który był fizjoterpeutą też uważał, że nie ma trudnych studiów, bo sam takich nie skończył), a plus jest taki, że po takich ciężkich studiach nic w życiu  już potem nie będzie się wydawało niemożliwe
A co do UK- wiesz, że zachód bardzo ceni wiedzę medyków z Polski? Ponieważ nasze uczelnie uchodzą za bardzo wymagające i wiedzy teoretycznej mamy dużo, z praktyką gorzej, bo nasze państwo na tym oszczędza, ale praktyki zawsze można douczyć i oni o tym wiedzą. Widzę rekrutacje dla lekarzy i farmaceutów za granicę. Mnie interesuje akurat Irlandia i UK, bo jestem anglojęzyczna. To, że ja bym mówiła nawet na poziomie C2 z angielskiego, ale nie miała certyfikatu to by mnie wyśmiali. Bo jak im powiesz "Zaufajcie mi, mówię po angielsku" to co oni mogą zrobić? A tak to masz papier i dowód, którego nie można podważyć. I ten papier jest obowiązkowy. Nie przejdziesz bez tego rekrutacji. Wymóg to dyplom ukończenia studiów, staż i certyfikat językowy. Kiedyś certyfikatów nie było, wprowadzili w 2016 a wiesz czemu? Bo zawody medyczne to zawody zaufania publicznego i było sporo błędów popełnianych przez obcokrajowców wynikających ze zbyt słabej znajomości języka
No bo jak to sobie wyobrażasz- lekarz źle zrozumie pacjenta, źle zdiagnozuje chorobę, wpisze w dokument coś innego. Potem przyjdzie farmaceuta, który ustala farmakoterapię, nie zrozumie, co jest napisane i wyznaczy lek, który pacjenta zabije lub choćby uszkodzi
Kto za to odpowie?

Większość kierunków nie ma takich studiów. Mamy my i kierunek lekarski (przynajmniej na pierwszych latach), bo to są jednak dość odpowiedzialne zawody, od których często zależy czyjeś zdrowie. Co chwila nas prokuratorem straszą
A większość kierunków to jednak kierunki dość łatwe. Myślisz, że którykolwiek z moich znajomych wie w ogóle, co to wejściówka?
Mam znajomych z politechnik. Jak ja np. w styczniu i czerwcu tuż przed sesją mam urwanie głowy, bo lecą wszystkie poprawy, masa bieżących kolokwiów, urwanie tyłka, a kolega mi pisze, że on od 1 stycznia czy czerwca ma wolne, żeby się pouczyć przed sesją
A u nas potrafią pisać kolokwium dopuszczające do egzaminu dzień przed egzaminem
Większość moich znajomych są na studiach, gdzie piszą raz na miesiąc jakieś kolokwium i tyle. Jakbyś ich zapytała, to nie będą wiedzieli, czym jest wejściówka

Ja właśnie nie potrzebuję 5-cyyfrowych kwot. Takie kwoty da się zarabiać w firmach farmaceutycznych, gdy masz dłuższy staż (10 lat wzwyż), ale to masz wtedy pełne ręce roboty, bo to takie korpo tylko medyczne, ale ja nie potrzebuję aż tyle kasy. Ja zarobię 4,5 i więcej i już będę szczęśliwa (a to taka minimalna kwota, jak się postawisz to masz więcej)
Niestety ludzie idą na studia medyczne myśląc, że będą mieli szacun na dzielni i ogromne zarobki, a potem jest zdziwienie, że jak to
Mam kolegę na kierunku lekarskim, co jest święcie przekonany, że będzie zarabiał po kilkaset tysięcy rocznie. Jego znajomi się z niego śmieją i próbują przemówić do niego, że to są nierealne kwoty, ale czy słucha? Nie. A z podniesioną główką chodzi. A potem będzie wielkie zdziwienie

Dokładnie. Studia powinno się wybierać według własnych predyspozycji i możliwości. Moi rodzice wiedzieli, że nienawidzę przedmiotów ścisłych i jestem z nich słaba. Znaczy się, jak przysiądę i się nauczę to jestem dobra, ale muszę poświęcić temu dużo więcej czasu. Ja miałam zawsze dryg bardziej artystyczny- bardzo lubiłam pisać wypracowania na polskim. Mogłam pisać na kolanku, a i tak moja polonistka była zachwycona. Amatorsko robię zdjęcia (mam lustrzankę w domu) to ludzie mówią, że gdyby nie wiedzieli, że ja te zdjęcia robiłam to by pomyśleli, że to z jakiejś profesjonalnej strony z tapetami (słyszałam to od różnych osób już). Rysować nie potrafię (znaczy nie jest źle ale nie jest super), ale jak trzeba było zrobić do szkoły na plastykę manualnego typu wycinanki, jakieś makiety czy inne rzeczy to też moje były często na wystawach, jako te najładniejsze. Nawet mam kilka dyplomów konkursowych z części artystycznych typu właśnie fotografia lub jakieś modelowanie.
Mam drugi fakultet- zrobiłam zaocznie licencjat z kosmetologii. Malowałam koleżanki na różne bale studenckie.
Wielokrotnie od ludzi słyszałam, że ja się na tych studiach marnuję
Tak samo byłam dobra w sporcie- przez to, że mnie tak rodzice wysyłali na treningi po prostu no miałam świetną kondycją i jak na kobietę byłam na prawdę silna
Tylko co ja mogłam po tym robić? Chciałam iść na AWF to mnie rodzice odwiedli. Na ASP bym nie mogła pójść, bo aż tak zdolna nie jestem, poza tym nie wiem nawet, co można robić po ASP
Teraz tak myślę, że może architektura byłaby dobra, ale tam jest rysowanie (niby do wyćwiczenia), jednak jak czytałam komentarze napisane w necie przez architektów, że jest ciężko znaleźć pracę a jak już jest to mało płatna to te moje studia przestały mi się wydawać takie złe
Ja miałam i mam ten problem, że w wielu rzeczach w życiu byłam dobra, ale nie było czegoś, co bym robiła tak super porządnie i z miłością
Chciałam iść łatwiejszą, bezstresową drogą, ale rodzice mi wytłumaczyli, że to nie jest najlepsza droga, że lepiej mieć konkretny fach w ręku i nie martwić się o pracę w przyszłości i w to uwierzyłam
Znaczy sądzę, że ja będę o to w przyszłości ultra wdzięczna, bo jednak jest ten komfort, że praca będzie, choćby mniej płatna, ale będzie i to w każdym zakątku świata, ale teraz mam ból tyłka, bo poszłam na coś, co mi ciężko idzie. To nie tak, że ja nic nie umiem. Umiem, tylko to nie to, co mnie interesuje i coś, co mi idzie ciężej. Po prostu muszę włożyć więcej w to wysiłku, niż inni

Ja bym chciała, żeby było po prostu normalnie: żeby prowadzący mieli do Ciebie szacunek (a u nas non stop grożenie wylotem, odpytywanie, wyzywanie kogoś od debili), żeby poziom był trudny, ale taki do zdania. Przecież nie chodzi o to, że ma być bezzstresowo, ale u nas zaliczenia to porażka. No bo jak masz wypisane podręczniki, uczysz się z nich, a oni potem nie dają pytań z tego, tylko dają coś, czego nie widziałeś na oczy, a potem dopiero okazuje się, że to była jakaś ciekawostka i nowość w jakiejś zagranicznej publikacji naukowej
U nas przez pierwsze lata jest masa chemii. Moja znajoma ma w rodzinie znajomego profesora od chemii, do którego poszła na korepetycje. Jak zobaczył, co my mamy na kolokwiach i egzaminach to powiedział, że to jest poziom doktoratu z chemii
My mamy bardzo ciężkie kolokwia z farmakologii. Ostatnio ktoś zrobił zdjęcia pracy. Pokazałam je rodzicom, którzy jednak są od tego specjalistami i jak to zobaczyli to powiedzieli, że te pytania są bardzo ciężkie i w ogóle źle sformułowane
Tu nie chodzi o to, żeby było bez stresu. Stres jest dobry, bo motywuje. Ale jeśli masz tak ciężkie zaliczenia, że odpowiedzi na pytania nigdzie się znaleźć nie da, to coś już jest chyba nie tak, nie sądzisz?

Wiesz co, bo ludzie często hejtują to, czego nie znają
Ja rok temu dużo czytałam i słuchałam o wpływie dzieciństwa na różne aspekty dorosłego życia, więc ja coś o tym wiem. Inni to odbierają jako abstrakcja. Po prostu tego nie rozumieją, bo sami tego nie przeżyli. Empatyczna osoba potrafi się wczuć, wręcz wejść w sytuację drugiego człowieka, ale empatia dzisiaj to rzecz raczej rzadka

Ale co znaczy "mniejsza empatyczność"? To jest cecha charakteru, osobowości. Nie da się tego zmienić ot tak. To tak, jakbyś powiedziała ekstrawertykowi, który lubi towarzystwo ludzi, że ma teraz siedzieć cicho i w zamknięciu i się z tego cieszyć. Tak się nie da
Ale masz rację, przez te uczucia nie potrafiłam odmówić rodzicom. Widziałam, że im przykro, gdy się stawiałam, więc godziłam się na te warunki
Właśnie liczę, że po studiach wjedzie normalne życie. Moje koleżanki, które były bardzo umęczone studiami, teraz pracują i mówią, że nie ma połowy tego stresu, że wreszcie odżyły, chodzą teraz na siłownię, bo mają czas, dbają o dietę. Także ich słowa dają mi nadzieję, że może być i lepiej
Ja jestem sfrustrowana, bo chciałabym już zarabiać, móc wyjechać na wakacje, mieć coś za pracę. A ja na razie pracuję za darmo i jeszcze muszę się płaszczyć i przepraszać za to, że żyję, bo prowadzący na studiach mają się za nie wiadomo kogo i nie można się stawiać

Dobre pytanie
Właśnie- gdzie te rady?
Jak ja wcześniej o to zapytałam i dostałam odpowiedź "pisali ci wcześniej"
Kilka osób napisało, żebym poszła do psychologa, ale jak napisałam, że byłam 2 razy to argumentu już brak. I napisałam też, że się wybieram do psychologa w przyszłości, bo do 3 razy sztuka, ale nie mam teraz funduszy a na NFZ są ponad roczne kolejki (a nie wiem, gdzie ja wtedy będę, bo planuję przeprowadzkę). Poza tym psycholog to nie cudotwórca. Ja wiem, na jakiej zasadzie działa psycholog. Np. sytuacja kuzynki mojej koleżanki. Dziewczyna czuła się źle, zdołowana, nic niewarta. Psycholog jej wyjaśnił, że ma faceta narcyza, który jej psychikę podkopuje. I taka terapia jest dobra dla kogoś, kto nie ma tej wiedzy psychologicznej. Ja też trafiłam na narcyza, ale szybko się uwolniłam, bo go zdemaskowałam. Tak samo pisząc tu o rodzicach widzę mechanizm, którego nie widzą inni. I psycholog ma za zadanie ten mechanizm rozjaśnić. Ja mam znajomego, który się psychologią bardzo interesuje i on sam powiedział "Ale ty masz taką wiedzę, że Tobie psycholog nie jest potrzebny". Bo ja te mechanizmy znam. I psycholog może wytłumaczyć takiej dziewczynie, że spotyka się z narcyzem, ale nie spowoduje, że dziewczyna trafi nagle na księcia z bajki, bo to już nie od niego zależy. Ja mogę iść i powiedzieć, że nie mogę trafić na fajnego chłopaka, że mam stresujące zaliczenia, że mam jakieś traumy z przeszłości, ale czy psycholog mi przedstawi fajnego chłopaka? Albo sprawi, że będę miała łatwiejsze zaliczenia? Albo cofnie czas?
Byłam u 2 psychologów. Pani wyznawała zasadę, że trzeba się wygadać. Mało dodawała od siebie, powtarzała tylko, żeby wychodzić na słońce, żeby szukać znajomych w internecie, żeby zapisywać codziennie emocje, sny itp. Takie pierdoły, które robię od lat i sama na nie wpadłam, bez żadnego psychologa. Drugi młodszy chłopak, mój kolega w sumie, który kończył wtedy psychologię to ten zaś tylko wyznawał medytację, kompletnie nie rozumiał, że ktoś może mieć inne problemy niż on
Dlatego ludzie pisali "Idź na terapię" a ja wiem, jak taka terapia wygląda. Mi potrzebna jest zmiana a nie pocieszanie, że wszystko będzie dobrze

Ciekawe czy w całym życiu udało Ci się podać jakiekolwiek argumenty w dyskusji. Co jest bzdurą w tym co napisałem? Że nie rozumiecie autorki i ocenianie przez pryzmat siebie? No to chyba żaden wymysł, skoro tak właśnie zrobilyscie . Idźcie dalej łabędziowi tłumaczyć, że ma się zmienić w kaczkę.

No widzisz?
Czyli potwierdziłaś, co tutaj napisałam
Pisałam, że zostałam tak a nie inaczej wychowana. Ty stwierdziłaś, że miałam za dobrze i byłam rozpieszona (albo ktoś inny to napisał, już nie wiem), po czym piszesz, że jakbym wyszła spod klosza
No same sprzeczności, bo przecież jedno jest wynikiem drugiego
To właśnie wynik tego wychowania, nieleczonej depresji. Wszystko ma swoje konsekwencje, ale ludzie tutaj się zachowują, jakby nie mieli pojęcia o życiu i o funkcjonowaniu psychologicznym człowieka
A mnie nadal śmieszy to, że niektórzy uważają, że izolowanie dziecka od znajomych, zmuszanie go do robienia czegoś, czego nie chce i narzucanie mu tyle roboty, że nie ma wolnego czasu jest rozpieszczaniem tego dziecka....mam chyba inną definicję rozpieszczania niż ludzie na forum

Dokładnie o to mi chodzi
Nie rozumiem tego kompletnie
A ostatnie zdanie jest tak bardzo w punkt, że nie znam słów, żeby wyrazić swój podziw

Nikt jej nic nie poradzi na to, że na tych studiach trzeba przesiedzieć nad książkami. Jak ją tam rodzice wcisnęli a ona nie chce lub nie daje rady bo się wykańcza psychicznie, to trzeba z tego zrezygnować. No proste jak drut.

Jaka inna rada? Mamy za nią się uczyć i zdawać egzaminy? Czy ona w ogóle rozumie jakiego kalibru ma pretensje i o co?

Widać Yellow Ty masz jakas maszynę czasu, że dokladnie wiesz jak było we Wrocławiu studiować w latach 90tych Niesamowite.

Bzdury wygadujesz i tyle. Studia były na tyle trudne na ile ktoś miał zdolności, jak był zorganizowany i jak sobie radził ze stresem. Jedne kolokwia czy egzaminy były łatwiejsze czy trudniejsze od drugich. Dla mnie anatomia byla katorgą, bo nie lubie się rzeczy uczyć na pamięć, ale mikroby czy patologia wchodzily mi same z siebie, bo akurat dla mnie te dziedziny były bardzo interesujące. A dla jakiegos kolegi bylo zupelnie odwrotnie. Jedyne osoby, które narzekały na wszystko albo były na tych studiach przez pomyłkę (najczęściej wepchani tam przez rodziców), albo kompletnie nieodporne na nawet minimalny stres.

Robienie z siebie wiecznej ofiary nie pomoże Ci radzić sobie lepiej w życiu. Nie oszukuj się, że na posadzie będzie łatwiej. Z perspektywy czasu śmieje się jak mozna porównać stres na studiach do tego jak jest w pracy. Jak nie zdasz kolokwium, to spokojnie możesz je powtórzyć. Jak spartolisz coś w pracy z klientem, to możesz z pracy wylecieć, albo nawet gorzej, możesz dostać wezwanie do sądu. A kredyt, ubezpieczenie i inne rzeczy same sie nie zapłacą. Ja nie mam mamusi i tatusia, którzy przylecą mi z kasa w zębach.

Jeżeli tak strasznie tych studiów nie lubisz, to je zmień na inne. Kto Ci zabroni? Weź wreszcie jakas odpowiedzialność za wlasne zycie.

To będziesz nieszanowanym popychadłem z winy rodziców.

Ja pierdole. Pretensja goni pretensję. Problem goni problem, zanim jeszcze się pojawił. Nawet jeszcze lekarzem nie jest, zawodu nie zaczęła wykonywać, a już ma kolejną wymówką - brak szacunku dla medyków. Fakt. Mówi się o nich konowały.

Ewentualnie skończysz te studia, dyplom schowasz do szuflady. Zaczniesz nowe, inne, szanowane. Proponuję prawo i adwokaturę. Tych ostatnich też się nie szanuje i mówi się o nich papugi. Zgadnij, gdzie to mają? Tak, w czterech literach.

Powodzenia

Ja rozumiem, że jest to mega frustrujące być dorosłym, pełnym żalu do rodziców, kiedy w dalszym ciągu nie można żyć jak się chce (w szczególności kiedy nie wie się samemu czego się chce), skoro nie potrafi się podjąć decyzji o samodzielności, bo wtedy trzeba byłoby wziąć za to odpowiedzialność i utraciło się osoby, na które można zrzucić winę.

A ja tu widzę wygodnictwo i tyle. Łatwo jest bowiem winić rodziców, jacykolwiek by oni nie byli, czy uczelnię za to, że się nie chce brać za siebie odpowiedzialności. Bo jakby poszła na inne studia, które sama sobie wybrała i tam też trafilaby na problemy, to by nie miała kogo winić jak tylko siebie i musialaby sama zacząć rozwiązywać je. A tak, to mozna jojczyć i zwalać wszystko na czynniki zewnętrzne.

Tak, wiem, co się działo w latach 90tych, bo moi rodzice wtedy skończyli studia. I wyobraź sobie, że wtedy było łatwiej zdać niż teraz i potwierdzają to moi rodzice, którzy sami przyznali, że u nich nie było takich jazd, jak są u mnie teraz i kolokwia czy egzaminy mieli trudne, ale jak się ktoś nauczył to problemów nie robili- to ich słowa
Zaskoczona?
Też uważam, że bzdury piszesz. I co zrobimy z tą wiedzą?
"Dla mnie anatomia byla katorgą, bo nie lubie się rzeczy uczyć na pamięć, ale mikroby czy patologia wchodzily mi same z siebie, bo akurat dla mnie te dziedziny były bardzo interesujące. A dla jakiegos kolegi bylo zupelnie odwrotnie."- nooo właśnie to powtarzam co post. Hallelujah wreszcie ktoś zrozumiał!
"Jedyne osoby, które narzekały na wszystko albo były na tych studiach przez pomyłkę (najczęściej wepchani tam przez rodziców), albo kompletnie nieodporne na nawet minimalny stres."- u nas też takie osoby były, ale zrezygnowały już na pierwszym roku, bo właśnie ich to przerosło. A to były osoby z wysokimi wynikami matur. A pierwszy rok na farmacji jest najłatwiejszy. Im dalej tym gorzej. U nas wszyscy nieodporni na stres odpadli już na 1 roku, teraz zostali ci najsilniejsi, a mimo to bardzo duża część z nich korzysta z psychiatry. Lokalny psychiatra- jak pisałam- nawet wie co się na poszczególnych latach dzieje, bo tyle osób chodzi do niego i mu to mówi

"Robienie z siebie wiecznej ofiary nie pomoże Ci radzić sobie lepiej w życiu. Nie oszukuj się, że na posadzie będzie łatwiej. Z perspektywy czasu śmieje się jak mozna porównać stres na studiach do tego jak jest w pracy."- no widzisz? A moi znajomi po lekarskim i farmacji, które wpadły prawie w anoreksję, bo ze stresu nic nie jadły, po studiach zdrowo przytyły. Ze 2 tygodnie temu mi znajoma lekarka mówiła:"Ja wiem, że mi nie wierzysz, że przytyłam, bo zawsze byłam szczupła, ale uwierz, że jak skończysz studia, odejdzie ten stres to zaczynasz normalnie jeść". No widzsz? Po prostu dzisiaj studia medyczne są bardzo ciężkie. Wiem, że ciężko to sobie wyobrazić, ale na prawdę tak jest

"Jak nie zdasz kolokwium, to spokojnie możesz je powtórzyć. Jak spartolisz coś w pracy z klientem, to możesz z pracy wylecieć, albo nawet gorzej, możesz dostać wezwanie do sądu"- to prawda, na szczęście są coraz nowocześniejsze zabezpieczenia przed popełnianiem błędów. A niezaliczone kolokwium to nie jest takie hop siup, bo możesz przez to i rok powtarzać. Moja znajoma miała problemy kardiologiczne. Leżała 2 tygodnie w szpitalu. Nie była na ćwiczeniach z pewnego przedmiotu 2 razy (a regulamin mówi, że można nie być tylko raz). Raz odrobiła i zaliczyli, ale tego drugiego razu juz nie chcieli i musiała powtarzać rok przez niezaliczenie ćwiczeń. Niby nie koniec świata, ale z 5,5 roku studiów robi Ci się 6,5. A jak ktoś ma większe plany i marzenia to rok wegetacji w bezruchu nie jest mu na rękę

"A kredyt, ubezpieczenie i inne rzeczy same sie nie zapłacą. Ja nie mam mamusi i tatusia, którzy przylecą mi z kasa w zębach."- to ma też dobre strony, bo jak jest się niezależnym to nikt nie będzie rozkazywał. A jak ja nie chciałam iść na jakieś zajęcia dodatkowe, to słyszałam "jesteś na naszym utrzymaniu, więc będziesz robić, co ci każemy, jak będziesz się sama utrzymywać" a jak chciałam iść się sama utrzymywać to było rzucanie talerzami, że robię nie tak, jak oni chcą

No i co to za odkrycie, że jedne przedmioty sa dla kogoś latwiejsze, a inne trudniejsze? Tak jest na każdych studiach. Czasami jest to kwestia prowadzacego, a czasami wlasnych mocnych stron.

Mialam znajomych, którzy studiowali w Katowicach i jakoś wiekszych różnic nie było. I zapewniam Cię, że dwadziescia kilka lat temu nikt nie starał się edukować suboptymalnych medyków. Wedlug tego co Ty wypisujesz, to każdy lekarz, który szkolil sie w latach 90tych, to jakiś kompletny konował musi być.

A juz zasłanianie się jakąś ponadprzeciętna wrażliwością (tak naprawdę przewrażliwieniem) jest zwyklym mykiem by usprawiedliwić się od niepodejmowania decyzji. Niby Ci źle, że rodzice Cię sponsorują, ale pieniążki bieżesz. Niby studia Ci nie odpowiadają, ale je kontynuujesz. Ja przerwałam moje po czterech latach, bo się zorientowalam, że nie chce być lekarzem. Rodzice, pociotki i ludzie dookola pukali się po glowie. No i co z tego? Z perspektywy czasu okazało się, że była to dobra decyzja, bo nie tyle uniezależniłam sie od rodziców, ale poszłam na super uczelnię w UK i studiowałam coś co mnie długofalowo o wiele bardziej interesowało.

W życiu trzeba ryzykować by coś osiagnąć. Inaczej jest się bezwolna kukiełką, którą każdy może sterować.

No, ale ona chce niemożliwego: chce zjeść ciastko i mieć ciastko. Wyjścia są tylko dwa. Albo zagryza zęby, kończy te nieszczesne studia, daje sie sterować rodzicom i przestaje jojczyć, albo idzie na swoje i studiuje cos co ją autentycznie interesuje. To jest proste jak konstrukcja cepa.

Be, Twoja krucjata przeciwko kobietom staje się nudna, ale tpo, że się ciągle przy**lasz do jednej i tej samej osoby, staje się powoli żałosne..Naprawdę Ci to przyjemność sprawia?
Można się z kimś nie zgadzać, ale kurde po co te prywatne wojenki podjazdowe?

Z wyjątkiem szybko usuniętego zdania o bardzo dobrej relacji z rodzicami.

Zabawa trwa.

Ale czytać potrafisz? Nie sprawia mi przyjemności z tego, że biorę pieniądze od rodziców. Frustruje mnie to. Chciałabym wreszcie zarabiać tyle, żeby nie zastanawiać się, czy jak kupię balsam do ciała za 12zł to mi starczy na prezent urodzinowy dla koleżanki...
To nie jest dla mnie przyjemność, ale nie mam innego wyjścia, bo nie mogę sobie pozwolić na pracę na etat
Studia chciałam rzucać, ale tyle się przemęczyłam, że sądzę, że nie powinnam ich teraz rzucam. Skończę je i ewentualnie pójdę na jakieś podyplomowe jako drugi fakultet, a wybór spory jest. Dorobię sobie język (bo chciałam studiować lingwistykę w końcu) i liczę, że z takim wykształceniem i językiem będę miała spory wybór w przyszłości
To, że rzuciłaś lekarski...ja się nie pukam po głowie, bo uważam, że co kto lubi. U mnie na roku jest masa osób, co studiowała lekarski, ale uznali, że to nie dla nich i są na farmacji

Niby nie jest złą i niepożądaną cechą, ale ja tego nie lubię. Mi strasznie przeszkadza. Wpisz sobie Wysoko Wrażliwe Osoby w google. Zrozumiesz wtedy, może chociaż trochę, jaki jest mechanizm funkcjonowania takiej osoby
A nie jest to łatwe
Zawsze bardzo chciałam przysłowiowe "miej wyjebane a będzie ci dane", ale to oszukiwanie samego siebie

Ale Ty traktujesz to, co mówię jako coś złego
Czemu?
Piszę to, co czuję
Nie mam prawa mieć uczuć?
Powiem Ci tak- znajomym nie jojczę, mówię, jak to mi w życiu dobrze i jestem zadowolona. Tu jestem anonimowa i mogę pozwolić sobie na więcej i powiem tak- nie jestem zadowolona a to przekonywanie znajomych, że jestem szczęśliwa jest oszukiwaniem samej siebie i ja o tym wiem

Aha, okej
W każdym razie cieszę się, że ktoś mnie chociaż próbuje zrozumieć

Zwracam uwagę, że jak się decydujesz na to by rodzice sterowali Twoim życiem i wyborami, to przestań jeczeć, że Ci źle. Sama godzisz sie na taki los, więc przestań mieć pretensje. Widać wolisz, żeby oni podejmowali decyzje za Ciebie.

To chyba inny temat czytamy ziom, coś Ci się pomieszało. A jeżeli jednak piszesz o tym temacie (gdzie tu jakaś krucjata?) to wyjaśniam Ci to naprędce: przypierdalam się jednej osoby, bo ta osoba obok mnie najwięcej pisze w tych tematach i taki zbieg okoliczności jakoś trafiamy na siebie. Ciężko było to wykminic? A teraz uwaga bo przepalam styki: nie ja zacząłem:P.

Paslawek odmlodziles mnie o rok,. teraz już nawet za późno jest byś edytował ten post, bo został zacytowany eh. Nic tu po mnie.

PS Co do posta o narracji mimo mojej dopiski każdy uznał, że pisałem o YellowStar. No cóż...nie pisałem.

No zdziwiłabym się, gdybyś widziała. Przecież mi nie siedzisz w głowie, ani nawet mnie nie znasz
Z tych punktów, które wymieniłaś to punkt 1- o empatii (o czym tu już pisałam, to najbardziej charakterystyczna cecha WWO); pkt 2- jestem wyjątkowo wrażliwa na przyrodę, przechadzki po lesie kocham najbardziej na świecie i są moją ulubioną formą wypoczynku; pkt 3- nieustannym analizowaniem wszystkiego, gdzie nawet ludzie tutaj mi zwrócili na to uwagę (chociaż to jest też cecha charakterystyczna typu osobowości INFJ); pkt 4- większa spostrzegawczość: pisałam tu kilka razy o tym, że widzę mechanizmy psychologiczne i zachowania ludzi, które potem się okazuje, że faktycznie istnieją (lub je dopiero co nazwali, gdzie ja o nich wiem od lat), ba, ten post przecież wynika ze spostrzegawczości, bo większość osób pewnie by nie zdawała sobie z tego sprawy, nawet wy nie wiecie, o czym ja tutaj piszę ; pkt 5- nieufnością- zawsze podchodzę ludzi na dwa razy, ale wynika to też z tego, że wiele razy sparzyłam się na ludziach, ale jak ktoś jest lojalny wobec mnie i mi pomaga, ja odwdzięczam się tym samym; pkt 6- wchłanianie nastrojów innych osób: to jest ściśle powiązane z pkt 1 i wysoką empatią i też pisałam tu o tym, że potrafię przejmować nastroje i emocje innych ludzi; pkt 7- nieumiejętność podejmowania decyzji- wiąże się to z głębokim analizowaniem wszystkiego, ja, nawet zanim zapisałam się na kurs angielskiego wiele miesięcy myślałam, jak to zrobić i gdzie, żeby było dobrze. Może to być też wynik wychowania, nie zaprzeczam, ale szybkie decyzje nie są dla mnie, wolę przemyśleć wszystko; pkt 8-  nieumiejętnością radzenia sobie z dużą ilością bodźców: to jest związane z byciem introwertykiem. Też o tym pisałam. Ekstrawertycy czerpią energię z zewnątrz, introwertycy z wewnątrz, więc jak zbyt dużo przebywam wśród ludzi czuję bardzo duże zmęczenie i muszę wrócić do siebie, zamknąć się w 4 ścianach i w ten sposób odpoczywam i się regeneruję i wtedy dopiero mogę znowu wyjść do ludzi; pkt 9- nieumiejętnością pracy pod presją czasu: skłamałabym mówiąc, że jest inaczej. Lubię zrobić różne rzeczy na spokojnie, bez tykającego zegarka nad głową, bo jak mi ktoś mówi, że mam określony czas na zrobienie czegoś, to czuję stres i potrafię schrzanić najprostszą czynność; pkt 10- dużą potrzebą spokoju: powiązane z pkt 8, byciem introwertykiem i chęcią odpoczynku w samotności; pkt 11- niechęcią do zmian: to zależy. Jeśli wiem, że nie jest źle to nie lubię zmian, ale  jeśli wiem, że coś jest konieczne to to akceptuję. W każdym razie jestem bardzo sentymentalna. Lubię odwiedzać miejsca, które dobrze wspominam, np. przyjechała do mojego miasta studenckiego koleżanka, zwiedzałyśmy miasto, to potem, w sytuacjach stresujących ponownie odwiedzałam te miejsca wspominając, jak było z nią miło, dodawało mi to otuchy; pkt 12- niechęcią do bycia w centrum uwagi: wypisz wymaluj ja. Gdyby się dało, to bym się wtopiła w ścianę, wolę stać zawsze z boku

Przyznam, że czytałam dużo o WWO, ale nie sądziłam, że wszystko będzie się ze mną zgadzać. Chociaż też pewnie zależy od źródła, bo w innym źródle mogą się znaleźć punkty, które do mnie pasować nie będą. Te wymienione wyżej to ja w całej okazałości
Dopisałabym jeszcze pkt 13, który jest też charakterystyczny dla WWO i który też mam, mimo że bardzo chciałabym się go pozbyć, a mianowicie przejmowanie się opinią innych, czyli "Ta pani w dziekanacie była dla mnie niemiła, teraz czuję się gorzej i mam zły dzień" albo "Co sobie o mnie ta osoba pomyślała, gdy zrobiłam to i to". Teraz mam to mniejsze, bo staram się ogarnąć umysł, ale jako dziecko byłam przerażona i wręcz byłam uzależniona od opinii innych

"Wskaż mi czy powyższe cechy zgadzają się u Ciebie i które z nich bezpośrednio wpływają na postrzeganie sytuacji na studiach"- wskazałam i to dość dokładnie. Jak to ma postrzeganie sytuacji na studiach? Według mnie bardzo, bo moje studia to głównie robienie wszystkiego szybko, dokładnie i pod presją czasu. Dlatego jest to dla mnie stresujące. Gadałam z inną osobą WWO (i INFJ), takim znajomym, który napisał, że strasznie moje studia nie pasują do mojej osoby i przyznał mi, że dopiero jak się przyznałam, że studia to był nie do końca mój wybór to zrozumiał, co ja na nich robię, bo gryzło się to strasznie z moją osobowością i powiedział, że ja jako osoba wrażliwa i kreatywna powinnam tworzyć coś sama i to wykorzystać, a praca rutynowa nie jest dla mnie. Tylko co z tym faktem zrobić...

"Powiedziałabym że niektóre z nich wręcz ułatwiają naukę np. większa spostrzegawczość a niektórym które mogą utrudniać np. nieumiejętność pracy pod presją czasu, można zapobiegać odpowiednim planowaniem zadań. Reszta bez związku."- tu masz rację. Co do spostrzegawczości to też zależy, o jakiej spostrzegawczości mówimy, ale wiele razy mniej więcej przynajmniej potrafiłam przewidzieć pytania na egzaminie czy przewidzieć zachowanie prowadzącego

"Wyobraź sobie, że podpisałabym się pod większością z nich."- to może też jesteś WWO? Wpisz sobie w yt "człowiek absurdalny WWO". Ten pan też jest WWO i fajnie tłumaczy, jak WWO zachowują się w poszczególnych sytuacjach: w pracy, w związku, w przyjaźni

Właśnie sęk w tym, że już tego nie robią. Ostatnia taka sytuacja miała miejsce rok temu, gdzie byłam z ich decyzji wobec mnie strasznie niezadowolona. To chodziło o głupotę- pracę wakacyjną. Chciałam wziąć łatwiejszą, ale i mniej płatną, ale mnie domówili, że lepiej wziąć trudniejszą i lepiej płatną. Wręcz mówili, że na tą pierwszą się nie zgadzają, bo jakieś ryzyko prawne tam było (nie chcę mówić, co dokładnie, ale pierdoła, dużo osób tak dorabia). Stresowała mnie ta praca, zarobiłam niewiele więcej niż jakbym wzięła pracę mniej płatną, a miałam dużo więcej roboty. Rodzice umyli ręce i powiedzieli, że mnie przecież nie zmuszali (taaa, jasne)
Wypomniałam im to i zaznaczyłam wiele razy, że mam dość ich "dobrodusznego" doradzania, bo ani razu na tym dobrze nie wyszłam i wymieniłam te wszystkie ich decyzje. O dziwo chyba dotarło, bo teraz do niczego mnie nie zmuszają już, ale to musiałam osiągnąć wiek 25 lat, bo wcześniej to mogłam sobie gadać i mnie mieli gdzieś...
Ale podjęłam decyzję, że koniec robienia rzeczy wbrew sobie
Bo to nie tak, że wszystkie ich decyzje były złe. Czasami sama się ich pytałam o zdanie, bo wiem, że życiowo są bardziej doświadczeni i mądrzejsi i jak ich o coś pytam to nie mam pretensji, że coś źle doradzili, bo sama pytałam
Ale tak jak wiedziałam, że wybór liceum, wybór studiów czy nawet głupiej pracy wakacyjnej to wybór sprzeczny ze mną. Po prostu wiedziałam, że to będzie zła decyzja, ale oni mnie wręcz przymusili. I to są też dobrzy manipulanci, bo nie mówią "masz to zrobić, bo tak", tylko mają swoje poglądy, które wsączają mi od lat. Potrafią powiedzieć "Rób co chcesz, ale według mnie powinnaś zrobić tak...." i szereg argumentów. Ja widziałam, że to jest złe, ale co mogłam zrobić?
Tak jak z tą pracą wakacyjną- ktoś mógłby się za głowę złapać, że jak można się tak w maliny wpuścić przez rodziców, ale mam dom rodzinny w małym miasteczku, gdzie jest jedna karczma i nie mam się tam nawet jak zatrudnić jako kelnerka, bo właściciel nie lubi moich rodziców. Tak więc miałam wybór, że albo ta niechciana praca albo garnuszek rodziców

Ja czasami czytam wątki nie udzielając się w nich, bo nie mam nic ciekawego do powiedzenia i często się dane osoby powtarzają
Nie widzę w tym nic dziwnego

To jest osoba HSP/WWO to widać na 1 rzut oka. To co Ty piszesz o niej BB to jak na ironię cechy, które Ty w idealny wręcz DDDowski sposób prezentujesz. No i skoro sama je masz to denerwują Cię u innych i się doszukujesz. WWO to nie jest termin, który jest czymś super pozytywnym i bazuje na tym, że ktoś uroni łezkę bo zobaczył małego pieska. Nie, to są właśnie m.in problemy, roztrząsanie i podatność. Są plusy i minusy, ale Ty BB jako przeciwieństwo totalnie jej nie zrozumiesz, bo Ty masz podejście typu "straciłeś nogi, to biegaj na rękach" - czyli oceniasz z Twojej perspektywy, że to jest NIC..No bo faktycznie, Ciebie to nie dotyczy, Tobie nie wadzi więc co się przejmować. Tylko na miejscu autorki byś pewnie też to przeżywała. Ogólnie można aż odnieść wrażenie, że nie podoba Ci się uwaga jaką zgarnia autorka. Skoro tak Cię mierzi jej zachowanie i jak to nazywasz "mentalna biegunka" to dziwne, że tak bardzo angażujesz się w ten problem. Proponuję zostać psychologiem i mówić każdemu "twoje problemy to nic, przestań chorować, przestań czuć się źle". I jak Wy mówicie, że z wiekiem i przeżytymi związkami itd łapie się doświadczenie i mądrość? Właśnie widać. Ty chyba masz Aspergera, BB.

Następna specjalistka, która w każdym temacie zarzuci haczyk i ucieka. Osoba WWO z problemami przecież wg BB i Magdaleny powinna być odporna i wesoła - hmm pomyślmy jaka funkcję ma np depresja...może skłania nas do rozwiązania problemu własnie? Naszego własnego? Ale nie, mistrzynie empatii czyli Magdalena i BB (szok, rzucają się najbardziej samolubne osoby na forum) wiedzą lepiej, bo ich pożywką jest stłamsić kogoś "słabszego", bo one muszą być w centrum uwagi. Dziwne, że status związkowy nie zmienił potrzeby atencji u tej dwójki. Niektórzy tacy oczytani, nawet mówią o sobie że mają IQ na poziomie Einsteina, ale czytają i nic z tego nie wynoszą, bo potem w obliczu możliwości skorzystania z wiedzy zostaje im maksyma "masz problem? Twój problem to nic, patrz na moje". I to kobiety 30+...gdzie ta inteligencji emocjonalna, doświadczenie i pozytywne nastawienie? No więc właśnie.

Obawiam się Yellow, że dyskusja na forum nie pomoże Ci w niczym poza tym, że dobrze nauczysz się pojęcia hipokryzji. W każdym razie tak naprawdę rozwiązania są w pewien sposób uniwersalne dla tego typu problemów:

- dobry psycholog, ale nie dobierany na podstawie opinii z neta tylko pocztą pantoflowa, taki wykwalifikowany i z dyplomami, nie mgr po szkole albo kursach
- mniej zwierzeń, mniej kontaktu z rodzicami i tej dziwnej zależności, więcej SIEBIE
- staraj się nie pogrążać w problemach, zacznij poznawać nowych ludzi

Lubi się nad sobą użalać...ja pierdziele i wchodzi człek na forum w nadziei, że ktoś go zrozumie:d.

Ja mam wziąć rozbieg? Ok to Ty od teraz nie masz prawa rozpaczać nad straconym dzieckiem. Ani sekundy nigdy w życiu, bo założyłaś już temat na forum i powinien być progress. Mocno, ale może tak coś dotrze do tych durnych łbów, które niestety posiadacie. Wam chyba trzeba zacząć udzielać tych samych rad, które dajecie innym.

Zobaczymy co czas pokaże. Na razie to post wydmuszka. W każdym razie jak sobie radzisz to ekstra. Tylko nie każdy jest Tobą. Na razie to sobie nie radzisz nawet z emocjami w tym wątku tak btw.

A Ty to sobie tak super radzisz, że siedzisz na kobiecym forum i napierdzielasz na złe kobiety? normalnie wzór samodzielnego i normalnego faceta, ideał partnera na życie, nic tylko brać.

Be., bardzo brzydko i nisko celujesz.

Porównujesz atentyczną tragedię życiową do pierwszoświatowych "problemów" nadwychuchanej Julki, która jako dorosła kobieta jedzie na kasie rodziców, leci do nich z każdą byle pierdołą, a potem narzeka, że jest niesamodzielna. No cóż, jak ktoś woli byc przyspawany do mamusi i tatusia stalowa pępowiną, bo nie chce ponosić konsekwencji za wlasne wybory- ba, tu nie ma nawet najmniejszych prób uniezależnienia się-to nich się nie dziwi, że rodzice traktują ją jak male dziecko, którym trzeba ciagle sterować.

Powtarzanie jak mantra, że sie jest strasznie, super wrażliwą, to jest zwykly wytrych by nic ze sobą nie robić. Inni ludzie używają etykietek jak DDA, DDD, depresji czy innych przypadłości w takim samym celu. Oczywiście, ja nie twierdzę, że ludzie autentycznie nie cierpią na te przypadlości, bo cierpią, ale jak widzę, że tylko o tym gadaja, ale nic z tym nie robią, to podejrzewam, że kieruje nimi bardziej chęć pozostawania ofiarą, niż faktyczna pomoc.

Jak troll ma zmienić swe postępowanie? Przecież na forum przybył w innym celu.

Celem trolla, o czym sam dobrze wiesz, nie jest potrzeba wygadania się.

A co, żeńskie trolle nie istnieją? Może i są rzadsze niż faceci, ale takie shitlordki też chodzą po świecie. Po prostu lubią opowiadać kontrowersyjne historie i jarają się uwagą ludzi.

I jak wielu mężczyzn

Różnica jest tylko taka, że trolle żeńskie raczej bazują na kreowaniu się na ofiary, a trolle męskie wolą wyrażać jedynie sluszne rację i zacierają ręce z uciechy jak ludzie sie za łby biorą.