Jak odpuścić i sobie i rodzicom? - Netkobiety.pl

No dobrze, ona się postawi rodzicom, będzie jedna wielka wojna w domu, żale i wymawianie jak się dla niej poświęcali a ona nawet wdzięczna nie jest. Oni nie są przyzwyczajeni iść na ustępstwa więc  nie popuszczą, tylko zrobią wszystko aby ją dalej kontrolować.
Ma porzucić rodzinę i żyć samotnie z jednym wielkim poczuciem winy , bo już rodzice zadbają, żeby jej dać odczuć jak jest podła i niewdzięczna.? To ma być ten wielki raj, do którego ma jej się spieszyć?
Tu nie ma dobrych rozwiązań. Dziewczyna jest umoczona w taki czy inny sposób. Ja się jej wahaniom nie dziwię.
Czasem czyta się albo widzi takie dorosłe dzieci, które wyrzekły się rodziny, a potem, nie nauczone samodzielności, stają się łatwymi ofiarami manipulantów którzy ich wykorzystują i podporządkowują.
Nie wiadomo co gorsze - toksyczna rodzina, toksyczny związek czy samotność.

Agnes, mamy do czynienia z dorosłą osobą, nie z nastolatką która kombinuje czy się zbuntować, czy nie. Nie musi wyrzekać się rodziny, wystarczy że zacznie zyć po swojemu. Czasem to nie jest łatwe, fakt.. Czasem trudno zrezygnować z ciepłego klosza, ale to chyba nie jest niemożliwe? Dlaczego od razu ma stać się jakąś ofiarą manipulanta? Czy ona jedna od zarania dziejów zacznie zyć bez mamy i taty?
Autorka to dorosły człowiek, a ty z całym szacunkiem Agnes, piszesz o niej jak o przedszkolaku, który ma prawo bać się wyfrunąć z gniazda. 

Moim zdaniem za dużo kombinowania, a za mało realnej chęci jakiejś zmiany w jej życiu.

Życie mało kogo głaszcze i rozpieszcza, nie będę się teraz licytować kto miał gorzej. Mówimy o autorce i oceniamy jej możliwości, a te ma spore tylko jest zbyt wygodna, żeby się zacząć o siebie starać. Będzie jeszcze dlugie lata narzekać na rodziców i niczego nie zmieni, wygodnie się ustawia póki co

Różne są tresury i to że akurat nie oczekuje się wdzięczności po  niektórych, nie znaczy że mniej bolą i  mniejsze ślady zostawiają.

Akurat tym, że rodzice dbali o jej edukację, i kazali się jej uczyć, to specjalnej krzywdy jej nie zrobili.

Z emocjonalnego przywiązania. Z wygodnictwa. Z braku samodzielności.
Najbardziej chyba typowe przyczyny przychodzące mi tak na szybko na myśl.

Chyba nie kojarzysz wątku. Dziewczyna opiekowała się matką, a raz przyszedł chłopak i zapraszał ją na jakieś wyjście do kina czy coś, i mamusia czuła się pokrzywdzona, że córka chce ją zostawić. Mnie się takie zachowania w głowie nie mieści.

Nie kojarzę wątku, ale co ma tamten wątek do tego? Tutaj autorka ma inny problem a konsensus jest taki; Chcesz żyć po swojemu, to wystarczy podjąć decyzję i masz co chcesz. Nie wierzę, że to jest nie do ogarnięcia dla kogoś i nie przekona mnie nawet argument, że mają ciężkie życie, tak ciężkie jak nikt inny przed nimi takiego nie miał.

Chodziło mi o wbijanie dzieci w jedno wielkie poczucie winy z błahych powodów. Potem takie dzieci mają zaburzony system wartości i nie widzą jasno co jest dobre z co złe, kto jest katem a kto ofiarą. Gubią się w tym i nie potrafią podjąć decyzji.

Przecież tutaj autorka jasno określiła kto jest katem a kto ofiarą. ONA JEST OFIARĄ i nawet nie przyjmuje sugestii, że to może nie być takie proste.

No tak, to bardzo komfortowe położenie. Roszczeniowe.

Jest ofiara toksycznej rodziny, ale nic nie chce zrobić by się leczyć w temacie. Ja też moglabym się poddać i dziś zyć byjąc slużącą mamusi bądź wyjść za mąż za proponowanego mi pana i być slużącą z dochodu, bo mamusia jest numero uno w świecie. A nie jestem. Bo z roli ofiary można wyrosnąć.

Aż mi się włos jeży czytając niektórych tutaj. Zazdrość czy zupełnie niezrozumienie?

Takie wysyłanie na zajęcia, zaplanowanie każdego dnia pod linijkę, odizolowanie od znajomych, brak życia towarzyskiego i grupy rówieśniczej, balansu między pracą a odpoczywaniem, nierealistyczne oczekiwania, tłumenie większości przejawów własnej myśli, zakazy i nakazy, zabieranie wszelkiej odpowiedzialności to prosta droga do ubezwłasnowolnienia dziecka. Nie dziwi mnie - pod względem mechanizmu - to, że komuś, za kogo decydowano we wszystkich ważnych aspektach życia, nie idzie decydowanie o sobie. Przecież nie ma innego wyjścia, nie mogła być inna wychowując się w takim domu.

A teraz pyta co dalej, no to ja mówię - terapia, jak najszybciej. Żebyś mogła zobaczyć, kim jesteś, co ci zabrano, co cię ukształtowało, co stoi na drodze twojemu szczęściu, jakie masz mechanizmy i co z nimi zrobić, żeby móc samodzielnie sterować swoim życiem.

Mam w niewielkim stopniu podobne doświadczenie - było kilka obszarów życia, gdzie nie mogłam decydować, i wiem jak bardzo mi to odebrało sprawczość. I wiem, ile kosztuje mnie wzięcie odpowiedzialności za tu i teraz. Łatwo i znajomo jest zostać w tej pozycji jaki to ludzie byli dla mnie źli - trochę w tym tkwię. Ale uwolnienie się z tego poczucia krzywdy to nieopisane uczucie.

Drogie panie, cała wasza para (moja do pewnego momentu także) idzie w gwizdek.

Autorka, nie po raz pierwszy, zgrabnie stworzyła historię zahukanej, zdominowanej dziewczyny; być może znudzona naszym, użytkowników, kiepskim kojarzeniem - wszak to konto założone zostało niemal rok temu i prowadzone równolegle z innym - oraz dalszym wymyślaniem wątków, jak na tacy podała informacje z poprzedniego wcielenia i - podobnie jak wtedy - zniknęła. Wtedy, podobnie pewnie będzie i teraz - powróciła i jeszcze długi czas wodziła nas za nos.

Nie traktujcie poważnie jej historii. Miejcie świadomość, że opisana historia jest tak samo prawdziwa, jak opowieść o Kopciuszku.
Chcecie się bawić z nią? Życzę dobrej zabawy.

bardzo możliwe, że ta historia jest zmyślona, niemniej problemy w niej  opisane są jak najbardziej prawdopodobne.
To dobry temat do rozmów o wychowywaniu dzieci.
Tematy napisane do rozważań teoretycznych nie cieszą się zainteresowaniem, więc to może być sposób  na wywołanie dyskusji.
Tak naprawdę nikogo tym nie krzywdzi, a daje szansę by  przyjrzeć się problemowi

Tak, musimy jednak pamiętać, że znamy jedynie wersję wydarzeń przedstawionych przez autorkę, i nie można wykluczyć, że zwyczajnie wyolbrzymia, na co zresztą - w mojej ocenie - wskazuje treść jej wypowiedzi, nie tylko w tym temacie zresztą. Autorka ma skłonność do egzaltacji, do przesady, jest pełna przewrażliwienia.

A może gdybyśmy porozmawiali z rodzicami, to usłyszelibyśmy, że była dzieckiem które trzeba było dopingować.

Prawda, jak to bywa, zazwyczaj leży pośrodku.

Pamiętam inny temat autorki, który wskazywał na bardzo silne przewrażliwienie na punkcie swojej osoby w kontekście banalnej sytuacji życiowej, właściwie nic nie znaczącego obiektywnie epizodu z pewnym chłopakiem i jego niemoralną propozycją.

Ja jestem pewna, ze coś takiego byśmy usłyszeli. Problem w tym, czy każde dziecko musi wykorzystywać na maksa swój potencjał życiowy? Czy musi odnosić sukcesy w sporcie i nauce? czy musi spełniać oczekiwania rodziców?
A może trzeba pozwolić dzieciom, by same wyznaczały swój pułap życiowy.
Ja wiem, że ambitni rodzice nie potrafią pogodzić się z faktem, że ich dzieci chcą żyć na przeciętnym poziomie, że mogą stać w fabryce przy maszynie albo siedzieć na kasie w markecie. Że zamiast sukcesów w sporcie wolą siedzieć na kanapie i oglądać seriale. Czy dzieciom rodziców odnoszących sukcesy nie wolno żyć po swojemu? Może one nie chcą, jak ich rodzice, pracować na dwóch etatach i kosztem spokojnego życia gromadzić coraz więcej materii.

Naprawdę nie wiemy jak to było z wyborem kierunku studiów. Może sama nie wiedziała, co chce robić, może to "zmuszanie" przez rodziców, to była ich jakaś podpowiedź, sugestia, ukierunkowanie?

Zaryzykuje twierdzenie, że w przypadku autorki wątek byłby zatytułowany: "Wybrałam słaby kierunek, mam beznadziejną sytuacje na rynku pracy, rodzice mi nie pomogli w wyborze, podejmowałam sama decyzję, oni się tym nie interesowali jak mi w życiu będzie, czy dokonuję dobrego wyboru".

Bo to jest ten typ pretensji.

Nie każdy ma rodziców idealnych.

Ona jest dorosła. Ma wolność wyboru. Ona jedynie nie chce (z jakiś przyczyn) zapłacić ceny za tę wolność. Fajnie byłoby być dorosłym, gdyby tylko jeszcze dało zmienić się rodziców, żeby całe życie byli idealni i wspierali w nieskończoność.

To halo, pobudka! Rodzice nie są idealni. I co by tu teraz z tym fantem zrobić? 1. Siedzieć i beczeć całe życie. 2. Zacząć żyć na własny rachunek, po swojemu (nie wyklucza kochania nieidealnych rodziców, ale do tego trzeba DOROSNĄĆ).

Najwyraźniej wieczny żal i pretensje to niska cena. Chyba tak jest jej dobrze.

Dziękuję za ciepłe słowa <3
Właśnie to taka mieszanka dziwnych uczuć: z jednej strony bardzo kocham rodziców, dałabym się za nich pokroić, a do domu rodzinnego wracam ze studiów z wielką przyjemnością, ale z drugiej- wiem, że popełnili kiedyś sporo błędów, przez które czuję się tak, jak się czuję
I nie mogę jakoś tych dwóch rzeczy ze sobą pogodzić

No właśnie- jako medycy oni pierwsi powinni zareagować. Nie chcieli mnie wysłać do psychiatry- okej, rozumiem to, bo no farmakoterapię sami mogli ogarnąć, ale wtedy bardzo przydałby mi się psycholog. Teraz co prawda przeczytałam sporo książek psychologicznych, doedukowałam się w tych tematach i teraz widzę różnego typu mechanizmy (jak ten z rodzicami, którego kiedyś nie widziałam), ale wtedy psycholog byłby dla mnie zbawienny. Prosiłam o niego, ale mnie od tego odwiedli. To mam im za złe, bo czułam się taka samotna i porzucona. Do tego stopnia, że teraz, nawet będąc dorosłą nie ufam ludziom. Dziwię się, jak ktoś mi w czymś pomaga, słucha mnie, robi dla mnie coś miłego i jest dla mnie miły- bo w domu tego nie miałam

To prawda- widzę postępy. Bardzo stopniowe, ale z roku na rok jest lepiej, jednak nadal nie jestem w pełni szczęśliwym człowiekiem
Mniej więcej wiem, gdzie jest problem- muszę skończyć studia, uniezależnić się. Jak będzie mnie stać, żeby jechać na jakieś fajne wakacje, zapisać się na jakieś zajęcia dodatkowe (które sama sobie wymyślę) to będę też inaczej do życia podchodzić. Teraz, przez ciężkie studia i dużo stresu na nich chodzę czasami jak na szpilkach, jestem chuda, bo mam często zaciśnięte gardło z nerwów. Ale jak to się skończy to jestem pewna, że się poprawi. Już widzę, że jest lepiej

Poszłam do psychologa. Byłam w sumie u dwóch- jedna pani z doświadczeniem, drugi młody chłopak. Ten młody mnie wręcz denerwował, bo miałam wrażenie, że mam większą wiedzę od niego (serio, nie ogarniał podstawowych tematów psychologicznych), a ta pani była miła, ale samo bycie miłym to za mało. Stosowała zasadę "trzeba się wygadać, a przejdzie", ale ja wygadać się mogę tutaj, za darmo, a nie za 100zł za godzinę u tej pani, która przez kilka spotkań żadnej rozsądnej rady mi nie dała
A rodzicom kiedyś się sprzeciwiałam, ale wtedy wybuchała awantura, potem mi tłumaczyli, że tak trzeba, to dla mojego dobra...i ulegałam, bo co mogłam zrobić?

Jak stresujące momenty na studiach? Normalnie. Na studiach medycznych to norma. Część ludzi rzuca te studia, bo nie wyrabia ze stresem, albo chodzi do psychiatry, bo nie wytrzymują presji, ale nieeee, Karolinka wie przecież lepiej, czym jest stres na studiach. A takie uroki studiów medycznych.
Zachowuję się jak mała dziewczynka, bo znam pewne mechanizmy psychologiczne? O, to wielu psychologów, to też małe dziewczynki, haha

No ba
Na pewno
Ja tam przecież nic o życiu nie wiem

Tak, dokładnie o to mi chodziło
Jak komuś wsączano coś latami (i to takimi, gdzie człowiek był najbardziej "chłonny"), to nie pstryknie nagle palcami. Aż się dziwię, że ktoś tego nie rozumie

Przyznam Ci się bez bicia, że ja kiedyś często sama siebie "biczowałam" właśnie tym, że wmawiałam sobie:"Nie mam prawa płakać i być smutna, przecież ludzie na świecie głodują, to są prawdziwe problemy, a ja mam aż za dobrze!"- to moje słowa, które miałam w głowie jeszcze nie tak dawno temu
Jednak pewna osoba dość niedawno mnie uświadomiła, że nie mogę zbawić całego świata, myśleć ciągle o wszystkich, muszę zająć się sobą i zadbać o siebie, bo nikt tego za mnie nie zrobi
I to mi dało dużo do myślenia...

Ja wiem
Na prawdę to rozumiem
Ja bardzo kocham rodziców i na prawdę jestem im wdzięczna za wiele rzeczy. Wiem, że chcieli dla mnie jak najlepiej, jednak popełnili po drodze kilka kardynalnych błędów. I o to mam do nich żal. I próbuję o tym zapomnieć od jakiś kilku lat (czyli od wyjazdu na studia), ale to wraca jak bumerang. Musiałabym czymś w łeb chyba dostać, żeby o tym zapomnieć

Wiem, ale mimo to jest tu wiele mądrych wypowiedzi (takich jak Twoje), które podnoszą mnie na duchu
Jedyne co to mam żal do ludzi (albo raczej jestem w szoku), że kompletnie nie myślą i nie potrafią czytać ze zrozumieniem. Przecież ja nie napisałam, że nienawidzę rodziców, którzy zniszczyli mi życie, a mi się w tyłku od dobrobytu przewraca albo że miałam najgorzej na świecie...nic takiego nie powiedziałam. Wręcz przeciwnie- bardzo kocham rodziców i jestem im wdzięczna za ten dobrobyt, ale wiem, że ich wewnętrzny chłód i twarda ręka na moją wrażliwą osobowość zadziałały niekorzystnie. I tu mam ból o to. I o to przymuszanie do robienia tego, co oni akurat chcą
Jaw wiem, że są ludzie, którzy mają gorzej. Choćby Twoja historia
Tylko Ty jesteś na własnym utrzymaniu
Ja nie jestem. Znaczy dorabiam sobie na tyle, na ile czas pozwoli, ale często ten czas nie pozwala. O pracy na etat mogę pomarzyć (tylko w wakacje i to w momencie, gdy akurat nie mam darmowych praktyk). I nie ukrywam, że to mnie bardzo boli, bo mam dużo pracy, dużo nauki a nic za to nie dostaję. Taka wieczna praca bez wynagrodzenia. A frustrujące jest to, że w Polsce nawet medycy nie zarabiają nie wiadomo jak dużych pieniędzy, więc wiem, że ten trud teraz nie zostanie do końca wynagrodzony

Tylko ze ja nigdy do nich z pretensjami nie wyskakiwałam. Nigdy. Znaczy oni sami widzą, jak jestem niezadowolona np. ze studiów i sami przyznają, że no nie zrobili dobrze, ale te wewnętrze pretensje to mam sama do siebie
A samych rodziców bardzo kocham

Najważniejsze, że Ty jesteś idealna

Nie gniewam się na nią. Znaczy kiedyś może i by mnie to obruszyło, ale teraz wiem, że większość ludzi po prostu nie potrafi analizować, obserwować i nie widzą mechanizmów psychologicznych, które dla mnie są oczywistością, a dla kogoś abstrakcją
To jest akurat coś, co nabyłam dzięki temu wychowaniu i jestem za to wdzięczna. Choć fakt, że mam też taką osobowość
A co do komentarza- zmuszanie nastoletniego, prawie dorosłego dziecka do tego, żeby robiło to, co chce rodzić to takie wypieranie z tego dziecka jego własnego charakteru, entuzjazmu i chęci do życia
Ja kiedyś byłam bardzo entuzjastyczna i pozytywnie nastawiona, ale fakt, że byłam zmuszana do robienia czegoś, przeważnie wbrew sobie sprawił, że nie czerpałam przyjemności z życia. Bo co to za przyjemność, gdy nie masz znajomych, bo rodzice narzucili na Ciebie masę obowiązków, których nie chcesz. Nie wiem, czy to tu pisałam, ale pamiętam, że była taka sytuacja. Miałam 13 lat. Co sobotę miałam 2 treningi sportowe w 2 różnych dziedzinach. Mało kiedy mi to odpuszczali. Raz, jakoś w lato obudziłam się z bólem kręgosłupa w odcinku szyjnym i to tak, że nie mogłam przekręcić głowy w lewo (albo prawo, już nie pamiętam). Wiecie, zdarza się tak czasami, jak się śpi w złej pozycji. Miałam nadciągnięty mięsień i tyle. Powiedziałam to rodzicom i widziałam, że tata chodzi wkurzony. Po południu mi trochę odpuścił. Dopiero mama wieczorem powiedziała "Tata był zły, bo myślał, że udajesz, żeby nie pójść na trening, ale jak zobaczył, że nie kłamałaś to się uspokoił"- i teraz nasuwa się pytanie: skoro podejrzewali, że dziecko kłamie, bo nie chce iść na trening, to po co to dziecko do tego zmuszać? Może to oznacza, że dziecko nie chciało tam iść?
I to nie jedyna sytuacja. Byłam nastolatką, miałam okres, bolał mnie brzuch, albo ogólnie źle się czułam. Nie mogłam zrezygnować z treningów. Słyszałam:"Boli cię brzuch? Idź na trening, dobrze ci to zrobi". A jak szłam i mi szło gorzej, bo mnie brzuch bolał, nie miałam tyle sił, co zawsze, wolniej się ruszałam i tata to widział to niesamowicie się denerwował, że mi gorzej idzie. To było bardzo przykre...
Dopiero w klasie maturalnej odpuścili. Pozwolili mi zrezygnować z większości zajęć dodatkowych. Tylko wtedy byłam psychicznym wrakiem człowieka. Ledwo się trzymałam na nogach, nie miałam siły wstać rano z łóżka. Mój trener widząc mnie w takim stanie sam zalecił odpoczynek (a ja starałam się stwarzać pozory, mimo to było tak po mnie to widać). Tylko wtedy było trochę późno na robienie przerw w zajęciach dodatkowych. A ich rządzenie nie skończyło się, bo były inne sprawy, w których brali za mnie głos

A to licealiści są przepraszam bardzo jacyś gorsi? Może trochę więcej szacunku do trochę młodszych osób? Przecież to też ludzie, z mózgami, z uczuciami, a to, że młodsi, to nic nie znaczy
Ja, jako licealistka miałam więcej empatii niż Ty, więc sama widzisz
I zaznaczałam tu kilka razy, że byłam u psychologa, tylko to nie pomagało
Nawet u dwóch psychologów, po różnych uczelniach, w różnym wieku, z różnym doświadczeniem
Może kiepsko trafiłam, to fakt. Mam w planach przeprowadzkę po studiach i zaraz, gdy tylko zacznę zarabiać to pójdę do psychologa znowu
Tylko na razie nie stać mnie na to
A na NFZ roczne kolejki, gdzie ja nie wiem, co będę jutro robić, a co dopiero za rok
Miałam już jeden termin na NFZ zarezerwowany, ale mi przepadł, bo miałam go na rano w środku tygodnia, gdzie miałam uczelnię i zajęcia, na które gdybym nie przyszła to bym nie zaliczyła semestru, więc musiałam zrezygnować
Nie wszystkich na takie rzeczy stać

Zdecydowanie nie może
Chcieć to bym bardzo chciała i robię wszystko, co mogę, żeby było lepiej. Już jest lepiej, ale do celu jeszcze dłuuuga droga

Tu nawet nie chodzi o wojnę. Ja im sugerowałam, że ja wielu rzeczy nie chciałam robić, a mnie zmuszali. Oni tylko rozkładają ręce i mówią:"Ale dlaczego nic nie mówiłaś?", a ja wtedy mówię, że mówiłam, wręcz krzyczałam i nawet była awantura o to, a oni:"A to nie pamiętam". Tak, to też mnie bardzo bolało- nigdy nie słuchali tego, co do nich mówię. Wiele razy im mówiłam, że nie chcę, oni mi robili awantury, tłumaczyli, a teraz o tym zapomnieli i są zdziwieni, że o co mi w ogóle chodzi. A ja to doskonale pamiętam, bo dla mnie to było na tamte czasy bolesne. Pamiętam, jak płakałam z tego powodu. Z resztą do dzisiaj coś potrafię mówić, a oni to puszczają mimo uszu. Pamiętam, że poszłam na studia i byłam w ciężkim szoku, że ktoś mnie słucha. W domu zawsze musiałam się przekrzykiwać z siostrą, rodzicami, żeby jedno zdanie wypowiedzieć, był brak szacunku do zdania innego niż ich, bo jak coś powiedziałam, gdzie oni uważali inaczej to to hejtowali albo wyśmiewali. Poszłam na studia i szok, że stoją koło mnie ludzie i dają mi dojść do słowa i jeszcze mnie słuchają! Pamiętam, jak na początku studiów miałam z tym taki problem, że nie musiałam się nagle przekrzykiwać, że zaczęłam się jąkać strasznie, bo nie wiedziałam, co zrobić z tą wolnością słowa. Gadałam z jednym prowadzącym i przeprosiłam za to, on się tylko uśmiechnął i zapytał, czy od zawsze tak mam, a ja, że nie, że to zmęczenie. Teraz jednak mi przeszło, ale gdy wracam do domu nawet dziś to już nawet nie staram się przekrzykiwać, bo to nie ma najmniejszego sensu, ale wiem, że stąd wyjeżdżam, ale jakbym miała znowu tam mieszkać, to nieeee....dziękuję bardzo, ale nie
Ale fakt, kiedyś im mówiłam, że np. chcę zmniejszyć ilość treningów w tygodniu, bo jestem zmęczona, bo chcę się spotkać z rówieśnikami, to miałam wypominane, że oni tyle kasy we mnie ładują, a ja jeszcze jestem niezadowolona...niektórzy nie zdają sobie nawet sprawy, jak to działa na psychikę dziecka...
I to prawda. Często ofiary manipulantów, to osoby, które mają właśnie braki w miłości, którym czegoś w przeszłości brakowało
A czy gorsi są toksyczni rodzice, toksyczny partner czy samotność- trudno na to odpowiedzieć. Nic nie jest dobre. Od toksycznego partnera jeszcze łatwo odejść. Mój ostatni chłopak to połączenie narcyza i piotrusia pana. Zerwaliśmy i nara, ale przyznam, że to taki typ manipulanta, że gdy któraś dziewczyna się w nim zakocha, to może ją wręcz zniszczyć psychicznie. Ja mam jednak dość silną psychikę (zawsze myślałam, że słabą, ale to zdarzenie dało mi do zrozumienia, że jest inaczej). A niestety był w miarę przystojny, więc powodzenie miał, a część młodych dziewczyn nie zdaje sobie sprawy z istnienia toksycznych ludzi. Toksyczni rodzice zaś potrafią odcisnąć takie piętno na dziecku, które może pozostać w "środku" do końca życia i żaden psycholog tego nie wyplewi. Samotność też nie jest dobra. I mówię to, jako introwertyczka, która lubi spędzać czas sama ze sobą, regeneruje się w samotności i męczy ciągłe przebywanie w towarzystwie innych ludzi...mimo to wszyscy naukowcy potwierdzają, że nawet największy 100% introwertyk potrzebuje drugiej osoby. Ja sama powtarzam- gdyby człowiek miał być przystosowany do samotności, to rozmnażałby się partenogenetycznie. I to nie ma nic wspólnego z brakiem samodzielności. Można super ogarniać życie, mieć pasje, pieniądze, ale poczucie samotności i tak może dobijać.

Ale ja się od rodziny odcinać nie chcę!

A gdzie tam. To się po prostu nazywa empatia. Wypowiedzi Agnes mnie bardzo podnoszą na duchu

Jak broni? Byłam na terapii i nie zrobiło to na mnie wrażenia. Przez to, że dość dużo analizuję zachowania ludzi, obserwuję ich, to mam wiedzę często bardziej praktyczną, niż niejeden psycholog. Byłam u dwóch i oni próbowali mnie wbić w swój schemat. Jak się jeden punkt nie zgadzał, to byli zdziwieni, bo "ale jak to, przecież podręcznik mówi, że taki objaw ma być, to dlaczego go nie ma"- takie płytkie podejście. Mało kto się tak na prawdę na psychologa nadaje
Poza tym psycholog to nie czarodziej. Psycholog może wytłumaczyć i rozjaśnić pewne rzeczy. Np. spotykasz się z toksycznym facetem i psycholog Ci pokaże, że ten facet jest toksyczny, a Ty o tym nie wiedziałaś. A ja mam inny problem- ja te mechanizmy psychologiczne znam. Mnie nie ma co pokazywać. Dlatego byłam niezadowolona z wizyt, bo nie powiedzieli mi nic, czego bym nie wiedziała. Tak trudno to zrozumieć?

Oczywiście, że nie. Czy ja mówię, że jest inaczej?
Jednak jak dziecko mówi o swoich planach na przyszłość, a rodzice robią awanturę i rzucają talerzami, bo dziecko chce wybrać coś, co jest inne niż ich pogląd, to chyba nie powiesz mi, że to jest normalne
No chyba, że dla Ciebie jest...
Moi znajomi w większości studia wybierali sobie sami, nikt ich do niczego nie zmuszał

Mi też nie i współczuję, ale akurat tutaj przyznam, że moi rodzice by raczej czegoś takiego nie zrobili

Bardzo współczuję
Ja teraz też nie muszę nikogo słuchać, zrozumiałam to bez większych terapii
Ale czasu nie cofnę, a niesmak pozostał i nie mogę się od tego odciąć
Znaczy, staram się szukać też dobrych stron- np. to, że mam przez to silniejszy charakter, nie daję się byle komu poniewierać (np. jakiemuś chłopakowi, co chce ze mnie tylko sprzątaczkę zrobić) i nie wiem, czy byłabym taka, gdybym była inaczej wychowana, więc to na plus

Bardzo słuszne spostrzeżenie

Tak jak mówię- mam dużą świadomość tego, co się stało, czemu się tak czuję. Kiedyś tego nie miałam. Muszę to jednak przepracować sama. Fakt, że jest już o niebo lepiej. Wiele lat zmagałam się z depresją- sama z niej wyszłam. Nie dlatego, że chciałam tylko dlatego, że zostałam pozostawiona sama sobie. Jednak nauczyłam się patrzeć na pewne sprawy inaczej. Nie ukrywam, że depresja była niestety związana z domem rodzinnym. Gdy z niego wyszłam na studia- dużo się polepszyło. Wróciłam na pół roku w okresie pandemii i znowu zaczęłam budzić się w nocy z płaczem, sama nie wiem, czemu. Wyjechałam potem na studia i znowu przeszło. Nie mogę za długo w tym domu siedzieć. Kocham rodziców, ale no coś tu nie gra

Bardzo Ci współczuję
Też nie miałaś lekko
Właśnie to jest taki mechanizm, o którym chyba nikt tutaj nie wie- a mianowicie dziecko, które musi non stop zadowalać rodziców wyrasta na bardzo niepewne siebie. Jak w dzieciństwie musiało zadowalać rodziców dobrymi ocenami, a jak przyszło z jedynką to od razu afera, to się uczyło takie dziecko, że musi się postarać, żeby "zasłużyć" na miłość. Cudzysłów nie bez powodu tam jest. I takie dziecko dorasta a to w nim zostaje. I wyrasta potem taka dorosła kobieta, która potem robi ze wszystkich sił co może, np. wobec faceta, żeby "zasłużyć" sobie na jego miłość, bo nie jest nauczona, że może zrobić coś inaczej, gorzej i być mimo to kochana
I u mnie jest to samo- często, gdy na studiach mi coś nie szło to mówiłam sobie:"Jestem za głupia, nie jestem warta tego chłopaka", a przecież chłopak powinien kochać bez względu na to, w którym terminie zdam egzamin. Częściowo u siebie to zwalczyłam, głównie przez to, że znalazłam bliższych znajomych, którzy akceptują moje wady, ale no życie z takim wychowaniem na prawdę jest ciężkie

Jestem na tym forum od roku, to fakt. Zadałam nawet pytanie, jak zmienić nick, ale napisali mi, że się nie da. Mimo to nie założyłam drugiego konta
A to, że trafiają się podobne wątki, to prawda. Sama takie znalazłam. Niektóre nawet sprzed kilkunastu lat. Czy to znaczy, że miałam 15 kont w ciągu 15 lat?
Szczerze? Ja bym na taki pomysł nie wpadła, ale jeśli Ty to sugerujesz, to chyba znak, że sama tak robiłaś
Widzisz, zdziwię Cię, może to być dla Ciebie szok, ta informacja, ale na świecie jest około 7,9 miliarda ludzi i wyobraź sobie, że nie jestem jedyną osobą z takim problemem. Dlatego założyłam ten wątek, bo liczyłam, że spotkam kogoś, kto miał podobnie. Udzielałam się na forum młodzieżowym kiedyś i tam były tematy posegregowane kategoriami i co 2 wątek brzmiał podobnie
Ale mnie to cieszy, że nie jestem sama. Szkoda tylko, że tutaj mało wypowiadają się ludzie, którzy mieli podobne przeżycia, a tacy jak Ty, co o temacie nie mają bladego pojęcia i są wypruci z empatii

Dokładnie tak jest
Słowo w słowo

Miałam kiedyś koleżankę, która była nieufna wobec ludzi, która sugerowała wszystkim, że plotkują (głównie o niej, jakby nie mieli innego życia), sugerowała, że na pewno każdy rozgaduje wszystkim wokół to, co ona komuś mówi. Potem się okazało, że ona robiła dokładnie to samo, dlatego myślała, że każdy to robi.
I u Wielokropek może być podobnie
Dla mnie to jakiś kosmos, żeby wyśmiewać czyjś problem, tak jak to robi Wielokropek. Dla mnie to poważny temat, wręcz trauma, a tu ktoś nie to, że nie pomoże to jeszcze zbagatelizuje. Przykre to jest

Bardzo dobre spostrzeżenia
Właśnie tak jest
Często dzieci niby z "dobrych" rodzin popadają w używki, uzależnienia, bo są przebodźcowane. Kiedyś jedna kobieta napisała mi, że znała dziewczynę, którą w szkole rodzice tak zmuszali do nauki, że w pewnym momencie dosłownie oszalała
I u mnie to samo- chciałam iść na jakieś w miarę łatwe studia (lingwistykę, nauczyć się ze 2 języków), zaocznie, żebym mogła pracować w trakcie tygodnia, potem chciałam dorobić zaocznie turystykę i pracować w tym, np. jako rezydent za granicą, albo w biurze podróży. To była awantura, rzucanie talerzami, bo ja muszę mieć konkretny fach! A nie coś, co może robić każdy (to ich słowa)
I co? Całe życie siedzę w książkach. Mam już rzygi. Nie chce mi się nawet uczyć. Są czasem prace dorywcze dla studentów, ale te, które mnie interesowały były na okres czerwiec-październik, a ja do końca czerwca zawsze miałam sesję, w wakacje miesiąc darmowych praktyk, we wrześniu często jakieś poprawki, więc ile ja mogłam sobie w te wakacje dorabiać...
Na prawdę mnie to boli
I dużo takich osób właśnie mówi, że ma już w dupie naukę, że rzucają wszystko i się nie chcą uczyć
A są osoby przedsiębiorcze, które potrafią się na prawdę nieźle zakręcić i zarobić, a nikt ich do niczego nie zmuszał

Tak, znacie tylko moją wersję wydarzeń, bo ktoś z boku mógłby powiedzieć co innego, a ja napisałam to, co dokładnie czuję. A nawet, jeśli wyolbrzymiam- to co z tego? Nie mam prawa mieć uczuć? To są moje odczucia i nie mam prawa ich czuć? Co za tok myślena...
I co ma do tego ten temat z epizodem z chłopakiem z niemoralną propozycją? Właśnie to pokazuje, jak zostałam wychowana. Gdyby mnie nie trzymano w klatce, gdybym miała w czasach szkolnych znajomych, to takie rozkminy miałabym 10 lat wcześniej, a nie teraz. A jako, że wtedy nie miałam takich "problemów", bo mnie rodzice odcięli od znajomych, chłopaków, to przeżywam później to, co przeżywały wcześniej nastolatki.
Wspomniałaś o tym wątku, ale pewnie się nad nim nie zastanowiłaś...
Poza tym, skoro czytałaś ten wątek, to powinnaś wiedzieć, że przez takie sytuacje też mam doła, bo podświadomie daje mi to do zrozumienia, że jeśli nie prześpię się na dzień dobry z chłopakiem to nie jestem warta dalszej relacji...nie pomyślałaś o moich odczuciach tutaj?

Nieeee to nie to
Była sytuacja, że poszłam na spotkanie ze znajomymi, na którym było dużo znajomych chłopaka organizatorki imprezy (mojej koleżanki). Był tam taki chłopak, który już jak tylko mnie zobaczył, to aż mu dech zaparło (dosłownie) i zapomniał, o czym wcześniej mówił. No i podbijał do mnie cały wieczór, widziałam, że mu się podobam. Ja nie byłam pewna co do niego, bo fakt, że trochę dużo wypił (ja zaś za mało) i nie wiedziałam, które jego zachowania takie są po alkoholu a które są takie jego jego. Na koniec, gdy wszyscy się rozchodzili przyczepił się do mnie (bo mieszkaliśmy niedaleko siebie, jak się okazało). Czekając na autobus objął mnie ramieniem, próbował zaprosić do siebie, sugerował, że do mnie też wpaść może, no ale średnio mi się widziało mi się iść(lub zapraszać) gościa, którego poznałam 4 godziny wcześniej i to za dnia, a co dopiero o 12 w nocy. Przytuliłam go przed blokiem na pożegnanie, uśmiechnęłam się i pożegnałam. Nie odezwał się już więcej (ale od znajomych wiem, że o mnie wypytywał), a jak ja się odezwałam po miesiącu (tak, wiem, późno, ale miałam trochę spraw do załatwienia i nie miałam do tego głowy) to odpisał tyle, ile musiał a potem mnie olał. Dla mnie sytuacja była jasna, chociaż jak dokładnie ją opisałam kilku osobom to sami przyznali, że to takie oczywiste nie jest. I stanęło na tym, że spodobałam mu się, ale nie miał doświadczenia w dziewczynach, miał kompleksy i próbował podrywać (dość nieudolnie) tak, jak umiał, ale uznał chyba, że skoro nie dostał seksu wtedy, to nie ma co próbować dalej. I to było dla mnie bardzo przykre, bo tak podświadomie dawało mi do zrozumienia, że jak nie dam się przelecieć, to nie mam nic innego do zaoferowania
Miałam nie pisać do niego wcale, ale w międzyczasie chłopak mojej koleżanki pisał mi, że na tej imprezie ten chłopak o mnie wypytywał, jak się nazywam itp., a po 3 tygodniach spotkałam się z inną znajomą (spoza tamtej imprezy), która mi powiedziała, że on ją pytał o mnie, ale nie wiedziała, że my się w ogóle znamy (wypytywał ją, bo na tej imprezie powiedziałam mu, że to moja dobra znajoma) i ona mnie namawiała, że to taki fajny chłopak i żebym do niego napisała

Niestety duża część takich rodziców tego nie rozumie. Ze mnie chcieli zrobić z jednej strony sportowca jeżdżącego na ogólnopolskie zawody, który jednocześnie będzie naukowcem. Takie połączenie Lewandowskiego z Einsteinem. Ja wiem, ze nie ten poziom, ale chodzi mi o to, aby podkreślić absurd sytuacji. Bo to jest nawet fizycznie nie do ogarnięcia, bo zawodowi sportowcy często mają nieobecności w szkole ze względu na zawody, a trenując ciężko siedzieć też przy książkach. A oni chcieli, żebym robiła i jedno i drugie. To było kosztem spotkań z rówieśnikami.
Prawda jest taka, że nigdy nie miałam chwili spokoju. Zawsze tylko presja i presja. Na początku były to zawody sportowe- nie chciałam na nie jeździć, stresowało mnie to. Zazdrościłam, że inni mogą w tym czasie mieć czas wolny, a ja co drugi weekend to sobota i niedziela poza domem na zawodach, których nie znosiłam. Potem presja w szkole o oceny. Pamiętam, jak zaczęły się pierwsze oznaki depresji, nie silnej, ale to były bardziej takie stany depresyjne. Średnia mi spadła do 4,5. Niby niezła średnia, ale bez paska. Dostałam szlaban na komputer. A komputer, to była jedyna rzecz, która mnie w tamtym czasie ratowała, bo przez to, że nie miałam znajomych to udzielałam się na pewnym forum młodzieżowym (wtedy czułam, że mam kontakt z ludźmi), dużo uciekałam w świat fantazji poprzez słuchanie muzyki, czytanie książek czy blogów oraz oglądanie filmów. To była moja mentalna ucieczka od rzeczywistości i jeśli mam być szczera- uratowało mnie to

Dokładnie o to mi chodzi!
Jak dokonam jakiegoś wyboru, który jest zły, nie jestem o to zła. Mówię sobie "trudno, spróbowałam, przynajmniej mam nowe doświadczenie w życiu". Było kilka takich w trakcie studiów, że były to wybory bez sensu, ale były moje i czy ja tu o nich piszę? Nie, bo były moje i cieszę się, że sama popełniłam błędy. Bo "człowiek uczy się na błędach", ale lepiej, żeby te błędy sam popełniał. Za mnie błędy popełniali rodzice. Zmuszali mnie do czegoś, czego nie chciałam, przeważnie ich decyzje były wobec mnie złe i jestem o to zła, bo czuję się jak marionetka w czyiś rękach, która nie miała prawa decydować o sobie i teraz muszę JA ponosić konsekwencje ICH złych wyborów wobec mnie. Dlatego mam straszny ból dupy o to. Gdyby to były moje wybory, to wywalone, ale ja miałam plany, ambicje i marzenia idące w innym kierunku, a to zostało ze mnie wyplenione, wygaszone i czuję się niespełniona
Ostatnio nawet mamie przygadałam, bo zostaliśmy zaproszeni na wesele. Nie mam chłopaka, nie mam z kim iść. Mam kolegów, ale większość z nich jest zajęta, a przynajmniej ci fajniejsi. I mama tak wymienia: a może Maciek? A ja mówię, że ma dziewczynę; to może Kamil- nie, bo ma narzeczoną; no to może tamten Bartek- nie, bo planuje się niedługo oświadczyć. A mama takie wtedy "eee to co ty to to wyprawiasz" (takim pretensjonalnym tonem mówiącym, że powinnam znaleźć sobie już faceta), a ja mówię, że te chłopaki są w związku już od liceum, dlatego już się zaręczają, bo są długo razem. Pokaż mi jednego chłopaka z mojego liceum, którego ja bym mogła poślubić. Napisałam "przygadałam", bo ja chciałam iść do innego liceum w większym mieście, ale mnie rodzice od tego odwiedli (ładnie mówiąc) i mamę coś ruszyło to powiedziała, że no skąd mogła wiedzieć, że to liceum będzie takie złe...ona nie musiała wiedzieć, ale czemu mi nie pozwoliła iść gdzieś indziej?
A prawda jest taka, że większość par u mnie na studiach to pary, które są ze sobą już od liceum. Moja młodsza siostra ma już narzeczonego i też go poznała w liceum. Nie znam zbyt dużo związków na studiach, albo to tymczasowe związki.
Przynajmniej od tego czasu już na mnie tak nie naciskają, czemu nie mam chłopaka, jak im wytłumaczyłam. Doskonale wiedzą, że mnie posłali tam, gdzie posłali

Nie wiecie?
To już wam mówię: miałam plan iść na jakiś łatwiejszy kierunek, bo nie chciałam wiecznie się stresować. Chciałam wybrać języki (lingwistykę), studiować zaocznie, dziennie pracować, usamodzielnić się, a w przyszłości pracować w branży turystycznej jako np.rezydent za granicą w biurze podróży, ale wtedy zaczęło się rzucanie talerzami, że to może robić każdy, że ja muszę mieć konkretny fach w ręce, a nie jakieś pierdoły. Dopiero jak się zgodziłam na to, co oni wymyślili to się uspokoili. Poszłam na studia medyczne, które są bardzo ciężkie (a nie chciałam na takie ciężkie iść, ze względu na stres). I co? Przez nadmiar czynników stresowych czuję się tak, jak czuję. Owszem, są tego dobre strony, np. to, co stresuje 90% społeczeństwa dla mnie jest błahostką po tych studiach, ale jednak wykończyło mnie to. A jeszcze dyplomu nie mam, zostały mi jeszcze ze 2 lata
Fakt, że po studiach medycznych praca jest pewna. Może średnio płatna, ale pewna. I fakt, że to, co ja bym wybrała nie byłoby tak dobrze płatne i musiałabym się za to bardziej starać o zatrudnienie.
Tylko trzeba sobie zadać pytanie- czy ten stres i problemy ze zdrowiem są warte tego dyplomu? Dyplomu z nieswojego wyboru?
A jak masz do czegoś dryg to i tak Cię zatrudnią, choćbyś nie miał studiów wyższych

"Pacynka"- odpowiednie słowo. Mi kiedyś znajomy psycholog powiedział, że to taka podświadoma próba rodziców, żeby uzależnić mnie od nich. Bo wtedy łatwiej się steruje. Nie mieściło mi się to w głowie, ale faktycznie tak to wygląda
Znajomych rodzice nie mają, więc stwierdzili, że ja też nie musze, bo rodzina (czyli oni) powinni być najważniejsi
A w pewnym momencie miałam serdecznie dość mojego domu rodzinnego i marzyłam o wyprowadzce
Ale znajomych nie mają, bo tak, jak mnie nie dopuszczali do słowa, wyśmiewali moje poglądy czy je krytykowali to przy znajomych robili to samo, tylko może trochę lżej. A nie każdy lubi być hejtowany za swoje wybory i poglądy. Zamiast powiedzieć "okej, według mnie można było zrobić inaczej, ale szanuję twój wybór" to oni potrafili czasami wchodzić wręcz w kłótnię z nimi, az wychodziłam z pokoju, bo nie mogłam tego słuchać
Sądzę, że niejeden z ich znajomych w domu mówił, że ciężko z moimi rodzicami się rozmawia
Bo oni nie chodzą na kompromisy. Ich znajomi mieli o tyle dobrze, że mogli uciec. A ja, będąc na ich utrzymaniu mogłam tylko krzyczeć i tupać nogą (bo jak tłumaczyłam spokojnie, to nawet nie słuchali) a i tak nie przynosiło to efektów
To boli

Dobra, to już wszystko
Dziękuję wszystkim za odpowiedzi
Jeśli się powtórzyłam to przepraszam, ale pisałam to na kilka razy

Pytanie brzmi, czy TY( i TYLKO TY!) chcesz studiować medycynę by być lekarzem? Czy Ciebie to interesuje i czujesz, że chcesz to robić? Czy sama masz takie plany i zapędy, czy to Twoi rodzice "zaplanowali"?
Można w podobny sposób sformułować pytania odnośnie innych kwestii..

Dorosła osoba, dylemat natolatki na utrzymaniu rodziców.

Stara, ja też studiowalam medycynę przez cztery lata i wiem z czym się to je. O jakim stresie Ty piszesz??? Trzeba się uczyć, trzeba zasuwać- to oczywiste. Jeżeli Ty się uginasz pod normalna presją na studiach, jak Ty będziesz w stanie funkcjonować w pracy?

Otóż to. I może dlatego to, co ona nazywa zmuszaniem przez rodziców, było jedynie zwykłym ukierunkowaniem. Niechciane studia albo się rzuca albo się kończy i nigdy nie pracuje w zawodzie. Ewentualnie może wykorzystać do pracy w jakimś pokrewnym zawodzie, połączyć z dodatkowym wykształceniem w innej dziedzinie.

Ja trochę nie wiem, jak obecnie można mówić, że farmaceuta to jakiś super zawód dający fach i pracę.
Mam to z pierwszej ręki, bo moja teściowa jest magistrem farmacji z prawie 30letnim doświadczeniem pracy w zawodzie i to nie jest zawód, który daje kokosy w życiu, o pracę z jakimiś lepszymi zarobkami wcale nie jest tak łatwo.

Mediana zarobków farmaceutów to niecałe 6000 brutto, przy czym średnio jest pole do tego, żeby te zarobki zwiększać, za to z własnej kieszeni się doszkala. To ja już lepsze perspektywy na dobre zarobki widzę u siebie w korpo.

Bawi mnie to, Yellow, jak bardzo nie dopuszczasz do siebie opinii ludzi, którzy są od Ciebie starsi i mogą mieć jakieś doświadczenie w temacie, który Cię boli. To już kolejny raz widać. Ktoś Ci pisze, że studiował medycynę, a Ty nawet temu zaprzeczasz, bo Ty na pewno masz gorzej, bo u Ciebie jest bardziej stresująco, a tamta medycyna (nie wiesz nawet na jakiej uczelni) jest na pewno łatwiejsza.
Tak tak, Ty masz najgorzej, Ty jesteś najbardziej biedna w tym wszystkim.

Miejsce do szukania ludzi, którzy poklepią ją po głowie mówiąc, jak bardzo ma ciężko.

Nie masz bladego pojęcia o moich problemach.

A że każdy radzi jak umie, no cóż... Nie każdy jest jak Be. który radzi najlepiej a sam nie radzi sobie w ogóle, bo go jakaś pannica rzuciła.

Najlepszą radę, płynącą prosto z serca, jaką Ci mogę dać, to taką, abyś przestał przeżywać moje wpisy.

Studiowalam we Wroclawiu, ponad 20 lat temu. O ile wiem, to zupelnie przyzwoita uczelnia i zakuwać trzeba było codziennie. Niektóre przedmioty były cięższe niż inne, ale jakoś mogłam i imprezować czasem i mieć prace na pół etatu. Nie wspominam tego czasu jako szczególnie stresującego. Mnie sie na tych studiach po prostu nudziło i dlatego po czterech latach wyjechalam do UK i poszlam na teologię, którą skończylam. I to skończylam sama, bez zadnej kasy rodziców.

Ty dorosnąć powinnaś, bo może masz ponad 20 lat, ale mentalnie jesteś nastolatką.

Boże to już kolejny raz kiedy autorka pisze wywód na długości jednego rozdziału w książce i daje argumenty przeczące wszystkim nam.
Rozwiązanie jest proste nie podoba ci się - zostaw to.  Ale żeby zrobić cokolwiek to trzeba w końcu dorosnąć. Skoro takie stresujące te studia i wejściówki i kolokwia i egzaminy ( norma) to co będzie w życiu dalszym? Przecież każda sytuacja cię wykończy. Po skończonych studiach będzie płacz ze praca nie taka i się nie podoba, ze zarobki za małe ze cos tam jeszcze.
Taki to już płaczliwo narzekający styl autorki. Życia byłoby mi szkoda,
A propos wyjazdu za granice ( do UK) to pisałam ci i napisze jeszcze raz - nikogo nie interesuje tutaj twój certyfikat językowy bo jak umiesz gadać to się dogadasz.  Co ich interesuje to studia skończone w UK a nie jakaś farma w Polsce, nikt na to nie spojrzy. Wiec ucz się języka ale pamiętaj tutaj liczy się doświadczenie zdobyte w UK i studia z UK.

Po prostu nie wszystkim straszne są "wejściówki" na studiach