Jestem w ciąży i mam problem z mężem - Netkobiety.pl

Ale Ty nie tylko z tą siłownią źle robisz. Zachowujesz się jak księżniczka a mąż nie jest dla Ciebie partnerem tylko ma być dla Ciebie sługusem i robić wszystko, na co tylko Ty masz ochotę. Jeżeli do tej pory spełniał bez zająknięcia wszystkie Twoje zachcianki to należy mu się medal.

A ciąża to nie choroba, wyjście do apteki po leki lub pomieszanie przy garach to żadne przeciążenie.

Zdejmij w końcu tę koronę.

Żadna kibieta w ciąży nie powinna dźwigać ani wąchać domestosa...
To nic nadzwyczajnego, co usłyszałaś.
W ciąży raczej żyje się normalnie- unikając dużego wysiłku. Co Ty odwalasz?
Zajmij się domem, korzystaj z tego że nie pracujesz... ugotuj coś dobrego, zrób maseczkę, kup fajnego ciucha, bilety do kina...
Masz naprawdę komfort życiowy. Dostrzeż to, pokaż mężowi że sama umiesz życie ogarnąć.

Bo nie miał ochoty i miał prawo nie chcieć iść tak po prostu?
Bo jak sam powiedział, był zmęczony?

Jeśli chciał żebym była bardziej samodzielna to mógł mi od razu przecież powiedzieć. Nigdy wcześniej się nie skarżył, że często proszę go o pomoc, ani nie robił wielkiej dramy, że mi pomaga. Zawsze jak o coś prosiłam to odpowiadał,  że jasne nie ma problemu i po prostu pomagał. Czy to w szkole, czy w domu nigdy mi nie odmawiał i nie wypominał później.
Może zmienił podejście jak zaszłam w ciążę ale to też trochę nie fair z jego strony i czuję się trochę oszukana bo mógł ze mną normalnie porozmawiać przecież.
No nic muszę to jakoś przeboleć.  Postaram się wziąć w garść. Dziś czuję się dobrze, teraz jestem już spokojniejsza trochę. Rozmawiałam z mamą teraz,  trochę mnie uspokoiła i powiedziała, że mążt o dobry chłopaki z byle powodu mnie nie zostawi przecież i ze panikuję za bardzo. Przeczytałam jeszcze raz cały wątek i dzięki wam w końcu zrozumiałam też męża.

Byłam na zakupach, przygotuję coś na obiad. Chcę też zrobić mężowi domowej roboty lody

Dubel

Kasia zrób tak jak piszesz, ale nie oczekuj niczego. Po prostu bądź pogodna, nie naciskaj żeby przestał się boczyć. On też ma prawo do irytacji. Widocznie zaczęłaś przeginać z tą swoją nieporadnością (patrz apteka), i nie wytrzymał chlopina.Zobaczysz że i Tobie będzie lepiej ( będziesz miała zajęcie) I niech to nie będzie jednorazowa akcja. Niech on nie czuje się jakby miał w domu niepełnosprawne dziecko pod opieką.
P.s. Te lody to dobry pomysł.
Zawarłam tu podtekst, bo przecież sex na penetracji się nie kończy.

A co konkretnie zrozumiałaś?

Ale na forum przynajmniej jakiś ruch

Ale ja o takich zwykłych lodach do jedzenia mówiłam. Tych o których Ty piszesz to próbowałam zrobić tylko kilka razy. Nie mam za bardzo wprawy w tym...

O ile siostra nie jest ufologiem amatorem, to rzucanie talerzy nie jest ok. Nawet niecelnie.

A że obie z siostrą zachowujecie się podobnie ? No cóż. Genów nie wyskrobiesz. Trochę się martwię o to dziecko, bo inteligencję ponoć dziedziczy się po matce.

No ludzie to już wstydu nie mają...

A tego się nie da scedować na męża, żeby sobie sam zrobił...

"nie będzie mnie więcej niańczył, za mnie myślał i wszystkiego robił. On nie pisał się na relację w której jedną strona zapieprza a drugą trzeba się non stop opiekować pomimo, że tak naprawdę to nic mi nie jest. I żebym przemyślała czy moje zachowanie w stosunku do niego jest ok. Bo on tak nie uważa."
.....................................................
Super facet pod każdym względem /chyba/
Przystojny, konkretny, partnerski i niedający robić z siebie podnóżka.

Czytam wątek i czuję złość, tak złość, do Ciebie autorko.
Widzę rozkapryszoną, rozleniwioną i zupełnie nieodpowiedzialną małolatę,
która myśli, że jest pępkiem świata, i że świat kręci się wyłącznie wokół jej pępka.
A jeśli nie, to ucieknę do mamusi i pogrożę mężowi palcem, a niech się bać zacznie.
Uważaj, bo z tego radosnego ciążowego faktu- zrobisz tragedię.
Dziecko, które ma przyjść na świat, a zwłaszcza akceptowane powinno scalać,
cieszyć, dodawać skrzydeł, a w Twoim przypadku, zaczyna być odwrotnie.
Zstąp z wysokiego postumentu na ziemię i pomyśl, że każdy człowiek ma prawa,
i że nie wolno jego praw naruszać, bo właśnie wtedy pokaże pazury.

Powodzenia.

Możesz zaćząć ćwiczyć...( wiem to delikatny temat). Ale sądzę, że jak zaproponujesz mężowi takie treningi, to za inną się nie obejrzy, i na skrzydłach będzie wracać do domu.

A mimo to siostrę stawiałaś jako przykład!?
Nie dało to Ci do myślenia?
Piszesz jakbyś urwała się z choinki... Nic nie wiesz... Tak jakbys nie żyła na tym świecie.

Są związki, w których kobiety matkują partnerom, widać też, że są związki, w których kobiety traktują męża jak ojca ....
niesamowite, by 25-latka była poruszona tym, że mąż Jej wcześniej nie powiedział, by była bardziej samodzielna... a do kiedy Autorko planowałaś być mentalnie dzieckiem? Jesteś ŻONA, za chwilę będziesz MATKĄ, a psychicznie na poziomie nastolatki. Jestem ciekawa, jakie potrzeby męża (te wyższego rzędu) zaspokajasz/zaspokajałaś, że się zakochał, ożenił z Tobą i zdecydował się na dziecko...

Ten watek jest na podobnym poziomie co z bzykającymi się sąsiadami Obie bohaterki oporne na wiedze, a człowiek i tak z niecierpliwością czekam na kolejny odcinek.
Nawet nic nie będę pisać bo wszystko co można byłoby napisać już zostało napisane i odebrane bez większych refleksji przez Kasie.

Ja się na prawdę Tobie dziwię. Masz męża prawie idealnego. Taki facet to moje marzenie
Nie zniszcz tego związku!
Wydaje mi się, że masz za dużo wolnego czasu i wymyślasz sobie problemy. Sporo osób tak już ma
Może idź do pracy? Dogadaj się, że chociaż na pół etatu, albo jakieś godziny. Coś, żeby się zająć po prostu. Do tego jeśli nie masz przeciwwskazań to ruszaj się, jak tylko poczujesz się lepiej. Są specjalne zajęcia dla kobiet w ciąży i o ile nie ma ciąży zagrożonej to dzisiaj nawet ginekolodzy są zdania, że powinno się ruszać. Dbaj o to i też o dietę. Dzidziuś jeszcze malusi, a 5 kg już wleciało. Widziałam kiedyś wypowiedź ginekologa, który sam przyznał, że najlepiej, żeby ciężarna tyła 1kg w miesiąc, nie więcej i tu nie chodzi o urodę, a też o zdrowie dziecka przecież
Jak dla mnie to zgłupiejesz, jak ciągle w domu będziesz siedzieć a potem będziesz sfrustrowana jeszcze bardziej

Kasiu, ja Ci proponuję ćwiczenie mentalne. Wyobraź sobie, że jesteś mężczyzną i masz partnerkę w ciąży. Ty jako jedyna pracujesz, wracasz z pracy zestresowana, zmęczona, w domu musisz jeszcze coś poogarniać i ugotować obiad, bo Twoja kobieta rano miała mdłości i przez cały dzień oglądała seriale. Jest humorzasta, niezadowolona, ma ciągle pretensje i oczekuje, że będziesz na każde jej skinienie, a Ty po pracy i ogarnianiu domu masz ochotę się położyć i mieć chwilę dla siebie. Idziesz na siłownię, bo to Twoja ulubiona forma rozrywki, bo to Ci doładowuje baterie, czujesz się po niej lepiej. Partnerka zarzuca Ci, że zostawiasz ją samą, sprawia, że czujesz się winna, że w ogóle chcesz mieć jakąś chwilę dla siebie i zarzuca Ci, że pewnie ją zostawisz dla kogoś innego, bo w ciąży ciało się zmienia. Starasz się spokojnie rozmawiać i tłumaczyć swoją perspektywę, choć czujesz się atakowana, niedoceniona i obciążona poczuciem winy za spełnianie własnych potrzeb. Idziesz spać na kanapę, żeby uniknąć dalszego drążenia tematu i wyspać się przed pracą. W pracy partnerka do Ciebie wydzwania, a Ty nie odbierasz, bo masz bardzo ważną sprawę do załatwienia i nie masz siły wsiadać na emocjonalną karuzelę. Masz wrażenie, że jesteś jedyną osobą, która cokolwiek ogarnia, czujesz się wykorzystana oraz odpowiedzialna za wszystko (nawet za kupienie środków na mdłości, chociaż apteka jest kilka kroków od domu, a żona nie jest obłożnie chora), że Twoje wysiłki nie są zauważane, a wymagania wciąż rosną. Prawie jakbyś zamiast partnerki miała pod opieką rozkapryszone dziecko. Zaczyna Cię to frustrować i przytłaczać. Wracasz do domu, okazało się, że żona upiekła ciastka i podgrzała obiad. Czujesz ciepło w środku i poczucie, że może jednak żona Cię trochę rozumie i też się stara. Po pysznym obiedzie i ciastkach masz ochotę położyć się na moment, bo ostatnie wydarzenia i praca dały Ci w kość. Partnerka ciągnie Cię na spacer, a kiedy grzecznie odmawiasz zarzuca Ci, że przecież na siłownię to masz czas, a na spacer z nią nie - znów czujesz się winna i bezradna, choć przecież się starasz. Po powrocie żony ze spaceru jest kolejna awantura, ona ma coraz więcej pretensji i zarzuca Ci, że jesteś okropna, chociaż cały czas się starasz i wspierasz ją ile możesz. Zaczynasz mieć poczucie bezcelowości tej sytuacji, ile byś nie zrobiła to będzie za mało...

----

Oczywiście, nie chodzi mi tutaj o umniejszanie Twojemu złemu samopoczuciu, ani nie twierdzę, że to jest na pewno to jak tę sytuację widział Twój mąż, ale spróbuj wyobrazić to sobie, przejść przez każdą z tych sytuacji tak jakbyś to Ty była po drugiej stronie i poczuć emocje osoby, która się tam znajduje. To jest jasne, że możesz się źle czuć w ciąży, że są hormony, że różne emocje, ale nie daje Ci to prawa do wyżywania się na drugim człowieku, traktowania go jak służącego. Czy powiedziałaś kiedyś "dziękuję" za to co on dla Ciebie robi? Czy zapytałaś czego on w tej sytuacji potrzebuje?

Na pewno warto dzielić się swoimi uczuciami, ale bez obarczania partnera odpowiedzialnością za te uczucia. To nie jest jego wina, że jesteś zazdrosna, skoro on jest wobec Ciebie w porządku. To nie jest jego wina, że jesteś rozchwiana emocjonalnie i źle się czujesz. Myślę, że Twój partner wykazuje bardzo wiele zrozumienia dla Twojego stanu i wyraźnie sygnalizuje Ci, że jego cierpliwość jest na wyczerpaniu, bo czuje się przytłoczony i niedoceniony. Robienie awantur i dawanie upust swoim lękom i emocjom nie pomoże Ci poprawić między Wami napięcia. Ochłoń, może pójdź na terapię i spróbuj poukładać emocje w sobie. Może znajdź sobie jakieś zajęcie w domu? Długie spacery? Moja przyjaciółka praktycznie do dnia porodu chodziła na spacery, po południu, jak mdłości jej przechodziły. Może wyskocz z kumpelką na kawę? Trochę odciążysz męża, a też nabierzesz sama więcej autonomii.

Kasia, my Cię nie znamy, ale po tym, co opisałaś co druga osoba napisała Tobie „idź na terapię” i ze musiałaś mieć nieprawidłowe wzorce rodzinne (pisałaś o siostrze furiatce). Mąż ma pewnie rację, teraz masz jeszcze czas na wszystko, jak pojawi się dziecko często nie będziesz mieć czasu iść do toalety, a co dopiero na terapie ... dziecko i nowa sytuacja przyniesie wiele zmian, w tym mogą to być zmiany tez pogłębiające stres, nerwowość, zmęczenie, a w takich chwilach „łatwiej” o jakiś wybuch złości, płaczu, wyzywania się na mężu. Fajny facet z Twojego Męża, słuchaj Go bardziej, on nie chce dla Ciebie zle, wręcz przeciwnie z tego co widać.
Jak zainicjować współżycie?:) Ty naprawdę pytasz?:) jest mnóstwo sposobów - od zaproponowania po prostu „kochanie, mam ochotę na ciebie” aż  do „rękoczynów”, które nie będą pozostawiały złudzeń, do czego dążysz

Seks nie powinien być sposobem na to, aby faceta utrzymać przy sobie. Szybko się na takim myśleniu przejedziesz - co się już dzieje.

Skoro wybrał sobie Ciebie to widocznie te babki w pracy i na mieście go nie interesują. Uspokój się.
Idź na terapię.

Siostra jest dalej nieszczęśliwa po rozwodzie?
A u siebie mama widziała progres ?

A co do pytania o inicjowanie seksu w ciąży ,to moja żona oczywiście też różne miała stany i humory ale jak naszła ją chuć to drapała mnie w plecy,albo gryzła w łopatkę ,wcześniej tak nie robiła więc nawet dla takiego niedomyślnego tłumoczka jak ja był to jakiś sygnał w pewnych sytuacjach do działania ,aaaa czasem mruczała  jako znak

A Ty dalej swoje, Gary próbuje wyjaśnić Ci, że wszystko co robisz w życiu jest kwestią decyzji, Twój krzyk również. A nie, że "mam po mamie"...
Tego Twojego męża podziwiam z całego serca, na serio, złoty człowiek.
Tak czy siak piszesz, że coś do Ciebie dociera, jednocześnie stoisz okoniem, wniosków ZERO.
Mężczyźni ustępują kobietom... nie dość, że go podziwiam to jeszcze mu współczuję.

Terapia (psycholog/psychoterapeuta) nie poprawi jakości życia po 3 wizytach, to jest niemożliwe, to minimum rok pracy nad sobą i to bardzo ciężkiej pracy.

Powinnaś dlatego, że chcesz.
A nie dlatego, że boisz się, że jak nie rozładujesz go w domu, to sobie znajdzie inną na mieście.

Oczywiście, że mu seksu brakuje. Chcesz go trzymać w celibacie najbliższe 9 miesięcy? Coraz bardziej mi szkoda tego faceta.
Uświadom sobie, że model wychowania, w którym Ty jesteś księżniczką, a facet ma Ci we wszystkim ustępować i tylko o Ciebie dbać nie jest klasycznym modelem wychowania.

Terapia działa wtedy, kiedy człowiek chce się zmienić. Chcesz?

Jeśli Tobie tez zależy to zacznij działać. Pierwszym krokiem jest dostrzeżenie swoich deficytów. Czy coś dalej z tym zrobisz zależy od Ciebie. Pytanie - czy Ty chcesz? Najbardziej cierpliwemu człowiekowi kiedyś w końcu cierpliwość się skończy ....

Jesteś nerwusem i raptusem. Z tego co mówisz pewnie faktycznie masz to w genach po linii żeńskiej. Niestety takim ludziom brakuje też cierpliwości, a każda terapia wymaga cierpliwości. Tu nie ma efektu po 3 wizytach. I faktycznie często jest tak, że na początku terapii jest gorzej, bo na początku dowiadujesz się o sobie rzeczy, które nie są przyjemne. To nie polepsza nastroju.
I faktycznie taki rodzic dla dziecka to nie jest dobra sprawa, bo moja żona też taka była i jej relacje z synem nigdy nie były i nie są wciąż najlepsze, chociaż odkąd mieszkają oddzielnie to są lepsze.

No mam dla ciebie dobrą i złą wiadomość. Dobra jest taka, że jesteś dorosła i możesz być jaka tylko chcesz i nie musisz się więcej oglądać na wzorce wyniesione z domu. Prawdą jest że wyzbycie się ich z głębin podświadomości jest ciężką pracą, ale warto.
Zła wiadomość dla ciebie jest taka, że również, jesteś dorosła - nikt nie będzie się z tobą cackał, analizował decyzje i starał się je usprawiedliwiać twoim trudnym dzieciństwem. Decyzje podejmujesz już w 100% i ty ponosisz za nie odpowiedzialność, wyciągasz z nich wnioski, uczysz się na nich bądź się nie uczysz i tkwisz w tym co masz dalej. Żadne tłumaczenie, że to po mamie, prababci czy listonoszu nikogo nie interesuje, ty decydujesz czy będziesz powielać te zachowania czy pójdziesz własną drogą.

Właśnie tego się obawiam. Jeśli trafię na psychologa który tylko pogorszy sytuację to co ja wtedy zrobię? Stwierdzenie że jestem beznadziejna dlatego ,że rodzice się nienawidzili i swoim zachowaniem zniszczyli również moje życie, a teraz ja przez nich zniszczę życie mojego dziecka mi nie pomoże. To intuicyjnie wiedziałam już  sama, bez pomocy psychologa. Mąż jest wyrozumiały ale co będzie jak przez terapię jeszcze się pogorszy? Ile mogę od niego wymagać? Kiedy powie dość i pójdzie do innej kobiety? A co z dzieckiem, przecież to też może wpłynąć na nie...

Nie czuję potrzeby by Ci pomagać.  Jeśli już to twojemu dziecku.
Natomiast być może mąż ma wciąż wiele sił by pomagać Tobie więc moim zdaniem tak: możesz oczekiwać od niego wsparcia.

"Mąż jest wyrozumiały ale co będzie jak przez terapię jeszcze się pogorszy? Ile mogę od niego wymagać? Kiedy powie dość i pójdzie do innej kobiety? A co z dzieckiem, przecież to też może wpłynąć na nie..."

Mąż jest wyrozumiały do czasu...
Terapia jak Ci nie pomoże, to na pewno nie zaszkodzi, spróbuj poszukać on line.

Sama też musisz zmienić myślenie, już wiesz, że nie powinnaś powielać zachowań mamy i siostry, bardziej to zrozumiesz na terapii.
Będzie trudno, bo to już są zaburzenia osobowości, chwiejność emocjonalna, a na to najlepiej chyba działa terapia szokowa, czyli mąż odchodzi, póki jeszcze, wam się małżeństwo nie rozjechało, tym samym nie przyzwalając na bycie workiem treningowym. Daje Ci czas, albo, albo...

Zauważ, że przed ślubem potrafilaś się powstrzymać, a jak mąż zaklepany, będzie dziecko to można dać upust, bo on przecież nas już nie zostawi i tu jesteś w błędzie. Stałe przepraszanie niczego nie załatwi, jak się nie ogarniesz, to wcześniej czy później on Ciebie zostawi.

Nic nie masz wymagać, nakazywać, rozkazywać. Przekonywać argumentami, jak na coś się nie zgodzi, zaakceptować. Zachowuj się tak jak on, wtedy będziecie szczęśliwi.

Bez terapii to Twoje malżeństwo normalnie się rozleci.

Jestes mega roszczeniowa, egoistyczna i nie chcesz brać odpowiedzialności za swoje zachowanie. To można wytrzymać tylko do pewnego momentu. Mąż nie jest od tego, żeby wkolo Ciebie latać i zaspokajać każdą Twoja zachciankę. Tak nie wygląda normalne malżeństwo. Zasłanianie sie tym, że w Twojej rodzinie panowala taka patologia jest slabe. Jestes dorosla i jakbyś chciala, to potrafisz się kontrolować.

Rozmawiałam nie dawno z mężem przez telefon i zagadnęłam o tą terapię. Zaproponował pomoc przy znalezieniu dobrego terapeuty. Mimo woli się rozbeczałam ale już dochodzę do siebie.

Nie ukrywam, że jak powiedział o tej patologii to w pierwszym odruchu chciałam się wydrzeć na niego. Powstrzymałam się tylko dlatego, że przed chwilą zwrócił mi uwagę, że już się znowu wydzieram na niego. W normalnych warunkach pewnie skończyło by się to kłótnią.
Dla mnie to też nie jest proste przyznać mu rację takiej kwestii. Ale też wiem jaka jest moja rodzina. Myślałam,  że jak się wyprowadzę z domu to odżyję, a prawda jest taka, że bezrefleksyjnie powielam tamte zachowania.

To też nie jest tak, że ja się wcześniej ukrywałam przed nim. Jakoś to samo się lepiej ukladalo. Teraz od kiedy wiem, ze jestem w ciąży nie potrafię zapanować nad sobą.
I już go tak nie wykorzystuję. Ugotowałam mu dziś pyszną zupkę i czekam aż wroci z pracy.

Nie zasłaniaj się Kasia dzieciństwem mój ojciec tez pił na umór, matka nie umiała zrobić z tym porządku, w domu trójka młodszego rodzeństwa, dzieciństwa wolę nie wspominać haha! musiałam dorosnąć szybciutko i w wieku 18 lat zadbać o swoją przyszłość samodzielnie. Na dobre mi to wyszło! Takie gadanie głupot „nikt mnie nie nauczył”...

U mnie w domu oboje rodzice byli nieźle zaburzeni. Choc chlania nie było, wszystko załatwiało sie wrzaskami i rzucaniem talerzy, a rodzice rozchodzili sie co kilka miesiecy. Jakos jednak jako dorosla osoba nie powielam tego schematu, bo przecież na własne oczy widzialam, że istnieja inne rodziny, gdzie ludzie o siebie dbają i kochaja, także nie wciskaj głodnych kawalków jak to niby nie zdajesz sobie sprawy, że może byc inaczej.