Jestem w ciąży i mam problem z mężem - Netkobiety.pl

Ty nie masz problemów z mężem.
Masz problem ze sobą. To się nadaje na terapię, bo skończy się na tym, że mąż po prostu będzie miał dość Twojego zachowania.

Czemu on ma przestać trenować, bo Ty masz paranoję?

Ale ja mu jeszcze nie mówiłam o moich obawach. On nic o tym jeszcze nie wie.

Niby ważniejszy od wygladu jest zachowanie, ale nie wyrażam sobie, żeby ktoś odczuwał pociąg do zaniedbanej kobiety jeśli oglądają się za nim atrakcyjne dziewczyny.

Trafił się normalny chłop, który kocha, wspiera, pomaga to oczywiście trzeba na siłę doszukiwać się problemu. Rozumiem, że w ciąży ma się różne nastroje, ale dziewczyno ogarnij się i nie rozwalaj dobrze funkcjonującego związku. To co teraz robisz to prosta droga do rozstania. I dobra rada ode mnie. Nie oglądaj na instagramie zdjęć kobiet, które pokazują płaski brzuch rzekomo 2 tygodnie po porodzie. To są bujdy na kółkach dla naiwnych. Trzeba akceptować siebie. Mąż nie dał Ci żadnych podstaw do tego byś czuła się nie atrakcyjna.

Takie sporadyczne skurcze nie powinny budzić niepokoju i nie być przeciwwskazaniem do uprawiania seksu, bo to zawsze też spalanie kalorii Ale pytaj gina.

Co do mdłości, to Silimarol jest dobry, ale pytaj gina czy można w ciąży, bo różne są zdania.

Musisz wszystko robić, żeby więcej się ruszać i mniej jeść i to nie dla męża, tylko dla siebie.
Dodam jeszcze, co do tego pociągu, jeśli dla faceta szczupla kobieta jest fetyszem, ma z tym problem, jeśli nie, to on potrafi nigdy nie zanikać, bez względu na wygląd i wiek.

Z tą miłością to tych przywar, to raczej przesadziłeś Chyba, że masz na myśli tylko siebie Akceptacja tak, ale uczucie miłości do tych pozostałości po porodzie, to zdrowe nie jest

Problem jest w tym, że kobiety same nawet tego nie akceptują...

Nigdy nie rozmawialiśmy o jego preferencjach odnośnie kobiet. Wiem tylko, że jego dwie poprzednie partnerki były szczupłe i bardzo atrakcyjne (wystalkowałam je w internecie). Jedną z nich na samym początku naszej relacji spotkaliśmy przypadkiem w sklepie na zakupach, to przy niej poczułam się masakrycznie brzydka mimo, że do tej pory miałam się za ładną kobietę.

Od kiedy jestem w ciąży to nie mam na nic siły. Nawet 1 km spaceru mnie męczy. Mąż ostatnio proponował wspólną jogę, ale tylko spojrzałam na dywan w salonie i mi się o razu odechciało.
Mąż mówi, że to może się zdarzyć na początku. Zmienił się balans hormonów i to nie jest zależne odemnie i że to z czasem minie. Ale ja już nie mam siły. On jest teraz w pracy, a ja siedzę w mieszkaniu i beczę patrząc w ścianę...

To się zmieni ,nie panikuj
masz mężczyznę w domu co się interesuje Twoją ciążą ,
nad zazdrością i poczuciem wartości i samooceną warto się pochylić bo jak napisano wcześniej jest to problem i może zepsuć wasz związek ,nie masz problemu z mężem tylko z zazdrością a nasiliło Ci się teraz w ciąży wiele rzeczy się na to złożyło.
Nie bądź też tak surowa dla siebie i nie osądzaj się okrutnie za to co czujesz .to tylko wzmaga zazdrość i jeszcze czujesz się winna jakaś gorsza .

Ale jak ja mam się  nie przejmować jak nawet podczas głupiego wyjścia do kina we dwoje ostatnim razem, próbowała z nim flirtować kasjerka. Nawet się nie przejęła tym, że mnie za rękę trzymał. Mąż  nawet nie zauważył reakcji tej dziewczyny, ale ona była oczywista. A co będzie jak będę gruba, zmęczona i spuchnięta, a o niego będzie zabiegać jakaś atrakcyjna dziewczyna?
Co z tego, że mąż jest dla mnie super. Jak ja nikomu nie mogę zaufać. Nawet kiedyś się moja najlepsza przyjaciółka do niego po pijaku dobierała. Mąż ją opierdzielił od góry do dołu,  że co ona wyprawia i mi od razu o wszystkim powiedział. No ale co ja mam sobie teraz pomyśleć.

Z tym powrotem do formy po ciąży to też nie jest takie proste. Żadna moja koleżanka nie wróciła do figury z przed ciąży. Wszystkie mają większe lub mniejsze problemy. Jest też kwestią czasu na treningi. Z kimś będę musiała zostawić dziecko w tym czasie.

Ja sobie nie dam z tym wszystkim rady chyba...

No ale skoro on nie zwraca na to uwagi, to czemu Cię tak rusza, co robią inne kobiety?
Weź wybierz się na konsultację do psychologa. Przecież nie możesz faceta zamknąć w domu i wypuszczać kontrolowanie tylko z Tobą, to nie pies.
Jak będzie Cię chciał zdradzić, to nie zrobi tego z flitrującą kasjerką

Uspokoj się, weź kilka głębokich oddechów i zacznij racjonalnie myśleć, bo to, że Twój facet ma swoje zainteresowania i to, że wzbudza zainteresowanie kobiet to wiedziałaś przed ślubem. Skoro tak czujesz się zagrożona to trzeba było znaleźć brzydszego i z nim wziąć ślub.

I myślę, że dla Twojego męża to jest oczywiste, że po ciaży figura się zmienia. Wyluzuj. On nic złego nie robi.

Każda kobieta (i mężczyzna tez) obawia się zmian. Ale jakoś wszyscy sobie radzą! Nie wyszukuj problemów, gdzie ich nie ma! Masz fajnego faceta, dba o Was, cieszy się z dziecka - super!!! Korzystajcie z  ostatnich miesiecy wolności we dwójkę!:) jeśli boisz się, czy sobie poradzicie zaopatrz się w wartościowe książki, poradniki, czytaj! Są fajne grupy na fb, morze przydatnej wiedzy! Potem idźcie do fajnej szkoły rodzenia. Polecam zajęcia dla kobiet w ciąży (nie tylko panie ćwiczą, ale trenują mięśnie Kegla, uczą się oddychać), są zajęcia na basenie dla kobiet w ciąży, można spacerować. Dbaj o ruch, w zdrowym ciele - zdrowy duch! Człowiek czuje się psychicznie lepiej, jak się trochę porusza.

Ty się źle czujesz sama ze sobą i szukasz problemów na własne życzenie. Kobieta w ciąży musi przytyć, musi się zmienić, co nie znaczy, że będzie „gruba i spuchnięta”! Widać mnóstwo zadbanych kobiet w ciąży, wyglądają ponętnie, kwitnąco, a pewność siebie aż od nich bije. Jak płaczesz już na początku ciąży to co będzie potem...? A wiesz, ze wiele kobiet bardziej przeżywa połóg niż ciąże? I to wtedy wiele kobiet się załamuje. Jak Ci potrzeba - poszukaj profesjonalnej pomocy, im szybciej tym lepiej. Jak się będziesz nakręcać to gdzie radość z ciąży??
I nie odrzucaj męża, jemu tez zmienia się świat, tez pragnie bliskości, przytulenia. Od mężczyzn wymaga się zawsze bycia silnym, a przecież oni tez maja swoje emocje, tez chcą czuć się kochanymi przez swoje kobiety, też pragną czuć od niej wsparcie i usłyszeć dobre słowo od żony.
Życzę Ci powodzenia! Ciąża w dużej mierze to szczęśliwy i radosny czas, nie zabieraj Wam tego!

Ps. Mąż jest przystojny, Ty napisałaś, że jesteś ładna - ciesz się!! Będziecie mieć piękne dziecko, a Ty będziesz pękać z dumy, jak panie w sklepie czy na spacerze będa Cię zaczepiać rozwodząc się nad slicznym bobasem!:)

Jestem absolutnie przekonana, że gdyby on panikował razem z Tobą, to wcale nie byłoby lepiej.
Skoro on jest pewny, że będzie ok, to nie możesz po prostu się tego trzymać?

Myślę, że możesz zaufać choćby mężowi, bo zachował się w tej sytuacji bardzo w porządku i pokazał, że jest Tobie wierny

Wydaje mi się, że rady typu "weź się w garść" lub "inni mają gorzej" są mało pomocne. Jakby to było takie proste to i specjaliści byliby niepotrzebni

Ja widzę u Ciebie autorko dużo strachu i lęku. Ciąża tak naprawdę wydaje mi się zapalnikiem do tego, co było juz wcześniej: niska samoocena, czucie się gorszą, zazdrość, porównywanie się do byłych, lęk utraty partnera. Nałożył się do tego lęk przed nieznanym (ciąża, poród itp.). Myślę, że dobrze by to było przepracować u dobrego terapeuty, to będzie super inwestycja w siebie, Twoje małżeństwo, a także rodzicielstwo (bo przekażesz dziecku zdrowe postawy, a nie zazdrość i lęk).

Jestem sobie też w stanie wyobrazić niechęć do otwarcia się przed mężem, bo jak ktoś sprawia wrażenie takiego optymisty, że będzie dobrze choć nie wiadomo co będzie i kogoś, kto się wydaje taki "idealny" w kontraście do nas, naszego lęku, niepewności, to człowiek czuje się jeszcze gorszy. Łatwiej się otwiera przed kimś, kto też ma jakieś skazy/wątpliwości. Ale myślę też, że warto byłoby jednak dążyć do szczerej rozmowy o swoich obawach (bez przerzucania odpowiedzialności za swoje uczucia na partnera), bo może i on wtedy uchyli rąbka swoich i okaże się że możecie w sobie znaleźć wsparcie.

No czemu, no czemu ojojoj...

Fakt, za bardzo go nigdy słownie nie chwaliłam. Nie wydawało mi się że tego potrzebuje. On ma zawsze wszystko zaplanowane, robi co ma zrobić i nigdy nie oczekiwał oklasków. Pierwszy raz mi powiedział że nie ma odemnie wsparcia.
Jeśli chodzi o seks, to ostatnio  gonie uprawialiśmy ze względu na skurcze i dużą wrażliwość w piersiach i moje mdłości. A przytulać to się często przytulam. Cały czas się w sumie tego domagam...

Każdy potrzebuje wsparcia i słów uznania ... jak się tego zaczyna domagać to znaczy, że jest już baaardzo niedowartościowany. Wiec to powinni wychodzić od partnera/partnerki samoistnie, w życiu po prostu. Takie jest moje zdanie. Ja chcę, żeby mąż dostrzegał moje zaangażowanie w związek i rodzinę, ale również dostrzegam, chwale Go za jego pracowitość, oddanie rodzinie itd.
Ja to jestem prostą kobietą w sprawach seksu ... wiadomo, jak jest czas, że medycznie seksu uprawiać nie można to nie można, ale jeśli nie ma przeciwwskazań, a żona ma tryliard wymówek, że nie to pozostaje współczuć mężczyźnie moim zdaniem.

Robisz z siebie księżniczkę, jeszcze obrażasz się jak powie, jak się czuje wobec Twoich zachowań. Myślałaś, że bez względu na wszystko, będzie Cię nosił na rękach, to tak nie działa w żadnym związku, choć zdarzają się przypadki gdzie mąż patrzy w żonę jak w obrazek i robi z siebie podnóżka.
Już wiesz, że tak nie będzie, nie rób więc focha, bo masz za dobrego męża i nie doceniasz.

Koniecznie pójdź na terapię, bo zniszczysz to małżeństwo.

Moja siostra znacznie gorzej zachowywała się w ciąży. Zdarzało się, że bez powodu rzucała talerzami jak ja coś z równowagi wyprowadziło. Nigdy mąż jej niczego złego nie powiedział. Nie uważam więc, że zachowuję się jak księżniczka, bo do tej pory na prawdę się starałam być silna. Byłam bardzo szczęśliwa że wziął na siebie gotowanie, bo nie mogę znieść zapachu surowego mięsa. Po prostu z automatu robi mi się nie dobrze.

Jeśli chodzi o seks to ja nie jestem taka że będę inicjować zbliżenia.  Niektóre dziewczyny potrafią wziąć sprawy w swoje ręce ale ja taka nie jestem. Mogę dać sygnały, że mam chęć ale nic więcej. Zresztą to mąż zawsze był stroną dominującą. Pozatym seks to ostatnie o czym teraz myślę.

Dzwoniłam do niego przed chwilą to nie odebrał. Postaram się z nim na spokojnie porozmawiać wieczorem. Postaram się go wysłuchać i zrozumieć.
Poprosiłam też rano smsem żeby poszukał mi jakiś środków na mdłości w ciąży jak będzie miał wolną chwilę w pracy. Mam nadzieję że to mi coś pomoże.

Współczuje Twojemu mężowi.... to, ze Twoja siostra zachowywała się gorzej to Ciebie usprawiedliwia??? Twój tez nic Ci nie mówi, anioł nie człowiek! I jeszcze robi na 2 etaty, przychodzi zmęczony do domu i jeszcze afera.
Teraz jesteś w I trymestrze, wiec możesz czuć się gorzej itd., ale to się potem kończy,  jak odsuniesz męża od siebie to później nie oczekuj, że będzie chodził zadowolony i spełniony ...

A dlaczego sama nie poszukasz sobie czegoś na te mdłości? Dla mnie to trochę dziwne, że kobieta, która siedzi w domu i ma masę wolnego czasu nie ogarnie tak błahego tematu tylko zleca go pracującemu mężowi.

Podpisuje się obiema rękami i nogami!!! Tak właśnie!

W końcu się do niego dodzwoniłam...

Mąż dość dosadnie powiedział mi, że uważa że zachowuję się jak rozkapryszony dzieciak. Do apteki od nas z bloku jest ledwie 300m i mogę się przejść sama. Pomimo, że jestem w ciąży to nie zwalnia mnie z normalnego funkcjonowania tym bardziej, że z dzieckiem jest wszystko w porządku a ciąża nie jest zagrożona.
Rozumie, że hormony, lęki i inne różne problemy mi się nawarstwiły przez siedzenie w domu, ale jestem dorosła i mogę sobie sama zorganizować czas. On nie będzie moim animatorem, a jeśli nie potrafię to jak tylko poczuję się lepiej mam wrócić do pracy. Tym bardziej, że spokojnie mogę pracować zdalnie.
Na koniec dodał, że mnie kocha i musi kończyć bo pracuje...

Jaka ja głupia jestem... zniszczyłam wszystko ...

Jeszcze nie zniszczyłaś, tylko musisz się ogarnąć i zacząć normalnie funkcjonować.

No i wszystko się posypało do reszty. Mąż odsunął się odemnie kompletnie.
Wczoraj przed jego powrotem z pracy przygotowałam ciasteczka. Poszłam za waszą radą i chciałam mu jakoś wynagrodzić ostatnie problemy i spróbować go jakoś udobruchać. Odgrzałam też obiad który został z poprzedniego dnia.
Mąż ucieszył się na ciasteczka, powiedział, że pyszne i ucałował mnie w czoło. Po obiedzie powiedział, że jest zmęczony i chce się zdrzemnąć,  a ja chciałam iść na spacer bo nigdzie nie wychodziłam przez cały dzień. Powiedziałam mu, żeby poszedł ze mną i że na siłownię to ma siłę chodzić a z ciężarną żoną na spacer to już nie i jest zmęczony. Powiedział, że dziś nie idzie miał ciężki dzień w pracy i mogę iść sama. Zdenerwował mnie strasznie. Ja się tak starałam dla niego a on mnie olał i poszedł sobie do sypialni. Ubrałam się i wyszłam sama.
Kompletnie nie mogłam się uspokoić. Z tego wszystkiego rozbolała mnie głowa i ledwo wróciłam do mieszkania.
Po powrocie do mieszkania on siedział sobie w salonie i jak zawsze w czwartek uczył się do pracy. Nie wytrzymałam i zrobiłam mu awanturę. Powiedziałam,  że naprawdę się źle czuję, że nie wolno mi się denerwować a on robi mi specjalnie na złość. I że powinien się zastanowić czy wypada tak traktować kobietę w ciąży.
Odpowiedział mi jedynie, że nie będzie mnie więcej niańczył, za mnie myślał i wszystkiego robił. On nie pisał się na relację w której jedną strona zapieprza a drugą trzeba się non stop opiekować pomimo, że tak naprawdę to nic mi nie jest. I żebym przemyślała czy moje zachowanie w stosunku do niego jest ok. Bo on tak nie uważa.
Wyrzuciłam mu, że jest okropny i, że nie chcę z nim więcej rozmawiać.

Dziś znów spał na kanapie. Rano specjalnie wstałam wcześniej, żeby go zobaczyć to wyszedł bez słowa.  Zawsze rano przygotowywał śniadanie dla nas obojga a dziś już tylko dla siebie.
Chyba się spakuję i wrócę na kilka dni do rodziców. Może jak za mną zatęskni to do mnie wróci? Albo chociaż się uspokoi i będzie chciał rozmawiać... narazie znowu odemnie nie odbiera.

A może zamiast jechać do rodziców przemyślałabyś swoje zachowanie, bo póki to to Wasze małżeństwo rozwalasz tylko i wyłącznie TY.
Mogłaś iść na spacer sama. Nie potrzebujesz do tego opiekuna. Robienie mu o to wyrzutów jest zaognieniem sytuacji. Tego nie naprawisz ciasteczkami.

On nie ma za czym zatęsknić jak pojedziesz. Bo to nie jest jego wina, tylko Twoja.

Im więcej piszesz odnoszę wrażenie, że zmyślasz, to jest nie do pomyślenia co Ty wyprawiasz.
On już Cię wyczuł, że chcesz go wziąć pod but, więc się nie ugnie, bo on ma zatęsknić za marudzeniem, usługiwaniem... A nie obawiasz się, że pójdzie w tango, jak Ciebie nie będzie, zazdrość uleciała?

Nie dorosłaś do małżeństwa, albo ściemniasz.

Przecież wychodząc za mąż, wiedziałaś, że jest przystojny, że kobiety się za nim oglądają, że po ciąży figura może się zmienić....
No tak, zapomniałam, że masz problem z logicznym myśleniem...W takim razie ciężko Ci  będzie w życiu. Bo problemy dopiero przed Tobą.

Oczywiście, że boję się że mnie zostawi. Gdyby było inaczej to nie wydzwanialabym do niego teraz bez przerwy, nie martwiła bym się, nie robiłabym mu tych głupich fit ciasteczek i nie beczała bym jak jakaś idiotka.
Staram się wam opisywać wszystko najdokładniej jak to tylko możliwe ale nie zawsze jestem w stanie wszystko dokładnie oddać, więc niektóre kwestię może źle odbieracie. Może niektóre rzeczy sama też źle odbieram przez nerwy i stres.
On na mnie nigdy nie krzyknął,  nawet wczoraj był spokojny, mimo, że widziałam  że jest zły. 

Wieczorem dzwoniłam do koleżanki i to ona doradziła mi wyprowadzkę na kilka dni. Tyle, że nie powiedziałam jej o ciąży. Przed wyjazdem chciałam mu napisać kartkę, że go bardzo kocham i że przepraszam że on tak się teraz czuje.

A rozumiesz tak generalnie co w tej sytuacji było nie tak?

Aż trudno mi uwierzyć, że można się tak okropnie zachowywać, jak Ty. Jeśli nie jesteś trollem, to koncertowo rozwalasz swoje małżeństwo.
Ja rozumiem, że źle się czujesz. Też miałam okropne mdłości, nie byłam w stanie wielu rzeczy gotować i wiele dni przeleżałam z miską przy łóżku. Twój mąż jest opiekuńczy i wyrozumiały i zdjął z Ciebie bez marudzenia te wszystkie obowiązki. Nie pojmuję więc, jak mogłaś mu zabraniać dbania o siebie i wyjścia na siłkę. Jemu już nic się nie należy ?
I dlaczego o te leki nie zadbałaś sama? Masz mdłości, ale potrafisz chyba odpalić internet i na ten temat poczytać?
Co do spaceru to też zawaliłaś koncertowo.
Jemu się przelało i chciał sobie po ludzku odpocząć, poukładać w głowie, pobyć samemu ze sobą, bez Ciebie, klientów i kogokolwiek. Bez marudzenia i telefonów do pracy. Zresetować mózg. Ale nie, trzeba mu było awanturę zrobić i kolejny raz wypomnieć ulubioną siłownię.

ps. Przez kilka pierwszych tygodni ciąży wyrobiłaś połowę kilogramowej normy. Trochę to dziwne przy tak silnych mdłościach. Czy Ty aby na pewno aż tak źle się czujesz?

Być może?
Obudź się kobieto!

Twoj Mąż to nie sługus na posyłki „ja chcę, a on nie chciał!”  - jak on śmiał.... szok! On tez wyobraz sobie ma swoje emocje, miał gorszy dzień w pracy, chciał odpocząć psychicznie a Ty się wściekłas, bo nie chciał iść na spacer... masakra... księżniczko, gdzie zgubiłaś koronę ...???

Chyba muszę kupić sobie popcorn, bo robi się bardzo ciekawy serial brazylijski , uwaga:
„Ale ja naprawdę zle się czuje”
„Może NIE CAŁY czas”
„PRAWIE CODZIENNIE rano mam mdłości”

Czyli wychodzi na to, ze autorka co któryś gdzieś (tylko rano) ma mdłości - a poza tym jest ok, ale nic nie zrobi, nic nie ugotuje, nawet do apteki nie chce jej się iść, cały dzień oglada seriale, ale o wszystko się piekli....
Wyjedź Autorko na kilka dni i daj trochę oddechu swojemu mężowi, bo go zameczysz psychicznie ...

Dlaczego widzisz tylko czubek własnego nosa? Dlaczego nie słuchasz tego, co mąż ma Ci do powiedzenia, tego co Ci tu wszyscy radzą. Przecież Ci wyraźnie powiedział, że nie chce iść na spacer, bo jest zmęczony i chce się położyć. Czego tu nie rozumiesz, że piszesz "Nie wiem czemu nie chciał iść".
Wychodzi na to, że jesteś egoistką i liczą się wyłącznie Twoje potrzeby.

Pomysł, żeby wyprowadzić się na parę dni do mamusi, bo zmęczony mąż nie miał ochoty iść na spacer, to już w ogóle jakiś absurd.
Ochłoń i na spokojnie  przeczytaj, co Ci tu wszyscy radzą. Jak nie zmienisz swojego podejścia, to nawet najświętszemu skończy się w końcu cierpliwość. Żal będziesz mogła mieć wtedy wyłącznie do siebie.