30lat i cały czas sam - Netkobiety.pl

Tylko czy ta opiekuńczość może objawiać się tylko w czasie realnej potrzeby? Bo wg mnie można sobie świetnie z czymś radzić czy nie potrzebować opieki, a nadal doceniać, hm, propozycje, gotowość do zrobienia czegoś tam. Można nawet się na te propozycje godzić, mimo że i samemu by się dało radę. Tym bardziej, że każdy chyba ma jakieś sprawy, które jest w stanie sam ogarnąć, ale zwyczajnie tego nie lubi.

Przecież ludzie są w stanie żyć w pojedynkę, żaden wyczyn w dzisiejszych czasach, a ta opiekuńczość bywa po prostu miłym objawem troski, myślenia o drugiej osobie, chęci ułatwienia jej życia itd. Nie muszę być chora, wystarczy że np. będę zmęczona albo zmarznięta i mimo że jestem w stanie ogarnąć się sama, to miło, że narzeczony spyta, czy zrobić mi herbatę czy rumianek, czy chcę coś zjeść, czy przynieść koc itd. Jak on wyjeżdża nad ranem na kontrolę, to miło, że wstanę razem z nim o czwartej, spakuję mu wałówkę, zrobię kanapki, żeby były świeże, a jeśli mogę - to poświęcę cały dzień, żeby jechać z nim. Mimo że przecież mógłby sam to ogarnąć, moja obecność nie jest niezbędna, a i na szpitalnym żarciu przeżyłby ten jeden dzień. Dlatego myślę, że brak konieczności/potrzeby nie stanowi problemu, raczej chodzi o drobne gesty, które można robić na co dzień, żeby ta druga strona czuła się zaopiekowana.

Nie schemat myślowy chyba tylko zwyczajna wrażliwość językowa ci się ujawnia - opiekujemy się programowo kimś, kto sam nie daje rady. Słabszym, chorym, kimś w kryzysie, dzieckiem, zwierzakami domowymi.
Dorosły człek zasadniczo na co dzień opiekuna nie potrzebuje.  Co nie znaczy, że miłe gesty są nie ok. Są, tyle że jak sam piszesz - jak byłeś stroną "obdarowywaną" było ci trudno. Bo się czujesz dorosły i samodzielny.

Definicyjnie i słownikowo - nie ma.
I całkiem sporo dorosłych ma tak, jak bagienni_k pisał o sobie. Ze zasadniczo nie potrzebuje. Dawać to jeszcze, ale brać? nie za bardzo.

Bagiennikowi ze wszystkim trudno. Z okazywaniem troski też. Sprawia wrażenie dość oziębłego. Juz 30 wpis na ten sam temat jakie to kobiety są złe. A zwyczajnie koleś jest zimna rybą która kalkuluje i rachje w każdym poście. Mi się robi zimno od samego czytania jego mądrości.

Nie wiem skąd te intuicję.
SJP opiekuńczy, wyrażający czyjąś dbałość, troskliwość. Opieka - dawanie wsparcia, oparcia, zaspokajanie potrzeb .

Myślę że ludzie którzy doświadczyli w miarę normalnych relacji na jakimkolwiek etapie życia nie mają problemu z okazywaniem troskliwości, byciem opiekuńczym w stosunku do kogoś ( ale nie bycie czyimś opiekunem), ani jej przyjmowaniem. Tak jak pisze Sara można robić z wszystko solo tylko po co? Tu kobiety, których rzekomo faceci się boją oraz oziębli faceci mają problem.

Bert, przy słowach rozumianych intuicyjnie to co człowiek to definicja A kto normalnie aż tak to drąży, ze słownikiem w ręku?
Sara napisała o podaniu herbatki + dodatki typu kocyk komuś zmęczonemu i to definicyjnie podpada pod zaopiekowanie się kimś, takie odruchowe oraz na krótki dystans. Ale już z tym wstawaniem o 4 rano - ja bym nie chciała, żeby mi ktoś tak robił jak Sara. Dla mnie to by było "za dużo". I nie rzecz w tym, kto ma rację tylko w tym, ze jesteśmy różni.
Dla Smutnej bagienni_k oziębły, a ja chyba doń jestem podobna i mnie to wcale nie pachnie oziębłością tylko nie pchaniem się z opieką. Smutnej się robi zimno, mnie wcale nie. A bagienni_k ten sam przecież, nie pisze innych postów do mnie, a innych do Smutnej.
Potrzebuje trochę zaopiekowania chyba każdy, kwestia kiedy, w jakich sytuacjach.

Są też osoby, które czerpią w taki sposób, jak opisałaś, ale i zauważają i doceniają i  inteligencję emocjonalną mają rozwiniętą. Tyle że to już nie jest opiekowanie się, moim zdaniem, to co opisałaś.

Piszesz ze problem w ta strone jest mniejszy.
Nawet nie wiesz jakie to trudne dla drugiej strony. Jak ktos nie umie od ciebie brac. Oczywiscie nie w takich drobnostkach jak kanapki ale kiedy taki jest caloksztalt i "standard".

Granice są trudne do uchwycenia, ale jak sama widzisz, sytuacje bywają diametralnie różne, jak choćby różnica między tym wstawaniem rano a zrobieniem komuś herbaty. Trzeba zachować zdrowy balans, bo o ile jesteśmy w związku i wzajemnie warto sobie okazywać troskę i zaangażowanie, to nie można tego przysłowiowego kota zagłaskać na śmierć. Potrzeba okazywania zainteresowania partnerowi jest naturalna czy świadomość, aby to on/ona czuli się podobnie czyniąc to samo. Z drugiej strony, ciężko się pozbyć pewnych nawyków, przynajmniej na początku znajomości. Jeśli partner jest świadom naszych przyzwyczajeń też nie powinien zbyt mocno naciskać na coś, co może sprawić, że poczujemy się niekomfortowo. Jak zawsze, warto o tym rozmawiać, albo dobrać się odpowiednio pod tym względem.
Nie można oczekiwać, że z chwilą wejścia w związek, nagle i w cudowny sposób zmienimy swój styl życia czy pewne przyzwyczajenia.
Tak, jak wspomniałem: w przypadku związku dużo łatwiej było mi to zrozumieć, jak i wprowadzić w życie. Sam czerpałem z tego przyjemność, myśląc o tej drugiej osobie. O dziwo, samo odbieranie takich oznak troski też nie było uciążliwe, może dlatego, że przybierało pewną rozsądną formę. Tak, czy inaczej sam muszę się nieco bardziej wysilić, żeby zaakceptować tego typu podejście skierowane w moją stronę. Można czy nawet trzeba takie granice ustalać, prawda? Odnosząc się ponownie do przykładu wstawania i robienia komuś śniadania vs zaparzenia herbaty lub spytania się czy czegoś nie potrzebuje - różnica jest tu dla mnie ogromna. O ile w pierwszym przypadku raczej na to nie pójdę, to drugie jest już oczywistą oczywistością.

Natomiast w przypadku znajomych czy przyjaciół, czuję się w takich sytuacjach zbyt mocno traktowany, jak gość hotelowy czy właśnie osoba niepełnosprawna. Wcześniej wspomniałem o osobach, z którymi jestem w dość bliskich relacjach. Dziwnym (być może dla niektórych)trafem, ów jeden znajomy okazał się jedyną osobą o tego typu podejściu. Wszędzie indziej, gdzie bywałem mogłem sobie chociaż samodzielnie zaparzyć kawę i umyć po niej kubek. Szczególnie mnie wnerwia, jak ktoś mi po prostu na każdym kroku usługuje, choćby poprzez podanie pod nos gotowego jedzenia. Wystarczy mi w zupełności to, co doświadczyłem w domu, jako dziecko, kiedy nie potrafiłem gotować..
Najlepiej się za to czułem kiedyś u innego kumpla, który spytał się mnie co chcę na śniadanie. Stwierdziłem, że sam zrobię jajecznicę dla nas dwóch, na co on stwierdził: " Spoko, tu masz produkty potrzebne, więc działaj! " Wtedy właśnie czułem się zupełnie swobodnie, w przeciwieństwie do sytuacji, kiedy u tego poprzedniego nawet nie mogłem raz odnieść talerzy do zlewu sam. No ludzie...

Jak się kimś opiekuję to staję się czyimś opiekunem. Bycie opiekuńczym to cecha charakteru, usposobienia, postawa jakaś czyli owszem, co innego.

Z intuicją bywa różnie, może się nie sprawdzać..Gorzej, kiedy ktoś na niej całkowicie polega

Czy zimny czy ciepły? Sam nie wiem..To raczej zależy od sytuacji, staram się dostosowywać swoją temperaturę do otoczenia..
Trochę jak zimnokrwisty gad, ale z drugiej strony u gadów fajne jest to, że mają twarda skórę, odporna na wiele czynników z zewnątrz. Podobnie jest ze mną i nie wzruszają mnie opinię randomow z neta, szczególnie tych bardziej wylewnych i mniej elokwentnych.
Forma krytyki liczy się dla mnie o wiele bardziej niż treść a ciepło zostawiam wyłącznie dla bliskich mi osób, gdyż nie warto się starać dla tych, którzy tworzą sobie w głowie przeróżne bzdurne fantazje na temat danej osoby, "poparte" niby ta niezawodna intuicją.

Nie, nie, ja akurat odniosłam się wprost do wpisu Bagiennika.

To co teraz napisałaś zabrzmiało dosyć niepokojąco, ale już zostawiając kwestię zdrowia partnera na boku, to kiedy mój partner wyjeżdża na kilka dni, a zdarza się to relatywnie rzadko, to też staram się wstać nawet o świcie, żeby się z nim przynajmniej pożegnać. Gdybym tego nie zrobiła, to czułabym, że czegoś mi brakuje. Dla mnie są to ważne odruchy, które pokazują łączącą dwoje ludzi więź. 
W moim odczuciu ludzie, którzy są sobie bliscy już tak mają, że potrzebują w ten sposób przekazać: "jesteś dla mnie ważny/a" albo na przykład "chcę, żebyś wiedział/a, że się niepokoję" czy cokolwiek podobnego, to już zależnie od sytuacji i kontekstu.

No właśnie. Za każdym tego rodzaju zachowaniem coś się kryje, trzeba się tylko do tego dokopać. Tak na szybko przyszło mi do głowy, że to może być usilna potrzeba podkreślania własnej niezależności, ale też lęk przed byciem ocenionym jako słabym, niskie poczucie własnej wartości, problem z otwartością, angażowaniem się, a nawet bliskością. 
Z automatu przyszedł mi też do głowy nieco podobny przykład z umiejętnością, lub jej brakiem, przyjmowania komplementów. Jeżeli ktoś ma z tym problem, czując się w takiej sytuacji niekomfortowo, to to też coś o nim mówi.

No widzisz, a w tym samym czasie ktoś inny, kto nigdy tego nie zaznał, być może posiada silną potrzebę, żeby partner/partnerka zauważali takie rzeczy jak to, że może być mu zimno, jest senny, zmęczony czy cokolwiek innego. Tutaj to może z kolei wynikać z dzieciństwa, w którym było się dla swoich rodziców przezroczystym, a przecież każdy z nas chce być dla kogoś ważny i przez niego zauważany.

I żeby nie było - to są luźne myśli, nie odnoszą się stricte do Ciebie

Aż się uśmiałem
Nawet nie wiesz Smutna, jak bardzo mnie ucieszyłaś swoim wpisem. Akurat, jak widać, podobnych Tobie osób unikam jak ognia, więc problemu nie będzie. Nie przepadam za towarzystwem osób oceniających w ten sposób innych..

Priscilla i SaraS
Dlaczego akurat powściągliwość w okazywaniu czy tym bardziej przyjmowaniu gestów lub komplementów ma świadczyć od razu o niskim poczuciu wartości czy lęku lub problemach z zaangażowaniem? Może po prostu należy przyjąć, że ludzie są różni i nie potrzebują aż tak bardzo tych wielu gestów czy dowodów troski, okazywanych przy konkretnych sytuacjach. Nie oznacza to oczywiście całkowitego braku szacunku czy obojętności wobec tej osoby, ale wypracowania pewnej indywidualnej skali czy poziomu okazywanych lub przyjmowanych odczuć i emocji, jakie mają miejsce na co dzień. Skąd wniosek, że ta zdolność do okazywania zaangażowania powinna przychodzić stosunkowo łatwo, jeśli tylko ktoś zaczyna być w związku? Dla wielu wcale nie jest to takie oczywiste, gdyż te osoby nie są świadome określonych zasad rządzących zdrową relacją. Jeśli osoba długo żyje jako singiel lub jest zwyczajnie nieco wycofana i zamknięta, może jej to zabrać nieco więcej czasu. Sam miałem z tym problem, kiedy rozpoczynałem swoją ostatnią poważną relację, kiedy pewne rzeczy nie były tak istotne właśnie z powodu mojego długiego okresu singielstwa. Potem poszło już łatwiej, gdyż wiedziałem, że warto się starać, bo miałem dla kogo. Co więcej, jak zaczęło to niejako wychodzić samo ode mnie, z czystej chęci okazania i potwierdzenia łączącej nas więzi, tym lepiej to odczuwałem
W tym momencie znowu bardziej skupiłbym się jednak na tej stronie odbierającej, gdyż to zaczynały się schody. Jeśli tak, jak w przypadku SaryS, tego typu okazje się często nie zdarzają a związane jest to z poważnymi sprawami, to zupełnie inna bajka. Natomiast jeśli się dana czynność powtarza dość często, to np. sam wstając wcześnie, starałbym się przekonać partnerkę, żeby jednak sobie smacznie spała dłużej, zamiast się zrywać specjalnie dla mnie. Mamy więc konflikt interesów, który może się zrodzić choćby na początku znajomości. W przypadku częstego występowania, może to rodzić pewne frustracje.

Dziwi mnie trochę ten przekaz, jakby większość ludzi miała jednak w sobie dużo bardziej rozwinięte poczucie wzajemnego dawania czy ofiarowywania sobie tych dowodów troski niż silnie zakorzenionego poczucia indywidualności i niezależności. Czy to jest powód do wstydu? Nie po raz pierwszy zresztą widać, że takie jednostki uznawane są za nieco dziwaczne w odbiorze społecznym.

Przecież to było dla całej grupy, stąd kilka świnek zostało zarżniętych, a nie jedna.

Nie, nie zrobiłabym tego. Nie mogłabym przełknąć.

Ok Tak mi się jakoś w oczy rzucił ten fragment.

To prawda, generalnie coś takiego kojarzy się z czymś męskim, ze względu na to, że kiedyś mężczyźni byli odpowiedzialni za polowanie, a kobiety zajmowały się już tylko "obróbką" i zbieractwem. Za to na wsi, wydawało mi się, że również mężczyźni byli od tej "czarnej" roboty, choć pewnie mogło być różnie.
Sama przemoc i okrucieństwo wobec zwierząt kojarzy mi się z płcią męską. Nie słyszałam np. nigdy o tym, by dziewczynki łapały koty za ogon i uderzały nimi o ścianę. Pójdźmy dalej - nie słyszałam również, by kobiety demolowały przystanki, znaki drogowe, ławki w parku itp. A kibole? Też nie są kobietami. Czy ja wiem, czy to tylko kod kulturowy? Może po prostu testosteron i niższy poziom empatii. Tak już to natura wymyśliła, mężczyzna jest silniejszy fizycznie chyba w jakimś celu.

Ja wiem co to oznacza, ale jako że napisałam o sobie "kobieca", nie chcę teraz rozbijać tego na atomy. Najogólniej rzecz ujmując to jest subtelność, a mimika twarzy jest u kobiet bogatsza, zdradza więcej emocji. Głos, czy sposób chodzenia to już chyba dość oczywiste kwestie. O skłonnościach do rywalizacji już wspomniałam, o empatii także... Pisaliście też coś o opiekuńczości, troskliwości - brzmi raczej kobieco.

Wydaje mi się, że nie chodzi o czas, a o uczucia do drugiej osoby. Kiedy te uczucia są, okazywanie ich i zaangażowanie przychodzą naturalnie same. Ważna jest przy tym również postawa drugiej strony oczywiście.

vs

Wyraźnie podkreśliłam, że wszystko, co zostało wymienione może być, a nie że jest, ponadto pojawiło się tylko kilka potencjalnych przyczyn. 
Najbardziej jednak skupiłabym się na samym przekazie, że najczęściej istnieje jakaś przyczyna takiego podejścia i tu już każdy indywidulanie musiałby się dokopać, jaka w jego przypadku będzie ta najbardziej "wpływowa".

Tym fragmentem już tylko uzupełniasz, a przy okazji udowadniasz to, co napisałam powyżej - zwykle istnieje jakiś powód i przyczyna

Nie uważam że tak jest. Statystyki policyjne nie ujmują tego efekty bo kobiety tylko "zlecają", a nie są głównymi wykonawcami.
Moim zdaniem gdyby zrównac prowodyrstwo z faktyczną zbrodnią skala przemocy byłaby taka sama u kobiet i mężczyzn. Kobiecą agresje ogranicza jedynie siła fizyczna. Naturalnie nie mogą być agresywne w stosunku do mężczyzn jedynie do słabszych kobiet i dzieci. Naturalnie preferują pasywne zbrodnie np przemoc psychiczną, otrucie a nie aktywną fizycznie jak pobicie czy zaatakowanie kogoś nożem. Ale nie sądzę że kobiety są mniej agrasywne. Taka moja hipoteza.

Współczesność pokazuje, że więcej w tym kodu kulturowego niż natury. Agresywne zorganizowane grupy nastolatek są nowym i wielce niepokojącym zjawiskiem społecznym, bójki między dziewczynami takoż, dziewczynki dręczące zwierzęta to nic już niespotykanego.
W większości kultur pierwotnych kobiety nie tylko polowały, ale też używały bardziej zróżnicowanej broni i taktyki niż mężczyźni.
Do tego, żeby być agresywnym i okrutnym nie siła fizyczna jest potrzebna. Agresywnych kobiet jest bardzo wiele, po prostu my zwykle inaczej tą agresje wdrażamy w życie. Agresja to nie tylko testosteron, ale też serotonina. Nie tylko walnięcie przeciwnika w łeb, ale też wykończenie go innym sposobem.
Niedawno
https://www.pap.pl/aktualnosci/matka-na … a-zwierzat

Tutaj jest przedstawione jednak nieco inne zjawisko, niż stricte dziewczynka znęcająca się nad zwierzęciem. To przykład matki pozwalającej (kilkuletniemu) dziecku na zbyt wiele, bo "to przecież tylko dziecko', "ona tylko się bawi".

Natomiast, co do agresywnych kobiet - one posiadają więcej testosteronu od pozostałych, "standardowych" i myślę, że to nie jest przypadek.

Tak szczerze to mogę być uprzedzona. Miałam taką sąsiadkę przez ścianę w nowym budownictwie. Codzinnie to samo. Mała córeczka zaczyna płakąć, ona zamknij morde debilu, co tak beczysz. I inne takie   Mieszkałam tam rok, dziewczynka w wieku przedszkolnym. Mamusia uśmiechnięta od ucha do ucha, z wózeczkiem. Tylko dziecko jakieś takie oklapłe, bez chęci do życia na tym placu zabaw.
Szczerze to uważam że kobiety świetnie się maskują. Mam nadzieję że ja w tym temacie pozbyłam się już stereotypów i ta sytuacja otworzyła mi oczy a nie zrobiła ze mnie osobę stronniczą. Oczywiście mogę się mylić. Ale wole zachować otwartą głowe i nie kategoryzować.

Zebym dobrze zrozumial "czarna" robota to polowanie i zabijanie czy obrobka i zbieractwo?

Wydaje mi się że różnice biologiczne to jedno, a uwarunkowania kulturowe to drugie.
Raczej na forum nie ma denialistów genderowych
Może występować zjawisko pewnego sprzężenia zwrotnego. Istnieje stereotyp, wychowujesz dziecko w stereotypie, dziecko zachowuje się stereotypowo i go umacnia.

Czytałam kiedyś że rodzice inaczej reagują na płacz dzieci. Srednio do chłopca mówi się nie płacz, nic się nie stało, nad dziewczynką się ojoja, przytula, pociesza. Chłopiec jest więc socjalizowany do zachowania uczuć dla siebie, dziewczynka żeby je przeżywać. U dzieci gdzie podejście było takie samo bez względu na płeć jakieśtam badania w empetie nie wychodziły znacząco róznie.

Pytanie czy agresja nie jest cechą na którą chłopcy mają większe przyzwolenie. Pojęcie przemocy psychicznej to też nowa sprawa. Może sie okazac że niedługo zaczna powstawac domy samotnych ojców którzy uciekają przed przemocą psychiczną, tak jak kobiety uciekały przed przemocą fizyczna kiedy okazało się że mogą i nie muszą tego tolerować jeśli nie chcą.

Ja tam do Shiniego nic nie mam. Tak wiem pomimo setek rad ma zawsze "tak, ale". Troche to irytuje ale da sie calkiem sensownie gadac.

Nie wiem co tam u niego ale ponoc terapie zaczął i odkrywa rozne rzeczy. Mam nadzieje ze stanie na nogach

A sa tam telewizory w pokojach?

Była bardzo znana sprawa pary bliźniąt, chłopców. Jeden urodził się z jakąś wada jąder, więc lekarz "dokończył" leczenie wady poprzez kastrację. Dzieci rozdzielono i trans chłopca wychowywano na dziewczynke. Miał depresję , zupełnie się nie dostosował społecznie, chyba został alkoholikiem. Nie pamiętam szczegółów i nie chcę ich sobie przypominać ,ale to było chore.  Chyba miał jeszcze w trakcie eksperymentu bardzo dziwne spotkania z autorem eksperymentu,na granicy pedofilii.

Mordowanie, jak dla mnie.

Była już kiedyś dyskusja (chyba) w tym wątku na ten temat i również pisałam o różnicach w wychowywaniu chłopców i dziewczynek -  o tym, że chłopcom pozwalało się na więcej (bo chłopiec to chłopiec), ale równocześnie uznawano, że nie powinien płakać, dlatego wiele emocji już w dorosłości tacy mężczyźni transferują w złość. Za to dziewczynki wyrastały na pasywno-agresywne kobiety ze skłonnością np. do poświęcania się dla innych. To prawda, ale to nie znaczy, że różnice biologiczne nie istnieją, a tu pojawiła się narracja jakoby wszystko opierało się na kodzie kulturowym, a pozostałe czynniki były bez znaczenia. Nagle testosteron nie sprzyja zachowaniom agresywnym, czy ryzykownym itp.
Dla mnie to brzmi jak kompleks, utożsamianie kobiecości ze słabością, stąd negowanie biologicznych różnic i pisanie "ale kobiety są tak samo agresywne, kobiety też są okrutne". Ja lubię być kobietą i nie widzę w kobiecych cechach słabości.

Domy samotnych ojców, dobre sobie. 300 tys. z nich nie chce nawet płacić alimentów. Co to za prowokacja?

SamotnaWilczyca - biologia jest jaka jest. Ale jak się trochę wniknie w kulturoznawstwo to widać, że jeśli chodzi o nasz gatunek, jest znacznie ciekawiej niż by można przypuszczać i różnicowane kody kulturowe dają w efekcie niesamowicie inne społeczności od tych nam najlepiej znanych i najpowszechniejszych. Lekceważenie kodu kulturowego to trochę jakby przymykanie oczu na to, co nie pasuje.
Taka na przykład austronezyjska kultura Bugisów - biologia przecie taka sama, a kulturowo mają 5 płci. Sami z siebie to wykombinowali dawno temu.
Utożsamianie kobiecości ze słabością ma w Europie długaśną tradycję. A cechy "kobiece" to na pewno sporo z wzorcem kulturowym mają. Tam, gdzie kobieta jest kulturowo głową domu, rodziny i rodu w sposób oczywisty kobieta robi to,  co w naszej chrześcijańskiej Europie jest tradycyjnie  domeną mężczyzn. I czynią to tamtejsze kobiety od setek lat...a biologia taka sama.
Pewnych różnic nie przekroczymy? Zapewne nie przekroczymy. Ale ile z nich to rzeczywiście różnice biologiczne? Rozmnażanie na pewno. Ale co jeszcze?

Nie wydaje mi się żeby ktoś twierdził że wszystko opiera się na kodzie kulturowym. Mówiłam że ze względu na inny charakter przestępstw kobiece zbrodnie ciężko ujść w statystykach. Mężczyźni są agresywni? Dlaczego no bo w statystykach policyjnych popełniają zbrodnie 10 razy częściej. Ale statystyki nie ujmowaly do niedawna przemocy psychicznej. Prowodyrstwo trudniej udowodnić niż fizyczny udział w zbrodni. Dlatego skalę agresji związanej z popełnianiem przestępstw trudno ująć dla kobiet.
Ja gołym okiem różnic w agresji nie widzę po zakończeniu szkoły. Dorośli ludzie nie bija się w kawiarniach i pracy. Nie widziałam żeby facet walnął w mordę kelnera który pomylił zamówienia i żeby to było standardowe rozwiązanie problemów. Przemoc fizyczną uskutecznia mały odsetek społeczeństwa. Może 5-10%. Większość facetów nie uczestniczy w bójkach, przemocy domowej. A biologicznie nie różnią się od tych którzy popełniają.
Powiedzmy że 5% facetów daje ujście swojej agresji popełniając przestępstwa .Ile tego jest u kobiet 2%, 10%? Tego nie wiem.

No tak, tylko co to zmienia, że tak sobie wymyślili?

A mogłabyś rozwinąć? Co takiego konkretnie robią? Głowa rodziny podejmuje decyzje, ale jestem ciekawa, co jeszcze należy do zadań tych kobiet. 

Absolutnie nie neguję istotnego udziału wzorca kulturowego w tych różnicach. Raczej zauważyłam po stronie niektórych, zwłaszcza chyba po Twojej, zaprzeczanie udziału biologii. Sama dostrzegam wpływ obu czynników.

Akurat ani razu nie wspomniałam nic o przestępstwach, ale ok, niech będzie. To co piszesz, o prowodyrstwie kobiet, wygląda na mocne przerysowanie zjawiska. Uważasz mężczyzn za idiotów na tak ogromną skalę? 

Przemoc psychiczna, to osobny temat i dotyczy obu płci. Przed tym rodzajem przemocy można uciec (będąc dorosłym), bo ona rozciąga się w czasie i raczej nie doprowadza nagle do śmierci osoby pokrzywdzonej, w odróżnieniu od przemocy fizycznej - w jej przypadku bywa różnie.

Tak, jest to mniejszy procent społeczeństwa, a dodatkowo, to nie dzieje się w miejscach publicznych, tylko najczęściej w domach przecież. 

Przemoc domowa w Polsce, to trochę śliski temat (wciąż nie jest kolorowo), ale generalnie zgadzam się z tym, że większość mężczyzn pod tym względem jest "normalna". Jak już pisałam, skłonność to jedno, a panowanie nad nimi, to drugie. Mowa była o skłonnościach.

To ja napisze o krotkiej i dziwnej relacji w jakiej dawno temu bylem. Zwiazek troszke dziwny choc ze storny dziewczyny "feedback" ze jest ok ze zakochana, ze jestesmy taka udana para. Ale...z czasem okazalo sie ze dziewczyna nie ma problemu z dawaniem ale ma z braniem. Np. coś tam sie stalo z kregoslupem. Zalatwilem jej wizyte u rahabilitanta (masazysta - żaden hardcore ale wyspecjalizowany w tym). Zaplacilem. Ciesze sie ze cos dam a ona ze nie. Pozniej sama sobie kupila ta usługę. Niezaleznosc? Obawa ze bede czegos oczekiwał? To nie ja - nie czekam na karnet na silownie w ramach rewanzu. Z czasem wyjscie na drinka albo do kina stalo sie wyzwaniem. Kiedy ja proponowałam. Jak ona to nie - to bylo ok. Albo hit ktorego do tej pory nie rozumiem. W seksie sa "razy" wspolne - zwykly seks ale tez "prezenty bardziej jednak jednostronne" np. przyslowiowy lodzik czy w druga strone. No któraś strona wiecej bierze druga wiecej daje. Dajaca tez cos bierze wiem ale bez przesady. To jednak sprawienie komuś przyjemności. No i dziewczyna nie miala problemu z dawaniem. Ale jak jej proponowalem to samo to juz nie. Najsmieszniejsze ze to lubila bo w trakcie zwyklego seksu po 3 razy potrafiła pytać czy jeszcze moge tak porobic. I o co tu chodzilo? Do dzis nie wiem. Ale z czasem zaczęło nurtowac mnie pytanie: po co tu jestem? Dostaje ale wlasciwie do niczego potrzebny nie jestem. Niezaleznosc? Moze tak ale mysle ze cos wiecej.

No patrz, w jednak znalazło się tu kilka kobiet, które nie boją się tej czarnej roboty. Chyba muszę dodać kolejny punkt do listy cech, które podobają mi się u kobiet.

Może kiedyś zrozumiem czemu coś takiego was irytuje choć sam nie wiem czy chcę to rozumieć.

Terapia zaczęta, powoli zaczynam widzieć pierwsze efekty, na przykład gadam coraz bardziej sensownie. I ogólnie chyba zaczynam trochę więcej gadać tak po prostu z różnymi ludźmi.

Zapomniałaś wspomnieć, że ta biologia jest chyba najczęstszą wymówką kobiet na wszelkie ich niemoralne zachowania typu zdrady.

Coś w tym jest, moja siostra ma trójkę dzieci z czego dwoje chodzi już do szkoły. Czasami opowiada na prawdę niezłe historie. Kiedyś większość jakichś szkolnych afer gdzie rodzice byli wzywani dotyczyła w znacznej większości chłopaków. Teraz coraz więcej takich sytuacji występuje u dziewczyn. I tak jak piszesz te dziewczyny potrafią stosować na prawdę wyrafinowane i okrutne sposoby by komuś dowalić. W ogóle jak się posłucha różnych historii z dzisiejszej szkoły to wydaje się, że chłopcy są spokojniejsi od dziewczyn. Ale to i tak nic w porównaniu do matek tych dzieci. Moja kuzynka jest nauczycielką i zarówno ona jak i różne znajome osoby pracujące w szkole mówią to samo. W dzisiejszych czasach rodzice są o wiele gorsi od dzieci, a już najbardziej niepracujące matki, to zapewne przypadek. Niesamowicie roszczeniowe, potrafią zrobić aferę na całą szkołę czy nawet wzywać policję przez jakąś totalną głupotę. O obsmarowywaniu szkoły i jej pracowników w każdym możliwym miejscu internetu już nie wspominając.

Odnośnie sytuacji w szkołach, moja kuzynka, która też pracowała przez długi czas, jako nauczycielka, stwierdziła istotną różnicę między obecnymi czasami a choćby tymi 20 czy więcej lat wstecz. Kiedyś, jak dziecko coś przeskrobało, to rodzic w pierwszej kolejności brał swoją pociechę "na dywanik". Teraz, pierwszą reakcją bywa wielki foch i pretensje w stronę nauczycieli czy dyrekcji szkoły.