Strach przed zabieranie głosu w grupach - Netkobiety.pl

Zwykle w grupie kogoś znasz. Nie musisz od razu robić  przemówienia. Po prostu zamień  parę  słów z jakąś  konkretną  osobą na początek. Jak Cię  o coś  zapytają to odpowiadaj krótko  jak się krępujesz. Na początek wystarczy. W każdej grupie i tak jest ktoś kto lubi dużo  gadać  a reszta dużo mniej poobserwuj ludzi. Nie wszyscy muszą  być takimi duszami towarzystwa przecież.

Dziękuję za porady.. taka jestem na siebie zła. Dziś miałam konferencję, na której chciałam zadać pytanie... I..  czekałam, zbierałam się w sobie aż osoba prowadząca zakończyła imprezę.  Większości ludzi to mija z czasem, a ja już po studiach, a problem nadal ten sam mimo miliona wykładów, prezentacji itp itd

Miałam tak przez większość życia dotychczas. Co pomogło? Nie zdziwisz się - terapia. Ale to nie była terapia na to skierowana, trochę wyszło przy okazji. Gdy przestałam o sobie myśleć, że jestem głupia, marnuję czas innych ludzi, to co inni chcą powiedzieć jest ważniejsze niż to co ja chcę powiedzieć. Gdy przestałam wierzyć, że powiedziana głupota na forum spowoduje, że ktoś mnie wyśmieje i się przez to rozpadnę. Gdy zdałam sobie sprawę, że te wszystkie myśli: "co oni o mnie pomyślą" to tak naprawdę... moje myśli o mnie.
Nie wiesz co inni pomyślą.
I nigdy się nie dowiesz, bo nikt nie rzuca tego, co właśnie teraz o tobie myśli, tak o.
Więc to, co cię powstrzymuje, to twoje myśli o sobie, i strach przed myślami, które sama o sobie pomyślisz... to wszystko w twojej głowie.

Odkąd zdałam sobie sprawę, jakim absurdem jest taka sytuacja, jest mi łatwiej.

Pomogła mi też historia koleżanki. Opowiedziała mi, że kiedyś dołączyła do terapii grupowej, gdzie prowadzący miał taki dość luźny sposób prowadzenia i zdawał się na innych - żeby mówili tyle, ile potrzebują. Moja koleżanka - cudowna, empatyczna osoba - bardzo chciała pomagać innym, być "miła", uczynna, nie zabrać nikomu przestrzeni do wypowiedzienia się... aż skończyła się terapia, a ona zdała sobie sprawę, że nigdy nie wniosła tematu, nigdy nie uzyskała wsparcia, bo cały czas traktowała innych jako ważniejszych od niej, bała się, że komuś coś zabierze, a w efekcie to sobie odebrała szansę.

W takiej sytuacji, gdy czekam i czekam, aż odwaga przyjdzie, żebym mogła zabrać głos, pytam siebie, czy jeśli się nie odezwę, będę na siebie tak wściekła i tak rozżalona, jak moja koleżanka po tej terapii, czy jednak spoko, nie jest to tak ważne.
Czasem to co chcę powiedzieć jest tak ważne, że nie chcę mierzyć się z rozczarowaniem, że nie wypowiedziałam się wtedy, kiedy chciałam.

Dziękuję za odpowiedzi ! Zastanawiałam się nad psychologiem, czy terapia.. ale Nie wiem zupełnie jak się do tego zabrać..  czy to byłby jakiś specjalny rodzaj terapii? I jak znaleźć odpowiedniego specjalistę? I powinien to być terapeuta, psycholog, psychoterapeuta?.. bardzo chciałabym sobie jakoś pomóc, a jestem zielona w temacie..

Tutaj widać  jak siebie traktujesz, co o sobie myślisz. Oczywiście to pewnie robisz podświadomie, ale niestety właśnie to ciebie blokuje. Sama sobie podcinasz skrzydła, sama pilnujesz by samą siebie ukarać, sponiewierać za drobne niepowodzenie. Nikt kto jest tak źle traktowany nie będzie w stanie być swobodny. Nie ważne czy to sami sobie robimy, czy robi to nam ktoś drugi. Pozwól sobie być zwyczajną, czasami się pomylić, w tym nie ma nic złego, to jest ludzkie. Potraktuj siebie z dobrocią i wyrozumiałością, a to spowoduje, że poczujesz odwagę na otwarcie się.