30lat i cały czas sam - Netkobiety.pl

Tak można się przerzucać, co jest istotniejsze: brak męskości w facetach, czy kobiecości w kobietach...

Osobiście nie mam za bardzo zaufania do kanałów na YT, bo dzisiaj to każdy może różne rzeczy wygadywać publicznie. Były już tutaj nieraz odnośniki do, delikatnie mówiąc, kontrowersyjnych wypowiedzi wielu "ekspertów". Dlatego nie brałbym zbyt poważnie żadnego wywiadu czy sondy, gdzie strona przeciwna oceniana jest zbyt surowo czy lekceważąco.
Stereotypy bywają mylące i krzywdzące, ale fakt jest taki, że niestety nie biorą się znikąd. Ten lęk przed otwarciem się czy szczerym wyznawaniem swoich emocji rzeczywiście może gdzieś tkwić głęboko w nas, kiedy wcześniej zostaliśmy postawieni w ciężkiej sytuacji lub nawet kiedy słyszymy naokoło, że tego czy tamtego nie warto robić, bo można nieźle "oberwać". Pomijając już blokadę przed otwarciem się czy mówieniem wprost na temat swoich własnych emocji, za które można zostać skrytykowanym, rodzi się tendencja do unikania konfliktów. Znając emocjonalność czy wybuchowy charakter partnera, niejedna osoba woli to przemilczeć, gdyż lepsze będzie uniknięcie konfrontacji i związanych z nią emocji, zarówno swoich, jak i cudzych. Nikt raczej tego nie pochwala, gdyż wiadomo, że ostatecznie przynosi to i tak więcej szkody niż pożytku, jednak niechęć do wysłuchiwania zbyt emocjonalnych a przez to nieraz kompletnie absurdalnych zarzutów bywa silniejsza, więc człowiek woli się wycofać. Sam nie jestem raczej ani konfliktowy ani wybuchowy, więc o ile nie mam problemu w mówieniu wprost na temat tego, co czuję, to czasami perspektywa starcia się z kimś, kto używa w trakcie rozmowy dużo więcej ładunku emocjonalnego powoduje, że wolę się usunąć w cień. Mało znam ludzi, którzy potrafią trzymać te swoje nerwy dość długo na wodzy. Mało tego! Takie osoby bywają postrzegane, jako podejrzane.
Jeśli zaś chodzi o np. postrzeganie męskości przez kobiety, to zgodzę się z Muquin, że pomimo istnienia pewnych wzorców, indywidualne postrzeganie może się znacznie różnić międzyosobniczo. Ciekawił mnie zawsze ten fakt zwracania uwagi na, przesadną wręcz moim zdaniem, pewność siebie (graniczącą niemal z arogancją) i butą czy też wzbudzaniem respektu czy nawet strachu wśród innych ludzi. Nie mówię teraz o decyzyjności czy zaradności, lecz właśnie takim trochę "rozpychaniem się łokciami, połączonym z nadzwyczaj rozwiniętymi zdolnościami komunikacyjnymi. Po przeciwnej stronie znajduje się z kolei uprzejmy, miły, uczynny(czyt. "nudny" czy "zbyt miękki"), którego akcje gwałtownie lecą w dół.
Mowa tu, rzecz jasna, o przypadkach skrajnych, zazwyczaj stanowimy swoistą mieszankę różnych cech charakteru.
Wiele zachowań zaś można uogólnić do ogółu ludzkiej populacji, nie zaś do konkretnej płci, więc wszelkie odnośniki do strony przeciwnej są mile widziane.

Zawsze mam wrażenie, że to jest tłumaczenie raczej tych niemęskich mężczyzn. Jasne, to zależy, co kto dokładnie pod pojęciem męskości rozumie, ale brzmi to trochę tak, jakby to była jakaś rywalizacja - i jak ta kobieta będzie miała trochę cech stereotypowo przypisywanych mężczyznom, to ten biedny mężczyzna przegra. Znaczy, potrzebuje takiej, która będzie zalewać się łzami wzruszenia na widok bobasa z reklamy pampersów, żeby on mógł wtedy zaoferować jej męską siłę i spokój - bo jeśli ona będzie potrzebować go tylko w trudniejszych sytuacjach, to on już nie da rady się wykazać.
Imho "prawdziwie męski mężczyzna" nie musi niczego w taki sposób udowadniać, tak jak i kobiecej kobiecie nie ujmuje w żaden sposób partner, który np. oczekuje od niej wsparcia. Nie wyrosną jej od tego... no, te takie, wiecie... ))

To mówienie kobiet o braku męskości u mężczyzn, jest bardzo zabawne. Bo same jako mamy robia wszystko, żeby męskość w chłopakach zabić, pozbawić ich decyzyjności, wpajając okazywanie czułości i posłuszeństwa wobec matki, często pozbawiając wzroca męskiego. A potem jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki taki maminsynek, ma stać się męski i decyzyjny.

Zacznijmy od tego, że neoliberalizm w kulturze społecznej, jak i gospodarka postindustrialna, nie mówiąc już o 15+ latach cyfryzacji, ostatnia fala feminizmu oraz jej konsekwencje w postaci kontr ruchów pigułkowych tak przekształciły relacje społeczne, że nie ma co aktualnie operować na szablonach.

Nie mówiąc już o pojęciach wzorców czy autorytetów, które w obecnie coraz bardziej prymitywnych warunkach kulturowych, zanikają.

Nie ma co ukrywać dwóch faktów.

1. Ludzie nie chcą się łączyć w pary
2. Mamy plagę samotności

I jak w przypadku wielu innych procesów, realnych bodźców do zmian nie będzie, kiedy koszty tego są jeszcze stosunkowo niskie.

Narzekanie na dzisiejsze czasy odczytano już z tabliczek klinowych.
Oczywiście, że ma sens operowanie na szablonach - toż stare szablony nie zniknęły niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, one ulegają przekształceniu, modyfikacji, ewolucji.
Ludzie jak najbardziej chcą się w pary łączyć, gdyby nie chcieli sytuacja byłaby problemowa, ale inna.  A plaga samotności... czasem się zastanawiam, na ile skala zjawiska jest wykreowana i na ile pojawiła się w powszechnej świadomości skutkiem radykalnych zmian w sferze przepływu i dostępu do informacji ...

SaraS, wymienisz takie cechy pożądane i niepożądane u obu płci? Mnie z pierwszego podejścia wychodzi umiejętność komunikowania prost połączona z umiejętnością prawidłowego przyjęcia komunikatów wprost drugiej strony. Napisane w ten sposób brzmi, przyznam, okropnie.

Stereotypy znikąd się nie biorą, ale stanowią też ogromne utrudnienie. Truizm.

Zdecydowany ze zdecydowaną albo się dogadają albo rozleci się z hukiem, bo dwóch kapitanów się  na jednej łajbie się pojawi. Silny z silną - takoż samo.

Generalnie chodziło mi o wszystkie (większość?) wad i zalet, jakie można wymyślić. Nawet jeśli któreś uznamy za kobiece czy męskie, to nie znaczy, że u tej drugiej płci tracą na znaczeniu. Czyli np. jeśli zdecydowanie czy zaradność uznamy za "męskie", to są cenne i u kobiet. Bo kto powie, że ta Asia jest taka cudowna, kobieca, bo wiecznie niezdecydowana i nigdy nie umie powiedzieć, czego chce? Albo - wspaniała, taka niezaradna, wszystko trzeba robić za nią? Powiedziałabym, że słychać raczej przeciwne głosy, nawet tu na forum zresztą - żeby mówiły wprost, czego chcą, że jak same nie wiedzą, to jak mogą oczekiwać, że facet..., że dla mężczyzn taka niezaradna to jest obciążenie, ta świadomość, że jak np. coś pójdzie nie tak, to zostają z tym sami i tak dalej. Z tymi kobiecymi cechami podobnie - czułość pewnie jest kobieca, ale przecież kobiety od mężczyzn domagają się czułości i narzekają, gdy jej brak.

I jasne, z każdą cechą można przesadzić, ale na przykładzie tej czułości - wiecznie wiszący na kobiecie facet byłby niepożądany i niemęski, ale który zniósłby na dłuższą metę równie uwieszoną kobietę?

Hm. Tylko czy to wina zdecydowania, siły? Bo wg mnie to nie zdecydowanie czy siła powodują, że nie można się dogadać. Prędzej egoizm, brak chęci/umiejętności pojścia na kompromis czy ustąpienia, przewrażliwienie na własnym punkcie, brak elastyczności, apodyktyczność, pycha i pewnie pierdyliard innych, dla każdego coś miłego. Tyle że to już nie są zalety, a wady - i u kobiet, i u mężczyzn.

Hm. Tylko czy taka dominacja (że ktoś cały czas musi rządzić) albo uległość (że ktoś zawsze chce się podporządkować) to coś męskiego/kobiecego?W takim wydaniu to raczej wady, których u żadnej płci się nie szuka. Znaczy, nadal nie do końca widzę związek między tym a tą zanikającą kobiecością i męskością. Że np. ten super dominujący facet teraz marudzi, że nie może znaleźć odpowiedniej dla siebie relacji, bo kobiety są zbyt męskie (= nie chcą mu ustępować przez cały czas)? Albo ta uległa, że nikt jej nie chce prowadzić za rączkę? Dla mnie to to, o czym pisałam wcześniej - nie widzą winy w sobie i zwalają na płeć przeciwną.

Druga sprawa: moim zdaniem przeceniasz znaczenie dopasowania w tej kwestii. Nawet gdyby takie przeciwieństwa się pod tym względem idealnie dobrały, to to i tak wiele nie zmienia. Tzn. np. dominująca ona decyduje, że zamieszkają w centrum miasta, uległy on godzi się posłusznie, jest nawet zachwycony jej zdecydowaniem, ale... nadal szczerze nienawidzi mieszkania w mieście i w końcu rzuca i ją, i miasto. Może tylko bez huku, bo to nie w jego typie. Wg mnie tego typu kwestie nie mają aż takiego znaczenia, bo żeby związek był satysfakcjonujący dla obojga, musi spełniać potrzeby obojga. Bez znaczenia, że jedno jest silniejsze, drugie słabsze, jedno dominuje, drugie ulega, jedno wywala z siebie wszystko natychmiast, drugie - wszystko dusi i tak dalej.

Najpierw piszesz, SaraS, o cechach pożądanych i niepożądanych u obu płci, potem o wszystkich wadach i zaletach - gdzieś tu zanika to męskie/kobiece. zaczęło się od tego, czego ileś pytanych pań oczekuje od męskiego mężczyzny. Kiedyś to było w miarę społecznie spójne, dziś nie jest. W drugą stronę też traci spójność, ale chyba w mniejszym stopniu.
Pomijając drobiazg , że co dla jednego wadą, dla drugiego zaletą być może.
Silny i decyzyjny człek to ma do siebie, że w zderzeniu z drugim takim samym ma zgrzyt. Nie ustąpi znaczy egoista? W drugą stronę pójdzie ten sam zarzut.

Bert - uległy z uległą i dominujący z dominującą? No weź, są granice okrucieństwa

Czytając te wywody, odnoszę wrażenie, że spora ilość cech, które stereotypowo przypisane są do którejś z płci, tak naprawdę powinny być rozpatrywane, jako ogólnoludzkie. Jak wiele przymiotów tak naprawdę pasują wyłącznie do kobiet lub do mężczyzn? Jeśli kobieta oczekuje od faceta decyzyjności czy zaradności, sugerowałoby to, że sama raczej nie widzi potrzeby w sobie, aby samej okazać się być takową? Brzmi kuriozalnie, ale właśnie decyzyjność oraz zaradność kojarzona jest z płcią męską(czy przynajmniej była), tak, jakby posiadanie tej cechy przez kobietę nie miało żadnego znaczenia. Tak samo kwestie dotyczące prezencji, wyglądu czy nawet zachowania. Śmieszyło mnie zawsze, jak inni faceci uznają kobietę za atrakcyjną i w pełni kobiecą, tylko jeśli ubiera się, mówi czy przekazuje sygnały niewerbalne w określony sposób - innymi słowy: musi to być odpowiednia mieszanka, definiująca, kim powinna być kobieta. Analogicznie można tak przedstawić "stereotypowego" faceta.
Dobieranie się czy dopasowanie pod wieloma względami tak łatwo nie wygląda. Ciężko, żeby dwie osoby dały sobie radę bez jakichkolwiek ustępstw wobec drugiej strony. Zdrowym wydaje się taki układ, gdzie uległość lub dominacja niejako zmieniają się miejscami między obiema stronami. Im częściej jedna osoba musi ustępować drugiej bez możliwości odbycia jakiejkolwiek dyskusji, tym bliżej takiemu związkowi do patologii. Jak jednak życie pokazuje, wiele ludzi jest stanie naprawdę dużo znieść, aby tylko trwać oraz czerpać korzyści z obecności drugiej osoby. Przykład, jaki podał Bert, gdzie w rodzinie facet niemal codziennie jest gnojony a męskość staje się synonimem wszelkiego zła, dobitnie pokazuje, jak ludzkie słabości, traumy z przeszłości czy schematy potrafią nami skutecznie rządzić.

Męski omijałby po prostu takie kobiety, wielu ich nie ma. Za to ja, jako kobieca kobieta, nie mam tak łatwo, bo wśród mężczyzn to plaga. Stąd wiele kobiet dostosowuje się do obecnej sytuacji.

To lata praktyki mój drogi. Już z kilometra Was rozpoznaję. I nie obchodzą mnie Wasze byłe żony, czy inne byłe. Trzeba było poukładać sobie w głowie, zamiast karać kolejną kobietę za grzechy swoich byłych. Idiotyczne podejście.

O nie, nie. Ja jestem kobieca, ale takich reklam nie lubię i nie odczuwam jak na razie żadnego instynktu macierzyńskiego. Mam raczej kobiecy vibe i tyle. To już jest skrajność, porównywalna do postrzegania osiedlowego Seby, jako męskiego.

Przy okazji - rzeczywiście, ogólnie te definicje dla wielu mogą się od siebie różnić.

Nie można być męskim i czułym jednocześnie? A bycie gentlemanem to nicy co?
Choć jeśli chodzi o matki, pewnie masz w tym trochę racji. Aby dziecko wyrosło na osobę decyzyjną, wystarczy pozwalać mu na samodzielne podejmowanie decyzji lub działać w taki sposób, by myślało, że to są jego decyzje.
---------------

Co do wzorca męskiego i kobiecego, częściowo opierają się one na społecznych ustaleniach, ale w pozostałej części na różnicach biologicznych przecież. Osoby transseksualne poddają się nawet badaniom/testom płci mózgu.

Osobno, decyzyjność powinna występować tak ogólnie, na każdej płaszczyźnie życia i wtedy decyzje dotyczą wyłącznie jednej osoby. A w relacji kobiety i mężczyzny? Jako podział? Mam na myśli decyzyjność kobiety w obszarze X i mężczyzny w obszarze Y. Czy może raczej jako wspólne podejmowanie decyzji? Jeśli tak, to czy te osoby (obie równie decyzyjne w samodzielnym życiu) będą skłonne dojść do porozumienia i uwzględnić zdanie drugiej strony (w przypadku braku spójności)?

Wydaje mi się, że w dużym stopniu zdolność podejmowania decyzji w samotnym życiu przekłada się na późniejsze podejście w związku, ale...zależy też na kogo się trafi.. Zbyt duże różnice mogą się okazać zarówno wadą, jak i zaletą. Niektórym to nawet odpowiada, jak druga strona podejmuje część lub nawet większość decyzji, bo mają przysłowiowy "święty spokój". Osobiście lubię jednak większe dopasowanie, gdzie występuje zdrowy balans.
W związku dwojga ludzi żyjących razem( tym bardziej pod jednym dachem) stopień decyzyjności powinien być w miarę wyrównany. Zatem w większości spraw czy właśnie sfer życia OBIE strony powinny mieć w miarę jednakowy udział. Ciężko mi sobie wyobrazić, że nie mam wglądu do spraw, które mnie dotyczą, bo się nimi zajmuje całkowicie druga strona i to ona ma decydujący głos w tychże sprawach. Porozumienie oraz zdolność do kompromisu jest dla mnie naturalną koleją rzeczy. Nawet jeśli w jednym lub kilku przypadkach ostateczne zdanie będzie należało do jednej strony, zdrowym będzie, jeśli w kolejnym przypadku "będzie po mojemu".
Do patologicznej sytuacji dochodzi wtedy, jak jedna osoba za każdym razem narzuca swoje zdanie, a ta druga jej ustępuje, niezależnie z jakich względów.
Skoro dwie osoby pozostają w związku, o ważnych dla nich kwestiach powinni WSPÓLNIE dyskutować i decydować.

Zacznijmy od tego, że wszelkie emocje czy też powodowane nimi czyny przez osoby biorące udział w tego typu programach wydają się nieco wypaczone i zniekształcone.   Uczestnicy takich wydarzeń chcą w znacznym stopniu "pokazać się" przed publicznością, prezentując się z jak najlepszej strony, chcąc wywrzeć odpowiednie wrażenie na odbiorcach. Zdecydowanie bardziej naturalne byłoby to, gdyby faktycznie ktoś się znalazł w ciężkiej lub wręcz zagrażającej życiu sytuacji, będąc zmuszonym zabić zwierzę, żeby samemu nie umrzeć z głodu. Tutaj zaś cały scenariusz został niejako zepsuty z uwagi na to, że kobieta z tymi świnkami przez jakiś czas przebywała, traktując jak swoich pupili. Dużo bardziej realistyczna wersja ma miejsce w przypadku mieszkańca wsi, który dba o swój inwentarz po to, żeby potem z niego pozyskać produkt, czyli mięso. Nie jest to z pewnością zadanie łatwe, ale nie wiązałbym tego aż tak bardzo z płcią, ale raczej z mentalnością i podejściem indywidualnym, będącym efektem wychowania w danych warunkach. Kto z tzw. "mieszczuchów" byłby w stanie uciąć kurze głowę na rosół?
Zabicie wszystkich świnek na raz to objaw czystej głupoty i braku przewidywania, nie zaś przymiot danej płci. Zapewne zostało to w ten sposób wyreżyserowane, aby osiągnąć "lepszy" efekt.

Podział prosty, ale czy to było lepsze, łatwiejsze? Dla tych, którym takie role odpowiadały, pewnie tak, natomiast reszta miała przekichane. Dzisiaj jest, owszem, multum wersji, ale nikt nie musi się dopasowywać, wystarczy, że znajdzie kompatybilną osobę. Znaczy: wszystko wolno, kobieta może być trad wife, może postawić na karierę czy cokolwiek innego, może szukać idealnego partnerstwa. Mężczyzna tak samo, może zostać z dziećmi w domu, może się dzielić obowiązkami, może się skupić na pracy itd. Może i same poszukiwania stały się przez to trudniejsze, ale - gdy się już znajdzie - to imho życie nieporównanie przyjemniejsze, bo takie, jakie się chce, a nie odgórnie narzucone.

No i ładnie widać, że niby wiadomo, a nie wiadomo Jakbym chciała się zmienić celem osiągnięcia "kobiecego sposobu bycia" kompletnie bym nie wiedziała, co właściwie mam zrobić ze sobą. Taką jaka jestem. W drugą stronę podobnie.

Bert, tamte, jak piszesz, układy nadal istnieją. W zmianie wzorców nie ma tak, że z dnia na dzień czy nawet w ciągu dziesięciolecia. Nadal ileś dzieciaków jest wychowywanych i kształtowanych wedle starych wzorców, nawet w podręcznikach w podstawówce te stare podziały ról się przewijają, nie tak łopatologicznie, ale są. W piosenkach dla maluchów też. W lekturach szkolnych nadal omawianych.
Nikt nie potrzebuje nikogo z konieczności przetrwania? Z perspektywy miasta - faktycznie. Z perspektywy wsi, takiej rzetelnej wsi? Już można dyskutować. Z perspektywy innego kraju? Oj, daleko do tego. A gdzieś w tle ta potrzeba bliskości, więzi...plus wzorzec "monogamicznie i na całe życie" stale obecny i utrwalany przez nadal wszak żywą religię katolicką.

Wystarczy, że się znajdzie kompatybilną osobę? No brzmi super, a w realu...obawiam się jest trudniejsze, niż dawna wersja, gdy z założenia obie osoby uznawały za oczywiste wzajemne dopasowywanie się do wspólnego wzorca. Nie żebym narzekała, ze kiedyś było lepiej, nic z tych rzeczy. Tylko to znalezienie się jakby trudniejsze stało, bo oczekiwania inne. Bazar ogromny, towaru multum, życia nie starczy by wszystko przejrzeć choćby pobieżnie. Masz farta - znajdujesz. Nie masz farta - szukasz w nieskończoność.

Przy okazji świąt można sobie posłuchać historii dalszej rodziny. Słuchając tych historii i czytając tutejsze posty można zauważyć kilka ciekawych rzeczy. Od prawie każdej ciotki, babki czy kogokolwiek z dalszej rodziny lub jakichś znajomych z czasów rodziców i dziadków mojego pokolenia słyszy się bardzo podobne historie. Były z jednym facetem przez całe życie i większości przypadków najszczęśliwsze stały się po jego śmierci. Wszyscy dziadkowie, wujkowie itd posiadali właśnie te cechy, o których tu piszecie, że są męskie, i których brakuje współczesnym mężczyznom według pań z filmu. Oni wszyscy byli decyzyjni, pewni siebie, brali na siebie odpowiedzialność i jednocześnie byli tak toksyczni, że w dzisiejszych czasach dostaliby za to wyroki. Wczoraj słuchałem historii, że matka brata mojego wujka była trzymana przez męża tak krótko, że dosłownie nie pozwalał jej wychodzić samej z domu. Jej syn czyli ten brat wujka jest identyczny jak ojciec, wujek zresztą też, jego syn czyli mój kuzyn tak samo, a jego syn już jest szkolony na takiego samego. Oni wszyscy nie mają nawet krzty świadomości, że stają się tacy jak ich ojciec czy dziadek przez, których ich babki i matki wielokrotnie płakały. To jest taki automat, że oni kompletnie nie zdają sobie z tego sprawy. Teraz mając prawie trzydzieści lat dowiedziałem się, że dziadek, którego kiedyś uwielbiałem nie raz siedział na dołku za przemoc wobec babci. Takich historii jest mnóstwo i to że wszystkich stron, na wsi taki stan rzeczy był tak oczywisty, że nikt się nawet nad tym nie zastanawiał. To właśnie byli ci "męscy" mężczyźni, których teraz podobno tak brakuje. Odnoszę wrażenie, że współczesne kobiety chciałyby takich "męskich" mężczyzn ale bez wszystkich towarzyszącym temu negatywnych cech m, których było więcej niż pozytywnych. Tak się nie da, zwolnienie z podejmowania decyzji i odpowiedzialności ma wysoką cenę.

No a jeśli kobieta jest odpowiedzialna, zaradna, pracowita i myśląca realnie? Wobec takiej "bycie opiekuńczym" może być ciut trudne, bo ona opieki potrzebuje zasadniczo tylko  jeśli chora jest albo w jakimś kryzysie czyli tak samo, jak mężczyzna, bo w takiej sytuacji każdy potrzebuje jakiejś wersji "zaopiekowania".
Mężczyzna opiekuńczy to jeszcze ze starego wzorca chyba
Stary model jako jedyny i uzgodniony to nie wróci, tak się nie da, zmiany nie da się wycofać. Ale co do chętnych na realizację starego - są nadal.

Shini, mentalnie wyskoczyłeś ponad poziom swojej rodziny pochodzenia. Jesteś już inny. Męskiego wzorca toksyczno - przemocowego  nie powielisz.  Z jednej strony gratulacje, sam tego dokonałeś i nie jest to byle co. Z drugiej... relacji z rodziną ci to nie ułatwi.

Chyba masz rację, nie widzę u siebie przejawów tego typu zachowań. I tu zaczyna się problem, nie widzę ich bo nie mam jak. Nigdy nie byłem w związku i nigdy nie miałem partnerki więc nie wiem czy ja też nie zacząłbym tego przejawiać. Mój ojciec na przykład nie był zbyt podobny do dziadka ale miał inne problemy. Ja nie jestem podobny do nikogo z rodziny i osobiście uważam to za dobre ale nie mogę mieć pewności czy gdybym wszedł w związek to coś z tego toksyczno-przemocowego wzorca by się nie uruchomiło. W poprzednim poście opisałem to trochę jednostronnie ale babcie i ciotki też nie były wzorami cnót. Ogólnie jestem dość spokojną osobą ale niedawno zacząłem zauważać, że jestem wyczulony na dużą ilość bodźców, zapewne z powodu bycia przebodźcowanym. Gdybym teraz miał dziewczynę, która robiłaby afery o każdą głupotę i darła mi się do ucha przez cały czas to mój spokój szybko by zniknął. Nie znoszę krzyku i jak ktoś podnosi ma mnie głos, to jest jedyne przez co tracę opanowanie. Dopóki jest cicho, spokojnie i powoli to nie rusza mnie prawie nic.

Patrząc z innej strony nie wiem czy to faktycznie dobrze, że nie podzieliłem tego wzorca. Nawet jeśli jest toksyczno-przemocowy to jednak zawierał w sobie te męskie cechy dzięki, którym ci wszyscy dziadkowie i wujkowie z tego co słyszałem nigdy nie narzekali na relacje z kobietami.

Bycie opiekuńczym to nie ojojoanie jak nad szczeniaczkiem.

Uważam że to jest mit, wymyślony trochę przez toksyczne kobiety które swoją toksycznść maskują wykonywaną pracą, słynne faceci boją się inteligentnych kobiet; oraz przez mało zaradnych facetów którym się zwyczjnie nie chce i wolą być roszczeniową dziunią w związku.

Tak samo żadna kobieta "nie potrzeuje" pomocy przy dziecku bo wszystko wie najlepiej, a facet wystarczy że nie przeszkadza. Tylko, że jeśli kobita była na szkole rodzenia sama, kursach i webinarach jak aktywować sensoryke bobasa, ciągle dowiaduje się, czyta, dopytuje a facet w tym czasie woli sobie wychillować przy netflixie i jakoś go głowa boli od wstawania w nocy do dzieckach to nagle mamy rozjazd w kompetencjach i zaangażowaniu. Łatwiej powiedzieć że to wina matki że nic nie daje przy dziecku zrobić, a nie nasza że nam się nie chciało przygotowac do roli ojca. Znam takich agentów którzy zapytani w której klasie jest dziecko odpowiadają eeee w szkole podstawowej! z dumą! bo przecież wiedzą że podstawówka to nie liceum i nie widza problemu.

Moim zdaniem problem z takimi badaniami jest taki że kobiety mówią trochę inaczej. uzywają innego jezyka. Mamy też efekt sprzezenia zwrotnego. Kobiety słyszą że powinny szukać bezpieczenstwa, faceci że akceptacji i to powielają dalej w ankietach.

To są bardzo ogólnikowe stwierdzenie. Lepiej chyba zapytać jakie zachowania sa dla ciebie ważne. Komplementy. To jest to samo zachowanie w wydaniu mezczyzny i kobiety. Jednej osobie komplementy dadza poczucie akceptacji innej bezpieczenstwa. Spedzenie czesto fajnie czasu wspolnie. Jeden to nazwie zaangażowaniem, inny stabilizacją i bezpieczenstwem relacji. Bezkonfliktowość, brak kłótni, dla faceta to może ta słynna akceptacja a dla kobiety bezpieczenstwo psychiczne.

Powiedzmy, że mam pewne wnioski.

A może faktycznie byłoby kobietom łatwiej, jakby były zaopiekowane, nie musiałyby pracować, zarabiać, ogarniać tego całego materialnego świata, płacic rachunkow,  martwić się, czy starczy na opłaty, albo, czy w tym miesiącu można sobie pozwolić na nowe buty czy tez wizyte u fryzjera? A mężczyżni byliby głowami domu, zarabiali na dom, żonę, dzieci, a w zamian za to mieliby po powrocie z pracy ciepły obiad a w szafach czyste i uprasowane ubrania?

Upper- mid class w Polsce 50 lat temu? Inna rzeczywistość.

Prawo jazdy może być, ale to mąż już musi opłacić kurs i kupić żonie samochód, jako, że  skoroby nie pracowała, to nie miałaby jak zarobić na ten samochód.

A nie pisałam nic o zgodzie męża 
Mąż musiałby tylko kupić jej samochód i opłacić kurs prawa jazdy.

A gdzie by jezdziła? A to już zależy. I po dzieci do szkoły i woziłaby dzieci na zajęcia pozalekcyjne ( o ile mieliby dzieci). Jezdziła by po sprawunki, do dentysty. A innego dnia na rzęsy, na paznokcie, z koleżankami na zumbę czy na basen albo na tenis (za to też płaciłby mąż, bo nie zapomnijmy, że żona nie pracuje, to nie może sobie sama zarobić na rzęsy czy siłownie. Czy na bilet do kina.

A kto robi obiad cały dzień?
Godzina starczy. Niech będą dwie.
Sprzątać też się nie sprząta pięciu godzin. Chyba, że by ktoś zapuścił mieszkanie. Ale w tym wypadku niemożliwe, bo sprzątałaby codziennie.

A prawo jazdy-za kurs zapłaci mąż.