30lat i cały czas sam - Netkobiety.pl

Odnośnie rolników

Cóż, nie da się ukryć, że każda praca czy wykonywany zawód wiąże się z pewnymi ograniczeniami lub wyrzeczeniami. Skoro prowadzi się gospodarstwo, to wiadomo, że trzeba nad nim czuwać, tylko czy to rzeczywiście oznacza stałe uwiązanie na miejscu?
Obie strony zdają sobie z tego sprawę, tylko akurat w przypadku rolników, trochę mi żal takich chłopaków, którzy szczerze chcą kogoś poznać i wspólnie żyć, może w nieco specyficzny sposób, ale jednak pracując na wspólne dobro nas wszystkich. Z drugiej strony, część z nich jakoś znajduje sobie partnerki, dla których specyfika pracy na roli oraz realia wsi nie są tak straszne. Osobiście uważam, że dałoby się połączyć wiele rzeczy, trzeba tylko trochę dobrej woli, ale to tylko moja opinia.
Natomiast zastanawiam się na ile uprzedzenia do życia na wsi czy do realiów pracy rolnika wynikają z niechęci lub obrzydzenia do kontaktu z "niecywilizacyjnnymi" urokami prowadzenia gospodarstwa..? Zapach obornika, gnojówki albo kiszonki? Wczesne wstawanie?
Staram się spojrzeć na to nieco inaczej, gdyż osobiście nigdy nie pogardzałem kontaktem z naturą czy tego typu robotą, dlatego z pewnością widziałbym więcej zalet i uroków życia z dala od miasta

Nie odnoszę się do kategorii ludzi z show-biznesu, bo to dla mnie nieadekwatne porównanie. Ludzie ci zwykle w pewnym momencie "odjeżdżają" na tyle, że można ich uznać za niereprezentatywną próbę populacji. Kasa im do głowy uderza i tyle. Niech sobie tam żyją szczęśliwie, jak chcą i mogą, jestem tylko ciekaw, czy daliby radę "przeżyć", gdyby ich zasoby i majątek stopniały choćby o 1/10 czy nawet mniej..?

W kwestii całego tematu, podkreślę to raz jeszcze, zgadzam się całkowicie z MrsHappiness.
Śmieszy mnie akurat tendencja niektórych, m.in. Twoja, jak wynika z ostatniego postu, do WMAWIANIA innym, że pewne tendencje są niemożliwe do spełnienia. Jeśli widzisz, że ktoś twierdzi, że się do czegoś nie nadaje, uważasz, że to wymówka? Usiłujesz wmówić komuś, że brak potrzeby względem czegoś, to tylko wypieranie, bo przecież niemożliwe, żeby ktoś nie pragnął tego czy tamtego?
Z takim podejściem daleko się nie zajdzie.. Tak samo, jak to często spotykane, demonizowanie pracy na etacie, które de facto jest najbardziej pewnym i stałym źródłem dochodu, choćby nie było najwyższe. Na etapie planowania rodziny i dzieci, to najlepsza opcja na pozyskanie dochodu, gdyż jest najpewniejsza.
Kolejna kwestia to niezrozumienie czy lekceważący stosunek do oszczędzania, jakby to świadczyło o czyjejś niezaradności. Dlatego pytam po raz kolejny: czy moja ochota na "sprawianie sobie przyjemności na każdym kroku" miała być wyznacznikiem mojej normalności i zaradności? Jeśli z czegoś zrezygnuję w danym momencie to co, źle to o mnie świadczy? Jeśli wybiorę coś ZAMIAST czegoś to już sprawi, że coś ze mną nie tak?
Poza tym, spontaniczność, to akurat określenie, które nie jest aż tak obecne w moim życiu. Mogę sobie co najwyżej się w ten sposób umówić z kimś na piwo na mieście albo zjeść coś w knajpie innej niż planowałem. Poza tym, lubię jednak odpowiednio wiedzieć wcześniej, co się wydarzy w moim życiu Dlatego sporo rzeczy wolę zaplanować, jak chociażby urlop czy najbliższy weekend. Zwykle wiem, co będę robić na 24 godziny wcześniej i naprawdę zaje**cie się z tym czuję

Zdecydowanie za często słyszę to słowo..

Jeśli pogrubiony fragment w Twoim poście odnosi się do pogrubionego kawałka w moim poście (w bieżącym cytacie), wyjaśniam:
w moim poprzednim poście "kwestia zgrania partnerów" = "kwestia bycia dobrym pomysłem (razem w długofalowym związku)", czyli ta druga obok atrakcyjności. Jeśli atrakcyjność to A, byłoby to umownie mówiąc B. Przykład A - jak - atrakcyjności dałam w ostatnim zdaniu tamtego posta Taki szyk przestawny, mógł zmylić.

Pytanie jest nieco podchwytliwe. Jeśli "zgranie" = "związek z tą osobą to dobry pomysł", to tak, idealne (w sensie całkowite) zgranie od samego początku byłoby bardzo fajną i pożądaną rzeczą. Jeśli ta osoba jest również atrakcyjna, to bam, mamy rokujący i najwyraźniej szczęśliwy związek, który zburzyć mogą (ale nie muszą) dopiero jakieś dramatyczne zewnętrzne okoliczności życiowe albo wręcz tragedia.

Haczyk tkwi w tym, że można się pomylić w ocenie i np. zainwestować dużo czasu w związek, który zmierza donikąd albo nie jest szczególnie silny, albo nam szkodzi. Oznacza to wówczas, że jednak wcale nie był dobrym pomysłem, ale nie wiedzielismy o tym np. z braku doświadczenia/obycia życiowego albo atrakcyjność partnera nam zaćmiła ocenę różową mgłą albo osobowościowo zmieniliśmy się tak bardzo, że stoimy w innym punkcie niż na początku (i to, co było wcześniej dopasowane, zaczyna bardzo zgrzytać).

Wydaje mi się, że jest jakaś "homeostaza" i dobry związek jest w bardzo dużym stopniu odporny na przeciwności. Partnerzy współpracują i rozpracowują życiowe problemy jako drużyna. Trochę jak uparta ameba w pierwotnej zupie aminokwasów

Drugi haczyk może być w tym, że trzeba jakiejś introspekcji i samoświadomości (oraz dużo realizmu), żeby znać swoje "warunki graniczne" i deal-breakery. W skrócie, żeby móc celnie oszacować B i wiedzieć, czy isć w dany związek, czy nie. Intuicja też tu gra jakąś rolę i trudno mi opisać zakres. Myślę, że im więcej ma się nieudanych związków za sobą tym wyraźniej widzi się co w nich nie grało, czego się samemu oczekuje i szuka, więc ma się więcej tej uswiadomionej warstwy a mniej intuicyjnej. Niestety jest druga strona medalu, można przenosić uprzedzenia albo samospełniające się przepowiednie między kolejnymi związkami i robi się wtedy błędne koło. Niektóre kryteria, np. "nie wychodź za mąż za faceta ktory nadużywa alkoholu ale obiecuje się zmienić po ślubie, w nadziei że się zmieni, bo wcale się nie zmieni" to cos czego można nauczyć się na błędach innych ludzi, a inne są czysto racjonalne ("nie wchodź w związek z kobietą-modliszką"). Pamiętam, że nawet jak sama jechałam na Jana w tym temacie, sama z bardzo niską introspekcją, to i tak z czasem mi się różne rzeczy wyklarowywały i jakoś tam mózg pracował w tle.

A największa ironia w tym, że jak raz się znajdzie właściwego partnera i zbuduje fajny związek, to przy dobrych okolicznosciach nie trzeba już więcej wykorzystywać swojej wiedzy "jak znaleźć dobrego partnera" ponownie

Myślę, że kiedy ludzie (głównie kobiety) mówią o swoich deal-breakerach, to skupiają się często na duperelach. Np. moja koleżanka mówiła, że nie byłaby w stanie związac się z facetem który mówi tylko szłem albo kurwuje w sensie klnie. Tu w wątku pojawia się kryterium dochodowe (jak na PIT-cie lol ). W żartach i memach przewijają się wymagania typu wrażliwy-męski-inteligentny-oczytany-czuły-zadbany-przystojny-bogaty-podziwiany, najlepiej wszystko na raz. To są raczej cechy indywidualne, coś co może komuś nie przypaść do gustu ( i nie mieścić się w A-jak-atrakcyjność), ale niekoniecznie jest czymś uniemożliwiającym samo w sobie dobry związek z tą osobą (B jak perspektywy dobrego związku). Koleżanka od poprawnej polszczyzny wpakowała sie potem w niefajny romans z żonatym facetem, który prawie namówił mnie do złamania prawa.

Wspomniałaś również o kompromisach, o budowaniu bliskości i więzi, o dobrej komunikacji. Myślę, że dobry związek to taki w którym są te rzeczy. No i który zdaje test Oblivionu: "czy jesteście zgraną drużyną" Myślę, że najwięcej kompromisów buduje się na początkowym etapie związku. Najlepiej byłoby, gdyby nie były potrzebne, ale chyba jednak są.

To zależy jakiego typu (w jaki sposób i jakiej wielkości) gospodarstwo się prowadzi. Nasi rodzimi rolnicy i sadownicy to w większości kombinatorzy (to piszę z autopsji obcowania z niektórymi) z chlubnymi wyjątkami w niewielkiej tylko liczbie. Dla tej większości liczą się dwie rzeczy:

1) posiadanie absolutnej kontroli nad każdym aspektem swojego gospodarstwa często wbrew światowym trendom, w oparciu o fantazje (stąd też pośrednia przyczyna problemu suszy hydrologicznej)
2) zysk za wszelką cenę

Mój znajomy sprzed lat kupił wiele lat temu (z 15 lat temu) działkę rolną z zabudowaniami, polem ornym i całą resztą. 90% czasu spędzał na wiecznych bojach z sąsiadami (zero współpracy, ciągłe robienie sobie na złość, bo on był "ten obcy"). Zabudowania ostatecznie zostawił do powolnego zniszczenia, a pole oddał w dzierżawę. Co tam się dalej działo to nie wiem.

Innemu zostało gospodarstwo po dziadkach. W zasadzie ta sama historia, tylko z innego regionu kraju. Jego gospodarzenie ograniczyło się do tego, że pole oddał w dzierżawę, a raz-dwa razy w roku przyjeżdżał na posesje wywozić z niej śmieci.

W obu przypadkach to te gospodarstwa były za małe, aby z nich przeżyć. Można by było najwyżej wegetować.

Moim zdaniem właśnie niewiele zawodów ogranicza aż tak, nie wspominając już o rzutowaniu na życie całej rodziny. Większość prac polega jednak na tym, że ktoś sobie wychodzi z domu - domu, we wspólnie ustalonym miejscu - a później do niego wraca. Oczywiście tu można sobie dalej rozdzielać, że inaczej wpływa na życie praca zmianowa, inaczej zdalna, inaczej - z częstymi delegacjami, niemniej w takiej uproszczonej wersji to, co robi dana osoba, to jej sprawa. W tym znaczeniu, że coś tam robi jedno, coś tam robi drugie, istnieją jakieś zasady, można się wzajemnie dopasować do siebie i tak dalej.
W tym przypadku tak nie jest, bo facet ma jakby i obowiązki szefa, i szeregowego pracownika, ale bez praw przynależnych normalnie jednemu i drugiemu. Jak trzeba, to musi zadbać o to jak o swoje, ale jednocześnie jest uzależniony od decyzji rodziców - czyli jak pracownik od woli szefa, tyle że nie wchodzą tu w grę żadne prawa przysługujące pracownikom.

No ale to właśnie jest ten problem, to, co piszesz o urokach prowadzenia gospodarstwa. To, że to nie jest zwykła praca, tylko życie - bo gdyby to ograniczało się do samej pracy, to partnerka nie miałaby nic wspólnego z zapachami i tak dalej.

Druga sprawa - ewentualna pomoc. Pracujesz na etacie, jesteś chory, idziesz na zwolnienie i tyle. Masz jakiś swój mały biznes - w zależności od tego, co robisz, albo coś przełożysz, albo odwołasz, albo może nadrobisz później. A tak? Są zwierzęta, trzeba je nakarmić, wydoić setkę krów, pewnie coś jeszcze. One nie poczekają, więc co, nie poprosisz żony? A ona ma przecież swoją pracę, w której Ty jej zastępować nie będziesz. Dlatego ja nie jestem w stanie uwierzyć w jasny podział w takiej sytuacji, jestem przekonana, że prędzej czy później jakaś "pomoc" będzie potrzebna.

Rolnik, jako zawód czy styl życia, który ogranicza najbardziej ze wszystkich możliwych profesji? Jakby tak dobrze pomyśleć, to znalazłoby się jeszcze parę innych prac, które może nie pochłaniają tak bardzo człowiekowi czasu, ale wiążą się z pewnymi niedogodnościami czy nawet ryzykiem? Często można usłyszeć, że kobiety niechętnie wychodzą za przedstawicieli służb mundurowych(z powodu tendencji do przemocy fizycznej bądź psychicznej)czy np. kierowców tirów, z uwagi na długą rozłąkę partnerów. Przykłady można mnożyć. Najlepszy o jakim słyszałem, to  "czerwone światło" od kobiety dla faceta, będącego lekarzem sądowym(patologiem), jakoby on miał się okazać wyjątkowo nieczuły i mało emocjonalny...

Wracając do rolników"
Ktoś jednak tą żywność musi dostarczać na rynek, pośrednio też na nasze stoły, więc nie chce mi się wierzyć, że cała "armia" rolników zostanie kawalerami do końca życia. W końcu któraś się na to zdecyduje, dla której niestraszne będzie zarówno pochłonięcie pracą całego niemal życia, jak i warunki panujące na wsi, co też okaże się dla niej dużo lepsze, niż wielkomiejskiej życie "na poziomie".
Wydaje mi się, że jednak najbardziej kobiety odstrasza to "uwiązanie" do jednego miejsca czy właśnie realia związane z pewnymi aktywnościami, jakie okazują się niezbędne dla prowadzenia gospodarstwa. Mam wrażenie, że to można rozciągnąć nawet na większą część obecnego młodego społeczeństwa. Skoro dla młodych ludzi straszniejszy jest np. smród gnojówki czy zapach zwierząt od miejskiego smogu, to przestaje mnie dziwić taka postawa. Dlatego kobieta, która wychodzi za rolnika musi być świadoma realiów całej tej branży a ewentualna pomoc w obowiązkach nie powinna jej spędzać snu z powiek.

Jasna sprawa, że odmienne tryby pracy w różny sposób wpływają na nasze życie. Niemniej jednak, jeśli już możemy poruszyć ten temat, to osobiście uważam, że ktoś, kto poza miejscem pracy w jakikolwiek sposób interesuje się jednak swoją branżą poza godzinami pracy, wzbudzać będzie większe zaufanie, niż osoba, która swoją pracę całkowicie zostawia w miejscu, w którym to przebywa w czasie pracy.
Ale to już taka moja osobista uwaga

ps. Na temat suszy hydrologicznej czy melioracji wolę nie zaczynać rozmowy, bo to mi bardzo skutecznie podnosi ciśnienie..
To idealny przykład owej "ciemnoty", która pozostaje głucha na wszelkie racjonalne argumenty...

Trzymam kciuki i powodzenia .

Sorry, ale nie. Rolnicy są jedną z najbardziej uprzywilejowanych grup społecznych w Polsce. A ilość dotacji i zapomóg do rolnictwa powala. W zasadzie nie musisz się martwić o nic. Ani o ceny na rynku, ani o pogodę, bo niezależnie od wszystkiego albo zarobisz na plonach albo z tytułu odszkodowań.

Widziałaś kiedyś rolnika, który by gospodarzył, a nie bumelował i żeby u niego na podwórku nie stały 2-3 samochody? A weź to teraz odnieś do sytuacji większości młodych mieszczuchów, których nie stać na samodzielne wynajęcie kawalerki.

Jack

Jak mówiłem, to raczej nie miejsce ani wątek na tego typu temat.

W dobie kryzysu hydrologicznego, skąpych zasobów wodnych, jakie posiada ten kraj, większość decyzji zapadających na wyższym szczeblu(vide Wody Polskie), jak również mentalność rolników dotycząca niejako gospodarowania zasobami wodnymi, zwyczajnie mnie przeraża. Jeśli sytuacja wygląda w ten sposób, że należy za wszelką cenę dążyć do zwiększenia retencji na obszarach rolniczych, jednak zamiast tego obserwuje się wręcz uporczywą tendencję do meliorowania każdego skrawka terenu, to zwyczajnie nóż się w kieszeni otwiera..
Nie wspominając o patologicznym wręcz rozmiarze regulacji koryt wszelkich rzek i potoków..

Polecam poczytać na FB profil "Życie na pola". Prowadzi go mój znajomy, rolnik z Wielkopolski. Pokazuje, że pewne rzeczy da się pogodzić.

Łuuu, LP to już temat na osobne forum..

Long Play

W empikach albo w specjalistycznych sklepach .

Nie najbardziej ze wszystkich, ale na pewno w grupie tych, co wpływają bardzo.

Oczywiście, że mogą znaleźć, przecież ja właśnie piszę na podstawie pary, co to ślub planuje. Widzę jednak, jakie problemy u nich rodzi jego praca i dlatego nie dziwię się, że wiele kobiet to odpycha. Sama bym na to nie poszła. I to nie chodzi o to, co ten rolnik robi, tylko o to, że właśnie to nie jest tak, że on robi, a potem wraca do domu i życie jak z każdym innym facetem. A czy trzeba się interesować pracą? Pewnie lepiej, gdy tak jest, ale jednak gdy to zainteresowanie nie oznacza konieczności podporządkowania się pod tę pracę.

No widzisz, a akurat jemu nie uderzyła kasa do głowy.

A tego argumentu nie rozumiem, bo przecież każdy z nich kiedyś zaczynał, wielu od zupełnie zwykłego życia lub wręcz od poziomu ubóstwa. 

To już rozwinę w odpowiedzi na post Happiness. Co nadal nie zmienia faktu, że jest to moje zdanie i druga osoba nie musi się z nim zgadzać.

Wątpię, by zawsze etat był tak pewny, to też rozwinę później. Dodam tylko może - co by było, gdybyś miał dzieci, kredyt hipoteczny i wyleciał z roboty? Też czułbyś się tak pewnie i gloryfikował etat?

Lekceważący stosunek do oszczędzania? Raczej do układania sobie życia w taki sposób, byś musiał wybierać między oszczędzaniem, a życiem "bez spiny". Absolutnie nie mam nic do oszczędzania.

Bagienni_k, nie załamuj mnie, "na każdym kroku"? Nie po to Ci to wytknęłam, żebyś mi znowu przypisywał jakąś wypowiedź, która z mojej strony nie padła. Pisałam o typku, który mógł albo pozwolić sobie na wydatek nadprogramowy (większy niż trzy gałki lodów po obiedzie w weekend, czy wyjście na piwo), albo zaoszczędzić coś w danym miesiącu (a tak przynajmniej wynikało z jego zachowania i tego co mówił). Gdzie tu widzisz "na każdym kroku"? Ty wybieraj sobie co chcesz, nie znam Cię, czasu z Tobą nie spędzam, wisi mi to i powiewa. 

Świetnie i co mnie to obchodzi? Poważnie, bądź sobie jaki chcesz być. Co do urlopu w Polsce, chyba jednak korzystniej jest być spontanicznym, bo pogoda bywa nieprzewidywalna. Tylko znowu trudno taki urlop spontanicznie uzyskać.

Przewrażliwiony jesteś... Chyba ktoś Ci nawytykał i stąd w taki sposób reagujesz na konkretne słowa.

Kiedy już się czymś zajmujesz, robienie tego samego, prowadząc swoją działalność, nie jest tak wielką zmianą. Zresztą Twoje przykłady przedstawiają sytuacje całkiem innych kategorii. Zwłaszcza niechęć do narkotyków ma tutaj niewiele wspólnego.

Racja, tak jak pisałam, początek jest najtrudniejszy, a później już masz to ogarnięte i na luzie sobie pracujesz. Poza tym, wynajęcie lokalu, znalezienie hurtowni, upewnienie się, że produkty są dobrej jakości - to są wyzwania w zakresie umiejętności każdej dorosłej osoby (lub powinny być). Kiedy kupujesz mieszkanie bądź dom, to właściwie wygląda to podobnie, a nawet może być bardziej problematyczne, w przypadku domu, chociażby ze względu na konieczność uzyskania pozwolenia na budowę. Jednak ludzie się tym wszystkim zajmują, by finalnie mieć gdzie mieszkać. I tu możesz stwierdzić, że jeśli ktoś się na tym nie zna, może wybrać coś z rynku wtórnego. Ale później już nigdy nie zdecyduje się na remont, zmianę aranżacji, wymianę sprzętu? Ewentualnie może być wiecznym najemcą i co pewien czas zmieniać miejsce... Fakt, zawsze znajdzie się jakieś wyjście.

No dobrze. To po prostu różnice w podejściu do życia, pewnie też brak odwagi itd. Tylko spójrz, w przypadku etatu też możesz zostać zwolniona lub dana firma może upaść. W pewnym wieku możesz mieć problem ze znalezieniem kolejnej pracy, bo stajesz się mniej atrakcyjnym pracownikiem (mimo doświadczenia). Pracodawcy być może będą woleli zatrudnić kogoż z świeżym umysłem, bardziej elastycznego i produktywnego, zdolnego przystosować się szybciej i z lepszym wynikiem, do nowych reguł i technik. Róznie bywa, zależy jaka branża. Do tego jesteś tylko trybikiem, nie wiesz na ile będziesz sprawna po 50-tce. Może takiej kobiecie, w sklepie z biżuterią, nie będzie chciało się już stać za ladą i sprzedawać? 

Niekoniecznie potrzebna jest jakiegoś typu innowacyjność. Raczej liczy się jakość tego, co oferujesz i nasycenie rynku, stosunek popytu do podaży.

Przecież, jeśli chodzi o ten sklep z biżuterią, to musisz posiadać dokładnie te same umiejętności.

Jeśli chcesz - znajdziesz sposób, jeśli nie chcesz - znajdziesz powód. Ludzie potrafią wydawać pieniądze na bzdury, a nawet zadłużać się z tego tytułu.

Zgadzam się w tej kwestii.

Szczerze, nie wiem czy tak wiele. Chyba coraz mniej.
A pod wpływem motywacji, mam na myśli uczucie do tego mężczyzny, nie byłabyś skłonna do wypracowania z nim kompromisu, jeśli on wyrażałby taką chęć po swojej stronie (do pewnych ustępstw)?

Bez zmiany pracy i tak pewnie za "100 lat" odłożyłby taką sumę Bez sensu jest stale się ograniczać, byle tylko niczego w życiu nie zmieniać.
Skąpych również nie lubię.

To już nie jest tylko podcięcie, a kilka godzin na fotelu, np. w przypadku Air touch. Chociaż to akurat niewiele ma wspólnego z przyjemnością, ale w pewien sposób opłaca się ta usługa, bo można na dłużej odpuścić sobie fryzjera. Jako luksusowe postrzegam bardziej przedłużanie włosów, jako taki niezbyt praktyczny kaprys.

Może i tak, pewnie ma to związek z wychowaniem. 

Niski iloraz inteligencji? Aż tak, żeby to nie pozwalało odnaleźć się z powodzeniem w innym miejscu, które oferowałoby lepsze warunki? To już chyba jakiś stopień upośledzenia intelektualnego. Natomiast, jeśli chodzi o przekrój, to owszem, to zbiór najróżniejszych przypadków. I właśnie każdej z tych osób dotyczy jakiś schemat działania. Jak wynikało z komentarzy pod filmem: dla studenta miało to być zajęcie tymczasowe, ale potem już został; inny facet wybrał to miejsce, bo inne osoby z jego otoczenia też je wybrały. Z czasem ludzie chyba przyzwyczajają się do tego, jak wygląda ich rzeczywistość i ciągle chodzą tą wydeptaną ścieżką lub wybierają wydeptaną ścieżkę przez innych. 

W przypadku wyżej wspomnianych pracowników Amazona (tych stałych), niedogodności i niskie zarobki stały się dla nich normą, w konsekwencji czego niewiele wymagają i stanowią idealną tanią siłę roboczą. I to nie odnosi się tylko do tej grupy, bo tak naprawdę dotyczy ogółu ludzi, którzy się nie cenią, dzięki czemu firmy mogą ich wykorzystywać i bogacić się znacznie łatwiej. A gdyby wcześniej mieli pieniądze, to być może by się cenili i posiadali całkowicie inną perspektywę, inne oczekiwania, przede wszystkim możliwości.
Za to jeśli chodzi o rząd... Ludzie, którzy mają pieniądze, są mniej zależni od państwa. A ludzie, którzy zarabiają niewiele? Głosują na wybrane ugrupowanie polityczne, bo "dają". Do tego mamy starzejące się społeczeństwo, przez co wydolność obecnego systemu emerytalnego stoi pod coraz większym znakiem zapytania. Po prostu rozsądnie jest mieć wystarczające oszczędności, jakieś inwestycje, coś swojego (co zarabia na Twoje utrzymanie nawet wtedy, kiedy jesteś już seniorką). 

No tak, ale chyba każdy potrzebuje mieć swój dom. A co, jeśli ktoś zarabia zbyt mało nawet na kredyt? Musi się z kimś związać, by było go stać? Ma być pod presją? A co jeśli nie pozna kogoś, z kim chciałby być w relacji? Powinien kierować się przede wszystkim "rozsądkiem" i "nie wybrzydzać"?

Więcej jest ludzi mniej zamożnych, niż zamożnych. Z czego zamożnych chyba mało obchodzą kody rabatowe i raty, jakieś Black Friday'e, promocje "kup 1, otrzymasz 2", czy tam "tylko w ten weekend, X za jedyne...". Czyli łącząc to z faktem, o jakim napisałaś, na temat kobiet, wychodzi jednak na to, że reklamy najczęściej są skierowane do kobiet mniej zamożnych.

Pewnie przeglądasz takie treści, skoro te reklamy Ci się wyświetlają. Mniejsza z tym, tak czy inaczej, ta sukienka jest w zasięgu osoby, której na to nie stać, bo mamy przecież PayPo, Klarnę, karty kredytowe. Mówi się, że na markach (charakterystycznych, zwłaszcza z widocznym logo, jak np. na popularnych u nas torebkach LV), zależy ludziom, którzy nie są zamożni, bo chodzi im o wykreowanie wizerunku osoby o wyższym statusie społecznym - taka maska. Nowobogaccy też mogą mieć takie tendencje. Bogaci potrafią mieć swój ulubiony sweter i znoszone trampki, do których mają sentyment, bo ten status niezależnie od ubioru posiadają, więc nie przywiązują do niego wagi w taki sposób - prywatnie. Co innego, gdy muszą dostosować się do pewnych okoliczności, ale raczej też nie świecą nazwami marek na prawo i lewo, bo to kiczowate.

Nie chciało mi się wymyślać odpowiedzi, tylko od razu uciąć temat chciałem.

Hmm no ja Ci powiem, że mam bardzo dobre doświadczenia z dentystami na NFZ.
Chodzę do takiej jednej dentystki na fundusz ale wiadomo, że za lepszą plombę i tak muszę dopłacić, ale Pani doktor bardzo dobrze mi leczy zęby.

Gdyby gman98v2 zaczął jej pisać, że spotyka się z jakąś fajną 19stką, to tamta koleżanka, by wiedziała, że z małym dzieckiem nie ma co nawet startować do gman98v2 i otuliłoby ją uczucie porażki i rozczarowania.
Zaś gman98v2 wyszedł na zakompleksionego piwniczaka, który jedynie co mógł zrobić, to dać jej teraz w pięty za to, że kiedyś go zlewała.

A ile na świecie masz państw, gdzie sobie żyją sami rentierzy?
Może jakieś Monako czy Andora, ok.

Deflacja na dłuższą metę nie jest dobra, bo jeżeli wszystko dookoła tanieje, to co myślisz, że zarobki będą Ci stały przynajmniej w miejscu? No nie Zaczną maleć.
Wzrost gospodarczy jest fajnie stymulowany, gdy mam inflację pomiędzy 1 a 4%, bo przy dobrze zarządzanym państwie zarobki będą rosły jeszcze szybciej.

Deflacja wcale nie była powiązana ze spadkiem wynagrodzeń. Pracowałam w tym czasie i nikt nie miał obniżonej stawki/grupy. To nie jest warunek konieczny. Podobnie jak przy inflacji wcale nie rosną wszystkim pensje. Rosną minimalne, a te trochę wyższe stoją w miejscu, w końcu bardzo duża część pracowników zarabia minimalną, albo minimalnie więcej. ponadto tracą na wartości ich  oszczędności, więc podwójnie są w plecy.
Nie wierz w bajki, że bez inflacji nie ma wzrostu gospodarczego. Wzrost jest wtedy jak ludzie mają siłę nabywczą i kupują bo ich stać. Jak zarabiasz minimalna to stać Cię na podstawowe rzeczy, a jak jeszcze wszystko drożeje  i wzrost gospodarczy leży.

Usługi to też część gospodarki decydująca o wzroście. W krajach bogatych usługi mają zdecydowany udział w gospodarce. Jak masz kasę to idziesz do restauracji, na kręgle, do fryzjera. A kto nie ma miedzi ten w domu siedzi

Ci, co zaczynali od realnego ubóstwa, to własnie często dostają pierdolca w pewnym momencie i szajba im uderza im do głowy z powodu kasy. Jednak w większości wypadków to ubóstwo jest tylko elementem bajki. Jak Bill Gates zaczynający w garażu. A potem sobie człowiek czyta kim byli jego rodzice i jaki to był garaż....

Praca na własnej działalności zmienia absolutnie wszystko. Tylko ktoś, kto nie ma takiej wiedzy/doświadczenia może pisać takie banialuki. Przykład z narkotykami był bardzo dobry, bo obrazowy, częściowo dosłowny, a częściowo metaforyczny. Bo tu można wstawić cokolwiek. I legalność nie ma tu żadnego znaczenia. Wiele rzeczy możemy racjonalnie ocenić bez próbowania tego.

Praca na własnej działalności nie wygląda tak, że raz sobie coś ogarniesz i potem z górki. Jest odwrotnie. Bo ciągle zmieniają się u nas przepisy, wymogi, regulacje lub ich rozumienie, zmieniają się podatki i stawki składek itp. Zaczynasz i masz preferencyjny ZUS. A potem? O tym też musisz pomyśleć. Poza tym realia co się chce robić, a co się robi potrafią się odrobinę zmienić. I nagle się okazuje, że wpada się w zupełnie inne przepisy albo obowiązki prawne. Czasem to zwiększa koszta - czasem zmniejsza.

W prowadzeniu własnej działalności to właśnie start jest najłatwiejszy. Realna trudność to utrzymanie się na ryku. Dlatego już piąty rok z rzedu idziemy na rekord w upadłościach.
https://forsal.pl/biznes/aktualnosci/ar … ekord.html

I tak i nie. Ze względu na fakt, że są pewne aspekty, które wymagają specjalistycznych ekspertyz (np potwierdzenie próby stopu, certyfikacje - które są ważne, a którymi można się podetrzeć). Poza tym większość hurtowników (przynajmniej w PL) jest bardzo drogich. Niekiedy droższych niż...popularne platformy detaliczne. Posiadanie dobrego "źródła" i korzystnych umów to informacje strategiczne. A to z definicji nie leży ani w umiejętnościach, ani możliwościach zwykłego człowieka.

I na każdym kroku ludzie udowadniają, że nie wiedzą co robią, dlatego mamy taka potężną patodeweloperkę. Ludzie nie potrafią robić profesjonalnych odbiorów nieruchomości i nawet nie wiedzą jak bardzo jest to potrzebne. Wejdź sobie na dowolną grupę majsterkowiczów z poradami remontowymi. 99% ludzi nie ma bladego pojęcia co i kiedy przy remoncie mieszkania wymaga zezwolenia. Co leży w zakresie odpowiedzialności spółdzielni lub wspólnoty, a za co odpowiadasz ty sama. Ludzie tak samo nie wiedzą, że w metraż mieszkania wlicza się przestrzeń POD ściankami działowymi, w rezultacie standardem jest kupowanie mieszkań o powierzchni użytkowej o 2-3 metry mniejszej niż deklarowanej przez dewelopera.

Sama tym wpisem pokazałaś, że....nie masz o tym większego pojęcia. Mrs.Happiness natomiast zaprezentowała bardzo dużą ilość zdrowego rozsądku i zdolności analitycznych. Choć to i tak tylko wierzchołek góry lodowej.

Ta polka zwolniła sie z pracy i przejechała 400 km tylko po to aby oddać swoje dziewictwo czarnoskóremu i Włochowi

A wy jak tam terapie Ok? Ahahhahaha

Wczoraj późnym wieczorem dostałem wiadomość z zdjęciem pizzy z tej pizzeri od owej per koleżanki. Odczytałem tylko, nic nie pisałem.

Ahmedzi, tak jak hiszpańscy Enrique są atrakcyjni dla p0lek, tak jak Chad. Nic nowego.

Ta typiarka z dzieckiem dalej Ciebie ciśnie o randkę?
Nieźle

Nie wychodź przed niej na jakiegoś piwniczaka, który ją obraża, bo nie dostał szansy w młodości.
Raczej daj jej do zrozumienia, że jesteś teraz takim ciachem, że możesz mieć 19stkę na zawołanie i niech tamta laska żałuje, że wcześniej miała Ciebie gdzieś.
Albo ją olewaj, to też da jej do zrozumienia, że nie jesteś zainteresowany TAKIM KĄSKIEM jak ona.

Tylko nie zachowuj się jak mentalny prawiczek, który teraz będzie ją cisnął.

A weź nie przypominaj, u dentysty nie byłem rok i boję się że jak tam zajrzy to ręce załamie i będzie rwane fest xD

Ja się ma słabe zęby to trzeba używać dobrej pasty   2x2x2 (dwa razy dziennie, dwa centymetry pasty, przez dwie minuty)
Dobra pasta to podstawa, jak oszczędzasz na paście to wydasz na dentystę. (Pasta Sensodyne potrafi uzupełni ubytki szkliwa )   
No i jeszcze taka zasada - jak zjesz/ wypijesz  coś kwaśnego ( owoc, herbatę owocową, sok, surówkę, kiszonego ogórka itp. to przez 30 minut nie wolno myć zębów bo zetrzesz szkliwo)

Teraz to Ty tworzysz jakieś dziwne ideologie typu: ,,dziewczyna pozna tajemniczą prawdę i będzie oświecona".

Mi dentysta powiedział, że nie tyle pasta jest ważna, co sposób mycia zębów, że trzeba je szczoteczką do zębów tak jakby ,,wymiatać" jakby miotłą się czyściło zęby, od strony dziąsła w stronę zębów.
Jak szorujesz szczoteczką zęby ,,na boki" to tak naprawdę uszkadzasz szkliwo.
Ważne jest też, aby od czasu do czasu wziąć nić dentystyczną i pousuwać resztki jedzenia, które nam zalega między zębami, bo ono z czasem gnije.

Dlatego ja chodzę do dentysty raz w roku na kontrolę i wszelkie drobne ubytki są naprawiane od razu.
Za każdym razem dostaję znieczulenie, więc nie czuję żadnego bólu.
Nie ma nic gorszego niż długie nieodwiedzanie dentysty.

Dokładne mycie jak najbardziej, jednak pasta ma zasadnicze znaczenie.
Dentysta też człowiek, potrzebuje zarobić, nie chce się tak całkiem klientów/pacjentów pozbywać

Zainteresowanie, to jest tylko w cudzysłowie. Ona szuka stabilnej gałęzi. Skończyła się karuzela kutang, co owocem jest dziecko i zostanie samej z nim.

Zmieniać nie mam potrzeby, bo żeby nawet coś to poskutkowało, to bym musiał wymienić twarz na lepszą + cofnąć czas by nadrobić doświadczenie.