30lat i cały czas sam - Netkobiety.pl

Facet oszukuje - zły i niedobry.

Babka oszukuje - facet, co uwierzył to naiwniak.

Racja, osoby z podobnych środowisk mają większą szansę na stworzenie czegoś udanego i trwałego.

Jednak pomijając ten fakt, akurat znam z życia wiele przypadków, gdzie mężczyzna chwalił się relacją z kobietą o wyższym statusie. Może niektórzy boją się takich kobiet, ale to raczej ci, którzy czują, że im nie dorównują i w związku z tym nie zasługują na nie, czują się po prostu gorsi.

Wracając do tych przykładów z życia:

1. Lekarz chwalił się byłą narzeczoną, która jest dentystką i założyła swój własny gabinet. Po tym związku był w kolejnym, z kobietą o niższym statusie, której nie szanował i ją wielokrotnie zdradził. Sam stwierdził, że mu nie imponowała i była nudna.
2. Prawnik opowiadał o związku z lekarką z niesamowitą dumą. Jakby to było dla niego ważne osiągnięcie życiowe.
3. IT rozwodził się o dawnej relacji z córką dewelopera. Po jakimś czasie, kiedy wiedział, że ona pojawi się w miejscu, w którym on również będzie, celowo zrobił ogromne zakupy, by zwrócić na siebie jej uwagę (ubrania, buty, perfumy, no i fryzjer). Kilka dni kompletował swój ubiór i zastanawiał się nad tym, które perfumy ostatecznie wybrać.
4. Bardziej zwyczajny facet - również miał niesamowite wspomnienia związane z córką dewelopera (inną niż ta wyżej), która jeździła Porsche i otworzyła własny biznes. 

etc... Wiele takich przypadków zaobserwowałam. Nie uwierzę, że status kobiety nie jest ważny dla mężczyzn. Jest niesamowicie ważny. Bycie z taką kobietą, o ile ten nie czuje się gorszy, buduje jego ego. Czuje się wyjątkowy, bo kobieta z wyższego szczebla w hierarchii społecznej wybrała właśnie jego. Nie oszukujmy się, relacją z kasjerką żaden by się nie szczycił (pomijając już fakt, czy mu wypada być z kimś takim). Dlaczego miałby w ogóle ją wybrać? Te kobiety o wyższym statusie też mogą być ciepłe i opiekuńcze, czy zabawne, a wybierają konkretnych mężczyzn nie dlatego, że czegoś od nich potrzebują, a dlatego, że chcą.

Nom, o tendencji Pań do notorycznego podążania za facetami o wysokim statusie napisano już chyba całe tomy. Jednak w pewnym momencie, jak zresztą wszystko w życiu, zjawisko to przybiera patologiczne rozmiary. Można sobie żartować w gronie koleżanek, która to znalazła sobie lepszego i bardziej ustawionego partnera, ale już takie klimaty budzą mój niesmak. Mimo wszystko fajnie, jak się oboje partnerzy szanują, zamiast traktować siebie wzajemnie, jako środek do osiągnięcia celu. Pewne rzeczy nie mieszczą mi się w głowie, jak choćby życie całkowicie na cudzy koszt, kiedy korzystam wyłącznie z cudzych dobrodziejstw i środków. Z tego względu, dobry przepis na związek, to moim zdaniem bardzo zbliżony poziom życia obojga partnerów, a przynajmniej nie tak drastycznie różny, kiedy np zarobki jednego okazują się 10 razy wyższe od pensji drugiej osoby. Nie mógłbym żyć tak, zarówno jako facet zarabiający więcej, jak i mniej.
Nigdy nie podchodziłem do relacji w ten sposób, że kobieta ma mi podnosić ego, gdzie chwaliłbym się na prawo i lewo, kogo to sobie nie "upolowałem". Zwyczajnie szukam osoby, z którą się dobrze czuję czy też dogaduję na odpowiednim poziomie. Nie wiem, może dla innych to to samo, co budowanie sobie ego, dla mnie kompletnie  odmienne kwestie.

Ale jaki miałbyś problem z zarabianiem 10 x wiecej od partnerki? W czym tu problem?

Zgadzam się, status potrafi być ważny niezależnie od płci. Dla mnie przykładem była tą jedna dziewczyna, która dziś jest właśnie lekarką. Te 10 lat temu jej ambicja by pójść na medycynę i zostać lekarzem robiły na mnie ogromne wrażenie. Niestety za duże, a ja miałem za niską samoocenę i wiecie jak to się skończyło. Jednak czasami nadal myślę co mógłbym osiągnąć będąc u jej boku. Też znam nie jeden przypadek gdzie to kobieta ma wyższy status, była bogata z domu, a weszła w związek z totalnym przeciętniakiem. I co najciekawsze właśnie takie związki trwają najdłużej i przynajmniej z zewnątrz wydają się szczęśliwe. Nie ogarniam czemu tylu facetów ma problem z tym, że kobieta ich przewyższa pod pewnymi względami. Byłbym wdzięczny takiej kobiecie za to, że mogłaby mi pokazać lub umożliwić doświadczenie czegoś co dla mnie byłoby całkowicie poza zasięgiem albo osiągnięcie tego zajęłoby dziesiątki lat lub całe życie.

Tylko w pewnych i dodajmy dość wąskich kręgach ma to znaczenie. I jest to najczęściej elementem swego rodzaju polityki w biznesie. Motyw robienia pieniędzy poprzez odpowiednie koligacje jest dalej aktualny. I nie ma większego związku z płcią.

Romans czy raczej skok w bok dla przeżycia przygody to może i każdy z każdym, byle się dobrze gadało i sobie podobało. Nie trzeba tu specjalnie wielkiego porozumienia dusz, jeśli chodzi o sam seks. Co innego długotrwały romans połączony z zaangażowaniem emocjonalnym. Może i taka prawniczka czy lekarka lub szefowa z korpo zechciałaby sobie pójść w tango z hydraulikiem czy murarzem, ale związku raczej z tego nie będzie.

Super że się ogarnąłeś i że trafiłeś na fajną dziewczynę. Gratuluję.

Zawsze się jakoś płaci. NIe masz rodziny, dzieci, długów, zarabiasz, to możesz przecież dziewczynę wspomóc finansowo. Po to się pracuje, aby być szczęsliwym. Ty pracujesz aby być szcześliwym, i ona też pracuje, aby być szczęśliwą.

Bingo

Makao i po makale

Inne czasy inne wartosci

Nie dopowiadaj sobie, aby ci do obrazka pasowało. Nikt nikogo nie bił - najwyżej rozwydrzone dzieciaki kablem od prodiża i to rzadko akurat robił ojciec, bo stary jakby pierdolnął, to by za jednym razem obie nogi połamał. I o ile patologia istniała zawsze, o tyle zawsze była też ona marginalna. A przykład Japonii nie jest od czapy. Jest bardzo dobrym przykładem, bo wżenki w górę w większości bogatych krajów normalnie funkcjonują, bo w większości tamtych krajów nikt czystek nie przeprowadzał jak w PL, przez kilka-kilkanaście pokoleń. I u nas bogaci/szlachta/ludzie majętni albo spierdolili, albo zostali wybici. I została zakompleksiona biedota, która postrzega pewne - normalne dla reszty świata - zachowania jako coś niezrozumiałego, dziwnego i uwłaczającego godności. Tylko twoim punktem wyjścia, pryzmatem postrzegania całej sytuacji jest turbo biedny i zakompleksiony facet, albo wręcz zaburzony, średnio dający sobie radę w społeczeństwie autystyk z kobietą z klasy średniej-niższej. W wyższych sferach to normalna, regularna praktyka. Która z jednej strony nobilituje i daje życiową szansę, ale z drugiej jest też bardzo dużą odpowiedzialnością, aby ten prestiż udźwignąć.

Ale to nie jest prehistoria, tylko to jest pokolenie naszych rodziców i dziadków. I nawet oceniając to z obecnej perspektywy to nie było w tym nic złego. Nie raz i nie dwa to kobiety właśnie opiekowały się pochorowanymi facetami, którzy w pracach potracili zdrowie czy kończyny. Bo komuś ujebało rękę albo nogę na budowie, bo pracownik huty albo kopalni dostał pylicy, bo kierowcy zawodowemu organy opadły, bo spawacz prawie stracił wzrok, bo mundurowy stracił słuch i tak dalej. I nikomu to nie ujmowało męskości - ryzyko zawodowe. Bo każdy rozumiał, że rodzinę zakłada się po to, aby sobie pomagać, aby na sobie móc polegać. Związek (w szczególności małżeński) to nie wyścig szczurów ani nie pokaz siły czyje na wierzchu. Jeśli konkurujesz z partnerem o to kto ma większe cohones to to jest gówno, a nie związek. To praca zespołowa na wspólne szczęście i dobrobyt. A komu jak się zawodowo układa to już pochodna okoliczności, na które sumarycznie rzadko mamy większy wpływ, bo zmienia się polityka, bo zmienia się ekonomia. Ja się urodziłem w innym ustroju politycznym i gospodarczym. Nie było internetu ani telefonii komórkowej. Kto wie co będzie za kolejne 20 lat? Kolejna wojna? A może ogólnoświatowy dobrobyt związany z ujarzmieniem fuzji jądrowej na przemysłową skalę?

Ile męskości/kobiecości może być w wieloletnim związku, jak w życiu pojawiają się tak prozaiczne rzeczy jak choroby i wypadki? Jak się pochorujesz do tego stopnia, że robisz pod siebie nieprzytomny, to ile męskości w tobie zostaje w takiej sytuacji? Jak pożądać kobietę, której rzygi i gówno się wycierało po ostrym przypadku grypy żołądkowej, albo po ciężkiej operacji i rekonwalescencji w domu? W związku musisz nauczyć się zostawiać ego za sobą i grać odpowiednio do sytuacji życiowej. Tylko to jest gra jednej drużyny do jednej bramki. A nie przeciwko sobie.

Ile męskości zostanie w tobie jak za miesiąc firma, w której pracujesz padnie? Bo nastąpi jakieś załamanie rynku i twój, obecnie super dochodowy fach, po prostu przestanie mieć takie znaczenie? Co jak w przypadku różnych sytuacji życiowych będziesz musiał zmienić branże i przez jakiś czas to twoja partnerka będzie zarabiać więcej? Jeśli utożsamiamy męskość z tak absurdalnymi rzeczami jak to, kto zarabia więcej, to nigdy nie będzie dobrze i kompleksy rozpieprzą nawet pozornie najlepszy związek.

Pozostanę przy swoim zdaniu, że jednak tamte realia, mimo tak naprawdę nieodległej przeszłości, nijak się miały do dzisiejszych. Sam żyję na tym świecie ledwo niecałe 40 lat, widząc przy tym jaka przepaść istnieje między nawet latami 90-tymi a czasami obecnymi.

Nie mówię tutaj oczywiście o tym, co definiuje męskość a co kobiecość, bo to kompletnie co innego, niż to, co miałem na myśli. Łatwo jednak, jak to często bywa, przeinaczyć czyjeś słowa.
Byłbym jednym z ostatnich, którzy kwestionowaliby ideę związku, jako wspólnoty czy pracy zespołowej. W życiu zdarzają się różne sytuacje, więc jeśli dopada nas kryzys czy jednemu z partnerów dzieje się źle, to oczywistym jest, że skoro jesteśmy razem to należy wręcz wziąć sytuację na klatę i wspomóc drugą osobę, w jakikolwiek sposób miałoby się to odbyć. Twierdzenie, że facetowi ujmuje męskości wypadek w pracy czy kryzys zawodowy jest idiotyzmem. Wiadomo, że rozsądni i zdrowo myślący ludzie są świadomi tego, że w związku czy życiu zdarzają się cięższe czasy, więc skoro oboje się dobrali razem, to razem będą w stanie pokonać większość przeszkód, jeśli oboje robią, co mogą. Z zarobkami bywa różnie, raz jednemu się noga powinie, raz drugiemu. Jednak mam prawo oczekiwać na początku, żeby moja partnerka również zarabiała czy zarabiała na podobnym poziomie, gdyż nie zamierzam na samym już starcie ani na kimś żerować, ani nikogo sponsorować.

Mimo wszystko, obecnie każdy ma prawo NA POCZĄTKU celować w odpowiedni "target" wybierając sobie partnera do życia. Można się rzecz jasna ostro przejechać, ale nikt nie należy oczekiwać, że ktoś będzie postępował świadomie wbrew swoim oczekiwaniom. Wymagania ma i powinien mieć każdy, tylko samo słowo "wymaganie" kojarzy się raczej zbyt negatywnie, lepsze będzie "oczekiwanie". Każdy je ma, niezależnie czego by dotyczyły. Co w tym złego, że obecnie osoba, powiedzmy po 2 kierunkach studiów, znająca kilka języków, ambitna i przebojowa poszukuje w partnerze podobnych cech, wartości, czy podejścia do życia? Jeśli nie będzie chciała brać sobie operatora wózka widłowego czy murarza, to już jakaś wielka zbrodnia?
Operator ów czy murarz może się okazać porządnym, inteligentnym i uczynnym człowiekiem, więc być może trafi na odpowiednią osobę, ale ma też prawo nie być "pożądany" przez wszystkich. Bywają pewne kwestie, które mocno dzielą ludzi z różnych światów. O ile nawet studia nie są w dzisiejszych czasach aż tak wielkim wyczynem, to już np. stopień znajomości języków obcych bywa nierównomierny. W moim pokoleniu a tym bardziej młodszym jest raczej nie do pomyślenia, żeby ktoś nie znał choć jednego, jeśli nie więcej. Szczególnie dotyczy to ludzi ze średnich lub dużych miast. Jednak w małych miasteczkach lub na wsiach a tym bardziej wśród starszego pokolenia bywa z tym bardzo różnie, gdzie często ludzie nie potrafią się porozumieć nawet w podstawowym stopniu w innym języku niż polski. To są te, niby drobne różnice, które nas dzielą. Jednak kiedy sporo takich "drobnych" różnic się nagromadzi to już może stworzyć między ludźmi trudną do pokonania barierę.
Zamiast znajomości języków obcych można sobie wstawić cokolwiek innego.

Jasna sprawa, że te wszystkie zajęcia ktoś musi wykonywać. Póki co, w przytłaczającej większości wypadków, będą je wykonywać faceci, z różnych zresztą względów. Jednym taka robota wystarcza, innych to może i ciekawi, a skoro kobiety raczej się za to brać nie będą, wyboru za dużego nie ma. Część z tych facetów i tak sobie znajdzie partnerki, innym się nie powiedzie.
Nie można jednak mieć do tej czy innej kobiety pretensji, że szuka sobie partnera wśród osób po studiach czy znających języki. Niech każdy postępuje zgodnie ze swoimi pragnieniami czy oczekiwaniami.

Z pewnością sam fryzjer, ciuch czy coach nikomu nie pomoże w zdobyciu czy podniesieniu pewności siebie i poprawie jakości życia. Takie coś trzeba latami wypracować. Natomiast co do wojny, to raczej walczące strony nie giną wyłącznie za płeć żeńską, ale za całość. Sam bym raczej nie pomyślał, że muszę walczyć głównie za kobiety. Jak już, to się bijesz za kraj i pewne wartości.

Polki mają bardzo niskie standardy. Praktycznie zerowe.

Z jednej strony piszesz, że realia niby kompletnie inne, ale potem podkreślasz, że jednak związek to bycie w jednej drużynie. No to jak to w końcu? Bo to się najbardziej zmieniło > postrzeganie ról w związku. Teraz to jest wyścig kto lepszy i czyje na górze. Nie ma partnerstwa.

No to odnieś to teraz do słów Samotnej, że facet zarabiający mniej niż kobieta to jest "niemęski". Bo rozmowa jest w tym właśnie kontekście.

To są kwestie niezależne. Zaradność życiowa nie ogranicza się jedynie do grubego portfela. Tak samo jak kobieca delikatność nie oznacza życiowej ciapy i naiwniaczki.

Tu nie chodzi o indywidualne wybory, ale o kreowanie przez niektórych ludzi (w sumie obojga płci) wizerunku, że ten operator wózka czy inny spawacz to ślamazary życiowe i generalnie pizdy, a nie faceci.

No widzisz, mi zaś chodzi właśnie od samego początku o INDYWIDUALNE WYBORY, nic więcej. Wybory mają jednak to do siebie, że się rozglądasz za kimś, kto Ci odpowiada. Na pewne kwestie nie ma mocnych..

Równość i partnerstwo w relacji to już inny temat.
Nie zamierzam zaprzeczać oczywistemu dla mnie faktowi, że zdrowy związek powinien być partnerski, gdzie oboje partnerzy dają z siebie do wspólnego dobra w miarę po równo. Dlatego, kiedy ktoś wyżej się wielce zdziwił, dlaczego nie chciałbym zarabiać 10x więcej niż partnerka, stwierdziłem, że nie lubię rażących dysproporcji, w drugą stronę zresztą też. Wiadomo, że jest cała masa kobiet, którym to odpowiada. Ja nie zamierzam robić za woła, który odwala większość roboty. Można mnie nazwać "niemęskim", ale mam to w d**ie. Akurat Samotna jest ewidentnie uprzedzona do płci męskiej, choćby z uwagi na pomijanie wielu kwestii czy wątków poruszanych w postach, gdzie odnosi się wyłącznie do kobiecej pespektywy, traktując wybiórczo każdy tekst - aż tak bardzo się tym znowu nie przejmuję.

Schematy czy stereotypy panujące w społeczeństwie niestety mają się dobrze. Wyznacznikiem zaradności czy sukcesu nadal pozostanie dla wielu ludzi wykształcenie, wysokie stanowisko czy chęć do nieustannego rozwoju. Kobiety, być może ze względu na swoje własne preferencje, patrzą na facetów przez swój pryzmat, choćby w kontekście podejścia do życia i kariery zawodowej. Dla wielu osób sam prestiż jest ważny, gdzie jazda wózkiem widłowym będzie zwykłym obciachem a "jedyna słuszna praca" to kierownicze stanowisko w korpo, siedząc za biurkiem przed laptopem. Praca fizyczna dla wielu pozostanie czymś gorszym, czego się będą brzydzić, bo przecież w życiu należy być ambitnym, kreatywnym, pracując umysłowo, podejmując trudne czy odpowiedzialne wyzwania. Tymczasem ktoś właśnie musi tą kostkę brukową wykładać, naprawiać hydraulikę czy wywozić śmieci, jak słusznie zauważył assasin.

W przypadku mojego zawodu, mimo wyższego wykształcenia i skończonych kursów, nieraz spotykałem się z kpiącym wzrokiem znajomych, choć na szczęście nielicznych. "Problemem" okazywał się nawet nienormowany czas pracy, bo przecież porządny człowiek w weekend powinien mieć wolne...Aby wzbudzić ponownie u nich szacunek, musiałbym zarówno zmienić zawód, stanowisko, jak i schemat pracy, czy przestać się w ogóle interesować tym tematem.

Zatem nie liczy się nawet kasa czy stanowisko, ale prestiż. Jeśli kobieta sobie wmawia, że spawacz czy murarz z pewnością będą życiowymi niedojdami, zarabiającymi minimalną, to mogą się nieźle zdziwić, jednocześnie sama będąc mocno ograniczoną. Nadal jednak będzie to ich wybór, kogo sobie wezmą spośród szerokiego grona kandydatów. Osobiście naprawdę mało znam takich przypadków wśród pokoleń od "Y" wzwyż, gdzie różnice między zarobkami, stanowiskami czy karierą zawodową byłyby tak znaczące. Być może u "X" i starszych jest inaczej. W obecnych czasach ludzie dobierają się często w pary tam, gdzie się ze sobą stykają. Osoby po studiach najczęściej biorą sobie partnerów spośród studiujących, bo z takimi mają najczęściej kontakt. Kobiety po studiach z facetami "jedynie" po liceum czy technikum może i bywają, ale jeszcze nie spotkałem się z przypadkiem, kiedy kobieta po studiach wyższych wiąże się z facetem po zawodówce.

Sam, odkąd tylko na studia wyjechałem aż po dziś dzień, obracam się praktycznie wyłącznie wśród ludzi, którzy skończyli minimum choćby liceum czy technikum, gdzie tak naprawdę 99,9 % osób studiowało lub studiuje. Zatem to może nie kierowanie się schematem, że jedynie takie osoby okażą się porządnymi, inteligentnymi czy zaradnymi ludźmi - zwyczajnie nie mam i nie szukam nikogo z innych środowisk, bo nasze drogi się rozjeżdżają.

No właśnie ta ujma na honorze, istnieje głównie po stronie mężczyzn, nie kobiet. To przede wszystkim oni mają problem z samooceną w takim związku. Wzorzec kobiecości i męskości nie jest czymś, co wymyśliłam ja, czy inne kobiety. Zwróciłam tylko uwagę na to, że coś takiego istnieje, co istotnie wpływa na postrzeganie przez mężczyzn silnych kobiet, jako "zagrożenie". Nie mam żadnych kompleksów pod tym względem, jeśli do mnie pijesz. Co więcej, przez chwilę spotykałam się z kimś, kto miał mniej (jednocześnie nie był patologią) i to właśnie on miał z tym problem. Dodatkowo mój kolega, choć pewnie wynikało to z zazdrości, pytał z oburzeniem, jak mogę interesować się takim facetem, twierdząc, że to nie jest tak, że jego pozycja jest taka bez powodu, ale przeciwnie, świadczy o posiadaniu przez niego konkretnych cech, w tym braku inteligencji. Nie do końca zgadzałam się z nim, bo rozumiem, że na decyzje życiowe (czy ich brak) może składać się wiele czynników. Jednak okazało się, że mój kolega w pewnym sensie miał rację. Środowisko, w jakim się przebywa, wpływa na mentalność człowieka, na różne jego cechy, styl bycia, w tym nawet na podejście do kobiet. To oczywiste. Dzieje się tak w mniejszym lub większym stopniu. Zależy jak duże skłonności ma dana osoba do bycia... "gąbką", a na ile zachowuje swój indywidualizm.

Nie uważam, że są samotni. Już pisałam, kobiece standardy są na różnych poziomach i najczęściej ci mężczyźni są z kimś, kto do nich pasuje. Nie oszukujmy się, że zestawienie typu - śmieciarz i ordynatorka, to coś nagminnego, jakaś norma. Czy tam nawet ratownik i ordynatorka... Jedynie można stwierdzić, że coś takiego się zdarza, i tyle.

Myślę, że jednym z największych błędów myślowych omawianych właśnie kwestii jest utożsamianie czy wręcz całkowite łączenie męskości i atrakcyjności z zarobkami, zaradnością czy  pozycją. Znałem małżeństwo gdzie kobieta miała kilka kierunków studiów, 3-4 języki, a jej mąż zarabiał dużo więcej jako właściciel warsztatu samochodowego nie mając nawet matury. Nie raz mieliśmy klientów gdzie oboje w związku po studiach, fakultetach, podyplomowych, z kilkoma językami i oboje pracowali za ledwo średnią krajową. Za wszystko płacili rodzice jednej ze stron po podstawówce zarabiający na hodowli ziemniaków.

Jedna z ostatnich robót jakie mieliśmy to znajomy sprzed kilku lat. Gość po liceum, pracował na magazynie, jego żona kupuje, remontuje i sprzedaje z dużym zyskiem mieszkania. Ona zarabia wielokrotnie więcej od niego, a on pracuje dla niej robiąc te remonty. To ona rządzi całą kasą i takich związków czy małżeństw widziałem znacznie więcej.

I na koniec jeden z najciekawszych przykładów. Moja wykładowczyni ze studiów, bardzo fajna, mega wiedza i świetnie przekazywana, jej wykłady to była przyjemność, a ona sama miała tytuł dr.hab i zajmowała kierownicze stanowisko na uczelni. Jednocześnie była tak niezdarna, że kiedyś się wywaliła na prostej drodze, ciągle coś gubiła i miała problem żeby odpalić prezentację w PowerPoint. Opowiadała, że zatankowała samochód złym paliwem i przez to się spóźniła na zajęcia, tego typu historii miała więcej. Z tego co opowiadała to jej mąż zajmował się jakaś fizyczną robotą.

Panie mam do Was pytanie, bo ciekawi mnie jedna sprawa.

Chodzę do pracy, zarabiam pieniądze, ale z mojego otoczenia nikt nie wie jakie są moje zarobki.

Dosłownie nikt nie wie jakie mam wynagrodzenie.

Kobiety uważają, że jak facet zarabia mniej niż ona, to jest on taki niemęski.

No ale dobra, dajmy na to, że wchodzę w związek z kobietą i... Nie mówię jej ile zarabiam.

Więc ona nie wie, czy zarabia więcej/mniej niż ja.

Co wtedy? Jestem niemęski czy męski?

Przecież to się samo przejawia w różnych sytuacjach.
A jesteś na tyle męski, na ile sam uważasz, że jesteś. To głównie odczucia po Twojej stronie. A z czego wynikają, to już inna sprawa.

Tak jak wyżej pisali.  Nie chodzi tylko o kase. Raczej caloksztalt. Duzo skladowych. Poza tym ludzie sa rozni choc rzadzi prawdopodobienstwo

Po 400+ stronach tematu naprawdę trudno dodać coś oryginalnego... więc nie będzie oryginalnie.

Ostatnie posty orbitowały wokół tematu równości płac w związku, czy facet musi być bankomatem, oraz ogólniej kryteriów doboru partnera.

Zagadnienie kto więcej zarabia jest o tyle zabawne, że jedyna całkowita, gwarantowana równość będzie wtedy, kiedy oboje zarabiają 0 PLN

Jeśli facet musi być bankomatem, to feminizm umarł

Myślę, że jest osobna kwestia atrakcyjności danej osoby jako partnera i osobna kwestia praktycznych kryteriów, czy długofalowy związek z daną osobą jest w ogóle dobrym pomysłem. Zarówno atrakcyjność, jak kwestia bycia dobrym pomysłem, to rzeczy BARDZO indywidualne, no bo ludzie są różni. A nawet na różnych etapach życia różnią się sami od siebie samych. Kiedyś posiadanie takich praktycznych kryteriów wydawało mi się nieco okrutne, na zasadzie "skreślania z góry" albo "odpalania o pierdołę". Z perspektywy patrząc, kwestia zgrania partnerów jest bardzo ważna i robi ogromną różnicę w jakości związku. Kiedyś wydawało mi się, że atrakcyjność nie jest aż taka ważna, a potem zakochałam się naprawdę i wyjaśniło się, co nie grało poprzednim razem.

Człowiek posiadający przeciętne 100 IQ, zanim coś napisze to pomyśli, lub powstrzyma się od pisania na temat, o którym nie ma zielonego pojęcia, ty tym postem udowadniasz że jesteś znacznie poniżej poziomu przeciętnej inteligencji, a najbardziej mnie rozbawiło ostatnie zdanie, mam nadzieje że się nie rozmnożysz.

Można dobrze zarobić na etacie, ale zależy jeszcze na jakim, w jakiej branży. Poza tym ludzie mający problem z wychodzeniem ze swojej strefy komfortu, czyli właściwie ze zmianą, z uczeniem się nowych rzeczy, mają tendencję do tego, by latami pracować dla tej samej firmy, pomimo takich sobie warunków oferowanych przez nią.
Także, co do komfortu, to nie tak, że człowiek musi spędzić całe życie poza jego strefą. Po jakimś czasie, to coś już nie przynosi takich odczuć, początek jest tylko trudny i budzi obawy. To normalne.

Nie, nie pisałam o biednych.
Rzeczywiście potrzeby ludzi są różne. Z mojej perspektywy fajnie jest spontanicznie gdzieś pojechać, spontanicznie coś sobie kupić (bez skrajności), skorzystać z dowolnej usługi, wyjść na obiad, kawę itd., bez zbędnego myślenia o cenach i żałowania sobie czegokolwiek, bo np. "można zrobić to samemu w domu". To nie są sztuczne potrzeby wykreowane przez wielkie korporacje, a po prostu lekkie, przyjemne życie. Do tych sztucznych możemy zaliczyć raczej potrzebę posiadania najnowszego Iphone'a. A za głupie uważam raczej kupowanie rzeczy niskiej jakości.
Co do posiadania dzieci, czy to musi się wiązać z brakiem tej spontaniczności? Odpowiedzialność i spontaniczność nie są chyba antonimami. Przecież to nie jest równoznaczne np. z zakupoholizmem.

No widzisz, czyli można stwierdzić, że spadek dzietności również łączy się z niechęcia do wychodzenie ze strefy komfortu.

To zależy jak to przedstawimy. Niby fajnie, bo nie musisz o nic "walczyć", ale czy życie bez celu jest takie szczęśliwe? Ok, w tym wypadku, utrzymanie tej cukierni na rynku, dbanie o jakość produktów, to też jakiś cel. Ale co z rutyną? 

Oczywiście, nie musimy każdej pasji przeliczać na pieniądze, nawet nie powinniśmy. Jednak ogólnie w życiu na samej satysfakcji nie przeżyjemy. Tak działa świat.

Majętni ludzie to znacznie szersza grupa, niż celebryci. Lenny, to był tylko przykład. Depresja występuje rzeczywiście niezależnie od wielkości posiadanego majątku, przy czym nie musi wynikać z braku szczęścia, a z innych nieprawidłowości w organizmie. Mimo wszystko, jest takie powiedzenie - "Lepiej płakać w mercedesie, niż...". Choć powtórzę, zaczynając ten temat nie miałam na myśli ludzi bogatych.

Dlaczego od razu o skarbcu? O to właśnie chodzi, by na co dzień nie zawracać sobie pieniędzmi głowy. Nie musisz tego robić, kiedy je masz.

Nie, nie. Nie mam na myśli bezsensownego wymieniania modelu na nowszy (auto i tak najszybciej traci na wartości w pierwszych kilku latach). Chodziło mi po prostu o to, że ogólnie pewne marki aut są lepsze od innych, bezpieczniejsze. Kia spłonęła, bo doszło w niej do rozszczelnienia, a nie musiało tak być. Są auta z bardziej odporną konstrukcją. Kia ogólnie jest awaryjna, nawet bez uderzenia potrafiły się te samochody zacząć palić, choć były nowe.

Przecież żeby być takim mechanikiem samochodowym, czy innym fachowcem, trzeba się nauczyć wielu rzeczy. Technologia cały czas się zmienia, jak chcesz utrzymać się w branży, musisz być na bieżąco.
Nieważne, czy na własnej działalności, czy pracując dla kogoś.
Postęp wymusza rozwój.
A jeśli chodzi o kasę? 
Przed końcem roku zepsuła nam się zmywarka.
Facet przyjechał, zlutował jeden kabel i skasował ponad dwie stówki.
Całość zajęła mu maksymalnie dziesięć minut.
Gość ma tylu klientów, że często trzeba czekać kilka dni na swoją kolej.

Jeśli ktoś nie potrafi siebie cenić, to jest problem, racja.
Ale przede wszystkim dlatego, że niskie poczucie wartości rzutuje na całe życie.
Natomiast nie mnie oceniać, w jakim miejscu inny człowiek powinien czuć się dobrze.
Znam takich, co zrezygnowali z wysokich stanowisk, żeby pójść do fizycznej pracy.
Głowa im już wysiadała od nadmiaru obowiązków i ciągłego stresu.

Takie coś działa, kiedy chcesz coś zrobić, ale się boisz.
Wtedy faktycznie warto pchnąć siebie do przodu na siłę.
Choćby po to, by przekonać się, czy diabeł jest tak straszny, jak go malują.
Ale działając bardzo długo wbrew swojej naturze, w końcu pękniesz.
Niektórzy po prostu nie nadają się do pewnych rzeczy.
Przykładowo, jak ktoś mdleje na widok krwi, to nie zatrudni się jako chirurg.
Wyżej była mowa o facetach ze wsi, takich z gospodarstwem.
Nie mam nic do rolników, znam paru i podziwiam, bo to ciężka praca.
Przy czym osobiście nie chciałabym się z kimś takim związać.
Dlatego, że się totalnie nie nadaję, znacznie bliżej mi do paniusi z miasta.
Lubię ładnie pachnieć, fajnie się ubrać na co dzień, boję się różnych robaczków.
Pewnie przez kilka miesięcy bym wytrzymała, jakby mi zależało.
Tyle, że nie wyobrażam sobie spędzić w ten sposób reszty życia.
Musiałabym cały czas być kimś innym, zagryzać zęby, udawać.

Pisałaś o ludziach, którzy muszą liczyć każdy grosz i cały czas oszczędzać.
Moim zdaniem coś takiego jest domeną osób z niższych warstw społecznych.

Tu znowu wszystko sprowadza się do tego, jakie konkretny człowiek ma potrzeby.
Jeden powie, że chce spontanicznie wynająć na weekend domek nad jeziorem.
Innemu zamarzy się pobyt w ekskluzywnym hotelu w krajach arabskich.

Przecież są takie usługi, które jednorazowo kosztują po kilka tysięcy i więcej.

Mam podobnie, wolę kupić droższe, ale mieć coś na dłużej.

Nie twierdzę, że posiadanie dzieci oznacza brak spontaniczności.
Po prostu mocno ją ogranicza, zwłaszcza w początkowych latach.

Oczywiście, tylko ma to inne podłoże, niż cieszenie się z pracy na niższym szczeblu.
Prędzej osoba wykształcona i robiąca karierę nie zdecyduje się na potomstwo.
Z moich znajomych, którzy są zatrudnieni na przykład w marketach, większość ma dzieci.

Widzisz, ja nie postrzegam tego jako życie bez celu.
Raczej jako życie z celem, do którego już dotarłeś i postanowiłeś zostać.
Nie szukasz kolejnej destynacji, bo czujesz się dobrze tu, gdzie jesteś.
Ktoś musi mieć ciągle nowe wrażenia, inny kocha rutynę.
Nie ma jednego słusznego sposobu na życie.

Oczywiście, ale podałaś przykład gwiazdora, więc pociągnęłam temat.
Wiadomo, nie wpadasz w depresję, bo na konto wpłynął kolejny milion.
Bardziej chodzi o tryb życia, bardzo intensywny, stresujący.
Strach, że któregoś dnia podejmiesz błędną decyzję i wszystko przepadnie.
Różne niedogodności, które niesie za sobą chęć utrzymania życia na wysokim poziomie.
Nie każdy udźwignie tak duże obciążenie psychicznie i fizyczne. 

Żeby móc totalnie nie zawracać sobie nimi głowy, trzeba ich mieć bardzo dużo.
Jak zarabiasz dziesięć tysięcy na rękę, to nadal nie wszystko możesz kupić.
Na mieszkanie bez kredytu musisz odkładać kilka lat.
A przecież wielu ludzi nie ma takiej kwoty nawet we dwoje.

Wiele osób się po prostu nie zna na takich rzeczach.
Kobiety czasem kupują jakiś samochód, bo ładnie wygląda.
Zresztą, przecież wszyscy nie przerzucą się nagle na inną markę, bo ktoś miał awarię.
Choć oczywiście rozumiem argumentację.

Czasy się zmieniaja

Gwarancja podstawowa: 7 lat lub 150 000 km. Gwarancja na perforację blach nadwozia: 12 lat lub 150 000 km

Sprawdz u innych

Wczoraj miałem kolejny incydent potwierdzający hipergamiczno-samolubną naturę kobiet. Udałem się do Lidla na zakupy, między półkami napotkałem byłą per koleżankę, co do niej startowałem pod koniec gimnazjum. Co oczywiście skończyło się olaniem mnie, ale do rzeczy. Na początku nie poznałem jej, ze względu, że dużo czasu minęło od tamtego czasu. Po krótkiej wymianie zdań udałem się potem do mieszkania z zakupami.

Wieczorem dostałem od niej wiadomość na Facebooku, w czasie dwu godzinnej rozmowy wygadała się, że wróciła do rodziców... z dzieckiem półrocznym. Facet ją zostawił, że "nie miał dla niej i dziecka czasu" blabla. Zaczęła zadawać pytania standardowe dla kobiet w tym wieku, czyli ile zarabiam, czy wynajmuje mieszkanie/czy mieszkam z rodzicami. Trochę podkoloryzowałem odpowiedzi, co zaowocowało po kilku wymianach zdań pytaniem, co robię na weekendzie, bo otworzyli nową pizzerię XYZ, czy nie chciałbym się z nią przejść. Odpowiedziałem jej, że mam inne plany, a gdybym miał wolny czas, to wolałbym się sam tam przejść lub z kumplem, niż z nią, bo swoje pięć minut miała. Koleżanka odpowiedziała na to litanią, że nie dziwi się, że jestem nadal kawalerem. 

Ze wszystkich rzeczy na świecie, które nigdy się nie wydarzyły, ta nie wydarzyła się najbardziej.

Mnie to akurat nie dziwi. Mam okazję "obserwować" związek z rolnikiem i chociaż facet absolutnie nie jest prymitywem, to sama wiałabym, gdzie pieprz rośnie. Tyle że nie przez jego osobę, a przez wszystkie, hm, konsekwencje jego pracy.

Oczywiście na pierwszy rzut oka to bardzo rozsądne i tak dalej, ale... Ale bardzo ogólne. Ogólne na tyle, że podpisałby się pod tym i ten, kto wg Ciebie wegetuje, i ten w białym kołnierzyku. Dla każdego walka o przetrwanie i bezmyślna pogoń za kasą będą obejmować inne poziomy życia. I większość - tak jak Ty tutaj - uzna zapewne, że ich podział to ten rozsądny, a oni sami są właśnie pośrodku, pomiędzy nędzną wegetacją a tym dzikim nienasyceniem.

Wiesz, moim zdaniem, jeśli ktoś chce czerpać z życia garściami, mieć dużo pieniędzy, przywilejów, być sławny, pławić się w luksusach, generalnie bardzo zależy mu, aby trafić na sam szczyt, to też jest w porządku. Czasem tylko współczuję, gdy widzę, że ktoś zapętlił się w swojej gonitwie i zamiast oczekiwanych profitów, ma z tego kolejne problemy ze zdrowiem i coraz gorsze samopoczucie. Po prostu nie uważam tego w żaden sposób za obligatoryjne. Każdy ma prawo wybrać własną drogę, wraz ze wszelkimi konsekwencjami. To, że pewna grupa ludzi ma mniejsze potrzeby, nie czyni ich z automatu leniwymi, a ich życia mniej wartościowym. Bywa, że skromnie żyjący człowiek jest bardziej szczęśliwy, niż ten bogacz, który z pozoru ma wszystko, o czym tylko zamarzy. Tak, jak pisałam wcześniej, jeden wytrzyma mocne obciążenie, inny po pewnym czasie ugnie się pod ciężarem, złamie jak suchy patyk.

Proszę się ze mnie nie śmiać!
A tak serio, to zdarza mi się korzystać z promocji.
Na przykład, gdy wiem, że za moment będę mogła kupić coś za ułamek regularnej ceny.
Albo gdy oferują coś taniej, jeśli weźmiesz większą ilość, a na pewno to wykorzystam.
Chemia gospodarcza ma długą datę przydatności, podobnie jak wiele kosmetyków.
Jestem już na tym etapie życia, że się cieszę, jak trafię na fajny rabacik

Szczerze mówiąc, nie przeszkadzałoby mi samo mieszkanie na wsi, jeśli byłaby to taka nowoczesna wieś.
Przy czym uważam, że nie nadawałabym się do prowadzenia gospodarstwa rolnego.
To nie moja bajka, kompletnie siebie nie widzę w tej roli.