30lat i cały czas sam - Netkobiety.pl

Shini, ja Ci wierzę że Ty próbujesz i nie wychodzi - zwróciłem tylko uwagę na podobną - w mojej opinii - formę kumunikowania którą masz Ty i niektórzy z podobnym problemem z tego forum. Ciekawi mnie zatem czy jest to związane z podobnym działaniem waszego mózgu, podobnych traum które mogliście przejść w szkole czy jakichkolwiek innych podobieństw.

Każdy z was wymaga indywidualnej pomocy, czy to terapeutycznej czy farmakologicznej.

Też zobacz jak to z naszej perspektywy wygląda - załóżmy że przychodzisz na forum i piszesz, że masz zieloną wysypkę na prawym policzku. My tu się głowimy i troimy co ci może być, ale zakładam że nikt z nas nie jest dermatologiem żeby Ci dokładnie powiedzieć co ci dolega. Ale jak pójdziesz do specjalisty to on może mieć 30 podobnych przypadków takich jak Ty i będzie wiedział jak Ci pomóc od ręki.

Mogą być różne przyczyny - trauma z gimnazjum, trudne relacje z rodzicami, czasami są nawet takie hardcorowe historie jak molestowanie w bardzo wczesnym dzieciństwie o którym nie pamiętamy, może jakieś zaburzenia neurorozwonowe, Autyzm, Asperger, zespół lęku uogólnionego. Nikt na forum nie będzie Ci w stanie pomóc bo po prostu nie mamy do tego kwalifikacji.

To nie zadziała w ich przypadku - raz, że mają, w sumie słuszne, przekonanie że "ludzie mają o nas złe przekonanie po tym co piszemy na forum, w realu jesteśmy inni, bylibyście do nas uprzedzeni", a dwa, że to nie jest tak że posadzisz koło siebie dwóch samotnych introwertyków i oni się dopełnią bo i jeden i drugi samotny.

Ja jestem na fejsie dodany do lokalnych dla mojego dużego miasta grup typu "Wspólne aktywności" - tam się pojawia co jakiś czas jakiś post że ktoś poszukuje znajomych (bo np. dopiero co wprowadził się do miasta), często odpisują im te same osoby, już któryś miesiąc z rzędu. Tak samo jak ostatnio jakaś dziewczyna napisała że spotkała się z taką grupką przypadkowych osób z tej grupy i dwie nie przyszły, a z tych 4 co przyszły to jedna mówiła non stop o sobie a reszta milczała jak grób.

Dopóki tacy ludzie nie zrozumieją co jest ich osobistym problemem w nawiązywaniu satysfakcjonujących relacji z innymi ludźmi, to mogą chodzić co tydzień na imprezy dla 100k osób i dalej będą samotni.

Wciąż uważam, że jakbyś znalazł sobie jakiegoś dobrego kumpla z dużą ilością wolnego czasu, z którym chodziłbyś w te różne miejsca to byłoby ci łatwiej poznać dziewczynę.
Jeśli kobiecie spodoba się z wyglądu jakiś facet to często chętnie przysłuchuje, przygląda się rozmowie tego faceta z jego osobą towarzyszącą, bo może go w ten sposób dyskretnie lepiej poznać i ocenić (o czym mówi, ton głosu, mimika, itd.) Jeśli pójdziesz do knajpy sam to nie ma tej możliwości, bo sam ze sobą nie będziesz przecież gadał. Dodatkowo dziewczyny raczej nie zagadują do facetów siedzących samotnie w kawiarni, bo kto normalny chodzi do kawiarni sam w Polsce? Zazwyczaj robią to ludzie będący w podróży, ewentualnie jacyś biznesmeni (tych idzie poznać po ubiorze). Kawa w kawiarni w Polsce jest cholernie droga i średnio smaczna (w porównaniu do Włoch czy Hiszpanii, gdzie pyszną kawę kupisz za 0,7-1,5 eur) i jeśli się już tam idzie to raczej na randkę czy na spotkanie z przyjaciółką.

Dlaczego od razu powędrowały Twoje myśli w kierunku kobiet? Co z jakimiś męskimi przyjaźniami albo koleżeństwem? Raka podobnie ma, od razu schodzi na tematy damsko-męskie, kiedy wy nawet kumpla nie macie. A to mogłoby wam nieco pomóc się uspołecznić.

Ok to jest ciekawe, w życiu bym nie pomyślał, że ktoś mógłby mieć takie rozkminy. Szczególnie z tym chodzeniem samotnie do kawiarni, faktycznie kiedy ja to robię w zdecydowanej większości przypadków jestem tam jedyną samotną osobą ale żeby uznawać to za dziwne albo, że ten ktoś na pewno się śpieszy. Ja czasami chodzę nawet do Starbucksa i płacę 25 zł za latte, które potem samotnie wypijam.

Rozruszanie towarzystwa nigdy nie było moim celem i same szanse znalezienia się w sytuacji umożliwiającej coś takiego są raczej niewielki, w końcu nie jestem typem imprezowicza. I na pewno nie na trzeźwo ale po wprowadzeniu wystarczająco dużej ilości % mogłoby być różnie.

Bo to ostateczny cel. W kwestii relacji z innymi facetami mam jednego przyjaciela, jednego trochę dalszego kolegę i grupkę znajomych z treningów i tyle mi wystarcza. Nie czuję potrzeby posiadania większej ilości męskich kolegów choć oczywiście nie odmówię jeśli ktoś taki się pojawi. Z tymi obecnymi dobrze się dogaduję, fajnie się rozmawia, fajnie się trenuję, z tym przyjacielem co weekend gramy online i spotykamy się co parę tygodni na mieście. Nie licząc tego jednego to jakichś wspólnych wyjść z tego nie będzie, o pójściu na podryw nie ma nawet mowy z bardzo protego powodu. Albo dawno są zajęci i nie muszą szukać albo z różnych powodów nawet nie próbują tego robić. Poza tym takie typy imprezowicza czy podrywacze zawsze mnie odrzucały więc raczej nie miałbym takich kolegów czy tym bardziej przyjaciół. Także jak widać mam "kumpli"(nie lubię tego słowa) ale to nie zawsze oznacza to samo co w przypadku twoim czy ludzi z twojego otoczenia. Ja nie potrzebuję się uspołeczniać, imprezować, chodzić po klubach itd tylko znaleźć dziewczynę, najlepiej podobną do mnie żebyśmy razem sobie podróżowali, razem wyjechali pod ten namiot, razem trenowali, razem próbowali nowych aktywności czy nawet wspólnie siedzieli w "piwnicy" i oglądali anime, filmy albo grali w gry, oczywiście w czasie wolnym od pracy. Jedyne czego faktycznie potrzebuję i co można uznać za "uspołecznianie się" to zwiększanie umiejętności społecznych w sensie rozmowa, asertywność i decyzyjność. Nabranie obycia wśród ludzi i nie stresowanie się przebywając w tłumie lub większej grupie.

No ale najpierw trzeba mieć z kim się umówić. My jesteśmy z zupełnie różnych regionów Polski, więc trudno byłoby to sensownie rozplanować, a nawet gdyby udało nam się spotkać, to i tak regularne spotkania nie wchodziłyby w grę.

No a jak! Kiedyś Raka mnie nawet rozczulał, myślałem że to taki biedny misio zapomniany przez Boga i ludzi. Ale jak poczytałem te jego obrzydliwie prorosyjskie, mizoginiczne i urojone komentarze na wykopie to już się z tego wyleczyłem. Ale trzeba mu przyznać że i tu i tu ma taki sam sposób narracji.

Proponuję nauczyć się czytać ze zrozumieniem.

Nr 1 wybieram

Czy ty myślisz, że ja ją o to zapytałem przy pierwszym spotkaniu? Pies był tylko sposobem na rozpoczęcie pierwszej rozmowy, kolejne kilkanaście jeśli nie kilkadziesiąt było już normalnie. O spotkanie poza kawiarnią zapytałem ze dwa miesiące po tej pierwszej rozmowie.

Ta od uszek i ogonów wciąż jest i już się umówiliśmy, że się widzimy na następnym evencie pod koniec lipca. 

Myślisz tak bo niezrozumiałe jest dla ciebie to, że ktoś może nie potrafić nawiązywać relacje. Ludzie tacy jak ja muszą próbować różnych sposobów i uczyć się co działa, a co nie. W kwestii relacji damsko-męskich od zera, od najprostszych form kontaktu. Przypominam, że ja dopiero z forum mając ponad 25 lat dowiedziałem się o istnieniu czegoś takiego jak kobiece sygnały, że pewność siebie jest mega ważna albo, że kobiety zwracają szczególną uwagę na coś takiego jak postawa, głos czy zapach.

Idąc tym tropem to ja poznaję kilka osób dziennie. Także też tego nie rozumiem.

Bo jest. Tylko ty rozumiesz męską pewność siebie przez pryzmat goryla walącego się po klacie czy innego Alvaro ze złotym łańcuchem na szyi i szelmowskim uśmieszkiem pod cienkim wąsem 'hej maleńka, wierzysz w miłość od pierwszego wejrzenia, czy mam przejść przed tobą jeszcze raz?".

Pewność siebie w tym wypadku będzie wyrażona właśnie zdolnością do swobodnej komunikacji, lekkiej i niewymuszonej rozmowy.

To jest właśnie ta zdrowa pewność siebie.

Ale to, to niestety nie jest prawdą. Średnio ładna kobieta ma takich interakcji na pęczki niemal każdego dnia i takie rozmowy są prowadzone życzliwie, ale w kierunku jednoznacznego i definitywnego zakończenia, aby po godzince czy dwóch już nawet nie pamiętać kolesia.

To nie są żadne specjalne warunki. Jadąc metrem widziałem kolesia, który miał zajebiste buty. Po prostu podszedłem, powiedziałem, ze bardzo podobają mi się jego buty i zapytałem co to za marka. Pogadaliśmy kilka stacji i tyle.

Później będąc już z żoną mijała nas panna z mega uroczym psiakiem na rękach, to ją zagadaliśmy o pieska i wymieniliśmy się kilkoma doświadczeniami. Ot i tyle. Dosłownie kilka zdań.

To są takie normalne sytuacje życiowe. Nie ma w tym nic nadzwyczajnego, ani żadnych dobrych warunków czy czegokolwiek. To jest tak, jak Salomonka napisała: "Pogadaj jak człowiek z czlowiekiem, nie wywyższaj się, nie udawaj kogoś kim nie jesteś, czasem otwórz się, nie za wiele ale troszeczkę."

Ty wybierasz uciekać przed takimi interakcjami lub ich nie widzieć. Bo to nie jest tak, że takich okazji nie masz.

Shini, ty pisałeś w jakimś innym wątku, że dla ciebie tzw. small-talk to bez sensu, bo jak się nie ma nic do powiedzenia to lepiej milczeć. A od czego się zaczyna takie poznawanie ludzi w wielkim mieście, jak się ich wyławia z tego tłumu? Ano używając small-talk się to robi. . Bo od tego się zaczyna każda znajomość zawierana z obcym a przypadkowym człekiem. Nie ma zmiłuj, albo zmienisz podejście do small-talk albo nie używaj argumentu, że w mieście ludzi więcej i łatwiej kogoś poznać

Przy okazji - jak się nie lubi small-talk lepszą opcją jest skierowanie się nie w stronę ogólnodostępnego tłumu ale w stronę grup obcych ludzi ale nieco ukonkretnionych, którzy na przykład uczestniczą w jakiejś aktywności, na temat której ma się coś do powiedzenia. Takich grup, co do których wiadomo na wstępie, że coś cię z tymi obcymi łączy. Rajd rowerowy na przykład - bo ludzi uczestniczących łączy jeżdżenie na rowerze, a to jest temat sam w sobie.

A włączania się "trybu szukania dziewczyny" to nie ogarniesz i nie zmienisz na inny , póki nie wykonasz pracy wstępnej, ten tryb to skutek iluś innych rzeczy, taki efekt finalny.

Nie mam, wszędzie jeżdżę samochodem, jak już jadę to Warszawy to też samochodem i tak samo poruszam się po mieście. Już chyba z rok nie jechałem żadną komunikacją miejską. W pracy też takich okazji nie mam. Jedynie jak w wolny dzień czyli w weekend specjalnie gdzieś pojadę, na przykład do tego centrum handlowego. To są dosłownie jedynie okazje by w ogóle przebywać wśród ludzi innych niż ci, których mam na co dzień.

Próbowałem zapisując się na sztukę walki ale niestety dziewczyn tam za bardzo nie ma. Nawet jak pojadę na jakieś wydarzenie gdzie jest więcej ludzi, z głównej siedziby klubu lub nawet z innego klubu to kilka dziewczyn się trafiało ale wszystkie albo starsze i dawno zajęte albo nastolatki. To jedyne zajęcia grupowe jakie mam w okolicy.

Ten tryb był chyba odkąd pamiętam, już w liceum go miałem.

Chodzisz na siłownie, trenujesz sztuki walki, masz współpracowników, sąsiadów, ludzi w sklepach, klientów waszej firmy, bierzesz udział w konwentach czy różnego rodzaju eventach związanych z anime itp. Okazji masz od groma nawet przy twoim trybie.

Przeciwnie. Jeśli Twój komplement jest szczery i wypływa naturalnie, to świadczy o spontanicznym i życzliwym podejściu do ludzi, do świata. Osobiście nie mam z tym problemu, żeby powiedzieć komuś, że coś zrobiło na mnie wrażenie. Widać wtedy, że drugiej osobie jest po prostu miło. To są drobne gesty, a jednak dzięki nim w ogóle robi się wokół nas przyjemniej.
Zresztą sama też dostaję takie informacje od zupełnie obcych ludzi i o ile ktoś nie chce mnie po prostu zaczepić, szukając przy tym jakiegokolwiek pretekstu, to nie przyszłoby mi do głowy, że coś jest z nim nie tak.

Sądzę jednak, że ważne są tu intencje i sposób, w jaki się to zrobi.

a ja tak zagadalam. spodobala mi sie czyjas kurtka i chcialam kupic taka sama, wiec normalnie podeszlam, powiedzialam fajna kurka i sie spytalam w jakims sklepie kupiona. nie widze w tym nic creepy. nie chcialam jej przeciez ukrasc. jesli mi ktos mowi, ze np mam ladny kolor czegos tam to tez dziekuje, a nie mysle, ze ktos jest creepy.

Byłem na tej wizycie u psychologa i podczas rozmowy dostałem odpowiedź "Tak, masz szanse na znalezienie znajomych i dziewczyny czyli tego co oczekujesz. Tylko musisz sobie zadać jedno pytanie. Czy masz wystarczająco dużo czasu, sił i pieniędzy?". Wytłumaczyła mi, że muszę się zastanowić czy warto poświęcać np następne 5 lata życia i kilkanaście tysięcy zł żeby móc znaleźć kolegę z którym mógłbym rozmawiać czy pójść na jakąś domówkę. A i tak nie ma gwarancji, że uda się kogoś znaleźć. Jest szansa, że włożę ten czas i pieniądze a i tak nic z tego nie będzie i będę w tym samym miejscu co teraz.

P s chodziło  mi o to czy maszz    na tyle  fajnaprace czy  są możliwe np  jakieś  nadgodziny, zależy jak doświadczenie zawodowe i takie tam

Pora trochę ożywić ten temat. Co sądzicie o tym wywiadzie:

https://www.youtube.com/watch?v=Ztjfcai … nel=balans

Powiem Ci coś w sekrecie, aby poznać nowe osoby, znajomych czy przyjaciół, wcale nie trzeba inwestować dużych pieniędzy. Tak poprawdzie jeżeli przeliczasz poznawanie ludzi na pieniądze w jakimś tam stopniu to cienko to wróży Ci. Jak Cię na coś stać to korzystasz i potem cieszysz się chwilą a jak nie to szukasz rozrywek na które Cię stać. Najlepszych ludzi poznaje się wtedy jak masz luźne podejście a nie spięty jak pasek od spodni u szreka...

Właśnie o to mi chodziło czy się zgadzacie z tym co mówiła. Faceci mają na prawdę kiepskie czasy skoro nawet kobieta już otwarcie to przyznaje.

Nie zrozumiałeś w ogóle przekazu, na poznawanie nowych ludzi nie wydajesz pieniędzy w ogóle. Pieniądze wydajesz na przyjemności, spływ kajakowy, wycieczki na których poznajesz nowych ludzi, a jak masz znajomych to wydajesz na wspólne wyjazdy, ale dalej to jest wydawanie na własne przyjemności. Więc ciężko to liczyć jako wydawanie pieniędzy na poznawanie nowych ludzi.

Tak samo z zadbaniem o siebie to raczej nie robi się aby kogoś poznać czy się przypodobać panience, tylko dla siebie samego, i tak fryzjer kosztuje maks 100-200 raz na miesiąc, ubrać się, można stylowo i nie trzeba do tego kupować markowych rzeczy. A kobieta wyczuje odrazu, gdy ktoś  ładnie się ubierzesz, ale nie jest to jego naturalny styl i chce się przypodobać.

Reasumując to wszystko co można nazwać grubymi wydatkami to jest nic innego jak inwestycja w samego siebie. Zdrowa pewność siebie, poczucie własnej wartości, własne zainteresowania i przedewszystkim charakter, dla mnie to podstawa przykładowo.

Ładnie podsumowane.

Wydawanie pieniędzy na znalezienie się w sytuacjach, w których można ludzi poznać? No chyba że na bal dla singli poszukujących pary czy jakiś wieczorek zapoznawczy w sanatorium. Moim zdaniem zdrowsze jest wydawanie pieniędzy na znalezienie się w sytuacjach dla siebie fajnych, sprawiających frajdę, przyjemność. Wtedy tak czy tak ma się zysk, ludzie przy okazji. Tyle że to wymaga zaistnienia czegoś , co się samemu lubi. Rozwijania tego z upodobaniem. Jak człowiek sam sobie sprawia przyjemność to niejako przy okazji ma dobry humor, nie jest spięty i w naturalny sposób pokazuje się od swojej ciekawej strony.

Shinigami, z tym ubieraniem się to patrz: powiedzmy ubierasz się jakoś i sam się sobie podobasz.  Zakładam, że serio lubisz siebie w tym, co na grzbiet wkładasz. Zaczynasz się ubierać inaczej uznając, że kobieta ma jakieś inne oczekiwania. I co? Pomijając drobiazg taki, że konkretne kobiety mają wielce zróżnicowane oczekiwania to  w sumie się przebierasz w ciuchy, które tobie samemu się nie podobają. No bo gdyby ci się podobały, to byś je nosił sam z siebie. "Stajesz się" kimś, kim nie jesteś. Towarem w opakowaniu, które ewidentnie zakłamuje zawartość. Na udawaniu daleko się nie zajedzie.
Są sytuacje, w których mężczyzna "powinien" mieć na sobie garnitur. Społeczne takie.  Są mężczyźni, dla których ten garnitur jest ubiorem naturalnie zgranym z całą resztą. Oraz ci, dla których jest czymś narzuconym przez sytuację. Po tych drugich na kilometr widać, ze są w nie swojej skórze, są spięci, inaczej się ruszają, nawet czasem inaczej mówią. Tracą na atrakcyjności z marszu, tylko dlatego że mają na sobie coś, co nie jest "ich". Przykład z garniturem jest skrajny, ale mechanizm dotyczy ubrania ogólnie.
Dalej - załóżmy, że taki przebrany (ubrany inaczej niż ci się podoba) zawrzesz znajomość. I co, będziesz kontynuował to przebieranie się czy w którymś momencie jednak przeskoczysz w odzież, która się tobie samemu podoba?

Kobiety mają podobnie, tak punktowo z ubieraniem się. A przecież wybór jest.

Muqin dziękuję za piękne uzupełnienie mojej wypowiedzi, bo z tym ubiorem to jest dokładnie jak mówisz, jak ktoś ubierzesz coś w czym nie chodzi i nie lubi widac to na kilometr. Z kobietami tak samo łatwo to rozpoznać;)

A czemu nie mają żadnego poczucia stylu, czy sensownego ubrania się to nie wiem 

To zależy jak na to spojrzysz,  akurat ja mam rąk, że z bluzami nie mam żadnego problemu kupić, natomiast że spodami to jest masakra albo jak getry albo jak worki,  i bez wizyty u krawca nie przejdzie, kiedyś byla w Polsce taka marka f&f tania ale jej rozmiarowka idealnie pasowała ^^

Więc jak się łatwo domyślić kupowała większy rozmiar a potem u krawca dopasowywało się.

Przykład kupuje bojówki na ryby, i w pasie i na tyłku jest ok ale w łydkach to jak getry albo rajstopy... wiesz o co chodzi ?

Tak f&f było w Tesco tylko mieli na spodniach tyle rozmiarów, że łatwo było coś dopasować, co prawda straighty, dalej byly delikatnie opięte, ale wyglądało to dobrze.

U mnie to wygląda tak mało w pasie a dobrze zbudowane lydki i uda ^^
Dla mistrzostwem było jak na wyjeździe potrzebowałem na szybko smoking kupic^^ Pani pomierzyłam i przynosi zestawie marynarkanidealna a nogi nawet przez nogawkę w spodniach nie byłem w stanie przełożyć ^^

Skoro masz podobny problem, to rozumiesz mnie^^ czasami można się pośmiać z tego^^

Pricsilla, mam to samo! Jak się u góry dopina w okolicach talii jest nadmiar rozmiarów średniego namiotu, ze spodniami podobnie - dobre w talii (teoretycznie) nie przechodzą przez biodra, jedyne dżinsy pasujące to opcja szyta na Amerykę Południową, w Polsce słabo dostępna. Czyli - łączę się w bólu i składam wniosek o przyjęcie do klubu .