30lat i cały czas sam - Netkobiety.pl

Ale żeby była zainteresowana to musisz najpierw sam ją zainteresować Ja wierzę że masz czym, no ale od czegoś trzeba zacząć.

Może akurat w twoim otoczeniu nie ma nikogo odpowiedniego, więc trzeba poszerzyć zakres poszukiwań.

Wspominałam. Wiesz czemu? Bo masz zrypane podejście do związków, kobiet i seksualności i byś kobiecie krzywdę zrobił toksyką. A nie dlatego, że masz upośledzenie, które Cię wyklucza ze związku. Jeżeli masz, to go tu nie widać w rozmowie.
A podejście zawsze można przepracować i zmienić.

Więc w Twoim przypadku nie jest tak, że fizyczne ograniczenia sprawiają, że nigdy w związku nie będziesz.

I ja już pisałam, że dla mnie prostytutka nie jest czymś upokarzającym.

Widzisz, ja bez problemu jestem w stanie do ludzi zagadywać nawet obcych, no ale siedzę na kasie więc to mi się przydaje (tak wiem marnuję sie po studiach, wszyscy w robocie mi to mówią, ale wziąłem pierwszą lepszą robotę żeby chociaż zobaczyć jak wygląda praca)

Mówisz że jesteś dobrym słuchaczem, jedną niezwykle cenną umiejętność już masz. Tutaj przechodzimy do kwestii rozmowy o sobie - musisz częściej to robić, bo druga strona też się chce coś o tobie dowiedzieć. Na pewno masz dobre strony, postaraj się je zaprezentować.

Oczywiście, że tak. Jestem przekonana, że zupełnie naturalnie i po ludzku większość osób bardziej angażuje się w relację, która stanowi dla nich dużą wartość. Jeśli więc w czyjejś świadomości utkwi przekonanie, że "jak nie ten, to inny" czy "nie ta, to inna", to po drodze pojawia się niewielka motywacja, aby się starać. Analogicznie wygląda to już podczas dokonywania decyzji w aplikacji - dopóki ktoś nie okaże się dla nas wartościowy, a wiemy, że mamy spory wybór, to nasze zaangażowanie może być znikome.

Nie jest żadną tajemnicą, że dużą, a nie wiem czy nie największą, rolę w hamowaniu przez mężczyzn uzewnętrzniania swoich emocji, pełni wychowanie i powtarzane z pokolenia na pokolenie dosyć krzywdzące slogany "chłopaki nie płaczą" czy "co się mażesz, baba jesteś?". Osobiście uważam, że główną winę ponoszą rodzice i inni dorośli, którzy powinni być bardziej świadomi, a uczestniczyli w całym procesie dorastania młodego człowieka. To, że byłeś wyszydzany za okazywanie własnych emocji, to również efekt wychowania, przy czym tutaj po stronie tych, którzy wyszydzali, mając wcześniej wbite przekonanie, że to jest niemęskie. Gdyby tego nie było, ich reakcje na pewno byłyby inne.

Ja generalnie wiem, do czego dążysz, ale... tu nie ma wrodzonych preferencji. Rozumiem, że chciałbyś winić za to kobiety, zauważ jednak, że jeżeli weźmiemy pod uwagę okres dorastania, to częściej to jednak ojcowie, a nie matki, usiłują swoim synom przekazywać i narzucić jedyny słuszny model emocjonalności. Ponadto, choć to się akurat mocno zmienia, jeszcze wcale nie tak dawno trudno było spotkać tatę ze swoim dzieckiem w piaskownicy czy na spacerze w wózku, a to też wiele mówi na ten temat. Ojciec, także ten zdystansowany i chłodny, jest pierwszym męskim wzorcem dla dziewczynki i ona ten wzorzec niesie potem ze sobą przez całe życie, szukając kogoś do niego podobnego. Często nie jesteśmy tego świadomi, ale tak właśnie działa nasza psychika, że powielamy pewne wzorce. Trzeba sporej dojrzałości i samoświadomości, żeby to przełamać.

Ja naprawdę nie mam z tym problemu, ale dlaczego to my mamy czuć się odpowiedzialne za wychowanie Twoich kolegów i koleżanek, którzy z Ciebie szydzili? Możemy odpowiadać jedynie za dokonywane przez siebie wybory, a nam emocjonalnie opanowany mężczyzna kojarzy się z poczuciem bezpieczeństwa i stabilizacji. Opanowany to nie znaczy jednak niewrażliwy.

W tym miejscu można się jeszcze zastanawiać, co się w Twoim życiu wydarzyło, że reagowałeś tak silnie, że rówieśnicy aż Cię piętnowali. Naprawdę trudno mi sobie wyobrazić, jakiej skali to musiała być emocjonalność.
Sama pamiętam kolegę z klasy (późna podstawówka), któremu zmarł tata - kiedy płakał na wspomnienie o nim, NIKT z niego nie szydził. Poza tym nie przypominam sobie innej tego typu sytuacji.

Rumunski, napisałam, że konieczność płacenia za seks wydaje mi się upokarzająca, bo tak to czuję, co jednak nie znaczy, że Ty musisz czuć tak samo. Moim zdaniem musisz wsłuchać się w siebie i będziesz wiedzieć, czy ten fakt, że jest to jedyna metoda, by mieć seks, w jakiś sposób Cię upokarza.

Kluczem są emocje jakie przeżywają dwie osoby. Trzeba myśleć za siebie i za nią. Musielibyśmy rozważyć konkretne przypadki, bo to jest jak dobro i zło -- nie wolno kraść, ale czasem trzeba... nie wolno kłamać, ale czasem trzeba.

Przykładowo jeśli ona się rozczula jak widzi małe kotki, albo dziecko w wózku, to jeśli mężczyzna też się wtedy rozczula, to jest okej, to bardzo dobrze. Jak ona ma na końcu filmu w kinie załzawione oczy i on też, to jest naprawdę zupełnie dobre.

Ale jeśli on ma stres w pracy, a w domu jęczy nad tragiczną swoją sytuacją, blady ze strachu, i jeszcze z nią rozważa wszystkie detale, to nie jest dobre. Ona go żałuje, martwi się o niego, boi się razem z nim. To nie jest dobre. To jakby przełożenie ciężaru na jej barki, pokazanie, że jeśli nie weźmie trochę udręki, to ten jej mężczyzna się załamie. Chyba że się już znają jak łyse konie i relacja się nie psuje od wywlekania smutnych spraw. Ale nawet w małżeństwie żona chyba lepiej się czuje jak mąż mówi "Mam kłopoty w pracy, ale nic się nie martw, jakoś to ogarnę...".

Jak on pisze "Tęsknię..." to jest toksyczne wyznanie. Brzmi "Cierpię, ratuj mnie, twoja obecność jest jedynym lekarstwem.". Obciążenie.    "Pożądam Cię", "Pragnę Cię", "Marzę o Tobie" -- uzewnętrznienie emocji, uczuć, ale te są pozytywne, dodają skrzydeł osobie, która jest odbiorcą takich wiadomości.

-- Zauroczyłem się w Tobie...
-- Yyy? To źleee...
-- Dlaczego?
-- Bo będziesz cierpiał -- (a może nawet pomyślała "bo będziesz mnie naciskał", "może stalkował", to dla mnie niebezpieczne, "bo będziesz tęsknił, a ja nie chcę Cię z tego ratować, bo ja nie czuję zauroczenia")
-- Nieee... nie będę cierpiał. Właśnie będę się cieszył, że znam dziewczynę, do której uciekam myślami w wolnych chwilach.

Mniej filmów o Robocop"ie.

Otóż to. Nie każdy obnosi się na lewo i prawo ze swoimi problemami i kłopotami. To, że ktoś nie okazuje słabości lub nie mówi o swoich lękach nie znaczy że ich nie ma. Natomiast wiadomo że jakikolwiek portal randkowy ani też randki nie są do tego dobrym miejscem.

Każdy ma problemy. Kobieta, która marzy o mężczyźnie, z którym będzie szła przez życie chyba nie chce takiego, z którym będzie przede wszystkim odczuwać ciężar jego problemów.

Wobec tego nie zgadzamy się, bo moim zdaniem to są kwestie wrodzonych preferencji. Mężczyźni również preferują młodsze lub wyglądające młodziej partnerki i jest (przynajmniej dla mnie) oczywiste, że faktyczne przyczyny tego zjawiska nie są kulturowe tylko biologiczne. Kultura i wychowanie nie spadły z nieba. Są często wytworem biologicznych charakterystyk naszego gatunku.

Podobnie to matki, a nie ojcowie, strofują swoje córki, żeby dbały o wygląd, odpowiednie uczesanie itd. Również dziewczynki w procesie socjalizacji przebywają i bawią się z innymi dziewczynkami i często naśladują sposób ubioru i wygląd swoich najpopularniejszych koleżanek. Nie zmienia to faktu, że przyczyną kompleksów urodowych tak powszechnych wśród kobiet, są męskie preferencje ewolucyjne.

Nie biorę pełnej odpowiedzialności za to, że jakaś nastolatka popełniła samobójstwo, popadła w depresję lub bulimię z tego powodu, że nie była w stanie sprostać instagramowym standardom atrakcyjności. Jednak mam świadomość, że główną przyczyną tego zjawiska są męskie preferencje i wiem, że ja te preferencje w ogromnej mierze podzielam. Jakaś odpowiedzialność spoczywa zatem również na mnie. Gdybym krytykował to zjawisko, a nie był w stanie (ze względu na swoje dobre samopoczucie) przyznać, że jestem (co prawda bardzo małą) częścią problemu, to młode dziewczęta, których ten problem dotyka, mogłyby słusznie uznać mnie za hipokrytę. Kogoś, kto z jednej strony dostrzega problem, z drugiej uważa, że nie ponosi żadnej odpowiedzialności, a z trzeciej strony przez znaczną część swojej młodości umawiał się i sypiał z dziewczynami o urodzie jak najbardziej zbliżonej do instagramowych modelek (może się mylę, bo nie przeglądam instagrama, więc na dobrą sprawę nie wiem, jak te modelki wyglądają). Gdybym miał teraz szukać partnerki, to również (choć w znacznie mniejszym stopniu niż w młodości) kierowałbym się urodą.

Myślę, że moje doświadczenia nie są w żaden sposób nadzwyczajne. Jestem jednak człowiekiem, który dokonał i ciągle dokonuje refleksji nad życiem i ludźmi. Nie potrafię nawet powiedzieć, jak potoczyłoby się moje życie i życie moich męskich rówieśników, gdybyśmy nie byli poddawani i nie poddawali się wzajemnie tej presji. Straciliśmy coś i teraz to już jest nie do odzyskania. Nauczyliśmy się tłumić nasze emocje i nie potrafimy już inaczej żyć. Stało się to cześcią naszej natury. Tego oczywiście nie widać, gdy inni ludzie na nas patrzą, ale jesteśmy emocjonalnymi inwalidami. Wielu z nas nie zdaje sobie nawet sprawy z tego, że jest okaleczona. Zresztą też bardzo długo nie zdawałem sobie z tego sprawy. Gdy ktoś w moim otoczeniu jest nadmiernie emocjonalny, to mam taki odruch, taki impuls, że od razu oceniam to jako słabość (słabość kobiet oceniam jako coś dopuszczalnego i naturalnego, a słabość mężczyzn lub dorastających chłopców jako coś godnego potępienia). Gdy spotykam się z moimi heteroseksualnymi męskimi przyjaciółmi, to rozmawiamy o polityce, nauce, kobietach i o swoich życiowych trudnościach, ale nigdy nie rozmawiamy o naszych emocjach, naszych zranieniach i krzywdach. Po prostu nie potrafimy o tym rozmawiać.

Wydaje mi się, że byłoby pomocne, gdyby kobiety uświadomiły sobie, że to ich preferencje (niech już będzie, że częściowo) odpowiadają za to zjawisko. Jednak zazwyczaj nie macie ochoty brać za to jakiejkolwiek odpowiedzialności. To wygodne i zrozumiałe. Odpowiedzialna jest tylko zmaskulinizowana kultura stworzona na obraz i podobieństwo starotestamentowego patriarchy, którego słudzy wypasali trzodę na polach dzisiejszej Palestyny. Odpowiedzialni są nasi (równie kalecy) ojcowie i dziadowie.

Powinienem napisać książkę pod tytułem "Spowiedź mizantropa". Obawiam się tylko, że wyszedłbym w oczach czytelnika na pajaca z deficytami (tak jak autor "Spowiedzi szaleńca"), którym zresztą pewnie jestem.

Oczywiście, że jest to przemoc i takiej przemocy w dzieciństwie doświadcza wiele osób i to na bardzo wielu płaszczyznach. To się potem może ciągnąć za nami przez całe dorosłe życie, o ile nie zdamy sobie sprawy z zależności i nie przerwiemy tego łańcucha.

Ale od tego mamy świadomość i żyjemy w społeczeństwach, żeby ona kształtowała nasze preferencje. Gdyby było inaczej po dziś dzień chodzilibyśmy nago albo jedli palcami.

Częściowo tak, ale mylisz się twierdząc, że to mężczyźni kształtują i narzucają kobietom preferowane kanony urody. Kobiety są dla siebie wzajemnie tak dużymi krytykami, że często mają o wiele większą moc w tej kwestii. Zauważmy zresztą, że regularnie zmieniające się mody na różnego typu triki urodowe, jak usta, włosy, brwi i mogłabym do tego dodać całą, długą listę - to kobiety są tutaj ich prekursorkami, a potem pojawia się naśladownictwo.

I tu się różnimy, bo ja nie czuję odpowiedzialności, o której wspominasz. Nie czuję choćby dlatego, że moje preferencje są moje, a każdy ma własne, za które nie mogę odpowiadać, nawet jeśli ogólny trend jest dosyć precyzyjnie określony. Nawet tu, na forum, widać jak na dłoni, że kobiety są różne i mają bardzo różne oczekiwania, tym samym to co mnie pociąga w mężczyznach, dla innej kobiety może być zupełnie nieistotne, a w skrajnych przypadkach nawet odrzucające.

To jest bardzo smutne, o czym piszesz, ale to wcale nie jest regułą, że mężczyźni są źle postrzegani, kiedy potrafią okazywać emocje. Tu znaczenie ma wyłącznie intensywność przeżywania, ale - jak wspominałam wcześniej - nadmierna emocjonalność każdemu utrudnia życie - mężczyznom i kobietom także. Męskie łzy w pewnych okolicznościach są bardzo męskie, podobnie jak wzruszenie, jeśli jednak ktoś płacze, bo ktoś inny krzywo na niego popatrzył albo nie dostał podwyżki, to faktycznie jest to słabe. U kobiet także.

I nie wiem, kim się otaczasz, ale mój mąż ze swoimi najbliższymi przyjaciółmi rozmawiają o tym, co ich boli, z czym sobie nie radzą, jakie mają życiowe trudności. Kiedy przede mną się otwiera, to nas to do siebie zbliża i NIGDY nie oceniłam tego słabością. Mój mąż na co dzień jest jednak emocjonalnie silny, opanowany, kiedy coś się dzieje, nie traci głowy, na bycie sobą pozwala sobie tylko przed bliskimi. To mi daje poczucie bezpieczeństwa, które bardzo sobie cenię. Ja zresztą też jestem zadaniowcem, szybko podejmuję decyzje, są one przemyślane, kiedy trzeba działać, to działam, nierzadko widzę wtedy w oczach męża podziw, co wcale nie znaczy, że u niego te cechy stają się mniej pożądane.

Być może, gdybyś sam przestał się bać i otworzył się przed kimś, komu ufasz, dla Was obu okazałoby się to wielką ulgą.

Masz z tym wielki problem i naprawdę szczerze napiszę, że bardzo mnie to zasmuca. Nie ma w tym cienia ironii. Sądzę przy tym, że ktoś kiedyś bardzo Cię skrzywdził i nie byli to tylko koledzy, którzy szydzili z Twojej emocjonalności. Być może urodziłeś się wyjątkowo wrażliwy, a być może to osoby, które Cię wychowywały, zrobiły Ci krzywdę.

Jak sięgnę pamięcią, to świadoma pewnych zagadnień, ale też intuicyjnie, na swoim synu nigdy nie wywierałam tego typu presji, w ogóle nie wywierałam żadnej presji - czy to jedzeniem (tak, tak, poprzez jedzenie też można stosować przemoc i jest ona bardzo częsta), czy na naukę, czy oczekiwaniem, że musi być najlepszy.

A się wtrącę xD

Tylko że kobieta może okazać słabość, bo to jest normalne. Jak facet okaże słabość, to zostanie zjechany. Wyobrażasz sobie, żeby facet powiedział, że nie wierzy w siebie, złapał doła, czy coś? Przecież to byłby koniec, która kobieta by kogoś takiego chciała mieć?

Nie przypominam sobie żadnego faceta w moim otoczeniu, kto mówiłby o tym, że ma z czymś problem, że coś go boli, że ma jakieś trudności, itp. Jest to po prostu źle postrzegane i nie wypada.

Moi rodzice też nigdy ze sobą nie rozmawiali o takich rzeczach. Bo to zwyczajnie by znaczyło, że są słabi.

Mi się tam wydaje, że wywieranie presji na dziecku, żeby się dobrze uczyło, czy było najlepsze w czymś, to jest normalne ze strony rodziców. No chyba, że rodzice mają to gdzieś. Ale od tego jednak zależy przyszłość dziecka, czy będzie mieć dobrze płatną pracę, skończone dobre studia, itp.

Mylisz presję ze zdrowym, opartym na wzajemnym szacunku wychowaniem.
Mój syn "dziwnym trafem" skończył studia, ma dobrą pracę, przyjaciół, dziewczynę, pasje, jest samodzielny i odpowiedzialny. Chyba nie tak źle było z tym moim wychowaniem .

Oczywiście, że sobie wyobrażam. Obok siebie chcę mieć człowieka z krwi i kości, a nie zimnego cyborga. Poza tym upychanie emocji po kątach jest prostą drogą do frustracji i depresji, czego nikomu nie życzę, a pracuje się na to takim właśnie podejściem, jakie pokazujesz.

No widzisz, a w moim domu się o tym rozmawia i nie zauważyłam, żeby ktokolwiek uważał mnie za słabą. Wręcz przeciwnie - chwilami czuję, że wpadłam we własną pułapkę, bo wszyscy dookoła nauczyli się, że sobie ze wszystkim poradzę. Nie mam jednak problemu z tym, by prosić o pomoc, czy w gorszej chwili pokazać tę "słabą" część osobowości.

Normalne dziecko w normalnym domu nigdy nie jest głodne.
Robili badania grupy dzieci, które same przez pewien czas wybierały sobie posiłki dostępne z wszystkich grup, jak słodycze, owoce i normalne jedzenie. Co prawda na początku dzieci wybierały słodycze, niemniej po pewnym czasie zmieniały swoje wybory. W ogólnym rozrachunku każde dziecko dostarczyło organizmowi potrzebne składniki z wszystkich grup żywieniowych.

Szkoła w czasie pandemii też stała się wyczekiwanym miejscem do życia po okresie nauki zdalnej

Włodek,  końca życia będziesz to przerabiał?
To były błędy Twoich rodziców gdy byłeś dzieckiem.
Pora  zrzucić z siebie te niewłaściwe przekazy rodziców. Nie szukaj sposobu na zmianę tamtego okresu, bo tego nie można już zmieni, było, mięło, trzeba żyć dalej.

Skoro Cię interesuje jak to wyglądało w takich domach, to ja się podzielę Ja nigdy nie dostałam opieprzu za żadne oceny. Fakt, we wczesnej podstawówce mama mi pomagała w lekcjach ale już pod koniec sama zaczęłam ogarniać kiedy mam kartkówki, co zadane do domu, które oceny muszę poprawić, jaka mi wychodzi średnia i tak dalej. Od gimnazjum po sam koniec edukacji moi rodzice nie mieli zielonego pojęcia co do takich detali, miałam w tym ich pełne zaufanie. Jak dostałam banię to się normalnie przyznawałam i przygotowywałam na poprawę, nie było żadnego strachu przed przyjściem do domu albo zebraniami. Jedynka to był element życia i wsio, czasem się dostało ale nie był to powód do awantury.

Nie napisałem, że tak uważam. Po prostu się zastanawiam jakie podejścia mają inni ludzie

Moi rodzice byli z tych, którzy za każdą złą ocenę karali i robili awanturę (przynajmniej w podstawówce). Dobre oceny to był po prostu mój obowiązek i tyle. Dostanie bani to było pewne z 2 tygodnie wolnego od kompa. Trójka z polskiego jeszcze mogła przejść, ale z matmy to też było ciężko. Zdarzyło mi się nawet oberwać za to, że dostałem 5 zamiast 6 ze sprawdzianu xD Albo hit - mając średnią ~4.2 musiałem za karę jako jedna z 2 osób w klasie nosić dzienniczek ucznia, by rodzice wiedzieli kiedy dostanę złą ocenę Szybko go "przypadkiem" zgubiłem. I wywiadówki - mimo że zawsze byłem jednym z najlepszych uczniów w klasie, to byłem chyba jedynym w klasie, który się bał wywiadówek xD

Każdy ma inne podejście do wychowania. Jedni wolą luźniejsze, a inni bardziej tradycyjne, co nie znaczy, że jest złe.

Mój mąż normalnie mi mowi jak ma doła. Zresztą po latach bycia razem rozpoznanę to nawet, jeżeli nie mówi. Mój mąż przy mnie płakał, przeżywał żałobę, denerwował się stanem zdrowia bliskich, łapał doła zmieniając pracę itd.
Nigdy nie sprawiło to, że był dla mnie mniej męski.

Moi rodzice też niby nie rozmawiali o trudnych rzeczach, a z czasem sie okazało, że rozmawiali, tylko nie przy dzieciach.

Znaczy dobrą mamą byłaś Ja swoją też bardzo kocham, dzięki jej namowom skończyłem studia, a to że jestem trochę inny to nie jej wina, i tak zrobiła wszystko co mogła jako samotna matka.

Teraz mnie tylko męczy o lepsza robotę niż kasa, ale na razie tu mi wygodnie, zastanawiam się ewentualnie nad ochroną bo mają dużo dni wolnych, do korpo mnie nie ciągnie. Nie mój styl, nie moi ludzie.

Moi rodzice nigdy mnie nie karali za złą ocenę, a  uczyłam się bardzo dobrze. W  pewnych okresach byłam najlepsza w klasie.
Wystarczyło, ze mi tłumaczyli, iż dobre wykształcenie jest przepsutką do lepszego życia i dawali przykłady, jak się żyje i pracuje ludziom wykształconym na dobrych stanowiskach. To w zupełności wystarczało do obudzenia ambicji.
A jak byłam starsza to czasem mi wjechali na ambicję, że stać mnie na więcej i to wystarczało.
Żadnych kar o naukę nigdy nie miałam. Nigdy. A przecież nieraz coś się zawaliło. Normalka.

Sama tez nigdy nie stosuję kar za złe oceny, tylko chwalę za dobre. Jak jest gorzej to pytałam czy potrzebuje pomocy.
Nie ma problemu z nauką i ocenami.

No zależy od podejścia. U mnie było odwrotnie. Dobre oceny to był mój obowiązek, więc jak je dostawałem to było to normalne, niewarte zainteresowania. A jak miałem złe, to znaczyło, że się nie uczę, opierdzielam, itp. Co denerwowało rodziców. Więc było trzeba mnie "zmotywować", żebym się lepiej uczył xD

Dlatego też teraz mam podejście, że nie mogę popełniać błędów, itp.

Mimo wszystko pieniądze zapewniają bezpieczeństwo w życiu. Spróbuj żyć w ciągłej niepewnosci, czy masz kasę na mieszkanie albo media.

Ja się nie nadaję do zarządzania ludźmi, więc też wolę, gdy ktoś mi powie, co mam robić (oczywiście w zakresie obowiązków), ale komunizmem gardzę.

Moi rodzice często narzekali na moje studia i na oceny i na to, że zmieniałam studia w trakcie i byłam 2 lata w plecy.
Przeszło im jak po 2 latach pracy przebiłam zarobkami mamę

Farmaceutki tak dobrze zarabiają?

Też zmieniałem, z historii na europeistykę, rok w plecy i się nieźle nasłuchałem od rodziny.

Nie jest możliwa. To utopia. Równości nie ma i nie będzie, bo każdy ma inne predyspozycje. Wolę mieć możliwość zapewnienia sobie dostatniego życia niż mieć to, co wszyscy, czyli nic.

Wyjdź chłopie wreszcie z tego szablonowego widzenia świata. Faceci są różni i kobiety są różne. NIE MA czegoś takiego jak jedna preferencja wszystkich kobiet, albo wszystkich facetów. Dorośnij. Spójrz na te pary, które chodzą wokół. Czy wszystkie są wg jednego wzorca ? Nie są. Ludzie dobierają się przeróżnie. Żyjemy w XXI wieku i role kobiet, i facetów są już inne. Każdy w parze generuje jakiś problem, bo sytuacje, że ludzie są ze sobą w 100% kompatybilni to są prawdziwe wyjątki. Zawsze ludzi coś różni i to może generować problem. Ja np. uwielbiam słuchać muzykę, a moja była żona nie była w ogóle "melomanem", a ponadto różniły nas gusta muzyczne, i co ? To już może robić problem. Jak będziesz szukał kogoś kto w 100% jest dopasowany do Ciebie, to z dużym prawdopodobieństwem nie znajdziesz.

Nie wiem, może... kropla drąży skałę

Ale nie mam na myśli jakichś głupich różnic w zainteresowaniach. Chodzi mi o to, że jednak każdy dąży do tego, żeby żyło się łatwiej, nie? To po co kobiecie np. facet, który jest słaby psychicznie, albo ma jakieś poważniejsze problemy? Jaki z niego pożytek? Żaden.

Jak się już znają to spoko. Gorzej jak ktoś taki np. dopiero randkuje. Wtedy ma przekichane xD

Przede wszystkim, widząc się z kimś, nie spowiadam mu się od razu z moich problemów. Raczej skupiam się na przeżywaniu chwili, słuchając drugiej strony, próbując ją zainteresować swoją osobą w sensie pozytywnym. Skoro mi się z kimś przyjemnie rozmawia lub nawet pisze, oznacza to, że akurat sobie nie zaprzątam głowy żadnymi problemami, gdyż moja uwaga skupia się na tej osobie.