30lat i cały czas sam - Netkobiety.pl

Thomas29 napisał/a:

Hmm... Czy tylko mi się wydaje, że znalezienie znajomych powinno być prostsze niż znalezienie dziewczyny? Dlaczego w takim razie skupiasz się na tym trudniejszym?

Skupiam się na jednym i drugim.

Olinka napisał/a:

No nie, to już była Twoja nadinterpretacja. Usiłowałam jedynie Rakastankieli nakreślić, zresztą na jego prośbę, jaka może być różnica w jego kontaktach z kobietami w porównaniu z wymienionymi później sytuacjami. Niemniej nieważne, grunt, że już się w wiadomej kwestii rozumiemy . Zawsze jednak ubolewam, że słowo pisane generuje wiele przekłamań, których nie można od razu skorygować.

Konkretnie to napisałaś:

Olinka napisał/a:

Nie widziałam Cię "w akcji", mogę jedynie przypuszczać, że w tych sytuacjach nie jesteś zdesperowany, dlatego nie spinasz się i nie wysyłasz sygnałów, które asekuracyjnie każą się drugiej osobie zdystansować.

Czyli zasugerowałaś, że spinanie się i wysyłanie pewnych sygnałów jest interpretowane jako desperacja co jest błędem ponieważ wcale nie jest to zarezerwowane tylko dla niej.

Ok. Rozumiem. Jednak przecież większość z tych cech o których tu piszesz można ocenić dopiero po jakimś czasie znajomości, albo nawet tylko w konkretnych sytuacjach. Właściwie to chyba tylko poza wyglądem oraz ewentualnie przebojowością. Pozory również bardzo często mylą, wiem to doskonale po sobie bo sam na pierwszy rzut oka jestem zupełnie inną oobą niżeli przy pierwszym poznaniu. W takim razie na jakiej podstawie kobieta ocenia tą "męskość" w momencie poznania danego faceta jeśli nie po wyglądzie? Ewentualnie przbojowości, która jednak też jest bardzo powierzchowną cecha wcale nie gwarantującą tych pozostałych.
Natomiast jeśli ktoś nie jest osobą przebojową i nie posiada zbyt męskiego wyglądu to mimo posiadania pozostałych wymienionych przez Ciebie cech najprawdopodbniej nie będzie w stanie ich pokazać. Więc nawet jeżeli te wszystkie cechy są bardzo istotne dla dobrego związku to jednak wygląd i przebojowość rzeczywiście wydają się tu być o wiele ważniejsze niźli pozostałe bo bez nich facet ma o wiele mniejsze szanse by w ogóle cokolwiek się zaczęło.

Nie odpowiedziałaś mi też na pytanie dlaczego mimo wszystko kobiety zapytane wprost twierdzą raczej coś przeciwnego?

jakis_czlowiek napisał/a:

Jasne, że istnieją. Ale dużo mniej niż prawiczków. No zabrzmi to brutalnie, ale taka dziewczyna raczej nie będzie w moim typie. Większość takich dziewczyn ma np. sporą nadwagę.

Cóż nadwaga to dość szerokie pojęcie bo może dotyczyć i osoby lekko przy kości i takiej już otyłej. Poza tym radziłbym zwracać mniejszą uwagę na wygląd jeśli sami nie mamy w tej kwestii zbyt wiele do zaoferowania.
Ty masz ten problem, że najprawdopodobniej też nie jesteś w typie dziewczyn, które są w twoim. Nie przesądzam jednak konkretnie bo musiałbym bliżej cię znać jeśli miałbym cokolwiek konkretnie powiedzieć.

Zgadzam się. Czy powoli w naszej dyskusji docieramy do tezy o szeroko pojętej hipergamii? Czy pryszczaci incele, którzy wypełzli jak jakaś odrażająca horda z mrocznych odmętów wykopu, burząc tym aktem sielankę statecznych mężatek i równie statecznych (nieposzukujących już partnerów) singielek, mają jednak trochę racji? Let's find out!

W przypadku większości kobiet dobry kandydat na partnera może i powinien być otwarty emocjonalnie, ale ta otwartość emocjonalna powinna być głównie ukierunkowana na kobietę, jej dzieci i ich potrzeby. Np. powinno się być czułym i wyrozumiałym, gdy owa zaradna i dzielna kobieta przeżywa chwilę słabości i rozchwiania. Wtedy należy się nią opiekować. Kobiety mają swój przywilej: mogą w znacznym stopniu (również publicznie) okazywać słabość.

Gdy mężczyzna przeżywa smutek i zły nastrój lub gdy posiada on jakieś wątpliwości i zaczyna roztrząsać je w obecności partnerki, to zazwyczaj udzieli mu ona zrozumienia oraz wsparcia. Jednak posiadanie wątpliwości i przeżywanie własnego smutku nie kojarzy się z kimś, kto jest zdecydowany i sprawczy, a to, jak już ustaliliśmy, jest cecha szczególnie ceniona przez kobiety u partnera. Stąd każde okazanie słabości przez mężczyznę i każda wyrażona przez niego wątpliwość wiążą się z ryzykiem (nie musi koniecznie tak być, o ile zdarza się niezbyt często), że utraci on część atrakcyjności w oczach swojej partnerki. Mężczyźni mogą przeżywać słabość i okazywać ją na zewnątrz, ale muszą przy tym wiedzieć, że podkopują tym samym swój wizerunek i atrakcyjność.

Dlatego, szanowni Państwo, mężczyźni są z natury mniej emocjonalni – takiej podlegali selekcji w doborze płciowym. Jeśli chodzi o tę zubożoną sferę emocjonalną, którą mężczyźni posiadają, to uczą się znaczną jej część tłumić i radzić sobie z nią sami. Są bardziej zamknięci. To zjawisko zaczyna się około 12 roku życia. Nie jest to przypadek, że w tym właśnie wieku pojawia się u chłopców pierwsze zainteresowanie płcią przeciwną.

To jeszcze raz . O Rakastankielia bez konieczności zastanawiania się i snucia ewentualnych domysłów wiemy, bo nam o tym napisał, że jest osobą zdesperowaną. Dlatego w tym przypadku z dużą dozą pewności mogłam wyciągnąć wniosek, że to desperacja, ewentualnie w połączeniu z innymi czynnikami, wpływa na spinanie się.

Poznanie to nie jest to samo, co zapoznanie - to po pierwsze. Po drugie - na to, że decydujemy się z kimś być, wpływ ma wiele czynników, a ja miałam na myśli te głębsze, które dochodzą do głosu na późniejszym etapie znajomości.

Moim zdaniem obarczonym dużym błędem założeniem jest stwierdzenie, że coś musi się zadziać pomiędzy zupełnie obcymi sobie ludźmi, bo przecież bardzo często zauroczenie pojawia się w trakcie poznawania drugiego człowieka. Naprawdę rzadko trafia nas grom, kiedy spojrzymy komuś w oczy i już wiemy, że to jest TA osoba.

Tak szczerze, to odnoszę wrażenie, że za bardzo usiłujecie pewne kwestie rozkładać na czynniki pierwsze. Nie wszystko odbywa się na poziomie świadomym, a ludzie mają to do siebie, że do kogoś ich ciągnie, a od kogoś innego odpycha, choć bardzo długo nie potrafią odpowiedzieć na pytanie dlaczego. Coś się zadzieje i albo jesteśmy na "tak", albo na "nie", nie zawsze potrafiąc to dokładnie uzasadnić, zwłaszcza jeśli ktoś nie ma na tyle dużo samoświadomości, aby w ogóle potrafić to nazwać.

Zwróć jednak uwagę, że mąż okazuje słabość w Twojej obecności dopiero teraz, gdy już jesteście razem i gdy Ci ufa. To zresztą bardzo dobrze o Tobie świadczy. Istotne jest to, że Twój mąż nie robił tego (lub robił w mniejszym zakresie) na etapie Waszego zapoznawania się i randkowania.

Wiesz, zwracanie mniejszej uwagi nie jest raczej rozwiązaniem, jak ktoś nam się nie podoba to choćbyśmy się najmocniej starali to i tak się do niego nie przełamiemy. Ja np. nie akceptuje otyłości czy nadwagi u kobiety, mimo że sam mam sporą. To już kwestia mojego gustu i na siłę ktoś taki mi się nie spodoba.

Mistrz mawiał:     "Kobiety widzą problemy. Mężczyźni muszą widzieć rozwiązania. "

Baaaaaardzo niemęskie jest życie problemami zamiast znajdować rozwiązania. Dobrze pracuje się z ludźmi, którzy przychodzą, aby znaleźć rozwiązania. Żle się pracuje z płaczkami, którzy przychodzą z problemami.

Największy komfort jest wtedy, gdy sypią się problemy, a tam jest jakiś ktoś, o kim myślisz "Kurczę... są problemy, jest trudno, trzeba sobie jakoś z tym poradzić, ale on na pewno jakoś da radę, a ja mogę mieć to w ...".

Nie jestem pewien czy rzeczywiście ma to coś wspólnego z hipergamią bo to pojęcie odnosi się raczej do strategii postępowania na rynku matrymonialnym, a nie do cech porządanych przez jedną płeć u drugiej.

Ok. Tylko opisałeś tutaj w pogrubionym miejscu typową tzw. męską przyjaciółkę czyli postawę, która jest prostą drogą do friendzone. Czy nie jest tak, że właśnie ci faceci, którzy są nadmiernie otwarci na problemy kobiety, są właśnie bardzo czuli i wyrozumiali gdy owa kobieta przeżywa chwilę słabości i rozchwiania nie są w oczach tej kobiety postrzegani jako partnerzy tylko co najwyżej przyjaciele? Przecież to właśnie te osoby słyszą te teksty o których wyżej wspominałem o tym jacy to nie są wspaniali, a jednak nie są rówmocześnie wybierani przez kobietę do związku.

Thomas29 napisał/a:

Olinka napisał/a:

Moim zdaniem obarczonym dużym błędem założeniem jest stwierdzenie, że coś musi się zadziać pomiędzy zupełnie obcymi sobie ludźmi, bo przecież bardzo często zauroczenie pojawia się w trakcie poznawania drugiego człowieka. Naprawdę rzadko trafia nas grom, kiedy spojrzymy komuś w oczy i już wiemy, że to jest TA osoba.

Zgadzam się absolutnie. Tylko, że ten błąd popełniają obie strony. Bo tak samo popełnia go w takim razie dziewczyna poznana na portalu randkowym, która odrzuca faceta po jednym tylko spotkaniu, które mogło nawet trwać dosłownie chwilę właściwie w ogóle tego faceta nie znając. Przeczą też temu powszechnie powtarzane frazy o tym jak ważne w przypadku zapoznania się dwójki osób mają pierwsze dosłownie sekundy.

Heh. Mi dziewczyny się przyznawały parę razy po spotkaniu, że było fajnie, ale one muszą od razu czuć to coś. A jak tego nie czują, to nie mają ochoty na drugie spotkanie. I wydaje mi się, że tak zdecydowana większość dziewczyn w tych czasach podchodzi. A przynajmniej tych w wieku ~20-30.

R_ita2 napisał/a:

ale rzecz w tym  że to właśnie te kobiety "północne" tak na nich lecą : ) to u nich mają oni takie wzięcie.

Czytałem kiedyś książkę Pawła Sudopłatowa – generała radzieckiego wywiadu. W Związku Radzieckim mieszkały narody charakteryzujące się różnymi typami urody i usposobienia. Sudopłatow wspomina, że do krajów południa wysyłano często jako pracowników wywiadu, którzy mieli werbować innych agentów i tworzyć siatki (tacy agenci z reguły udają dyplomatów i pracują w ambasadach), osoby (kobiety i mężczyzn) o nordyckiej urodzie, natomiast do krajów północy – przeciwnie – wysyłano agentów o południowej urodzie. Chodziło o to (takie uzasadnienie podał autor), że osoby te były dla tubylców atrakcyjniejsze zewnętrznie (być może usposobienie też odgrywało rolę), a więc łatwiej było im nawiązywać z nimi kontakt.

Mnie się też podobają Turcy i Turczynki. To bardzo piękny naród.

Thomas29 napisał/a:

Zgadzam się absolutnie. Tylko, że ten błąd popełniają obie strony. Bo tak samo popełnia go w takim razie dziewczyna poznana na portalu randkowym, która odrzuca faceta po jednym tylko spotkaniu, które mogło nawet trwać dosłownie chwilę właściwie w ogóle tego faceta nie znając. Przeczą też temu powszechnie powtarzane frazy o tym jak ważne w przypadku zapoznania się dwójki osób mają pierwsze dosłownie sekundy.

Bo faktycznie to pierwsze wrażenie jest bardzo ważne, ale wiem po sobie, że ludzie przy bliższym poznaniu bardzo potrafią zyskać. Znam przy tym sporo mężczyzn, na których przypuszczalnie zupełnie nie zwróciłabym uwagi, gdyby po czasie nie okazało się, że są po prostu świetnymi facetami. Tak działamy i jest to zupełnie naturalne, że to "coś", co nas do siebie przyciąga, może mieć bardzo różne (nomen omen) oblicza. 
To też dlatego przyznaję Ci rację, że wiadomy błąd jest dwustronny, bo jeśli ktoś już zainteresował nas na tyle, że zdecydowaliśmy się z nim umówić na spotkanie, to na pierwszym warto wziąć poprawkę, że coś mogło pójść nie tak, na przykład zadziałać stres, w końcu jesteśmy tylko ludźmi, ale to wcale nie musi mieć odbicia w przyszłych kontaktach. Z drugiej strony wiele osób niestety nie patrzy na to w ten sposób i bardzo szybko rezygnuje z kontynuacji znajomości.   
.

Herne napisał/a:

Dlatego tez swoistym fenomenem jest dla mnie idea "prostych" aplikacji randkowych typu tinder i sposób selekcji wśród „uczestników”, gdzie człowiek jest przedstawiony jako leżący na półce produkt na sprzedaż i często jedynym kryterium jest pierwsze wrażenie oparte na wyglądzie i kilku linijkach tekstu. Oczywiście, od czegoś trzeba zacząć, musi być jakiś punkt zaczepienia, ale tutaj jest świadomie oparty na bardzo płynnych i ulotnych przesłankach.

No ale lepsze to niż nic, jeśli nie jest się w stanie kogoś normalnie poznać.

Dlatego tez swoistym fenomenem jest dla mnie idea "prostych" aplikacji randkowych typu tinder i sposób selekcji wśród „uczestników”, gdzie człowiek jest przedstawiony jako leżący na półce produkt na sprzedaż i często jedynym kryterium jest pierwsze wrażenie oparte na wyglądzie i kilku linijkach tekstu. Oczywiście, od czegoś trzeba zacząć, musi być jakiś punkt zaczepienia, ale tutaj jest świadomie oparty na bardzo płynnych i ulotnych przesłankach.

To wszystko to trochę próba przeskoczenia naturalnego środowiska do poznawania się ludzi, czyli tego słynnego wyjścia do nich. Większość związków powstaje w szkołach, na studiach czy w miejscach pracy, gdzie ma się często wzajemny kontakt. Internet tego nie zastąpi.

Herne napisał/a:

Dlatego tez swoistym fenomenem jest dla mnie idea "prostych" aplikacji randkowych typu tinder i sposób selekcji wśród „uczestników”, gdzie człowiek jest przedstawiony jako leżący na półce produkt na sprzedaż i często jedynym kryterium jest pierwsze wrażenie oparte na wyglądzie i kilku linijkach tekstu. Oczywiście, od czegoś trzeba zacząć, musi być jakiś punkt zaczepienia, ale tutaj jest świadomie oparty na bardzo płynnych i ulotnych przesłankach.

Dla mnie to też jest fenomen, a jednak aplikacje mają się całkiem dobrze i nie wydaje się, żeby to się miało zmienić. Takie czasy, że ludzie z pozycji własnego fotela robią zakupy, dokonują opłat, komunikują się ze sobą i... szukają partnerów.

Aplikacja jak na tacy podaje setki potencjalnych kandydatów, w ciągu kilkunastu minut można przejrzeć taką ilość profili, których w realnym życiu nie bylibyśmy w stanie spotkać nawet w ciągu kilku lat. Ponadto tutaj już na "dzień dobry" wiemy, że dana osoba szuka kogoś do związku, a w życiu jest z tym przecież bardzo różnie, bo ten żonaty, ta ma chłopaka, ktoś inny sparzył się i na jakiś czas zupełnie nie jest zainteresowany.

Poszłabym jeszcze dalej. Wiedząc o tym, że w aplikacji jest się traktowanym jak towar, nie tylko powinno mieć się tego pełną świadomość, ale też wewnętrzną akceptację. To dlatego czymś zupełnie niezrozumiałym są dla mnie pretensje, że jeśli opakowanie nie jest najwyższej jakości, to nie budzi powszechnego zainteresowania. Sorry, ale taki tam panuje klimat. Wtedy rezygnuje się z sieci i szuka w takich miejscach, gdzie istnieje możliwość pokazania się z tej strony, której ani zdjęcia, ani opis nie są w stanie pokazać.

ChuopskiChłop napisał/a:

To wszystko to trochę próba przeskoczenia naturalnego środowiska do poznawania się ludzi, czyli tego słynnego wyjścia do nich. Większość związków powstaje w szkołach, na studiach czy w miejscach pracy, gdzie ma się często wzajemny kontakt. Internet tego nie zastąpi.

Otóż to. W Internecie poznaje się mnóstwo ludzi, ale to wszystko rządzi się zupełnie innymi zasadami niż nawiązywanie znajomości w naszym naturalnym środowisku. I choć akurat ja poznałam swojego męża w takich okolicznościach, których zupełnie nie brałam pod uwagę, to jednak, gdybym dziś miała szukać kogoś do związku, to nie brnęłabym w aplikacje randkowe. Nie wykluczam jednak poznawania się w sieci, przy czym w zdecydowanie bardziej neutralnych warunkach. Co mam na myśli? Weźmy pod uwagę choćby to forum - na przestrzeli lat pojawiło się tu sporo ciekawych osób, a niektóre zaintrygowały mnie na tyle, że kto wie, czy gdybym była sama, to nie chciałabym ich bliżej poznać. Jednym słowem, jeśli poznajemy kogoś w jego naturalnej odsłonie, to już na starcie jesteśmy kilka kroków do przodu.

Kobietom podobają się mężczyźni, którzy są zdecydowani, energiczni, niezależni i ogarnięci życiowo.

ImKaS napisał/a:

Kobietom podobają się mężczyźni, którzy są zdecydowani, energiczni, niezależni i ogarnięci życiowo.

Tacy też są najczęściej zdradzani przez kobiety.

Legat napisał/a:

ImKaS napisał/a:

Kobietom podobają się mężczyźni, którzy są zdecydowani, energiczni, niezależni i ogarnięci życiowo.

Tacy też są najczęściej zdradzani przez kobiety.

Skąd wiesz bracie? Mi się raczej wydaje że to życiowe fajtłapy są raczej pierwsze w kolejce

Ten kto ma mężczyznę który prezentuje te cechy z posta ImKaS jest szczęśliwym człowiekiem i raczej nie myśli o skoku w bok, chyba że nuda w sypialni czy jakaś inna szczególna sytuacja.

Ale może nie zapewniać emocji jakie daje np. kobieciarz z pracy, czy koleś super wyrzeźbiony na siłowni.
Co do przykładów, to nawet sporo tego w dziale o zdradach.

Rumunski_Zolnierz napisał/a:

Olinka napisała, że wg. niej nie ma większego upokorzenia, niż płacenie za seks.

Zatem wyobraźmy sobie 30 letniego mężczyznę, który jest prawiczkiem, ma niepełnosprawność (potwierdzoną przez komisję), która sprawia, że jego szanse na stworzenie relacji z kobietą wynosi równe 0.

Zatem czy w takiej sytuacji seks za pieniądze również będzie największym upokorzeniem dla tego faceta? Czy może tutaj mamy ,,wyjątek od reguły", skoro i tak nie uda mu się zdobyć normalnej kobiety?

Ludzie niepełnosprawni normalnie wchodzą w związki i uprawiają seks. Jak ktoś jest w stanie sobie ogarnąć seks za pieniądze, to umysłowo i fizycznie jest zdolny do zbudowania związku.

Rumunski_Zolnierz napisał/a:

Olinka napisała, że wg. niej nie ma większego upokorzenia, niż płacenie za seks.

Zatem wyobraźmy sobie 30 letniego mężczyznę, który jest prawiczkiem, ma niepełnosprawność (potwierdzoną przez komisję), która sprawia, że jego szanse na stworzenie relacji z kobietą wynosi równe 0.

Zatem czy w takiej sytuacji seks za pieniądze również będzie największym upokorzeniem dla tego faceta? Czy może tutaj mamy ,,wyjątek od reguły", skoro i tak nie uda mu się zdobyć normalnej kobiety?

Ludzie niepełnosprawni normalnie wchodzą w związki i uprawiają seks. Jak ktoś jest w stanie sobie ogarnąć seks za pieniądze, to umysłowo i fizycznie jest zdolny do zbudowania związku.

Widocznie ci niepełnosprawni faceci, którzy normalnie wchodzą w związki potrafią sobą kobietę zainteresować. To, że Wy nie potraficie, to już inna sprawa.

ChuopskiChłop napisał/a:

Tutaj podam anegdotę od siebie: moja matka wie że korzystam z tego typu aktywności...też nie jest zachwycona, ale w miarę to akceptuje...

Dlaczego Twoja mama wie o tym, że korzystasz z prostytutek? Pochwaliłeś się jej o tym, czy przyłapała Ciebie?

Lady Loka napisał/a:

Rumunski_Zolnierz napisał/a:

Olinka napisała, że wg. niej nie ma większego upokorzenia, niż płacenie za seks.

Zatem wyobraźmy sobie 30 letniego mężczyznę, który jest prawiczkiem, ma niepełnosprawność (potwierdzoną przez komisję), która sprawia, że jego szanse na stworzenie relacji z kobietą wynosi równe 0.

Zatem czy w takiej sytuacji seks za pieniądze również będzie największym upokorzeniem dla tego faceta? Czy może tutaj mamy ,,wyjątek od reguły", skoro i tak nie uda mu się zdobyć normalnej kobiety?

Ludzie niepełnosprawni normalnie wchodzą w związki i uprawiają seks. Jak ktoś jest w stanie sobie ogarnąć seks za pieniądze, to umysłowo i fizycznie jest zdolny do zbudowania związku.

Zgodzę się z tym co napisałaś ale moje pytanie brzmiało inaczej.
Niepełnosprawność nie jest równa niepełnosprawności, są różne przypadki.
Przeczytaj proszę jeszcze raz moje pytanie.

Co w przypadku, kiedy mężczyzna nie ma możliwości zbudowania realnej i normalnej relacji z jakąkolwiek kobietą i jego jedyną opcją są prostytutki?
Czy w takiej sytuacji również będzie to zaliczane do największego upokorzenia w życiu tego mężczyzny?

Rumunski_Zolnierz napisał/a:

ChuopskiChłop napisał/a:

Tutaj podam anegdotę od siebie: moja matka wie że korzystam z tego typu aktywności...też nie jest zachwycona, ale w miarę to akceptuje...

Dlaczego Twoja mama wie o tym, że korzystasz z prostytutek? Pochwaliłeś się jej o tym, czy przyłapała Ciebie?

Lady Loka napisał/a:

Ludzie niepełnosprawni normalnie wchodzą w związki i uprawiają seks. Jak ktoś jest w stanie sobie ogarnąć seks za pieniądze, to umysłowo i fizycznie jest zdolny do zbudowania związku.

Zgodzę się z tym co napisałaś ale moje pytanie brzmiało inaczej.
Niepełnosprawność nie jest równa niepełnosprawności, są różne przypadki.
Przeczytaj proszę jeszcze raz moje pytanie.

Co w przypadku, kiedy mężczyzna nie ma możliwości zbudowania realnej i normalnej relacji z jakąkolwiek kobietą i jego jedyną opcją są prostytutki?
Czy w takiej sytuacji również będzie to zaliczane do największego upokorzenia w życiu tego mężczyzny?

Jestem z nią we wszystkim szczery bracie, dlatego w końcu sam powiedziałem. Na początku była zła, no ale sama z czasem zrozumiała że dla mnie to w sumie jedyna forma możliwa seksu.

ale co to dla Ciebie znaczy "nie ma możliwości"? Bo dla mnie w tym kontekście jedyna opcja, kiedy faktycznie bym powiedziała, że prostytutka jest ok, to jakby facet miał jakieś znaczne fizyczne lub mentalne ograniczenia i po prostu w każdym znaczeniu nie byłby zdolny do budowania związku.
Ale żywcem nie umiem dać przykładu takiego schorzenia, za to mogę dać odwrotne przyklady, kiedy facet ciężko chory sobie partnerkę znajduje.

Fakt bycia odrzucanym przez x kobiet nie jest dla mnie równoznaczny z fizycznym lub mentalnym ograniczeniem, które przeszkadza w tworzdniu relacji z innym człowiekiem.

I jednocześnie dalej uważam, że jeżeli ktoś jest w stanie umówić się do prostytutki i z takiej usługi skorzystać, to jest w stanie też budować relację.

Z tym, że ja akurat uważam, że jak chcecie iść do prostytutki to idźcie zamiast nam tu głowę zawracać. Nie dorabiam do tego filozofii, natomiast, jak pisałam już Chłopowi w innym temacie, uważam, że seks z prostytutką to inny gatunek niż ten, który ma się będąc w związku, budząc się koło tej samej osoby codziennie i mając od niej czułość, zaangażowanie i uczucia.
Więc nie mówiłabym, że seks jest średni, bo z prostytutką jest średni.
Ale tu już co kto woli.

Lady Loka napisał/a:

Nieodcięta pępowina to coś, co dyskwalifikuje z potencjalnej relacji bardziej niż domniemane i niepotwierdzone diagnozą ZA.

Cóż łączy nas szczególna relacja...moja mama też choruje na nerwicę i jestem dla niej często jedynym oparciem. Nie wyobrażam sobie ją zostawić samą sobie.

ChuopskiChłop napisał/a:

Lady Loka napisał/a:

Nieodcięta pępowina to coś, co dyskwalifikuje z potencjalnej relacji bardziej niż domniemane i niepotwierdzone diagnozą ZA.

Cóż łączy nas szczególna relacja...moja mama też choruje na nerwicę i jestem dla niej często jedynym oparciem. Nie wyobrażam sobie ją zostawić samą sobie.

Heh, nie obraź się, ale to nie jest szczególna relacja. Jest za to toksyczna, bo dziecko nie powinno być oparciem dla rodzica.
Żadna normalna i zdrowo myśląca kobieta nie wejdzie w relację z Tobą właśnie z tego względu. Takie relacje rodzic - dziecko kończą się tym, że dziecko do końca życia rodzica jest jego opiekunem, bojąc się o rodzica i jego stan psycho-fizyczny.
W zdrowej rodzinie przychodzi moment, w którym dziecko się usamodzielnia i idzie na swoje.

Lady Loka napisał/a:

ale co to dla Ciebie znaczy "nie ma możliwości"? Bo dla mnie w tym kontekście jedyna opcja, kiedy faktycznie bym powiedziała, że prostytutka jest ok, to jakby facet miał jakieś znaczne fizyczne lub mentalne ograniczenia i po prostu w każdym znaczeniu nie byłby zdolny do budowania związku.

No i właśnie o tym mówię od początku.

Lady Loka napisał/a:

ChuopskiChłop napisał/a:

Może i tak, ale wiesz, nikt swojego losu nie wybiera, przed takim wyzwaniem postawiło mnie życie i muszę mu jakoś podołać...samej jej nie zostawię. Może jestem trochę mentalnym opiekunem, ale radzę sobie.

Wybacz, ale pierwsze zdanie to wielka bzdura.
Matka Cię krzywdzi. Tyle w temacie.

Ja wierzę w to że życie czasami układa się niezależnie od nas...na froncie trzeba umieć działać czasami w ciężkich warunkach.

Lady Loka napisał/a:

(...) Tu pozostała rodzina, o ile jakaś jest, powinna zareagować i ustawić do pionu przede wszystkim matkę, a dziecku pozwolić na usamodzielnienie sie.

Rzecz w tym, że dziecko mające dobrze ponad dwudziestkę nie ma zamiaru usamodzielnić się, coraz bardziej mości się pod skrzydłami i szuka uzasadnienia swej decyzji.

Rumunski_Zolnierz napisał/a:

Lady Loka napisał/a:

ale co to dla Ciebie znaczy "nie ma możliwości"? Bo dla mnie w tym kontekście jedyna opcja, kiedy faktycznie bym powiedziała, że prostytutka jest ok, to jakby facet miał jakieś znaczne fizyczne lub mentalne ograniczenia i po prostu w każdym znaczeniu nie byłby zdolny do budowania związku.

No i właśnie o tym mówię od początku.

A jesteś w stanie podać przykład, jakiegoś ograniczenia, które wyklucza ze związku, ale nie z wizyty u prostytutki?

Wielokropek napisał/a:

Lady Loka napisał/a:

(...) Tu pozostała rodzina, o ile jakaś jest, powinna zareagować i ustawić do pionu przede wszystkim matkę, a dziecku pozwolić na usamodzielnienie sie.

Rzecz w tym, że dziecko mające dobrze ponad dwudziestkę nie ma zamiaru usamodzielnić się, coraz bardziej mości się pod skrzydłami i szuka uzasadnienia swej decyzji.

No też prawda, że powinni reagować wcześniej.
Szkoda chłopaka. Mam podobny przypadek w rodziniez tylko dziecko sporo młodsze i czekamy, co będzie jak pójdzie na studia, czy mamusia pozwoli wyfrunąć czy bedzie trzeba reagować.

ale co to dla Ciebie znaczy "nie ma możliwości"? Bo dla mnie w tym kontekście jedyna opcja, kiedy faktycznie bym powiedziała, że prostytutka jest ok, to jakby facet miał jakieś znaczne fizyczne lub mentalne ograniczenia i po prostu w każdym znaczeniu nie byłby zdolny do budowania związku.

rakastankielia napisał/a:

Lady Loka napisał/a:

Ludzie niepełnosprawni normalnie wchodzą w związki i uprawiają seks. Jak ktoś jest w stanie sobie ogarnąć seks za pieniądze, to umysłowo i fizycznie jest zdolny do zbudowania związku.

Nie wystarczy "być zdolnym do zbudowania związku", trzeba jeszcze mieć z kim ten związek zbudować. A mało która kobieta zainteresuje się 30-letnim niepełnosprawnym prawiczkiem, tym bardziej że nawet i sprawni młodsi mężczyźni często nie mają powodzenia.

Raka, litości.
Jesteś zdolny do zbudowania związku. To jest fakt. Masz zdolności fizyczno-prawne, żeby to zrobić. I te zdolności ma każdy człowiek, który nie jest ubezwłasnowolniony. Jak potraficie pisać bzdety w internecie, to prawdopodobnie nie jesteście ubezwłasnowolnieni.

Widocznie ci niepełnosprawni faceci, którzy normalnie wchodzą w związki potrafią sobą kobietę zainteresować. To, że Wy nie potraficie, to już inna sprawa.