Przejściowy kryzys czy definitywny koniec? - Netkobiety.pl

Polis, ja może nie jestem w stanie dokładnie wczuć ani w nią ani w jego bo jak pisałam mogłabym być (pod względem wieku) jego matką. I trochę tak na ten wątek patrzyłam. Dlatego choćby ten jego przykład nart czy deski odebrałam tak a nie inaczej. Dla mnie po prostu nie do pomyślenia, że dorosły facet tak zachowuje.
Jeszcze odniosę się do tego wojska, które wzbudziło tyle emocji. Od razu powiem, że znam osoby po nim tylko 45++ I dużo nasłuchałam. Ja nie wiem jak to później było (w tych młodszych rocznikach) więc wybaczcie. Ale ci faceci których znam, którzy je przeszli, wcale nie są mało inteligentni. Może faktycznie wtedy byli po szkole średniej czy zawodowej, bo wiadomo w jakim wieku do wojska brano. Choć potem te studia często kończyli i są na wysokich stanowiskach.
Niemniej KIEDYŚ wojsko ich tak wyćwiczyło i zahartowało, że są bardzo samodzielni, zdyscyplinowani itd.
Kiedyś z koleżankami żartowałyśmy, że no właśnie KIEDYŚ wojsko ćwiczyło/uczyło facetów życia, teraz akademik. Z dala od mamy, trzeba sobą zająć, nagotować, koszulę umyć, wyprasować itd. I najlepiej takiego 'brać' a nie od mamusi. Ale to też było ponad 10l temu.
Ja się nie wkurzam ani nie obrażam jak ktoś ze mną nie zgadza.
Gdyby Wituś rzeczywiście uważał, że piszę bez sensu, to by to zignorował. Prawda jednak w oczy kole. Chce coś z tego wynieść to wyniesie, nie to nie.
Mi to lotto

Śmieszne, bo od 6 lat mieszkam 300km z dala od "mamusi", gotuję sobie, piorę, prasuję, sprzątam i wszystkie czynności który każdy człowiek musi robić żeby przeżyć robię sam, bo wyjechałem na studia. Nie wiem skąd ten argument że jestem spod cycka mamy wyjęty, ale przykro mi - nietrafiony. Jestem w pełni samodzielny jeśli chodzi o praktyczną stronę życia, niczego nikomu nie zawdzięczam, oprócz oczywiście wsparcia i wychowania przez rodziców. Zaraz zaczynam pracę w zawodzie bo i studia skończone teraz tylko czekam aż skończę staż. Ale wybaczam, bo wielu ludzi myśli, że wojsko by wszystko naprawiło, ale to ile jest patologii wszelakiego rodzaju tego już nie zauważają. Mam wielu znajomych i przyjaciół w WOT i wiem z czym to się je, z resztą regularna służba to też nie jest kraina miodem płynąca tylko zatruta polityką sitwa.

Z tymi nartami to już jest tak przewałkowane ale trudno, dalej będę brnął. Jeśli nie potrafisz zrozumieć ludzkiej ambicji i myślisz, że ja poszedłem tam do dziewczyny z płaczem i błagałem żebyśmy wrócili do domu bo mi łezki lecą już ze złości i tuptałem nóżkami to się grubo mylisz. Jestem osobą bardzo ambitną i po prostu sobie za dużo zarzuciłem, szybko mi frustracja minęła. Ale tu po prostu błąd, że się z tą frustracją podzieliłem. Patrz - inaczej radzimy sobie z problemami tak jak pisała polis. Chociaż cholera, to nie był problem, ja przynajmniej tak tego nie odbieram. Ludzie się obrażają na siebie, fuczą robia fochy i im przechodzi, przeproszą się, obrócą to potem w żart czy coś i jest git, jedziemy dalej. A Ty dalej się tego trzymasz jak ostatniego bastionu, akcji która była dosłownie rok temu.

O tym mówię, to było rok temu i nigdy później. Ba, zanim jeszcze chodziliśmy jak trenowałem siatkówkę często byłem (sportowo) zły na siebie bo mi coś nie poszło albo nie tak jak chciałem, bo zarzucałem sobie wysoko poprzeczkę. Osobiście uważam że tak trzeba bo to motywuje do pracy nad sobą. To trochę tak jak tutaj, ale wtedy jakoś jej to nie przeszkadzało, zwłaszcza że zluzowałem i od dawna gram tylko rekreacyjnie, a właściwie no właśnie - nie gram za dużo bo dalej utrzymuje mi się kontuzja i prawdopodobnie nigdy już nie będę na tyle sprawny żeby nigdy już mnie nie bolało od atakowania

Tak jest, z tym, że wybuchowa była zanim byliśmy parą. I chyba to przeoczyłem, powinna faktycznie zapalić mi się lampka, biję się w pierś. Z tym, że tak jak i ja się zmieniłem w trakcie tych dwóch lat ona też, no ale z nią nie jestem taki pewny bo z boku na to nie patrzę. Aczkolwiek to nie są moje słowa, że jest zamknięta, bo jakoś chcę wszystko usprawiedliwić, to są jej słowa, że to jej największa wada, ale inaczej nie potrafi. Sam już po wszystkim jej mówiłem, że to nie jest najlepszy pomysł i sama sobie szkodzi, ale ona nigdy nie chciała mnie słuchać. Taka sytuacja na marginesie ostatnio jak rozmawialiśmy (pomijając, jak bardzo narzekała na swój staż i że już wytrzymać tam nie może - jaka ironia, prawda?) to, że nauczyła się w końcu chodzić spać wcześnie o tej samej porze żeby potem nie umierać rano. Ale jak jej to radziłem wcześniej to nie - ona jak to powiedziała musiała sama do tego dojść. W każdym razie - kolejny zarzucana mi przewina. Nie chcę ani nie wyobrażam sobie życia w takim układzie dlatego na myśl mi nie przychodzi nawet powrót do związku z nią. Nie wiem czy sam bym do tego doszedł bez tego forum, raczej jeśli to zajęłoby mi to dużo więcej czasu.

Zwłaszcza i tu teraz trochę hit, jak ostatnio ją przycisnąłem powiedziała mi, że wiedziała na co się pisze i że różnimy się znacząco charakterami, ale chciała SPRÓBOWAĆ. Także no cóż, czy ja tu muszę coś więcej dodawać

Może to głupio zabrzmi ale też ostatnio zwracałem na uwagę, jak inni ludzie a właściwie w jaki sposób dodają sobie otuchy czy pocieszają się, w totalnych pierdołach ot powiedzmy w grze jak ktoś przegra czy no totalnie bzdurnych rzeczach. Ona nigdy nie nacechowywała takich wypowiedzi emocjami, nigdy nie czułem że to do mnie dociera, z resztą nie tylko to, czy jakieś komplementy których prawie nie było zawsze były takie, że równie dobrze mogłaby to powiedzieć osoba z ulicy. No ogólnie totalne rozmycie między nami.

I żeby nie było to wszystko nie jest żeby się wybielić, czy coś, po prostu zauważam z dnia na dzień, że tu nie było czego zbierać a tym bardziej czego żałować. Mówię to wszystko z pełną odpowiedzialnością i nutką radości, że jedyne co mi pozostaje to oczywiście samotność z odrobiną żalu, który mnie do tego wszystkiego popycha, ale i on minie. No i wszystko jest bardziej "for science" bo fajnie mi się tu pisze i wymienia doświadczenia, lubię czasem pomyśleć nad takimi rzeczami.

A jak pisałem, że ignoruję niektóre posty to też mi było zarzucane. Tak jak mówię, cokolwiek nie zrobię, zawsze źle Ale szczerze daleko mam zarzuty, które się mnie nie dotyczą, wyżej już napisałem że nietrafiony totalnie

Tu akurat prawda może leżec pośrodku.
Zapewne wynika to z tego, że kompletnie rozminęli się w celach życiowych i oczekiwaniach co do zwiazku..Pomijając emocje i owe "dąsy", zarówno z jednej, jak i z drugiej strony, to akurat wizja jak powinna wyglądać dana relacja może zdecydować o takich zachowaniach. To, co dla Witusia, jak i dla wielu ludzi może być zwykłym, przeciętnym życiem, ale wystarczającycm, dla tej dziewczyny okaże się nudną stagnacją, więc zacznie wyrażać swoje pretensje o "ciągnięciu w dół", bo oczekuje od związku i od życia czegoś więcej

Nie o to chodzi Roxann, że poddaję w wątpliwość. Ona miała do tego wszystkiego prawo, żeby odczuwać to tak jak odczuwała. Tylko teraz widzę, że te wszystkie sytuacje to były takie próby dla nas obojga, których oboje nie przeszliśmy bo minęliśmy się z wzajemnymi oczekiwaniami. Ja na co dzień nie potrzebowałem atencji, ale w takich momentach pewnie gdzieś mi jej brakowało. Dobrego słowa, jakiegoś komplementu, cokolwiek. Wspominałem już, że tego w tym związku mi brakowało.  Nie uważam, że to "skrajnie egoistyczne". Po prostu takie mam potrzeby i już, każdy jakieś ma. Nie uważam że oczekuję nie wiadomo czego. Zwłaszcza że wokół widzę jak funkcjonują inne związki i może nawet czasami z zazdrością patrzyłem jak gdzieś dają swoim chłopakom buziaka w policzek czy się przytulą i mówią o sobie miłe rzeczy. Gdzieś chyba przehandlowałem to za to, że z moją byłą wydawało mi się, że jest taka hmm, nietypowa? Wspominałem już, że jej charakter jest bardzo męski, że nie robi problemów, nie suszy głowy o byle pierdołę itd. Chociaż jak się przeczyta ten wątek to też chyba żyłem w jakiejś nieświadomości i to bardzo mocnej. Dużą rolę tu odegrało to, że byliśmy przyjaciółmi przed związkiem i pewnie, ba nawet na pewno nigdy bym na nią nie zwrócił uwagi. Bardzo dużo czasu mi zajęło żeby coś do niej poczuć, początku związku też nie byłem pewny, przez dość dłuższy czas. Czas pokazał, że powinienem posłuchać własnej intuicji, że to nie jest dobra rzecz w którą się pakuję.

Z jej strony zaś pewnie z różnych już wymienionych akcjach gdzieś był zgrzyt bo się nie zachowałem tak jak oczekiwała. A pewnie jeszcze wychodzi na to, że nie oczekiwała że będę się dzielić z wszystkim co się u mnie w życiu dzieje, że będę tak jak ona i będę dusić w sobie wszystko, byleby nie powiedzieć czegoś negatywnego czy że coś jest nie tak. Nie wiem czy to błąd, taki mam sposób na życie że się dzielę wszystkimi moimi myślami w związku i chyba nie wyobrażam sobie, żeby było inaczej, bo tak jak ja tego oczekuję, tak jestem jak najbardziej gotowy i wręcz może nawet wymagam tego samego od tej drugiej strony. Że RAZEM się idzie przez życie, tak jak jest dobrze jak i źle i razem się wszystkie problemy rozwiązuje.  A że żyłem w fałszywym poczuciu że wszystko jest ok, bo ona to w sobie ukrywała no to cóż, mleko się rozlało. Może po prostu muszę w przyszłości czasem ugryźć się w język, no sam nie wiem, kwestia rozmów na ten temat z moją przyszłą (oby) i monitorowania swoich zachowań, tego monitorowania tutaj ewidentnie zabrakło jak już wspomniałem wcześniej. Sławne domyślanie się czy jest ok czy też nie. Kolejna cecha która z jakiegoś powodu myślałem, że moja była jej nie ma a jednak miała. 

Z tymi kłótniami, owszem spadły mi okulary i nie powiem już, że ich nie było, po prostu jak już wspomniałem wyżej żyłem w błogiej nieświadomości jaka to moja dziewczyna jest wspaniała. I zanim ktoś mi tu zarzuci że sobie z nich nic nie robiłem, nie, to nie jest prawdą.

Pozostaje kwestia ambicji. Czy to jest tak w życiu, że do wszystkiego się w takim samym stopniu przykłada? No nie oszukujmy się - nie. Sprawa pracy magisterskiej i listy, po prostu mi ręce opadły, zostałem perfidnie oszukany i wodzony za nos a Ty mi jeszcze mówisz o wpisaniu się na listę jako ostatni Jak byłem wpisany to przecież mogłem przewidzieć, że mnie z niej wywalą, bo jakaś inna dziewczyna rok wcześniej nawiasem mówiac spadochroniarz nie z naszego roku umówiła się na gębę z jednym z promotorów na pisanie u niej pracy, nie poinformowała o tym kierownika katedry i był wakat wolny więc się wpisałem, a potem mnie postawiono przed faktem dokonanym i jeszcze obiecywali dodatkowe miejsce, którego w ostatnim dniu zapisów mi jeszcze odmówili i zostałem na lodzie.  Przecież takie rzeczy dzieją się na porządku dziennym, prawda? Przecież nie miałbym do nikogo pretensji gdybym zwlekał z wszystkim do ostatniej chwili i się okazało że nie ma miejsc, to przecież byłaby tylko i wyłącznie moja wina, tutaj nie miałbym już podkładki. Chyba że tak to zrozumiałaś, w takim razie na górze wszystko wytłumaczyłem.

A z nauki nie zrezygnowałem, następnego dnia już się super bawiłem i wychodziło mi o niebo lepiej po tym jak się wypoczęło na spokojnie.

Z resztą na nie mielibyśmy w planach kolejnego wyjazdu w tym roku gdyby było inaczej. Tak się stało, że się rozstaliśmy, to inna sprawa. A na marginesie, zapytała mnie czy nie chciałbym jechać w tym roku tą samą ekipą. Odmówiłem. Nie wiem, to jest dla mnie niepoważne zachowanie, rozmawialiśmy nawet o tym wcześniej, że ja tego nie widzę, ona sama też mówiła, że taki wyjazd byłby zbliżający. A tu nagle się jedna pyta, czy bym nie chciał pojechać.

No i tu jestem trochę w kropce bo bardzo szkoda mi tego, że ta relacja jest już spalona, z nikim nie miałem mimo wszystko tak bliskiego kontaktu, chociaż do końca nie jestem pewien czy to po prostu ja się tak nie zaangażowałem a jak było z jej strony nie mam już zielonego pojęcia, skoro wyszło jak bardzo jest zamknięta w sobie.  Tak czy siak nawet nie jestem w stanie przynajmniej na razie utrzymywać kontaktu i pewnie długo nie będę.

Tu tajemnicą pozostanie dla mnie jakim typem przyjaciół byliśmy, na pewno świetnie się rozumielismy i spędzaliśmy dużo czasu na różnych rzeczach, świetna zabawa też była bardzo często. Sam już nie wiem co myśleć na ten temat. Ona i tak utrzymywała żebym nie patrzył na to co mówi z tymi przykładami bo po prostu tu nie chodzi o moje czy jej błędy ale o uczucia. Ale moze nie do końca powinienem jej wierzyć. Tak czy siak to już skończone

Nie chcę dojść do wniosku, że to było "to". Na razie mam problem, żeby przestać tak myśleć a wizja że nie przestanę jest naprawdę dołująca. Tak to jest że jak się nie pokaże komuś co potencjalnie stracił boli dużo mniej, a nawet wcale. Z tym że ja nie mogę oszukiwać siebie, że tego nie widziałem bo to było kilka lat mojego życia.

Porównania może i dużego nie mam, ale jeśli mogę porównać z moim poprzednim związkiem (prawie 6 lat, ale w takim wieku że nie ma co raczej mówić o tym na serio) był o wiele dojrzalszy i po prostu no, taki jaki powinien być. To też nie pomaga, lepiej by było mieć czarno na białym jakiś powód tak jak było w poprzednim. Z tamtą dziewczyną nie chcę mieć nic wspólnego, mimo tego że obiektywnie była dużo ładniejsza i bardziej zadbana niż moja druga była. No i oczywiście dużo gorzej to przeżywałem niż rozpad tego związku (o zgrozo). Bo przecież tyle lat i jak to się w ogóle może dziać że ona tak się zmieniła. A to zwyczajny wyjazd na studia sprawił że moje okulary i kurtyna z niej spadły. Żadnych żalów do niej nie mam, dziękuję że mnie od siebie uwolniła.

Czy ja moją obecną byłą idealizuję? No właśnie tutaj nie jestem pewny, zawsze byłem przekonany że patrzę na ten związek obiektywnie i jestem po prostu w nim szczęśliwy bez żadnego oszukiwania siebie bo wszystko było czarne na białym. Może to jest niepokojące bo dalej gdzieś to w sobie czuję. Ale żeby nie było, bo pewnie znowu mi ktoś zarzuci że wzdycham i myślę o powrocie. Nic bardziej mylnego, ani trochę o tym nie myślę bo już sobie to uświadomiliśmy, że tu nie ma co zbierać. Swoją drogą fajnie, że moje poczucie własnej wartości wróciło na swoje miejsce, nie katuję się myślami co by było gdyby bo codzienne sytuacje mi uświadamiają, że tak reaguję na pewne rzeczy, tak było i tyle.

Tak sobie po prostu myślę egzystencjonalnie Pewnie jeszcze ten okres gdzie nagle się pojawiło tyle niewiadomych i zniszczonych planów temu sprzyja, bardzo mnie to przytłacza, nie będę nawet starał się ukrywać.

Mysle Witus ze swoje refleksje w duzej mierze zawdzieczasz temu forum. Ja cos podobnego przechodzilem jak bylem mlody i nie bylo wtedy takich forow/no moze byly ale w powijakach i znacznie dluzej przez to przechodzilem i duzo zajelo mi czasu zanim przechorowalem strate   Dobrze cie leczy to forum no i widac ze jestes myslacy chlopak. Dodam ze obecenie jest u niej na ciebie zapotrzebowanie bo nic tam jej sie nie wyklulo co kombinowala na twoje miejsce ( znaczy sie kogo ) bo by o tobie zupelnie zapomniala a tak widac ze tamta "galąź" nie wypalila to i probuje machac twoja furką jak to ujela ladnie Magdalena1111. To ze twoja ex nie konsultowala z toba problemow w zwiazku to juz zalapales, to ze miales byc zawsze oparciem tez. Jest spora czesc kobiet ktore maja to chyba wyciagniete z relacji domowych-mowie o tym oparciu. Do konca wlasciwie nie wiadomo skad to jest bo moze to jest zassane gdzies z kultury ( media, grupy rowiesnicze ).

Już Ci chyba wcześniej pisałem, że może i sie zejdziecie, ale na dłuższą metę i tak się to skończy rozstaniem.

Ten związek raczej na pewno jest już skończony. Jeśli wejdziesz drugi raz do tej samej rzeki, stracisz tylko czas.

Na Twoim miejscu znalazłbym sobie jakąś pannę do imprezowania i seksu. Bez zobowiązań. Po prostu byś kompletnie przestał myśleć o byłej.

Rozumiem o co Ci chodzi, bo choć już 40stka u mnie zbliża się nieubłaganie, miałem w życiu tylko 5 partnerek seksualnych i to właśnie na takiej zasadzie, że przygodny seks to nie dla mnie. Nie sugeruję jednak skakania z kwiatka na kwiatek, a taką koleżankę typu FwB.

Co do zastanawiania się nad każdym ruchem, jeszcze jest pewna alternatywa. Gdybyście się zeszli z jej inicjatywy, jak byłbyś twardy, mógłbyś na nowo ustalić zasady tego związku, wytyczyć granice. Nie musiałoby być tak jak wcześniej. Choć z tego jak ona się w tej chwili zachowuje, myslę, że lepiej będzie Ci już z nią nic nie próbować - w końcu nie macie żadnych wspólnych zobowiązań i każdy może iść w swoją stronę.

A co do tego, że będziesz sam, póki co jesteś zdecydowanie za młody, by się o coś takiego martwić.

Jak rozpadło się moje pierwsze małżeństwo miałem 30 lat. Nie było żadnego problemu, by sobie kogoś znaleźć. Szczerze mówiąc nawet poczułem się szczęśliwy, że wreszcie jestem sam i nie muszę się z nikim liczyć. Dobrze wspominam ten czas, więc to tylko od Ciebie zależy jak go wykorzystasz. Praca, a potem granie, czy czytanie, to też całkiem przyjemne życie. Nie ma się do czego śpieszyć.

Ale skoro wspominasz o wysokim libido, to FwB może być dla Ciebie Dzięki internetowi i social media młodzież dziś ma dużo różnych możliwości nawiązywania nowych znajomości.

Z drugiej strony wg psychologii trzeba niby sobie dać czas na żałobę po związku, ale to już wiesz.

Żadnego wracania do tego, nie ma na to szansy a ja nie chcę tego przeżywać znowu.

Ja tak niestety nie mam. Podejrzewam, że się między Wami psuło to i poczułeś ulgę. Ja nic takiego nie przeżyłem. Gdyby faktycznie mi truła cały czas, że to nie tak, to tamto to pewnie bym się w końcu zdecydował, ale ona to trzymała w sobie.
Wszystko fajnie, kiedyś to uwielbiałem, ale jak odeszła to nic mnie za bardzo nie cieszy. Wszystko straciło sens kiedy jej nie ma.

No i to o czym mówiłem, nie potrafię się na dłuższą metę wkurzyc, że ktoś mnie chciał zmieniać. Bo najgorsze jest chyba w tym to, że ja sam nie chcę być taki jaki jestem. A że nie wyszła zmiana samego siebie tak żeby była ze mną jest to podwójnie frustrujące i dołujące.

To jeden z powodów, dwa że ja bym nawet chyba nie potrafił czerpać przyjemności z tego, że pieprzę kogoś kto nawet do mnie nic nie czuje. Jak się już raz skosztowało seksu z kimś z kim się dzieliło tak bliskie relacje, przelotny seks to nawet nie 1% tej satysfakcji.

To akurat jest nieważne, bo mój instynkt samozachowawczy, pomimo że to naprawdę wspaniała dziewczyna mi na to nie pozwoli. Nawet jakby mi za kilka lat powiedziała, że się pomyliła czy coś w ten deseń. Chociaż nie wiem czy nie bez zastanowienia.

Tutaj też leży pies pogrzebany, bo chyba podobają mi się dziewczyny które z góry nie są partią dla mnie, stąd też moje rozterki i początkowa niepewność jeśli chodzi o ten związek. Czas pokazał znowu że powinienem słuchać swojej intuicji. Chociaż tak sobie dłużej pomyślę, to chyba bardziej nie pociągała mnie wtedy tak bardzo fizycznie, pokochałem jej charakter a i z czasem wygląd coraz bardziej i chociaż tu chciałbym mieć punkt zaczepienia. Chociaż obiektywnie są piękniejsze od niej kobiety to ciężko nawet pomyśleć o innej.

Z tym dzieciństwem to też nie jest już ważne, chociaż jej wierzę, często o tym rozmawialiśmy i taki obraz też mi się klaruje a nie miała po co kłamać czy zatajać prawdy. Z resztą, pal licho.

Nie będę w stanie być super przebojowym pełnym kreatywności i szalonych pomysłów facetem, no nie oszukujmy się. A chciałbym, bo takim ludziom jest łatwiej w życiu na każdym kroku. Może za dużo bym od siebie chciał, może stąd ta frustracja. Na pewno że byłem niewystarczająco taki a taki, to zawsze występuje u porzuconych. Z tym, że obiektywnie mówiąc to nie są rzeczy które z wyboru są poszukiwane u facetów, mówię teraz o moich wadach. Chyba że się mylę, fajnie by było szczerze mówiąc się w taki sposób pomylić.

Inną sprawą jest, że jak rozmawiam często ze starszymi ludźmi to też mówili że w moim wieku nie byli jeszcze tak bardzo śmiali i jestem w stanie w to uwierzyć, samo to że pracuję z ludźmi powinno mnie otworzyć, aczkolwiek czy zmieni moją osobowość na tyle? Szczerze wątpię.

No i kolejny problem jest że łatwo się mówi, polubić siebie, kiedy nie jest się taki jak inni. Boję się tego zdania bo nie wiem jak to odbierzecie, ale no kiepsko pasowałem do grupy moich znajomych będąc trochę wycofanym w towarzystwie i wolącym słuchać niż gadać. Chociaż gadać też lubię, jak czuję się pewnie. Ale w sumie też lubiłem być w centrum uwagi, z tym że wtedy kiedy mi to odpowiadało. Teraz trochę siebie bardziej poznałem, że potrzebuję atencji, bardzo lubię komplementy, czasami poczuć się w czymś dobrym, wyjątkowym. Niby banał ale chyba trochę to w sobie zaniedbałem. Dochodziłem do takiego wniosku chyba dopiero jak zaczynałem zauważać, że coś w związku jest nie tak, dosłownie tygodnie przed rozstaniem. A może to po prostu samotność, sam już nie wiem.

Ktoś tu wspomniał, że jestem z zewnątrz sterowny. Fakt, trochę za bardzo przejmuję się opinią innych, a przecież ile ludzi tyle opinii, na logikę szkoda się przejmować, ale wiadomo jak jest w praktyce. Zwłaszcza jak to są osoby bliskie czy z którymi spędza się dużą ilość czasu. Ale jestem jednocześnie asertywny i stąd te dysonanse, wspomniane już picie alkoholu, czy jak jakaś gra w którą nie chcę grać a inni chcą (była taka sytuacja, którą mi niedawno przypomniała w tych rozmowach), to po prostu tego nie robię. Stąd to niezrozumienie moich zachowań, bo przecież każdy gra a ja nie, no niby czemu.

Tak samo jak ja i introwertyzm, mam zarówno cechy jednego i drugiego, ale z tego co czytałem o tym w przeszłości, to tak 50/50 pewnie. Przede wszystkim niejakie zaprzeczenie mojego introwertyzmu to to, że ja emocje odczuwam bardzo na zewnątrz. Na pewno bardziej cenię sobie bliższych znajomych niż przypadkowych ludzi bo po prostu nie potrzebuję z nimi zaczynać relacji, po prostu nie widzę sensu. (wiem, że to znowu samospełniająca się przepowiednia). Zwłaszcza teraz kiedy muszę kogoś poznać nowego. Tu znowu patrz jej wyrzuty, że czasami nie pogadałem z kimś u niej w pracy na wakacjach, kiedy czekałem aż wyjdzie. Ale to że barman i szef mnie bardzo lubili (sama to przyznała), bo z nimi mi się gadało fajnie to już ominęła. Albo że czasami na jakiejś imprezie zaczynałem być zmęczony towarzystwem i nie chciałem dłużej gadać, czasami przeglądałem telefon.
Fakt, że jakbym się zmył wcześnie to potem mógłbym mieć wyrzuty sumienia, że się dobrze bawią a ja poszedłem. Bo tak bywało jak musiałem iść się uczyć czy coś. Ale to jeszcze jak nie byliśmy razem, nigdy bym nie wyszedł z imprezy sam bez niej.
Chociaż raz tak było bo czułem się tragicznie, następnego dnia złapałem zapalenie zatok i mocne przeziębienie. To jeszcze wracałem sam, bo ona chce zostać jeszcze chwilę. W sumie dobrze, że sobie o tym przypomniałem bo ja sobie nie wyobrażam siedzenia na imprezie jak moja dziewczyna się źle czuje.

Tak, ja nigdy tego nie potrzebowałem wcześniej. A raczej nie czułem, że potrzebuje. Rozstanie sprawiło, że mi się odbija i widzę więcej niż wtedy. Mam nawet głupie myśli, że gdybym to zakomunikował to byłoby tak super i rozwiązałoby to wszystkie problemy. Głupota, ona taka po prostu jest i tyle. Wspomniałem już, że bardzo rzadko czułem z jej strony takie codzienne wsparcie, jakieś "miłego dnia" czy cokolwiek tego, jakieś miłe słowo. No ale to też już mniejsza z tym.

Sam nie wiem, na pewno rozkminianie i przelewanie tego wszystkiego "na papier" dużo pomaga, aczkolwiek mam momenty gdzie to wszystko do czego doszedłem do tej pory przestaje mieć znaczenie bo jest "ona", smutek i żal, ostatnio z resztą zauważyłem że chyba łapię kolejny dołek. Ale skoro z boku to tak wygląda to jestem szczęśliwy.

Edit. Dlatego tu wspominałem o tej mitycznej już na tym wątku empatii itd. Po prostu clue tego związku było to, że byłem niezrozumiały. I chyba czuję, że od samego początku ona starała się mnie zmieniać pod to, żeby jej bardziej pasować. Może nawet byłem plasterkiem. Nie wiem, pewnie nigdy się nie dowiem, a może to i lepiej.

To, czy ktoś jest intro- czy ekstrawertykiem, czasami zależy od punktu siedzenia Osobiście sam nie uważam się ani za jednego, ani za drugiego, lecz z pewnością znalazłyby się takie osoby z mojego otoczenia, które uznałyby mnie za sktytego czy zamkniętego w sobie, bo nie lubię chociażby masowych imprez czy brylowania po klubach Choć na spływ kajkowy czy górską wycieczkę w większej grupą ludzi chętnie się wybiorę Zatem do nie kwestia kontaktu czy przebywania z ludźmi, ale specyficznych miejsc czy okoliczności, których unikam. Co do emocji, to niektóre czasami uchodza ze mnie od razu a inne z kolei w sobie trzymam- taki mix osobowości..
Ciężko raczej znaleźć takiego prawdziwego introwertyka, bo chyba błędnie są oni kojarzeni z nerdami, siedzącymi 24godz/dobę przed ekranem komputera..

Mowilem:)

Informacje o niej -> mysli, rozkminy -> emocje, uczucia w Twojej glowie -> cierpienie

A dodam jeszcze, ze po rozstaniu wiekszosc osob, szczegolnie tych niedojrzalych emocjonalnie lub tez niedowartosciowanych chce na sile pokazac jak jej jest cudownie, jak swietnie sie bawi i jakie to zycie jest wspaniale i lepsze niz te znane z okresu bycia zwiazku:)

Uwierz mi, ze odciecie sie calkowite w tym wywalenie z socjal mediow jest ciezkie, bo wywoluje w Tobie to, co wywoluje odstawienie tego, od czego jestes uzaleniony, ale plus jest taki ze im dalej w las tym latwiej. Przestajesz chciec sprawdzac, z czasem skupiasz sie na swoim zyciu, mysli coraz mniej kraza wokol eks i nagle uczucie i emocje ulatuje, a Ty zaczynasz miec na to wylane.

Wituś, czas na nowe życie i to dla Was Obojga. Daj sobie spokój z roztrząsaniem, bo nie ruszysz do przodu. Potraktuj to jak szkołę, którą musiałeś przejść. Ona ma prawo do nowego życia, a Ty zacznij żyć swoim.

Tak, jak pierwsze emocje opadły już się tym nie przejmuję. Z tym wsparciem, ona na pewno chciała jak najlepiej, a to że jest jaka jest to wyszło jak wyszło. Ale staram się o tym nie myśleć już bo to prowadzi do nikąd. Jest ciężko, wiadomo ale jest światełko w tunelu chociaż dalej jestem jakby na początku, dalej huśtawka nastrojów. Teraz dla przykładu jest bardzo dobrze.

Ale w rozmowie z kimś, już nie pamiętam wyszła mi taka rozkmina, mianowicie trochę pomogło mi to też zrozumieć siebie i w świetle że wcale nie jestem gorszy z tego powodu tylko inny.

Mianowicie w moim środowisku ludzie krzywo patrzyli na to, że mam taki charakter że lubię się czasem przed czymś zabezpieczyć, mieć jakiś plan awaryjny, gdyby coś nie poszło tak jak planowałem. Stąd było mi gdzieś (dowiadywałem się np tego od mojej byłej) zarzucane że psuję zabawę, czy że jestem sztywny.

Skąd w ludziach (dodatkowo chyba w mojej eks) tyle ułańskiej fantazji i niechęć, wręcz strach przed myśleniem dwa kroki do przodu, wytłumaczy mi ktoś?

I od razu uprzedzam, samo moje zdanie GDYBY coś poszło nie tak. Nie zakładanie, że się nie uda. Bo nie wszystkie rzeczy mogą pójść po naszej myśli tylko pod wpływem naszych działań, jest przecież tyle czynników zewnętrznych. A potem wielkie zdziwienie na twarzy, że jak to, dlaczego to się nie udało. I życie w stresie, obmyślanie planu wtedy kiedy już czasami jest na to za późno.

Nie jestem w stanie podać konkretnej sytuacji, tu chodzi o ogół, podejście do życia.

Znowu biję się z myślami, że mogłem coś więcej. Potem przychodzą myśli, że w takim razie czemu ona nie mogła więcej się postarać? Chciałem o tym pogadać ale tak wyszło że się nagle rozstaliśmy. Mam wrażenie, że chyba zagłuszałem własne potrzeby, nie wiem czy to normalne jak się jest zakochanym że mniej się patrzy na swoje potrzeby niż na partnera. Z tym, że nigdy nie mówiła o tym, że ją zaniedbuję, wręcz przeciwnie. Tylko tak teraz odbija mi się, że ona nie musiała się bardzo starać i to trochę boli, czy dlatego że nie wymagałem czy dlatego że po prostu nie chciała, czy co. A potem nawet to, że ona się nie starała mój głupi mózg przekształca na to, że to przecież ze mną musiało być nie tak. I to z rzeczami które takie były od samego początku związku. Cholera nie chcę już się męczyć a są momenty że te myśli przychodzą naprawdę niespodziewanie i nie potrafię ich odgonić.

Bo to jest najgorsze, ona się nie musi bić z myślami, że było się nie wystarczającym, co tak naprawdę zaważyło, co mogłem zmienić, co robić.
Dlaczego niby głowa podpowiada mi, że starasz się na tyle ile czujesz, że druga osoba się stara, a mimo to dalej mam natłok myśli. Że to przecież nie jest tak, że tylko jedna osoba ciągnie związek. Zwłaszcza, że przecież mówiła, że źle jej z tym że widzi jak się staram a ona nie może tego odwzajemnić...

Nie wiem, czasami mam wrażanie że szukam w sobie jakiegoś problemu na siłę, sam nie wiem. Przecież jakby tak było z drugiej strony to czemu zawsze byśmy wychodzili ze znajomymi razem i się dobrze bawili. Wyciągam rzeczy ze spektrum 4 lat i wydaje mi się, że do czegoś tym dojdę.

Ale fakt, czuję w sobie, że nie jestem jakoś bardzo kreatywny i spontaniczny. Ale co ja mam z tym zrobić na dłuższą metę.

Już samo to, że nigdy na co dzień nie rozmyślam praktycznie wcale, tylko właśnie w sytuacjach rozstania a naprawdę już nie mam na to siły. Przecież nie można żyć w ten sposób, że tylko się myśli czy się jest wystarczająco dobrym i tylko co zrobić żeby ta druga osoba była szczęśliwsza. Poprawcie mnie jeśli mówię źle.

No na pewno leży po środku bo tak jak mówiłem, potrzeba atencji i "głaskania po główce" objawiła mi się teraz, nie wcześniej. Nie potrzebowałem niczego takiego bo moje poczucie własnej wartości było na właściwym miejscu. Najgorzej jak wpadam w dołek wtedy wszystko jest wyolbrzymiane. Nie sądzę też, że nie radzę sobie z problemami bo te jej słowa tylko się odnosiły do tamtej sytuacji, a przecież jaki to był problem no. Poza tym właśnie atencji ani głaskania po głowie z jej strony nie było. 

Jeszcze wczoraj się z tego wszystkiego śmiałem, z dołka który był przedwczoraj, rozmawiając z siostrą. Że nie wie co mnie naszło na to zadręczanie się i że wcale tak nie jest jak sobie wmawiam. I tak raz w jedną raz w drugą.

Nie wiem po prostu widocznie jestem narwany i chcę z powrotem moje szczęście a przecież tak dobrze nie ma. A nawet jak sobie pomyślę teraz o związku czy jakiejkolwiek reakcji z kimkolwiek mam reakcję odpychającą, nie widzę nawet jakby to miało funkcjonować.

Wszystko fajnie, tylko ja właśnie nie czułem, że się różnimy, w tym jest cały problem. A raczej czułem, bo każdy wokół z nas wiedział, że się bardzo różnimy. Ale ja sądziłem, że nam się uda. Wyszło jak wyszło.

Strasznie duzo w Tobie nadal emocji. Szukasz odpowiedzi na pytanie dlaczego Twoj zwiazek sie rozpasl w swoich zachowaniach i we wszystkim co Ty robiles, a czy zastanowiles sie kiedys, ze to moze nie w Tobie do konca problem, albo calkowicie nie jest z Twojej winy? Moze to ona ma problem ze soba, moze nie czuje czegos, moze sie bala, moze po prostu wiatr inaczej zawial, a jej hormony powiedzialy, ze ma Ciebie zostawic. No i zostawila, a teraz chce twarz zachowac i nie chce tego zmieniac, bo i po co?

No wlasnie. Odrzucenie boli, bardzo, kazdy z nas to wie, ale zamiast za kazdym razem doszukiwac sie winy tylko i wylacznie w sobie, moze warto spojrzec, ze wina nie lezy tylko w jednej osobie. Ciezko to stwierdzic jak ma sie w sobie sporo emocji i nie jest sie obiektywnym, co wiecej dla ludzi z boku patrzacych co innego moze byc wina.

Tez za kazdym razem szukalem winy tylko i wylacznie w sobie, doszukiwalem sie drugiego dna, karcilem siebie a na piedestale stawialem tamte kobiety. Z czasem zrozumialem, ze nie do konca wina byla moja, tym bardziej jak trafialem na kobiety z DDA, albo traumami po poprzednich zwiazkach przez ktore bie potrafily ruszyc dalej i podswiadomie karaly mnie za to, ze nie jestem tamtym gosciem i paradoksalnie karaly za to, ze poprzedni ja zdradzal to ja tez pewnie zdradzac bede. Spojrz na to z tej strony.

Wituś... time to move on... Tego kwiatu jest pół światu (a w rzeczywistości nawet więcej niż pół).

Wpadłeś w dołek, ale zaraz będzie górka

Ale kto powiedział, że ja chcę walczyć? Już tu mówiłem, fajnie by było cofnąć czas, po tym co mi tutaj post factum powiedziała może i nawet bym wiedział nad czym pracować. Tylko dlaczego po czasie. A bo nie kocha. Najprostsze wytłumaczenie, chociaż tego też pewny nie jestem, to już nie jest ważne. Słowo spotkaliśmy się jest źle użyte, natknęliśmy się brzmi lepiej bo nie rozmawialiśmy od miesiąca, może stąd to nieporozumienie że niby walczę.

Ja już teraz wariuję bo gdzieś podświadomie staram się zachowywać jakby chciała a przynajmniej się staram, oprócz uśmiechu na ustach bo pewnie było go wtedy za mało o ile mogę w ten sposób wytłumaczyć to, że "nie umiem cieszyć się życiem". Zdaję sobie sprawę, że dla przeciętnego człowieka wcale tak nie jest, ale dla niej tak bo jak już mówiłem ma wyjątkową umiejętność bycia na pewno bardziej optymistyczną osobą niż ja jestem.

Teraz praktycznie mam trudności ze zmuszeniem się do uśmiechu, wcześniej to nie był problem zwłaszcza przy niej, ale mimo to czuję, że wszystko zjebałem przez to że nie byłem wystarczająco szczęśliwy dla niej. Chociaż byłem najszczęśliwszy chyba w całym moim życiu. Ot paradoks. Te wyrzuty sumienia strasznie mnie dobijają.

To co się między nami działo po rozstaniu, między innymi moje jakieś tam jęczenia i parę spotkań na których dobitnie dałem po sobie poznać, że nie daję sobie za bardzo rady, jeśli jakieś jeszcze były możliwości powrotu w 100% je zabiły. Już samo to jak jechałem z nią samochodem i ona siedząca w telefonie dużo mi daje do myślenia że praktycznie ma mnie w dupie. To nie człowiek który przyznałby się do błędu, na marginesie błędu tutaj nie ma. Z resztą nawet gdyby nie, ona nie daje po sobie poznać takich rzeczy, tu się różnimy o 180 stopni, na mój humor strasznie wpływa środowisko zewnętrzne. Nie wiem jak na to poradzić, staram się ale nie jestem w stanie aktywnie poprawiać swojego humoru. Nie wiem czy to jest w ogóle możliwe.

Pomyśleć, że jeszcze te 3 miesiące temu byłem tak podekscytowany tyloma rzeczami, że ze znajomymi sobie wieczorkami pogrywaliśmy w gry, że się z nią spotkam, cokolwiek. Dzisiaj nic nie ma znaczenia poza przebłyskami spokoju w głowie, o które modlę się żeby trwały jak najdłużej. A teraz mam wstręt do tych rzeczy tak jakby to one były przyczyną rozstania z nią i boję się w ogóle odpoczywać jakąkolwiek rozrywką bo mam uczucie że nie idę do przodu i marnuję czas. Tylko co mogę innego robić?

Niby gdzie ona coś emocjonalnie przeżywa? Ona nigdy nic emocjonalnie nie przeżywa, ewentualnie sam moment rozstania bo wtedy faktycznie się rozkleiła, tak samo jak potem rozmawialiśmy kilka dni później przez messengera podobno płakała przez cały czas ale to tyle.

Edit. Czy jak nie śmieszy cię żart to masz się specjalnie uśmiechać i udawać? Czy jak coś cię gryzie albo wkurzy trzeba utrzymywać kamienną twarz ze sztucznym uśmiechem? Ja zdaję sobie sprawę, że mnie się czyta jak książkę, ale z drugiej strony czy to nie jest dobrze że jest się szczerym z tym co się czuje? Ile jest w tym wszystkim temperamentu którego jak wiemy nie da się zmienić czyli to jak odczuwamy a ile charakteru nad którym mogę pracować.

1. Jaka masz pewnosc co ona tak naprawde czuje? Nikt nigdy nie chce pokazywac swoich slabosci, tym bardziej nie pokaze Ci nigdy, tego ze moze zalowac swojej decyzji, a jeszcze bardziej jak mantre bedzie sobie wmawiac, ze to byla dobra decyzja, choc czuc i miec watpliwosci moze miec na kazdym kroku caly czas. Nikt nie zapomina o drugiej osobie na pstrykniecie palcami, niewazne czy zostawil czy byl zostawiony i zawsze temu towarzysza jakies emocje o ile byla zazylosc.
2. To poczucie niskiej wartosci to efekt projekcji jaki tworzy umysl, widzisz ja z przybrana maska jaka to jest szczesliwa i jak to odzyla, wiec podswiadomie w glowie pojawia sie “czyli ja bylem taki do d.. skoro jej jest teraz lepiej bo wyglada na duzo szczesliwsza niz jak byla ze mna” - no nie, nikt sie nigdy nie przyzna do tego co faktycznie ma w glowie totez nie da Ci satysfakcji, ze moze byc do d..
Tez kiedys mialem taka dziewczyne, ktora mnie zostawila, zawsze twarda, usmiechnieta, pokazywala mi jaka to szczesliwa z podjetej decyzji jest, pieknie sie kryla, alkohol ja zdradzil na wspolnej imprezie, jak popila i zobaczyla, ze mam ja gdzies to skonczylo sie jej upiciem, lzami i wylewaniem zalu przyjaciolce, ktora pozniej mi powiedziala, ze powinienem z nia pogadac, bo ona w glebi duszy teskni, ale ego jej nie pozwoli wykonac ruchu pierwszej - olalem calkowicie ja, bo albo ktos chce i cos robi, albo nie i juz, tu warto miec szacunek do swojej osoby, a nie byc na kazde zawolanie i wyciagniecie reki.
3. Zmien w glowie swoje priorytety, czy ona jest definicja Twojego calego szczescia w zyciu? Zanim ja poznales byles szczesliwy w zyciu nie raz, wiec na to pytanie sam sobie odpowiedz czy ona jest wyznacznikiem szczescia. Wiec jakie to zaprzepraszczenie szansy?

Z tym poczuciem wartosci to kazdy odrzucony ma problem, sam tez pisalem, ze to jedna z dwoch rzeczy, z ktorymi ciezko sobie radze po rozstaniu i ja, mozolnie wyglada przywrocenie na poziom neutralny, ale zawsze do przodu. Duzo daje wsparcie bliskich, dobrych znajomych, ktorzy nas znaja bardziej i wiedza jakimi jestesmy osobami i za co nas cenia, w moim przypadku to bardzo skrzydel dodaje, gdy wystepuja takie dolki jak wlasnie ten ktory spowodowal, ze napisales tu znowu post. Zmiana w wygladzie tez czesto dodaje powiewu swiezosci, pisales o kupnie auta i to tez jest wprowadzenie czegos nowego, co daje Ci radosc. Jasne, chwilowo, ale daje. Tylko ilosc takich malych radosnych rzeczy wplywa finalnie na jedna wielka calosc.

To już nie jest ważne co ona czuje, mimo tego co mówicie jestem pewny w 100% że sobie daje radę dużo lepiej. Z resztą tak jak mówię, jakie to ma znaczenie.

Problem oczywiście tkwi we mnie, teraz z kolei wyszukuję w internecie coachingowe pierdzielenie o tym jak być bardziej spontanicznym. Powiedziała mi na odchodne że może to wina tego roku, ale jej tego brakuje. Zawsze nie tyle co śmiałem się z tego co podchodziłem z dużym dystansem do tego typu "samorozwoju", ale chyba muszę przestać bo im więcej tego typu rzeczy czytam tym bardziej się dołuję jaki jestem do dupy.

Niby nie mówiła wprost, ale powinienem sobie po tej rozmowie rok temu i tej całej akcji z tym że nie chciałem sobie z nią zrobić fotki po imprezie dać mi do zrozumienia że powinienem się zmienić, być bardziej wyluzowany i spontaniczny. Teraz mam tyle pomysłów na to co moglibyśmy robić w wolnym czasie, gdzieś pojechać, jakieś pierdoły mam w głowie typu zostawienie kartki z napisem "dzień dobry" kiedy u niej nocowałem i szedłem wcześniej na staż, mnóstwo. Teraz, kiedy już na to za późno... Niby mogę sobie mówić, że nie zauważam tego typu rzeczy które robiłem spontanicznie, ale nie wystarcza. Tak samo z tym, że jeśli to było tak ważne, dlaczego wprost o tym nie powiedziała.

Dlatego winię siebie za to, że zawiniła komunikacja. Bo to przecież nie ja miałem problem z nią tylko ona ze mną. Wydaje mi się, że to wszystko dałoby się naprawić, z drugiej strony mam wyrzuty że nie potrafiłem sam się domyślić i po tej jednej rozmowie przez pieprzonego messengera rok temu źle wszystko zrozumiałem...

Ja nigdy z tym problemu nie miałem, mam już takie łagodne w tym temacie usposobienie że (jak widać w tym przypadku związku) robię to zbyt często w bliskich relacjach. A potem wychodzę na słabego.

Swoją drogą czytając o spontaniczności doszedłem do wniosku że miałem zły pogląd na to czym naprawdę spontaniczność jest. To nie jest robienie głupot i nieprzemyślanch rzeczy tylko po prostu bycie szczerym z samym sobą i z otoczeniem, bycie naturalnym. Wiadomo że to się łączy ale nie do końca jest tym samym. No i jak patrzę na tą definicję to wychodziłoby że jestem spontaniczny, niezła ironia. I jak bardzo się kłóci z obrazem tego, że chciała, wręcz wymagała żebym był spontaniczny, a tak naprawdę najwidoczniej nigdy mnie nie akceptowała takim jakim jestem. Tu jest pies pogrzebany, akceptacja samego siebie a samorozwój i zmiana charakteru, gdzie jest granica. Gubię się już w tym zasranym życiu...

Widzisz, tak już jest że w mojej edukacji przez lata otaczałem się głównie kobietami, wiem jakie są. Obrabianie dupy innym, materializm wylewający się litrami, tapeciarstwo, rozbujane ego, krzykliwość, wykłócanie się o każdą pierdołę na porządku dziennym, niekoniecznie w tej kolejności. Długo by jeszcze wymieniać te cechy, już nie mówiąc po prostu o inteligencji czy życiowym ogarnięciu. Ona była inna, jest z resztą. To tak bardzo mi imponowało. A zwłaszcza kontrast do mojej toksycznej matki, która ciągle krzyczy i obraża się, potrafiąc burmuszyć się o każdą pierdołę. Nie znam drugiej takiej dziewczyny, tak bardzo normalnej a jednocześnie wyjątkowej. Fakt, że nie jestem osobą która dobrze i łatwo nawiązuje bliskie kontakty, ale znam kobiet mnóstwo. I to jest ta zaprzepaszczona szansa, na kogoś kto jest normalny w tym dzisiejszym zwariowanym świecie. Ale wychodzi na to, że na nią po prostu nie zasługuję, godzę się z tym z dnia na dzień. Zwłaszcza że sama mi powiedziała o tym, że czasami potrafiłem gdzieś przenieść emocje z czegoś co mnie wkurzyło na rozmowę z nią, że nie byłem super happy. Cechy które ceniłem w niej nie do końca sam posiadam, hipokryzja z mojej strony.  I to tez sprawia to paskudne uczucie bycia gorszym.

Wituś spoko majonez.

Rozumiem Cię, ale naprawdę wybij sobie z głowy myśli o byciu gorszym. Inny naprawdę nie znaczy gorszy. Przede wszystkim powoli. Samo życie to nie wyścig, a już na pewno nie ścigaj się z byłą...

Jaki jest sens biczować się za to co zrobiłeś, czego nie zrobiłeś? Byłeś sobą. Nie da się na dłuższą mętę grać kogoś innego. Nie ma ludzi lepszych i gorszych, serio nie ma czegoś takiego.

Ktoś tu pisał, że dołki są normalne. I są. I trzeba je przeczekać.

Wiesz co zawsze się radzi w Twojej sytuacji? Skup się na sobie. I to wcale nie znaczy wspinaczki na K2. Nie znaczy to robienia oszałamiającej kariery.

Jak wiesz, jestem w trochę podobnej sytuacji co Ty, aczkolwiek małymi kroczkami robię rzeczy dla siebie i to pomaga.

Może wyznacz sobie jakieś cele, choćby nawet nie były trudne do osiągnięcia. Wtedy jak już je osiągniesz, od razu pojawi się satysfakcja.

W każdym razie piszesz całkiem sensownie. Wszyscy na forum to widzimy, więc nie jest z Tobą wcale tak źle kolego ;-)

PS - Mi pomaga też wk..w. Np jak łapie mnie dołek, że żona odeszła, przypominam sobie jak bardzo mnie zawiodła i od razu lepiej

Prawie 3 miesiace minely kiedy pojawiles sie na forum ze swoim problemem i jest gorzej niz na samym poczatku. Ciagle tylko ona, ona i ona. Gdzie ty jestes, twoje potrzeby, twoje zachcianki, twoje hobby, twoje przyjemnosci? Ciagle tylko jojczysz o tej jedynej, ktora nawet nie pamieta, ze istniejesz. Takie cudo z niej bylo, taki dimencik, takie dzielo sztuki, a tak cię kopnęła w dupę! Chyba jednak nie jeat taka wspaniała jak ci sie teraz wydaje. Stan przed lustrem, powiedz, ze to koniec i zacznij funkcjonowac jakby to byl koniec. Ciagle rozpamietywanie przyczynia sie do coraz gorszej formy psychicznej.

Żeby tylko jeszcze o brak spontaniczności chodziło to by było łatwiej. Pokłóciliśmy się kilka dni przed rozstaniem o to że się nie wystarczająco interesuję szczepieniami (chyba) bo jej "zaproszenie do rozmowy" wyglądało tak: no to może byś się bardziej zainteresował". Nie brzmi jak zaproszenie. I tak jakbym nie chciał się zaszczepić a powtarzałem nieraz że chcę się zaszczepić tylko chcę poczekać i zobaczyć czy ludzie mają działania niepożądane, poza tym sama się jeszcze wtedy nie zapisała. Wyszła ustawa o naszym zawodzie o której nawet jakoś wtedy nie wiedziałem, tak się składa że brakuje mi teraz rozmów z nią na tematy stricte o pracy, ona się tym jakoś bardziej interesowała.

Tu jest pies pogrzebany, zaczynam czuć że ja nie wiem co tak naprawdę robię w życiu, całkiem mnie ta sytuacja rozwaliła na drobne. Nie wiem, może ja mam osobowość zależną i nie potrafię samemu funkcjonować. Bo jak sobie przejechałem swoje życie z góry na dół to chyba to że teraz podejmuję decyzje w małym albo bez wpływu innych najbardziej mnie przytłacza. Chociaż z drugiej strony jak o tym czytałem asertywność to moja mocna strona i kłóci mi się to bardzo, reszta pasuje. I przyczyna w postaci autorytarnej i lekko nadopiekuńczej matki.

A to wszystko jeszcze bardziej potęguje poczucie winy, że nie rozpoznałem tego wcześniej, nie zastanowiłem się nad swoim życiem w ten sposób mimo że poprzednie rozstanie przechodziłem podobnie. To by wszystko nawet wyjaśniało czego wybieram sobie takie dziewczyny a nie inne. Chociaż z tą silną potrzebą opieki i miłości ze strony innych to też nie pasuje no i sam już nie wiem.

Edit. Zabawne jak tu było poruszane, że to ona jest zaburzona czy tam ma jakieś problemy a im dalej w wątek tym więcej problemów widzę w samym sobie. To jest ta zmarnowana szansa o której mówię.

Nie wiem dlaczego to robię, ktoś tu mówił, że nie wyglądam na upośledzonego, ale może jednak? Tak jakbym myślał, że kiedy wykminię wszystkie swoje przewinienia a raczej cechy charakteru które nie są pożądane to czas się cofnie ona wróci i wszystko będzie spoko. Tylko tak nie będzie, ludzi bez wad nie ma, a już na pewno to nie ja. Z tym, że ja nie widzę wad u niej.

Ja jestem tylko głupim facetem, jaki miał ten związek przyszłość jak nie wiedziałem co robię nie tak, czego ona oczekuje ode mnie, jak miałem się tego wszystkiego domyślić. Gdybym wiedział na pewno przynajmniej bym wiedział na czym stoję. Nie wiem, może powinienem się domyślić, może nie nadaję się do budowania związków. Tylko jak ten związek miał się rozwijać.

A, no i akurat tu byś przysłowiowej  ku*** ręki nie miał, bo nie stalkuję, tak jak miesiąc temu kiedy pisałem tu posta zablokowałem ją na face tak jest on o tyle dobry dla mnie że nie pokazuje mi jej wcale.

Widzisz, tego do końca nie da się zrobić. Bo kończyliśmy jeden kierunek, wspomniałem już że jedną pracę będziemy wykonywać. Gdzie tu trzeba się teraz napocić i czytać, bo jest dużo niejasności i różnego typu rzeczy którymi ja się do tej pory nie interesowałem, ona wcześniej. To też mnie boli, że chyba starała się mi to wpoić żeby się zacząć interesować, ja chciałem to sobie zostawić właśnie na ten miesiąc kiedy jeszcze będę czekać na papiery z izby. Zbyt dużo mnie z nią łączy nie tylko emocjonalnie.

I tak jak czytam cokolwiek na temat przyszłej pracy to od razu kojarzy mi się z nią. Nie zawsze ale w większości przypadków. I znowu poczucie że jestem gorszy bo nie jestem do końca tak pewny tego zawodu ale już 5,5 lat "zmarnowanych" na studia i nie widzę niczego innego co chciałbym robić, mimo że na stażu było naprawdę fajnie i podobało mi sie, to byłem pod opieką mimo wszystko, nie byłem decyzyjny. A teraz po prostu momentami paraliżuje mnie strach że sobie nie poradzę. Staż to tylko chwila i słabo przygotowuje do pracy, nie mówię nawet o studiach. Po ostatniej rozmowie z nią to samo mówiła, że też się boi jak to będzie. Ale tu się różnimy, mnie takie rzeczy trochę paraliżuja, ją motywują do działania. Chociaż to ta cała sytuacja jest za to bardziej odpowiedzialna, wcześniej tak bardzo tego w sobie nie widziałem, chyba że po prostu brak jej osoby to uwidocznił. Muszę starać się nie porównywać, nie tylko do niej. Bo to już i tak nie ma sensu, za późno na jakieś zmiany dla niej, zawsze z resztą było a teraz tylko mi to ryje beret bo próbuję sobie coś udowodnić i to mnie niszczy.

No i to ten fakt, że nie interesuje mnie to tak bardzo obniża mi samoocenę. Tak, to jest koło które się kręci i nie jestem w stanie go zatrzymać, musiałbym chyba wyjechać, zmienić branżę na nie wiem sam nawet co. Czuję, że jestem osobą która jak ktoś mu nie powie co to nie zrobi bo nie widzi potrzeby albo sam nie wie jak zrobić, co zrobić. O i tak to jest. Brakuje mi tych rozmów które przeprowadzaliśmy na tematy pracy, z tym że wtedy bardziej na to co się działo w naszych miejscach stażu i jak nam minął dzień w pracy a teraz jest to niemożliwe... Nie wiem, może to było tak że ja ją eksploatowałem w tym kierunku, może stąd ta kłótnia o szczepienia wtedy. Może wszystko wyolbrzymiam, bo przecież muszę sobie poradzić, nie mam wyjścia. Tylko wtedy wszystko się wydawało łatwiejsze. I może tu jest pies pogrzebany. Tylko czemu tego nie mówiła.

Na marginesie, na przyszłość. Czy to jest normalne że chciałbym żeby druga osoba była ze mną szczera jeśli coś jej nie pasuje? Na spokojnie usiąść i pogadać że oczekuję tego i tego, nie pasuje mi to i to? Bo nie wiem, może ja chciałem za dużo.

Edit. I dlaczego skoro nie widzę przyszłości w tym wszystkim dalej codziennie pojawiają mi się projekcje wszystkich dobrych chwil i tęsknota za tym co było. Mimo że po prostu ja już nie wiem co to był za związek. Że nie mam zaufania, że ja już teraz wariuję bo ciągle myślę o tym czy coś zrobiłem dobrze czy nie, każdy swój ruch poddaję w zwątpienie. Tak by było gdyby wróciła. I o to za życie. Wiem, że jestem dobrym człowiekiem a tak mi zryła banię że totalnie nie wiem kim już jestem, kim być, co robić.

I jeszcze najlepsze, dzwoniono do mnie na szkolenie zbiorowe, już nawet mam wyznaczoną datę kiedy znowu będę musiał z nią być w jednym pomieszczeniu i to kilka godzin. Wspaniale.

Pod żadnym pozorem nie winiłbym jej za to. Ona chciała się rozwijać i mi nic do tego. To już mój problem że, bardzo możliwe że nie będę robić w życiu tego co mnie pasjonuje. Sam już nie wiem czy to wytwór faktycznie jej wpływu czy tylko moje nieogarniecie życiowe.

Jak sobie pomyśle co mi dały studia i jak przygotowały albo chociaż pokazały jak będzie wyglądać praca, boli mnie głowa.

Heh i znowu porównywanie się do innych. Jak to jest że wszyscy są tacy pewni drogi życiowej a ja nie. Chociaż to chyba też kwestia nastawienia, chcesz to robisz i w takim stopniu jak ci odpowiada a nie patrzysz co robią inni i co ci mówią. A ja tą presję czułem już jakiś czas temu. A co potem było wszyscy wiedzą. Bo to też nie jest tak że nie interesowałem się wcale, tutaj trzeba samodoksztalcania, ba nawet jest narzucane.

Ale może to wszystko tylko spowodowane moją huśtawka nastrojów i przesadzam. Pewnie za godzinę dwie pomyśle że to głupota. 
Szkoda tylko że mam wiele zainteresowań które nie da przełożyć się na nic produktywnego.

Może to wszystko dlatego że po prostu cenię sobie spokój a nie ciągły wyścig o to kto jest w czymś lepszym. Sam już nie wiem