Romans, z którego chcę się wydostać. - Netkobiety.pl

No właśnie zmieni. Może zaczniesz się szanować. Sama siebie. Bo znowu trafisz z deszczu pod rynnę.

Tak, napisał do mnie wczoraj. Ma do mnie żal, że zakończyło się to przez kłótnie, obwinia mnie za całą sytuację, że zamiast rozstać się w zgodzie, to poszła spina. Niestety zapomina, że oboje jesteśmy za to odpowiedzialni, a w ogólnym rozrachunku i tak nie zmienia to niczego. Jedynie jest dodatkowy żal.

Oczywiście, że ten kto zdradza, ponosi w pełni odpowiedzialność za to co robi. I gdyby nie ta kochanka, to byłaby inna. I wcale nie byłby bardziej żony i dzieci,  gdyby nie Biedronka, bo pewnie byłaby inna.
Obie strony świadomie wchodzą w romans.
A po wszystkim,  on mówi, że go omotała, a ona, że to nie ona zdradziła i okłamywała rodzinę i nie ona ponosi odpowiedzialność za krzywdę.

Co nie zmieni mojego zdania, że wiążąc się z kimś kto ma wobec innych tak duże zobowiązania,  powoduje współwinę, nie odbierając winy temu kto zdradza.

Oczywiście, że oboje są tak samo winni. Trzeba się sprzeciwiać takiemu mizoginicznemu poglądowi, że kobieta to zło wcielone i ona zawsze uwodzi. I w sumie mizoandrycznemu, bo co facet to nie ma rozumu? Ale z drugiej strony nie można zrzucać winy z kobiety, która świadomie pcha się w związek z żonatym i nie mówię tu oczywiście o kobietach, które nie są tego świadome, bo facet je okłamał, że jest sam. Więc zarówno mężczyzna jak i kobieta, ta która świadomie wiąże się z żonatym powinni podlegać ostracyzmowi. Co do tego, że kiedyś tak było a zdrady też były. Ale może na mniejszą skalę. Świat nie jest idealny, ale to, że jakiegoś negatywnego zjawiska nie da się wyeliminować całkiem, nie znaczy, że jako społeczeństwo mamy dawać na to przyzwolenie.

Złość,żywienie na przemian z  walką tłumieniem urazy,rozgoryczenia to też cierpienie taka tortura tysiąca cięć widok kochanka nie jest obojętny wywołuje jak widać jeszcze żywe reakcje u Biedronki .
Nie wiem czy coś w takich sytuacjach jest lepsze .kiedy pewne progi się przekroczyło i nie ma powrotu do tego co było na początku.
Romanse jak gdzieś napisałeś w innym wątku są trudne, czasem jeszcze trudniejsze niż związki ,bo bardziej nastawione na niecodzienne emocje te wysokie, które jak się pojawią to ciężko ich nie powtarzać bardzo trudno powstrzymać  , żądać powtarzania ich na zawsze  i stale.Fizjologia nie bardzo wtedy pomaga.
Częściej chyba takie cieniowanie emocji do rozstania zdarza się jak dwoje jest w związku  tak mi się wydaje i ma mniej więcej podobne nastawienie i podobne oczekiwania w romansie.Niejawność ,ukrywanie kłamstwa  nie sprzyjają rozwojowi zdrowszej dojrzalszej więzi coś staje się toksyczne w niej, albo bliskie temu, gdzie przestrzeń jest bardziej ograniczona i kurczy się właśnie przez ten mrok tajemnic ukrywania się w małym światku zbyt ciasnym ,niejasnych oczekiwań w związku który nie ma szansy wejść już na inny poziom.
Emocje, afekty, namiętności wybrzmiewają z czasem stopniowo dwoje to akceptuje i godzi się bo taka właściwość emocji i ich natura że się zmieniają są nietrwałe i oboje chcą wrócić do partnerów zdecydowanie świadomie,w sytuacji Autorki jedno przekroczyło granice zaangażowania i roszczeń, zależności,a czekanie na wybrzmienie wypalenie się to odkładanie na jutro podtrzymywanie złudzeń rozdrapywanie konfliktów wewnętrznych na, jutro pojutrze i nie wiadomo nigdy takiego odwlekania rozstania w zawieszeniu rozdarciu frustracji ,która i tak wcześniej się pojawiła ,dlatego odcięcie to wydaje się bardziej pożyteczne w tej sprawie.cierpienie to normalna rzecz nie ucieknie się przed sobą nawet jak wydaje się niesłuszne to cierpienie .Cierpienie też mija .

Z tym to różnie bywa w życiu z tym wykorzystywaniem nie ma oczywistości.
same wybory ,mnóstwo wyborów decyduje o tym co przeważy wygra
podłość, złość, pazerność czy łagodne, zrozumienie pogodzenie się, z mnóstwem różnych myśli, uczuć i emocji - niezła mieszanka wybuchowa.

Dużym błędem w romansie na początku a później podtrzymywania tego jest budowanie miedzy innymi intymności,zażyłości i poufałości na frustracji,niezadowoleniu awersji z przeszłości czy formalnego związku ,męża ,żony zostawia się stały związek odłogiem i w dryfie, to duża pokusa,to łatwiejsze na skróty i to staje się wiodące pomimo wspólnych pasji i zainteresowań nawet jeżeli są idą w kąt stają się za czasem tylko tłem.
Małżeństwo służy do dostarczania niechęci bo jeszcze bardziej zaniedbane lub sztucznie ożywiane,podsycane przez jakichś czas emocjami do kochanki kochanka,zbyt wielka koncentracja na sobie i na tym powoduje uzależnienie jednego związku od drugiego ,tak jak niby ratownictwo,doradztwo, pocieszycielstwo w stosunku do np małżeństwa lub związku,rola arbitra, sędziego,klakiera w użalaniu się nad sobą, w zwierzeniach,skargach niestety podszyta własnym ukrytym jakimś interesem zaczyna dominować i wzmaga żądanie wyłączności ,trwałości,stałości na przyszłość.Takie  niby połączenie ,więź robi się podtruta intencjami również niezbyt jasnymi zbyt wiele wątpliwości pojawia się z czasem co do tych intencji i motywów.
U kogoś kto nie jest w związku a jest singlem uwikłanym w romans to może powstać wzmocnienie bycia gorszym, z poczuciem samotności ,izolacji dzieją się dziwne rzeczy desperacja rośnie również skrywana przed sobą.

Jeśli cały czas mówił Ci że się zastanawia nad odejściem od żony to Cię zwodził i stawiał w sytuacji niepewności. Decyzję  którą powinna być  tylko jego zrzuca w jakiejś części na Ciebie.
Tu jest bardzo cienka linia pomiędzy działaniem się wątpliwościami a przekładaniem  czegoś  na barki kochanką czy kochanki. Jak zażądał  dodatkowo gwarancji że Ty to uszczesliwisz, że będzie warto to zobacz co w Tobie obudził..
Czy to nie sytuacja jak z narzeczonym gdzie odpowiedzialność za to czy dobrze  jest czy źle  w związku spadła na Biedronkę? Jak mówił Ci że to rozważa ale szuka gwarancji  to powinnaś powiedzieć: przekazaliśmy tysiące godzin widzisz jaka jestem nie dam Ci żadnych gwarancji.  To Twoja decyzja. Czy Ty wymagałaś od niego jakiś  gwarancji jeśli chodzi o Twoje zerwanie z narzeczonym?

Odkąd wiesz, iż on od żony nie odejdzie, to twoje działanie musi się zmienić...

Zacząć żyć swoim życiem, bo on będzie ze swoją rodziną.
NIE odcinać się. Odcięcie wyjdzie naturalnie jak coś zmieni się w twoim prywatnym życiu.

Nie ograniczać na siłę. To samo wyjdzie jak zaczniesz swoją niezależną od kochanka drogę.

Wracał do żony, do dzieci tam gdzie jego życie.
On nie idzie tam gdzie jest najlepsza kobieta, tylko tam gdzie żyje.

Gdyby odszedł od rodziny, zaczął żyć z Tobą, to nowe życie byłoby ciężkie -- kłócilibyście się, pewnie jeszcze bardziej niż tylko ze sobą romansując. O co kłótnie? O wszystko... o czas, o uwagę.

Dobrze, że czekałaś. Jego słowa były tym co koniecznie chciałaś od niego usłyszeć pewnie...

Masz rację. Tak było wtedy, kiedy mówił, że może będzie z Tobą żyć.
Teraz wiesz, że nie będzie.
Dlatego kontaktu z Kochankiem bym nie zrywał, spotkań nie ograniczał... aleeeeeeeeeeee... szukał kogoś nowego. Już nie ma miejsca na "uczucie zdrady".
Optyka Ci się zmieni jak poznasz kogoś.

Odkąd wiesz, że on od żony nie odejdzie, to takie zachowanie jest toksyczne.
Można nie być toksycznym.

Gary, tak. Masz 100% racji. Ale ja nie potrafię, nie chcę, męczę się.
Można nie być toksycznym, a jedyną drogę jaką odnalazłam, żeby taką nie być, to odejście od niego.
Nie chcę już wracać, bo myśl, że ja go kocham, ale mnie nie chce - jest zabijająca. To jeszcze gorsze niż mój związek z narzeczonym. Tam chociaż był jakiś wspólny cel, no.. powiedzmy, że był.
Tu go nie ma. Są jasno określone reguły gry, których już nie umiem wytrzymać.
Pocierpię, pomęczę się i mi przejdzie. Przynajmniej mam taką nadzieję.

Edit. I dziękuję za wiadomość, że wracając do domu nie wraca do lepszej kobiety w jego rozumieniu, a do miejsca, w którym żyje. Jakoś łatwiej z tą myślą.

Dobrze. W takim razie skoro już definitywnie odeszłaś, to:

1. nie ma sensu walczyć z uczuciem, że go kochasz... to uczucie albo samo zniknie za jakiś czas, albo nigdy nie zniknie; szkoda energii na poświęcanie mu więcej czasu; chyba raczej trzeba się pogodzić:   "kocham go, ale nie będziemy razem żyć" (zob moje motto poniżej)

2. mimo uczuć z tego romansu nie powinnaś tracić czasu i życia na wyczekiwanie; trzeba szukać kogoś fajnego...

Taaak... Kobieta jak ją mąż zdradził myśli "co jest ze mną źle, że on poszedł do innej".
Odpowiedź często powinna być taka:  "Nic nie jest z Tobą źle. Tamta była inna i on miał z nią seks.".

Albo ty swojego narzeczonego?

Bo ludzie uwielbiają żyć w oparach obłudy.
"nie ma takiego łajdaka, który by chwilami nie macał się po bokach, czy mu nie wyrastają skrzydła anioła".

Współczuję Ci czasu w jakim teraz się znajdujesz i emocji jakie Ci towarzyszą, bo sama kilka lat temu przez to przechodziłam. To, że mój romans trwał "zaledwie" kilka msc nie zmienia faktu, że jego skutki ciągnęły się za mną kilka lat. A to dlatego, że po pierwsze zdążyłam się zakochać, a on na tamtym etapie życia był mi najbliższą osobą, a dwa przyjęłam złudne założenie, że przecież możemy nadal się kolegować. Ja zaakceptowałam jego decyzje, przestaliśmy ze sobą sypiać, więc w czym problem? Nie wiem co ja wtedy myślałam, chyba po prostu nie byłam gotowa na to by zniknął z mego życia z dnia na dzień. Już nie chciałam go dla siebie, nie chciałam by dla mnie zostawiał żonę, nie chciałam z nim sypiać ale też nie chciałam by zniknął. Wtedy naprawdę wierzyłam, że to się uda bo czemu nie? Sprawa jasna, jesteśmy dorośli... jednak nic bardziej mylnego. Przedłużyło to tylko mój proces leczenia się z niego i wpędziło w jeszcze większe problemy emocjonalne. Dlaczego? Bo nie ma przyjaźni po romansie, chyba że po latach, jak emocje wygasną. Ta nasza "przyjaźń" skończyła się tym, że on zaczął mnie dręczyć, nachodzić, wręcz śledzić. Trwało to (nie pamiętam dokładnie) ale z 1,5 roku aż na koniec poczułam do niego mega obrzydzenie a nawet zaczęłam bać. Obecnie jest mi już obojętny. Nie mam do niego żadnych ale to żadnych emocji. Raz, że minęło kilka lat, a dwa jestem obecnie szczęśliwa z innym facetem.
PS. Powiem jeszcze od siebie, że potem nie było mi łatwo wejść w nowy związek, szybko się zrażałam (tak jakbym bała znów zaangażować i cierpieć), wręcz sabotowałam nowe relacje, moja nieufność też stała się pewną zmorą ale... w końcu trafiłam na odpowiedniego faceta. Pierwsze natomiast co zrobiłam to upewniłam czy na pewno jest sam/wolny. Stało się to wręcz moją obsesją. W sumie może i dobrze bo teraz jest bardzo łatwo różne rzeczy ukryć.

Roxann, idealnie opisujesz to co teraz czuję. Każda kolejna myśl jest zaprzeczeniem poprzedniej. Czuję się strasznie. Myśli non stop kręcą się wokół niego. Niby uważam, że to koniec, tak będzie lepiej, ale łapię się na tym, że sprawdzam telefon czy napisał.
Z jednej strony go nie chcę, z drugiej nie potrafię ułożyć sobie planu dnia i nie wyobrażam sobie czegoś takiego już zawsze. Czuję ogromną pustkę, bo zawsze ten dzień był wypełniony nim, dzięki czemu straciłam kontakt z większą ilością znajomych.
Jestem teraz na etapie, że może przyjaźń nie jest taka zła, że jak się wyłączy "chęć posiadania", wyłączy seks, to może się nam to uda.
On cały czas jest zdania, że jestem mu najbliższą osobą i nie potrzebuje seksu i całej tej otoczki, tylko chce mieć możliwość rozmowy, bez podtekstu, bez sugerowania, w skrócie, że potrzebuje mnie, a nie mojego ciała.
Czuję się bardzo pogubiona w tym wszystkim i zgadza się, stworzenie związku będzie bardzo trudne, bo wszystko będzie porównywane. Wszystko. Przechodziłam to już i wiem, że tak będzie. Każdy najmniejszy odchył będzie powodował moje wycofanie. Dlatego myślę, że nic już mnie takiego nie czeka, bo zwyczajnie nie chcę. Nie chcę nerwów, że jest inaczej, nie chcę porównywania, nie chce strachu czy jest uczciwy, nie chcę zaczynać znów wszystkiego od nowa.

Chyba każdy w podobnych sytuacjach przez to przechodzi. Nie wierz mu jednak i nie idź w to (przyjaźń) jeśli nie chcesz tracić kolejnych lat. To tylko kwestia czasu aż on zacznie szukać okazji i grać Ci na emocjach. U mnie zaczęło się od niby wspomnień w postaci zdjęć miejsc w których byliśmy czy wysyłania utworów, które w jakiś sposób się z nami kojarzyło, potem zaproszenie na kawę i prezent "ot tak" przywieziony gdzieś z dalekiej delegacji na dowód, że myślał wciąż o mnie itd. itd. Wszystko po to by móc wrócić na jego zasadach. Moja nieustępliwość i coraz większy dystans powodowały w nim frustracje aż w końcu agresję. W pewnym momencie miałam wrażenie, że szuka zemsty i zaczyna grać w 'niebezpieczną grę'. Też na emocjach. Nie chce mi się nawet opisywać co on potem wyprawiał.

Tu raczej nie chodzi o porównywanie, tylko o to, że póki wciąż coś do niego czujesz i nie odetniesz całkowicie, nie będzie miejsca dla innej osoby. Ja Ci radzę zacząć od małych kroczków, które powoli będą sprawiały, że staniesz się coraz silniejsza i uspokoisz emocje. Każda odmowa spotkania, każdy brak odpowiedzi na jego sms, nieodebrany telefon, w końcu blokada... będzie Twoim kolejnym krokiem do "uzdrowienia". Ważne by być konsekwentnym i się nie cofać. Pamiętaj, że Twoja słabość jest jego siłą i paliwem. Jak role odwrócą, on pewnie zacznie "szaleć" ale nie daj się.
To nie będzie kwestia jego "miłości" do Ciebie, tylko zranionego ego. Może w obecnym momencie tego nie widzisz, jak on Tobą manipuluje. Popatrz, wmawia(ł) Ci, że przez Twoje sceny ma wątpliwości, że z Tobą będzie mu lepiej niż z żoną. Czyli co? Masz być milutka, nie naciskać bo inaczej stracisz swoją "szansę" na bycie czy też obcowanie z takim "skarbem". Nie daj się dziewczyno tak traktować i nie pozwól by się dowartościowywał Twoim kosztem.
Odsuń się powoli jeśli nie umiesz postawić ostrego cięcia. Nie będzie łatwo ale na pewno warto. Uwierz mi.

Jeszcze nie a to dlatego, że masz do niego uczucia. Pomyśl, czy gdyby mu na Tobie naprawdę zależało to przez tyle czasu trzymałby Cię w ukryciu sprowadzając do roli kochanki/tej drugiej?

Ale on nim jest, a Ty wciąż patrzysz na niego przez różowe okulary. Ja wyżej napisałam na czym m.in. polega jego manipulacja.

Bzdura. Dla chcącego nic trudnego. To nie są czasy, gdzie rozwody były rzadkością a ludzie przez to piętnowani. Ty wciąż go tłumaczysz. Nie wierz w to, że on z żoną nie sypia.
Moje zdanie jest takie, że jeżeli romans przeciągnie (ponad rok?), to nie ma szans na zmianę 'statusu' bo jak facet zobaczy, że może mieć jedno i drugie, to po co przewracać życie do góry nogami? Podwójne życie wymaga "predyspozycji". Kłamstw na zawołanie, wyzbycia wyrzutów sumienia, egoizmu. Serio chciałabyś z kimś takim być? On przecież nie robił tego dla Ciebie, tylko dla siebie.
Za jakiś czas będziesz się cieszyła, że nie masz na sumieniu rozwalenia jego rodziny i nie użerasz ze zdrajcą (kłamcą), który Cię nie szanuje i myśli tylko o sobie.
To, że na początku był zapewne dla Ciebie cudowny, nie ma tu nic do rzeczy. Serio.

To akurat dobrze rokuje dla Ciebie Biedronko ,bo ta faza diagnozowania,analizowania,deprecjonowania i mieszania z błotem eksów ,bywa niebezpieczna, podtrzymuje wbrew pozorom tęsknoty,ciągle stale coś odświeża, użalanie się nad sobą obwinianiem kogoś, pod spodem jednak idealizuje na przekór i wzmacnia wspomnienia, nie daje im odejść w spokoju na inne miejsce,taki to jest hak, bywa długa ,bardzo niszcząco-wyczerpująca psychicznie ,
na początku Twojego tematu odniosłem wrażenie że u Ciebie może też tak to przebiegać długo i boleśnie,ale jeżeli potrafisz być trzeźwa to dasz z tym radę sobie nieźle, podejrzewam że przerobiłaś to po części wcześniej,być może jeszcze to przed Tobą po etapie idealizowania faceta różnie z tym jest  inna faza jest też niebezpieczna obwinianie siebie i poczucie winy.Tu to jest jak z wahadłem od jednej skrajności w drugą ,aż z czasem zobaczy się jak było w mirę w równowadze jakieś to takie jest jakby nie do ominięcia.

Bezsilna jeszcze ostro dalej widzę walczy i chce leczyć eks jeszcze czeka na zmiłowanie pańskie,siebie nie chce uleczyć on ma to zrobić,wydaje się po lekturze forum że młode mężatki 30 +mające romans z 50 +
facetami spotykają tylko i wyłącznie samych narcyzów,manipulantów i toksyków ,czasem psycho socjopatów ,seksoholików,hazardzistów,inaczej taki romans jest nie ważny nie ma rangi należytej i gdyby nie toksyk to pewnie by go nie było tego romansu, a mężatki (czasem singielki)
są jakieś takie wybitnie bezbronne,nie mają nigdy szansy,są ślepe,nieświadome,bezmyślne,bezwolne i bez wyobraźni pytanie ilu jest tych toksyków procentowo że akurat trafiają na te szczególne istoty omotują,opętują tak łatwo a prawda jest często taka że oboje w pewnej fazie równo manipulują chcąc przejmować kontrolę na emocjami uczuciami realizując rożne wizje wyobrażenia swoich nieraz nierealnych oczekiwań ,tak bez żadnej odpowiedzialności za swoje wybory szły sobie po prostu do pracy i te potwory 50 +rzucają się na nie nagle z znienacka walą piorunami aż ziemia dudniąc wiruje - czary,nie ma żadnej ucieczki, a mąż nawet nie może być "białymrycerzem" w takiej sytuacji ,bo przecież straszna pierdoła z niego jest i nie ma co na niego liczyć ,że uratuje przed potworem.

Zawsze się zastanawiałem, jaki procent tych wszystkich romansów przeradza się w trwale związki..Choć pewnie i tak jest to niewiele, chociażby z tego powodu:

Bagienni stawiam max 15-20% a ja postawie inne pytanie, ile tych tzw. wspaniałych związków przetrwa chociażby rok!

Biedronka - szczęśliwa "13" mój post, przeczytaj go jeszcze raz...
I wspomnisz moje słowa kiedyś - jak dojdzie do Ciebie, wtedy szybko zmienisz zdanie o swoim "księciu z bajki"

Bagienni a jak te związki potem wyglądają, awantury, wypominanie, czy może spuszczona główka żeby przypadkiem nie urazić "Diabełka" - po drugie ile osób pozostaje w takich związakach - nie z miłości, bo to nawet nie stało koło niej, lecz ze strachu i obawy przed samotnością!!

Mam w pracy tzw. szczęśliwe zakończenie, zdrada fizyczna, potem pół roku przerwy (w międzyczasie rozwód) - powrót do siebie, rzekomo dla dzieci. Z perspektywy czasu widzę, on (który zdradził) płaszczy się przed nią, a ona jeździ po nim, jak po....

Naprawdę trzeba mieć dużo determinacji, pokory i jeszcze więcej włożyć pracy nad sobą, żeby taki powrót, był chociaż w połowie udany i w miarę szczęśliwy...

Dobrzy ludzie nie zdradzają. A jak są nieszczęsliwi to się rozwodzą.

Biedronko tak jak pisała Roxann czas zdejmie Ci z nosa te różowe okulary.

Przytoczę Ci słowa mojego byłego gdy go zapytałam czemu nie uklada sobie życia z kochanką? Odpowiedział że to tylko kochanka... wiem że niektórzy pokładają nadzieję i nie chcą dostrzegać faktów ale w większości przypadków tak to się kończy.

Jesteś młodą babką, daj czasowi czas.

Wiecie, ostatnio go zapytałam co by zrobił, jakby się zachował gdyby to wszystko wyszło na jaw. Co by powiedział żonie, czy wtedy nabrałby odwagi i o wszystkim powiedział, łącznie z tym, że mnie kocha, czy jednak by o nią walczył, czy mówiłby, że to dla niego nic nie znaczyło, że to trwało krótko i było błahe.
Powiedział, że nie umie mi na to pytanie odpowiedzieć, nie wie co by powiedział i jakby się zachował.
A mi to dało jasny sygnał, że odpowiedź jest wiadoma, ale przecież mi o niej nie powie. Powiedziałam mu tylko, że gdyby to się wydało i żona by go wywaliła z domu, to do mnie wejścia by nie miał.
Bo nie byłam jego wyborem, to nie on mnie wybrał, tylko żona. A ja kogoś takiego nie chce.
Nie powiedział nic.

Jakbym jego czytała.. Często mi powtarzał, że nie wybiera żony, a życie, które już zna i jest w jakiś sposób ułożone. Że boi się reakcji dzieci, rodziców, ale to nie żona jest wyborem.

Artiii, ja będę smęcić jeszcze trochę. Bo to są uczucia, emocje, nie znikają one od tak. Pstryknę palcami i nie ma. Ja otworzyłam oczy, dlatego to skończyłam. Ale chcę się z tym wewnętrznie uporać

trochę u Ciebie widać schemat na który się łapią kobiety pozbawione asertywności czyli '' na miłość trzeba zasłużyć' (1 relacja) + walka o kochanka , odnośnie romansu to żadnej tu magii nie ma, po prostu stworzyła się między wami emocjonalna wieź a facet podbudował Twoje mocno zaniżone samopoczucie po poprzedniej relacji, a jak tworzy się wieź to rodzi się ryzyko że to z czasem przejdzie na etap fizyczności bo wtedy jak ktoś widział nas już ''obnażonego emocjonalnego'' to sięgniecie po fizyczny aspekt to poniekąd naturalna konsekwencja ''igrania z ogniem'' + Tobie ta fizyczna zdrada była potrzebna żeby zakończyć ten 1 związek, ogólnie historia jak ich wiele, dlatego tak cholernie ważne jest w życiu nie wchodzić w nową relację jak się najpierw nie uporządkuje własnej głowy bo potem człowiek staję się zabawką w rękach innych, nie bez powodu i mówię to jako facet, wokół kobiet które mają za sobą ciężkie zerwanie krąży tylu sępów (facetów, których normalnie kobiety nie biorą pod uwagę) , liczących na seks i właśnie w tym gorszym okresie często im się udaje, żeby to osiągnąć sięgają po różne środki, często udając kumpla czy przyjaciela, w końcu to idealny moment żeby powoli naruszać granicę fizyczności i np. przytulić (nie od razu ale z czasem, to takie wyważanie drzwi gdzie na początku trzymasz je po drugiej stronie, w końcu 2 osoba je wyłamuję) wiedzą też doskonale co mówić kobiecie, która tego teraz tak bardzo potrzebuje

Bidulka.
Wszystko stało się samo, a Ty jak listek na wietrze rzucany kaprysami losu....

Mam taką ożywczą propozycję: przestań pieprzyć farmazony tudzież roztrząsać to co było. Wyjdź do ludzi, zakosztuj normalnego życia, to się to życie szybciej ułoży.

Z innej perspektywy rozmowa wyglądała tak. Zapytałam a co by było, gdybym dla własnego kaprysu, własnej próżności - rozwaliła twoje spokojne życie?
Facet pewnie się przeraził i wolał sprawę przemilczeć, a ciebie powolutku się pozbyć. Ciebie jeszcze dziwi, że on wybrał, jak tu powyżej tez pisano, spokojne ułożone życie, może bez fajerwerków. A nie wybrał nieobliczalnej burzy.

Trochę???

Przecież to jawne sondowanie pola bitwy.

Nawet szympans by się zorientował, że kochanka szykuje niespodziankę.

Każdy może zostać zdradzony. Ktoś kto nie miał  romansow  również

Niuans:
"nie ma takiego łajdaka, który by chwilami nie macał się po bokach, czy mu nie wyrastają skrzydła anioła".
                                                    ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Wokół tego zdania mogłabym napisać książkę potwierdzającą jego prawdziwość, uwielbiam głęboką treść w paru słowach, dzięki

Motobiedronka - dla mnie narazie w Twojej historii nie ma nic zaskakującego, Twoje uczucia też są na czasie i jeśli bardzo będziesz chciała to skończyć to skończysz tylko nie będzie to proste i łatwe, im bardziej będziesz świadoma że tak chcesz tym mniej boleśnie będzie, czy chcesz czy nie a podobieństwo z bólami żon też jest..... tylko one mają żałobę po stracie tego co naprawdę było a Ty po tym co mogłoby być, okres motyli i wspaniałych chwil jest akurat w każdym przypadku bo takie to w miłości są początki, co do tak zwanego porozumienia dusz nie zawsze jest to prawdziwe jak się niektórym wydaje, rozmowy, długie, takie o wszystkim, to czasami świadome skracanie dystansu a czasami faktycznie potrzeba zbliżenia emocjonalnego, tak czy siak pewne jest to że długi czas byłaś w romansie z żonatym, dzieciatym facetem, wiedziałaś że jest żonaty i pozwoliłaś mu myśleć że trójkąt jest dla Ciebie ok, byłaś pocieszycielką, on skarżył się na żonę, Ty wierzyłaś że tak jest, starałaś się pewnie być dla niego lepsza od niej byle pokazać różnicę na swoją korzyść, czy na pewno byłaś zawsze sobą ? Na takiej bazie nie zbudujesz nic trwałego i wartościowego, podany przez Ciebie przykład pary kochanków po przejściach, teraz w związku to Twoje powierzchowne wyobrażenia, niewiadomo czy słuszne ? czy Twój kochanek i jego żona, spotkani publicznie, mogą się wydać szczęśliwi ?...mogą...a przecież Ty wiesz jak jest, Ty spotkana z nim też mogłabyś być wzięta za żonę a nie jesteś.....wiesz to, zacznij być bardziej uważna i refleksyjna to nie zaszkodzi

Z twoich postów ciągle przebija się wielkie egocentryczne JA, jesteś bardzo skupiona na sobie. A przecież, z drugiej strony, skoro się kogoś kocha to akceptuje się też czyjeś wybory - on nie chce z tobą być, jesteś dobra do wypełnienia nudnych wieczorów, ale żeby dla ciebie rujnować dotychczasowe życie, już nie bardzo.

Ktoś na początku podlinkował temat i mnie się wydaje, że tamta kochanka i ta z tego artykułu to jedna osoba. Tam miał być niby urwany kontakt, ale ona zaczęła opisywać jakąś farsę, jak spotkanie w sklepie, bo nie chciała się przyznać że nie zdołała zerwać z żonatym a każdy ja za to chwalił. A ten temat to jest ciąg dalszy. Wiem, że zaprzeczy, ale dla mnie to jest ta sama osoba. Grochem o ścianę.