Nie mogę tego zrozumieć - tylko czy to jest konieczne - Netkobiety.pl

Autorze współczuję, że było ci dane trafić na taką osobę. Nie szukaj na siłę powodów, bo tylko się zadręczasz, a prawda jest przyziemna. Nawet jeśli byłeś najlepszym mężem świata, to twoja żona jest zakompleksioną osobą, która potrzebuje czuć, że cytat z reklamy szamponów " wszyscy mężczyźni stoją w kolejce do niej". To silniejsze od niej przy jednym, mężczyźnie, czuje, że gaśnie, brakuje jej świeżej krwi, bajkowych uniesień z komedii romantycznych dla nastolatek, a życie szybko ucieka. Młoda wiecznie nie będzie. W sumie jesteś przykładem tego, że jeśli raz się natniesz to nie ma sensu wracać. Ten czas razem mimo, ze się przykro skończył dał ci dużo miłych wspomnień. Tak, że na marne też nie poszedł. Nazbierałeś doświadczeń, miłych wspólnych chwil i teraz zaczynasz od nowa. Nie daj sobie zatruć głowy przez to co się wydarzyło. Prawda jest taka, że trzeba uwzględnić, że w prawdziwym życiu rozstania mogą się zdarzyć. Pary, które dobierają się na całe życie są bardzo rzadko. Trzeba nauczyć się doceniać doświadczenia, które nam się trafiają, bo może być tak, że nic się nie dzieje i tez z tym człowiekowi ciężko. Nie warto ani demonizować, ani idealizować. Może tak naprawdę, za rogiem czeka na ciebie ktoś wyjątkowy.

A ja bym już w ogóle zostawiła jej temat. Autor powinien totalnie skupić się na sobie i swoim uleczeniu. Zwłaszcza, ze teraz ciężki czas - nie tylko pandemia ale i okres swiateczno-noworoczny. Musisz autorze nabrać więcej sił. Wszystko się poukłada, ale zostaw juz temat tej osoby

No cóż, człowiek jeszcze młody (przy pierwszej jej zdradzie miałem 32-33 lata i nie byłem jeszcze w związku małżeńskim). Nie szukałem pomocy innych, jakoś mnie to bardzo nie wzruszyło (czułem gniew, złość, stratę, nic więcej). Po prostu zacząłem żyć na nowo bez niej. Niestety emisariusze zrobili swoje i tak się poskładało że rozpaliłem dogasające uczucie, zaufałem na słowo (że nie było zdrady fizycznej i że tylko się pogubiła), zaczęliśmy żyć dalej.
Zje8@!m wiem, powinienem uczucia ulokować po tym wydarzeniu w kimś innym, z drugiej strony zyskałem dzięki temu 6-7 lat z nią. Czy było warto - nie TERAZ mi oceniać (dlatego między innymi tak długo wahałem się ze ślubem bo uważałem że zaczynamy od 0). Czy żałuje tamtej decyzji, chyba nie bo byłem prawdziwie szczęśliwy przez ten czas (może żyłem tylko w iluzji, ale to co przeżyłem było dla mnie czymś wartościowym i pięknym). Nie warto w ogóle w tych kategoriach myśleć, jakaś refleksja i nauka na przyszłość z nauki życia jaką mnie doświadczyła na pewno się przyda.

Na razie mam szczerą nienawiść do jż za to jak mnie przeczołgała - oszustwo z przed lat które zataiła, szukanie okazji do zdrady (bo romans na nią sam nie spadł), brak szczerości i szacunku (jak związek jest zbrzydł to mogła uczciwie postawić sprawę), udawanie że chce ratować - a tak naprawdę tylko czekanie aż się kochanek określi co robi ze swoim małżeństwem, Myślę jednak że ta nienawiść z czasem przejdzie i ta osoba stanie mi się całkowicie obojętną jak setki ludzi mijanych na ulicy. Natomiast wiem, że nigdy z nią nie chce już mieć nic wspólnego (dzieci nie mamy) =  jakakolwiek próba kontaktu w przyszłości będzie od razu prze mnie ucinana.

Zadałeś w tytule wątku pytanie: czy to jest konieczne by zrozumieć dlaczego?
Moim zdaniem tak. By nie kręcić się w kółko.
Ja szczerze, mimo iż wielu rzeczy nie da się przewidzieć i nie mamy wpływu nie nazwałabym przypadkowymi naszych wyborów.
Niepotrzebnie zdejmuje to z nas odpowiedzialność za wybór partnera.
Ludzie za bardzo ufają słowom a nie obserwacjom i swojej intuicji, która niczym innymi nie jest niż przerabianiem nieświadomie tych informacji.
Przechodzą one jednak na taśmę naszego chciejstwa i oczekiwań i się nagina.
Za nikogo nie można ręczyć ale partnera można lepiej poznać zanim się wejdzie w związek. Bo w związku to już nie da się byc na pół gwizdka bo to rozwala od wewnątrz.
Powodzenia na nowej drodze życia.
I życzę wybierania jednak a nie radosnego losowania z nadzieją że nie będzie wypadku
Patrz na znaki drogowe.;) Bo było ich wiele w przypadku tego związku

jak uważasz- moim zdaniem jednak przegapiłeś wszystkie znaki ostrzegawcze po drodze z wcześniejszą zdrada na czele.

Ponieważ są ludźmi to tak robią ,jest i jedno i drugie w życiu to na co mamy wpływ i na co nie mamy,jest też to co dostaliśmy i czego nas nauczono,oraz to jak to interpretujemy w danej chwili ,czasem jesteśmy bezsilni i bezbronni ,a czasem jesteśmy silni i zdecydowani.

Pwgen za pierwszym razem dał szansę wybaczył bo taki wtedy był koniec kropka  ,tak myślał i tak czuł ,teraz jest trochę inny.
Odpowiedzialność nie musi być czymś surowym i okrutnym dla siebie samego ,a na pewno obwinianie się za skryte nieuczciwe wybory drugiej osoby nie są odpowiedzialnością.

dlatego najbliższe miesiące dobrze jak by Autor spędził w spokoju nad tym o czym piszesz Elu ,a nie na uleganiu jakimś presjom i szukaniu potwierdzeń męskości  ,udowadnianiu sobie i rekompensowaniu rany, straty czyli szukaniu plastra,bo też tak ludzie robią niestety nic prostszego.
To bywa wchodzeniem w rolę ofiary, że tak powiem od zakrystii.
Dwa nowe wątki na forum jakby to potwierdzają (Queen i Reyny) od strony męskiej i kobiecej niewiele się to różni jest podobne.

Życie pisze różne scenariusze, niektórzy to nazywają karmą, nauczką, lekcją życia. Na nasze wpływ nie tylko my mamy ale otoczenie. Tak jak autora małżonka na niego. Najgorsze jest to że jej wpływ będzie oddziaływał jeszcze trochę w zależności od poradzenia sobie z traumą jaką autorowi zafundowała. To nie tylko zdrady ale kłamstwa, oszukiwanie, manipulacja, cała gama negatywnych zachowań. Pada tu zapytanie dlaczego tak łatwo poszło z ,,pierwszym" zawirowaniem związku, dlaczego tak ślepo zaufał, uwierzył. Wydaje mi się że osoba uczciwa, kochająca mierzy współmałżonka swoimi standardami nie dopuszczając że to kłamca, oszust, zdrajca. Bo w końcu przecież to najbliższa osoba której zawierzamy siebie i ona też zawierza nam tworząc przez to związek dwojga ludzi o tych samych interesach społecznych, uczuciowych, finansowych. No bo jak inaczej ma wyglądać małżeństwo ? Ten błąd o ile można to nazwać błędem popełnia większość zdradzonych = chce wierzyć i wierzy. Autorze jedynym pozytywną rzeczą w rozpadzie małżeństwa jest brak dzieci . Natomiast negatywne rzeczy możesz szybko zwalczyć odpowiednio podchodząc do tego co cię spotkało. Bardzo dobrym posunięciem z twojej strony jest całkowite zerwanie kontaktu  wszelakiego i brak reakcji na jakiejkolwiek zaczepki (poinformuj znajomych i rodzinę o tej decyzji by tematu o ex nie poruszali przy tobie ). Staraj się przestać analizować co , jak, dlaczego bo szkoda czasu marnować na taką osobę , lepiej spożytkować ten czas dla siebie. Trzymaj się i nie daj się , poczytaj i zobacz = słonce znowu zaświeci dla ciebie

Warto też wziąć pod uwagę (a przede wszystkim to), że w życiu nic nie jest stałe, a już na pewno poglądy ludzi. Nieregulaminowy off top, niezwiązana z tematem wątku historia, wklejana uporczywie w wielu tematach.

Widzę Adminko, że się już uwzięłaś na mnie i moje posty są na celowniku. Uporczywie mnie zmuszasz do założenia swojego wątku, a ja tyle razy mówię, że nie jestem gotowy na to, bo musiałbym bardzo szczegółowo opisać moją sytuację, inaczej byłoby to bez sensu. Dwoma zdaniami z mojej historii chciałem przekazać autorowi mój punkt widzenia, żeby miał też jakieś porównanie.

A swoją drogą przeglądałem teraz dużo innych historii na tym forum i w wielu miejscach widzę, że właśnie tak ludzie robili, że wplatali w odpowiedzi również część swoich doświadczeń i im się "upiekło". Uważam, że bez tego nie można niekiedy w pełni przeprowadzić wyczerpującej dyskusji.

albo jest konsekwentna i chyba taka jest jej rola.

zgadzam się, powstaje offtop, często komentowany przez innych, wtedy ginie główny watek tematu.

Deszczu ... po kilka zdań do różnych wątków ... nic nie stoi na przeszkodzie by zebrać to w jednym miejscu ... nawet po kilka zdań, Twoja historia będzie się uzupełniać
Masz podgląd do swoich postów teraz wyłącznie je scal ..

Moim zdaniem przede wszystkim - nie obwiniaj siebie. Nie szukaj winy w sobie, bo z tego co piszesz wynika, że to nie była Twoja wina, tylko ona potrzebowała czegoś innego. Jeśli zdradzała Cię praktycznie od samego początku, to znaczy, że nie potrzebowała stałej, stabilnej relacji. W sensie - potrzebowała, ale nie takiej opartej na prawdzie, tylko chciała mieć bezpieczną przystań, i dalej szukac przygód. To nie jest Twoja wina, po prostu jest taką osobą. Myślę też, że sama się w tym wszystkim pogubiła. A to, że jest z tym nowym partnerem nie oznacza, że będzie z nim zawsze, że on jest lepszy. Może być różnie. Na pewno jest to dla Ciebie bardzo trudne, szczególnie że o nią dbałeś i się starałeś.  Wydaje mi się, że po prostu szukaliście czegoś innego. Myślę,  że znajdziesz jeszcze kobietę, która będzie szukała tego co Ty, bo uwierz mi że takich kobiet jest sporo, kobiet szukających stabilizacji, bezpieczeństwa i miłości. Dobrze, że nie macie dzieci, bo wtedy by było trudniej. A jeśli chodzi o jej słowa, że nie widzi Cię jako ojca swoich dzieci - jeśli szukała przygód z różnymi mężczyznami to ja bym się nie przejmowała jej słowami (chociaż na pewno Cie zabolały), bo to świadczy o jej braku stabilności,  a nie Twojej.

Korzystając z wolnego wieczoru zapytam się jak sobie radzicie czy radziliście z jakimś takim poczuciem "porażki", choć w sumie nie wiem jak to nazwać. To taka jakby nostalgia za tym co było tylko mega silna... Chciałbym ją jakoś "wyłączyć", czasami jest tak silna, że aż ściska w środku, czasami jak sam jestem w domu uronię jakąś męska łzę. Zazwyczaj wtedy przez głowę przechodzi mi obraz ślubu, czy jakieś wspólne chwile... Choć rozwód już za mną i każdy kto na mnie patrzy myśli, że wszystko co najgorsze już za mną (mówię słuchaj, nie wyszło, trzeba iść dalej) to chyba jeszcze tak nie jest. Aby mieć jak najmniej czasu na takie smutne chwile staram się organizować czas, praca, zajęcia po pracy, spotkania ze znanymi l znajomymi, byle tylko uciekać od tego.... Bo wiem, że jak siądę jak teraz oczekując jak przyjdą znajomi na choćby godzinkę, zacznę robić NIC to wszystko wraca.... Dawno temu byłem w 5 letnim związku i nigdy mnie tak nie trzymało długo, albo już zapomniałem jak to było po rozstaniu (choć tam wszytko skończyło się bez 3 osoby w tle, albo o tym nie wiedziałem). Może moje podejście do małżeństwa (na dobre i na złe), tak utrudnia mi proces żałoby...

Mam tak samo..  Wolny wieczór... Ciepłe lato i wspominam byle dziewczyny... Okresy kiedy byłem szczęśliwy...

Teraz to się czuje rąk źle...
Dawniej wiedziałem weekend pełno szczęscia... Widziałem że z dziewczyna się spotkam...

Poczucie porażki , znam to.
Nie ma chyba innego wyjścia jak ją uznać I przeżyć po tym żałobę. 
Pomaga skupienie się na nowych celach.
Zamknięcie jednych drzwi otwiera inne, nawet jak nie wiesz w które wejść.  Chwilowo
Pomaga też zrozumienie że czasem z kimś  mamy po prostu inny system wartości,  chociaż wydaje się podobny, inne rzeczy cenimy w relacji i tak naprawdę  było to skazane na porażkę i brak bliskości.
Wspomnień to mam mnóstwo bo ponad 20 letni związek, ale co z następnymi 20 latami?
Nie traci się doświadczeń,  nie zaczyna się od zera. Trzeba to spakować i skatalogować. Nie wyrzucać,  zrobić  miejsce na nowe.
Tak przebiega ten proces, autorze.
Najpierw musisz to wszystko w głowie przekreślić,  by ratować siebie, przeżyć  złość.
Ale potem trzeba do bałaganu wrócić,  poukładać,  obejrzeć zniszczenia..
Posprzątać  i zaplanować  nowe.
Przeżywać  żałobę  to przeżywać,  nie da się tego przeskoczyć.  Czasami znajomi mają dobre intencje, ale chcą  byś za szybko to przeskoczył.

A potem się dziwić skąd tylu mizoginów i inceli. Nie wzięli się z powietrza. Czytam ten wątek i nie wierze, że takie rzeczy się dzieją. Jakiegoś farta mam, że takie rzeczy mnie omijają.

Jedyna wina jaką autor popełnił jest taka, że za bardzo ufał. Za bardzo się angażował. Za bardzo się starał. Po prostu był zbyt "ludzki", zabrakło bycia chłodnym, bycia takim "robotem", spojrzenie z trzeciej perspektywy, krytycznym okiem na tą całą "miłość" i te wszystkie czerwone flagi - i pogonienie panny już wcześniej. Te jakiejś teksty o byciu dusi groszem - ja pierdziele. Chłop się dwoił i troił, był po prostu zaradny, a ona była pasożytem i chciała przyjść na gotowe, jednocześnie jeszcze autora urobić i wzbudzić w nim poczucie winy, zrobić z niego sponsora, wół roboczy do spełniania zachcianek. A ona to co mu mogła dać, najwięcej od siebie dała kochanki, a jemu zamiast wsparcia i wdzięczności jedyne co mu dała, to nóź w plecy.

Gatunek ludzki jest jakiś nienormalny. Schemat zawsze jest ten sam - jak ktoś jest zbyt dobry i zbyt dużo daje od siebie, to druga osoba tego nie doceni i wykorzysta. No i ciekawe, czy to autor ją jakoś przyciągnął, ona jego urobiła, czy to czysty przypadek? Jak to się stało, że ona - pasożyt, doczepiła się do niego - zbyt dużo dającego od siebie. Dlaczego np: dwa pasożyty nie łączą się w związek? Dwie zbyt dużo dające osoby nie łączą się w związek? Zawsze jest jakoś tak, że jedna strona jest ta "dobra", a druga "zła", ale prawie nigdy "zła" ze "złą" się nie łączy, ani "dobra" z "dobrą".

Nie wiem, może ludzie są jacyś opętani, zniewoleni. Ciężko to zrozumieć jak ludzie mogą tak po prostu dla własnej wygody gnoić innych i nie czuć się z tym źle. Baa, ona jeszcze zła była, że on ŚMIAŁ odkryć zdradę. Nie zabolało ją, że zdradza, tylko że została nakryta. No to już w ogóle jest tupet.

Brak jakiejkolwiek moralności, przyzwoitości, wyrzutów sumienia? Z jednej strony żyjemy w najlepszych czasach, najwięcej możliwości od początku istnienia świata. Jakościowe jedzenie, możliwości leczenia, dłuższe życie, możliwości realizowania swoich pasji, podróżowanie po całym świecie - kiedyś nie do pomyślenia. Ale jeśli chodzi o budowanie społeczności, lojalności, więzów międzyludzkich - to jest coraz gorzej. Zdrady modne, na przesadny egoizm i hedonizm jest przyzwolenie, masakra. Z jednej strony budujemy lepszy świat, ale z drugiej - coraz bardziej powierzchowny. Kiedyś to wulgaryzm, Andrzeju