Dlaczego tkwię w starych schematach? - Netkobiety.pl

Loka, zgadzam sie z takim podejściem. Technologia jest dla nas, nie na odwrót. Przecież nie trzeba robić iluś tam konkretnie kroków dziennie. Czasami coś nam wypada. Jam mam duzo pracy przy biurku, to moze zrobię tylko jakieś 3 tysiace z hakiem i świat się nie wali. Dla mnie to dziala bardziej jako motywacja w stylu: jeżeli moglam wcisnąć półgodzinny spacer rano, to może i wcisnę kilkanascie minut wieczorem. Lubię tez sprawdzać jak śpię i ile spalam na treningach.

Wydaje mi się, że Monoceros ma bardzo rozbudowany wewnętrzny system krytyka, który na kazdym kroku wpędza ja w poczucie winy, także w efekcie kazda aktywność staje się czymś czego się boi, odkłada ja, szuka wymówek, by potem czuć się winna i zajadać. Zamknięte kolo. Czasem by z tego się wyrwać, dobrze jest po prostu, "bezmyślnie", wbrew sobie, narzucic sobie jakąś rutynę i sie jej trzymać. Zanim sie czlowiek obejrzy taki spacer czy rowerek stanie się rzecza odruchową, na którą przestanie zwracać uwagę i odczaruje z lęku.

Jak rozumiem autor chciał skierować ją do jednych i drugich. Tylko trzeba przyznać, że to bardzo ciężka lektura, autor opisuje przypadki ludzi, którzy byli gwałceni przez własnych rodziców, ale potrafili twierdzić, że ich rodzice są ok, ponieważ mieli tak silne mechanizmy wyparcia, że potrafili zapomnieć, że coś takiego jak gwałt miało miejsce, ludzi, którzy przeżyli wojnę w Wietnamie. Zapadła mi w pamięć historia kobiety, która przez nieuwagę przejechała na czerwonym świetle, co przyczyniło się do wypadku, w którym zginęła jej kilkuletnia córka i w tym samym wypadku straciła 8 miesięczną ciążę jeśli dobrze pamiętam. Nie polecam tej lektury przed snem.

Dzięki za Wasze odpowiedzi. Jest w nich dużo niewygodnej prawdy. Lubię myśleć o sobie jako o kimś, kto potrafi być ze sobą szczery, więc tak, przyznaję, że obie sesje z tym terapeutą były niewygodne. BARDZO.

Zabolało. Coś z tego jest o mnie, i to wcale nie jest miłe. Budzi się we mnie wiele "ale, ale, przecież..."

Zgadzam się, nie oczekiwałam plotek przy kawce, ale też nie spodziewałam się takiego ciosu. I nie odczuwałam nacisku - odczuwałam bierną obserwację, pozostawienie samej sobie. Właśnie chyba liczę na nacisk, ale liczę też na jasne komunikaty, jakieś prowadzenie. Może to zła metoda, zły terapeuta, a może ja nie wykorzystałam okazji, uciekłam, oskarżyłam kogoś innego. Nie wiem, chciałabym znać odpowiedź ale czasem niestety sama nie wiem, co jest prawdą.

W punkt. Jeszcze nie umiem nic z tym zrobic.

Tak.

Co więcej, świadomość tego krytyka powoduje, że poświęcam dużo czasu na walkę z nim - co jest spoko, bo fajne rzeczy w życiu dzięki temu zrobiłam. Ale zjada to ogrom mojej energii mentalnej i na więcej aktywności "wbrew" zaprogramowanym wartościom nie mam siły. Ale też nie umiem sobie odpuścić. Czuję się jak w błędnym kole. Czasem jak w pralce. Poczucie winy jest czymś, co towarzyszy mi nieustannie.

Eh. Fajnie by było bez tych moich mózgowych ograniczeń narzucić coś sobie i nie zmagać się przez wszystkie dni non stop z tym krytykiem i strachem. Zazdroszczę ludziom, którzy to robią, nie znalazłam jeszcze na to sposobu.

Nawet wasze komentarze, cudowne, wspierające, oferujące wsparcie, są pożywką dla krytyka. Z wieloma się zgadzam. Część budzi we mnie opór, ale nie wiem czy dlatego że rzeczywiście nie są zgodne ze mną, czy dlatego że uciekam przed czymś trudnym. Czasem mam poczucie, że wcale nie wiem, o co mi chodzi.
Stąd moja chęć udania się do terapeuty, i jeśli rzeczywiście przy kolejnych też będę miała chęć uciekać po dwóch spotkaniach, to dam znać. Na razie postanawiam zaufać swojej intuicji, że podejście tego pana nie było tym, czego akurat potrzebowałam.

Może terapia behawioralna? Naprawdę sama ostatnio nie widzę sensu w tym, aby ciągle nieustannie grzebać w dzieciństwie, które było, czasu się nie da cofnąć, co się przeżyło to minęło. Nie znam nikogo kto osiągnął jakiekolwiek efekty przez lata analizując dlaczego tak było i się poczuło. Sama mam już serdecznie dość obwiniania rodziców i wszystkich dookoła za to jaka jestem.
Każdy na jakieś schematy, związkowe, rozwojowe, finansowe przez które nie może ruszyć daje. Ja mam je wszystkie, zwłaszcza mężczyzn wybieram im gorszy, przoemocowy, manipulant, niedostępny, którego sie tak naprawdę boję i traktuje mnie okropnie, to ciągnie mnie do niego, szybko się angażuje. I nie wiem co by mi dało zrozumienie mojego dzieciństwa bez narzędzi żeby to zmienić.

Wg mnie kluczowy tutaj jest dobór terapii.

Wypowiem się jako osoba, której taka terapia psychodynamiczna pomogła, mogę powiedzieć, że albo przestaje się czuć pewne rzeczy, bo mijają i przestają mieć znaczenie albo zmniejsz się dużo nasilenie i emocje są mniej intensywne, więc łatwiej jest zachować spokój i zachować się inaczej.
Dopiero jak na terapii się wypłakałam, wyrzuciłam emocje z siebie i przedyskutowałam pewne sprawy, to poczułam, że minęło. Niektóre sytuacje te nadal wzbudzają we mnie emocje, ale w porównaniu z tym co było, to jest jak odległe echo.

Przyjemnie może nie było wracać do pewnych zdarzeń i sytuacji i się tak rozklejać na początku, ale pomogło. Powiedziałabym, że tutaj ma bardzo duże znacznie jak się czujemy z danym terapeutą, więc nawet z terapeutą w tym samym nurcie może być różnie.

Powiedziałabym, że nie minęło, jeśli nadal wpływa na dorosłe życie i nadal myśląc czy mówiąc o pewnych zdarzeniach czuje się emocje skrzywdzonego dziecka.

Nigdy nie miałam też wrażenia, że chodzi o obwinianie rodziców i ludzi dookoła. Raczej o to, żeby w końcu wyrzucić z siebie wściekłość, frustrację, że ludzie słabo się zachowali i zdecydować co dalej. Na przykład przestałam oczekiwać od rodziców, że dadzą mi wsparcie emocjonalne, którego mi nie dali. Do tego samo uświadomienie sobie, że rodzice nigdy nie będą tacy jak by się chciało łączy się z emocjami takimi jak rozczarowanie, strata, itd.  które też trzeba przejść, ale jak się już pogodziłam z tym faktem, to było lepiej. Jak przestałam mieć oczekiwania, których nie mogli spełnić i dziękować za to co mogli zrobić i w czym mogli pomóc, to mi się poprawiły relacje z nimi.

Trzeba spojrzeć na rodziców/osoby w naszym życiu realnie, jako osoby, które może mogą dać to i to, ale tego i tamtego nie, ponieważ na to szans nie ma. Tak zostali wychowani i ukształtowani, że nie mogą dać czegoś, czego sami prawdopodobnie nigdy nie dostali i w rezultacie sami nie mają. Trzeba poszukać innego sposobu na zaspokojenie tych potrzeb jak już wiadomo, że rodzice/czy ta osoba to dobijanie się do złych drzwi i jak szukanie warzyw w sklepie z materiałami budowlanymi. To właśnie wyniosłam z terapii, a nie że mam obwiniać ludzi wokół do końca moich dni.

Rozumiem, ponieważ to budzi poczucie bezradności, co wydaje mi się jedną z najtrudniejszych do pogodzenia emocji w tym wszystkim. Ile się nie wyzłościsz i ile żalu z siebie nie wyrzucisz, sam ten fakt nie zmieni rzeczywistości. Zmieni coś może w Twoich emocjach, ale rzeczywistość, inni ludzie pozostaną tacy jacy byli, a to kolejne przykre emocje rozczarowania/smutku do przeżycia.

Natomiast w pewnym momencie pomogło mi uświadomienie sobie, że takim bezradnym dzieckiem skazanym na rodziców już nie jestem i mogę mieć wpływ na to jak sama siebie traktuję, jakimi ludźmi otaczam się w życiu. I choć są rzeczy, których zmienić nie mogę i na które nie mam wpływu, to są też rzeczy, na które mam wpływ i tymi należy się zająć. Trzeba samemu działać, szukać i myśleć, żeby nie stać w miejscu.

Śmiem twierdzić, że i seks, i dotyk, i wsparcie drugiego człowieka można sobie zapewnić.
To nie będzie to samo, ale da się.
Dotyk i seks - sprawa tak jasna, że nie będę tego rozwijać, a wsparcie innych - naprawdę często wystarczy poprosić, a nawet i bez proszenia nieraz go doświadczyłam.

Wcale nie.
Moze faceci ktorych spotykasz sa swiadomi tego, ile Twoich potrzeb mieliby Ci zapewniac i dlatego uciekaja? To sie wyczuwa.

Ile potrzeb? seks, dotyk I bliskość psychiczna. To chyba nie jest dużo?

Problem polega na tym, ze na poczatku relacji czlowiek czuje, ze druga osoba ma deficyty, w sensie te niezaspokojone potrzeby. Bo to naprawde sie wyczuwa dosyc szybko. I nikt normalny nie wezmie odpowiedzialnosci za zapelnianie Twoich deficytow (nikt normalny w sensie ze zaden czlowiek nie chce byc w zwiazku tylko po to, zeby zapelniac braki drugiej osoby).

Nie ma żadnych poczatkow relacji. Wszystko się kończy zanim zaczęło, na rozmowach pitu pitu,  gdzie pracujesz, co lubisz robić i ile jesteś sama . A potem sprawa stoi w miejscu, aż okazuje się, że on się zaczął spotykać z inną. Standard u mnie.
Tak, seksu, dotyku i bliskości emocjonalnej drugiej osoby sama sobie nie zapewnie. Z resztą nikt na świecie sam sobie tego nie zapewni.

I tak problem autorki wątku dotyczący tkwienia w schematach zszedł, jak zwykle (i bez udziału autorki), na relacje damsko-męskie.

Czyżby?

Z kolegą się nie da. Jest to aseksualne. Z koleżanką tym bardziej

Nic by z tego nie wyszło, jak nie czuje pozadania fizycznego, sorry, nawet za rękę brzydzę się wtedy chodzić:( kolega to kolega.

Idę na mój wątek coby tu już nie przedłużać.

No faktycznie, trochę "odjechałyśmy"

Mnie się niedawno nieoczekiwanie spodobał ktoś, ale nie oczekiwalam, że cokolwiek z tego wyniknie.
Mój mąż miał zaj...ście przystojnego kolegę, w dodatku sympatycznego. Gość jak się patrzy, ale z oczywistych względów nigdy nie wyszłam poza stwierdzenie tego faktu.

Jest wielu facetów, którzy mi się podobają, ale nie z każdym muszę, nie z każdym mogę i nie z każdym chcę sypiać. Samo podobanie się nie zawsze wystarczy, ale nie jest tak, że kolega to z automatu aseksualny.

Bardzo proszę o powrót do głównego tematu wątku, tutaj, czego jesteście wyraźnie świadome, robicie nieregulaminowy off top, odciągając uwagę od problemu Autorki.

Ponadto Ciebie, Rossanko, proszę, abyś nie umieszczała swoich postów jeden pod drugim, co robisz relatywnie często, pomimo że przecież zwracałyśmy Ci już na to uwagę. Chcąc odnieść się do kilku cytatów, powinnaś zrobić to w jednym oknie, używając funkcji edytuj, znajdującej się po prawej stronie każdego z Twoich postów.

Z pozdrowieniami, Olinka

[po raz kolejny usunięty off top]

Rossanko, w związku z wyraźnym lekceważeniem moderatorskich uwag, ale przede wszystkim z uwagi na uporczywe naruszanie Regulaminu Forum (Twój limit moderatorskich próśb i wszelkiego typu upomnień już dawno został przekroczony), w dniu dzisiejszym otrzymujesz II ostrzeżenie - za wielokrotne łamanie 6 i 12 pkt. RF. Uprzedzam, że dalsze ignorowanie obowiązujących na Netkobietach zasad, może zakończyć się blokadą konta.
Z pozdrowieniami, Olinka

Jestem w terapii od czterech miesięcy. Końca drogi nie widać, za to widać że to co pisałam dość świadomie o swoich schematach nie oznacza, że na poziomie odczuć i emocji również to przyswoiłam. Tkwię w starych schematach bo zostałam tak ukształtowana. Konflikt prowadził do przemocy. Złość była zagrażająca. Moje emocje nie były ważne - a mogły zaszkodzić, w związku z tym dystans od emocji był wskazany... niestety dystans od emocji to także dystans od ludzi, realnej relacji z nimi, stąd moja samotność... Pytanie terapeuty "z czym bylaś samotna?" otworzyło mi oczy szeroko na to, jak często moje bliskie relacje były fałszywe. Co jeszcze? Lękowa postawa była przydatna. Bycie miłym i ugłaskiwanie ludzi to były słuszne strategie. Byłam napadana słownie, atakowana - nauczyłam się takiego stylu mówienia do siebie. Jest mi trudno z tym, że jest mi trudno - moja rola dobrej uczennicy, grzecznej dziewczynki, nie sprawiającej problemów, zawsze "radzącej sobie" i dbającej o innych przesłoniła moje prawdziwe JA.

Moje nieśmiałe pytania o to, jak to jest, że nigdy nie byłam w związku jak bumerang wracają do dzieciństwa i do tego, że nie wiem kim jestem i nie pozwalałam sobie tego odkryć, żyjąc w foremce, w którą zostałam wpakowana jako dziecko. Wracają do tego, że tak naprawdę nie lubię siebie, nie mam wcale samoakceptacji... a bez tego każda relacja jaką mam jest w jakiejś części teatrem...

Jestem ciekawa co jest na końcu tej drogi z terapeutą. Jaka będę po przejściu tego procesu? Co się zmieni?

Ja również mam sprzeczne uczucia co do terapii. Widzę nawet po tych kilku miesiącach jak wzrasta mój komfort życia. Ale są momenty, kiedy żałuję - brak czucia był wygodniejszy. Spychanie żalu, złości, gniewu, rozpaczy, smutku gdzieś poza świadomość pozwalały na dość wygodną egzystencję. Ale paradoksalnie nie byłam z tego zadowolona. Wciąż czułam się nieszczęśliwa, mimo że nie czułam za bardzo smutku. Coś nie pasowało. A chwilę potem przyszły ataki paniki i problemy ze zdrowiem, których nie wyjaśniały zwykłe badania.
Stan odrętwienia emocjonalnego trwał ileś tam lat, a obudzenie się z niego było ogromnym szokiem... odkrywanie kolejnych poziomów na których coś przeżywam wciąż bywa zaskoczeniem. Ale wraz ogromnymi pokładami gniewu i lawiną smutku przyszła dawno nie widziana iskierka chęci do życia.
Nawet nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo przestałam żyć dopóki nie poczułam znów chęci by coś robić. Nagle zauważyłam, jakie moje życie - w porównaniu z 10 lat wstecz - jest ubogie, nudne, powolne, okrojone, jak mało w nim ludzi i wydarzeń.
To oczywiste, na więcej nie miałam energii, bo cała szła w wypieranie emocji.

Teraz powoli oswajam się z tym, że czuję. Jak dziecko uczę się ponownie kontrolować siebie gdy przeżywam smutek, złość, irytację, zazdrość, rozczarowanie... nie spodziewałam się że mogą być tak intensywne. Niesamowicie, zakochałam się jak tylko odpuściłam kontrolę i zaczęłam znów czuć przyjemność ze spacerów i spontanicznych wyjazdów... Nawet nie wiedziałam jak bardzo ubogie stało się moje życie gdy podjęłam decyjzę "nigdy więcej smutku".

Przeżyłam już brak kontroli nad emocjami. Porwały mnie na autostradzie, przeżyłam najsilniejszy atak paniki jadąc 100km/h... Po zjeździe do hostelu płakałam i krzyczałam przez dwie godziny. Więcej takie spektakularne rzeczy mi się nie przytrafiły, ale sporo moich rekacji jest na razie "przesadzonych". Terapeuta słusznie mówi, że uczucia nigdy się nie skończą, ale ich intensywność spadnie. Taka kolej rzeczy, prawidłowości psychologiczne mają również miejsce u mnie, jakkolwiek bym się nie bała, że mój smutek i żal nigdy nie przejdą.

Bardzo bałam się przeżywać cierpienie z powodu straty brata. To był główny powód mojego bloku... Dwa miesiące hustawki emocjonalnej i płakania w wielu miejscach, sytuacjach, czasami wiele godzin i jestem spokojniejsza. Nie ma takiej możliwości, żeby kogokolwiek emocje zalały i nigdy już nie odpuściły. Nie istnieje taka historia na świeice. To, czego się boisz, czyli przeżycie emocji, jest jak fala - przyjdzie, a potem odejdzie. Nasz organizm jest tak zbudowany. Nasza psychika nie działa inaczej. Pozwoliłam sobie na płacz przez wiele wiele godzin. Przechodzi. Wraca... i przechodzi. A teraz już nie obezwładnia.

Są inne tematy, w których czuję się bezradna i nie mam pojęcia jak je poruszę... ale świadomość, że moja rozpacz i smutek są do przeżycia, jakoś mnie trochę pociesza.

W mojej opinii wizyta u dietetyka niewiele pomoże. Problem tkwi w głowie i zajadaniu emocji... Przydałby się jakiś specjalista od spraw zaburzeń odżywiania.

Hej..

Mam podobnie, tez zajadam emocje, choc u mnie to raczej jakies napięcie albo stres, nie smutek. Wydawaloby sie, ze jest to kwestia silnej woli i postanowienia, ze np od jutra nie podjadam, ale niestety nie jest to takie proste. Nadchodzi taki moment, i wszystkie postanowienia diabli biorą ;P
Tez nie mam pomyslu, jak to przełamac.