Dlaczego tata nie potrafi mnie kochać? - Netkobiety.pl

Witam bardzo Ci wspłczuje wiem ze to marne pocieszenie ale mam podobna sytuacje.....tyle tylko że mój ojciec chwilami potrafi byc dobry pocieszyc mnie a potem nagle staje się nieczuły i nieraz potrafi by naprawdę okropny...najbardziej jednak bolą mnie jego słowa ....jestem nerwowa.....ale mimo wszystko staram się myślec optymistycznie i mimo tego że nie raz pokłucimy sie to staram sie o tym nie myslec bo nie chce psuc sobie dnia...........a naprawdę potrafi zrobic awanturę z byle powodu.....nie raz trudno mi uwierzyc ze on mnie kocha jednak mysle że w głebi serca każdy ojciec kocha swoje dziecko.....choc nie umie tego okazac.......

Bardzo dobrze Cię rozumiem. U mnie była podobna sytuacja, może bardziej skomplikowana, bo mój ojciec był alkoholikiem (nawet gdzieś o tym pisałam tu). Zrobił dużo złego, czego nie potrafię mu wybaczyć do dzisiaj. Ale on nie zachowuje się jakby mu zależało na tym, żeby zbudować pozytywne relacje po tym wszystkim. Mogę się podpisać pod niektórymi Twoimi zdaniami, też marzyłam, żeby mieć czułego ojca, który kocha, dba, pokazuje świat. W pewnym momencie stwierdziłam, że skoro się nie da to ja odpuszczam. Sama nie naprawię świata, a on nie chciał i dalej nie chce  mi w tym pomóc.

Trudno stwierdzić, czy zachowanie Twojego Taty wynika z cech Jego charakteru, czy ma jakieś głębsze podłoże. Gdy zamieszkasz osobno może być łatwiej, co nie znaczy, że problem zniknie jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Sama piszesz, że to rzutuje na całe Twoje życie, więc jest czymś, co powraca. Może jest jakaś szansa, żebyście zbliżyli się do siebie?

W sumie chyba nie napisałam Ci nic, co mogłoby pomóc...

Tata z reklamy nie istnieje, wiesz dobrze o tym. Myślę, że nie chodzi nam o jakieś ideały ojca, ale o tatę, który po prostu spełnia swoją rolę... Jeśli masz możliwość przeprowadzki to warto spróbować, atmosfera oczyści się o tyle, że poczujesz się silna, bo jak piszesz będziesz mogła decydować o nawet najprostszych sprawach. To, że masz marzenie małej dziewczynki nie znaczy, że nią jesteś. Jesteś dorosłą kobietą, która chce sama kierować swoim życiem, więc myślę, że nie jesteś taka słaba jak piszesz. Nie możesz dawać sobą pomiatać, pozwalać by ojciec Cię zdominował. Pomyśl, że Twoje przeżycia czynią Cię mocniejszą.

Paskudna sytuacja.
Ja myślę jednak że nie jest taki całkiem zły.
Dziewczyny. To nasz zasrany świat taki jest. Pewnie ten wspomniany tata też kiedyś był wychowany na twardziela. Same nakazy i zakazy żeby być mocnym. Chłopaków tak się wychowuje. Masz spodnie to walcz. Płacz nie przystoi. Potem mamy to co mamy. Ludzi nie potrafiących okazać uczucia. Albo inaczej. To taki sposób ich okazywania jak opisany powyżej.
Zapewne chcą jak najlepiej. Tyle że nikt go nie nauczył że nie tędy droga.
A wiesz ty co bambina
Może uda ci się pogadać z nim jak z kumplem. Jak z rówieśnikiem (jego rówieśnikiem) Kobiety lepiej potrafią się wczuć i dasz radę.
Może wydłubiesz z tej zimnej skorupy tego tatę o jakim marzysz. Czego ci życzę.
Może on zdoła dostrzec  małą dziewczynkę Czego jemu życzę , chociaż wcale go nie znam. Szkoda mi go zwyczajnie że tego nie widzi (albo jedynie nie okazuje)
Nie zdaje sobie sprawy ile traci. Mówię jako inny tata.
Jeżeli miałabyś jakieś techniczne pytanie odnośnie zawartości taty. Pytaj, chyba mogę coś o tym powiedzieć. I na zasadzie analogi znajdziesz jakiś punkcik który zdoła zaatakować mała dziewczynka

Edit:
Ponieważ wszystkie małe dziewczynki powinny już spać, a mam kilka myśli. Takich które małym dziewczynkom mogłyby przydać się w poszukiwaniu taty. Postaram się jakoś przystępnie je opisać. Chociaż pora późna i tatowa stara głowa słabo działa.
Poczynię założenie że małe dziewczynki szukające taty mają po ok 20 lat. Tak dla wygodniejszego myslenia.

Gdy byłyście jeszcze naprawdę małe i słodkie a nie takie wredne baby jak teraz dla których wszystcy faceci to świnie, zwierzaki itp. bydlaki.
To wasi ojcowie stawali wtedy do trudnego etapu w życiu> być tatą.
Czasy których wy nie pamiętacie, nie były ciekawe. Teraz też nie są wiele ciekawsze, nic to.
Otóż taki tata. Znalazł się w tym wszystkim z zadaniem do wypełnienia. Dookoła beznadzieja. Każda minuta jego młodego życia musiała przestawić się na tory> co zrobić żeby rodzinie dało się żyć?
Mówię wam, ręce opadały. Pustka w głowie. Praca za marne grosze, albo brak pracy do wyboru. Presja że musisz coś zrobić.
Oczekiwania mamy która (obym się mylił) coraz dalej zaczęła odchodzić od tej dziewczyny w której zakochał się tata. Która coraz mniej mówiła mu jak go kocha a coraz częściej jakim jest nieudacznikiem który nie dba o rodzinę. A jak został dłużej w pracy, to w domu nie znalazł zrozumienia tylko pretensje> gdzie byłeś!!??  Masz mnie gdzieś, nie interesujesz się dziećmi. Masz w d... dom i na dodatek wcale mnie nie kochasz!!! Po co ja za ciebie wyszłam!!??
Itd.itp.
To bardzo częsty scenariusz, niestety.
I potem z młodego taty, prawie fajnego chłopaka. Zaczyna robić się taka skorupa.
Całą swoją młodość oddał rodzinie. A na koniec został bydlakiem. Taką dostał podziękę.
Uwierzcie, może to w nim wyrobić postawę zgodną do tej opisanej na samym początku.
  A może by popatrzeć oczyma małej dziewczynki, która podziwia swojego tatę za to co dla niej zrobił. I spróbować to spojrzenie przekazać temu staremu, głupiemu dziadowi.
Może uda mu się w tym spojrzeniu, zobaczyć siebie samego. Jako fajnego chłopaka. Którym był zaledwie 20 lat temu.
I ta skorupa z niego zleci. Poczuje się zrozumianym i docenionym.
Może uda się małej dziewczynce zobaczyć łzę w oku swojego taty. Który nie będzie starym, niereformowalnym dziadem. Tylko na chwilę znowu będzie tym chłopakiem, którego być może jeszcze nie zapomniał.
  Przypomnijcie sobie wszystko co pamiętacie. I dajcie pod lupę. Oceniajcie to z bezwzględnością właściwą kobietom Ale UCZCIWIE i tatę i mamę i cały świat w którym oni żyli.
Ps. Znam taką jedną kobietę, w której jest dużo małej dziewczynki. Jak dla mnie to najlepsza recepta na super laskę.
Nie tępić w sobie małych dziewczynek. Niech są dla siebie i dla innych. Szczególnie facecetów. Bardzo często do tego zapominaja że powinni być draniami co wmawiają im kobiety bez dodatku małej dziewczynki.

Pewnie po części na jego postępowanie wpływ miało surowe wychowanie ojca, albo to,że jest jedynakiem. Nie chcę go jednak usprawiedliwiać, bo gdybym to ja była na jego miejscu, to starałabym się, żeby moje dzieci miały lepsze życie. On tylko potrafi pomiatać ludzkimi uczuciami, nie szanuje ich, nie szanuje nas jako dzieci, mamy jako żony, to samolub i egoista. Lepiej by bylo gdyby był starym kawalerem.

Nie zmienia to faktu, że zawsze będę uboższa o uczucia mojego ojca, że nie zaznam, jak to fajnie mieć super tatę. Wiecie, nawet nie chodzi, że on miałby być najlepszy, tylko żeby choć w jednej materii był ok. Czasem myślę, że gdyby pił, to mama może by się z nim rozwiodła i byłby spokój. Lepiej mieć ojca, z którym i tak nic nie łączy? Wiem, że on mnie nie lubi, że raptem mnie toleruje, a ja nie mam możliwości finansowej na razie żeby się wynieść z domu. Choć bardzo tego pragnę. To nie moja wina, że on nie nauczył mnie miłości do siebie, to wina rodzica, bo jako dziecko też nigdy nie dał mi odczuć, że w czymś mnie wspiera czy jest ze mnie zadowolony, to smutne....

bambina
  Czy jesteś absolutnie przekonana o swoich racjach?
Przecież twoja mama kiedyś wybrała go sobie na męża. Na twojego ojca. Czy faktycznie jest takim potworem?
Coś mi nie pasuje.
  Jeżeli zaś jest faktycznie tak jak mówisz, to jaki cel spełnić miał twój post ?

Rzeczywiście trochę przesadziłam z tym alkoholizmem. Nie mam już jednak siły i ochoty walczyć z wiatrakami. Natomiast zastanawiam się nad taką opcją - czy przeprowadzić się do teściów? Mają małe mieszkanie i teść pali bardzo dużo (w pokoju!), ale może tam byłoby mi lepiej, tzn. nie słuchałabym wiecznych pretensji. Wiem - powiecie, że nie ma nic gorszego niż mieszkać z teściami, ale oni naprawdę są spoko, tylko, że mnie trochę przeszkadza palenie papierosów.

apoteoza dobrze pisze. Szansa jest.
A tata to zwykły facet przecież.
A jaki facet nie lubi chodzić na randki ?

Weź go wyciągnij na randkę. Bedzie miał terapię szokową. Za jednym podejściem zobaczy że jego córka jest już dorosła i wie czego chce. No i że ta fajna dziewczyna co wyciągnęła go na piwo to właśnie ta jego córeczka jest.

Uwierz, to nie jest ocena na zasadzie powinien/nie powinien, jakieś odhaczanie plusów czy minusów: zachował się jak ojciec, zawalił coś. Nie chodzi mi o jakiś wyimaginowany wzorzec ojca, zupełnie oderwany od rzeczywistości.

Gwarancji nie ma, że zrobilibyśmy to lepiej. Można zrobić coś gorzej i przyznać się, że się nawaliło. Nie mówię, że to jest łatwe.  Na błędach się przecież uczymy. Czasem od celu ważniejsza jest droga i to jak przez nią idziemy. Każdy błędy popełnia, tylko sztuką jest wyciągnąć z nich wnioski, a nie w nich tkwić i je powielać, do tego z krzywdą dla innych.

Wiecie co? Widzę ,że wy nie wiecie o czym pisze bambina. Takiego rodzica nie można porównać do alkoholika , bo alkoholik to tylko nałóg , a nie wredny , nieczuły charaker. Piszecie , że może rozmowa pomoże , albo jakiś wspólny wypad , nic z tego , do takich rzeczy potrzebna jest jakaś więź , zrozumienie , bliskość dusz . Ja mam teścia alkoholika , powiem wam ,że ten facet przegrał swoje całe zycie , ale gdy jest trzeźwy potrafi okazać serce . Natomiast ludzie tacy jak ojciec Bambiny i moja matka , są to ludzie bez uczuć , idealni tylko dla siebie pod karzdym względem , każda rozmowa z nimi prowadzi do kłótni , albo do ponizania nas przez nich . Nigdy nie usłyszałam słowa , kocham , lubię , jestes ok , dobrze robisz , masz racje itp. nie mowiąc już o jakiś czułościach ze strony rodzica . Był tylko pas i przekleństwa , nocami wojny , w dzień tyrania. Ale napiszę wam , że nikt tego nie zrozumie , nikt kto czegos takiego nie przeżył . Dzieci z takich rodzin , są psychicznie i uczuciowo  wypalone . Nie wiem jak Bambina , ale ja cały czas walczę , sama z sobą , że by nie oszaleć jak pomyślę , że rodzic potrafi tak udupić własne dziecko.

a moj tata jest niedobrym czlowiekiem,pije,a gdy bylam mala bil moja matke.
Uwazam,ze on ma taki zly charakter,bo sam chce byc taki zly.
Byc moze przyczynia sie do tego fakt,ze jego rodzice rowniez nie okazali
mu ciepla gdy go wychowywali.Co i tak nie tlumaczy jego zachowania.
On po prostu w ogole sie mna nie interesuje,ciagle awantury o byle co itp.
Mam go dosc,ale niestety troche czasu jeszcze uplynie zanim bede
mogla sie wyprowadzic(wzgledy finansowe).

Ok Piracie rozumiem, to nawet ładne, że starasz się w każdym dostrzec odrobinę dobra. Mój tata jest miłym człowiekiem, tylko, że dla innych. Raczej nie dla najbliższych.

Chocbym chciała nie wiem jak, nie zmienię go i prawdę mówiąc teraz mam to w nosie - jak potrzebowałam ojca, to tak jakby był, ale go nie było. Teraz może mniej mi potrzebny. Teraz to on jest dziadkiem, ale wnuk go tez nie interesuje.

Natomiast właśnie mam ten dylemat z przeprowadzką. Bo mamy małe dziecię i nie chcę żeby wdychało te papierosiska, które mój teść zawzięcie pali - w domu, bo nie ma balkonu. Zarówno on, jak i teściowa, to dobrzy, spokojni ludzie, nie mam z nimi żadnych konfliktów, kochają wnuczka i wiem, że życzą nam jak najlepiej. Jednak teść nie rzuci dla mnie nałogowego palenia, a gdybyśmy mieli tam zamieszkać, to nie dałoby sie całkiem wyeliminować tego smrodu, zważywszy, że kuchnia jest wspólna.

Co robić? Może lepiej naprawdę się wynieść.

i nie mów że nikt w stanie nie jest tego zrozumieć..........         Nie mówie , że nikt nie jest w stanie tego pojąć , pisałam że kto tego nie przezył to nie zrozumie. Bardzo mi przykro z tego powodu , że masz ojca dwa  w jedym . Ale pomyśl , jak ojciec , czy tez matka nie pijący nie palący , niby super ludzie  tylko na pokaz , a w domu tyrani , swoje dzieci wyzywaja od k...ew i nieudaczników , a sami nic nie warci . A to wszystko po trzeźwemu , bez wodki , zrozumiala bym , wybaczyła , gdyby kimś rządził alkohol , ale tu nie rządzi żaden nałóg , tu jest brak serca ,samo zło! Moja matka powiedziała mi , że miała mnie tylko dlatego , żeby ludzie nie gadali że nie może mieć dzieci . I powtarza to regularnie . Myślę że taki wyrodny tata , też po to  się żenił , albo miał dzieci , robił to wszystko  na pokaz . Taki czlowiek nie ma serca!

Bambina !Mam prawie 50 lat. Moi rodzice byli dla mnie bardzo surowi. Nie umieli okazywać miłości/niestety/ i zawsze myślałam,że mnie nie kochają. Ale dzisiaj gdy ich zabrakło wiem,że chcieli dla mnie jak najlepiej  a ja w tym buncie młodziieńczym ich zawiodłam. I mam poczucie winy,że to przeze mnie tak szybko odeszli.

oczywiście nikt  nam nie odda straconych lat i nikt nam ich niewynagrodzi ale póki jest możliwość naprawy tego co zostało nam odebrane powinnyśmy walczyć. Może to będzie walka z wiatrakami albo długo będzie to tak wyglądało ale nigdy nie chciałabym sobie zarzucić że nie zrobiłam nic żeby poprawić relacje z ojcem.
Pamiętajmy że po mimo wszystkiego to są nasi rodzice. Nie są idealni może oni też mieli zaburzone relacje ze swoimi rodzicami? Warto było by samemu zrobic pierwszy krok, przytulić i powiedzieć Kocham Cię mamo/tato.
teraz bardzo łatwo nam wytykac błędy swoich rodziców ale nie którzy z nas jeszcze sami nie doświadczyli tego co to znaczy być rodzicem.
Bambina jak masz możliwość przeprowadzki to nie musisz być masochistką i tkwić w jednym domu ze swoim ojcem ale jak zdystansujesz i nabierzesz sił to może warto było by coś zmieć w stosunkach ojciec-córka

och jak ja was dziewczyny rozumie m wiem co to znaczy miałam kochaną mamę której niema i ojca mniej kochanego który został ze mną .Ale musicie wiedzieć o tym wiem ze swojego przekonania że w życiu wszystko się odwraca .te osoby pewne siebie niezależne ,przychodzi czas że przychodzą i potrzebują łaski od nas i wtedy to my upokarzani jesteśmy górą .Tak jest.

schiz49, współczuję !
Nie wiem dlaczego niektórzy twierdzą ,że złe nawyki , wychowanie i charakter wynosi się z domu ? To nie prawda !!!!!!!! Nie byłysmy kochane przez nasze matki czy ojców , a jednak MY kochamy swoje dzieci , przytulamy nawet teraz jak juz nie są malutkie , całujemy na dobranoc i powtarzamy że kochamy je .

Ja dochowywałam swoja babcię , za którą matka zgarniala rente . Opikowałm sie nią , bo córka lała matkę bez powodu , ale kasa była ok. Nie zapomnę tego widoku chyba do końca życia . Dochowałam babcię i jestem z tego dumna ! Nigdy jednak nie chcę dożyć chwili , kiedy moja matka byla by w podobnym stanie do babci , ponieważ nie potrafiła bym jej dotknąć , czuje uraz , aż tak mocny że czasem sama się boję co z nią kiedys będzie , boje sie jej oddechu i brzmienia jej glosu . Możliwe że kiedys będzie inaczej , ale dlaczego taki czlowiek ma otrzymywac od swoich bliskich cały czas pomoc , a ja pomocy od niej nigdy nie doświadczyłam. Wiem , powiecie , że takie jest zycie cierpiętnika . Ja podobno nim nie jestem , ja jestem tylko wychowana w patologi psychicznej .

Wiesz Cicha , tez to zauważyłam ,że ludzie ktorzy twierdzą że im nikogo nie potrzeba wymagają w przyszlości opieki . Moja matka nie bedzie mogla liczyc na moja siostrę , więc pewno ona mi sie dostanie , cóż mówi sie trudno ,jak trzeba bedzie to ją doopiekuję , boli tylko to że ona nigdy nie zrozumie tego iż postępowała źle . Nigdy nie dotrze do niej fakt ,że wlasne dziecko powinno sie kochać i okazywać mu tą miłóść . Czasem jej o tym mówię , ale ona odpowiada ,że to są bzdury , liczy sie kasa i dobre zdanie ludzi . Do takich ludzi nic nie dociera .

Chyba nie bardzo wiesz jak wygląda życie w rodzinie - gdzie na pokaz jest rodzina ok, dzieci mają chodzić jak w zegarku, a jak coś będzie nie tak- to w domu się policzymy....
Więc nie wiem który ojciec gorszy- chyba każdy z nich na swój sposób:(

Pytałam jej o to dawno temu , odpowiedziała że jej nikogo nie potrzeba , ona jest idealna , twierdzi że ją wszyscy kochają bo kiedyś była piękna i umie rządzić rodziną . Nikt jej juz nie trawi , nawet rodzina mało nas odwiedza .Tak zapatrzony  czlowiek  w siebie jak moja matka , nie rozumie co to uczucia , ona jak wpadnie w trans i nikt sie nad nią nie użala , to zaczynają sie awantury ,mi i ojcu życzy smierci co drugi dzień . Jak wyjeżdżam z domu to boję się do niego wracać , bo nigdy nie wiadomo z czym wyskoczy , czemu znów będę winna , czego w domu brakło jej do jedzenia , i czy tato jej słuchał . Od dwuch tygodni krzyczy i przeklina , ja jej juz nie słucham , ale ona dalej nie daje za wygraną i słowami ty,, k...o złaź na dół'' , zaczyna dialog .
Robi to wszystko po trzeźwemu , nie odużona żadnymi lekarstwami , czy myślicie ,że takie osoby wiedzą co robią?

Współczuję wszystkim których rodzice , czy to po pijaku czy po trzeźwemu traktuja nas jak rzeczy ,jak worki treningowe , jak znajdy . Bądźmy lepszymi od tych niby naszych rodziców i pokażmy swoim dzieciom na czym polega miłóść rodzica.

Cicha , dziękuję za to że jesteś ze mną !

to że jestem z tobą  Roxanko to na pewno ale dobrze wiem że to za mało.Najchętniej gdy bym mogła to bym wykrzyczała wszystkim takim matkom jak twoja.Nie wiem czy czytałaś ale ja miałam cudowną Mamę tak bardzo mocno kochaną że już chyba bardziej się nie da.To była przyjaciółka do wszystkiego nie było tematu o którym bym z nią nie mogła porozmawiać ,nie było takiego problemu w którym Ona by mi nie pomogła.nigdy nie miałam lepszego przyjaciela.I co z tego jak jej już nie ma.Jak trudno zapomnieć.jak trudno było kłamać że wyjdzie z tej choroby wiedząc że tak nie będzie.jak trudno było patrzeć jak z pięknej,zadbanej i pełnej życia kobiety zamienia się w bezradną osóbkę.Jak choroba ją niszczy i daje wszystkie jakie są tylko możliwe skutki uboczne.wież mi serce krwawi.A wspomnienia są tak smutne .Rok temu z Mamą kupowałam kwiaty na Św. zmarłych a dzisiaj kupowałam je dla niej.Nigdy ni myślałam że tak szybko odejdzie ode mnie.Nie mogę więcej pisać bo łzy mi same płyną.!!!

Twoja mama odeszła bo była dobrą osobą , bóg ją do siebie wezwał . Niestyty ludzi złych trzyma na ziemi aż do opamietania , ale czy oni kiedykolwiek sie opamiętają ? Moją matke uświadamiało wile ludzi , niestety pogorszyli tylko swój wizerunek w jej oczach . Moja najlepszą przyjaciółka byla ciocia mojego męża , ale też zmarła w wieku 53 lat , zmarła bo była dobrym człowiekiem , to była taka namiastka mojej matki .

schiz49, rozumiem cie doskonale u mnie to samo . Ale ja juz nie daje rady jej usługiwać , w styczniu będą mieć 40 rocznice slubu moi rodzice , juz to widzę ,jak rodzina pyta o mnie ,bo przeważnie jestem w kuchni , a moja matka tak jak zawsze powie ,, e to głupie od urodzenia '',  słyszę co rok przy gościach mojej matki, w każde imieniny . Tym razem jak coś takiego powie , to nie ręczę za siebie , wypędzę jej gości , tak samo jak ona wypedza moich .Nikt mnie nie odwiedza ,już wszystkich przegoniła.

Zaczęłyśmy o ojcach a skończyło się na matkach:)

oj to my jesteśmy starsze : ja mam 50 ona 78.......i co ciekawe jesteśmy z jednego dnia i miesiąca!!!!
A teściową miałam ekstra babkę - która mnie dużo nauczyła,była wyrozumiała,młodziutko ją zrobiłam Babcią,bo w wieku 42 lat - biedna zginęła tragicznie w wypadku..
Może z tymi kawałami,to jednak prawda!!!!
Trzymajmy się kobietki drogie!!!!

Roxana!!! Nie pisz takich rzeczy!!!W życiu są piękne tylko chwile!!! ale są!!!!
Ja siedze w domu ( renta!!!),jestem na okrągło z nią,dzisiaj np.siedziała u mnie w pokoju,włączyłam jej jakieś podróże,siedziała i w sumie nie rozmawiałyśmy.Już poszła do siebie!!! Jest okey!
Są dni,że wogóle nie rozmawiamy!!!!Bo o coś tam się obraziła!!!I wiesz mi to pasuje - smutne ,ale prawdziwe!!!
Ja czasami wogóle nie reaguje,na to co robi,co mówi - pełna zlewka!
Czasami jak przesadzi - to wychodzę z domu,teraz gorzej bo jesień i się nie chce,do południa mam wyskoki do sąsiadek na kawkę i tam się wyżalam.Każdy ma jakieś strapienie - ja lubię ludzi słuchać i rozmawiać,najlepiej zawsze odwrócić temat i posłuchać co u innych!
To działa - I pamiętaj wszystko się kiedyś kończy w taki czy inny sposób.Trzymaj się,nawet nie wiesz jak bardzo jestem z Tobą!!Pa

Roxana - "mam nadzieję,że kiedyś poczuje,co to życie bez upokorzeń" ....Wiem doskonale co masz na myśli!!W takich chwilach jak nas matki traktują - życzy się śmierci??,prawda?? - niech to się nareszcie skończy!
Na przykładzie mojego brata,który się ZaPił na śmierć.Był strasznym alkoholikiem(potrafił się upić 3 razy dnia),przez ostatnie 3 lata przed śmiercią w domu był Horror!!!Wieczne awantury,wyzwiska etc.Może kiedyś to opiszę- w innym temacie -ale do rzeczy,ja tego wieczoru wymodliłam te jego śmierć
W domu przy awanturach życzyliśmy sobie śmierci nawzajem,pamiętam kupiłam sobie czerwoną kurtkę i mu wykrzyczałam:
patrz ch......  pi......jak zdechniesz,to na twój pogrzeb sie z radości na czerwono!!!!!( to było chyba miesiąc przed śmiercią).
Jak umarł miał 49 lat,na cmentarzu podczas pogrzebu,pękłam i płakałam ......tylko może bardziej nad sobą........Doczekałam się.....Wszystko się skończyło......Jego sekcje zwłok czytałam chyba 1000 razy ,żeby się upewnić ...że to on na pewno.
Skończyła się moja gehenna - ale jeszcze przez ponad rok w porach obiadowych,gdy ktoś zadzwoni do drzwi - długo otwierałam ze strachem!!!!Szczęśliwy jest dom bez alkoholu! I tak jest ponad 4 lata,........wróciły  przykre wspomnienia....wychodzę na zakupy i gdzieś sie pewnie zaplątam na ploteczki....Pa

Bambino nie pocieszę  Cię ale mam takiego samego ojca czy to syndrom "Piotrusia Pana" słyszałam kiedyś,że 95% mężczyzn nigdy nie dorasta do roli męża i ojca zwłaszcza ...wiem,że to wszystko boli powiem Ci z własnego doświadczenia ,że sama się z tym nie uporasz bo będzie wracać... zawsze
pozdrawiam Cię cieplutko Trzymaj się... jest takie powiedzenie ,że co nas nie zabije to nas wzmocni...
dużo zdrowia i odnalezienia właściwego partnera na Tate dla swoich dzieci                  Julka

Trafiłam na ten wątek i czytając go popłakałam się. Bambina i inne kobiety, mogę powiedzieć tylko jedno - nie jesteście same:(
Czytając wasze historie mam przed oczami moje relacje z ojcem. Ojciec: utrzymujący rodzinę, z zewnątrz miły, inteligentny, zaradny, a w środku...wieczne upokorzenia, krytyka, pretensje, każda wymiana zdań kończąca się sprzeczką w najlepszym wypadku, żadnego wsparcia, pomocy, nigdy nie mogłam na niego liczyć, nigdy nie usłyszałam od niego słowa pocieszenia, nigdy nie powiedział że jest ze mnie dumny. Nigdy nie sprawiałam żadnych problemów, uczę się, odnoszę skucesy oprócz tego praktycznie cały czas siedzę w domu gdyż...boje się po prostu wyjść. wiem że to dziwne, w wieku 22 lat boje sie wyjść z domu, bo wiem że na następny dzień ojciec chociażby jedną uwagą tym swoim tonem może doprowadzić mnie do płaczu. Zawsze byłam mu posłuszna, nigdy nie próbowałam mu się przeciwstawiać i robić czegoś po swojemu bo wiem czym by się to skończyło. Tylko gdy mnie nie krytykował bez powodu to myślałam że jest dobrze, teraz sobie zdaje sprawę z tego jak naprawdę powinno być. Doszło do tego że nie odzywam się do osoby z którą mieszkam pod jednym dachem 22 lata. Ewentualne rozmowy sprowadzają się do wymiany kilku zdań na zasadzie "wynieś śmieci" itd. Studiuję w innym mieście i coraz rzadziej chce mi się przyjeżdżać do domu (wtedy oczywiście na 2 dni mojego przyjazdu okazuje mi chwile zainteresowania, potem znowu jest to samo) teraz sa wakacje i sytuacja się powtarza. być może za długo jestem w domu a on nie może na mnie patrzeć. Jestem uzależniona finansowo od moich rodziców, studiuje dziennie, oprócz tego masa kursów dodatkowych. (Właśnie, dając mi pieniądze mój ojciec uważa ze spełnia swoja role jako ojciec i daje mu to prawo do wyzwisk, upokorzeń itd) coraz częściej myślę o przeniesieniu się na studia zaoczne, poszukaniu pracy i po prostu wyrwania się z tego domu, ale nie chce zostawić mojej mamy i siostry, którzy są tak samo traktowani przez tego tyrana. to wszystko nie jest takie proste, boje się ze nie dam rady. mam chłopaka (którego mój ojciec też nie lubi, traktuje go jak powietrze), jest cudowny i chciałabym zamieszkać z nim, bo jego rodzice to zupełne przeciwieństwo mojego ojca: ciepli ludzie, pełni serdeczności, przez ten krótki czas (parę miesięcy) zaznałam od niech więcej ciepła niż przez 22 lata od mojego ojca. Jednak wiem ze narazie zamieszanie z nim jest niemożliwe.
Boję się tego człowieka, boję się "rozmowy" z nim, gestu, spojrzenia, ustępuje mu z drogi we własnym domu, byleby nie zaczął mnie krytykować. czasami mam wrażenie że jemu to sprawia przyjemność, sprawianie przykrości innym, poniżanie ich, podnoszenie głosu. Teraz już wiem że to dla mnie kompletnie obca osoba...

Mój ojciec też mnie nie kocha i nigdy się mną nie interesował ale radzę sobie z tym poprzez wiarę w Boga. Dzięki temu, że wierzę w Boga to wyobrażam sobie, że Bóg jest moim ojcem, który w jakiś sposób się o mnie troszczy i na pewno mnie kocha i to jest dla mnie duże wsparcie. Często sobie również samowspółczuje, że mój ojciec jest jaki jest i że się już raczej nigdy w stosunku do mnie nie zmieni i to też mi bardzo pomaga.Technika samowspółczucia to bardzo dobra technika znana w psychologi. Pozwala sprawić, że niektóre sprawy tak bardzo nie bolą. Współczuje również mojemu ojcu, że jest jaki jest dzięki czemu łatwiej jest mi jemu przebaczyć.