Rozum mówi odpuść serce chce wrócić,trudny zwiazek - Netkobiety.pl

Aż mi głupio przed wszystkimi forumowiczami kolejnej osobie proponować filmiki na yt z Tatiana Kostyra, panią psycholog, piękna Ukrainkę, ale niedawno ja odkryłam i jestem zachwycona jej przekazem. Filmików jest ok 40-tu, ale jeśli posłuchasz Tatiany to w cudowny sposób wszystko rozjaśni ci się w głowie. Kurcze nawet ja znalazłam tam sporo dla siebie. Tak więc ludzie przepraszam, że tak reklamuje ten kanał, ale jest jak znalazł dla naszej autorki. Doznasz oświecenia, tylko znajdź czas i obejrzyj te filmiki.

Zapamiętam nazwisko i skorzystam z rady. Obejrzę filmiki. Teraz mam mnóstwo czasu, mam nadzieję, że niedługo pozwolą nam wrócić do pracy. Nie zanosi się na to niestety.

Wiem, że to z mojej strony idiotyczne ale znów rozmyślam, nie mogę spać. A może ja go skrzywdzilam skoro jestem nałogowcem kochania? może byłam uciążliwa na tyle, że on już nie mógł tego znieść? Może prawda jest po środku? Ja już nie wiem co myśleć.

Dziewczyno, co Ty bredzisz.
On Cię zdradzał wielokrotnie.
Obrażał.
Odtrącał.
Poniżał.
Oszukiwał.
A to Ty go skrzywdziłaś?!

Jedyną osobą, którą skrzywdziłaś jesteś Ty sama. Skrzywdziłaś siebie samą pozwalając aby to trwało zbyt długo. Skrzywdziłaś siebie biegając za nim i płaszcząc się, skrzywdziłaś siebie żebrząc o ochłapy od niego. I krzywdzisz siebie nadal - szukając pretekstów do kontaktu z nim i obwiniając siebie o jego pijaństwo i rozwiązłość.

Jak się nie może czegoś znieść, to helloł, mówi się - "nie mogę tego znieść" i się rozstaje z osobą, która nas męczy i z którą jesteśmy nieszczęśliwi.
Przyszło Ci do głowy, że można się rozstać, zamiast zdradzać z tabunem innych partnerów?

Jak wobec tego wytłumaczysz jego zachowanie? Naprawdę jestem ciekawa tych argumentów.

To prawda, nie ma jak tego wytłumaczyć. Masz rację. Wiem, że to niepoprawne. Nie mam żadnych argumentów. Oczywiście, że można sprawę postawić jasno. Może chciał wywiązac się ze swych obietnic? W końcu obiecał mi, że mnie nie zrani, że mam się nie bać. Nie, to idiotyczne. Nie wiem co nim kierowało. Chyba nieskończony egocentryzm. Bo o mnie to on nie myślał kiedy zawierał nowe internetowe i nie tylko znajomości.
To co teraz czuję to to, że może szkoda, że nie będziemy mieć nawet czysto kolezenskich relacji? Wiem, że napiszecie, że jestem studnią głupoty bez dna, ale piszę szczerze co w tej chwili myślę. Zdaję sobie sprawę, że tu nie ma miejsca na kurtuazyjne kontakty. Na kolezenstwo. Trochę mi żal czasu i tego, że to znaczy, że byłam nieznaczaca osobą w jego życiu. Takie sobie nic. Przepraszam, mam chore myślenie. Po tym wszystkim powinnam poszukać psychologa dla siebie. Jakoś to naprostowac. To nie jest zdrowe.

Generalnie istnieje zwykle znaczna różnica między dystansem do siebie a przyjmowaniem otwartej krytyki czy wręcz jawnym brakiem szacunku i obrażaniem drugiej osoby. Dystans jest zawsze wskazany ,żeby nie zwariować, ale w takich wypadkach to już dawno granica została przekroczona. Zatem pierwsze co trzeba zacząć uskuteczniać, to powstrzymanie się od usprawiedliwiania każdego jego czynu lub występku skierowanego przeciwko Tobie. Zdaje się cały czas odwracasz kompletnie sytuację, nie widząc tego, jak on Ciebie krzywdzi, wypierasz z całych sił, że Twój stan jest tylko i wyłącznie jego winą, nie dopuszczasz do siebie tego, żę jego zachowanie i stosunek do Ciebie jest karygodny. Próbujesz to usprawiedliwiać lub/i przypisywać to zupełnie innym czynnikom, byle nie jemu. Za to równocześnie szukasz na siłę w nim zalet, podczas gdy nie ma ich żadnych. Poczucie własnej wartości powinno w nas cały czas tkwić, niezależnie od tego co inni o nas mówią, czy co nam się przytrafia. Mamy to w sobie cały czas, tylko trzeba to wydobyć na wierzch w odpowiednim momencie

O cokolwiek by mu nie chodziło - zostaw to, nie myśl o tym, po co. Tak jak z odwykaniem od każdej innej rzeczy - nie jest ono przyjemne, zajmie chwilę czasu, ale warto. I tyle. I nie dawaj sobie wciskać banialuków, że czemuś tam zawiniłaś. a nawet jeśli tak by było (ale nie było), to nawet lepiej dla ciebie, w końcu po co ci i twojej córce emeryt.

Nie pisz i poblokuj go. Jakby przyczłapał po jakimś czasie do ciebie (taką opcję też trzeba wziąć od uwagę), to w ogóle - zero twojej reakcji, spławiaj go.
Trochę złośliwie pisząc, byś była z tym podstarzałym lovelaskiem kochaniutkim, po czym po paru latach byście z córką robiły mu za pielęgniarki szybciej niż on wam za mężczyznę.

Możesz mu wysłać poleconym. 

Skoro nie jesteś sknerą, to odżałuj 15 zeta na wysyłkę kurierską.
Nie trzymaj tej rzeczy tylko po to, żeby stwarzać sobie powód do kontaktu z nim.
Jeśli naprawdę chcesz się od niego odciąć - odeślij mu to bez słowa i cześć.

Post usunięty z powodu naruszenia punktu 6 postanowień szczególnych Regulaminu Netkobiet (off-top).

Przypominam, że podejrzenie ewentualnego trollingu zgłaszamy poprzez opcję „raportuj”.

Nasze relacje w rodzinie były trudne. Mój tato ma trudny charakter. Z moją mamą, która jest naprawdę dobrym człowiekiem są prawie pół wieku małżeństwem lecz z ciągłymi kłotniami w tle. To złożona sprawa. Wielopokoleniowy dom. Całe to życie nie do końca jest winą taty i nie do końca winą mamy. Choć gdybym miała podsumować wspomnienia dziecięce to tato był tym złym na tamten czas w moich oczach. Mieszkała z nami babcia, mama mojej mamy. O zmarłych źle się nie mówi, ale moja babcia miała tendencje do wyladowywania swoich codziennych frustracji na bliskich. Tak w zasadzie dzięki mojemu dziadkowi, tacie mej mamy w tej chwili mamy swój własny dom. Tata nigdy nie dążył do tego aby nam swoim dzieciom "ulepszyć" życie. Między tym wszystkim wpleciony był alkohol, tylko i wyłącznie u taty, a po awantury. W końcu jako już dorosła kobieta postanowiłam coś z tym zrobić, dłużej nie dało się tego znosić. I tak nie zrobilabym tego co zakładałam, ale musiałam. Napisałam pismo do sądu żeby postraszyc tatę co się stanie jeśli nie przestanie. Dałam mu do przeczytania z ostrzeżeniem, że złożę to i zgłoszę wszystko gdzie trzeba. Oczywiście o tak bym tego nie zrobiła. Od tego czasu uspokoiło się. Skończył robić nam awantury o nic. Odtąd też mam wyłącznie formalne stosunki z ojcem. Generalnie nie rozmawiamy, składamy sobie życzenia na święta i  jak musi jedno do drugiego to się odzywa. Na dzień dzisiejszy wszystko jest normalnie, czasami zdarzy się że się pokloca. Wiem, że powiecie, że przez złe relacje z ojcem znalazłam się w związku z partnerem starszym od siebie o 19 lat. Tak szczerze na tamten czas chyba też trochę szukałam ucieczki z domu. I liczyłam na to, że ktoś mnie szczerze pokocha po tym kiedy moje małżeństwo również było huśtawką emocjonalną. Myślałam, że B da mi oparcie, bezpieczeństwo emocjonalne. Nic więcej od niego nie chciałam. A to byłoby z deszczu pod rynnę.

Zawsze jakiegokolwiek oparcia emocjonalnego szukałam u mamy. Od lat jesteśmy w relacji nie tylko mama-córka, ale jako przyjaciółki. Mogę jej powiedzieć wszystko. Mama powie mi obiektywnie co o tym myśli. Pociesza. Tato był szorstki, jak to facet. Bardzo rzadko nas chwalił jako dzieci. Pomagał czasami przy lekcjach. Kiedyś inaczej wyglądało wychowywanie dzieci. Rodzice nie poświęcali dzieciom tyle uwagi co dziś. Nie mam o to żalu. Mama z okresu dzieciństwa pamiętam rzadko nas przytulała, nie pamiętam słów typu "kocham Cię". Była w trudnej sytuacji tzw "między młotem a kowadłem", między mężem a matką. Pracowała ciężko i w domu i poza domem. Starając się pomóc jej przejęłam jako 8 latka część domowych obowiązków typu pranie i sprzątanie. Później wszystko się unormowało. Skończyłam szkole średnią. Marzyłam o studiach, dostałam się na anglistykę. Chciałam bardzo, ale nie miałam na to pieniędzy. Zaczęłam pracować, zrobiłam prawo jazdy w między czasie poznałam męża. Urodziłam córkę, później po kilku latach rozwód. Tak naprawdę z kolan wstałam wtedy gdy po 30 roku życia podjęłam decyzję, że idę na studia. Zmiana pracy perspektywa lepszego wykształcenia i tego, że na studiach fajnie daje sobie radę dodała mi energii. Cieszyłam się tym wciąż się cieszę. To zawodowa część mojego życia, ta jest ok, rozwijam się, idę do przodu,uczę się nowych rzeczy. Prywatna strona mego życia kuleje, jestem sama. Jedynym moim szczęściem jest moja córka, która kiedy dorosnie na pewno wyfrunie mi z domu bo takie jest życie. Nie będę jej zatrzymywała w imię mojej samotności. I co wtedy? Zostanę sama w czterech ścianach? Moimi jedynymi towarzyszami będą dwa pieski, które na pewno będę miała bo lubię zwierzęta i jeden kot? Do kogo ja się odezwę? Rodzeństwo ma swoje rodziny, żony, dzieci. Swój świat. Ja nie będę, nie chce uwieszac się komuś na szyi. Fajna perspektywa, nie ma co.

Nie chce zrobić z siebie męczennicy ofiary etc. Po prostu wiem jakiego mam w życiu pecha.  Nagle ni stąd no zowąd szczęście mnie nie spotka. Przyzwyczajam się.

Jeśli będziesz robić z siebie taką drama queen, to tak pewnie będzie.
Dla przykładu, ja mam za sobą różne, bardzo ciężkie, tragiczne przejścia od dzieciństwa. Dwukrotną chorobę nowotworową w wyniku której straciłam jedną nerkę i jeszcze trochę różnistych wnętrzności. Upośledzone dziecko.
To dopiero pech, prawda?
Jednak uważam się za szczęśliwego człowieka i cieszy mnie własne życie.
Jestem pewna, że gdybym zaczęła się cackać ze sobą, użalać jakiego to ja nie mam pecha, to czułabym się rzeczywiście okropnie. Ale zmiana perspektywy życiowej jest w naszej mocy.

Dziś przed chwilą wysluchałam kilka filmików z polecenia od ulle. Ulle dziękuję Ci za namiary. Pani Tatiana objaśnia zawiłości psychiki ludzkiej w naprawde przystępny sposób.

Po wysłuchaniu jej filmików potwierdzam B jest narcyzem. Ja dałam się omotac, ale będę pracować nad tym aby wyjść z mojego uzależnienia. Pogłebie swoje inne źródła energii. Niebawem kiedy wrócę do pracy myślę, że będę miała to wszystko co teraz się dzieje daleko za sobą. Skupie się na tym co w tej chwili daje mi szczęście czyli m. in na spokoju który mam, na tym, że nie muszę z niczym się spieszyć żeby móc zdarzyć spotkać się z B kiedy dzwonił do mnie czy już i kiedy? Na tym, że mam pracę która lubię i przede wszystkim zdrowe dziecko, które fajnie się rozwija. Jest jedną z lepszych uczennic w klasie. Na tym, że mam mamę sama cieszę się zdrowiem i tym, że jestem samowstarczalna. Nie ma do czego wracać. Zamykam tę furtkę raz na zawsze.

Autorko, tak,jak wspomina Isabella nie ma co zwalać swoich niepowodzeń na pech, ślepy los, fatum czy inne klątwy. Nasze życie jest w naszych rękach, my dokonujemy wyborów i staramy się kierować tym życiem, na ile możemy. Przede wszystkim zaś musimy właśnie w to uwierzyć:
1. Nikt nami nie kieruje, życie urządzamy sobie według własnego uznania.
2. Żyjemy przede wszystkim dla siebie i samemu musimy się uszczęśliwić
3. Nie jesteśmy do nikogo przywiązani, jesteśmy niezależnymi bytami funkcjonującymi oddzielnie.

Każdy z nas przeszedł coś w życiu, niekoniecznie związanego bezpośrednio ze związkami. Najistotniejsze jest to, żeby się z tym zmierzyć, zamiast płakać nad swoim losem. Tez miałem przykrą sytuację z ciężką chorobą i wtedy, gdybym zwalał winę na jakiś zły los, to niewiele bym zyskał i przegrał walkę z chorobą, krótko mówiąc nie byłoby mnie wśród żywych. W tym roku mija od tego wydarzenia dokładnie 15 lat i myślę sobie, że czuję się zdecydowanie silniejszy dzięki temu. Masz kochającą córkę, świetną pracę, jesteś silną samodzielną kobietą - ciesz się życiem

Nie wiem jak to zrobię, gdyby to był lekki drobiazg to bez problemu, ale serio to jest za ciężkie abym wysyłała to pocztą. Narazie zaczekam jak coś odwioze to, zostawie na parapecie i tyle.

Jakby nie było, oceniając to zupełnie na zimno przez ten czas bardzo przywykłam do jego obecności w moim życiu, próśb przed zaśnięciem aby dał mi buziaka na dobranoc i przytulił mnie do siebie, nie lubił tego kiedy wołałam daj buzi, przytul się, nie wiem czemu, przecież to jest takie przyjemne. Poza tym drobne gesty tworzą całość w związku, to jest ważne aby dbać o małe rzeczy. Często zasypialam na jego ramieniu, z moją dłoni w jego, prosiłam aby wtulił się tak żebym mogła czuć jego oddech na swoich plecach. Bywało różnie, nie tylko tak. Zawsze szybko przywiązywałam się do ludzi. Odzwyczaje się od zasypiania przy nim. Tyle lat spałam sama, po prostu wrócę do tego spowrotem.
Z tym poczuciem samotności to rzeczywiście tak mam, wszystkie koleżanki mężatki, mają swoje rodziny, dzieci. Nawet nie mam z kim pójść do kina czy na ciastko do kawiarni bo ja z osób anty co do alkoholu i innych używek. Nie będę zawracała gitary dziewczynom, które mają małe dzieci, zresztą może ich mężom nie przypadnie to do gustu. Wiadomo każdy ma swoje. Kiedy byłam z B zawsze wyciągnęłam go na jakiś film do kina, jakis spacer czy do teatru, na lody po prostu takie zwyczajne rzeczy, które każdy z nas robi w weekend. Jedynie na basen nie dał się zaciągnąć a namawiałam dla dobra jego kręgosłupa. Ale nad jezioro już pojechał, zasnął na słońcu,wysmarowałam go kremem z filtrem aby go nie spaliło słońce. I tak się właśnie łapie, tyle wspomnień.
Proponujesz aby popisać? Popisać zawsze mogę, niezobowiazujaco oczywiście, dlaczego nie. Ale nie wiem jak?

Uważajcie bo czasem wiadomości przez forum lądują w spamie .

Wchodzisz na swoją pocztę, której adres e-mailowy podałaś przy rejestracji  na forum po prostu jak chcesz odebrać wiadomość o d Kacpra .Jak chcesz wysłać to tak wchodzisz na  profil osoby z którą chcesz nawiązać kontakt a potem już przez pocztę możesz bezpośrednio jeśli chcesz utrzymać kontakt.
Forum nie ma jakiejś swojej osobnej poczty dla wszystkich i dla każdego z użytkowników.
Forum to tylko taki pośrednik między waszymi pocztami/mailami jakieś "czary mary"

Hasło łatwo odzyskać na każdej poczcie jest opcja "zapomniałeś hasła " klikasz i podajesz tam adres tej swojej głównej poczty przyślą Ci wiadomość co zrobić dalej.

"Poza tym drobne gesty tworzą całość w związku, to jest ważne aby dbać o małe rzeczy. Często zasypialam na jego ramieniu, z moją dłoni w jego, prosiłam aby wtulił się tak żebym mogła czuć jego oddech na swoich plecach."

oesu wsruszajonce

Wzruszyłam się, dziękuję, mam nadzieję, że kiedyś się spełni. Tak właśnie mam kiedy zasypiam sama przypominam sobie jak było przy B... Siłą rzeczy zaczynam do tego tęsknić i wydaje mi się, że powyższy sarkastyczny wpis pt "oesu jakie to wzruszajonce" jest nie na miejscu. Dowodzi wyłącznie  brak empatii wpisując  tego typu uwagi. Obyś nigdy nie byl/a w takiej sytuacji w jakiej ja obecnie się znajduje. Nie życzę źle nikomu, nawet obcym.

Dziękuję! I dla Was również wszystkiego dobrego obyście trafiali w swoim życiu na ludzi tak życzliwych jakimi sami jesteście.

Rozstanie to w ogóle bywa dość ciężkie przeżycie w jakiej by się nie było roli.
Nawet jak ja byłem inicjatorem rozstania i miałem czas sie do tego przygotować to i tak było jakoś trudno choć na początku niby nie.
Wspomnienia i stosunek do nich to dość kluczowa sprawa z jednej strony lgnięcie do tych pięknych  a z drugiej przykre wspomnienia .
Dojście do równowagi zajmuje trochę czasu to nie wyścig o nagrodę i nie ma sensu się osądzać .
Wahanie między idealizowaniem a deprecjonowaniem to też faza żalu po rozstaniu,utracie ,marzeń,złudzeń czasem może i mrzonek tylko że kto jest taki odporny i ponad to co w sumie jest ludzkie może być słabością, ale może być też siłą .I nie są to jakieś wielkie słowa to dzieje się codziennie ważne żeby nabywać coraz większej świadomości tego jak się czuje i jak się myśli to pomaga ,osądzanie nie pomaga za bardzo jeżeli jest okrutne,albo nieprzytomne odurzone wybranymi emocjami .
Bywają takie przeżycia etapem dla wielu osób do wolności takiej swojej na swój sposób a wolność jest przepiękna jest najpiękniejsza ta wewnątrz.A i nie musi być doskonała ta wolność rozwinie się jak ktoś tego chce .
Wspomnienia zblakną wszystkie za jakiś czas bo taka ich właściwość nie ma co sobie przeszkadzać i się zahaczać w przeszłości a jak się pojawią nie ma co siebie za nie karcić i wymyślać od głupich czy jakichś innych.

W zasadzie i tak mam poczucie, że B robił to wyłącznie na moją prośbę. Wymusza łam to, takie rzeczy się czuje. Jedynie kiedy narozrabiał czyli za bardzo upił się w sobotę i musiałam ściągnąć go z miasta rozebrać i położyć spać podczas gdy cały czas był dla mnie niemiły. Po alkoholu B miał nagłe przypływy szczerości, gdy rano opowiadałam mu jak się wczoraj zachował i co do mnie mówił zawsze przepraszajaco tulił się do mnie sam z własnej woli, w innych przypadkach musiałam prosic o czułość. Pewnie robił to tylko dlatego aby nie wypowiedzieć na głos przepraszam, z tym też był problem. Przyznanie się do błędu, okazanie pokory i przeprosiny? W życiu to jak plama na honorze dla niego.

Zgadzam się.
Jednak nie można tych gestów traktować w oderwaniu od całości relacji. Oprócz motylków w brzuchu, człowiek ma też rozsądek. Tutaj facet jawnie zdradza, poniża, upadla wręcz Autorkę wątku, a ta wzdycha, że przecież trzymał ją za rączkę, i jak ona bardzo za nim tęskni.
W takiej sytuacji człowiek biegnie na badania, żeby się upewnić, że przeciąganie relacji z takim indywiduum nie naraziło jego zdrowia i dziękuje Bogu, jeśli po badaniach okazuje się, że jest kompletnie zdrowy.
Pragnienie romantycznej miłości, to jedno. Jestem przekonana, że wszyscy samotni ludzie tęsknią do tego, i tego pragną. Jednak dorosły człowiek potrafi też przecież podejmować wyważone decyzje, potrafi ocenić sytuację w jakiej się znalazł.

To prawda, nie powinno traktować takich gestów w oderwaniu od całości tego jak było. Nie wiem czasami takie myśli, wspomnienia same do mnie przychodzą. Czas zrobi swoje. Zapomnę. B zawsze twierdził, że w mojej sfeminizowanej grupie zawodowej kobiety mają mówiąc kulturalnie źle poukładane w głowie innymi słowy są stukniete. Mówił, że idealnie pasuje do tego zawodu, gdyż ma sąsiadke naprzeciw, która też należy do mojej grupy zawodowej i tam TEŻ facet jak to ujął B (przepraszam za słownictwo, nie używam wulgaryzmów) spier......ił. Tylko, że ode mnie mąż nie odszedł, to ja odeszłam od niego. Takie jego stereotypowe myślenie.

Co do tęsknoty do dotyku, czułości. Myślę, że każdy z nas ma w sobie większe lub mniejsze pragnienie poczucia obcowania w bliskiej relacji z innym człowiekiem. Sam dotyk przecież jest nam potrzebny do zachowania zdrowia psychicznego, te potrzeby są jak najbardziej naturalne i normalne. Więc w związku z tym tęsknię za tym, przywyklam do tego przez ten czas, ale potrafię rozgraniczyc to co było dobre i to co było złe. Nie pamiętam zbyt wielu dobrych momentów poza cudownym początkiem znajomości kiedy dla B byłam naj w każdym aspekcie. Przez cały czas trwania naszej znajomości znajdowałam w jego spojrzeniu to jak patrzył na mnie po raz pierwszy. Mówiłam mu o tym, że uwielbiam to kiedy na mnie patrzy, że lubię znajdować w jego oczach to co widziałam na samym początku. On mi takich rzeczy nie mówił. On ciągle watpil. Bo różnica wieku, bo ludzie się patrzą. Tłumaczyłam B, że to jest nieistotne. Długo by opowiadać. Starałam się, on tego nie doceniał. Być może kiedyś będzie żałował, teraz na pewno nie jest mu w najmniejszym stopniu żal, jego myśli oscylują zapewne wokoło innego obiektu, który aktualnie omamia swoimi wznioslymi słowami o miłości. B jest doskonałym oratorem w pierwszej fazie związku, elokwentny, inteligentny, oczytany,znajacy się na wielu rzeczach czuły, ciepły i troskliwy. Taki miś do kochania. Kiedy czytałam jego smsy do innej kobiety po prostu niedobrze mi się robiło od tego, 'załóż ciepłą czapkę, na dworze mróz, przeziebisz się', albo 'Droga tu imię kobiety i długi opis jakie on ma pasje i co lubi. Żeby mnie tak poprosił, Asiu usiądź porozmawiajmy,lubie z Tobą rozmawiać, przebywać etc. Na początku tak wielbił, kochał zalewał smsami telefonami. Później coraz dalej, coraz zimniej, coraz mniej. Tak więc być może teraz nie żałuję nie myśli, nie wspomina, ale kiedyś może przyjdzie taki czas zrozumie, że ze mną miał szanse na normalne rodzinne życie, może bez fajerwerków ale czy o to w życiu chodzi aby fruwac? Bujac w obłokach? Myślę że stabilność jest cenniejsza od jakichkolwiek nowych znajomości, które wznoszą nas na wyżyny emocji,mysle, że odkrywanie codzień osoby z którą żyjemy, staranie się o nią, o nas, o wspólną przyszłość jest bezcenne i to jest wartością samo w sobie. I być może kiedyś B to zrozumie i wtedy pomyśli, kurcze ona jednak była normalna, to ze mną było coś nie tak. Dałaby mi to co teraz chciałbym mieć, byłem głupi. Lecz wtedy już będzie za późno.

Nie potrafię zrozumieć dlaczego tego typu osoby wciąż znajdują nowe obiekty swoich "uczuć", a takie jak ja mają mniej szczęścia w tej dziedzinie?
Skoro jest egoistycznym narcyzem dlaczego wciaz zawiera nowe znajomości? Przecież po kolejnej nieudanej relacji każdemu zapala się lampka z pytaniem co jest nie tak?

I przede wszystkim jedno czego kompletnie je rozumiem jest to dlaczego namieszał w głowie nie tylko mnie ale też mojej córce? Ona jest mała nie rozumie tych wszystkich zależności. Dlaczego chciał ją tak szybko poznawać? Przecież to jest dziecko, po "wciagnieciu" jej w naszą relacje powinien zachować się odpowiedzialnie. Zastanowić się przed poznaniem mej córki czego on tak naprawdę od nas chce dopiero po tym podjąć ewentualną decyzję o tym co dalej....

No i zaczyna sie. Bylo to do przewidzenia.

Dlaczego? Takiego czlowieka wpuscilas do domu i z takim utrzymywalas relacje.
I datego tak twoje zycie wyglada.
Pretensje zachowaj do siebie.
Nic by nie trwalo tak dlugo, gdybys nie zyla w iluzji, oklamywala sie jaki to on super i ze bedzie to przyszly tatus dla ciebie i twojego dziecka.
Jestesmy wolnymi ludzmi, jak podkladalas sie jak wycieraczka, to sobie korzystal.
Wzial tyle i dal tyle, ile chcia i mogl.

Nie wiem co daje ci zajmowanie sie teraz jego osoba.
Jest wolny, moze robic ze swoim zyciem co chce.
Masz oczekiwania co najmniej jak 15 letnia panienka.

Skup sie na swoim zyciu, relacji z corka.
Zbuduj w koncu cos samadzielnie.
Szczecie i spokoj mozemy dac sobie tylko od wewnatrz.

Po pierwsze - nie musisz rozumieć mechanizmu takiego postępowania, ponieważ to nie ma żadnego znaczenia w Twoim życiu. Sama odpowiedziałaś sobie na swoje pytanie - dlatego właśnie, że jest toksycznym narcyzem, zawiera ciągle nowe znajomości.
Nie jest zdolny do stworzenia głębszej, trwałej relacji. Bazuje tylko na powierzchowności, bo tylko na tej płaszczyźnie jest w stanie pokazać siebie samego jako kogoś bardzo wyjątkowego, ponieważ przy głębszych kontaktach, zawsze okazuje się, że jest zwyczajnym paskudem. Jemu nie zapala się żadna lampka, on po prostu kolejny raz stwierdza, że się rozczarował, że kobiety go zawodzą i zabiera się za szukanie kolejnej. To wszystko.

Bzdury gadacie koleżanko. Nikt inny nie namieszał w głowie ani Tobie, ani Twojej córce bez Twojego przyzwolenia. On zbliżył się do Twojej córki dlatego, że Ty na to pozwoliłaś, a nie dlatego, że włamał się siłą do Twojego mieszkania. Nie sądzę, żeby zrobił coś wbrew Tobie, lub na siłę. Zrobił to, na co mu pozwoliłaś i do czego dopuściłaś.
To Ty powinnaś zastanowić się co dalej z Waszą relacją, zanim poznałaś go ze swoją córką. To Ty jesteś matką, rodzicem i od siebie w pierwszej kolejności powinnaś wymagać odpowiedzialności w stosunku do swojego dziecka.

Nie musisz tego rozumieć, do niczego Ci to zrozumienie nie jest potrzebne, chyba tylko do tego, żeby nadal obsesyjnie trzymać się myśli o nim, i wynajdować sobie powody do tego, żeby się nim zajmować.
Raz jeszcze powtarzam, nie stawiaj siebie w roli bezwolnej ofiary. Po prostu stłukłaś sobie tyłek w konsekwencji własnych wyborów, co spotkało z całą pewnością każdego człowieka. Nie róbmy z tego melodramatu.
Nie ma czegoś takiego jak wtłaczanie emocji. To jest niemożliwe, że przyjdzie jakiś człowiek z zewnątrz i powie Ci - kochasz mnie, a Ty to poczujesz. Nikt nie jest w stanie wtłoczyć Ci, czy wmówić.
Jesteś dorosła i przecież z całą pewnością od razu zauważyłaś, że jest ogromna przepaść pomiędzy jego słowami i czynami, postępowaniem.
Nie chodzi o winę. Niczyja to wina, że on manipulował, a Ty pozwoliłaś się zmanipulować. Natomiast po tym, jak doszło do pierwszej zdrady, jak ściągałaś go totalnie ochlanego do domu - miałaś pełne spektrum jego wspaniałości.

Cześć, mam pytanie
Jeśli uprawiałam sex z chłopakiem wzięłam później tabletkę anty a pozniej przestałam brać czy jest taka możliwość ze będę w ciąży ?

Zadałaś pytanie bez związku z głównym tematem wątku, dlatego odszukaj, proszę, taki, który będzie właściwy, ewentualnie załóż własny. Zapoznaj się również z naszymi zasadami i stosuj do ich zapisów.
Z pozdrowieniami, Olinka