Kryzys po 19 latach - Netkobiety.pl

Ludzie w długich związkach wpadają w rutynę i nie zauważają, że coś jest nie tak. Poza tym od początku to żonie nie pasowało w tym małżeństwie. To, że jednej osobie jest dobrze, nie znaczy, że druga też jest szczęśliwa. Wtedy Autor jej romans wybaczył, teraz jak pojawiło się podejrzenie, że może znów być coś na rzeczy, pierwsza myśl jaka się u niego pojawiła to: "jak ją do tego zniechęcić"?! To wiele mówi o Autorze i stąd może wynikać ta nierównowaga w postrzeganiu jakości związku. Skoro nawet zdrada go nie rusza specjalnie... że wystarczy tylko ją zniechęcić i dalej można być razem.

Moim zdaniem świadczy to, że Autor czuje się "górą" w tej relacji, idealnym partnerem, najlepszym człowiekiem, mężem, ojcem. Nieomylnym. Wspaniałomyślnym. Ma przewagę, bo wybaczył. Wie, że może tupnąć nogą, nastawić żonę na właściwe tory, postawić na swoim i ona wróci. Będzie tak, jak on zaplanował i chce. Itd.
Przez wiele lat to trwa. W kobiecie narasta niewypowiedziana prawda i ją miażdży od środka.
Tak myślę. Stąd powtarzam, że lepiej nie wchodzić dwa razy do tej samej rzeki. Tak wygląda życie razem po zdradzie. Problemy zamiecione pod dywan, dla utrzymania status quo.
Zmiany w zachowaniu żony pewnie dałoby się zobaczyć, jeśli się chce je widzieć. Np. rozmawiając. Ale po co? Autor miał to co chciał.

Moja historia jest bardzo podobna i naprawdę nigdy nie jest łatwo odejść, podjąć decyzję o rozwodzie, przekreślić partnera. Po pierwszej zdradzie jm temat absolutnie nie został zamieciony pod dywan, wiele miesięcy (lat) dochodzilam do siebie, była też terapia. Dlatego kiedy ponownie pojawiły się znajome zachowania, nie udawalam, że ich nie ma, ale też po wcześniejszych wydarzeniach jakoś ciężko mi było uwierzyć w powtórkę. A jednak. Jak teraz patrzę z perspektywy to widzę, że powinnam była odejść wcześniej, chronić siebie. Błędem jest zakładanie, że druga osoba myśli podobnie jak my i ma podobne podejście do życia. Ja bardzo dojrzalam i widziałam, w jakie schematy wpadał mój jm. Tylko on nie chciał mi wierzyć, dlatego wszystko się powtorzylo.
Chcę przez to powiedzieć, że czasami ciężko jest dostrzec prawdę, bo nawet partner nie wie, jaka ona jest. Wspólne życie wymaga ogromnej dojrzałości i jedyne, co mogę radzić autorowi, to zastanowienie się, czego on tak naprawdę chce, a nie próbę "naprawiania" żony. Ja nie znioslabym już dłużej tej huśtawki, ale decyzję każdy musi podjąć sam...

Na to wygląda. Trudno w wieku 20-21 lat (zakładając, że spotykali się przed ślubem przez jakiś czas) o dojrzałe uczucie. Jeżeli dziecko pojawiło się zaraz po ślubie to też mogło być powodem frustracji.

Dlatego wcześniej pisałam, że powód małżeństwa w tak młodym wieku jest tu chyba kluczowy, czy nie była to przypadkiem wpadka.

Cóż tak naprawdę niewiele wiemy o ich małżeństwie.
Nie wiemy czy ochajtali się z miłości czy z uwagi na wpadkę.
Nie wiemy czy dzieci pojawiły się przed zdradą czy też po zdradzie.
Nie wiemy co było powodem zdrady lub kto.
Nie wiemy jak ta zdrada została przepracowana.
Jak żona będzie chciała odejść to odejdzie. tu na pewno się zgodzimy. Co prawda zastanawia mnie czemu separacja a nie rozwód, ku czemu to ma służyć?
Jeśli autor chce sprawdzić niech sprawdza skoro jest mu potrzebna wiedza że odchodzi od niego samego a nie do kogoś innego.
Ale też mam dylemat gdy autor się zastanawia " Tylko zastanawiam się jak ja do niego zniechęcić." druga zdrada i takie podejście?
Żona poinformowała autora że - kochała go na swój sposób - tak tam od dawna nie działało jak trzeba. Tylko tkwić w tym? sami często siebie nawzajem ranimy poprzez wyobrażenie swoich uczuć do innych.

Nie wiemy nawet tego, czy autor nie realizuje swych emocjonalnych potrzeb gdzie indziej.a od żony wymaga by po prostu była. Jedno jesteś pewne: w czyjejś głowie nikt nie siedzi i bez sensu jest udawanie zadowolenia czy kochania na swój sposób.

Ja sądzę, że Autor sprawdza, aby mieć dowody przeciwko żonie. Chce ich użyć, aby ją wystraszyć, nawrócić na dobrą drogę, przywołać do porządku, pokazać je znajomym (aby nie dawali jej wsparcia społecznego, bo taka najgorsza itd.). Wszystko po to, aby dalej cicho i spokojnie z nim była.
Sprawdza również po to, aby uzyskać pewność, że odchodzi do kogoś innego. A nie od niego, takiego dobrego, wspaniałomyślnego i poczciwego człowieka.
Powiem tak, ja w kilku mężczyznach, którzy zwrócili na mnie uwagę i lubili mnie, widziałam rycerzy na białych koniach, którzy chcą mnie wyrwać z tego beznadziejnego małżeństwa. Tak bardzo chciałam, aby ktoś mnie uwolnił od tego, co mnie zabijało.
Dziś wiem, że sama mogę to zrobić - znajdując siłę w sobie. I dla siebie. Lata całe zajęło mi dojście do tej prawdy. Ale cenię siebie i lubię za taką ja, jaką teraz jestem. Jestem bliska swojego ja "idealnego".

Zdrada 15 lat temu została zamieciona pod dywan. Może szło uratować, nie wiemy. Zależy jakie były powody. Może rozstać się pokojowo. Może finansowo nie dali by rady żyć oddzielnie. Ciężko powiedzieć, za mało wiemy.
Ludzie różnie żyją ze sobą, nie dziwię się już niczemu.

Na forum kobiety stosują sprytne manipulacje, aby zawsze wyszło na winę faceta. Tu wiadomo, chce kobietę dalej niewolić, tak jak niewolił przez 19 lat. Rozbierane są na części pierwsze przeżycia żony, niemożność wyrwania się z rąk tego niedobrego męża, oczywiste prawo do wolności i wyboru zgodnie ze swoimi uczuciami.
A co jeśli sprawa wygląda na odwrót, gdy to mężczyzna chce odejść, kierując się własnymi uczuciami? Wypowiedzi można by mnożyć. Przedstawiam jedną z bardziej jaskrawych.

Łajza i fiut już ma odebrane nadane kobiecie prawa do swobodnego wyboru, wedle swoich uczuć. jest oczywista krzywda i chęć zemsty.

Myślę, że nie chodzi o płeć. Co innego jeśli ktoś zdradza i perfidnie okłamuje a co innego kiedy chce odejść z innych powodów i o tym po prostu sam komunikuje.
Tu zdrada była wiele lat temu i na to tu zwracamy uwagę - musiało coś nie grać od dawna, zdrada być może niepotrzebnie została wtedy wybaczona, a to w kontekście tego, że Autor uważa, że w jego małżeństwie było wszystko ok.

Cóż - gdyby ze sobą rozmawiali to wiedzieliby na czym stoją.
To tak jak ze zdradą - za zdradę winna jest zawsze osoba zdradzająca.
Czy powiedziała dlaczego to zrobiła?
Jak do tego podeszli - czy autor wybaczył bo chciał ją zatrzymać czy dlatego że prosiła o drugą szansę?
Jeśli prosiła to po co?
Czy przegadali to, czy po prostu unikali tematu?
Wiemy tylko to co autor napisał - że wybaczył zdradę i myślał że jest ok, a tu żona wyskakuje z tekstem że była z nim tylko ze względu na dzieci.
To dlaczego przez tyle lat nic nie powiedziała?
Nie chciała mówić czy on nie chciał słuchać?

Zależy czy mówimy ogólnie, czy akurat o wątku Autora.
Tak zupełnie na chłodno, to wydaje mi się, że warto analizować każdy przypadek oddzielnie, bo popadniemy w jakąś wzajemną spiralę hejtu jednej płci wobec drugiej. Chociaż w sumie nigdzie tutaj nie widziałem, w wątku zdradzanej żony, żeby ktokolwiek usprawiedliwiał męża, odchodzącego od żony, stosując identyczne argumenty, jakie padły tutaj.. Jeśli dochodzą do tego inwektywy i bluzgi, to nie warto zwyczajnie tego czytać, bo nic nie wnoszą do dyskusji. Na pewno nie można zakładać od razu, że zawsze dana płeć jest  w całości winna. Jeżeli jedna strona decyduje się odejść, bo nie czuje się w tym związku spełniona ani szczęsliwa, to niech chociaż spróbuje to uswiadomić partnerowi. Jeśli tego unika i tak szybko czy łatwo przychodzi jej rozstanie, to pyatnie czego ona tak naprawdę szuka i czy w ogóle swojego partnera obdarzyła uczuciem, czy tez może chciała( czy chce nadal) zaspokajać pewne swoje potrzeby, NIEZALEŻNIE od tego z kim się wiąże. W tym wątku kluczem do sprawy jest chyba bardzo młody wiek, w jakim żona Autora wzięła ślub.

Z drugiej strony faceci są na straconej pozycji, jeśli idzie o opiekę nad dziećmi. Sądownictwo zawsze sprzyjało matkom i co o tego nie ma wątpliwości. Dlatego w sądach nieraz zdarzają się takie batalie, czynione jeszcze kosztem dzieci, gdzie matki robią wszystko, aby uniemożliwić czy ograniczyć kontakt ojca z dziećmi, NIEZALEŻNIE od tego, która strona jest winna rozpadowi małżeństwa. Pomysłowość z jednej strony a wyrachwanie i bezwzględnośc z drugiej wprawiają w osłupienie. Przykład mamy w wątku jednego Kolegi, gdzie żona go zdradziła, on chciał odejść i postawił jej ultimatum a ona, z pomocą swojej matki chciała zrobić z niego przemocowca i pedofila. Tak patrząć z boku ogarnia mnie przerażenie co jeden człowiek może drugiemu zrobić, żeby go zniszczyć czy oczernić. Nawet nie mówię o przypadkach gdzie jest zdrada czy przemoc, albo jakakolwiek  forma poniżania czy lekceważenia. Ale nawet w tym przypadku: możemy tylko czekać, aż żona Autora stwierdzi, że zabiera do siebie dzieci i toona zacznie rozdawać karty, jeśli chodzi o opiekę nad nimi.

EDIT: Tutaj zepsuło się już dawno, tylk oAutor tego nie widział, albo nie chciał widzieć. Nie było wyjaśnienia ze strony żony, nie było podania powodów zdrady, nie było komunikacji. Autor żyl iluzją a żona zachowywała się trochę jak drzemiący wulkan, który w kazdej chwili jest w stanie eksplodować, czekając tylko na pretekst.

Bagienni_k, nigdzie nawet przez moment autor nie napisal, że żona chce rozwodu, albo chce zabrać mu dzieci i utrudniać mu kontakty z nimi (nie są maleńkie i raczej trudno byłoby jej to zrobić), nie wyczyściła wspólnych kont, nie uciekla od niego do kochanka, nie chce się mścić ani go nie obraża czy w jakikolwiek sposob dyskredytuje. Wprost przeciwnie, chce separacji, bo już dalej nie może z nim zyc, nie może dalej udawać, że wszystko jest dobrze. Szczerze to autorowi wyznala, po jakiejś kłótni nie wiadomo o co, więc jednak ich malzeństwo takie bezkonfliktowe wcale nie było.

Oczywiście można snuć przypuszczenia co jest powodem tego, że nie kocha i nie chce być z autorem, ale rzeczywistości nie można zmienić, jest jaka jest. Nie wiemy dlaczego zdradziła te pięć lat po slubie i została ze swoim mężem mimo, że pewnie nic nie było tak jak powinno być, choć autorowi to zupełnie nie przeszkadzało. Czasami w zyciu człowiek dochodzi do ściany i twdy naprawdę nie pozostaje nic innego, niż tylko zastanowić się, czy na pewno idziemy własciwą drogą.

Nie twierdzę, że wszystko jest z jej strony ok, że żyla ze swoim mężem mimo braku uczuć do niego, to nie jest w porządku, ale przecież były dzieci? Wybrała tak, jak wtedy wydawalo jej się słuszne, teraz już czas poświeceń dla nich minął, są już prawie dorosle więc dlaczego ma dalej udawać? Z resztą jesliby obudziła się w niej chęć bycia z kimś innym,  a powstrzymywalo ją tylko poczucie odpowiedzialności wobec męża, to naprawdę byłoby to takie dziwne? Autor wyrażnie nie potrafi wziąć na klatę jej decyzji i pogodzić się z faktem, że żona chce od niego odejść. Naprawdę tak nisko się ceni? Wystarczą mu te ochłapy które od niej od lat dostawał? Nie zasluguje na związek oparty na uczuciu?

Ja myslę, że można się rozstać w pokojowej atmosferze, może nawet przejśc wspólną terapię tak jak napisala Słaba kobietka i walczyć o związek, jesli ona będzie tego chciała. Jednak do miłości się nikogo nie zmusi, można tylko liczyć na to, że w niej coś jeszcze drzemie i da się obudzić, gdy emocje w niej opadną. Jeśli jednak pójdzie się na "udry", to trudno liczyć na więcej niż to, że przstaną się do siebie odzywać po kres swoich dni.

No tak. Teraz powinno się ją wziąć na tortury, a potem spalić na stosie, bo przestala kochać swojego męża i śmiała mu to w oczy powiedzieć. Tak to ma wygladać według ciebie Balin?

Poza tym jak sie już tak przysięgą małżeńską zastawiasz, to sprawdź dobrze, bo chyba nie wiesz, że nawet kościół katolicki dopuszcza separację.

Oj, coś czuję, że możesz mieć rację. Obym była złym prorokiem, ale chyba zanosi się na kolejną księżniczkę z odzysku.

Nigdy prawdopodobnie go nie kochała, dlaczego, nie wiem. Oszukiwała go,  a motywy dlaczego z nim była są tylko jej wiadome. Historia zbyt płytko opisana.

Według mnie w ogóle dużym błędem jest wybaczanie (szczególnie zbyt łatwe) zdrad partnerów a tym bardziej sądzenie, że po czymś takim, nawet jak mąż/żona zostanie z nami to dlatego, że nas kocha. Ludzie zostają z różnych powodów, "dla dzieci", finansowych czy ogólnie bo boją radykalnych zmian - by zachować status quo. 
Jak czytam wypowiedzi niektórych osób, które wybaczyły zdradę i twierdzą, że teraz jest dobrze a nawet lepiej niż było, że "odbudowa" relacji zajmuje nawet lika lat a i tak zaufanie nigdy nie zostaje do końca odzyskane, to jak to możliwe, że teraz jest lepiej? Ludzie lubią siebie sami oszukiwać. Robić dobrą minę do złej gry. Jeśli są małe dzieci, można ten dyskomfort zrekompensować ich spokojem i ogólnie "pełną" rodziną. Ale potem? Prędzej czy później przyjdzie refleksja, czy warto było i czy jest sens w tym związku tkwić?
Czasem rozmowy nic tak naprawdę nie dają, bo oczekujemy po nich tak naprawdę niemożliwego, że partner się (dla nas) zmieni.
Np. u Hrefiego, żadna rozmowa nie pomoże, bo wzajemna niechęć jest już w nich tak głęboko zakorzeniona, że musieliby stać się chyba zupełnie innymi osobami, by to zaczęło jakoś normalnie funkcjonować. Są jednak na dobrej drodze by się znieczulić emocjonalnie i tak sobie żyć pod jednym dachem przez kolejne 15 lat. Bo w końcu sam Hrefi mowi, że dla dziecka z nią jest.

Pewnie w każdym przypadku, mimo wielu wspólnych schematów, sytuacja wygląda inaczej bo też każdy związek jest inny i każdy z nas jest inny. Z doświadczenia wiem, że często zdrada jest zamiatana pod dywan bo osobom zdradzonym wydaje się, że jak romans się zakończył, to problem z niknął. Osoba zdradzająca z kolei w jakiś sposób chce "odkupić" winy starając się być dobrym rodzicem i poprawnym małżonkiem. Osoba  zdradzona jednak nigdy o tej zdradzie nie zapomina i świadomie lub nie przy każdej nadarzającej okazji wraca do niej, wypomina czy w jakiś sposób karze zdrajcę. Niby z zewnątrz wygląda wszystko ok, ale wewnątrz... no właśnie.
Dlatego związki po zdradzie często pozornie wydają się bardziej spokojne, do czasu.... aż któraś ze stron przestanie "grać" i udawać, że wszystko jest ok.
Ja osobiście nie wierzę w dobre związki po zdradzie. Owszem, mogą z pozoru tak wyglądać, bo ludzie wolą żyć w iluzji, robić dobrą minę do złej gry niż przyznać do porażki. Z różnych powodów.

Czyli standardowy schemat.

Z smsa wiadomo, że z nim sypia?

Roxann, ja też nie wierzę To już jest po prostu inny związek, budowany w zasadzie od początku z tym samym człowiekiem. Tylko jeżeli "po" ludzie orientują się, że to jednak nie to, to oczekiwałabym chociaż minimum dojrzałości i przyznanie się najpierw przed samym sobą, a później uczciwe poinformowanie parntera. A nie zaczynanie kolejnych gierek dla swoich korzyści.
Powiem Ci, że nigdy nie zrozumiem mojego jm i już nawet się nie staram. Bo nie chciał tak naprawdę być z żadną z tych kobiet i kończył relacje zanim ja się o nich dowiadywałam (dlatego się dowiadywałam ). A teraz na gruzowisku naszego życia, kiedy nie ma już powrotu, widzi jaką jestem wspaniałą kobietą. To on ma problem, nie ja. I być może podobnie jest w związku autora...

BTW, bardzo lubię to forum, niejednokrotnie mi pomogło w trudniejszych chwilach, choć piszę dopiero od niedawna. Dzielenie się doświadczeniem jest bezcenne i bardzo za to dziękuję

Już tłumaczę o co chodzi z tymi smsami. Aplikacja która zainstalowałem w telefonie monitoruje każdy krok smsy rozmowy itp. Znam imię nazwisko profil gościa, telefon i inne pierdół. Wczoraj z mojego niedopatrzenie nie przewinalem całych zrzutów. Na górze były tylko te z jej kolezanka bo tak miała go przypisanego, i z treści smsow nic nie wynikało, zwykle cześć gdzie jesteś i takie tam. Ktoś jeszcze stwierdził, że skąd wiem po smsie     poszła do niego, ano wiem bo zrobili sobie selfie, a to również dzięki aplikacji widzialem. Ogólnie dla mnie to jest chore. Taka ona biedna i idzie w ramiona drugiego. Szlag mnie trafia jak pomyślę otym. Znajomość musi trwać około 2 miesięcy bo tak stwierdziła że wtedy zaczęło się źle dziać w naszym związku, teraz już wiem bo bzykala się z innym. Teraz jeszcze zostaje mi ten koleś. Jego również zlustruje bo nwm ale chyba jest singlem. Zastanawiam się tylko czy nie opisać gościa w gronie jego znajomych jaki to z niego fajny gość.

Daro pytanie co Ty chcesz zrobić. Nie szukaj taniego odgrywania się, bo to wszystko odwróci się przeciw Tobie. Musisz być bardzo ostrożny. Jedynym rozwiązaniem wydaje się rozwód. Trzeba podejść do prawnika i z nim omówić, czego potrzebujesz, do sprawnego przeprowadzenia rozwodu z orzeczeniem o winie żony.

No najgorsze jest to że ona ma chęć ciągnąć to jeszcze tyle czasu, aż wyprostujemy kilka spraw. Jak ona to sobie wyobrażała. A jeżeli chodzi o tego typa, to dlaczego mam nic nie robić. Powinien dostać nauczkę, może wtedy się nauczy że żony są nietykalne. A gdyby to jego żona zdradzała, jak wtedy on by się czuł.

Dlatego, że to nie on Ci obiecywał wierność, tylko Twoja żona. I nie masz najmniejszego powodu, żeby się nim zajmować. Do zdrady potrzebne są dwie osoby i nie Tobie oceniać jego postępowanie czy uświadamiać mu cokolwiek. Zrozum, że Twoja żona Ciebie zdradziła, nie on. Ochłoń i pomyśl, a później działaj.

Łatwo jest mówić ochlon. Oczywiście że wie że ma męża bo zrobiła mi w nocy zdjęcie i mu wysłała. A w jednym z SMS pyta się jej "jak tam rozmowy z mężem" Póki co muszę się ogarnąć, przemyśleć.

Daro15, ja to mówię z doświadczenia, przerabiałam zdradę dokładnie dwa razy, tak jak Ty. I za drugim działałam dopiero gdy opadły emocje, spokojnie i metodycznie, dlatego mam już zamknięte sprawy majątkowe i złożony pozew o rozwód. Dla mnie nie było co zbierać, ale to Ty podejmujesz decyzję. Jestem w podobnym do Ciebie wieku i małżeństwo o podobnym stażu. Tu nic nie jest łatwe...

Najlepiej jakiś wyjazd z domu. Do tego koniecznie wizyta u prawnika i omówienie z nim sytuacji.

Nie wiemy jakie okoliczności zdrady i jej wybaczenia były te 15 lat temu, ale zauważ, że też te same kobiety piszą, że jak ktoś zdradził raz, zdradzi pewnie i drugi a związki po zdradzie są zwyczajnie udawane dlatego trudno uwierzyć w zapewnienia Autora, że było wszystko ok.
Przynajmniej żona sama powiedziała Autorowi, że go nie kocha i chce odejść. A że za tym kryje się ktoś inny... w sumie było do przewidzenia. Odejść chciała pewnie już dawno, teraz dostała impuls i siłę ze strony kochanka.

Temat wielokrotnie przerabiany na forum. Zdradzający pisze: wypalenie w związku, zauroczenie nie wiadomo dlaczego, otumanił mnie a tak naprawdę to potrzeba motylków, adrenaliny, nowych przeżyć lub po prostu chęć zobaczenia jak to jest z inną/innym.

I tak go nie kochała że postanowiła mu rogi na boku doprawiać a już szczytem bezczelności to wysyłanie fotek śpiącego męża do gacha, mam nadzieję że to nie nagie fotki. Kłamała kłamie i będzie kłamać zrzucając winę na niego. Skoro było jej źle w związku co kierowało nią aby to ciągnąć? I jeszcze ten fałszywy seks, obrzydza mnie to ( myślę że przynajmniej prysznic wzięła między seksem z kochankiem a seksem z mężem).
Autorze, daj sobie z nią spokój i zajmij się sobą i swoim stawaniem na nogi.

To jest ciekawy wątek.. bo po potencjalnemu kochankowi zdjęcie męża?
Mi coś tu nie gra.

Jeżeli chodzi o to kto chciał poczekać,, jest to żona. Po co mu moje zdjęcie nwm, może chciał zobaczyć czy mnie zna nwm. Kurna muszę odpocząć psychicznie bo się wykończe.  Jeszcze śmie mi się pytać, jeżeli będziemy razem aż do momentu uregulowania pewnych rzeczy, czy będzie mogła dalej biegać itp. Bo to jej zarzucilem w rozmowie.