Zostawił mnie dla innej po kilku latach związku. - Netkobiety.pl

To jest straszne jak facet mówi Ci że chce być z Tobą do końca życia a za kilka dni, tygodni zostawia dla innej... Ja już jestem 2 lata po rozstaniu a nadal myślę o nim i nie potrafię związać się z kimś innym

Przeczytałam Twoją historię i bardzo mnie ona wzruszyła...

Wiesz ja się cieszyłam, że ma jakieś swoje zajęcie. Nie chciałam by siedział w domku tylko dlatego,że ja nie nadawałam i nadal nie nadaję się do zbyt intensywnego życia. On niestety zaczął wykorzystywać to i oznajmił mi na koniec, że poczuł się jak kawaler. Ja mu chciałam dać dużo wolności, żeby on nie chciał "uciekać" z domu, a stało się odwrotnie. Dostał wolność i poszedł. Ja zaślepiona, w jakiejś części zależna od niego chyba nie chciałam widzieć, a może nie widziała, że naprawdę się coś dzieje. Skupiłam się na sobie, po pierwszej i drugiej operacji był naprawdę cudowny, a po trzeciej już było widać, że może go to przerosło ?

Nie mogę edytować postu, więc dodam coś co jest ważne. Wyobraźcie sobie, że on jako młody chłopak był impotentem. A ja z nim  byłam. Przez 4 lata jeździliśmy po lekarzach i naprawialiśmy błędy jego młodości ( przesadził ze sterydami, potem już nie brał). Jakoś go podleczyliśmy i wydaje mi się, że tu też jest pies pogrzebany. A mi fantazji nie brakowało nigdy, w łóżku dostał wszystko po za trójkątem- nie prosił, ale podaję dla przykładu. Przebieranki, zabawki, ja nie miałam oporów, jak musieliśmy to i viagra się znalazła. Byłam bardzo wyrozumiała w tej kwestii choć nie pamiętam w jego historii seksu dłuższego niż 2 minuty. I wiecie co ? To chyba boli najbardziej, bo ja przy nim byłam w tych najcięższych chwilach A on mnie po prostu zostawił, bo z inną mu się fajnie gadało itp. Szkoda tylko, że ze mną nigdy rozmawiać nie potrafił, nie chciał Słyszałam, że na koniec związku mnie zdradził, ale czy to ma jakieś znaczenie ? Zdrada psychiczna już była, bo najwidoczniej i tak planował odejść do niej, ja mu to po prostu ułatwiłam prosząc go o zabranie rzeczy. I jak ufać ? Jak zaufać komuś znowu ?

I ja to wiem, a on odszedł. Nie chciałam źle, a wyszło jak wyszło. Mam wrażenie, że zabrakło mu podziwu z mojej strony i łechtania jego ego, ale kiedy ja non stop w szpitalu, non stop na Tramalu, miałam problemy z chodzeniem to nie chciało mi się go podziwiać. Czasem drażnił mnie aż tak swoimi wymogami, że pod koniec sama już się cieszyłam, że większość czasu go nie ma. Myślałam, że się to unormuje, a on po prostu rzucił wszystko - skreślił nas na całej linii.

I uwierzcie mi, nie żebym się wybielała, bo pierwsze dwa lata życia ze mną były ciężkie i to przyznaję, ale nie wstydziłam się iść do lekarza. Ja dzień po wyjściu ze szpitala stałam przy garach, ledwo ale stałam, bo leżałam dwa tygodnie i  było mi go żal, że schudł podczas mojej nieobecności Jakoś w miarę chodziłam, bo teraz max.12 godzin po operacjach stawiają na nogi, ale tak naprawdę w domu powinnam była leżeć. I się zaczęły wtedy wymagania, bo pokazałam że czasem mogę Dlaczego nie posprzątane, to czy tamto, a ja naprawdę nie miałam siły, ani chęci i jeszcze ten Tramal po którym ciągle bym spała. Jest mi przykro, bo poświęciłam wiele, by się zmienić, mam matkę z Borderline więc wiele w dzieciństwie przeszłam, poszłam się leczyć, przerabiałam psychoterapię, do dziś jestem na lekach i chociaż tego nie żałuję, bo bez tych leków pewnie była bym zrozpaczona, a tak jakoś dochodzę do siebie. Tylko czy faktycznie on nagle nie mógł zapomnieć o tych dwóch latach ? Nie przeszkadzało mu to by być ze mną następne prawie 4 lata, oświadczyć się i składać obietnice, których nigdy nie dotrzymał Jest tak wiele pytań na które chciałabym znać odpowiedź, bo zostawił mnie z tyloma pytaniami. Ja mu nie utrudniałam odejścia, nie chciałam by był nieszczęśliwy, ale myślałam że chociaż będzie szczery i powie mi prawdę. Chyba na tyle zasłużyłam po latach bycia z nim w najgorszych chwilach i kryzysach. Wiele koleżanek pukało się w czółko i pytało jak to wytrzymuję, a ja kochałam i pracowałam nad sobą. Pilnowałam się i tego by miał do mnie jak najmniej pretensji. Sam powiedział szwagrowi ( po tygodniu się spotkali), że naprawdę nie ma mi nic do zarzucenia z ostatnich lat, ale on się wypalił i poznał kogoś... Jego rodzina oczywiście bardzo niezadowolona z jego decyzji, mam z nimi kontakt, bo przecież to prawie 6 lat i nie będę udawała, że ich nie znam, ale ograniczam, bo za bardzo tęsknię za nimi.

Dziękuję za cenne porady i na pewno wezmę je do siebie. Z perspektywy jakiegoś już czasu zaczęłam widzieć co zrobiłam źle. Byłam mu wszystkim, ale najbardziej chyba matką. Wychowałam, a on jak każde dziecko wyfrunął z gniazdka. Tak to był mój błąd, którego nie widziałam. Lecz tak bardzo starałam się mu wynagrodzić ciężkie dzieciństwo, tak bardzo chciałam by miał jak najlepiej, że zapomniałam o granicach. Przyszedł czas, że miałam dosyć by sama dbać o związek i łączące nas relacje. Powiedziałam , żeby teraz on się postarał, bo ja wiecznie sama trzymała tego nie będę i wiecie co ? Zaczęło się sypać i się rozpadło. Nie dojrzał do związku i teraz to widzę. Podejrzewam, że z tą obecną długo nie będzie, bo skoro zostawił mnie to zostawi dla innej już każdą. Nie życzę mu źle i jakoś spokojna jestem, bo wierzę, że istnieje równowaga w przyrodzie i zło wyrządzone wraca do człowieka ze zdwojoną siłą. Po prostu wierzę, że to do niego wróci i może dlatego nie złożeczę , ale jest mi smutno, bo tak wiele odpowiedzi chciałabym znać. Potraktował mnie strasznie i choć nie ma u mnie szans jako partner za to co zrobił to tęsknię, bo tylko z nim mieszkałam, przywiązałam się

Twoja historia przypomina mi troszke moja, z tym ze pierwsze 2 lata zwiazku byly super.

Nie obwiniaj sie, on kogos poznal, nie mialas na to wplywu. Wiem z doswiadczenia, ze to nie jest mile. Tak naprawde nie mamy duzego wplywu na uczucia partnera.

Z doswiadczenia tez wiem, ze nie warto pomagac facetom, nie doceniaja tego, a wrecz czuja sie chyba mniej wartosciowi gdy sie cos za nich robi.

Wiekszosc factow to egoisci, mysla tylko o sobie. Dlatego w nastepnym zwiazku ( bo napewno kogos poznasz za jakisc czas, moze nie jutro, nie za miesiac, ale za kilka miesiecy, rok) mysl przede wszystkim o sobie. Widac, ze jestes madra dziewczyna zaslugujesz na kogos lepszego niz twoj ex.

Pozdrawiam i trzymaj sie

jakbym czytała opis swoich ostatnich rozmów ... przeczytaj mój wątek http://www.netkobiety.pl/t26034.html
myślę, że im dlużej będzisz tym się zadreczać tym więcej bedziesz cierpieć
oczywiście łatwo radzić, gorzej zrobić ... ale ja się staram zapomnieć, bo wiele straciłam wierząc że jeszcze mu się odmieni

hmmm i to też mamy wspólne. Tyle że u mnie on to inaczej tłumaczył (problemy z tarczycą), a po terapeutach i lekarzach jeździłam sama bo jemu to do szczescia nie było potrzebne. Byłam z nim, wybaczałam, nie robiłam wyrzutów, cierpliwie czekałam ... aż stwierdził, że juz się nie zmieni ... no a potem ...

co moge Ci powiedziec...
daj zalowi sie "wyzalic", daj mu sie wylac...niech caly wyplynie.
Nie tlams go. To zrozumiale , ze masz zal.
I jak wyrwac to wszystko z serca ?
Przytocze Ci cos: " To jak wyciąganie dojrzałego baobabu... Kłęby korzeni, setki metrów, wszędzie, w głąb, wszerz... Całe serce nimi przeniknięte i zryte. I człowiek tak chce ot wyrwać ten baobab i go usunąć. To ciężkie..."

Nikinet1,

Twoja historia przypomina mi bardzo moją, sporo zbieżnych sytuacji. Jak to czytałam to mi się odtworzyła szuflada z wspomnieniami.
Ja jestem ponad 5 m-cy od rozstania. Mój ex odszedł do innej, co prawda mieliśmy potem jeszcze taki came back - ale zakładam, że pewnie nie wiedział co mu z tamtą wyjdzie i chciał mieć wyjście B w postaci mojej osoby. W każdym razie i tak ostatecznie to się rozpadło - i de facto porzucił mnie dwa razy.

Nie wiem co mogłabym Ci poradzić, na moim przykładzie wiem jednak, że powinnaś odpuścić. Ja jednak dojrzałam do tej decyzji dopiero po drugim ciosie jaki mi zafundował. Wiem, że 5 lat to dużo, nie łatwo to przekreślić.
Czytam, że Ty całkiem dobrze sobie radzisz. A prawo do żalu i bólu masz jak najbardziej. Etapów leczenia po rozstaniu jest kilka, pierwszy jest chyba najbardziej emocjonalny i niszczący organizm. Jeśli masz go już za sobą, teraz pomimo żalu wszystko powinno przechodzić spokojniej.

Jak widać mężczyźnie odchodzą i po 20, 30 latach. Nasze 5 w porównaniu z tamtym to pikuś. Zostawiają rodziny/dzieci. Nie umiem odpowiedzieć na Twoje pytanie dlaczego może to brak odpowiedzialności, dojrzałości, egoizm. Czasem może zwyczajnie miłość się kończy.
Ja zawsze sobie powtarzałam, że w życiu jeszcze bardziej mógłby mnie skrzywdzić i lepiej teraz niż gdyby w małżeństwie mu się odwidziało. Zresztą mój ex (nie wiem jak w Twoim przypadku) przez ostanie może 3 m-ce (bo nie wiem dokładnie ile to trwało)kiedy oficjalnie byliśmy razem romansował na boku tzn. flirtował smsy, jakieś spotkania z koleżanką. I tak naprawdę nie wiem czy już wtedy mnie nie zdradził. Choć jeszcze dwa tygodnie zanim nie odkryłam jego flirtu mówił mi: kocham Cię, nie wyobrażam sobie życie bez Ciebie itd.
Ja już się nie zastanawiam dlaczego tak mówił, choć flirtował na boku.... I tak nie zrozumiem czemu był ze mną, mówił mi to wszystko a jednocześnie tamto. Wbiłam sobie jedną odpowiedź do głowy: bo Cię nie kochał. Facet może mówić, że kocha co wcale nie oznacza, że kocha. To zupełnie dwie inne rzeczy. Co za tym idzie nazywałam go w swoich myślach oszustem, pozbawionym kręgosłupa moralnego....
Zbytnie analizowanie w niczym  nie pomaga, choć rozumiem, że Ty jesteś na świeżo z tym wszystkim i w głowie tysiące pytań, analiza.....

Życzę Ci powodzenia :*

Zachowania Twojego ex chłopaka nie można na pewno dopasować do 26letniego mężczyzny. Przyłatałabym je raczej do 16latka, który nie ma pojęcia jak wyplątać się ze "związku" z rówieśniczką. Przykre, że odszedł w takim a nie innym stylu, bo po tylu wspólnych latach należały Ci się wyjaśnienia. "Coś się wypaliło" - to żadne usprawiedliwienie, a wytłumaczenie, że pierwsze 2 lata waszego związku były kiepskie, jest nielogiczne. Skoro przez 2 lata było mu źle, to dlaczego brnął w to dalej i wspólnie spędziliście kolejne 4? Myślę, że to kolejna wymówka. Uważam również, że jego zachowanie (kręcenie, zwlekanie z podjęciem decyzji, brak chęci do rozmowy) wynikało ze zwykłego tchórzostwa. Może obawiał się Twojej reakcji? Reakcji jego rodziny? Że zostanie oceniony jako człowiek, który ucieka od kłopotów i zmartwień? Że zostanie podsumowany coś w deseń "niedojrzałego gówniarza", albo "zimnego drania"? Drugiego człowieka poznaje się w kryzysowych sytuacjach. Byłaś przy nim, kiedy było mu ciężko i byłaś dla niego podporą. Jednakże kiedy role się odwróciły i to Ty potrzebowałaś jego pomocy i wsparcia, poznałaś jego prawdziwy charakter. Zgodzę się z samotnym, jeżeli chodzi o troskę i opiekę - Twój były, jeżeli faktycznie by Cię tak kochał, poświęcałby Tobie każdą wolną chwilę. Najwyraźniej jego miłość nie była prawdziwa... Te słowa mogą Cię zaboleć, ale jest też druga strona medalu : na Twoje szczęście poznałaś go od tej drugiej strony teraz, nie za kolejne 4 lata.

Czas leczy rany.  Minął dopiero miesiąc od Waszego rozstania. Na obecną chwilę świetnie dajesz sobie radę, podchodzisz do wszystkiego bardzo dojrzale, a z czasem może być tylko lepiej. Przestaniesz zadawać sobie pewne pytania - one po prostu przestaną Cię nurtować. Zobojętniejesz nawet na widok auta Twojego ex. Teraz priorytetem powinno być dla Ciebie Twoje zdrowie - ono w tym momencie jest najważniejsze.

I na koniec chciałabym jeszcze dodać, abyś nie starała się wymazać wspomnień z pamięci. Wspomnienia są lekcjami naszego życia. Dzięki nim jesteśmy mądrzejsi o własne pomyłki (wiadomo, że człowiek najlepiej uczy się na własnych błędach) oraz wiemy ile jesteśmy w stanie wytrzymać, jak bardzo jesteśmy silni . W tym miejscu podpisuję się pod słowami truskaweczki19. Pamiętaj, iż w związku ma obowiązywać partnerstwo.  Jeżeli będziesz gotowa na drugi związek i spotkasz na swojej drodze fajnego faceta, to nie generalizuj. Mężczyźni to również ludzie, dzielą się na dobrych i tych złych, mają wady jak również zalety... Nie warto kierować się stereotypami, które w większości wypadków mają się nijak do rzeczywistości, bądź porównywać wszystkich potencjalnych partnerów do byłego.
Ex to osoba z zamkniętego rozdziału - tylko wyłącznie tak powinnaś zacząć o nim myśleć.

... Kiedy coś się kończy, to coś zaczyna...

Ja po prostu czasem mam wrażenie że lepiej być wredną suk* bo jeżeli kobieta pokaże żę KOCHA ze jest w stanie zrobić wszystko dla faceta on najzwyczajniej odchodozi jakby to co razem tworzycie było bez znaczenia ...TO STRASZNE NIE ROZUMIEM NIEKTÓRYCH FACETÓW MIEĆ TAKI SKARB I TEGO NIEDOCENIĆ ...

No właśnie, boję się by nie poszło to w drugą stronę. Mam jednak nadzieję, że w najgorszym wypadku będzie tak jak teraz, że po prostu odczuwam tęsknotę i nic więcej. Nie chciałabym wylewać łez, bo nie warto za takiego człowieka. Jestem generalnie bardzo silną osobą z bardzo, ale to bardzo silnym charakterem, a jednak zmieniłam się dla niego w owieczkę...i tyle mi z tego przyszło... Cieszę się jednak, że moje zwierzaki są choć ze mną, bo bez nich w domu było by już masakrycznie pusto, a tak mam trójkę wariatów goniących po mieszkaniu

To jakby jest naturalne, jak już jesteśmy z kimś tak długo to po prostu "opuszczamy gardę" i pokazujemy tej osobie, również to nasze delikatne oblicze. Nie wiń się za to! 

Oooo, i to jest powód do uśmiechu

Myślę, że leki na których brałaś/bierzesz przyczyniły się do tej "wszechogarniającej pustki emocjonalnej" . Wydaje mi się, że to one w dużej mierze pomogły Ci  przejść przez najtrudniejszy czas. Nie znam Cię i nie wiem do jakiego grona osób się zaliczasz : czy jesteś osobą bardziej opanowaną czy też wybuchową , dlatego nie wiem jak czułabyś się w tamtym momencie bez leków, ale skoro tamten stan samą Ciebie zaskoczył, to tabletki musiały mieć w tym swój udział. Nie zmienia to jednak faktu, że dobrze się stało, iż wasze rozstanie przebiegało "po cichu". Przynajmniej nie obrzucaliście się niepotrzebnie dodatkowymi epitetami i nie raniliście praniem brudów. Jeżeli kiedyś za nim zatęsknisz (a zdarzyć się to może jeszcze nie raz), to  powinnaś stłumić to odczucie w zarodku wypełnieniem sobie danej chwili. Pamiętaj: czas goi rany, a co Cię nie zabije to Cię wzmocni.

Dokladnie, tez zauwazylam ze biegaja za wredymi i egoistycznymi kobietami, a dobre i uczciwe kobiety sa zdradzane.

Nikinet,

Nie warto analizowac slow twojego ex. Moge ci powiedziec, ze moj facet na odchodne powiedzial mi podobne slowa, to chyba sa jakies ich wyswiechtane slogany... poza tym bardzo lubia obarczac wina za swe zdrady kobiety.

Ja juz ze swoim ex nie jestem od ponad roku, nie kontaktuje sie z nim od grudnia a dzis w nocy mi sie snil.
Skad mi sie przyplatal w snie, nie wiem, podswiadomie najwyrazniej wciaz o nim mysle.

Widze, ze i tak jestes dzielna i honorowa, co jest bardzo wazne. Jestes kobieta z klasa i taka pozostan.
Poznasz kogos, kwestia czasu. Dostalas lekcje zycia, NIGDY nie wyreczaj faceta. Im mniej milosci mu dajesz tym wiecej milosci dostajesz. Serio, ciezko to wytlumaczyc, ale tak zwykle jest. Ludzie maja pokrecona nature.

Ja tez bylam dobra, kochajaca, wspieralam... i moj ex zostawil mnie w podobny sposob jak ciebie. Wrocil do mnie, obiecywal milosc 'wieczna' i ze mnie nigdy nie zdradzi. Jak sie pozniej okazalo, po powrocie caly czas szukal sobie chyba innej dziewczyny.

Staram sie patrzec realnie na facetow. Wiem, ze nie zasluguja na milosc wiekszosci kobiet, lepiej przelac te 'nasze' kobiece uczucia na rodzine, przyjaciol.

Pozdrawiam Cie

Po pierwsze to go widziałam dziś. Jechał samochodem, ja stałam na przystanku, spojrzał i odwrócił głowę. Stałam z mamą i zaczęłam się śmiać - innej reakcji brak, serducho nie zaszalało, także  jest dobrze.

Po drugie postanowiłam zrobić coś dla siebie i dziś zapisałam się do szkoły współfinansowanej przez UE na kosmetyczkę. Za darmo, więc dlaczego by nie skorzystać, interesuje mnie ten temat, więc będę się teraz modliła, by mnie tylko przyjęli i nie odrzucili wniosku.

Do jakiejś głębokiej analizy już się nie zabieram. Generalnie coraz mniej mnie obchodzić zaczyna on i co się tak naprawdę stało. Nie szukam kontaktu i nie zamierzam szukać. Nie lubię mieć ludzi toksycznych w swoim towarzystwie dlatego nawet koleżeństwo w dalekiej przyszłości w grę nie wchodzi. Nie zamierzam mu również dawać szansy drugiej ( jeśli oczywiście by kiedyś chciał ), a dlatego, że nie chcę być tzw. zapchajdziurą pomiędzy jego laluniami. Niech się bawi i czegoś nie złapie. Ja wiem, że stać mnie na kogoś o wiele lepszego, dojrzalszego i przede wszystkim normalniejszego. Wiem, że czasem żal powróci, ale to podobno normalne. Uważam, że i tak się dobrze trzymam. Zmieniłam punkt widzenia i zamierzam przy tym zostać. Buziaki dla Was kochani :*

Wyjątki zawsze się zdarzają, ale nie można być też naiwnym. Ja zamierzam sobie ułożyć życie na nowo, bo co mi pozostało ? Na szczęście nie jest mi aż tak źle. Leki zdziałały cuda, wsparcie rodziny, pociecha ze zwierzaków. Jakoś żyję i na razie to jest najważniejsze, a co będzie i jak będzie tego nie wie nikt.

Tylko tak trzymac

Nie wiadomo czego się złapać faktycznie zimne kobiety mają lepiej bo człowiek kochający za bardzo prędzej czy później oberwie
a głupotą jest robienie dla partnera wszystkiego kosztem siebie pokazując jak bardzo kochamy ja też za to oberwałam i lepiej jest jak się decyzje o rozstaniu podejmie samemu niż zostanie porzuconym a wysłuchiwanie że cię kochałem tydzień czy miesiąc wcześniej to paranoja
albo kochasz albo nie kochasz mój były też kochał później nie kochał później o ślubie mówił a ja biedna chciałam mu wszystkie krzywdy jakie go w życiu spotkały wynagrodzić i mam on mnie olał i jeszcze udawał pokrzywdzonego i  najlepiej jakbym została panią na zawołanie gdyby się coś nie trafiło jestem tydzień po rozstaniu i nie mam siły na nic ja na dodatek mam dzieci które też mnie potrzebują a człowiek nie daje  rady zerwanie kontaktu to jest jedyne wyjście albo wóz albo przewóz
a tęsknota usprawiedliwia zaczynamy myśleć że partner jest super itp. itd Najlepiej zrobić sobie listę tego co się stało jak się  zachował i czytać to kiedy zaczniemy strasznie tęsknić to jak zimny prysznic bo inaczej się pogrążymy w rozpaczy a były partner bawi się na dobre

I ja się ze wszystkim zgadzam. Oczywiście gotowałam obiadki i sprzątałam, ale byłam niezależna, pracowałam, on musiał zabiegać, ja okazywałam dużo mniej uczucia to latał jak wściekły. Miałam taką pracę, że nie byłam do życia i było super. Potem dałam z siebie co mogłam, choć na szyi nie wisiałam, ale dawałam wiele, a i tak mu czegoś zabrakło. Nie mówiliśmy już sobie na koniec : kocham itp. Komu miałam to mówić, komuś kto wracał mi tylko na noce? Nie chciało mi się zabiegać, bo czekałam aż on coś zrobi...i się nie doczekałam   Gdy jakiś czas temu przeanalizowałam ten związek to on się skończył już jakiś czas temu. Chyba oboje się w nim dusiliśmy. On szukał czegoś, a ja przywykłam, że on po prostu wraca i nic po za tym. Fakt, że seks był super i do samego końca. W nocy, kilka godzin przed rozstaniem kochaliśmy się ostatni raz.  Fakt, że i tak czuję, że go kochałam, a on mnie już nie. Ja bym jeszcze walczyła, ale on już nie. Dlatego zmieniłam postawę i czekam na coś nowego, bo kiedyś coś na pewno przyjdzie Samopoczucie mam coraz lepsze, dużo się śmieję. Zaczęły mnie śmieszyć komedie i kawały. Przez miesiąc nie włączałam telewizji, bo nie zniosłabym komedii romantycznej, a od wczoraj po prostu nie mogę się napatrzeć. W ciągu dnia puszczam sobie głośno muzykę i czuję, że wracam do życia ! To mnie cieszy, tylko żebym jeszcze mogła spać bez budzenia się co godzinę było by oki, ale przeżyję :*

Chyba potrzebuję OPR-ki od kogoś Zaczynam za nim tęsknić, myślę o nim...Choć zaczynają wracać mi również uczucia, głównie te negatywne do niego to z drugiej strony staram się je hamować, bo obawiam się, że złe myślenie mnie pogrąży. A tak bym chciała mówić sobie, że go nienawidzę Jeszcze dziś szwagier o nim wspomniał, w sumie to mi nie robi, ale wspomnienia jakieś wracają , bo nie zawsze było źle. Mam sekundy, że myślę : o fajnie gdyby wrócił, ale zaraz się otrzeźwiam, że do niczego by to i tak mnie prowadziło, bo ja odejścia do innej nie wybaczę, nawet jakby mnie nie zdradził... dobrze, że to tylko chwilówki. Jakoś mi tak dziwnie jak pomyślę, że on nie tęskni, pewnie nie myśli i w najlepsze posuwa inną...trochę to wszystko przykre... Widziałam go wczoraj jadąc autobusem, siedział na ławce pod blokiem z kolegami i zrobiło mi się dziwnie. Nawet nie wiem o czym myślałam, bo po prostu się zawiesiłam. Nawet nie potrafię do końca posklejać myśli i złożyć po ludzku zdania, więc wybaczcie chaotyczność. Myślałam, że takie myślenie o nim mnie już nie dopadnie, a tu niespodzianka - nie fajna na dodatek.

Widzę, że faktycznie podobnie nawet to przechodzimy, bo minął taki krótki czas, a ja i tak stanęłam na nogi. Jest mi w ostatnich dniach po prostu jakoś tak dziwnie, że go nie ma. Dziś leje przez cały dzień, wróciłby z pracy, posiedzielibyśmy chwilę, kolacja, spacer z psem i miałabym się do kogo przytulić, a tak? No i właśnie zaraz sobie przypominam co mi zrobił, jak mnie potraktował i mam ochotę go nienawidzić, a nawet tego nie potrafię, bo źle mu nie życzę. Po prostu dopadł mnie kryzys i za nim tęsknie. Mam nadzieję, że mi przejdzie i to szybko. Jestem honorowa, nie odzywam się, nie mam żadnego kontaktu z nim. Boję się tylko, że  mój szwagier coś mu o mnie gada, bo się widują i to wiem, a nie chciałabym by cokolwiek o mnie wiedział, wolałabym by nie wiedział na mój temat nic ech... brak mi go momentami, to prawie 6 lat jednak...a dla niego to nic nie znaczyło...tak po prostu przestał kochać. Były plany, a chwilę potem przyznał, że tak naprawdę planów już nie miał, do niczego nie dążył i ślubu też już nie chciał...to wszystko przykre jakby nie patrzeć. A najśmieszniejsze w tym wszystkim jest jak dwa tygodnie szybciej powiedział po co ślub? Rozmawialiśmy i potem mówi do mnie, że dobra, weźmiemy ten ślub. Na co powiedziałam, że z łaski to ja nic nie chcę. Czy on był naprawdę gotowy wziąć ten ślub dla świętego spokoju i mnie dalej ranić albo "za chwil e" zostawić, bo kogoś poznał ? Naprawdę nie rozumiem. Staram się o tym wszystkim nie myśleć, nie analizować, ale czasem napadają mnie myśli i nic nie potrafię z tym zrobić. Czasem mam nadzieję, że obudzę się rano i zobaczę sms-a od niego, ale zaraz sobie tłumaczę, że to po prostu niemożliwe. Dziś mija półtorej miesiąca,  oby czas szybciej leciał. Pozdrawiam czytających.

No powiedzonko całkiem sympatyczne. Najgorsze jest to, że ja nawet nie mam z kim o tym porozmawiać, bo przed wszystkimi udaję twardą,mamy nie chcę martwić - jej już wystarczy. Wszyscy myślą, że jest już ok, ale po 6-ciu latach nie da się wszystkiego wymazać. Z drugiej zaś strony pasuje mi bycie twardą, bo przynajmniej się nie rozklejam - wtedy było by już mniej miło, gdybym żyła nim cały czas. Mam nadzieję, że ten stan nie utrzyma się zbyt długo.

Bardzo podobna historia do mojej, naprawdę, różnica jest tylko taka, że ja nie chorowałam, także wiem co czujesz

Kochana..

dobrze, ze się wypłakałaś zmyłas troche ten ból z siebie(ja dalej nie potrafię).
Moim zdaniem nie powinnaś analizować i zagłebiać sie w to co on mówi i jak się komu tłumaczy bo po co? Niech się wybiela biedaczek jeden. Ale to Ty jesteś górą! Bo to Ty świetnie sobie radzisz i nie po to, by jemu coś udowodnić tylko silna z Ciebie kobieta i przyjęłaś to wszystko z klasą.

A z twarzą on wyjść już raczej nie moze, bo zawalił na całej lini.
On się troszczy, ale o własny tyłek tylko.

Główka do góry!

Twój facet okazał się tchórzem. Zamiast powiedzieć o co chodzi wolał nie mówić nic. Takie wyciąganie z faceta jest najgorsze. Ale widzę, że jesteś mimo wszystko silna i dajesz radę, a to najważniejsze. Z czasem będzie boleć mniej, aż pewnie będziesz się cieszyła, że się rozstałaś z takim kimś, kto zamiast walczyć o związek, to zauroczył się kimś innym i od razu odszedł...

Więc pokaż mu jak bardzo się myli! że bez Niego jest Ci o wiele lepiej i sobie radzisz ze wszystkim. A z tego co piszesz, to nawet nie będziesz musiała tego udawać, tylko naprawdę sobie poradzisz, bo masz odwagę i siłę. I szczerze, jestem z Ciebie dumna, bo ja od razu po rozstaniu to tylko się użalałam, ze sobie nie poradzę itd. A on tylko widział jaka jestem słaba, a faceci jak to widzą to ich w głębi duszy to cieszy,że nie umiemy bez Niech żyć. Ale ja wyszłam z dołka, zaczęłam żyć po swojemu, na nowo i cieszę się, że dałam radę.

Oczywiście nie chcę tylko jemu udowadniać, że mogę, bo zamierzam to zrobić również dla siebie, ale przy okazji wszyscy zobaczą. Moja mama jest ze mnie dumna, że tak dobrze sobie radzę, mimo 3 operacji kręgosłupa, masy śrub i tego, że prawie chodzić nie mogłam. Opiekuję się 3-ką swoich zwierzaków, ostatnio miałam dodatkowo dwa małe kotki na tymczasie, którym szukałam domków. Jeden w sobotę a drugi dziś pojechał do nowego domku. Spotykam się ze znajomymi, wychodzę do ludzi, wracam do żywych, a on myśli, że siedzę i płaczę ? Owszem zdarzyło się w sobotę, ale po za tym radzę sobie i staram się jak mogę, by się nie załamywać. A autko jakiekolwiek, byle jeździło i miało chociaż wspomaganie. Mam kolegę, który w razie czego pomoże mi wybrać. Owszem musiałam wziąć pożyczkę na towar, ale takie życie. Dam sobie bez niego radę. I choć tęsknię momentami to powiem Wam szczerze, że sama nie wiem za czym. Ciągle nie było go w domu, na koniec ciągle się czepiał o wszystko, na dodatek odszedł do innej, więc tak naprawdę nie ma za czym tęsknić. Owszem kochałam go i czułam się bezpiecznie, była jakaś wygoda w związku ze stabilizacją, ale on na mnie najwidoczniej nie zasłużył. Ostatnie ponad 3 lata autentycznie byłam za dobra i nie tyle, że popuściłam mu smycz, ja mu ją całkiem odpięłam, a on to wykorzystał. Ech... człowiek uczy się na błędach podobno Wiem, że dam sobie radę, bo największy strach już minął. Wiem, że czasem będę miała kryzys, zapłaczę, zatęsknię, ale wiem też że mam wsparcie. Moją "odzyskaną" psiapsiółę, moją mamę i Was kochani
Nie lubię tylko tych wahań, że kilka dni chodzę w normalnym nastroju, nagle mnie tąpnie i dzień, dwa z głowy, bo mam myślącą...Nie zapomnę szybko, ale żebym tak chociaż w miarę szybko ochłonęła to będę z siebie dumna...częściowo już jestem.

Ja na szczęście myślę też o tym co złego robił. Jakiś już czas temu uświadomiłam sobie, że tęsknię za kimś kogo nie było już, za kimś kto był kiedyś, parę lat temu, nim się zmienił. Tęsknie za złudzeniem, za kimś kto od dawna nie istnieje. A jednak serce nie sługa i mimo wszystko człowiek tęskni, nawet jeśli wie, że było źle. Fakt, że pomaga mi jedno. Wypisuję na komputerze jego wady i to co mi ostatnio zrobił, drukuję i mam powieszone przed komputerem i w sypialni. Staram się czytać w chwilach słabości i czasami pomaga.
Dodatkowo to samo zrobiłam z moimi przykazaniami, które znalazłam w necie, wydrukowałam i powiesiłam - może się komuś przydadzą. Ostatnie dwa są może brutalne, ale prawdziwe i jak kubeł zimnej wody żeby się nie łudzić

Daj sobie czas. Odczekaj. Pracuj nad sobą. Nie szukaj kontaktu.
Poznawaj nowe kobiety/ mężczyzn. Nie szukaj kontaktu.
Baw się. Nie szukaj kontaktu.
Nie staraj się pocieszać na siłę. Nie szukaj kontaktu.
Cierp. Nie szukaj kontaktu.
Załamuj się. Nie szukaj kontaktu.
Płacz. Nie szukaj kontaktu.
Ćwicz. Nie szukaj kontaktu.
Wyznaczaj sobie cele  i osiągaj je! Nie szukaj kontaktu.
Myśl jak najczęściej o tym jak dobrze jest Jej/Jemu z tamtym. Nie szukaj kontaktu.
Pomyśl, że to wszystko co robił/a z Tobą, teraz robi z innym. Nie szukaj kontaktu.

P.s.Kolejność przykazań dowolna - najważniejsze NIE SZUKAĆ KONTAKTU.
Osobiście wolę pisać na forum, wypłakać się komuś niż do niego odezwać i tym samym prosić się o kontakt.

P.s.2 . Dodam jeszcze, że negatywów mojego byłego związku znalazłam AŻ 15 ( mogę przytoczyć jak ktoś chce ) plus 3 związane z pozostawieniem mnie dla innej,  podczas gdy pozytywów z dalszego bycia ze sobą znalazłam tylko 4 !!!

Kurcze jak szkoda, że nie znalazłam takich przykazań po moim rozstaniu, na pewno byłoby mi łatwiej! Choć ja i tak się nie odzywałam, bo naprawdę brak kontaktu to najlepsze wyjście

ja mam taki komfort, ze całkowicie  odciełam się od mojego eks. Od jego rodziny, znajomych etc. Nic nie chce o nim wiedzieć.
Może spróbuj powiedzieć swojemu szwagrowi, ze nie zyczysz sobie rozmów "na jego temat" bo ten rozdział już zamknęaś definitywnie i masz juz swoje zycie. Wydaje mi sie, ze bedzie Ci łatwiej jak nie beda docierały do Ciebie "rewelacje" na jego temat.

Te 2 ostatnie wersy przykazań zmieniłabym na:

Myślę jak najczęściej o tym jak dobrze jest mi  z kims innym. Nie szukam kontaktu.
Wszystko to co robiłam z nim, teraz moge robic z kimś innym. Nie szukam kontaktu.

Nie ma co się katować!
Przecież nasi eks to nie jedyny egzemplarz gatunku męskiego na świecie..

Wyobraźcie sobie wczorajszą akcję. Z góry zaznaczę, że przyjaźniłam się z bratem eksa, ale to mnie rozwaliło. Znalazł sobie pracę na miesiąc ( od września do szkoły) i przez ten miesiąc chciał mieszkać u mnie Ma tu brata przecież, jakichś kuzynów, ale dzwonił do mnie. U brata nie  może, bo ten mieszka u kolegi, więc nie bardzo, ale nie oszukujmy się  w ciężkiej chwili eks pomógł by bratu, ale odmówił - choć wiem, że mógłby go przetrzymać. Ja mu powiedziałam, że niestety nie ma takiej możliwości, gdyż z kimś się spotykam i była by to niezręczna sytuacja. Nie wiem co o tym myśleć - naprawdę. Na dodatek gdy pytał się o "przetrzymanie" nie było mowy o dokładaniu się do życia czy opłat, a potem okazało się, że chodzi o cały miesiąc Dobrze, że zareagowałam od razu...jestem z siebie dumna. Potem może eks podjeżdżał by mi pod blok po brata, albo wiedział by co robię...