Sprzeczne sygnały eks? - Netkobiety.pl

Być może masz rację. Może oboje są pod tym względem do siebie podobni i dlatego się przyciągają dając sobie emocjonalny haj, który jest im znany i stąd to poczucie bezpieczeństwa. Ale oni już nawet przed sobą udają kogoś kim nie są by wpasować się w wizję i potrzeby drugiej strony i dzięki temu uzupełnić swoje braki emocjonalne.
Póki motylki działają, to słowa wystarczą -ta piękna wizja spełnianych marzeń. Prędzej czy później jednak musi przyjść moment, w którym któreś pokaże swoje prawdziwe "ja", dalekie od wykreowanego ideału.. i czar pryśnie. Ileż można "grać"?

Też mi się wydaje, że "to już było"
I jeżeli się nie mylę, to owszem zgadzam się z Tobą, że Pani doktor chciałaby takiego mężczyznę, a Beckett dwoi się i troi by być przez nią w takich kategoriach postrzegany. Jednak wystarczy, że raz "podpadnie", to już ciężko będzie mu się ponownie wkraść w łaski.
Panna, jak doświadczenie pokazało jest skłonna do angażowania się w relacje oparte jedynie o piękne słówka i sex. Marzy o bezpiecznej przystani, ale niestety przyciąga facetów również z brakami emocjonalnymi, którzy dalej mydlą jej oczy. Ona w to święcie wierzy albo chce wierzyć, a tu nagle krach. Jak się nagle okazało, że TEN będący jej ostoją facet, ma problemy, z którymi sobie nie radzi, które próbuje na nią przerzucać i jeszcze potrafi wybuchnąć - nic nie zostaje tylko się ewakuować.

EDIT: wychowując się w niepełnej rodzinie, albo w rodzinie patologicznej jak ja gdzie był alkohol i przemoc, mamy często romantyczne podejście do związków, takich wręcz wyidealizowanych, stąd często angażujemy się mocno w relacje powierzchowne, bo one nam ta iluzję dają. Trauma z dzieciństwa blokuje nas przed głębszymi relacjami, bliskością... kiedy robi się zbyt poważnie, albo pojawiają się problemy - uciekamy.
Często też trafiamy na osoby z podobnymi problemami emocjonalnymi - ja np. bardzo często trafiałam na facetów wychowujących się bez jednego lub dwóch rodziców.

Mnie się wydaje, że wcale jej to nie kręci, wprost przeciwnie, dlatego chciałaby i boi się.
Na pewno na plus jest u Becketta jego stosunek do dziecka i mocne zaangażowanie.

Dokładnie, oboje są sobie potrzebni i to ich bardzo może związać. A o to, co dalej, bym się nie martwiła.

Przecież to w 99.99% przypadków rozchodzi się właśnie o to co pisałem wyżej, by umieć pokazać agresję i się postawić.

Agresja nie, stanowczosc tak.
Roxann nie zgodze sie z tymi problemani
Trzeba o nich mowic i da sie szukac wsparcia nie obarczajac.i nie przerzucajac na kogos. To buduje zaufanie.
Nie wiem jak to u nich wygladalo, bo Beckett nie opisal.

Ależ przecież on był jej pewien na 100%, więc czego się czepiasz?
Swoją drogą ile ludzi decyduje się na dziecko po kilku miesiącach znajomości? Czy ta budowa domu aż tak bardzo się tu różni?

Nie zawsze rodzica stać na wychowanie dziecka. Czasem dziecko od rodzica samo się odcina.
A swoje udziały w domu też można jakoś zabezpieczyć traktując go jako inwestycję.

No to o tym właśnie pisałem wcześniej, żeby zacząć zabezpieczać tyły, zanim Pani się w tyłeczku odwróci,
a nie ślepo wierzyć w zapewnienia "no chyba nie myślisz, że taka jestem, ja nigdy czegoś takiego bym nie zrobiła"...
Wyjaśnienie tych kwestii od razu i postawienie sprawy jasno, nie tylko pozwoli oszczędzić sobie rozczarowań i problemów w przyszłości,
ale przede wszystkim da jasny i przejrzysty obraz sytuacji w jakiej chłopak się znajduje, bo jeśli Pani oczekuje udziału faceta w inwestycji,
nie przejawiając jednocześnie chęci do "dzielenia się" czymkolwiek na papierze - no ale po co misiu, przecież wiesz że ja nie jestem taka -
to właściwie w tym momencie już nie ma o czym mówić, a kasę można spokojnie zanieść do kasyna i przynajmniej opić się drinków za darmo.

No, oby.

Kochani, co Wy tu wypisujecie ?:) Nie róbcie z chłopa jakiejś naiwnej sieroty Poza tym jaki dom, jaka budowa, jak oni póki co (jak na moje oko) prędko nie zamieszkają znów razem. Nadopiekuńcza mama będzie się jeszcze sporo czasu migać od puszczania dziecka z tatą poza dom. Tak jej wygodniej.

Cześć

Odpowiem zbiorczo na najważniejsze wątki, bez cytowania, bo sporo tego.

Pani doktor nie chodzi o pieniądze, nie jest wyrachowana pod tym względem. Nie szuka wspólnika do wymarzonego domu. Stać ją by samodzielnie pobudować się, jak ktoś przytomnie zauważył. Dom, drugie dziecko, biała suknia, to jej marzenie. Jak chyba większości kobiet. Chciałaby stworzyć normalną rodzinę. Inna rzecz że nie wiadomo czy potrafi.

Kolejna kwestia to moja dojrzałość, którą Ona docenia. Chodzi nie o dojrzałość emocjonalną, bo faktycznie i ja mam problemy w relacjach i deficyty. Chodzi o dojrzałość jako potencjalny ojciec, głowa rodziny, partner. Jestem obowiązkowy, odpowiedzialny, myślę o dziecku, jego potrzebach, tym że trzeba kupić krem na odparzoną dupę, naprawić kran, pilnować dziecka na basenie i placu zabaw, wymyślać zabawy, zajęcia. Proza życia rodzinnego, w której się sprawdzam i która sprawia mi przyjemność - co mnie samego zaskoczyło.

Zadaję kłam twierdzeniom jakobym był otumaniony i płynął na haju. Otóż w niedzielę poruszyłem po raz kolejny trudne tematy, dotyczące unormowania sytuacji z eksem (godzin wizyt, jego zabierania dziecka, wspólnej przyszłości i deklaracji co do naszego związku). Ustanowiłem jasno granice, powiedziałem że pewnych rzeczy nie zaakceptuję. Skoro sama 2 tygodnie temu deklarowała rozwiązanie tych kwestii to chyba mam prawo się upominać o swoje? Spięcia nie było, w zasadzie był to monolog. Była zmęczona, prosiła tylko żebym ją przytulił, wysłuchała i zasnęła pod kocem w moich ramionach. Niestety w poniedziałek nie spotkaliśmy się, mam wrażenie że wykręciła się od spotkania, kontakt też stał się trochę bardziej oschły. Jutro się widzimy, ciekaw jestem jak będzie wyglądała temperatura uczuć między nami. Ale czuję że jest tak jak dziewczyny przepowiadały - wszystko jest OK, póki ma ciastko i je ciastko, póki nie ma deklaracji, póki nie musi podejmować żadnych decyzji. Niestety wychodzi na to, że kością niezgody główną staje się ojciec dziecka.

Dokładnie.
W momencie kiedy się rozstaliśmy i ja się wyprowadziłem - przestał przyjeżdżać regularnie, nie było go nawet 3 tygodnie.
Jak się zeszliśmy - znowu chodzi jak w zegareczku i przesiaduje do momentu kiedy dziecko idzie spać.
Jest o mnie zazdrosny, zrobił nawet scenę z tekstem że najwyraźniej to ja jestem lepszym ojcem niż on.\
Nie kupił dziecku prezentu na urodziny. Zobaczył że ja kupiłem - kilka dni później kupił i on. I skrytykował mój prezent.

Ale to nie o niego chodzi. Wszystko jest w rękach mojej dziewczyny. To ona ustawia tę sytuację. Niestety boi się podjęcia decyzji, ma coś co nazywam "fetyszem ojca biologicznego". Boi się że obrazi się na dziecko że preferuje mnie, boi się że ojciec przestanie przyjeżdżać (bo wie że przyjeżdża głównie do niej), boi się dawać mu dziecko, bo nawet nie wie gdzie on mieszka. No i zachowuje status quo na który ja się nie godzę.

Dziwię jej się, bo może mieć wszystko, dobrego męża, ojca dla dziecka, sama z płaczem mówi że chciałaby żeby ojciec Stasia był tak w niego zaangażowany jak ja. Jednak to za mało by przejrzeć na oczy.

Zadawaj sobie kłam ile wlezie, co nie zmienia faktu, że jak podmienić imiona głównych bohaterów, to ta historia nie różni się już niczym
od historii Radeusza https://www.netkobiety.pl/t113851.html gdzie motyw biologicznego ojca dziecka też jest tylko wątkiem pobocznym,
ale tak jego wtedy, jak i ciebie teraz, klapki na oczach cisną już tak mocno, że blokują dopływ krwi do mózgu, dlatego gadanie i pisanie
mija się kompletnie z celem. Wierzysz w to co chcesz wierzyć i spoko, ciesz się tym co masz, póki trwa. A tak przy okazji... liczysz dni?

Tobie się wydaje, że uczestniczysz w jakimś wiekopomnym wydarzeniu w życiu tej Pani i masz rację, tak ci się tylko wydaje.
Moim zdaniem, co zresztą opisała wcześniej z detalami Roxann, Pani już od dawna wie, że "to nie to" a ten wasz cały niby powrót,
to jest mieszanka nudy, braku laku, jakichś tam emocji, wspomnień, samych bzdetów generalnie, napędzanych fajnym seksem i to wszystko.
Gadki szmatki o jakimś domku czy dziecku też oczywiście w to się wpisują, bo dobrze mieć o czym pogadać, zwłaszcza że gadanie nie kosztuje.
Dzisiaj domek, jutro dziecko, pojutrze ślub, a za tydzień lot w kosmos, czemu nie, można sobie gadać dopóki nic nie trzeba robić w tym kierunku.

Było pisane już sto razy, więc nie będę przepisywał - dopóki trzymasz się scenariusza, możesz taki stan utrzymywać jeszcze jakiś czas.
Spróbuj tylko fikać i zrobić cokolwiek co się pańci nie spodoba, a w trzy sekundy się przekonasz... zresztą nie będę ci psuł niespodzianki

Musisz zrozumieć, że dla niej jest to bardzo trudne. Dziecko zawsze będzie dla niej na pierwszym miejscu. Z facetami ma takie doświadczenia, że dziś jest, jutro go nie ma. A ten mały człowiek był, jest i będzie i tylko ona jest za niego odpowiedzialna.
Jej nie ukladało się w zwiazkach, ale tak bardzo zależało na dziecku, że "wpadła" z byle kim. Z facetem, o którym nawet nie wie, gdzie mieszka. Z facetem, który nie dba o swoją pierwszą rodzinę. Czyli z takim antywzorem kandydata na ojca.
Tata jest nieodpowiedzialny, nie potrafi się małym zająć, więc tak z dnia na dzień ona mu nie przekaże malucha. To musi być stopniowo, musisz to zrozumieć i nie naciskać.
Do tego ojciec to typowy pies ogrodnika, kosztem dziecka może Wam psuć. Nawet jak zacznie już zabierać chłopca, to będzie go przywoził zasmarkanego od klimy w aucie, umorusanego czekoladą, której nie powinien jeść itd. Dziesiątki różnych stresujących i konfliktogennych sytuacji. To będą wieczne problemy.  Problemy, które spokojnie da się przejść, ale trzeba mieć anielską cierpliwość i dużo mądrości. A Ty jesteś wciąż jakby pod obserwacją. Będziesz naciskał, to pozamiatasz.
Musisz też zrozumieć, że ona nie ma wpływu na zachowanie swojego ex. Stąd jej płacz, jest jakby między młotem, a kowadłem.

Ostatnio często się tu zgadzamy, a tym razem zupełnie nie
Naciskać? Nie napisałam, że ma całkiem ustępować, co to to nie, ale też nie przesadzić. Z dnia na dzień dziecka w ręce nieodpowiedzialnego ojca pani dr nie odda.

edit - właśnie sobie czytam inny wątek...

"Mój syn to dla mnie najważniejszy człowiek na świecie i już tak na zawsze pozostanie, dlatego będę zawsze się wypowiadała w jego imieniu i broniła jego dobra. Mój partner chyba nigdy tego nie zrozumie. A jeśli nie on to już nie chcę więcej się z nikim wiązać, bo to tylko oznacza, że żaden związek gdy się posiada dziecko nie jest możliwy do zrealizowania.

A może to ja jestem zbyt czepialska? Na pewno mam problem z tym, że się wszystkim zamartwiam i za dużo myślę. Szczególnie o moim synu. Im jest starszy tym bardziej się o niego martwię. Moje związki mogą go ranić i ta myśl nie daje mi spokoju. Chciałabym wychować go bez deficytów i problemów emocjonalnych, ale moje usilne próby niczego dobrego nie przynoszą. A może poświęcić się tylko macierzństwu?..."

Trochę inna sytuacja co prawda, ale pokazuje punkt widzenia samotnej matki:

https://www.netkobiety.pl/t118221.html

Sama ma 2 dzieci i postawiłam macierzyństwo przed karierą.
Ale dzieci dorastają i szkoda gdy matka nie umie ustawić sobie właściwych proporcji w życiu- potem mamy takie uczepione synów teściowe.
Mój syn jest już dorosły- i patrzę na owoce jego wychowania- są na plus.
Jak kobieta chce się "poświęcić" roli matki na zasadzie moje życie na 2 miejscu- cóż jej wybór- dla kogo dobry- nie wiem..

Dokladnie Elu, potem rosną takie maminsynki.
Weź jednak pod uwagę, że ten chłopczyk nigdy nie mieszkał z tatą. Matka mu nie ufa. Babcia wcale by nie oddała mu wnuka, musiał sobie jakoś zapracować na tę opinię.

Możesz miec dużo racji. Gdy był okres fascynacji to zalewała mnie uczuciami, chodziła jak w transie, świata poza mną nie widziała i była gotowa od razu na wszystko. Teraz te motylki u niej wróciły, ale niestety mam wrażenie że proza zycia, bliskość i moje pełne zaangażowanie powodują że znowu ma wątpliwości.

Wątpię ze kocha eksa. Natomiast ma z nim relację i sama przyznaje ze za bliską. Wiąże ich dziecko. Wiążą wspomnienia. Dobre relacje obecnie i miłe rozmowy. Natomiast watpię zeby miała z nim relację romantyczną. Ona nie udaje, zauroczona jest we mnie szczerze, kocha się ze mną całą sobą, przytula się, patrzy głęboko w oczy, szuka kontaktu fizycznego. To jest prawdziwe. Tylko ile w tym motyli a ile prawdziwej miłości?

W punkt. Niestety ale chciałbym być i czuję się jakbym był ojcem jej dziecka. Moja dziewczyna mówiła jak się rozstawaliśmy ze trochę za bardzo się zaangażowałem. Ale czy to źle? Mamy trochę inne podejście do wychowania, ona jest pobłażliwa, ja konsekwentny. Uważam ze się uzupełniamy dobrze. Dla niej jednak to było za dużo. Uważam też ze bywa zazdrosna o to że dziecko wybiera często mnie. To ja mam wykąpac, ja mam zmienić pieluchę, ja mam wziąć na rece. Oczywiscie mama zawsze najważniejsza, ale czasem pani doktor mówi wprost że jej przykro. Dla mnie to niezrozumiałe. Powinna sie cieszyć. Wczesniej dziecko bylo doklejone do matki az za bardzo.

Dodam jeszcze ze ojciec nie miesza się w wychowanie dziecka. Stwierdza że dziecko i tak zawsze wybiera matkę a brak wiezi z ojcem to normalka. No i nagle pojawia się beckett który ma wiez z dzieckiem, dba o nie, organizuje czas, wpływa pozytywnie na rozwój, ale równocześnie "mówi jak żyć" niezaleznej pani doktor, samotnej matce.

To są jej słowa a nie moje. Ja dzieciaka uwielbiam i poświęcam mu mnóstwo energii i mam z tego radość. Nie wierzysz w instynkt ojcowski do nieswojego dziecka? Więzy krwi nie mają dla mnie znaczenia. Czuję że jestem jego, a on mój. I rozstanie z nim jwst dla mnie koszmarem. Dla niego to też przeżycie. I przeżywał miesiac beze mnie bardzo.

Co do dzieci jest rożnie syn mojego kolegi, w towarzystwie obojga rodziców ilekroć jestem, a czasem jak mu się przypomni obwieszcza wszystkim jak bardzo kocha wujka... i jak jestem u nich to wszystko chce robić z wujkiem, je tylko karmiony przez wujka... i wszystko dlatego że zawsze coś dla niego mam, daje mu posiedzieć w samochodzie, często miotam nim jak szatan, przy mnie nie krzyczą na niego jak jest brudny od stóp do głów, czasem jak mały czegoś bardzo chce to potrafi ojcu wypalić, że wolał by mieć za tatę wujka... Taki wiek, jesteś majtkiem na tym okręcie a On synem kapitanowej, dajesz mu coś czego nie dają mu rodzice... ale rodziców ma tylko jednych... Ty zawsze będziesz tylko wujaszkiem.

Oczywiście, że tak..
Moja przyjaciółka ma 2-letniego synka, który świata nie widzi poza sąsiadką - emerytką, wdową. Dlaczego?
Bo ma do niego anielską cierpliwość, ma fajny ogród, razem piekli jakieś ciasteczka i zawsze mu coś fajnego przynosi
I choć wcale nie jest jego babcią, traktuje go lepiej niż "rodzona" babcia. Ale głównie dlatego, że żyje sama i dla niej to dziecko jak to określa jest słoneczkiem i wprowadza wiele radości w jej życie i dużą przyjemność jej sprawia spędzanie czasu z nim.
Natomiast jak przyjeżdża wujek fajnym samochodem, zabiera go na przejażdżki, uczy jeździć rowerkiem itd. to on już do tej sąsiadki nie chce tylko do wujka

Trzylatek. Nie chodzi do żłobka. Jest niania. Mały dobrze mowi i mnóstwo rozumie. Jestem z nim od roku. Był czas że spędzał ze mną więcej czasu niż z mamą.

I nie jestem dobry wujek. To ja wprowadziłem zasady, zakazy i jestem stanowczy. Nawet jeśli kończy się to placzem. Poświęcam mu jednak uwage i to procentuje. Dzieciak ma przy mnie poczucie bezpieczeństwa.

Ale ja znam odpowiedź.
Najwięcej czasu z nim spędza niania. Nie tuli się do niej i nie ma z nią poczucia bezpieczeństwa. I nie tęskni do niej.
Guess why. Choć niania jest naprawdę OK.

Równieśników wokół siebie ma. Dwa razy w tygodniu chodzi na zajęcia, zabieramy go też do znajomych z dziećmi w jego wieku.
Ale to bez wielkiego znaczenia.

Dzieciak gdzieś podświadomie, ewolucyjnie, potrzebuje pełnej rodziny.
I ma, tak nas razem traktuje.

Zgadzam się. Ja wiem czego chcę, ale za jej objaw niedojrzalosci uznaję to, że pozwala mi na budowanie więzi z dzieckiem i równoczesne niezdecydowanie czy chce ze mną być.

Nie oczadzialem. Obawiam się jej.
No nic. Jadę do niej. Zabieramy malego na basen a potem się zobaczy. Jak się nie odezwę do 20.00 to jest w miarę bo jak będę czuł chłód i wycofanie to wroce wczesniej do domu.

Ha ha, no chyba bym padł

Bez żartów... mam nadzieję że to nie beckett

Aż tam wlazłem, żeby sobie przypomnieć i kurde blaszka faktycznie jak spod kalki.
Czyli jednak nie kopnął jej w zad tak jak tam się odgrażał, tylko cały czas siedzi na wycieraczce i drapie w jej drzwi licząc na ...
Ale trzeba mu przyznać, że jest wytrwały, toż tamta błazenada trwała ile czasu jak tam jej ostateczne terminy wyznaczał i warunki stawiał?
Nie no nie mogę... serio to wciąż ta sama historia? I jeszcze chłop nie skumał bazy, że jest tylko jej popychadłem?
Jestem w szoku. To normalnie jakaś masakra jest...