ciągłe kłótnie - czy ten związek ma jakieś szanse? - Netkobiety.pl

Wydaje mi się, że chory 10-latek może zostać sam przez pół godziny-godzinę, żebyś Ty w tym czasie mogła zrobić zakupy czy skoczyć do apteki. Do łazienki sam chyba trafi żeby się załatwić i do kuchni też, żeby wziąć sobie wody.

Wydajesz mi się odrobinę przewrażliwiona, może dlatego, że syna wychowujesz sama.

Co do partnera... nie wydaje się być dobrym materiałem na towarzysza życia i potencjalnego opiekuna dla Twojego syna. Nie przepada za Twoim dzieckiem, a Ciebie też nie traktuje z szacunkiem, skoro ciagle z Tobą zrywa praktycznie bez powodu, a potem wraca.

Daj sobie czas, pobądź trochę sama. Twojej wartości nie określa fakt, że masz faceta przy sobie, tylko raczej to, ile już przeżyłaś, jaką jesteś kobietą i matką. Bez pośpiechu, ktoś to w końcu doceni i pokocha Cię właśnie za to.

Więc jesteś od niego zależna?

Nie chcesz fundować synowi tylu zmian, a chcesz mu zafundować opiekuna, który go ledwo akceptuje i nieszczęśliwą matkę...

Zastanów się i podlicz, co będzie lepsze, a co gorsze dla Twojego dziecka, ale również dla Ciebie samej.

Autorko, twój facet jest osobą, która lubi, by wszystko i wszyscy tańczyli, jak on zagra. Mieszkał sam z matką i tam pewnie nauczył się, że zawsze ktoś musi być kierownikiem. Jeśli w jego domu rodzinnym kierownikiem była matką , to on znane mi wzorce postępowania przenosi na wasz dom i w waszym związku jest po prostu swoją matką. Jeśli natomiast on rządził w domu rodzinnym, to chce, żeby tak było dalej i w waszym stadku.
Wy dopiero zaczynacie wspólne życie i nie macie jeszcze wypracowanych swoich pozycji wobec siebie i ról.
Wygląda na to, że w dość przykry sposób docueracue się po prostu i jeśli ty zrezygnujesz z marzeń o partnerskim związku i całkowicie mu się poddasz, wtedy być może on będzie zadowolony, bo będzie miał władzę nad matką i twoim synem.
Te jego zrywania, straszenie cię odejściem od ciebie są zwykłym szantazowaniem ciebie, żebyś wreszcie nauczyła się z nim rozmawiać, by nie działać mu na nerwy. Czyli czeka cię całkowite podporządkowanie w każdych kwestiach waszego życia.
On do kobiety z dzieckiem absolutnie się nie nadaje. Nie wiadomo czy za jakiś czas on znienawidzi twojego chłopca, bo znając ciebie on wie doskonale, że syn jest i będzie dla ciebie najważniejszy.

Zagrywki z wyprowadzaniem się, zrywaniem i obrażaniem - dziecinne i żałosne. Jeśli on tak reaguje na większość problemów, słabo to widzę.

Z drugiej strony wydaje mi się, że do pewnego stopnia można go zrozumieć (nie to, co robi, ale - dlaczego to robi). Piszesz, że Twoje dziecko jest dla Ciebie najważniejsze, sprawiasz wrażenie osoby nieco nadopiekuńczej (dziesięciolatek z biegunką, który nie może zostać na chwilę sam?), do tego chciałabyś, żeby partner okazywał więcej troski względem Twojego syna; stwierdziłaś, że on się bardziej martwi o Ciebie niż o niego.
Rozumiem, że chciałabyś idealnej rodziny, w której partner kocha i troszczy się o Twoje dziecko tak samo, jak Ty. Z drugiej strony - w związkach, gdzie żadna ze stron dzieci nie ma - naturalnym jest, że to partnerzy stają się dla siebie najważniejszymi osobami. Zgaduję, że dla Twojego partnera to nie jest najwygodniejsza na początku sytuacja - bo raczej nikt, wyobrażając sobie potencjalny związek, nie myśli "poznam miłą panią z dzieckiem, które będzie dla niej ważniejsze ode mnie, i ja o to dziecko przede wszystkim będę się troszczył" - a tu nie dość, że musi się z tym oswoić (co innego nie mieć nic przeciwko "na sucho", w rozmowie, a co innego - przekonywać się, jak to wygląda w praktyce), to jeszcze Ty życzysz sobie/wymagasz/chcesz, żeby on przejawiał więcej, powiedzmy, ojcowskich zachowań. Choćby z tą troską: musi się pogodzić, że Ty będziesz się bardziej troszczyła o dziecko niż o niego, podczas gdy u niego Ty będziesz na pierwszym miejscu... a Ty, zamiast już w tej kwestii zauważyć, że to nie jest dla partnera idealna sytuacja, chciałabyś jeszcze więcej, chciałabyś, żeby i on większą uwagę przykładał do Twojego dziecka. Przecież wy mieszkacie razem dopiero od paru miesięcy. To trochę krótko, żeby oczekiwać większej zażyłości na linii partner - dziecko. On nie miał jeszcze czasu, żeby się przywiązać i zacząć przejmować (a obawiam się, że takie próby narzucania mu tego, tylko pogarszają sytuację). Ot, generalnie brakuje mi tutaj zrozumienia z Twojej strony względem sytuacji, w której znalazł się partner, i jego emocji.

Ulle, dziękuję za odpowiedź. Rzeczywiście odkąd z nim jestem ciągle się przewija wątek władzy, jak nigdy w żadnym moim związku tego tematu nie podejmowałam wcześniej. Znamienne jest, że rozstał się z ex po 7 latach i poszło o jej zdradę ale i ogromny problem pt. rywalizacja w związku. Taka rywalizacja to nie moja bajka i dlugo trwało zanim mi uwierzył, że nie planuję walczyć o wszystko. Kiedy jednak to zrozumiał poczułam się wykorzystywana. Dziwne...

Sara S: dziękuję za wyczerpującego posta. Rzeczywiście musi mu być ciężko. Staram się o tym pamiętać na codzień, jednak kiedy są takie sytuacje jak dzisiaj (znowu była kłótnia), trudno mi go bronić. Poszło znowu o syna, którego postanowił przepytać z angielskiego. Mój syn po swoim ojcu niestety bywa zarozumiały, dlatego w którymś momencie poprawił w czymś mojego partnera, bo się przejęzyczył. Dla mnie normalna sytuacja - dla niego obraza majestatu. Starałam się jakoś załagodzić sytuację, ale on już był w stanie pt "gnojek nie będzie pyskował, nie ma za grosz szacunku do dorosłych, będzie takim samym chamem bezuczuciowym jak jego ojciec" - mówił to poza obecnością mojego syna. W pewnym momencie powiedziałam mu, że też nie zawsze jest wrażliwy, na przykład teraz wobec mnie, bo właśnie obraża moje dziecko i że sam się dziecinie uniósł honorem a nic takiego się nie stało. Na co on powiedział, że sama jestem dziecinna i się obraził.

Żyworodka: dorzuca się do opłat. Ja opłacam jakieś 80%. Niestety tak to wyglada narazie i sama się na to zgodziłam po to, żeby być ze sobą blisko. Inaczej się nie da, ale za rok będzie miał normalne dochody.

To on walczy o władzę w domu.
Za władzą idą pieniądze,  a on jest w tym cieniutki. Stąd jego frustracje, poczucie niższości,  bo zdaje sobie sprawę,  że  ty ciągniesz ten wóz. Moim zdaniem
,czuje się  sponsorowany,  niczym utrzymanek. Jego ego cierpi.
Pytanie: prawda,  czy fałsz?

Serdecznie dziękuje dziewczyny za Wasze opinie.
Sara: czy nie jesteś czasem psychologiem? Albo wróżka jakaś? wyobraź sobie, ze jeszcze tego samego dnia kiedy przeczytałam Twojego posta, mój facet powiedział mi szczerze o swoich odczuciach i powiedział w 100% to samo co napisałaś. Od tamtego czasu postanowiłam się zmienić i przestać się czepiać i doszukiwać oznak jego braku zaangażowania. To zaprocentowało i nagle stał się w ciągu kilku dni wspaniałym człowiekiem dla mojego dziecka. Kiedy byliśmy w sklepie i kupował deser dla siebie i dla mnie a dla mojego syna już nie to nic nie powiedziałam. Normalnie bym pokazała poirytowanie ale tym razem postarałam się potraktować to jak troska o jego zdrowie. W domu podzielił się z nim swoim deserem to działa.
Niestety wczoraj wszystko się posypało znowu ale tym razem nie poszło o dziecko. Byliśmy na imprezie u znajomych. Spotkałam tam stara znajoma i przegadalysmy pół godziny nieco odizolowane od reszty ponieważ opowiadała mi o swoich problemach w małżeństwie. Być może faktycznie należało się umówić i pogadać osobno ale wiecie jak to jest.. nie ma nigdy czasu a wino i rozmowy mocno idą w parze. Było ok, mój facet zaśmiał się ze znowu udzielam porad psychologicznych a inna koleżanka odpowiedziała mu „ona zawsze tak”. Namienie, ze mam problem z grupowymi rozmowami bo trudno mi się skupić na takiej wielogłosowość dlatego zawsze preferowałam rozmowy indywidualne. Było miło i kiedy wróciliśmy do domu mój narzeczony był jakiś nie w sosie. Zaczęłam go ciągnąć za język i się przyznał, ze zostawiłam go na pół godziny i nie gadałam ze wszystkimi tylko z ta jedna znajoma i użył takich słów „to niekulturalne, a poza tym nikt tak nie robi, ja się z czymś takim w życiu nie spotkałem”. Właściwie to wykrzyczał to. Ja oczywiście zareagowałam nerwowo i tylko rzuciłam „odwal się”. Od tamtego czasu już nic nie mówiłam a on zaczął mi wyciągać wszystkie najgorsze brudy typu „jesteś egoistka, ty zawsze najbardziej poświęcasz uwagę koleżaneczkom, zachowujesz się beznadziejnie, niby jesteś antropologiem a nie rozumiesz, ze komuś może takie zachowanie przeszkadzać” itp. Strasznie mnie to zabolało, ponieważ jak zwykle powołał się na moje wartości aby mnie skrytykować. Tak już było wiele razy.
Dziewczyny naprawdę chciałabym bardzo usłyszeć, ze to ze mną jest coś nie tak, bo wtedy bym wiedziała nad czym pracować. Co o tym z kolei myślicie? Jestem chamska i nerwowa? Czy może to on jest czepialski? Już nie daje rady psychicznie...