Ja, ona, jej dziecko i biologiczny ojciec. - Netkobiety.pl

To są trudne sprawy. To dziecko ojca już ma, ale możesz być ojcem jego brata czy siostry, to też uzasadnia Twoją rolę.
Ojciec może brać dziecko do tej samej miejscowości, mogą gdzieś razem pójść czy pojechać, nie muszą siedzieć w domu ojca. To jest wykręt, obawiam się, że ze strony obojga rodziców. Ojciec chce wiedzieć, matka chce mieć pełną kontrolę, ale tak się nie da na dłuższą metę.

Czy dziecko ma sądownie uregulowane kontakty z tatą?

Ja uważam, że ojciec powinien płacić alimenty. Ok mamie starcza na wszystko. Super, ale dziecko rośnie i rosną jego potrzeby. Po 2  w perspektywie czasu przyjedzie czas na studia i samodzielne życie... Możecie kaskę z alimentów odkładać. Przez 15 lat zbierze się spora sumka.

Szkoda, że nic nie rozumiesz...

Dobranoc.

Tak, dziecko ma już ojca. Ojca który ma z dzieckiem kontakt, odwiedza je, nie wsiąkł, nie uciekł etc. Czego nie rozumiesz? Ty możesz być wspaniałym ojczymem ale tylko OJCZYMEM. Nie chcesz wpuszczać go do Waszego domu? Musisz mieć wielkie kompleksy. Skoro tak to niech tata ją zabiera i spędza z nią czas poza Waszym domem.

No to w czym masz problem?

Popieram. 2letnie dziecko nie zawsze chce wyjść z domu z osobą którą słabiej zna. A w swoim domu czuje się bezpiecznie... Zwłaszcza jak mama jest w pobliżu.

Ja mogę się wypowiedzieć  za siebie... Córka męża ma mamę i tatę. Nie zamierzam startować w konkurencji kto będzie lepszym rodzicem, bo rodzicem nie jestem...

ok, macie rację że problem zazdrości jest moim problemem i jest to toksyczne. choć toksykiem nigdy w związkach nie byłem, zazdrość o partnerki była mi obca.

mam się w takim razie usunąć, bo mam problemy z zaakceptowaniem sytuacji w której eks przesiaduje kilka razy dziennie po kilka godzin?

oczywiście że nie mam nic do gadania, napisałem o tym wyraźnie. jak i to, że dobro dziecka jest najważniejsze.
stąd też wynikały moje obawy, że dziecko może stać się przedmiotem manipulacji albo pretekstem do pojawiania się w życiu mojej kobiety.
on nie jest oddanym tatusiem, dziecko go wyraźnie nudzi. unika często spotkań, wykręca się. teraz bywa regularnie, bo coś węszy.
partnerki o nic prosić nie muszę, nie śmiałbym. to ona zaczęła o tym rozmowę.

Tak zrobię, zacisnę zęby i postaram się uporać ze swoimi emocjami.
I nie będę wyrażał niezadowolenia, bo to nie służy jej poczuciu bezpieczeństwa przy mnie. A potrzebuje go po całej sytuacji z eks, który ją perfidnie oszukał. Za co zresztą najchętniej obiłbym mu pysk.

Dziękuję za zrozumienie.
Całe szczęście że mam mądrą kobietę i to ona pierwsza, nie pytana, powiedziała że nie wyobraża sobie takiej sytuacji.
Chce tworzyć rodzinę ze mną, a nie jakiś trójkąt z człowiekiem który ją oszukał, nigdy nie był prawdziwym tatą i mężem/partnerem, ma własną rodzinę, na dodatek jest człowiekiem bez kręgosłupa moralnego i zasad.
Z drugiej strony jak miałyby wyglądać takie wyjścia zimą czy jesienią, gdy pogoda nie sprzyja? Zabieranie małej do jego domu w ogóle nie wchodzi w grę, więc lepiej chyba zaakceptować spotkania w naszym domu. Możemy wtedy wychodzić, a dziecko może być pod opieką niani. Oczywiście nie trzy razy w tygodniu, wystarczy raz plus raz wyjście gdzieś. Ja sobie z tym poradzę, jeśli tylko facet wykaże dojrzałość i nie będzie zazdrosny o moją rolę "drugiego ojca", który spędza z dzieckiem o wiele więcej czasu i de facto wychowuje.

Pewnie zaraz znowu zbiorę cięgi, ale sprawa byłaby dla mnie bezdyskusyjna, gdyby to był eks-mąż, który tworzył kiedyś dom z moją partnerką. Normalny, sensowny facet, któremu po prostu związek z mamą nie wyszedł.
I wcale nie jestem pewien, jaki scenariusz w przyszłości dla dziecka będzie najlepszy.

Być może będzie jak piszesz. Znudzi się, zresztą są symptomy jego wycofywania się. Właśnie zakomunikował że "wyjeżdża do końca sierpnia i go nie będzie". Do tego dziecinne i kąśliwe teksty w stosunku do mojej partnerki, by sobie kogoś znalazła.

Po pierwsze, dziecku niczego nie zabraknie.
Po drugie, ojciec do alimentów się nie kwapi. Wręcz panicznie się ich boi. Chętnie przystał na zajmowanie się dzieckiem w jej domu zamiast odpowiedzialności finansowej.
Nie ma opcji na zabieranie małej do siebie, bo tam jest jego rodzina i żona, która raczej nie żywi ciepłych uczuć do tego dziecka. I do całej sytuacji. Żadna matka nie narażałaby dziecka na ewentualne stresy. Mała ma jeden dom, a ojciec nigdy nie stworzył z matką rodziny. Nie był nawet przy porodzie. Po tym jak wyszło szydło z worka, romans się zakończył. Całe jego życie to jedna wielka pieczołowicie utkana ściema wobec wszystkich. Żal tylko jego żony i aż dziw bierze że go nie pogoniła. Choć nie zdziwiłbym się jakby nic nie wiedziała, to też możliwe.

Nie osądzaj, nie znając faktów.
Pojęcia nie miała o tym że ma rodzinę. Okłamywał ją. Po tym jak się dowiedziała, pokazała mu drzwi i kazała iść do żony.
Jej duża wyrozumiałość, brak tendencji do "osaczania" i zaborczości sprowadziły ją na manowce. W jej mniemaniu to był normalny, dobrze zapowiadający się początek relacji.

poza tym nie to jest przedmiotem dyskusji.

Ja tak żyłem i w niczym wizyty ojca dziecka mi nie przeszkadzały. Siedzieli w pokoju dzieciaka, a ja siedziałem w innym i zajmowałem się swoimi sprawami. Jeśli moja pani była w domu, to siedziała ze mną, a z ojcem dziecka rozmawiała tylko o dziecku.

Poza tym jesteś jakiś zaborczy, bardzo chcesz (wbrew temu co mówisz, ale to widać między wierszami) wyautować ojca dziecka i samemu wejść w jego buty.

nie widać między wierszami, tylko napisałem o tym wprost.
równocześnie to, że bym wolał żeby tak było, nie oznacza że zamierzam do tego dążyć. to byłoby co najmniej nieetyczne i nieodpowiedzialne.

osobą która nie planowała kolejnych związków i jednocześnie słusznie uznała że ojciec, mężczyzna, jest ważny w życiu i rozwoju każdego dziecka.

i nie, nie pasowała jej ta sytuacja, wiele nocy przepłakała, że dziecku zgotowała takiego tatę.

Niech płaci i spada :drzwi: macenasik za dychę , a w tym czasie autor i jego obrotna Pani będą mogli, ze te dodatkowe środki, pojechać na last minute do Egiptu.

edit:
takie robi na mnie wrażenie to jojczenie autora. Wspomniał o alimentach w 4 (!) postach

Jejku co tu się dzieje? Czy wy czytacie zanim udzielicie odpowiedzi, czy w ogole umiecie czytać ze zrozumieniem?

Koleś nie płaci alimentów-źle, koleś płaci aliment- źle bo była chce ułożyć jego kosztem sobie życie, istne wariactwo!

Autorze może jakiejś obiektywnej rady należy poszukać na forum dla szczęśliwych i niezawiedzionych?

Z doświadczenia ci piszę, że faza zazdrości o byłego i jego częste przebywanie w domu partnerki jest normalna i minie jak tylko poczujesz, że twoja pozycja jest silna.
Nie daj sobie wmówić, że kobieta, którą wybrałeś nie jest pełnowartościowa.

Gdybyś przeczytał regulamin, wiedziałbyś, że u nas się tematów nie usuwa.

bardzo dziękuję, faktycznie nie zajrzałem na pocztę.

Minęło półtora miesiąca i sytuacja wygląda tak, jak ją opisujesz. Obecnie pomieszkuję coraz częściej, jestem przez większą część tygodnia i weekendy w mieszkaniu mojej partnerki. Wszystko między nami układa się doskonale, ale jest ten jeden poważny zgrzyt, który kładzie się cieniem na zadowoleniu ze związku. Mimo że to najwspanialsza kobieta jaką poznałem.

Ojciec dziecka przyjeżdża trzy razy w tygodniu na 7 godzin. Siedzi do ósmej. Ja w tym czasie...znikam. Wracam jak wyjdzie.
Staram się być cierpliwy i spokojny. Czasem się udaje, czasem pękam i mam doła - czuję się trochę jak intruz, albo człowiek żyjący w jakimś trójkącie. On się tam czuje jak u siebie (nigdy tam nie mieszkał, nie byli parą po urodzeniu dziecka), je obiady, usypia małą na naszym łóżku, itd.

Moja kobieta nie chce podjąć żadnej decyzji, najważniejsze jest dla niej dobro dziecka (wg mnie źle rozumiane) i to, że nie można ojcu ograniczać kontaktów, skoro chce przyjeżdżać.
Równocześnie nie ma opcji, żeby prawie trzyletnią dziewczynkę gdzieś zabierał.

Boję się że to zniszczy naprawdę fajną relację i silne uczucia między nami. Że pogrzebiemy szansę na naprawdę coś fajnego, bo związek jest, poza tym zgrzytem, naprawdę udany.
Ja czuję doła i stres, ona czuje presję z mojej strony, mimo że staram się zagryzać zęby. Napięcie jest.

Radeusz...ale pisałeś w pierwszym poście :
" Oboje nie wyobrażamy sobie sytuacji w której mieszkamy razem, a biologiczny tata przyjeżdża do nas i spędza czas z dzieckiem. ".... teraz zostałeś z tym wyobrażeniem sam ?

Pisałeś , że partnerka nie planowała związku, dziecko jest najważniejsze - a Ty ile dla niej znaczysz ???
Szanujący partner szuka rozwiązania aby zaoszczędzić takich doznań osobie na której mu zależy, tym bardziej że można te kontakty rozwiązać inaczej .

Kolejna sprawa na którą bym zwróciła uwagę - to sytuacja nie do końca klarowna dla dziecka . Naturalnym jest że dzieci wierzą , mają nadzieję iż mama i tata będą razem.
Ze będą razem każdego dnia , i że gdyby np. wujka nie było to by byli razem ?

Mnie osobiście bardzo dziwi zachowanie Twojej kobiety... kiedyś go pogoniła bo miał zonę … a teraz ma ??? nie wygląda na to skoro tyle czasu spędza u "WAS "
Żeby się nie okazało że jesteś tylko katalizatorem odbudowy związku z tatusiem.... nic tak nie uruchamia faceta jak konkurent .
I dlatego "tatuś" tak się panoszy w nieswoim domu. … pokazuje Ci że to jego teren.

Sytuacja jest trudna...bo każdy argument wybija ci "relacja tatuś i dziecko ".... jedno co możesz zrobić to nie godzić się na taki układ … i mieszkać u siebie .
A wolny czas od dziecka (gdy jest tatuś ) zaplanować sam na sam z kobietą …. skoro tatuś może niech się zajmuje .

Zaproś panią na weekend - tatuś zajmie się dzieckiem.

Zacznij korzystać z tego,  że jest pomoc do dziecka - albo ustąpisz pola obrażony i sfrustrowany.... albo zaakceptujesz jego rolę …. i popatrzysz na korzyści .
Kobiecie należy się odpoczynek , tez od dziecka ..a ojcu nauka sam na sam. Jak nie chce poza domem ...to niech to będzie w jej domu ...a wy u Ciebie lub w innym miłym miejscu … kino..teatr… Pokaż jej ze życie jest fajne z Tobą …. a dziecko jest bezpieczne z tatusiem w domu.
Twoje zachowanie wpływa tez na "tatusia"... gdy zobaczy nie da rady  ugrać więcej niż rola tatusia" to sam przestanie się panoszyć.

Nie wplątywałbym się nigdy w taki związek. Dla tych dzieciaków nigdy nie będziesz ojcem.  A czy będziesz miał w tym wszystkim swoją własną rodzinę? Może właśnie z tego rezygnujesz?

Widziały gały co brały. Sam zaakceptowałeś kobietę z dzieckiem i jej decyzję, że tatuś będzie wychowywał dzieciaka w waszym domu, a teraz marudzisz, że musisz się pospolitować się z typem, który kiedyś pukał Ci kobietę. Słabe toto, z której strony by na to nie patrzeć.

To jej to powiedz. Nie masz odwagi? A jeśli ona nic nie chce z tym zrobić zawsze możesz się wprowadzić.

I nie chce z tym nic zrobić. A Ty nie chcesz na nie naciskać. Więc po co tyle złości? Chcesz nic nie robić to cierp, a jak nie to pociśnij partnerkę albo wystaw typa z dzieciakiem za drzwi.

Witam forumowiczów po paru miesiącach.

Pomyślałem że napiszę jak się sytuacja rozwija, potrzebuję chyba rady, albo może po prostu się wygadać.

Niestety sytuacja jest bez zmian i przechodzimy bardzo poważny kryzys w związku. Mimo że nadal są między nami silne uczucia, to żyjemy w ciągłym napięciu.
Listopad przyniósł zaskakujący zwrot akcji, moja partnerka zadeklarowała chęć zmiany sytuacji z ojcem dziewczynki, gdyż zrozumiała (dzięki psychologowi) że żyjemy de facto w trójkącie, a dziecko ma mieszane w głowie - bo co drugi dzień jest tata, de facto domownik, tylko wychodzi wieczorem. Zaczęło też wychodzić (mała coraz więcej mówi), że czas spędzany z tatą nie do końca należy do jakościowych, dziecku są np. puszczane bajki na telefonie (czego unikamy jak ognia), albo wręcz oglądają jakieś filmy które tatę interesują.
Być może z tych względów dziecko, mimo spędzania takiej ilości czasu z tatą, nie jest z nim związane. W ogóle o nim nie wspomina i często "nie chce taty". Równocześnie chce do mnie, nawet w nocy jak się coś złego przyśni. Bardzo się związaliśmy ze sobą i pokochaliśmy wzajemnie. Na marginesie, to wielka nagroda dla mnie usłyszeć wyznanie miłości od tej małej istotki

Niestety minęły miesiące, a moja luba nie robi nic by sytuację rozwiązać, mimo deklaracji. Ciągle coś wypadało, nie było kiedy z nim pogadać. Przyciśnięta, powiedziała ze łzami w oczach, że wybiera mniejsze zło (wg niej), bo boi się wypuszczać małą z tatą poza dom. Bo w tej sytuacji ona ma kontrolę.
A ja rwę włosy z głowy, coraz bardziej się frustruję, rośnie napięcie, zaczynamy wzajemnie na siebie warczeć, siada nam bliskość niestety. I to też mnie frustruje. I tworzy się błędne koło.
Chciałem nawet to skończyć, ale ona nie chce, prosi o cierpliwość, deklaruje że coś w końcu zrobi - ale czas leci, a związek nam się sypie!!

Jest też kolejny problem. Moja pani zaczęła się bać że traci więź ze swoim dzieckiem na rzecz mojej osoby! Fakt, mała za mną przepada, wiesza się na mnie, chce do mnie na ręce, często wybiera mnie - do zmiany pieluchy, ubrania, zrobienia jedzenia czy poczytania do snu. Jak dla mnie, to normalna rzecz, dzieli uczucia na nas dwoje, poza tym należy się cieszyć że mała zaczyna być bardziej niezależna i mniej uwieszona na mamie (a tak było). Moja pani traktuje to jednak jako odrzucenie jej osoby, matki. Tej najważniejszej przecież. W efekcie zaczęliśmy się kłócić o wychowanie. Ona jest wspaniałą, ciepłą mamą, ale jest za bardzo pobłażliwa i konsekwencji w wychowaniu ma niewiele, co dziecko wykorzystuje. Ja konsekwentny jestem i przy mnie dziecko potrafi być grzeczne i nie robić dantejskich scen, bo czegoś chce. Moje zwracanie uwagi, że coś powinna zrobić inaczej (np. nie zabraniać, a potem pod wpływem histerii dziecka pozwalać), reaguje agresywnie. Sporo pracy włożyliśmy w to, żeby dziecko w końcu nauczyło się spać samo, bez mamy, w swoim łóżeczku. Za moimi namowami, zobaczyła że dziecku krzywda się nie dzieje i do końca roku dziecko pięknie spało całą noc, potrafiło się nawet obudzić i samo usnąć. Niestety w efekcie jej poczucia odrzucenia przez dziecko, zaczęła się do niego kłaść do łóżka, bo uważała że za mało czasu poświęca dziecku i dlatego mała czasem wybiera mnie. Obecnie sytuacja wygląda tak, że dziecko zasypia samo (to znaczy z nami przy łóżku, bo teraz musimy już siedzieć oboje), ale po pierwszej pobudce drze się wniebogłosy i każe tonem nieznoszącym sprzeciwu kłaść się do łóżka i spać z nim do rana. Na moje uwagi, że dziecko się przyzwyczaiło ponownie do starych zwyczajów i jest trochę za duże żeby spać z mamą, powinno umieć spać samo (i umiało), spotykam się z agresją. Ponoć te moje uwagi ją ode mnie odsuwają.

Wiem że jeszcze jej na mnie zależy, wiem że mnie kocha. Wiem że chce mnie zatrzymać przy sobie.
Ale ja już nie daję rady, poziom frustracji rośnie, napięcie nie daje żyć - to niszczy nasz związek.
Niestety jakiekolwiek naciski z mojej strony, nawet w spokojnym tonie, powodują że ona się ode mnie odsuwa. Ba, odsuwa się nawet ode mnie, gdy widzi że mam focha - oczywiście w jej mniemaniu, bo to nie jest foch, zawieszam się emocjonalnie i sam staję się nieobecny. Mam po prostu doła.

Nie wiem co mam robić, żal mi będzie bardzo fajnej kobiety, naszej miłości, zalążka fajnej rodziny którą we trójkę stworzyliśmy...

1. Nie chcę niczego żądać. Ona wie czego oczekuję, jasno zaznaczam czego oczekuję i że obecna sytuacja niszczy nasz związek. Niestety moja partnerka na nacisk reaguje odsuwaniem się i zamykaniem. Oczywiście w końcu będę musiał postawić ultimatum, bo tak się nie da żyć. Ale to będzie pewnie koniec. Ona musi do tej decyzji sama dojrzeć.
2. Nie chcę być wtedy w domu. Zresztą mała będzie wtedy latać do mnie, nie potrzebuję ranić ego ojca i prowokować go. To zbyteczne i może być ze szkodą dla dziecka.
3. To prawda, tylko trudno mi milczeć gdy widzę jak dziecko jest rozpuszczane. Jeszcze niedawno byłem doceniany za to, ze mała mnie słucha, je przy stole, nie robi przy mnie scen histerii. Na spanie z dzieckiem trzyletnim, a nie z facetem, też reaguję alergicznie.
4. Nie wytrzymamy pół roku w takim napięciu.

Wiesz z wychowaniem.dziecka trzeba troche ostrożniej. To nie komputer ktoremu dziś wgrasz program i ma chodzić.
Twoja Partnerka sama chciała spac z dzieckiem, niech to iles czasu potrwa póki sie nie nasycą sobą. Może Mala też tego potrzebuje? Może coś w jej malej główce sie jej pokiełbasiło i potrzebuje Mamy bardziej?
Ja wiem to krok w tył, ale pozwol na to bo widać obie strony są zadowolone, tylko Ty nie.
Oczywiście fajnie że uczysz dziecko przydatnych rzeczy i że lgnie do Ciebie.

1. na chłopski rozum to nie, nie czuje, nie ma takiej możliwości raczej. jej uczuć do mnie jestem pewien.
2. wychodzimy oboje z partnerką, do pracy. ojciec małej aktualnie jest bezrobotny, jest dwa razy w tygodniu popołudniami i przez pół niedzieli - wtedy my wychodzimy na randkę
3. postaram się tak zrobić.

ja na pewno o względy dziecka nie walczę, walczę tylko o normalność
ojciec dziecka ma mieć relację z dzieckiem, a nie z całą naszą trójką.
dla dziecka jasność sytuacji także byłaby mocno wskazana - i to jest opinia psychologa.

pierwszy post był sprzed pół roku.
- nie wiedziałem w co się pakuję, bo od początku były deklaracje chęci unormowania sytuacji z odwiedzinami eks, co się potem zmieniło, by jeszcze raz się zmienić.
- nikt nie odsuwa ojca biologicznego. chodzi o to, żeby oddzielić nasze życie domowe od jego relacji z dzieckiem. niech je zabiera, to najzdrowsza dla wszystkich sytuacja.
- nie mi oceniać, ale słaba więź z dzieckiem i pewne inne sprawy nie wskazują żeby jednak był dobrym ojcem