Dziwne zachowanie Ex po rozstaniu - Netkobiety.pl

Wszystko się klei, tylko za dużo rzeczy czysto hipotecznie i potencjalnie możliwych komplikuje jednoznaczną ocenę.
Zacznijmy od tego, że poznając nową dziewczynę (zazwyczaj przez internet) nie rzucam się na nią w ciemno,
tylko najpierw staram się ustalić podstawowe fakty z jej życia, na podstawie których jestem w stanie już powiedzieć
czy ewentualnie TAK czy absolutnie NIE i już na tym etapie muszę wiedzieć ile czasu ona jest sama, dlaczego jest sama,
co było wcześniej, ile trwało, jak się skończyło... jest to cały zestaw pytań, na które muszę znać odpowiedź zanim przejdę dalej.
Na podstawie tego co i jak ona mi mówi, jestem w stanie mniej więcej określić stan jej emocji, stosunek do byłego faceta,
ogólną formę psychiczną w jakiej się obecnie znajduje, obliczyć w przybliżeniu ryzyko i szanse na to czy to mogłoby się udać.
Także żadna mnie niczym nie zaskoczy na pierwszym spotkaniu, bo jeśli do niego doszło, to ja już wstępnie jestem na TAK
i znam całą związkową przeszłość dziewczyny, która siedzi na przeciwko mnie, oraz jej gotowość do wejścia w kolejny.
Nie ma dwóch takich samych kobiet, nie ma dwóch identycznych sytuacji, nie ma sztywnych ram czasowych czy jednej miary.
Nie ma też ciśnienia na to, że każda kolejna będzie już ostatnia, bo to ta jedna jedyna na całe życie i niczego też nie musi.

Jak chcesz, to opowiem Ci taką anegdotę jak 10 lat temu poznałem laskę, która w dniu naszego pierwszego spotkania
miała jeszcze niepozamykane sprawy z poprzednim facetem. Koleś przez 8 miesięcy ją ściemniał z wspólnym zamieszkaniem,
aż w końcu ona zabrała od niego wszystkie swoje rzeczy i kazała mu spadać na drzewo. Po 3 miesiącach spotkała mnie.
Powiedziała mi od razu jak wygląda sytuacja, że tamto jest w stanie zawieszenia, bo jeszcze nikt nie zakończył definitywnie,
ale nic nie wskazuje na to, żeby miało się coś zmienić, więc ona nie będzie czekać w nieskończoność aż hrabia się określi,
dlatego nawet przed nim nie ukrywa, że szuka sobie kogoś nowego. Następnego dnia pojechaliśmy sobie nad morze
połazić, posiedzieć i pogadać, jeszcze wtedy sam nie wiedziałem czy to była randka czy bardziej po prostu ciekawość tej laski.
Przesiedzieliśmy na plaży ponad 6 godzin, aż zrobiło się ciemno, pusto i zaczął padać deszcz, który nas przepędził.
Odwiozłem ją do domu i na pożegnanie jak już wysiadała powiedziałem tylko:

- Wyśpij się i załatw swoje sprawy.
- Jesteś pewien?
- Jestem.

Następnego dnia poszła do tamtego załatwić sprawy (poinformować go, że to koniec) a rok i dwa miesiące później wzięliśmy ślub.
Nasze małżeństwo trwało osiem lat, bywało różnie, a dziś rozmawiamy ze sobą tak, jak w okresie naszego "chodzenia"
chociaż ona jest ze swoim facetem od 3 chyba lat, a ja byłem ze swoją 2,5 roku i nikomu po głowie nie chodzi to o czym myślicie.
Nie. Nie będziemy już razem, to raczej pewne, ale nie zmienia to faktu, że bardzo się lubimy i odnosimy do siebie z szacunkiem.

Poznając laskę złamałem niemal wszystkie zasady, którymi się kieruję przy wyborze, a byłem z nią najdłużej z wszystkich jakie spotkałem,
ale to była wyjątkowa sytuacja i wyjątkowa dziewczyna, nie ma co w ogóle brać pod uwagę tego przypadku przy ocenie pozostałych.

Sam się sobie dziwię. Jak z jednej strony łatwo przychodzi mi się od niej odciąć, a z drugiej wciąż o niej myśleć. Paradoks.

Bez definitywnego urwania kontaktu (bez możliwości nawiązania go w każdej chwili) będziesz tańczył jak ci zagra, tak długo jak zechce.
To ona zdecyduje, kiedy to się skończy, a do tego czasu... przecież sam wiesz jak jest. Jeśli chcesz to zakończyć, musisz ją odciąć.
Jeśli tego nie zrobisz, będziesz się męczył do zaje*ania oszukując sam siebie i wszystkich dookoła, że masz wywalone jajca,
a wystarczy jedno jej kichnięcie i znów ma cię w garści. Ona czuje się pewnie, dlatego nic nie robi, bo zwyczajnie nie musi
dopóki ma przewagę i pełną kontrolę nad sytuacją, wie którą strunę trącić, żebyś zaczął wariować... nie jesteś w stanie zrobić nic.
Gadaniem nic tutaj nie zdziałasz, nic nie wymusisz, niczego nie zmienisz, jedynie całkowite zniknięcie z jej radarów może sprawić,
że na serio przejmie się stratą, ale czy to jakoś nią wstrząśnie i poruszy na tyle, że nagle zapragnie z tobą być?

napiszesz mi też, do jakich mnie zawsze ciągnęło? chcę się dowiedzieć czegoś o sobie:D

stara panna w każdej rodzinie haha, to u mnie chyba nie było;)ciekawe jakie dziwactwa masz na myśli:) ale mieliśmy taką przyjaciółkę rodziny i ogólnie miło wspominam spotkania:)

nie sądzę wnioskując po Twoich postach (tych które znam, może 1% z 8600):)

racja:)

podobnie jak inni zachęcę do znalezienia kogoś innego:) naprawdę doświadczyłeś już dużo niemiłych sytuacji i nie widzę nadziei żeby w przyszłości było lepiej

a co sądzicie o moim rozwiązaniu - nie zastanawiać się nad ilościami byłych partnerów oraz czasem trwania związków i czasem bycia w samotności? nigdy nie doświadczyłem żeby taka informacja była niezbędna, a przyczyny ustania lub kontynuowania kontaktu były inne. Zdarzało się że dziewczyny same opowiadały ze szczegółami dotyczącymi dat i wydarzeń, nieraz były to zaskakujące sytuacje. W każdym przypadku te kontakty (nie wyszły poza internet) zakończyły się w momencie, gdy pojawiły się oczekiwania którym nie mogłem sprostać, dotyczące ilości wspólnego czasu oraz stopnia zaangażowania. Można jednak powiedzieć że stałoby się tak niezależnie od informacji o poprzednich związkach. Mogę zacytować "Poznacie ich po ich owocach":D bo u mnie jak jest raczej widać;)a anderstud jednak pisze, powiedzmy, bardziej w oparciu o praktykę:) więc może z moim podejściem coś jest nie tak, ale mi odpowiada i nie planuję zmian;)

Jak kogoś gra w otwarte karty upewnia tylko w roli księżniczki czy księcia- za głupi jest na poważny związek i nie ma czego żałować. I czasu szkoda.

Wiesz co Maku? Związki rówieśników często rozpadają się po 20 latach. Tak że bez sensu jest patrzyć tyle do przodu.
Lepiej na człowieka, charakter, jeśli to ma być partner na życie.

A na ile jest z sensem? Rok, dwa? Za dwadzieścia lat autor będzie już w przedziale osób starszych a ona "ryczącą 40". Sądzisz że ona o tym nie myśli? że nie chciałaby mieć dzieci?

A co złego by się stało gdybyś po chamsku kazał jej sp...adac? Tylko nie pisz, ze nie możesz, bo kochasz. Nawet w tych próbach odejścia widać nadzieję, ze jednak coś z tego będzie. Dude, ona Cię prędzej syfem zarazi niz cos z tego będzie. Ale z drugiej strony mozesz się pogodzić z tym, ze to Twoj sposób na życie i przestać się biczować.

John
"Następnym razem, jak się odezwie muszę zrobić to co zawsze robię kończąc relację być miłym, ale stanowczym "Przepraszam mam inne plany, może kiedy indziej, bardzo mi przykro, ale nie dam rady"

Tak się nie kończy znajomości, tak się trzyma cały czas otwartą furtkę. "Może kiedy indziej.... nie dam rady", no weź chłopie przestań.

Od samego początku byłeś dla niej czasoumilaczem i w tej roli Cię nadal próbuje utrzymać. Te głodne kawałki, którymi Cię karmi nic jej nie kosztują, przecież była w związku z facetem, a z Tobą się spotykała na bzykanie. Więc ile są warte jej deklaracje? No pomyśl choć raz.

I nie wierzę, że nie potrafisz powiedzieć NIE z kulturą i asertywnością. Po prostu nie chcesz, nie umiesz odpuścić.

To jest fajne w sporcie, ale można się zajechać, a nie lepiej odpuścić i mieć kondycję na kolejne zawody?

No właśnie ku*wa nie! Nie możesz dopuścić do następnego razu. Żadnych następnych razów już nie będzie,
bo każdy kolejny skończy się dokładnie tak samo jak poprzedni, właśnie to próbuję ci wytłumaczyć.
Ja dobrze wiem co ty kombinujesz i właśnie przed tym chcę cię przestrzec, bo jestem pewien, że ona też to wie
i dla niej to jest jedynie forma rozrywki, taka zabawa znudzonej życiem królewny, która co jakiś czas rzuci jakiś okruch,
tak tylko dla sprawdzenia czy jeszcze reagujesz i UWAGA TERAZ BĘDZIE WAŻNE pod żadnym pozorem nie wolno ci tego robić.

W chwili, kiedy jej odpiszesz, odbierzesz telefon, zalajkujesz zdjęcie czy "przypadkiem" pojawisz się tam gdzie "akurat" jest ona,
to jest moment w którym ona już wie, że nic się nie zmieniło i w dalszym ciągu ma pełną kontrolę, a twoje buńczuczne zapewnienia,
że nie masz dla niej czasu, że masz ważniejsze rzeczy do robienia, że to że tamto sramto, to tylko w niej wzbudzi śmiech i nic więcej,
bo wiemy tutaj wszyscy, łącznie z nią oczywiście, że jeśli tylko zechce, to nawet nie wysilając się przesadnie i nie robiąc w sumie nic,
może w dowolnej chwili sprawić, że jednak znajdziesz dla niej czas, a i rzeczy do zrobienia też będą mogły zaczekać, bo już nie pamiętasz
jak się czułeś wtedy, gdy zatrzasnęła ci drzwi przed nosem albo wtedy, gdy usłyszałeś - nie mogę ci nic obiecać John - i teraz będzie inaczej...

Ryli ku*wa? Kolejny raz odbijesz się od ściany z wielkim napisem "nie mogę ci nic obiecać" i kolejny raz zaczniesz walić w nią łbem licząc na cud.
Ale cud nie nadejdzie. Kiedy ona już podreguluje sobie samopoczucie, a jej samoocena przy twoim udziale wy*ebie w ch*j poza skalę,
zgadnij co wtedy się stanie? Może dla przypomnienia zerknij trzy linijki wyżej i przeczytaj sobie na głos ten fragment od "jak się czułeś wtedy"
dokładnie tak samo będziesz się czuł za każdym razem, kiedy dasz się wciągnąć w jej gierki reagując na infantylne zaczepki. I nie kręć mi tu głową.
Zawsze zaczyna się od z pozoru "niewinnego" zapytania o jakąś duperelę, żeby stopniowo od słowa do słowa przejść na temat właściwy,
ale ty będziesz tym razem twardzielem z amerykańskiego filmu i co zrobisz? Nic ku*wa nie zrobisz. Nawet nie dotkniesz telefonu, żeby odpisać.

Tak wiem, już się trzęsiesz na samą myśl, że ona się obrazi i więcej się nie odezwie... a o czym my tutaj rozmawiamy? Nie o to właśnie chodzi?
Chyba że jednak chodzi o coś innego i naprawdę jeszcze naiwnie wierzysz, że jesteś w stanie odzyskać wpływ na przebieg tej znajomości,
to będziesz pierwszym facetem w pisanej historii ludzkości, któremu to się uda, a przy okazji może i ja czegoś nowego o życiu się nauczę...

masz na myśli tę dziewczynę, o której pisałeś w temacie Burzowego? moim zdaniem byłoby to najlepsze, żeby już oddzielić się na stałe od poprzedniego związku, bo naprawdę nie widzę tu żadnych perspektyw, anderstud już napisał dużo i nie widzę sensu powielania ale to jest wg.mnie realistyczne spojrzenie.

Anderstud

Mogłabyś napisać coś więcej na ten temat, zawsze to jakaś cenna nauka. Jak długo trwał związek do chwili rozstania?

-Ok. 9-10 miesięcy, oczywiście on mnie rzucił- bo nie dawał sobie rady psychicznie z "byciem w związku" (facet 45+).
Nie był to pierwszy raz kiedy tak się odgrażał ale pierwszy raz kiedy ja potraktowałam to na poważnie się wyprowadziłam i wynajęłam sobie mieszkanie sama, zaczęłam nowe życie. Trochę go to zszokowało.

Kto był stroną inicjującą powrót i bardziej "starającą się"? Jak przebiegały rozmowy na ten temat?
-Obie strony.
On na zasadzie "wróć do mnie, tęsknię"
Ja na zasadzie "ogarnij się to wrócę"
Efekt był taki, że on poszedł do psychiatry i dziś leczy się na depresję - skutecznie, leki działają, wrócił dawny on, dzięki czemu mogłam do niego wrócić.
Gdyby wtedy nie poszedł - nie wróciłabym do niego.

Ile czasu już upłynęło od podjęcia ostatecznej decyzji o podjęciu działań naprawczych i jak na dzień dzisiejszy to wszystko wygląda?

Od mojej wyprowadzki do jego pójścia do psychiatry, a więc powiedzmy, początku powrotu do siebie, minął miesiąc, może 1,5.
Przez cały czas mieliśmy kontakt cały czas, ALE ja byłam opanowana i stanowcza, nie miotałam się jak autor wątku.
Szczerze mówiąc, ZAKŁADAŁAM i liczyłam się z tym, że on nic nie zrobi, nie pójdzie na terapie i nie zawalczy, zakładałam ten mniej optymistyczny scenariusz.
Wolałam się mile zaskoczyć niż gorzko rozczarować więc moim mottem było wtedy "hope for the best, prepare for the worst" i dlatego równolegle zaczęłam już budować nowe życie: nowe mieszkanie, nowe znajomości, wyjazdy, sport itp. naprawdę mało brakowało a bym odpaliła Tindera

On wiedział, że ma we mnie wparcie, ALE NIE UWIESZONĄ NA SZYI zdesperowaną męczydupę (sory, ale tak odbieram autora wątku).
To, że nie byłam DRAMAQUEEN tylko zdystansowaną, radzącą sobie doskonale bez niego jednostką sprawiło, że mu się poprzestawiało w głowie.
Oczywiście też to, że on po prostu CHCIAŁ się zmienić (dla siebie, dla mnie i dla nas -to jego słowa).
Tak więc- ja do niczego go nie namawiałam, wiedziałam, że siłą nic nie wskóram, ani prośbą ani groźbą.
Dałam mu wolny wybór, dzięki czemu mam pewność, że wrócił do mnie nie z przymusu, nie z litości, nie z interesowności.
Poza tym musiał w ten powrót wsadzić jakąś energię od siebie (pójście na terapię) a to nie było dla niego łatwe.

Aha- jeszcze jedno, nie wróciłam od razu po powrocie do siebie do wspólnego mieszkania mimo, że on na to bardzo nalegał.
Powiedziałam, że jeszcze chcę pomieszkać sama żeby upewnić się, że zmiana w nim jest trwała i że odrobina dystansu dobrze nam zrobi w naszym "nowym początku". To było dobre posunięcia bo wróciliśmy do etapu zalotów, randek itp. a nie od razu do domowych pieleszy. On się bardzo starał, wówczas BARDZO żeby mnie ponownie do siebie przekonać

Od tamtych wydarzeń minęło kilka miesięcy, dziś mieszkamy znowu razem, jest dużo lepiej niż było nawet na początku związku, oczywiście wiem, że jest to w dużej mierze zasługa ssri, ale co zrobić, choroba nie wybiera.

Tak więc tak wyglądała moja historia od bycia rzuconą do powrotu do związku. 

Mój wniosek jest taki, że jak ktoś do nas będzie chciał wrócić, to wróci, jak nie będzie chciał, to nie wróci, a osoba podrzucana nie ma absolutnie żadnego wpływu swoimi działaniami na to czy ktoś będzie chciał wrócić. Ewentualnie może co najwyżej  sobie zaszkodzić i działać na niekorzyść swoją desperacją i dziwnym zachowaniem. Tym bardziej jeśli to ktoś nas rzuca, to chyba oczywiste, że to tej osobie musi również zależeć na naszym powrocie.
Lepiej w momencie rozstania złapać duży DYSTANS, zacząć nowe życie, a powrót do ex'ów traktować jako plan B (albo C).

Dziecinada John... Pewno, że dziecinada. Niestety Twoje podejście do związków też dojrzałe nie jest Jeszcze wczoraj mówiłeś "kocham", a teraz chcesz się z kimś kolejnym umawiać....
Gdzie czas na przemyślenia, na jakiś wgląd w siebie?? Nie posprzątałeś jednego bałaganu, a już go chcesz zrobić komuś innemu?

potwierdzam to co piszą użytkowniczki, jeszcze cytat z tematu Burzowego

czy randką nazywasz to pierwsze spotkanie, czy jeszcze coś było w międzyczasie? doradziłbym żeby nie mieć zbyt dużych nadziei po tak krótkim czasie (oczywiście to już Twoja sprawa, jeśli dobrze się z nią czujesz to bardzo się cieszę) i też uczciwie mogłoby być, aby nie kontynuować dwóch znajomości jednocześnie.

Coś jest w tym stwierdzeniu. Bywało, ze zastanawiałam, się, rok jestem sama, co ze mną nie tak. Trzy lata jestem sama, musi byc ze mną coś nie tak. Pięć lat sama - bankowo ze mną jest coś nie tak.
Teraz jestem ponad 6 lat sama. Niedługo będę pisała na forum, ze 7 lat już jestem sama - to dopiero wyczyn. Potem siedzi ktoś przed monitorem, czyta to wszystko i myśli: ta to jest 7 lat sama, co z nią nie tak, że nie potrafi sobie nikogo znaleźć? Albo jest okropnie nieatrakcyjna fizycznie, albo ma ciężki charakter, albo czeka na księcia z bajki, a powinna brać co się nawinie.

daj spokój nie ruszy jej to- a przeciwnie- pomyśli że to teatrzyk na jej cześć.

Rany, ogarnij się...

Co ma nie zadziałać, pogonienie jej i faktycznie odcięcie się? Staleś się jak lep na muchy, aż dziwne, bo po tym jak siebie opisujesz, to w ogóle nie pasuje.

John, ta kobieta, co ją opisałeś w wątku Burzowego? - serio nie stać Cię na więcej- przecież Ona ewidentnie i bez polotu narzuca Ci się- a nie jestem zdania, że kobieta nie może wyjść z inicjatywą.
Przeskanuj pamięć za jakąś miłą i rozgarniętą z otoczenia, jak już chcesz kimś spędzić ten weekend- bo tu będzie pudło.. Takich lasek jak ona to chyba w tonach..

Ja pier*olę ku*wa John...

Ręce i cycki opadają I z powodu tych pan na siłowni i z powodu tej ex o samochodzie żal wspominać ile Ty dziecko masz lat i skąd taki płytki system wartości?  To nie może być prawda chyba że jesteś tuż po liceum to jakiś cień szansy.

Dokładnie.  Potem przechodzi aż do następnego razu. A mija jak się pojawia ktoś kolejny.

"Trwanie w takim uwikłaniu wynika z braku miłości własnej. A ona jest bazą, dzięki której możemy naprawdę kochać. Tylko jeśli wystarczająco kochamy siebie, możemy komuś coś dać. Decyzja o rozstaniu to moment, kiedy nasza miłość własna zwycięża. Dzięki niej również puszczamy drugiego człowieka. Nie chcesz mnie takiej, jaka jestem, nie traktujesz mnie tak, jakbym sobie tego życzyła, więc stawiam granicę i wybieram siebie. Co jest trudne, ale wyzwalające."

"Nie należy się tak bardzo bać rozstania, choć niesie ze sobą trudne emocje. Nie wiadomo, kiedy nastąpi koniec cierpienia, ale nastąpi na pewno. I przyniesie coś nowego. Droga do realizacji miłości jest zawsze otwarta."

oba cytaty pochodzą z wywiadu z dr Alicją Długołęcką - "Chcesz się odkochać? Jest lepsze wyjście…"

A na przyszłość John omijaj szerokim łukiem kobiety zajęte, które wchodzą w trójkąty. Nigdy nic dobrego z tego nie wyjdzie.

Wy dalej naiwnie uważacie że on ja kocha? Gdyby kochał żadne panie z siłowni zalotnie by rzęs nie spuszczaly bo miał by na inne kobiety tak wywalone że mogły by się posikac w locie a o by ich nie zauważył, jemu zwyczajnie z kolejną nie wyszło i żal tylek ściska.

zauroczenie może tak dlatego pytałam ile ma lat bo podejście bardzo nastoletnie.

Przegadany, mam poszukać dojrzałej kobiety, stabilnej emocjonalnie, z którą mam zbudować stabilną, intymną relację. Dzięki takiej relacji wyznaczę uczucia których nie umiem określić.
W tym miłość. Brzmi banalnie, prawda? To kto zna taką Panią, która będzie chciała wejść w "nastoletnią relację" z "dojrzałym" facetem o związkowej mentalności nastolatka.

TADA Kurtyna !

Muszę go wychować i dać mu dorosnąć.
P.S.
Pani psycholog też stwierdziła, że dziecko by mnie nauczyło i wyprostowało.

Z całym szacunkiem, ale nie jest nigdzie ściśle określone kto może płodzić dzieci, a za osoby dojrzałe uznaje się przeważnie te w wieku 35+, a więc większość kobiet rodzi dzieci będąc niedojrzałymi, to tak przykładowo. Moim zdaniem w tym temacie nie da się nic zrobić. To może nawet nie być wina autora. Chociaż widzę jedną u niego cechę, która trochę irytuje. Takie negowanie niektórych rzeczy na zasadzie "Nie, bo nie". Tak jakby chciał, żeby koniecznie udało się tylko w taki sposób jaki on wybierze, mimo że od 30 lat metoda nie działa.

No dobrze a możesz się pochwalić ile trwał twój najdłuższy związek?
Jedna relacja ma definiować moją dojrzałość?

Psycholog sugerował jedynie, że posiadanie dziecka pomaga zdefiniować i nauczyć się  uczuć. Dla ludzi którym uczucia się zalewają lub jak ja to nazywam są daltonistami uczciwymi łatwiej zaufać i uwierzyć w szczerość uczuć, w porównaniu ze znalezieniem dorosłej normalnej partnerki.

Skoro wg Ciebie terazszczesliwa dzisiejsze 20 latki są dojrzałe do macierzyństwa, to do "takiego" wychowywania autor też już dawno dojrzał. Bo Tobie chodzi o zwykłe odchowanie dziecka zatem, a to nic trudnego akurat.

cóż, chyba należy przyjąć, że gdyby była taka tabletka, to większość osób nie spełniałaby kryterów- więc wychowujemy dzieci niedoskonale.
Ale i tak trwa to ze 20 lat- więc jak się robi to świadomie, błędy można korygować.
Od dzieci też się uczymy- fakt. Najgorzej jak nie mamy świadomości i popełniamy te same błędy co rodzice wobec nas.
John, gdyby Twoje dziecko, poszło własną drogą i nie chciało mieć idealnego życia, kariery, partnerki, tylko zostać zwykłym pracownikiem 7-15  pogodziłbyś się z tym?

Mi tez nie pasuje do końca ten tekst psychologa, ale z drugiej strony ja już takie rzeczy od nich słyszałem, ze niewiele mnie może zdziwić.