Dziwne zachowanie Ex po rozstaniu - Netkobiety.pl

Tak wtrącając swoje 3 grosze - ja najbardziej przejechałam się na ludzach zgrywających ofiary. Żaden otwarty "wróg" (otwarte konfrontacje) nie jest tak niebezpieczny jak ktoś zgrywajacy ofiare, wzbudzający litość. Ale to akurat tak pisze, nie ma to związku z matką dziecka A.

Jeżeli A. chce brac aktywny udział w życiu dziecka to prawda (chyba) i tak wyjdzie na jaw. Z drugiej strony jeśli A. chciałby ograniczyć się tylko do płacenia alimentów to dla mnie byłby słaby sygnał. Nie ważne jak dziecko zostało poczęte i z kim - to jednak jego dziecko. Żywy człowiek. Jeżeli ktoś potrafi o tym od tak zapomnieć...

Aha, to już wiadomo dlaczego tak najeżdżałeś na A. bo 'podobny' facet Ci żonę zabrał. 
I w dodatku ona od niego nie uciekła!
A co do 'tata'... przecież 2 takich do Ciebie mowiła... mało tego wspominałeś, że uzgodniliście z pierwszą żoną, że prawdy im nie powiecie.
Być moze tamta kobieta też nie powiedziała prawdy i wrobiła tamtego w dziecko. Stąd jak ognia boi się/unika A.
A alimenty wiadomo zawsze przydadzą.

Nie myli.

Acha, a skąd to wiadomo?
Najeżdżałem, bo się wypiął na dzieciaka, a Tobie o nim nie powiedział. O ile się orientuję, to w tej akurat materii nic się nie zmieniło.
To że ona potwierdziła jego wersję zmienia obraz sytuacji o 180 stopni, wszyscy są teraz fajni i nie ma o czym mówić?
A no chyba że tak, to pardą.

Ale to dziecko ma już "tatę" i sprawa rozwiązana. Chyba od samego początku tej historii nikt nie miał złudzeń,
że kogokolwiek w niej obchodzi los jakiegoś gówniaka, który tylko stwarza same problemy i jest zbędnym elementem w układzie.
Nawiązanie kontaktu z matką miało jedynie uspokoić obawy, że bachor się pojawi znienacka w życiu naszych gruchających gołąbeczków,
ale teraz wszystko jest jasne, a skoro się nie pojawi, to można snuć kolejne plany z Romełem i zapomnieć o przykrym "incydencie"

Anderstud, skoro jesteś taki szlachetny, to dlaczego zgodziłeś się wspierać ex żonę  w kłamstwach odnośnie biologicznego ojca czy ojców jej dzieci?
Dlaczego odebrałeś im prawo do poznania prawdy?
Może oni by chcieli wiedzieć i też by się oburzali gdyby wiedzieli, że mówią do obcego faceta tato?
A co do moich intencji to guzik wiesz. Po czym sądzisz? Po ex żonie? Czy może jesteś wściekły, że nie posłała tamtego faceta na drzewo i nawet pomaga mu wychowywać bombelka?

Ja tylko zwróciłam uwagę na Twoje podwójne standardy w kontekście choćby tego co napisałeś, że nie wyobrażasz sobie by Twój syn mówił na obcego faceta tata, podczas gdy w odwrotna stronę Ci to jakoś nie przeszkadzało nawet jak się dowiedziałeś, że biologicznym ojcem nie jesteś. W dodatku postanowiłeś 'wspaniałomyślnie' wspierać ex żonę w tych kłamstwach.
Co z tego, że są dorośli, myślisz, że prawda kiedyś nie wypłynie? To, że Ty byś nie chciał wiedzieć, to Twoja indywidualna sprawa i nie daje Ci prawa o decydowaniu za innych. Myślisz, że jak są dorośli, to już nie potrzebują ojca? Skąd pewność, że ich biologiczny ojciec to łachmyta, skoro najprawdopodobniej nie wie, że ma dzieci?
Myślisz, że Twoja żona postąpiła szlachetnie?
Zarzucasz matce syna A. takie a nie inne zachowanie, podczas gdy sam byłeś w bardzo podobnej sytuacji. Tak wiem, zaraz powiesz, że byłeś w małżeństwie itd.
Nie zawsze wina leży po stronie faceta. Twoja ex zdecydowała sama, że woli żyć w kłamstwie i ma Twoje wsparcie w tym. Matka dziecka A. jak widać też najchętniej by go całkowicie wyeliminowała z życia dziecka i ułożyła sobie życia z nowym facetem. Różnica taka, że jej zależało na alimentach oraz taka, że A. od razu chciał testów DNA. Kiedy jednak do niej dotarło, że on z nią nie będzie, nie pozwoliła mu nawet zobaczyć syna i znalazła innego. Gdyby ten inny wcześniej pojawił  to pewnie nawet A. by nie wiedział o dziecku.
Czyż nie brzmi to znajomo?
Ale zostawmy już Ciebie... popatrz nawet na historię Becketta, co pisał na początku swojego pierwszego wątku, że chciał by ten biologiczny ojciec zniknął i dał im spokojnie żyć. Problem w tym, że jego lekarka sama wychowała bez ojca za co potem miała żal do matki i to jej zależało na tym by to dziecko miało jakikolwiek, nawet najmniejszy kontakt z biologicznym ojcem.
W przypadku A. takiej woli ze strony tej kobiety nie ma choć alimenty chętnie przyjmuje. I to jest największy problem w tej sytuacji a nie brak chęci ze strony A.

Nie doszłoby do tej rozmowy gdyby była z jej strony wola jakiegokolwiek kontaktu z A. On nie tyle, że mnie prosił, co powiedział, że jeżeli chcę to mogę to zrobić bo on ma związane ręce i z ta kobietą rozmawiać już nie chce. To było bardziej na zasadzie, że jak odpisze to odpisze, jak nie to nie. Myślę, że ona miała nadzieję, że on da jej spokój, a ja chcę tylko potwierdzić przed związaniem się z nim, że to dziecko ma, jaka jest sytuacja itd. Jak mogła mi kłamać, skoro widziałam ich 'rozmowy'.
Jej zależało na samym początku ale zmieniła front kiedy A. powiedział, że z nią nie będzie i zażądał testów. Cóż mogła się wkurzyć i wyraźnie odegrała się na nim uniemożliwiając mu kontakt z synem. A potem nie chciała mu się tłumaczyć, że ma kogoś i że to dziecko ma już "ojca". Mi o tym też nie od razu powiedziała, dopiero po tym jak wspomniałam, że przez tą niewyjaśnioną sytuację chciałam od niego odejść. Wydaje mi się, że ona z tym nowym jest szczęśliwa i nie chciała tego burzyć. Dlatego powiedziała A., że nie życzy sobie by się z nią kontaktował.
A. jednak nie chce odpuścić. Dlatego sprawa trafiła do sądu.
To jest zupełnie inna sytuacja niż ta u ex żony Anderstuda bo skoro tamta kobieta jej odpisała by się nie 'w....ła", to znaczy, że sama chciała z tym facetem dogadać. Gdyby taka wola była ze strony matki dziecka A., nie widziałabym sensu by się z nią próbować kontaktować.

Ja tego tak nie odbieram. Jeżeli jest jakakolwiek szansa by dojść do jakiegoś porozumienia to trzeba ją wykorzystać. Postanownie sądu to jedno, wypełnianie go to drugie. Jak nie będzie woli matki to czarno to widzę. Ona by chciała tylko alimenty i by A. dał jej spokój i najchętniej pozbawiłaby go praw rodzicielskich.
Szkoda że to dziecko nie jest starsze i samo nie może zdecydować.
Przecież nawet jak sąd określi widzenia to na pewno u niej co bedzie drogą przez mękę.

Tak to wszystko wygląda, że ta kobieta buduje wokół siebie mur, nie dopuszczając Kolegi A. do tego dziecka. On już o tym doskonal wie i póki sprawa do sądu nie trafi to nie będzie się przecież z nią szarpał. Bo jak niby ma to zrobić, porwać dzieciaka? Przecież to absurd! Powody swoje ma i szczerze nikomu chyba z nas tutaj nic do tego, ze ktoś jednak po latach chce swoje dziecko widywać. Na początku się nie związał z jego matką - musiał? Jeśli nie znali się w ogóle wcześniej, to rzeczywiście facet byłby przykładem poświęcenia, żeby stworzyć trwały związek z kimś, kogo się nie zna i się go nie kocha. Nikt przecież nie jest w stanie powiedzieć, że żyli by sobie długo i szczęśliwie, nawet gdyby się zeszli po tym, jak A., się o dziecku dowiedział. Swoją drogą jeśli chciał zrobić koniecznie badania DNA, to wiadome było, że ta kobieta też nie jest święta i trochę sobie z życia poużywała..Poza tym tez decyzja o związaniu się z ojcem dziecka, praktycznie bez żadnej dotychczasowej znajomości, nie byłaby z jej strony chyba dobrym zagraniem..Zatem jedyne czego oczekiwała( i tu się jej nie dziwię) to alimenty. Dostawała je? Ano dostawała. Kolega A. najprawdopodobniej próbował wcześniej się z nią dogadać, ale po iluś tam próbach, wiedział, że to nie ma sensu. Matka dziecka mogła od razu powiedzieć własnie Rox coś w stylu, nie wpierd***j się w cudze życie, ale tego nie zrobiła. A przecież dla niej tak byłoby najkorzystniej, bo skoro rozprawa jest już i tak pewna, to ostatecznie na rozprawie może przecież wyciągnąć as z rękawa i choćby pozbawić A. praw rodzicielskich. W takim razie po co jej ta cała szopka z dogadywaniem się z Rox? Zasłona dymna, żeby mu jeszcze bardziej później dokopać? Chyba nie ma co za daleko brnąć w te teorie spiskowe, bo się zaraz zrodzi dobry scenariusz do jakiejś taniej dramy klasy B.

Nie wiem, jak to dokładnie jest, ale jeśli sąd przyznaje opiekę nad dzieckiem matce a ojciec nie mieszkający z nimi( tak jak Kolega A.) chce zdobyć prawo do widzeń, to w pierwszej kolejności chyba jest uwzględniane własnie miejsce zamieszkania matki, jako miejsce widzeń. A tutaj może być ciężko pogodzić to z faktem relacji panujących między rodzicami..

To już jest problem matki dziecka i tamtego faceta.
Nie wiem, może Ty byś używał siły by 'wyrwać' niemowlaka ale nie tędy droga.
To może zamiast tworzyć teorie spiskowe, lepiej się pochwal jak Twoja ex żona rozwiązała sytuację z dzieckiem swojego nowego partnera, to może i ja skorzystam z doświadczenia innych.

Do czego zmierzasz? Przecież mówiłam, że A. dziecka nie widział. Był tam jednak kilka razy w ciągu tych 3 lat i podejmował próby zobaczenia się z dzieckiem, na co nie było zgody matki. Miał siłą to zrobić?
Dlaczego wcześniej nie wystąpił na drogę sądową też wyjaśniłam.
No więc?

Anderstud, piszesz rzeczy oczywiste ale w praktyce to różnie wygląda. Ile rodzin na tym tle prowadzi 'wojny', gra dziećmi nawet mając sądowne ustalenia widzeń. A. chciał dojść do porozumienia najpierw z matką dziecka dla dobra wszystkich. Miał nadzieję, że w końcu odpuści. Konflikt między nimi zaczął się w sytuacji kiedy A. oznajmił jej, że nie będą razem i zażądał testów. Jak się okazało, że to jednak jego dziecko to wziął to na klatę, uznał je i płaci alimenty. Nie zmienia to jednak faktu, że matka dziecka darzy go szczerą delikatnie mówiąc niechęcią. Ok, ma do tego prawo ale wciąganie w to dziecka nie jest fair. I jak słusznie zauważyłeś zabranianie ojcu kontaktów z dzieckiem jest niezgodne z prawem.
Jak te kontakty w jej domu pod przymusem i wrogim nastawieniem miałyby wyglądać? 
Sprawę dodatkowo komplikuje fakt, że ona mieszka daleko także widzenia w tygodniu całkowicie odpadają.
Jak jesteś taki mądry, to powiedz jak w praktyce byś to rozwiązał, albo żeby nie gdybać, napisz jak Twoja ex tą sytuację rozwiązała.

W praktyce tak, tylko od początku problemem jest to, że chyba nikt nie wyobraża sobie widzeń u niej w domu pod jej obecność, przy jej szczerej niechęci do A., a co jest chyba nieuniknione przynajmniej na początku. Dlatego A. zależało by jakoś dojść z nią do porozumienia. Nie muszą się lubić ale wypadałoby chociaż spróbować się dogadać.

Na to właśnie liczy A. i do tego będzie dążył. Zobaczymy z jakim skutkiem.

anderstud Kuźwa, nie musisz mi tego tłumaczyć, bo akurat odniosłem się stricte do tego, co sąd ma do powiedzenia w takich sprawach i jakie wydaje postanowienie. To co napisałeś wyślij/powiedz tej kobiecie, matce dziecka, skoro to takie oczywiste. Sądzę, że Kolega A. nie jest aż tak mało lotny, żeby o tym nie wiedzieć. Miał to dziecko porwać, żeby tylko spełnić swoje życzenie? Poza tym to takie dziwne, że ludzie się próbują dogadać, bez angażowania w to sądów, policji czy innych służb. Piszesz oczywiste rzeczy, ale chyba to inaczej w praktyce wygląda..Ile razy odbywają się wojny, gdzie dzieci obrywają rykoszetem, ktoś się nimi wtedy przejmuje? Chociaż niewątpliwie powinien..Wystąpi na drogę sądową i sprawa się rozwiążę - na czyją korzyść, to się już okaże..

To Cię uspokoję, że jednak nie musisz..

Podobnie jak wielu innych tutaj, rozumiem po polsku i nawet, gdybyś łaskawie nie przedstawił swojego wywodu, to jeszcze to jakoś ogarniam. Tylko każdy sobie może siedzieć wygodnie w foteliku i strzelać wiedzą o obowiązkach, nakazach, prawach czy Bóg tam wie, czym jeszcze. Tylko jak widać, w życiu nie zawsze może się wszystko tak zaje***cie ułożyć. Nie wiem, czy każdy od razu w tego typu sytuacjach idzie na drogę sądową? Każdy od razu chwyta się rozwiązań ostatecznych? Może rozsądny człowiek próbuje się najpierw dogadać, na drodze pokojowej i to nie raz ale i więcej..?
Zatem, jeśli JESZCZE się nie zdecydował na ten sąd, to jak miał niby z tym dzieckiem się zobaczyć, skoro matka mu na to nie pozwoliła? Wykraść go czy może porwać? Mógł oczywiście od razu iść do sądu, ale czy akurat to jest najważniejsze w tym wszystkim? Nikt z nas nie siedzi w jego głowie, ale mi jakoś niespecjalnie chce się tworzyć zawsze sprzeczne teorie z tymi, jakie przedstawia osoba znająca najlepiej samego zainteresowanego..Nie widzę powodu, żeby próbować wmawiać komuś, że się myli odnośnie intencji swojego faceta, bo akurat z tego co przeczytałem wiem lepiej niż ona, która z nim jest nawet te ileś tam miesięcy.
Poza tym, jeśli ktoś mi łaskawie mówi, że od początku uczciwie chciał i próbował coś zrobić, to nie będę na siłę temu zaprzeczać po  przysłowiowe tysiąc razy, aż on sam uwierzy, że jednak nie zrobił nic
A poza tym naprawdę facet nie ma prawa spróbować nawiązać kontaktu ze swoim synem, bo zje**ł sprawę w przeszłości? Czyli rozumiem jest skreślony, potępiony na wieki wieków tak..? Nie mam pojęcia co może być śmiesznego w chęci nawiązania kontaktu z dzieckiem, ale skoro dla Ciebie wszystko i zawsze jest czarno białe, to miej te swoją ostateczną i jedynie słuszną wyrocznię...

Skoro najlepiej wiesz, jak być powinno to chyba najlepszym rozwiązaniem jest wytłumaczenie tego drukowanymi literami tamtej kobiecie, skoro przecież A. jest ojcem jej dziecka, to ma święte prawo z nim się widywać a ona nie ma z kolei prawa mu tego zabraniać. Każdy tu może mieć swoją teorię, ale chyba nie pozostaje nic innego, jak poczekać te parę miesięcy czy dłużej aż się to wszystko wyklaruje.

EDIT: zresztą nasze wypociny i tak tutaj mało dadzą a sami zainteresowani sobie to jakoś ogarną i poniosą konsekwencje, ale sądzę, że są tego świadomi..

Tyle ode mnie

pasławek naprawdę świetnie się czyta coś takiego
Fajnie jest widzieć, że jeszcze nie wszyscy na tym świecie widzą wszystko w czarno-białych barwach, nie doszukują się wszędzie drugiego czy tam dziesiątego dna i spiskowej teorii dziejów, złych intencji czy wiecznej chęci wbicia każdemu przez każdego noża w plecy..
Mało w życiu przeszedłem, przyznaję( może poza chorobą), ale widzę, jak bardzo osoby w bardzo zbliżonym wieku czy o podobny doświadczeniu mogą mieć zupełnie skrajnie odmienne podejście do życia. I to jest zupełnie zrozumiałe. Niezrozumiałe jest z kolei mierzenie wszystkiego i wszystkich jedną miarą..

Schematy i problemy się powtarzają, ale weźmy pod uwagę też to, że ludzie są przecież różni, tak czy siak. Nikt nie jest klonem drugiej osoby, żeby myśleć i działać dokładnie w ten sam sposób. Pewne sposoby myślenia są dla mnie strasznie irytujące, jak ocenianie kogoś po jednorazowym incydencie czy potknięciu, i to jeszcze z przeszłości.

Przekonanie, że ludzie nie mogą popełniać błędów czy móc się w życiu zagubić, jest zwykłą iluzją. Tak samo, jak zresztą pewność, że przeżycie związane z rozwodem i/zdradą nie odciska się na ludzkiej psychice i nie wywołuje żadnych emocji.

Hmm, pomyślmy zatem co można zrobić, będąc na miejscu takiego "marnotrawnego" ojca, jak Kolega A.

Wyjścia widzę 2(słownie DWA). Jeśli widzisz jakieś inne, to naprawdę z wielką chęcią się dowiem. Mówię to absolutnie bez sarkazmu, bo nic innego mi nie przychodzi do głowy..

    1. Kobieta wypina się na faceta, bo ten nie chce z nią być. Czy musi? Może i musi, ale byłby odważnym człowiekiem wiążąc się z kimś, kogo ledwo co zna. Ok, następnie stara się nawiązać porozumienie
       z jego matką, w celu uregulowania kontaktów z dzieckiem, drogą pokojową, bo wiadomo, że z sądami to się może sprawa przeciągnąć czy skomplikować. Gość podejmuje ileś tam prób, nie wiem 2 czy 3,
       po czym, kiedy to nie przynosi efektów decyduje się na drogę sądową.
   
    2. Od razu po tym, jak go kobieta kopnęła w zad i zaśmiała(zapewne) na propozycję widzeń ojca z dzieckiem - od razu chłop idzie do sądu. No mógł, tylko jak widać nie każdy od razu będzie wytaczać
       ciężkie działa..

Możliwym 3 wyjściem jest porwanie dziecka, ale z oczywistych względów nie miał pewnie zamiaru go stosować.

Jednego, czego nie rozumiem, to przypisywanie niemal całej ludzkiej populacji DOKŁADNIE tych samych i nie zmiennych  powodów i intencji postępowania, co napotkanym w życiu paru/parunastu osobom. Przyjmujesz do wiadomości opcję, że coś może się potoczyć inaczej, niż Ty to widzisz? Jaki właściwie konkretny cel miałby przynieść to wszystko, co składa się na próby nawiązania kontaktu ze swoim dzieckiem? Sądzisz, że za każdym razem to jest "teatrzyk" odgrywany dla czyjeś czystej i chorej przyjemności? Że niby to wszystko ma być starannie zaplanowane, ukartowane i rozgrywane według ściśle zaplanowanego scenariusza? Jeśli tak, to powinieneś zmienić branże i zacząć pisać powieści obyczajowo - kryminalne. Zarobiłbyś fortunę...Ludzie naprawdę mają chyba trochę oleju w głowie i dużo lepsze rzeczy do roboty.

Poza tym: facet się rozwiódł, tak zresztą jak i Ty. Czy wobec tego gość ma się nagle zamknąć w klasztorze i nie nawiązywać kontaktów z żadnymi kobietami? Kto mu broni sobie popukać? Do tego jeszcze chyba nie przyjmujesz do wiadomości, że jak coś się w życiu komuś tak totalnie spie***li, to nie od razu się wszystko tak pięknie układa od nowa czy tez człowiek nie zawsze idzie cały czas pewnie prosto raz obraną drogą i nie potknie się nawet ani razu..Też miałem swego czasu, jak chodziłem do liceum, w pewne wakacje, zaje**ste plany, przygotowania..A co z tego, skoro przeleżałem parę tygodni w szpitalu..

Anderstud nie moja wina, że spotkałeś na swojej drodze takie a nie inne kobiety i doświadczyłeś tego czego doświadczyłeś.  Dla mnie wcześniej temat patchworkowych rodzin i opieki nad wspólnymi dziećmi nie był znany bo ani sama nie mam dzieci ani nie byłam w takim związku. Ostatnio to się zmieniło z wiadomego powodu i jak zaczęłam się tym interesować, to okazało się, że w koło sporo par się rozwiodło i tylko 'pozornie' ich stosunki są poprawne. Oczernianie siebie nawzajem, granie dzieckiem, robinie na złość to wręcz norma. Te stosunki dopiero się normują w momencie, kiedy dzieci dorastają i mają dowolność w kontaktach.
Dlatego z jednaj strony podziwiam, że masz dobre stosunki ze swoimi ex żonami, szczególnie z tą pierwszą bo myślę, że baaardzo niewielu po czymś takim chciałoby kobietę widzieć na oczy. Ale Ty ogólnie masz na wszystko wywalone, także akurat to mnie nie dziwi. 
Nie chcę mówić o A. bo tu Cię ewidentnie fantazja ponosi ale wróćmy do szeroko opisanego wątku Becketta - kiedy ojciec dziecka przychodził częściej było źle bo za często (intruz w domu), przychodził rzadziej też źle bo dziecko go nie obchodzi. Cokolwiek by nie zrobił, Beckett go dyskredytował. A przecież lekarka z nim się dogadywała i zależało jej na tych kontaktach, co z kolei było nie po drodze dla Becketta. A co gdyby i matce dziecka nie było?
Ty też zdaje się na tych wszystkich ojców dzieci swoich ex patrzysz przez podobny pryzmat - chęci rywalizacji poprzez zdyskredytowanie. Zresztą pamiętam co pisałeś w tamtym wątku o nowym facecie ex. O ile się nie mylę to Ty jako pierwszy przytoczyłeś porównanie "kapitan-majtek".
Sam przecież przyznawałeś nie raz, że nie przepadałeś za synami ex albo, że Twoje dziecko którejś nie pasowało. Rozumiem, że na tej podstawie sądzisz, że ja chciałabym by to dziecko zniknęło bo jest tylko 'problemem'. Nie. Dziecko nie jest problemem, problematyczne są stosunki z jego matką. Czy Ci to tak trudno zrozumieć?
Ciesz się, że Twoja ex nie robi Ci problemów, ale pewnie dlatego, że to ona odeszła a Ty potulnie na to się zgodziłeś bez pretensji i żali, przynajmniej w praktyce bo gdzieś tam w środku wciąż Cię to gryzie. Podejrzewam jednak, że gdybyś to Ty odszedł/zdradził, to tak słodko by nie było.
Ciekawi mnie jeszcze jedna rzecz odnośnie Twojej pierwszej żony i jej dzieci. Jak piszesz one są już dorosłe, były już kiedy się rozstawaliście, a Ty ot tak zniknąłeś fizycznie z ich życia. Czyżby znów podwójne standardy? Co z tego, że są dorosłe? One przecież nadal uważają Cię za ojca. No chyba, że się nadal regularnie widujecie, uczestniczysz aktywnie w ich życiu i mogą zawsze na Ciebie liczyć. Tylko nie mów że odległość przeszkadza albo że są dorosłe i nie potrzebują ojca.

Ja akurat o brak kontaktów nie mam do niego żadnych pretensji i nie uważam, że dążenie do tego siłą czy przy użyciu służb byłoby dobrą drogą, szczególnie że to dziecko było jeszcze niemowlakiem.
Ktoś może mieć inne zdanie.

Ona robiła to z zemsty a nie dlatego bo obawiała się o bezpieczeństwo dziecka. On ma sms od niej, że nigdy dziecka nie zobaczy.
Może nie zrobił tego wcześniej bo najpierw sam chciał stanąć na nogi. Dla niego tez życie zawaliło. Poza tym miał nadzieję, że z matka w końcu uda dogadać.
Jego decyzja. Ja uważam, że w danej sytuacji słuszna. Tym bardziej, że on zdaje sobie sprawę, że ma szanse na max 2 widzenia w miesiącu, może nawet jedno więc wojna naprawdę tu nie ma racji bytu.

Nie miałam bezpośredniej styczności z takimi "sytuacjami" albo jak coś to "w przelocie" - nigdy nie zastanawiałam się nad tym tak bardzo. Dla mnie to taki zwykły ludzki odruch - poznać własne dziecko, być przy nim, a czasu było naprawdę sporo. Słyszałam o takich sytuacjach - wpadka, ojciec nieobecny, matka przecież musi to dziecko 9 miesięcy "nosić" a po urodzeniu nie odda go przecież do okna życia. Natomiast to, że ojciec w ogóle nie uczestniczy w życiu dziecka jest już "normalne". Matka znajduje nowego, żyją razem i wszytsko jest "ok". Dla mnie zawsze było to niezrozumiałe. Zarówno podejście biologicznego ojca jak i matki, że skoro jest "nowy tatuś" to po co martwić się tym biologicznym, przecież wszystko gra. Ja tego nie ogarniam.

Anderstud, mnie tam Twoje ex nie interesują, tylko śmieszą Twoje podwójne standardy. Już sam się motasz w tym co piszesz i zamiast odnosić do konkretnych kwestii w kółko piszesz to samo tylko trochę innymi słowami.
To już się robi nudne.

Temat Twoich byłych wypłynął w aspekcie tego jak spostrzegasz ich partnerow i przez pryzmat tego trochę partnera Roxann.
Zwłaszcza idealizujesz drugą żonę, a przecież były jakieś powody że wasze małżeństwo padło. I to ważne, tylko wytarły Ci się trochę z pamięci.To te powody które kazały Ci zostawić tamtą kanapę, a jej osobę popchnęły w ramiona innego, nieważne jaki on jest.widocznie dla niej odpowiedni.
Do przeszłości ciągną nas sentymenty, ale to niemądra droga szukanie czegoś na wzór tego co było. Bo jakby dobre było to by się nie zbylo..

I powiem tak: oprócz osób które tu trafiły bo posypało się im życie, są też takie, ktore opisują tu swoje związki, które uważają za udane. I mimo że w podobnym podejściu ja osobiście wiem że bym się nie odnalazła, myślę że inni tam się czują dobrze, są dopasowani.
Póki wszystko im gra, nie mam powodu tego podważać.

Nie rozumiem, co się tak przyczepiliście do anderstuda. Przecież on pisze, jak to wygląda z jego perspektywy. Sama w dużym stopniu podzielam jego postrzeganie, a nie jestem w żaden sposób zaangażowana w temat emocjonalnie, jak to sugerowane jest anderstudowi.
Może anderstud trochę idealizuje byłą żonę, ale za to Roxann ma tendencję do idealizowania obecnych związków. A przecież jak się spojrzy na jej obecnego kochanka, to widać cała jego mierność jako faceta. Facet mocno po 40tce zalicza jednorazowe numery bez zabezpieczenia jakby był nastolatkiem. Potem przez lata zapomina o swoim dziecku, tak samo zresztą jak zapomniał powiedzieć o tym swojej nowej kobiecie. Dla mnie to żenujące i trzeba być mocno zdesperowaną, żeby się kogoś takiego trzymać i jeszcze wzdychać ochy i achy. W sumie zupełnie tak samo jak w poprzednim wątku Roxann, gdzie ona rozpływała się nad swoim żonatym kochankiem w zachwytach, podczas gdy dla wszystkich było jasne i dawali temu wyraz, że facet jest po prostu obrzydliwy i używa jej do darmowego pukania jako odskoczni od małżeńskiej rutyny.
Żenada.

Co Ty Ela wiesz o moich intencjach? Oceny łatwo Ci przychodzą, ale nie często są one trafne, bo też i ja nie rozpisuję się na forum o swoim życiu w szczegółach, po to żeby chwilę później pisać, że to przecież wątek nie o mnie :-D, więc sobie daruj już oceny mojej osoby, póki nie będziesz miała materiału.

Cóż związek Roxann uważam za taki z braku laku. Fragment edytowany ze względu na złamanie regulaminu forum. Złośliwe przytyki pod adresem innej użytkowniczki. Raczej napisałam powyżej, że oceniam tego faceta słabo, podobnie jak anderstud. Zresztą na to, że tego faceta uważam za żałosnego, mają wpływ jeszcze inne opisywane tutaj przez nią zdarzenia, ale już sobie daruję.

Ale może wreszcie trafił swój na swego i będą żyć w szczęściu. Jestem tylko randomową dziewczyną z netu i mogę mieć swoją opinię i ją tutaj wyrazić, ale ona w żadnym wypadku nie musi być trafna.

Wow, nie sądziłam, że ktoś tu liczy moich partnerów i nawet sama musiałam się chwilę zastanowić bo szczerze powiedziawszy nie zwracam na to większej uwagi. Ale faktycznie masz rację, że w ciągu ostatnich 5-6 lat spotykałam się z 5 facetami, czy to mało czy dużo? Czy to czyni mnie lepszą czy gorszą? Bo nie rozumiem. Skoro tak Cię moja osoba irytuje, to przecież nikt nie każe Ci czytać moich postów.
Poza tym jak już chciałaś być złośliwa, to mogłaś inny punkt zaczepienia znaleźć, jak choćby taki, że jesteś młodsza i w Twoim targecie nie ma jeszcze facetów po tzw. przejściach. Ale uwierz mi, że KAŻDY facet powiedzmy 35+, nie mówiąc 45+ ma swoje za uszami, związki, rozwody, dzieci. Popatrz ile choćby naszemu anderstudowi się tego nazbierało, nie mówiąc o jego ostatnich portalowych podbojach które trzeba liczyć pewnie w dziesiątkach.
Także jak chcesz znaleźć faceta bez takich doświadczeń to spiesz się kochana, bo potem będzie coraz grzej nie tylko przez wiek ale też zawężony i przebrany target.

Anderstud sam pisał o tym, że na niemal każdym pierwszym spotkaniu kobiety mu ryczą w rękaw kiedy opowiada o swoich poprzednich związkach. Ach te złe kobiety i wśród nich on taki szlachetny, honorowy, męski. Jak mogły go tak potraktować?
Każda by go z chęcią przygarnęła. Gusta są różne, ale z tego co pisał jest wysoki, zapewne solidnej postury do tego błyskotliwy, z poczuciem humoru co nie da sobie w kaszę dmuchać. No ideał! No więc skoro jest tak dobrze to czemu jest tak źle? Ano dlatego co nawet Magdalena w ostatnim poście napisała, że jest fajny jako kumpel ale niekoniecznie partner.
Dlaczego?
Tu wielokrotnie o tym pisałyśmy i to wcale nie złośliwie, tylko z troski bo chyba tu każdy anderstuda mimo wszystko lubi ale on i tak wie lepiej. Cóż...

No nie do końca bo gdyby tak było to bym zaczęła i skończyła na pierwszym lepszym a nie szukała dalej "ideału". Ideału dla mnie dodam.
Także niech każdy dokonuje wyborów jakie mu pasują. Mi pasuje A., Tobie pewnie jego przeciwieństwo i wszyscy będą szczęśliwi
W drogę sobie na pewno nigdy nie wejdziemy, więc nie rozumiem skąd te złośliwości

Ela Myślę, że nikt nie jest tutaj na tyle słaby, żeby poprzez swoje specyficzne zdanie/porady wyrażać zazdrość z powodu faktu, że komuś innemu się życie dobrze układa. Moja czysto subiektywna opinia dotyczy raczej tego, że na podstawie wybiórczych wydarzeń z życia ludzi formuje się o nich opinię pasującą do rzeczywistości, jak pięść do nosa. Nawet nie chodzi tutaj już o kolegę A., ale samą Roxan Wiele razy na tym forum się spotykałem z tym zjawiskiem, ale w tym wątku aż to bije po oczach. Tak sobie myślę, że gdybym patrzył w podobny sposób na ludzi po przejściach i roztrząsał wiecznie ich błędy z przeszłości, to musiałbym odrzucać każdego, kto twardo nie spełnia moich sztywnych standardów i nie myśli dokładnie tak jak ja. To jest nic innego, jak uporczywe wpisywanie w swoje ramy całej populacji, gdzie niby każdy bez wyjątku jest zaprogramowany na jedyny słuszny wzór postępowania, przekonanie, że w pewnym wieku to już nic nie może zaburzyć idealnego życia czy może bardziej to, że niedopuszczalnym staje się odreagowywanie, choćby rozwodu czy zdrady jak również nieprzyjmowanie do wiadomości, że historia może( a le nie musi) potoczyć się innym rytmem, niż takim, jakim ja uważam za słuszny i prawdopodobny.

Tym bardziej, jeśli weźmie się pod uwagę okoliczności danego zdarzenia. Nikt z nas tutaj nie wie, jak wyglądało małżeństwo A. i jaka była jego żona. Na początek zresztą on sam został uznany chyba za ostatniego du*ka, bo facet przed 50-tką biorący rozwód musi mieć coś za uszami przecież.W jakimś sąsiednim wątku Autorka wspomina, ze za nic w świecie nie zwiąże się z rozwodnikiem. Pytana dlaczego, odpowiada: bo to rozwodnik, a oni zawsze mają coś na sumieniu, niezależnie oczywiście od przyczyny rozwodu i okoliczności.
Poza tym, czy wszyscy zgodnie mogą stwierdzić, że każdy tak samo reaguje na przykre czy dołujące wydarzenia w życiu? Facetowi przed 50 stką po rozwodzie zarzuca się że używał życia..A co komu do tego? Może miał powód i chciał w ten sposób sobie odrobić jakiś tam stracony czas..Zaliczył solidny upadek, popełnił błąd, ale czy ma kuźwa przez całe życie za to pokutować? Ma się biczować codziennie za to, ze nie związał się z kobietą do której nic nie czuł? Zadziwia mnie jak jedno wydarzenie z przeszłości potrafi naznaczyć człowieka tak, że obcy ludzie z netu, nie znając go, uznają go za żałosnego, bezdusznego egoistę, którego jedynym celem jest bałamucenie kolejnych panienek i udawanie troskliwego tatusia czy partnera.

EDIT: co do wymienionych dzolero, to akurat z tymi panami byłby problem. Cenię ich osobiście za sukcesy zawodowe i musieliby naprawdę mocno nabroić, żeby zmazać z siebie łatkę "perfekcyjnego" Mowa o Rutkowskim i Michalczewskim. Siłą rzeczy zawsze interesuje mnie u takich ludzi raczej życie zawodowe niż prywatne, dlatego na to drugie nie zwracam uwagi. A media chętniej opowiadają o cieniach niż blaskach życia gwiazd.

Myślę, że każda kobieta świadomie lub podświadomie szuka faceta przy którym poczuje się kobieco. Inna rzecz, że tę męskość każda inaczej może definiować czy postrzegać. Dla jednej osoby męscy są faceci z dziarami lecący łaciną, dla innej z kasą i/czy sławą dla jeszcze innej mający wymagający zawód czy takie cechy jak opiekuńczość czy rodzinność.
W kontekście choćby A., odróżnia mnie od Anderstuda przede wszystkim to, że ja nie oceniam ludzi, sytuacji na zasadzie, że coś jest albo czarne albo białe. Paradoksalnie to co mnie rozczuliło w A., to były jego relacje z córką. Jak to się ma do tego syna? Kiedy on jest prawdziwy, a kiedy gra? Przecież sądząc po jakimś jednym wydarzeniu z życia i Anderstuda można od razu zaszufladkować jako agresywnego boksera. Może u niego też te super kontakty z synem to tylko taka przykrywka?
Bez poznania bliżej osoby łatwo popełnić błąd. Inna rzecz, że niektórzy świetnie się potrafią kryć nawet latami.