Dziwne zachowanie Ex po rozstaniu - Netkobiety.pl

Bardzo nieśmiałe dobry wieczór.  Czuję się jak intruz, ale chcę powiedzieć tylko, że Anderstud to niezwykły mężczyzna.Romantyczny, w najlepszym tego słowa znaczeniu. On nie potrzebuje adwokata i ja nie w tej roli. Po prostu cenię takich ludzi.

Tak, jestem człowiekiem  płci żeńskiej. Widzę w nim głównie zalety i męski, trochę szorstki romantyzm. W czynach, nie słowach.

Zmieniam zdanie Ander "rwij" variolę Dominkia jest zajęta z resztą

Jak on ma mieć spokój, czas na medytację kontemplację ,refleksje,weryfikacje przekonań oczekiwań, przepracowanie tego i owego .
No nie da się 

Szkoda tylko że Anderstuda ciągnie do takich ostrzejszych babek;)

Aż tak daleko bym się nie zapędzał. On chyba raczej nie z takich...

Gdzie się wylało, bo chyba coś przeoczyłem... Jedyne co się tutaj wylało, to żółć i łzy rozpaczy, że pomimo chęci szczerych
szambo nadal jest szambem i nie chce być perfumerią. Moja ulubienica Roxann jako główna specjalistka od szemranych relacji,
opierających się głównie na wzajemnej fascynacji seksem plus drobne upominki, wyjazdy, fajne spędzanie czasu na randkach,
próbuje uchodzić za profesora nauk w dziedzinie wieloletnich związków i małżeństw oraz budowania więzi między partnerami,
a kiedy w tych swoich mądrościach już potyka się o własne nogi, na pomoc zjawia się druga atrakcja wieczoru ze swoim "Dokładnie!"
która jeszcze więcej ma do powiedzenia na temat budowania więzi między partnerami, opierając całą swoją wiedzę w tym temacie
na młodzieńczych zauroczeniach i przelotnych miłostkach, gdzie nawiązała takie głębokie więzi, że moje jakieś tam żony to przy nich żart.

No i teraz dochodzimy do kulminacyjnego momentu czyli wywnętrzania się z pełnym przejęciem jednej i drugiej nad moimi związkami,
moimi relacjami z moimi żonami i więziami jakie z nimi zbudowałem podczas w sumie ponad 20 lat wspólnego życia i mieszkania razem.
Jedna już podsumowała połowę mojego życia nazywając mnie frajerem. Druga jeszcze chyba się zastanawia jakiego określenia użyć.
To ma być to wiadro pomyj? To nawet nie jest wiaderko z piaskownicy.

P.S.
Skoro całe moje dotychczasowe dorosłe życie można zamknąć w jednym słowie "frajer" to jak nazwać kogoś, kto pomimo miesięcy wałkowania
w kółko tego samego na wszystkie strony, nadal nie potrafi zrozumieć, dlaczego ten głupi i uparty osioł anderstud nie chcę dalej być tym frajerem...

Ciekawe po co Ty się zarejestrowałaś, bo jakoś sobie nie przypominam ani jednego twojego wpisu w tym temacie...

Bo tak jest...argumentow brak, agresywne teksty nie robią wrażenia to chociaż w ten sposób próbuje się bielic

Oj Andersud, może meliska? Albo spacer?
Ja nad Wisłę, Ty nad morze... wrzucę Ci liścik w butelce, może dopłynie

Dokładnie.

Niektórzy w tym kraju normalnie pracują. Możesz mi wysłać sernik, tylko bez rodzynek i żadnego innego badziewia. Zwykły sernik normalny.

Przybędę na ratunek jak kawaleria ,gdzieś tam w piwnicy mam białą zbroję, może już tak nie lśni ale zawsze to coś

W nagrodę sernik dostaniesz
Sorry Andersud ale wybawca ma pierwszeństwo. No chyba, że jako dobry kolega się z Tobą podzieli.
Ja swoją część też odstąpię, wadmo linia itd.

Jakby to był piernik, to i ja bym się skusił

EDIT: Za dużo coś tych "przypadków", zostawionych rzeczy itp. Ale widzę, że nowe okazje same się trafiają..

Nie wiedzialam że ptactwo wodne wyzdychalo, i można sobie Wisłą serniki wiedeńskie spławiać.

Póki jest większe prawdopodobieństwo, że nad Wisłą spotkam paslawka, możesz być spokojny
Poza tym tych ptaszkow byłoby mi szkoda. Zanim by ten sernik do Ciebie dopłynął, pewnie wszystkie rodzynki by zeżarły.
Swoją drogą nie wiadomo jak te pigułki gwałtu by na nie zadziałały

Nie wiem, czy taki sernik jest najlepszym rozwiązaniem dla tego całego pływającego drobiu z całym uznaniem dla kunsztu kulinarnego Rox lepiej im sypnąć owies, pęczak albo gotowanego, niesolonego ziemniaczka Natomiast kaczki( stety czy niestety) nie potrzebują pigułek gwałtu, bo zdarza im się to dość często, tak samym z siebie bez wspomagaczy - to tak w ramach naukowej ciekawostki

Tak naprawdę na forum można dużo wypisywać, ale czy ktoś nam odpowiada czy nie, to dopiero da radę ocenić przy bezpośrednim kontakcie. Niezależnie od opinii wydawanej o kimś tutaj, to jak go odbierzemy w realu to już zupełnie inna sprawa.

To by było ciekawe
Tym bardziej, że zdaje się wszystkie te 3 osoby są bardzo różne ale nakreślenia rysopisu nie podejmuję się.
Może same zainteresowane by pomogły?

Mnie z kolei powalił romantyzm Anderstuda
Podejrzewam, że tu mogło te stokrotki chodzić.. wiesz, prawie jak w Nocach i dniach

W "Nocach i dniach" to jeszcze Tolibowski musiał do wody wejść, zatem jeszcze nie ten etap poświęcenia ..:)

No, to następna runda starcia się właśnie zaczęła

Nie chcąc się już zbyt wciskać między walczących, ale tak nieśmiało zaproponować można, żeby każda z walczących stron szukała swojego szczęścia wg swoich zasad? Poza Rox, która już chyba znalazła
To będzie przynajmniej 1:1

A czyja ma się liczyć? Innych?
To niech ci inni układają sobie życie po swojemu z innymi innymi, dla których czyjaś wizja jest ważniejsza od ich własnej,
a ja w tych klapkach jak osioł będę sobie podążał za moją i wszyscy będą zadowoleni. Dajmy na to taka Roxann myślę, a nawet jestem przekonany,
że bez mrugnięcia okiem zgodzi się żyć według czyjegoś myślenia i priorytetów, bez liczenia się ze swoją wizją jak ona by chciała, żeby to było.
Albo wiesz co, najlepiej zapytajmy Roxann co na ten temat sądzi... zresztą co będziemy się ograniczać do jednej Roxann, zapytajmy wszystkich
czym się kierują rozpatrując kandydaturę tej czy tego na ewentualnego partnera lub w ogóle pomysł na wejście w związek z kimkolwiek.

To doczytaj te wszystkie wątki do końca i napisz jeszcze ile razy się pomyliłem. Zastanawiające?

Chyba dla niektórych związki okazałyby się zbyt proste, gdyby opierały się tylko na wizji jednej strony. W sumie to byłoby fajne: poznajesz kogoś, przedstawiasz mu swoje warunki a on się od razu na to godzi Chyba już dawno byłbym żonaty A tu masz: zderzasz się z kimś, kto ma nawet nieco odmienne i już się problem pojawia..
Ale warto wiedzieć przynajmniej co jest dla nas ważne. A nuż się trafi na tą swoją połówkę, myślącą podobnie..

Oby, oby.
Skoro już tak pompatycznie to pytanie też czym ta miłość jest

To znaczy kochać, a miłość...

Próba zrozumienie drugiej osoby, wczucia się w jej sytuację, spojrzenie na problem, związek z jej perspektywy,
zajmuje mi średnio 2-3 tygodnie, maksymalnie do miesiąca w miarę regularnych spotkań i wszystko co trzeba ja już wiem.
I nie, samo to nie jest stratą czasu. Wręcz przeciwnie, to jest właśnie oszczędność czasu.
Stratą czasu jest pozostawanie w relacji, która z góry wiadomo jak będzie wyglądać.
Stratą czasu, energii oraz środków, bezpowrotnie marnowanych na to, by połechtać czyjeś ego i uzupełnić czyjeś deficyty.

Chęć bycia z kimś w poważnym związku po prostu bo miłość (tak, istnieją takie) a chęć posiadania kogoś do wykonywania czynności
takich jak seks, rozrywka, przysługi, dowartościowanie, leczenie kompleksów, imponowanie innym, podniesienie statusu itp.
to są całkiem odrębne kwestie i kompletnie różne podejścia, które cały czas tutaj mylimy i mieszamy już tylko na zmęczenie materiału,
bo chyba nikt z zebranych nie ma najmniejszych wątpliwości, by ktokolwiek był w stanie przekonać kogokolwiek, że jego jest lepsze.
Może po prostu uszanujmy, że jeden woli córkę, drugi teściową, a jeszcze inny jak mu nogi śmierdzą i ja tam mogę być obojętnie którym.

Nie chce Ci się czytać, jednak zadziwiająco dużo o nich wiesz...
Znowu coś wymyślasz i konfabulujesz czy po prostu nie przyznasz mi racji dla zasady - nie bo nie - jak to jest?
Zdradzę Ci pewien sekret i powiem jak to jest Wbrew temu co piszą średniowieczni poeci oraz współczesne forumowe wróżki bajuszki,
schemat mechanizmu działania relacji damsko męskich w niczym nie przypomina budowy międzygalaktycznego promu kosmicznego,
a co najwyżej drewnianą tratwę dryfującą na fali w zależności od tego z której strony wiatr zawieje i cały pic polega na tym,
że wystarczy określić siłę i kierunek wiatru, a wtedy z niemal chirurgiczną precyzją można wyznaczyć czas i miejsce przybicia do brzegu.

My tym czasem zajmujemy się tutaj rozbijaniem na atomy zagadnienia czy do konstrukcji naszej tratwy lepiej użyć złotej nici z baśni 1001 nocy
czy może wystarczy zwykła sznurówka z roboczego buta, a już mało kogo interesuje choćby to, że tratwa jest za mała dla dwóch osób,
przecież wystarczy że jedna się zmieści wygodnie, a ta druga może płynąć wpław obok, no już bez przesady że to jakiś heroiczny wyczyn...

A pewnie że drewnianą tratwę, tam gość spokojnie długim kijem szuka dna i gdzieś płyną.:) A Ty rzucasz się po trawie  aż ją zatapiasz.I to wszystko zanim baba zdąży za kij chwycić.

Hmm piszesz, że aby kogoś poznać, potrzeba 2-3 tygodni i w tym czasie już wiesz czy ktoś jest z Tobą z "miłości" czy potrzebuje Cię tylko do wykonywania jakichś czynności. Ty tak serio?
Mam wrażenie, że Ty już na pierwszym spotkaniu chciałbyś wiedzieć czy to miłość, ale niestety nie ma tak łatwo bo aby uczucie się pojawiło trzeba najpierw się na drugą osobę otworzyć, zaufać - poczuć bezpiecznie - czyli to co jest dla Ciebie nic nieznaczącą fanaberią.
Myślisz, ze fochami, parskami, karaniem ciszą oraz tym swoim triumfalnym "nie ma nic za darmo" stwarzasz ku temu odpowiednią atmosferę?
Przez te pierwsze 2-3 tyg. ludzie się dopiero 'obwąchują', obserwują zachowania, oceniają. Nie ma szans byś kogoś poznał widząc go kilka razy po kilka godzin. Zresztą Ty nie chcesz poznać, rozmowy Cię nie interesują, Ty od razu zaczynasz jakąś dziwną walkę o pozycję.
By otworzyć serce potrzebna jest pewność, że warto - każdy z nas miał je złamane zapewne nie raz i wolałby już przez to nie przechodzić. Stąd ta ostrożność.
Dlatego jeśli chcesz by ktoś był z Tobą 'z miłości' po 2 tyg. znajomości, to od razu mówię, że jest to mission impossible, tym bardziej przy Twoim zachowaniu. Nie wiem, może Ty i jesteś dobrym człowiekiem, romantycznym, honorowym... ale Twój sposób bycia, prowadzenia rozmów, wskazuje na coś zupełnie innego. Możliwe, że mylnie.

PS. Mam przekonanie graniczące z pewnością, że gdyby tu Parczka opisała 'randki' z Tobą, to byś jej odpowiedział - zostaw go! Facet zachowuje się jak rozkapryszona, zakompleksiona baba, nic z tego nie będzie.

EDIT: poza tym wcale prawdą nie jest, że ona zrobiła dla Ciebie NIC. Przecież pisałeś, że zabrała Cię na koncert. Oczywiście zaraz powiesz, że to się nie liczy bo bilety dostała itd... i ma się nijak do tego co Ty jej zrobiłeś - wieczór gier i kwiatki.
Zapewne ona dużo więcej zrobiła, tylko Ty i tak to (z)deprecjonujesz by wyszło na Twoje.

Paslawku, chyba każdy z nas po jakichś doświadczeniach ma poczucie krzywdy czy niesprawiedliwości. Ja też poniekąd rozumiem intencje Anderstuda, ale jak piszesz nie tędy droga. Sama po epizodzie z preziem miałam wręcz obsesję, że facet coś ukrywa, że prowadzi podwójne życie itd. I też najchętniej na pierwszym spotkaniu bym to zweryfikowała by nie angażować się niepotrzebnie i nie wyjść na … wiadomo. Każdy z nas jest przeczulony na innym punkcie. Ale albo starasz się nie wpadać w paranoje i dajesz szansę sobie i innej osobie na spokojnie... albo siedzisz na tej swojej kanapie i narzekasz na całą populację płci przeciwnej.

O tym właśnie mówimy, nie tylko ja i Gracjana (te bez doświadczenia w małżeństwach ) ale nawet Ty to zauważasz.

Wydaje mi się, że tak naprawdę nikt, świadomie lub nie, nie chce od razu pokazywać swojego prawdziwego "ja" bo każdy z nas ma jakieś nazwijmy to "słabe punkty" - jeden byt miękkie serce (naiwność/frajerstwo), drugi nałogi, trzeci (przebyte) choroby, czwarty problemy z prawem, piąty nieślubne dziecko itd., itd. Nie mówiąc o innych, mniejszych 'wadach'.
A im człowiek starszy, tym więcej się tego zbiera.
O tym była dyskusja w moim wątku dotyczącym A. i jego dziecka - kiedy powinno się o takich rzeczach informować, czy na pierwszym, drugim spotkaniu czy dopiero po jakimś czasie, kiedy nabieramy pewności, że chcemy daną osobę bliżej poznać i  rozwinąć znajomość.
Ja szczerze nie wyobrażam sobie takiego "otwarcia się" na pierwszych spotkaniach bo są to sprawy często bardzo intymne i nie wystarczy o czymś powiedzieć czy też zakomunikować bo zazwyczaj za tym idzie długa, głęboka rozmowa, która dla lepszego obrazu/zrozumienia wymaga poruszenie innych, pobocznych wątków itd. Taka rozmowa jest zasadna i możliwa tylko z osobą, którą na tyle znamy, której ufamy, że czujemy przy niej komfortowo. Chyba nikt nie chce sytuacji w której zdobywa na szczere wyznanie, druga osoba reaguje parskiem i ostentacyjnie wychodzi nie dając nawet dokończyć. Trudno powiedzieć jaki czas jest tu najlepszy.
A. czekał kilka msc., to długu, pewnie za długo ale nie wykluczone, że gdyby mi o tym powiedział wcześniej od razu bym go skreśliła nie dając nawet szansy na 'obronę'/poznanie. Tak jak to było choćby z sąsiadem.