Dziwne zachowanie Ex po rozstaniu - Netkobiety.pl

A co Twoim zdaniem miałoby być gdybyś pociągnął temat? Serio pytam.
Dla mnie Twój tok myślenia to jakaś abstrakcja. Nie uważasz, że jesteś trochę przewrażliwiony?

W tym przypadku raczej  wziąć odwet niż pokazać wyższość. Takie rzeczy się czuje bo niemal wiszą w powietrzu.

Być może.
Ja z kolei odnoszę wrażenie, że on to taka trochę tykająca bomba i wręcz tylko czeka na okazję by wybuchnąć. A obrywa się być może bogu ducha winnym kobietom.
Czytając te jego historie przypomniała mi się sytuacja, kiedy przełożony wydarł się na podwładnego tak, że w pokojach obok wszyscy słyszeli. Po tej sytuacji ktoś pyta tego szefa za co, co się stało. Na co ten: a nic takiego wykurzył mnie  'Ixisiński' i musiałem na kimś wyżyć i akurat trafiło na tą osobę.

No to teraz powiedzmy, że jest już jasne skąd u Ciebie takie podejście.
Ale z drugiej strony, gdyby nie ciąża, też byście się rozstali a jej zachowanie zakwalifikowałbyś pewnie jako foch bo wystarczyło, że nie spełniłeś jej zachcianki i od razu "nara".
Także jak dla mnie to się nie liczy.
Zależy też jaki staż mieliście zanim to się stało, ale sorry gdyby mi ktoś tak wypalił na początku znajomości, kiedy tak naprawdę osoby nie znam, to pomyślałabym, że to jakiś desperat.

EDIT: Nie twierdzę, że to typ Karyny, ale jej podejście do związków raczej nie odbiega zbyt od tego nie ważne jaki byle by był.

Ja to się wręcz dziwię, że mu wtedy nie zapaliła się czerwona lampka, szczególnie, że z pierwszą żona miał takie a nie inne doświadczenia. Ja tu absolutnie nie chcę tworzyć jakiejś teorii spiskowej, ale ta desperacja, albo się decydujesz albo nie, bo "nie mam czasu", a potem nagle ciąża... hmm

Najprostsza rzecz to odrzucić swoje schematy i doświadczenia, skoro prowadzą nas na manowce.
Np wtedy w scenie balkonowej zamiast stać kilkanaście metrów dalej było podejść i zapytać czy cieszy się że przyszedłeś, czy chce żebyś został?
Kto pyta nie błądzi Anderstud.

To jest konkret.
Tylko ile jeszcze jest w Tobie żalu do niej i do siebie samego po odejściu rozstaniu,jak bardzo lgniesz do drugiej żony znaczy tęsknisz,wspominasz za tamtym życiem i nie mów mi że masz totalnie wywalone i nic Cię nie rusza i wszystko przerobiłeś, załatwiłeś bo zaprzeczysz sobie w tym momencie.Coś tam jeszcze jest mnie to z 6 lat zajęło dojście do równowagi po odejściu jednej takiej ,ale to ja tam sp....m    na całej linii .
Ile trwa taki żal po stracie nawet jak odszedłeś wk..ny w gniewie? Rok,dwa to mało tym bardziej że macie syna.

Czy druga żona Piotra była desperatką ,nawet jeżeli to w niewielkim stopniu i nie robiła z tego ukrytej kwestia przed anderstudem.
To że są konkretne babki niespecjalnie zainteresowane tęczami,jednorożcami, pseudo romantycznym sentymentalnym bełkotem rodem z filmów,Tv i kieszonkowych arcydzieł literatury, to akurat nic dziwnego bo moja zona jest taka.Najpierw się trochę zdziwiłem,robiąc z siebie durnia a potem poczułem ulgę

Mnie ta scena balkonowa u Praczki to przypomina ćwiczenia z granatem gdzie wyrywa się zawleczkę i nią rzuca a granat dalej trzyma w ręku i jest o k...a s....m .

Dlaczego zakładam?
Bo w przeciwieństwie do teoretyków gawędziarzy oraz samych zainteresowanych, którym się wydaje, że są sprytni niezwykle oraz przebiegli nad wyraz,
niemal całe dorosłe życie poświęciłem nauce o związkach i mógłbym co najmniej kilka grubych książek napisać o tym jak tego typu relacje przebiegają,
po czym można je w trzech krokach rozpoznać i jak się przed nimi bronić, żeby nie wpędzać się w lata zabieganiem o kolejne wstydliwe i nieśmiałe.
Daleko nie szukając takim podręcznikowym przykładem jest moja serdeczna przyjaciółka Roxann oraz jej przeszłość jak teraźniejszość związkowa.
To klasyczna wręcz (i bardzo dobra tak swoją drogą) rozgrywająca, dla której nie ma żadnego "na stałe" ani tym bardziej "naprawdę".
Jest tu i teraz okraszone grą słówek i pozorów, które nie mają żadnej większej wartości ani znaczenia, wszystko skończy się w jednej chwili,
gdy tylko boski Apollo ogłosi radosną nowinę, że zabiera dzieciaka do siebie na wychowanie. Co prawda nie mam za wiele, ale jestem skłonny
postawić wszystko i dorzucę jeszcze taczkę kasztanów, że Roxann 3 sekund nie będzie się zastanawiać nad zakończeniem tej znajomości.

Bardzo możliwe, że to się zmieni, kiedy blask jej urody przeminie, kółeczko adoratorów się skurczy i nagle nie będzie już w kim za bardzo przebierać,
jednak do tego czasu nie sądzę, żeby to nastawienie uległo zmianie ot tak samo z siebie, a już na pewno sprawcą nastąpienia takiej przemiany
nie będzie ten koleś z którym tam się teraz buja, bo akurat na niego wlazła na cepeenie i coś tam kliknęło. Ten to jest tylko taki tam czasoumilacz,
taki drugi Prezio, fajna zabawa, mnóstwo atrakcji, super seks w bonusie, ale tam w głębi czaszki między uszami cały czas świeci neon z napisem,
że to nie jest to, nie na stałe i nie naprawdę. Owszem, Apollo może imponować zagraniami w stylu "a, przechodziłem obok, to kupiłem nam mieszkanie"
ale po pierwsze tylko on wie po co tak naprawdę je kupił, a po drugie w końcu kiedyś się wystrzela z pomysłów na zrobienie Roxann niespodzianki.
Co się wtedy stanie wszyscy dobrze wiemy. I takie coś, wikłanie się w takie układy czy trwanie, mnie przynajmniej, kompletnie nie interesuje.

Wbrew temu co się może niektórym wydawać, rozpoznanie i ocena sytuacji nie zajmuje zbyt dużo czasu, o ile się wie na co zwracać uwagę

Desperacja i niedesperacka jest wyborem myślenia o sobie przecież, a jak myślisz o sobie tak się czujesz,to  co przeważa czemu się poddajesz bo łatwiej, jest istotne tym się człowiek będzie kierował,grunt to sobie nie opowiadać bajek i nie ukrywać swojej drugiej strony w myśleniu przed sobą.
Jak się widzi w sobie  że ma się wybór co chwilę , to już nieźle najgorzej jak się nie widzi tych wyborów, wtedy pozostaje obarczać winą i usprawiedliwiać wszystko to co dzieje w życiu, złym losem ,pechem do bab ,facetów przeznaczeniem,trudnym dzieciństwem, niedobrym światem itp.

O ile odchodzenie ode mnie różnych takich już mnie grzeje i spływa jak po kaczce, o tyle faktycznie za tamtym życiem tęsknię cały czas.
Nie pamiętam czy pisałem to tutaj na forum czy którejś kolejnej tam z listy, ale jednym z moich marzeń, poza rejsem wycieczkowym statkiem do USA
jest właśnie odzyskanie tamtego życia i jeśli mam się z kimś związać, to tylko z taką, która od razu rokuje, a nie tam jakieś ciuciubabki "chodzenie"
i okresy przejściowe, bo może to za szybko, a może to za wcześnie, a może jeszcze musimy poczekać, bo ja bym chciała mieć pewność...

Tylko zauważ(cie), że to, że ktoś nie chce się rzucać na oślep we "wspólne życie", w którym byle był seks, mieszkanie razem, obiad na stole, wyprane szmaty i od pierwszej chwili wszystko nazwane, określone i podział ról przeprowadzony, i przede wszystkim, by w ogóle KTOŚ BYŁ -  może wynikać z czegoś innego niż podejście rodem z romantycznych filmów czy tanich literackich "arcydzieł" wątpliwej jakości.

Po prostu:
- nie wszystkim to wystarczy - niektórzy nie chcą żyć z obcym właściwie człowiekiem, potrzebują też jednak głębszej więzi na poziomie psychicznym, jakiegoś podobieństwa, porozumienia i bliskości; miłość to wielkie słowo i osobiście jestem ostrożna w używaniu go
- żeby wiedzieć, czy to jest, trzeba drugiego człowieka poznać, spędzić z nim sporo czasu, dać przestrzeń jemu i sobie,  a nie podejmować decyzje pod wpływem impulsu (kręci mnie, no to siup - nic więcej nie trzeba.. zgadza się spełniać moje wymagania odnośnie owego wspólnego życia.. no to załatwione, nieważne, kim tak naprawdę jest). Albo, co gorsza, pod wpływem desperacji.

I jak najbardziej, są mężczyźni, którzy kobietę gotową od razu na wszystko klasyfikują po prostu jako pewniaka, który zawsze będzie i można po niego w dowolnej chwili sięgnąć, więc nie trzeba się angażować, a oni w tym czasie mają pole do rozglądania się dalej, za być może lepszą, i... "ceniącą się", wedle pewnych standardów.
Mówcie co chcecie, ale dla wielu facetów to, że znajomość nie wymaga podejmowania żadnego wysiłku, jest jasnym sygnałem, że ta kobieta jest mało warta. I wcale nie mam na myśli starań w postaci przynoszenia kwiatków, kupowania prezentów, przygotowywania kolacyjek przy świecach i podobnych bzdur, albo jakiegoś białorycerstwa i zdobywania księżniczki. Jest wiele sposobów na pokazanie komuś, że jest ważny, że interesujemy się jego światem, że zależy nam, żeby był w naszym życiu.

Sama mam tak, że kiedy widzę, że nie jestem ważna, to znikam, i jeszcze nigdy tego nie żałowałam.

Nie mam też problemu z okazywaniem tego, że on jest ważny dla mnie, ani glupich pytań, co zrobić, żeby o tym wiedział.

To jest oczywiste dla ludzi, którzy są w trybie interpersonalnym, a nie tylko w swojej głowie.

To zupełnie inne małżeństwo niż moje Roxann o ile naprawdę wiesz co oni na co dzień czują i jaką mają więź .
Moja żona wyszła z domu jak miła 19 lat zaraz po maturze przeprowadziła się do Warszawy z chłopakiem jednocześnie matkowała po śmierci mamy , młodszej siostrze która właśnie wkroczyła w licealny świat .
Chłopaka życie w Warszawie nie satysfakcjonowało i w pewnym sensie przerosło no i mał skłonności do przemocy, agresji potem
maiła romans z żonatym po którym wylądowała na psychoterapii z depresją .
Jak się zetknęliśmy to już parę lat była w zaawansowanym procesie zdrowienia. a desperacja to jedna chyba z ostatnich rzeczy którymi mogłaby się kierować w decyzji związania się z takim ancymonem "tykającą bombą" jak ja .
Ze mną było bardzo podobnie.Zanim się spotkaliśmy przez przypadek ponad dwa lata byłem sam i całkiem dobrze mi z tym było.
Byłem jednak na etapie nie zmuszania się do bycia w związku .ale też na etapie nie unikania i nie zabraniania go sobie.

Niepodobna
Zgadzam się i my - kobiety chyba wszytskie tu to rozumiemy tylko Anderstud nadal jest oporny na tę wiedzę. Jemu się wydaje, że chodzi o jakieś kwiatki (które sam w pocie czoła zrywa), a na nas wcale to wrażenia nie robi, bardziej chodzi o rzeczy, ktore wymienilas.

No właśnie Ty zbierasz dobrze grające kolumny głośnikowe, a ja dziwnym trafem nie Roxann Ty zbierasz? Więc chyba oceniasz przez pryzmat siebie Jak coś działa to ja nie zmieniam

"syf zawsze ten sam, tylko ryje się zmieniają" ale z tym akurat trochę się zgodzę przerażające xD U mnie to nawet i te "ryje" podobne xD

Tutaj jest problem. Niby wydaje się to takie oczywiste, i zasadniczo się z tym zgodzę Tylko z drugiej strony jestem w stanie Kolegę zrozumieć, że może mieć zwyczajnie dość tych wszystkich działań, składających się na pierwszy etap tworzenia relacji. Z jakich powodów? Chyba tylko on wie sam, ale można się domyślać. Sam fakt, że docenia kobiety które są właśnie konkretne,zdecydowane,  nie grają ani nie próbują faceta ustawiać w żaden sposób ani go zmieniać - bardzo dobrze, wręcz fantastycznie, bo przecież nie o to w życiu chodzi, żeby grać jakieś komedie przed drugą osobą. Każdy facet zapewne się przejechał na tym, że mimo swoich najszczerszych chęci w poznawaniu i odkrywaniu kobiety i tak dostał kopa w tyłek Kolega pewnie w życiu zbyt często miał z tym do czynienia, albo po prostu jest na to wyczulony, dlatego irytują go takie rzeczy i coś mu od razu nie pasuje, to odpuszcza. Swoją drogą, mówicie Panie o poznawaniu; jeśli Wy tak perfekcyjnie potraficie prześwietlić faceta i od razu dostrzec w nim coś, co Wam nie odpowiada, to czy facet nie jest w stanie postąpić dokładnie tak samo? Tyle razy tutaj na forum czytam właśnie na temat wykrywania niepasujących Wam męskich przywar: "to się czuje", potrafimy to wyczuć", to widać od razu" itd. Zakładając czysto hipotetycznie, że Pani Praczka jest wyrafinowaną aktorką, która lubi sobie ustawiać i tresować kolejnych partnerów, to czy my również nie możemy tak szybko tego dostrzec? Może właśnie Kolega coś w niej widzi, co mu niej nie pasuje i dlatego reaguje w opisany sposób?

ps. Co jest złego w spacerach po lesie? szczególnie po górach?

Oboje pokazali twarze i że są siebie warci, on dla własnych korzyści zatajając bombelka, ona dla własnych korzyści udając że się z tym pogodziła.
Wszystko jest fajnie i szafa gra, dopóki istnienie dzieciaka nie koliduje z planami na weekend i w żaden sposób nie wpływa na ich relację,
gdyby matka mieszkała bliżej, zadbała o regularne kontakty ojca z dzieckiem i jeszcze ciągnęła od niego jakąś kasę na pieluchy dla małego...
Ale możemy podorabiać do tego wzniosłą i wzruszającą martyrologię, tylko że to cały czas będzie perfumowanie nieprzyjemnego smrodu,
który prędzej czy później wybije i wszyscy wiemy, a już na pewno Roxann zdaje sobie z tego sprawę, że to jest tylko kwestia czasu.

Pytanie w co gra Russel Crowe. Czy traktuje znajomość z Roxann na zasadzie przelotnego romansu i nie przejmuje się przyszłością
czy naprawdę liczy na to, że dużo młodsza zdrowa dupa, nieobciążona balastem przy nim zostanie, gdy temat dzieciaka powróci.
Mam co do tego poważne wątpliwości i będę miło zaskoczony, jeśli ta historia zakończy się inaczej. 

Czy ja bym odpalił wrotki? W jakiej sytuacji? Gdyby mi dziewczyna nagle oświadczyła, że jest w ciąży z innym? Nie wiem. Myślę że tak.
Jednak bycie z dziewczyną w ciąży już z czysto technicznego punktu widzenia różni się znacząco od bycia z gościem,
który posiał dzieciaka gdzieś tam w świecie i nie ma z nim nawet kontaktu. Poza tym dochodzi tu element szukania jelenia z kasą,
który jako jeden z aspektów tego typu znajomości, być może jedyny, na pewno brałbym pod uwagę rozważając taką opcję.

Gdyby mi powiedziała, że kiedyś urodziła i ma gdzieś tam? Oczywiście że nie. Nawet gdyby to dziecko przywiozła, to też nie.
Nie licząc Praczki, wszystkie moje znajomości od pierwszego mojego rozwodu 16 lat temu, to były matki z dzieckiem lub dziećmi.
Teraz zrobię tu miejsce na komentarz, że specjalnie takie wybieram, bo to najłatwiejsza zdobycz (serio? znam jeszcze łatwiejsze)
..........................................................................................................................................................................................................
..........................................................................................................................................................................................................
..........................................................................................................................................................................................................
i kontynuując myśl, dla mnie dzieci partnerki nie stanowią ani wyzwania, ani problemu, ani nie dyskwalifikują przy wyborze,
a to że potem różnie nam się układa (tym dzieciom i mnie) to jest już temat rzeka na zupełnie inną opowieść.

Ok, to może inaczej, czego oczekiwałbyś po znajomości z dajmy na to Praczką, gdyby się okazało, że jest Tobą zainteresowana, jest chemia itd?
Oczywiście porównanie jest naciągane, ale jakies tam podobieństwo powiedzmy jest, tzn. Ty facet po przejściach, z dzieckiem i ona młoda, zdrowa, nie obciążona balastem.

Tak. W kontekście tego co napisałeś o A. i jego intencji wobec mnie:  "Czy traktuje znajomość z Roxann na zasadzie przelotnego romansu i nie przejmuje się przyszłością
czy naprawdę liczy na to, że dużo młodsza zdrowa dupa, nieobciążona balastem przy nim zostanie, gdy temat dzieciaka powróci".

Moje oczekiwania są stałe i nie zmieniają się "w kontekście" ani w zależności od obiektu aktualnych westchnień.

Przede wszystkim oczekuję tego, że będę częścią i stałym elementem jej życia, a nie tylko dodatkiem i rekwizytem.
Przede wszystkim oczekuję tego, że będę miał swoje miejsce na świecie, a nie tylko dojeżdżał na randki, pukał i wracał do siebie.
Przede wszystkim oczekuję tego, że będę dla kogoś ważny, a nie tylko pełniącym funkcje i wykonującym polecenia lub zadania. 
Przede wszystkim oczekuję tego, że będę dla kogoś równy, a nie tylko robił za pomiotło i siedział jak mysz pod miotłą, bo inaczej wypad.

Podejrzewam, że "jego intencje" jak i twoje zresztą też, mogą być nieco innego rodzaju i oboje siebie traktujecie bardziej przelotnie niż poważnie.
Znaczy "w kontekście" takim, że dopóki relacja bardziej przypomina beztroską zabawę niż prawdziwe życie, to jest git, ale oboje wiecie, że to ułuda
i wystarczy pstryknięcie w palce, a wszystko się skończy w jednej chwili. Nie wejdziesz w to na maksa, poświęcając temu cokolwiek ponad to
co niezbędne, aby utrzymać gogusia przy sobie. Tak jak jest, jest idealnie i raczej tak już zostanie. Dla mnie to za mało. Pył na wietrze.
W takim kontekście.

Tylko że życie Roxann i jej faceta nie biegnie tylko w oczekiwaniu na pojawienie się nieślubnego syna, ono trwa i więzy się tworzą. Niezależnie czy w tygodniu mieszkają razem czy nie.

Samo zamieszkanie razem niczego nie gwarantuje.

Nie istnieje taki przedział czasowy, wystarczy mi sama pewność, że to niedługo nastąpi. Nie wiem, rok "chodzenia" myślę wystarczy.
Wy razem ustaliliście "z różnych względów" a moim zdaniem nie ustaliliście niczego, tylko Ty zabezpieczyłaś sobie alibi, żeby tego nie robić,
a on odegrał kolejną scenkę rodzajową z cyklu - no zobacz jak mi na Tobie zależy i traktuję poważnie naszą relację - choć mogę się mylić.
Słowa słowami, ustalenia ustaleniami, gadać można sobie wszystko, a po czynach i zachowaniu jak się przyjrzeć, to wychodzi coś całkiem innego.
Dopóki chętnie i z uśmiechem na ustach skakałem wokół budowy domu aptekarki, też niemal każdego dnia słyszałem zapewnienia o tym
jak to zamieszkamy w nim razem, mało tego, mój syn będzie tam miał własny kąt, żeby nie musiał spać na dostawce, a lekcji robić na kolanie.
Wystarczył mi miesiąc uważnego obserwowania jej zachowania, żeby wybić sobie ze łba podobne idiotyzmy, tylko miałem pomysłu na to
jak wytłumaczyć dzieciakowi, bo on się chyba bardziej ode mnie na to cieszył, chociaż przecież ma swój pokój u mamy, gdzie normalnie mieszka.
Także mnie starego lisa płomienne przemowy i zapewnienia ruszają średnio lub wcale, jeśli za nimi nie idą konkretne czyny, a tutaj to... 

Byliśmy z młodym na godzinnym spacerze. Zasada jest taka, że przed wyjściem zostawiamy telefony w domu na stole.
Przed chwilą zajrzałem do mojego:

- Poczytałam te nasze rozmowy i żadne z nas nie jest normalne.

Zgadnijcie z czyjego numeru   

Teraz to już przeczysz sam sobie. Raz piszesz, że chcesz szybkiego określenia, wspólnego życia a potem, że rok "chodzenia" jest dla Ciebie ok. To co przez ten rok chcesz robić jak nie właśnie randkować, poznawać itd.?
To już nawet mi ten rok zaczyna dłużyć i więcej czekać nie chce, natomiast Ty od razu wiedząc oczywiście lepiej co ja myślę uznałeś, że nie traktuję A. poważnie i nie mieszkam z nim dlatego by zachować łatwą drogę ewakuacji.
Nie, nie mieszkamy jeszcze razem dlatego bo on u mnie nie chce, zresztą by się tu i tak nie pomieścił ze wszystkim, natomiast ja u niego nie chcę bo jest to dom w którym żył przez 20l z żoną i po prostu źle się tam czuję. Tyle.
Rozwiązań było kilka, stanęło w końcu na 1, chyba najlepszym i myślę, że w wakacje (czyli po roku) już razem zamieszkamy.

Obstawiam to drugie
Jak Ci ktoś w kółko powtarza, że jesteś "nienormalna" to za 1001 razem uznajesz już to za pewnik

Możliwe, mi np. też by się już nie chciało poznawać kogoś nowego i wcale ta świeżość mnie nie kręci, szczególnie, że znów musiałabym przechodzić przez to poznawanie kogoś od zera, przebijanie się przez jego historię, trupy w szafie itd.
Nie mówiąc, że w ogóle najpierw trzeba kogoś spotkać z kim to coś "kliknie".
Nie jest wcale łatwo się zakochać z wzajemnością.

Tu się można zgooodzić

Bocian i Czapla ,trochę zimno/ciepło lżejsza wersja

Co dalej ?

Zawsze się mylę To jest taka dyżurna stała pomyłka od zawsze.

Ten rok chyba jest traktowany jako maksymalny czas Sporo ludzi decyduje się na już takie kroki po kilku miesiącach znajomości, często po to, żeby poznać swoje wzajemne nawyki.

Wydaje mi się, że piszę w kółko to samo, tylko każdy czyta co innego w zależności od koncepcji jaka jest aktualnie prezentowana.
Szybkie określenie, a wspólne życie, no to nie wiem jak bardzo by nie zacieśniać, w dalszym ciągu znaczy całkiem coś innego.
Na przykład Pani od remontu określiła się błyskawicznie, nie kryjąc czego by ode mnie oczekiwała, oferując w zamian to i to,
micha jaką tylko sobie wymyślę, seks do oporu aż padnę, cały dół wielkiej chałupy mogę sobie zrobić pod siebie, jej mam zrobić poddasze.
Wspólna opieka nad dziećmi, pomoc w wychowaniu szczególnie tego młodszego z którym sobie nie radzi. Kwestie finansowe do ustalenia.
To jest pakiet startowy, od którego wychodzimy, ale to nie oznacza że jutro się wprowadzam. Po prostu na razie się określiła.
I jeśli o nią chodzi, to nie czuję tutaj żadnego podstępu czy machlojek, mam pewność na czym stoję i mogę się skupić na innych rzeczach.
Na randkowaniu, poznawaniu, poświęcaniu się dla kogoś, inwestowaniu moich zasobów w relację, która przyszłościowo rokuje.

U aptekarki tej pewności nigdy nie miałem, chociaż słyszałem od niej podobne teksty, to nie wierzyłem w ani jedno słowo i byłem pewien,
że nawet jednej nogi w tym jej domu nigdy nie postawię, niezależnie od tego co jeszcze miałbym w nim zrobić, to, tamto czy może sramto.
Takie rzeczy się po prostu wie i facet czuje, kiedy jest robiony w bambuko, jednak nikt się z tym nie rodzi, najpierw trzeba swoje przejść.
Przede wszystkim uważne obserwowanie zachowania i słuchanie tego co kto mówi, nie podczas randeczek i aranżowanych kolacyjek,
tylko na przykład kupując farbę czy drabinę w castoramie, albo przeglądając katalogi z meblami czy podczas rozmów z projektantką wnętrz,
znajomymi albo z dziećmi, to są pojedyncze słowa, detale i niuanse, które łatwo przeoczyć albo sobie wytłumaczyć, że tylko mi się coś wydaje.
No ale tam dochodził jeszcze czynnik pomroczności jasnej, potocznie zwanej stanem zakochania, który skutecznie tłumi wycie syren alarmowych.

Co do Praczki. Ja tego nie widzę, myślę że zwyczajnie siedzenie samej przez weekend i perspektywa siedzenia teraz cały tydzień,
bo z tego zusu ją wygnali do pracy w domu i może wizja spędzenia całego tygodnia samej w czterech ścianach zrobiła swoje bardziej
niż moje pranie mózgu (już widzę są zalążki pod kolejną jakąś fantastyczną teorię) cokolwiek miałoby to być. Póki co nie reaguję.
Nie chcę, nie mam na to czasu, ani jakoś ochoty.

W zasadzie to już kiedyś o tym rozmawialiśmy, że kobiety widzą w Tobie głównie "pomoc domową" czy też remontową. Ot taki układ gdzie teoretycznie na starcie role są dzielone i każdy się w nie jakoś tam wpasowuje. O tym dlaczego lepiej do tego schematu pasują kobiety z dziećmi już nie będę pisać bo już też o tym była mowa. To jednak zupełnie przeczy temu, że niby nic nie zamierzasz dla kobiety robić bo one "po coś" Ciebie właśnie chcą, bynajmniej nie tylko do seksu. Jak skończysz te swoje remonty to się okaże do czego jeszcze. Uczucie/bliskość emocjonalna rzeczywiście w takim układzie nie ma większego znaczenia.
W ogóle zastanawia mnie dlaczego Ty tak chętnie chcesz u tych swoich kobiet mieszkać a potem narzekasz, że czujesz nieswojo, jak mebel, intruz itd. Rozumiem, że przy dzieciach ciężej by to kobieta się do Ciebie przeprowadziła ale w swoim domu na pewno byś czuł się pewniej i Twoich walizek by ci nikt za drzwi z dnia na dzień nie wystawił.

A tego to ja już nie wiem. Nie siedzę w ich głowach i nie czytam w myślach, a przede wszystkim te znajomości z reguły trwają na tyle krótko,
że nawet nie mam czasu przysiąść i tego analizować, która czego chce naprawdę, jednak ja nie o tym cały czas mówię i grochem o ścianę
Wielokrotnie pisałem, że robić coś dla kogoś to ja owszem mogę i będę, ale nie na zasadach jakie tutaj próbuje się cały czas lansować,
że rób rób rób i czekaj na efekty, a jak efektów nie ma, to rób rób rób, tak długo aż będą, bo każda w końcu doceni i wtedy zobaczysz.
Nie ma tak. Ja tak nie działam. Nie ma efektów, to zwijam majdan i sajonara. A przeważnie tych efektów robienia i dawania właśnie nie ma.
Jest tylko daj daj daj, jeszcze więcej daj, a kiedy w końcu upomnę się o swoje, to jest wielki płacz, że ja wszystko robię po coś i za coś,
a przecież prawdziwa miłość jest bezinteresowna, bezwarunkowa i nie oczekuje, bla bla bla... i w drugą stronę wahadełko już nie chce iść.

Skoro już przy robieniu jesteśmy, nawet jeśli jest jak mówisz i one widzą we mnie tylko robola, który za darmo im ogarnie co trzeba,
to i tak to się nie wydarzy, dopóki ja nie zobaczę i nie uwierzę, że w zamian cokolwiek dostanę. Aż taki durny to ja nie jestem.
I o to jest cały raban. Że leń, że nie robi, że na kanapie, że z samochodem po mechanikach nie gania, że leży z kiełbasą jak jest robota...
Oczywiście że tak, a co ja mam na czole napisane Caritas? Nikt nie robi nic dla mnie, ja nie robię nic dla nikogo. Proste równanie.
Pokaż mi palcem jak krowie na polu, tak żebym widział, co ja za tą robotę dostanę, bo jeśli jak zwykle nic, to myślę że wątpię.
I serio to nie musi być nic wielkiego, dla mnie liczą się chęci, jakieś minimum wysiłku i własnego wkładu, żebym zobaczył cokolwiek.

Praczce też w ostatniej rozmowie to tłumaczyłem i objaśniałem, bo ona do mnie z pretensjami, że... zaraz, zaraz, muszę to znaleźć...

- Wiesz czego oczekuję od mężczyzny? Troski, zainteresowania i spokoju w sobie dzięki Niemu. Chcę moc liczyć i ufać.
  O wszystko inne zadbam sobie sama. I jeśli tego nie czuję tego, to jakieś powierzchowne relacje mnie nie interesują.

- Ja nie rozdaję troski i zainteresowania za darmo, a już na pewno nie nagradzam nimi zachowań takich jak to dzisiejsze rano
  czy innych krzywych akcji na przestrzeni ostatnich dwóch tygodni z przerwami jak się spotykamy. Co Ci będę gadał - za darmo nie ma nic.

- Jasne nic za darmo, przelicz również ilość miłych słów czy słabych  by się zgadzało. Coś za coś... Nie, ja tak nie potrafię.
  Ok, Piotrek my się nie dogadamy. Nic na siłę. Mamy całkiem inne oczekiwania i podejście. NIC ZA DARMO MNIE ZABIŁO.

- Ale ja to wiem przecież nie od dziś, a piszesz do mnie tylko dlatego, że chcesz odzyskać swój pojemnik po pasztecie.

- Nie chce być niegrzeczna... Ale co Ty od Siebie dajesz... Że czekasz na... coś za coś... Tekst z pojemnikiem też słaby. Możesz sobie śrubki włożyć.

- Na śrubki mam specjalny z podajnikiem na magnes.

Na tym zakończyliśmy bezproduktywny dialog, gdzie następna myszka niby nie kuma co się wokół niej dzieje, te same teksty co zawsze,
co ja od siebie daję, że oczekuję czegokolwiek... cały czas o tym właśnie gadam, nieważne co konkretnie, ważne że coś tam daję i w zamian mam nic.
W taki sposób nikt się nikt ze mną nie dogada, bo ja nie jestem jakiś leszcz z pierwszej łapanki, którego wzruszają ckliwe pogadanki na temat:
"ale ja nie wiem o co ci chodzi Piotrek" mi wystarczy że ja wiem o co mi chodzi, wiem czego chcę i wiem czego nie chcę. Robienie ze mnie durnia
na pewno nie zalicza się do kategorii rzeczy, których ja chcę. Przez dwa lata tłumaczyłem to jednej, nie będę tłumaczył przez następne dwa kolejnej.
Tamta też była wiecznie zdziwiona czego ja od niej chcę za każdym razem kiedy o cokolwiek ją poprosiłem, to nawet zwlec tyłek z drugiego piętra
na parking pod domem było jej ciężko, żeby życzenia urodzinowe dzieciakowi mojemu złożyć i dać mu prezent, który już wcześniej sam kupiłem.

Ale ja nie wiem o co ci chodzi Piotrek. No ale Piotrek, o co ci chodzi. Słuchaj Piotrek to tak nie może być, ja naprawdę nie wiem o co ci chodzi...

What? Ona ma się czuć dzięki niemu....spokojna w środku?
-a o wszystko inne zadbam sobie sama.
Super transakcja. On ma zapewnić  jej doskonałe samopoczucie a ona w zamian zadba o resztę swoich potrzeb.
Nie myślę, żeby to było jakieś przejęzyczenie, to dokładnie jej wizja związku.

dobre

Fajnie się czyta ten wątek

To dziewczyna dowaliła, jak to mówią, jak dzik w sosnę Niezłą transakcję Ci zaproponowała, nie ma co Coś w typie: " Ty mi dasz(masz dać) to, to, to , to i jeszcze tamto a ja SOBIE dam resztę" tylko czy ona zamierza dać cokolwiek od siebie?

Może i mam słabe doświadczenie związkowe, ale nie wpadłbym, żeby porównywać prawdziwe życie do filmu. Szczególnie do takiego, który jest jednym z najbardziej oklepanych romansideł w historii kina, osadzonym poza tym w ciekawych realiach historycznych.
Powiem szczerze, że po zaprezentowaniu jej ostatnich tekstów odechciałoby mi się podobnie jak Koledze. Ta jej wypowiedź świadczy raczej o tym, że jej postawa jest czysto roszczeniowa. Zatem pomijając cały ten mdlący romantyzm, to czego Anderstud oczekuje to konkretnych deklaracji. Kurde, kobieta zaczyna wymieniać czego oczekuje od faceta a nawet się nie zająknęła o tym, co może mu dać. Chyba, że takie rzeczy nie podlegają w ogóle dyskusji, bo wystarcza sama jej obecność. Sama forma jej wypowiedzi jest odstraszająca. Jeśli owa miłość ma polegać na takiej "bezinteresowności", to niech ona również taką bezinteresownością się wykaże i będą swoją miłość budować na samych słodkich słówkach spijanych sobie z dzióbków. Ale to chyba bardziej pasuje do 15 letnich dzieciaków, niż dorosłych ludzi. Jeśli on daje coś od siebie, DLA NIEJ, to niech też ON coś dostanie OD NIEJ. Bo na razie nic takiego nie widać. Nie pasują do siebie, to fakt. Ale ciężko oceniać które byłoby bardziej nieszczęśliwe, jeśli oboje pragną zupełnie czego innego. Ona cały czas stara się coś ugrać, bo cała ta taktyka, opierająca się na wspomnianych dziwnych SMSM-ach, wprowadza w delikatną konsternację..