Rola dotyku w życiu mężczyzny - Netkobiety.pl

Moim zdaniem to pytanie wcale nie jest bez sensu, wręcz przeciwnie. I w gruncie rzeczy pisząc poprzedni post sama się nad tym zastanawiałam. Już samo moje stwierdzenie, że mówi się, że matka jest od kochania, a ojciec od pokazywania świata też się przecież skądś wzięło. W gruncie rzeczy dopiero dziś coś się w tej kwestii zmienia, a ojcowie bardziej skłonni są do okazywania czułości. Kiedyś choćby tak prozaiczna sytuacja, jak tata zmieniający dziecku w jakimś publicznym miejscu pieluchę, wzbudzałaby niemałe zainteresowanie, a ja nie dalej jak wczoraj widziałam taki obrazek. Nie powiem - nieco mnie to nawet rozczuliło. Kiedyś nawet na wywiadówki chodziły niemal wyłącznie matki, a obecnie połowa rodziców to tatusiowie. Schematy wyraźnie pękają i przypuszczalnie ma to przełożenie także w sferze fizycznej bliskości.

Mam w otoczeniu tylko jeden przykład, na którym mogę się oprzeć i wysunąć jakieś wnioski - to mężczyzna, który niedługo po narodzinach syna został wdowcem (żona zmarła na nowotwór) i akurat on w swojej roli sprawdził się doskonale. Był (jest) matką i ojcem z prawdziwego zdarzenia. Mało tego, nawet kiedy związał się ponownie, zresztą z moją koleżanką, to opiekował się synem z pełnym oddaniem, a dziecko było przecież malutkie i potrzebowało ogromnej ilości uwagi i emocjonalnego ciepła. Tym niemniej nie uznałabym tego za regułę. Również mój mąż - ponownie idąc przykładem własnego domu - przypuszczalnie miałby problem z nadrobieniem tego, co daje dziecku matka, bo z natury swojej nie jest specjalnie wylewny, chwilami ma problem z okazywaniem emocji i raczej nie sadzę, że tylko dlatego, że dziecko by do niego lgnęło, byłby w stanie to przeskoczyć jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Owszem, jest troskliwy, zainteresowany synem, ale mimo wszystko powiela schemat, że więzi z dzieckiem buduje się poprzez spędzanie z nim czasu, co jednak niekoniecznie oznacza, że jest to przytulanie i innego rodzaju czułości.

Smutne. Swoją drogą wielu rodziców chyba nawet nie zdaje sobie sprawy, że pewne zdania, stwierdzenia, opinie, a nawet gesty idą z dzieckiem przez całe życie. Słowa naprawdę potrafią zaboleć bardziej niż solidny klaps. Mój mąż do dziś pamięta i co jakiś czas powtarza, jak to przynosząc kolejne świadectwo z czerwonym paskiem usłyszał od ojca, że znowu mu się udało. No żesz! Jak można tak umniejszać czyjąś pracę, wkładany w naukę wysiłek, podcinać własnemu dziecku skrzydła? <pytania są oczywiście retoryczne>

Nawiązując jednak wprost do tematu, to problem z dotykiem, którym ojciec obdarowuje własne dziecko, może mieć podłoże już w jego dzieciństwie. Jednym słowem, co zresztą zostało już w tym wątku napisane, powielony zostaje pewien schemat, nawet jeśli mężczyzna (bo o mężczyznach tutaj mowa) doskonale zdaje sobie sprawę, że jako dziecko bardzo tego potrzebował. Na szczęście bywa też odwrotnie - świadomość braku determinuje ogromną potrzebę wyrwania się ze schematu.

kiedy jest sie dzieckiem nie odbiera sie tego jako zart
bo nie ma sie jeszcze takie aparatu wiedzy i nie rozroznia sie takich subtelności
to jest wszystko na poważnie
mozna nie miec pretensji, ale w pamieci pozostaje

czesto sie przyglądam na ulicy czy w tramwajach jak rodzice zachowuja sie w stosunku do swoich dzieci 
i czesto to zachowanie woła o pomstę do nieba
sytuacja z wczoraj: dziewczynka pyta mamę na poważnie: jak gruba jest ksiazka "quo vadis"?
matka mowi: o taka! i pokazuje jakies 10 cm palcami. widzialam mine dziecka...
totalne rozczarowanie i rezygnacja
bo co mialo powiedzieć: "mamo, klamiesz"?
to jest takie właśnie niepowazne traktowanie dzieci. bo to dzieci. dorosna to zapomna i beda sie z tego śmiać. moze i beda. ale zapamiętają
i podejrzewam, ze zawsze juz będzie gdzies ta iskra niepewności, ze najbliższa im osoba wlasnie tak wtedy o nich pomyślała.

dziewczynka raczej nie widziala nic atrakcyjnego w odpowiedzi matki
wręcz przeciwnie

to rozczarowanie na jej twarzy sprawilo, ze az mi sie przykro zrobilo
ona chciala kontaktu z matka, a matka ją zlala

polecam Snake, pocwiczenie umiejętności komunikacyjnych
moze sie nauczysz ze to co zrobila ta matka nie mialo nic wspólnego z zachęcaniem ani motywowaniem

pocwicz tez czytanie ze zrozumieniem )))

Zgadzam sie i polecam do refleksji innym - czasem rodzicom sie wydaje, ze jak wytlumaczy dziecku "ee, to tylko taki zarcik" to to zalatwia sprawe, tymczasem moze po tym pozostac cos niefajnego w relacji. Moj maz czasem ma takie zapedy do naszych corek, i wiem, ze nie zawsze jest to dobrze przez nie odbierane.

Weźmy też pod uwagę, że są żarty i żarty. Niektóre niestety śmieszne są wyłącznie dla żartujących dorosłych - na te nie może być przyzwolenia.
W ogóle uważam, że wszystkie 'żarty', które odbywają się kosztem drugiego człowieka, są niedopuszczalne i nie powinny się zdarzać.

Ja wiem, o co Ci chodzi. Ja z moją mamą nie miałam takiej relacji, jaką mam z moimi synami. I w jej wykonaniu "dlaczego nie 5?", kiedy ja się przeszczęśliwa chwaliłam 4 z trudnej klasówki, tak właśnie brzmiało, jak piszesz - i nie wspominam tego miło, ale wiem po latach, że moja mama po prostu taka jest. Zresztą ona taka jest do dzisiaj, tylko już nie chodzi o oceny w szkole.
Natomiast synowie wiedzieli, że i tak wskoczę za nimi w ogień, znali swoje "niedoróbki" - w sensie, że wiedzieli, że jakby im się chciało, to by się nauczyli i na 6, tyle że im się nie chciało i mamusia na pewno im nie omieszka tego powiedzieć , zdarzało się nawet, że sami zaczynali "tak, mamuśka, wiem, wiem, mogłem nie grać do 3 rano, to bym teraz nie musiał poprawiać" - no i jak w końcu poprawili, to zapytanie "od kogo kupiłeś świadectwo" nie robiło na nich żadnego wrażenia, odpowiadali np. że przecież wiedziałam, że kupią i że powinnam wiedzieć, na co chcieli ostatnio 50 zeta a potem szliśmy na pizzę albo gdzieś tam
Tylko właśnie trzeba zwracać uwagę na to, na ile sobie można pozwolić - a to już właśnie rola rodzica, jak tą relację z dziećmi poprowadzić od samego początku. No i rolą rodzica jest patrzeć uważnie i na tyle poznać swoje dziecko, żeby wiedzieć, co może mu sprawić przykrość, a co nie.

santapietruszka, no ja wlasnie z ojcem mialam takie jazdy - ze nigdy nie byl zadowolony ze mnie - czy to z moich ocen, czy potem postepowania, tez sobie teraz tlumacze, ze po prostu taki jest, i inny nie bedzie.

Ale z dziewczynkami naszymi chce, by to inaczej wygladalo, to znaczy, chce byc innym rodzicem dla nich, niz dla mnie byli moi, dlatego moze jestem wyczulona w tych punktach, i za siebie, i za męza

Co dziecku zostaje w postaci "traumy", to się nie odgadnie. Mnie na przykład została jedna. Dzieciństwo przełom lat 70/80. Bida z nędzą w sklepach, koleś z historyjką z gumy balonowej, to był gość, bo gumy donaldówy tylko w Peweksie za dewizy. Dziecięce pokoje pełne były wystawek z puszek po piwie i innych atrakcyjnych wizualnie napojów, pustych paczek papierosów, kapsli itp. Zabawki były ale co to były za zabawki Po podwórkach biegało się z bronią wystruganą, pozbijaną z kawałków drewna. Odpustowy blaszany pistolet, to było coś! Moja rodzina głodem nie przymierała ale pieniędzmi się nie szastało. Nic się nie dostało "ot tak". No i kiedyś pojechałem z młodszym bratem i z mamą do jej rodziców. Rzadko tam bywaliśmy, wtedy jeszcze pojechaliśmy pekaesem, nie pamiętam czemu. Wizyta u dziadków ok, ale jak to dzieci znudziliśmy się, idziemy z bratem pod blok, może będzie ktoś do zabawy albo co. Pod blokiem był kiosk Ruchu, a w nim jakieś typowe badziewie. Takie samo jak gdzie indziej ale tu na wycieczce nagle nabrało innej atrakcyjności. Coś się nam spodobało i bardzo chcieliśmy to kupić. Biegniemy do mamy, a ta nie chce nam dać na to badziewie pieniędzy. Nie i nie. Rozpacz. Nie do końca pamiętam jak to się skończyło, chyba babcia nam dała kasę ale z małą sprzeczką między mamą, a babcią, że nie może rozpuszczać wnuków i podważać jej stanowisko, bo sobie chłopaki jakiś badziew upatrzyli. Kupiliśmy ten badziew i wkrótce o nim zapomnieliśmy jednak to zdarzenie tak mi się wbiło w psychikę. Moja mama pewnie nawet tego specjalnie nie odnotowała. W ogóle podejrzewam, że gdyby to nie było u jej rodziców, to bym nam tą kasę dała sama od razu. Chyba chciała "zagrać" twardą matkę przed swoim ojcem, bo dziadek był twardym rodzicem sześciu córek, a moja mama była jego ulubienicą.
Zawsze mam tą historię przed oczami kiedy moje dzieci o coś jęczą. Zastanawiam się, które moje NIE wbije im się na całe życie w umysł A trochę tego może być, bo starszy syn jak był mały, to nieznośnie próbował terroryzować w sklepie. Żona jeśli była z nim na zakupach, to wracała umęczona - jak ty możesz z nim robić zakupy?! No mogłem, bo po prostu olewałem ten jego terror i płacz. Robiłem spokojnie zakupy choćby się nawet darł i płakał na cały sklep. Czasem zostawiałem go na jakiejś wypatrzonej przez niego alejce "chcesz, to się tu wypłacz, a ja w tym czasie zrobię zakupy". Potem przeszliśmy fazę "tato, pojedźmy na zabawki, obiecuję, że nie będę nic chciał, tylko popatrzę". Ok. ale jedno "tatooo, kup!" i odjeżdżamy! Obiecuję!!! No i oczywiście było - tatooo, kup! Tylko toooo! Sięgał po kolejne coraz tańsze badziewia. Mówiłem - NIE! Jaka była umowa? Tatoooo, nieeeee… i płacz. Trochę to trwało ale nauczył się i został zdyscyplinowanym uczestnikiem zakupów. Teraz on szkoli swojego młodszego brata chociaż ten ma trochę inne zagrania. Bardziej się obraża "nie to nie", "nie kocham cię" itd. Oczywiście te wszystkie zabawki i badziewie mogłem im kupować ale po co? Żeby się nauczyli, że wystarczy wyciągnąć rękę i się ma?

Przemknęło mi przez myśl, że ktoś się zaraz przyczepi i jak widać nie trzeba było długo czekać na reakcję, ale... akurat te trzy zagadnienia, które wymieniłeś, jak najbardziej zazębiają się z tym, czemu poświęcony został wątek, wystarczy uważnie przeczytać przebieg całej dyskusji. Jednym z wniosków, jaki można na jej podstawie wysunąć jest stwierdzenie, że skrzywdzone w dzieciństwie 'bachory' (tu cytuję, bo samej byłoby mi trudno użyć tego słowa, przynajmniej w zaistniałym kontekście), którym szczędzono pochwał, czułości i przytulenia, same mają w dorosłości problem z dotykiem i wyrażaniem emocji.
I zanim zarzucisz mi hipokryzję, to pozwolę sobie przypomnieć, że wątki oboczne przynajmniej pośrednio nawiązujące do głównego tematu są na forum dozwolone, zwłaszcza jeśli dyskusja się rozwija i wnoszą do niej coś nowego, bo trudno, żeby przez kilka, kilkanaście stron kręcić się w kółko uparcie powtarzając te same stwierdzenia, a dwa - podaj choć jeden post, który w sposób rażący narusza tę zasadę. Może przy wolnej niedzieli czegoś nie widzę, ale tocząca się dyskusja jest merytoryczna, wolna od przekomarzań i luźnych pogawędek, które to najbardziej odstają od przyjętych zasad.
Uwagę mimo wszystko przyjmuję, choć z lektury Twoich postów wnioskuję, że po prostu masz jakiś gorszy dzień.

Nienawidzę jak mnie się tyca, maca, głaszcze, przytula, całuje, mizia, dmucha, chucha po głowie. Wszystko poniżej głowy jest akceptowalne. Jednak jak mnie ktoś tycnie bądź spróbuje zrobić "benny hila" - zabije.

Dwa dni temu natknęłam się na tekst umieszczony na prywatnym blogu Michała Pasterskiego. Tekst w całości dotyczy bliskości i sposobów pogłębiania relacji, więc siłą rzeczy zahacza także o dotyk, jego znaczenie w naszym życiu, ale też wpływ tego rodzaju deficytów z dzieciństwa na naszą dorosłość. Przytoczę tylko fragment, który opisuje pewien eksperyment. Wnioski z niego z jednej strony są fascynujące, a z drugiej, kiedy sobie uświadomimy jak wielka krzywda dzieje się dziecku, które nie jest przytulane, wydają się być przytłaczające.

I jeszcze fragment dotyczący psychologicznych konsekwencji braku bliskości, tym razem również u dorosłych ludzi:

Okazuje się zatem, że problem jest powszechny, a sama bliskość, dotyk i przytulenie ma zdecydowanie większe znaczenie niż na co dzień zdajemy się sobie to uświadamiać. Jeśli więc tytułowi mężczyźni już w dzieciństwie nie doświadczali dotyku i/lub obecnie mają problem z zaspokojeniem tej elementarnej potrzeby, to mogą ponosić dotkliwe konsekwencje, których skutki wyraźnie odczuwają, ale niekoniecznie łączą je z tym konkretnym brakiem w swoim życiu.

"Okazuje się zatem, że problem jest powszechny, a sama bliskość, dotyk i przytulenie ma zdecydowanie większe znaczenie niż na co dzień zdajemy się sobie to uświadamiać. Jeśli więc tytułowi mężczyźni już w dzieciństwie nie doświadczali dotyku i/lub obecnie mają problem z zaspokojeniem tej elementarnej potrzeby, to mogą ponosić dotkliwe konsekwencje, których skutki wyraźnie odczuwają, ale niekoniecznie łączą je z tym konkretnym brakiem w swoim życiu."
Pozwoliłem sobie skopiować to, bardzo trafne moim zdaniem, odniesienie Olinki do dyskusji miedzy Autorką, nią samą i Wilczyskiem ("przecherą". , by z kolei, odnieść się do własnej przeszłości.
Rzeczywiście, gdy przeanalizuję swoje dzieciństwo zapamiętane, uświadamiam sobie, że to mama uzupełniała braki tego fizycznego kontaktu między rodzicami i ich dzieckiem. Ojciec - teraz już nie muszę tego negować, maminsynkiem był jednak. Babcia z jego strony (zbyt blisko mieszkająca, okazuje się, bo piętro wyżej tylko), przemożny wpływ miała na jego stosunek do jego własnych dzieci.
Najstarsze, mój brat; średnie, młodsza siostra oraz, najmłodszy, dużo młodszy od czworga wcześniejszych, brat, według dyspozycji babci, pierwszeństwo miały we wszystkim. Subiektywnie rzecz biorąc, bezwiednie dochodziłem do wniosku, podobnie, jak starsza siostra i przedostatni, również dużo młodszy od nas brat do wniosku - po cholerę mi ta ta piątka rodzeństwa, skoro tylko ci troje uwielbiani są przez tatusia, na życzenie teściowej mojej mamy? Wiem o uczuciach tych "gorszych" nas, bo rozmawialiśmy o tym, jako dzieci jeszcze, ale i dużo później, gdy już wszyscy dorośli byliśmy.
Mama, ogromnej cierpliwości, rozgrzany do czerwoności, piec uczuć dla wszystkich dzieci powodowała, że dzieciństwo wspominam jednak, jako okres szczęśliwego życia.
Przez to również, że ojciec "przemycał" wspomnianą wcześniej część uwagi dla czeredy, ku  naszej, "gorszej" trójce, w inny sposób.
Zainteresował mnie i brata (tego przedostatniego) książką, historią i humanistyką szerzej rozumianą. Mimo, że robolem zwykłym był, z siedmioklasowym zwieńczeniem edukacji, a i za kołnierz nie wylewał. Dotąd tęsknię za grą w "tysiąca", czy "66" z ojcem, mamą i rodzeństwem, w różnych konfiguracjach personalnych, w zależności od  czasu i "kto pierwszy, ten lepszy". I nakazał mi dawno temu, bym mojej o rok młodszej, starszej z sióstr bronił w szkole, gdy rówieśnicy naigrywali się z naszego skromnego odzienia.