kryzys po 7 latach - Netkobiety.pl

Klio, normalnie ajlowju!

Może jego podejścia? Naprawdę tego nie dostrzegasz? Tutaj nie chodziło mi o fizyczne, a psychiczne podejście. O niej naopowiadał już wiele, swojej doskonałości broni i wygraża się, że nam nic do tego, a nawet jak coś wspomniał to wykręcał kota ogonem i szybciutko nakierowywał temat na nią = ofiarę. Wnioski? Jakiego typu ludzie grzebią w brudach innych przy jednoczesnym bronieniu własnego bajorka? 1 typ - psycholog/mentor (bo ktoś przyszedł po poradę/rozwiązanie problemu i nie interesują go problemy osób do których przybył). 2 typ - osobnik/osobniczka z poważnymi kompleksami i zapędami do tworzenia toksyczności (nie odkryję Ameryki mówiąc, że właśnie brak pewności siebie/niska samoocena zmusza ich do dyskredytowania innych - technika typu zamiast wspiąć się na wyższy poziom, ściągamy innych niżej). Pierwszy typ odpada, co pozostaje? Dlaczego ludzie gadają na policję (reagują co dopiero, gdy coś się poważnego stanie), jak sami nie chcą widzieć/dostrzegać sygnałów. Gdyby trafił na pewną siebie kobietę to na jego zachowanie wybuchłaby śmiechem (co jego ego by nie przeżyło) i dostałby siarczystego kopa w tyłek i po sprawie, tutaj doskonale wybrał sobie partnerkę - z niską samooceną i problemami. Generalnie jak ktoś nie potrafi przyjąć krytyki to sam nie powinien krytykować kogoś.
No to daję challenge - niech jej powie, aby poszła do psychologa (nie sugerując nic - w szczególności nie nakierowując jakie ma problemy), niech porozmawia ze specjalistą co jej leży na sercu. Jestem ciekawa diagnozy .

Widzę że emocje trochę opadły i może uda nam się wrócić do bardziej rzeczowej dyskusji
A więc...
Jak wiecie w sobotę ona wróciła z wyjazdu służbowego. Zaczęło się od małej scysji, natomiast ogólnie wieczór nie był zły. Wczorajszy dzień również. Było fajnie i miło.
Oczywiście nie obyło się bez rozmów o nas, co było nieuniknione. M.in. pokazałem jej ten wątek, w którym tu dyskutujemy. Ogólna reakcja była taka, że "śmiechom nie było końca". Oczywiście nie jest tak, że ona tak samo zasadniczo nie zgadza się z przytłaczającą większością rzeczy, które piszecie, natomiast z dużą częścią tak. Chociażby twierdzenia o tatusiowaniu - owszem, ona twierdzi że może tak jest trochę, natomiast dla niech kwestia chociażby budzenia jest ważna. Jeśli chodzi o inną przykładową kwestię taką jak jej odchudzanie to ona w sumie sama nie wie co byłoby dla niej najlepsze. Czy pozostawienie jej samej z tym problemem, czy pomaganie itp. Ogólnie była dość zaskoczona, że ten wątek przerodził się z w miarę rzeczowej dyskusji w taką a nie inną formę wymiany poglądów. Ale idźmy dalej.
Powrócił temat jej wyprowadzki. Jest to interesujące o tyle, że ktoś kto chce się wyprowadzić to po prostu się wyprowadza, szczególnie w sytuacji gdy jego sytuacja ekonomiczna mu na to pozwala. W tym jednak przypadku jest inaczej. Jest miły dzień, leżymy przytuleni po upojnych chwilach, a ona że i tak się wyprowadzi. Nasuwa się skojarzenie ze sceną z Seksmisji, gdy Maks i Albercik krzyczeli "jutro też wam uciekniemy!". Ale tak już na serio ten temat też przewałkowaliśmy. Powiedziałem to co napisałyście tu mi, że problemy w związku rozwiązuje się w związku a nie poza związkiem. Że obecna sytuacja jest naturalną koleją rzeczy w każdym związku i że można to przetrwać. Że są przecież postępy w ostatnim czasie itp. No ogólnie słuchała z zainteresowaniem i z cała pewnością nie uznała tego jako brak szacunku. Natomiast jej pogląd na ten temat jest hmmmm interesujący. Bo mi się wydaje, że ktoś kto decyduje się na tego typu separację to raczej po to by od partnera odpocząć. Ona natomiast zaczęła snuć wizję, że najpierw odpoczniemy a potem będziemy randkowac jak kiedyś. Że będziemy spotykać się na mieście, albo ona będzie mnie zapraszać do siebie. A na pytanie czemu teraz tak nie możemy (w sensie częściej wychodzić) tak do końca nie umiała odpowiedzieć. Mówię też a co z naszymi wyjazdami weekendowymi? No przecież możemy jeździć pomimo to. Tak stwierdziła.
W każdym razie gdybym jej nie znał to uznałbym, że cały ten pomysł ma na celu to, że może ma kogoś na oku, może chce się z nim zacząć spotykać, spróbować, a jakby co to mieć furtkę by wrócić. Ale tak jak pisałem wcześniej ona nie jest osobą wyrachowaną i nie potrafiłaby się zachować w tak perfidny sposób, Wykluczam to. Wychodzi więc na to, że ona faktycznie jest owładnięta jakąś romantyczną wizją związku z motylkami w brzuchu i sam nie wiem jeszcze czym. Ma swoją wizję jakby chciała by wyglądało jej życie, ono tak nie wygląda i się miota. Z jednej strony jest ze mną i spędzamy miło czas, z drugiej oglądanie mieszkań do wynajęcia jest jej stałym zajęciem w ciągu dnia. Bardzo to dziwne.

No dobrze, powiedzmy że masz rację co do diagnozy. Co z tym można zrobić w takiej sytuacji gdy jest jak jest ale jednocześnie ona nic nie robi by to zmienić?

Witam wszystkich serdecznie po dość długiej przerwie
Wątek ten jest nieźle rozbudowany i przez kilka dni był chyba takim najbardziej "hot" w skali całego forum. A momentami emocje sięgały zenitu. Postanowiłem więc napisać ciąg dalszy, by nie został on taki urwany na niczym. Nawet nie tyle chodzi mi tu o porady, bo co tutaj można radzić, raczej chodzi mi o to by może kiedyś ktoś miał pożytek z mojej historii i nauczył się na moich błędach. Choć oczywiście jeśli komuś będzie chciało się to skomentować to fajnie A więc...

Po jej powrocie z wyjazdu zagranicznego pod koniec maja nic się nie zmieniło. Znalazła mieszkanie i postanowiła się wyprowadzić. Na nic były moje prośby, błagania, próby rozmów czy tłumaczeń. Owszem, rozmawialiśmy. Dużo. Ale wszystko jak grochem o ścianę. Zaparła się i już. Niczego nie zmienił nawet wspólny wyjazd na weekend na początku czerwca, który co prawda był zaplanowany wcześniej, ale akurat tak się nałożył na taką sytuację z tą wyprowadzką. Wyjazd był fajny, ale nie nastąpił żaden przełom.
Finalnie wyprowadziła się 9 czerwca, bez pożegnania nawet. Uciekła z domu zabierając resztkę rzeczy na kilkanaście minut przed moim powrotem z pracy.
Przez pierwszy miesiąc wiele wskazywało na to, że historia może jednak będzie miała happy end. Mieliśmy co prawda dość ograniczony kontakt, było parę zgrzytów czy przykrych sytuacji, ale generalnie co parę dni się widywaliśmy. Wszystkie te spotkania były takie na 100%, dużo rozmów, dużo refleksji. Byliśmy też m.in. na wspólnym wyjeździe, na urodzinach mojej mamy, na randce itp. Naprawdę wydawać by się mogło, że po jakimś czasie się zejdziemy.
No ale niestety stało się inaczej...
Na początku lipca sprowokowała kłótnię o jakąś totalną pierdołę. Normalnie nikt nawet się o to nie sprzecza, no ale ona zrobiła jak to się mówi z igły widły. Na drugi dzień dostałem maila pożegnalnego, z którego wynikało, że to koniec. Tak moi drodzy - po blisko 8 latach zasłużyłem tylko na maila. Próbowałem coś zrobić, namawiałem by to przemyślała. Po kilku dniach dostałem drugiego maila w zasadzie potwierdzającego to co napisała w pierwszym.
Od tamtej pory, czyli jakby nie było od dwóch miesięcy, widzieliśmy się dwa razy. Za każdym razem chodziło o formalne załatwienie spraw, które wciąż mamy do załatwienia. Oba te spotkania były dziwaczne. Na pierwszym płakała ona. Na drugim oboje byliśmy nieswoi. Poza tym w międzyczasie przypadła nasza 8. rocznica znajomości, którą każde z nas przeżyło na swój sposób. Ona spędziła u koleżanki przed kominkiem, pijąc kakałko, słuchając smutnych piosenek i płacząc.
Jeśli chodzi o kontakt między nami to w zasadzie nie ma. Ona pisze tylko jak ma sprawę. Jeśli ja piszę tak po prostu to ona oczywiście odpowiada, ale zlewczo i po czasie.

Na dzień dzisiejszy oboje jesteśmy sami. Wciąż mamy niezałatwioną najważniejszą sprawę dotyczącą rozliczeń za mieszkanie. Ona od ponad miesiąca zastanawia się nad tym, choć nie wymaga to takiego zastanowienia. Z tych naszych szczątkowych rozmów wynika dla mnie, że ona czuje się ofiarą tej sytuacji. Wpędziłem ją w lata i nie zawalczyłem, choć to ona się wyprowadziła, nie podjęła tematu terapii dla par i zakończyła nasz związek mailem. Chociaż to ostatnie to nie, ona twierdzi że wcale nie zakończyła go mailem, ale mętnie tłumaczy czemu tak uważa

I tak to właśnie jest

Wiesz tak naprawdę to ja po dziś dzień nie wiem do końca o co chodziło. Fakty są takie, że wyprowadziła się ponad 3 miesiące temu, wciąż jest sama, nawet na krótki wypad wakacyjny pojechała z mamą. Więc możliwości są dwie. Albo naprawdę była to jakaś misterna intryga obliczona na to, że skoro ona się wyprowadziła to ja zacznę za nią latać, kupować jej kwiaty i włazić w dupę żeby tylko wróciła. Albo miała mnie tak serdecznie po dziurki w nosie już, że samotność i obecny stan jest dla niej i tak lepszy od tego co miała ze mną. Nigdy nie dowiem się jaka była prawda, być może nawet ona sama tego nie wie

Co do jej stajla to jak najbardziej jest tak jak mówisz, już nawet nie będę tutaj przytaczał jej wypowiedzi, bo nic to nie wnosi, natomiast absurdalność niektórych z nich bije po oczach. Ja wiem, że każda kobieta ma w sobie coś z manipulantki i uwielbia odwracać kota ogonem, tak żeby wyszło że ma rację. No ale są pewne granice jednak... Mówienie że pożegnanie mailem po 8 latach to nie tchórzostwo, bo przecież to nie było tak że napisała mi liścik, podrzuciła go i uciekła, tylko jednak to był mail jest dość hmmmmm.... specyficzne. Ja to sobie tłumaczę tak, że to jej linia obrony przed swoimi własnymi wyrzutami sumienia związanymi ze sposobem załatwienia tej sprawy

Dla mnie też wersja z intrygą jest tą mniej prawdopodobną. To po prostu zaszło za daleko by to był taki zwykły straszak mający mnie zmobilizować do jakiegoś działania.
Podzielam Twoje zdanie co do diagnozy. Prawdopodobnie nie chciała tego ratować. Nie wiem czy nie miała siły, czy nie wierzyła że to się może udać, czy może była taka pewna tego, że długo sama nie będzie i dość łatwo to przeboleje. Nie wiem, nie chcę tego oceniać, mam za mało danych. Być może wszystkiego po trochu się uzbierało.

W każdym razie jest w tym wszystkim tak wiele sprzeczności... Wyobraź sobie, że 15 lipca mieliśmy iść na wesele do jej kolegi. Bardzo jej zależało żebyśmy poszli tam razem, bardzo się ucieszyła gdy się zgodziłem. Jeszcze w sobotę, tydzień przed, rozmawialiśmy o zakupach ciuchowych, proponowała wspólne szukanie koszuli dla mnie. W niedzielę zrobiła to kłótnię, a w poniedziałek wywaliła meila. I na wesele poszła z siostrą. Nie rozumiem tego. Ale podczas tego drugiego spotkania usłyszałem, że no po tym meilu tak od razu się poddałem, że nawet nic nie spróbowałem zrobić, o ja zły miś o_O nosz kurde.... Pisze mi dwa razy w przeciągu tygodnia, że podjęła ostateczną decyzję, że tak dalej być nie może, że nie umiemy tu i teraz być szczęśliwi, że musimy się rozliczyć jeśli chodzi i mieszkanie i takie sprawy i jest zdziwiona, że nie pojawiłem się na jej progu z bukietem róż...

@Klio jesteś kobietą, wytłumacz mi to