Czy odgrzewać tego kotleta? W jaki sposób? - Netkobiety.pl

We wrześniu zeszłego roku rozstałam się z chłopakiem, jednak nie o nim będzie mowa w tym wpisie Po rozstaniu uciekłam w wir pracy, która pozwoliła mi nie myśleć o tej rewolucji, która właśnie wydarzyła się w moim życiu. Po dwóch tygodniach po rozstaniu poznałam Kubę. Na początku trochę rozmawialiśmy, później trochę nie rozmawialiśmy, taka luźna znajomość w stylu mamy się w znajomych na facebooku i czasem wymienimy dwa zdania. Ja dalej w wirze pracy, studiów, znajomych twierdząca, że z byłego chłopaka wyleczyły mnie dwie przepłakane noce i oglądane przy tym łzawe filmy. Pod koniec października moja znajomość z Kubą zaczęła się rozwijać, gadaliśmy całymi dniami, aż w końcu zaczęliśmy się spotykać. Pomyślałam sobie, że to przecież tylko kilka randek, ja jestem wolna, on też, bawmy się. Dopiero teraz widzę, że zastosowałam klasycznego klina, bo potrzebowałam wypełnić jakoś pustkę po byłym chłopaku. Wtedy tego nie widziałam, bo byłam przekonana, że się po tym pozbierałam. Spotykaliśmy się, było cudownie i ekscytująco, jak to bywa na początku znajomości. Czasem pojawiały się drobne zgrzyty, ale żadnych kłótni, awantur i dramatów nie było. Tylko traktowałam go z ogromnym dystansem a po przeczytaniu naszych rozmów stwierdzam, że czasem to aż niemiła - czego wtedy nie widziałam. Do tego wszystkiego doszedł nasz wspólny brak czasu i relacja zaczęła się kruszyć. Aż się skruszyła, wtedy uważałam, że to wszystko z jego winy. Przestaliśmy się widywać, a później rozmawiać. Nie wydarzyło się nic konkretnego, żaden dramat czy awantura, po prostu na którąś z wiadomości mi nie odpisał, ja myślałam o tym dwa dni i poszło w niepamięć. Po tym jak przestaliśmy rozmawiać, dowiedziałam się, że Kuba poznał mnie miesiąc po rozstaniu ze swoją długoletnią dziewczyną, więc pewnie byłam dla niego takim samym klinem a w czasie kiedy nie rozmawialiśmy doszłam do wniosku, że ja to wcale nie odżałowałam poprzedniego rozstania i to dalej we mnie siedziało. Ochłonęłam, odżałowałam byłego, ostatnio wpadliśmy na siebie na mieście, zero negatywnych uczuć, zero jakichkolwiek uczuć tak naprawdę. I coraz częściej myślę o Kubie, o tym jak świetnie się z nim bawiłam, jak dobrze nam się rozmawiało i o motylach, które miałam, kiedy się z nim całowałam. Siedzi mi w głowie, że spotkaliśmy się w nieodpowiednim czasie, że gdybyśmy poznali się teraz mogłoby z tego wyjść coś fajnego. I szczerze tęsknię za jego nastawieniem do życia. Chcę się do niego odezwać, tylko jestem tchórzem i wynajduję milion wymówek w stylu "gdyby chciał to by napisał", "olał mnie ostatnio i nawet mi nie odpisał". A może to właśnie wcale nie są wymówki tylko taka jest prawda. Czy ktoś chciałby się w tej kwestii wypowiedzieć? Jeśli wiek ma w tej historii jakieś znaczenie, to jesteśmy młodzi, ale już nie dzieciaki, mamy po 23 lata.