kryzys po 7 latach - Netkobiety.pl

Wiem. Napisałam to niecałe 20 minut po założeniu wątku.

planet1988, poważnie uważasz, że charakter i zachowanie Autora nie ma wpływu na zachowanie dziewczyny?

a w jakim sensie on ją śledzi?
dziewczyna robi co chce, wyjeżdza służbowo, wychodzi z koleżankami, jest niezależna finansowo. Gdzie tu jest jakakolwiek kontrola?
W tym że Autor powiedział jej żeby nie zaglądała do lodówki?

Facepalm   Nastepny kloc emocjonalny.

Wystarczy, ze ciagle dogaduje dziwczynie w domu, wierci dziure w tylku o pierdoly, dostaje spazmu jak otworzy lodowke, a NIE POTRAFI normalnie siasc i zapytac "Jak sie czujesz?".

Mnie zastanawia dlaczego tacy idealni panowie nie są z idealnymi kobietami, bądź bardzo często nie potrafią w ogóle tworzyć jakiś trwalszych związków? Po co wybierać sobie partnerkę/partnera, którego się nie akceptuje? Dlaczego każdy ma dążyć do spełniania jego/jej wymogów? Może należałoby się baczniej przyjrzeć swojemu obrazowi we własnej głowie...

według mnie za mało. Uważasz że dziewczyna nie poznała partnera przez 7 lat? Nie wiedziała jaki jest? Nie widziała jak się zachowuje?
Dla mnie rozstania po 7 latach z powodu- ja nie wiedziałam z kim się wiąże są śmieszne. Narzekanie na charakter partnera po tylu latach to jak narzekanie na suszarkę po 6 latach do sprzedawcy że nie wiedziałaś co kupujesz.

Moi drodzy. Raz jeszcze powtórzę to co napisałem dziś wcześniej, tylko może w nieco innej formie.
Nikt z Was chyba nie zaprzeczy, że każdy stały związek (czy to formalny czy nie) prędzej czy później dopada kryzys. Czy to po 3 latach, czy po 5 czy po 7 to on musi się pojawić. I nie mówię tu o kryzysie spowodowanym jakimiś wybrykami jednej ze stron tylko po prostu upływem czasu i z tym związanymi zmianami w emocjach i mentalności. Pojawiają się wątpliwości, nuda, rozterki. Nie mówię, ze zawsze na taką skalę jak u mnie. Ale jednak jest to zjawisko dość pospolite.
Oczywiście za taki stan rzeczy zawsze odpowiadają obie strony. Albo ktoś osiada na laurach, albo ktoś niedostatecznie komunikuje swoje odczucia, albo ludzi zjada rutyna i nikt z tym nic nie robi itp. Krótko mówiąc - najczęściej przyczyną są zaniechania.
Tymczasem cały ten wątek pogalopował w tak przedziwnym kierunku, że trudno to jakoś sensownie skomentować. Mamy tak naprawdę do czynienia z polowaniem na czarownice, gdzie czarownicą jestem ja, a polującymi jest duża część (nie wszyscy) komentujący. Czym innym jest posiadanie własnego zdania na jakiś temat a czym innym jest kreowanie rzeczywistości na potrzeby dyskusji. A to niestety ma miejsce. Wyłapywanie jakichś pojedynczych słowek i budowanie na ich bazie swoich przekonań. Wymyślanie różnych teorii spiskowych i forsowanie ich pomimo, że je dementuję. Czy wręcz argumentowanie wbrew jakiejkolwiek logice - np. mówienie o stałej kontroli z mojej strony w sytuacji gdy większość z Was może tylko pomarzyć o takiej wolności jak ona ma.
I tu dochodzimy do kwestii - czy po prostu obwinianie faceta (w tym wypadku mnie) za całe zło to po prostu efekt waszych przekonań czy może raczej to forum służy wam do wyładowania przez Was frustracji. Ja w to nie wnikam, ale żadna z odpowiedzi dobrze o was nie świadczy.
W każdym razie jeśli koleżanka A., jako osoba mająca na nią najwyższy wpływ jest przynajmniej w połowie tak - sorki - porąbana w swych teoriach jak Wy to ja już mam odpowiedź czemu jest tak jak jest. Smutne.

No ale to właśnie to o czym piszę. Ja nie twierdzę, że jestem mega zajebisty i robię wszystko tak jak się powinno robić. Nie. Ale mówienie, ze wogóle nie jestem zainteresowany tym by jej pomóc to właśnie takie kreowanie rzeczywistości. Czaisz różnicę pomiędzy "nie wszystko robię tak jak trzeba" a "nie jestem zainteresowany tym by jej pomóc"?

Co ma teoretyczna chęć posiadania przeze mnie racji z kwestią jej odchudzania?

No nie wiem, ale jakoś raczej nie sądzę.
Moim zdaniem laska ma od dawna wy*ebane na autora, a jej zachowanie ma go tylko i wyłącznie prowokować.
Znudzona monotonnym związkiem, sfrustrowana zwykłym szarym życiem, robi na złość facetowi bo wyraźnie ją to bawi
i dlatego według mnie autor powinien mieć tak samo wy*ebane na nią, pokazać że ma w dupie jej idiotyczne zachowanie,
może z powodzeniem sam się sobą zająć i świetnie przy tym bawić, bez proszenia i bez konieczności znoszenia fochów i dąsów.

-Kochanie, może pójdziemy razem na basen (do kina, na spacer, do restauracji, na imprezę, gdziekolwiek)
-Nie mam ochoty.
-Dobrze, to w takim razie idę sam, miłego dnia.

I koniec. Ani słowa więcej. Ubiera buty i wychodzi nie słuchając nawet jej pierdół, że może być miło.
Przychodzi sobie o 22 albo 23 jak gdyby nigdy nic, kolacja, lulu i nie wraca już w ogóle do tematu.
Następnego dnia:

-Kochanie, może pojedziemy z Ryśkiem, Anką, Krzyśkiem i Hanką nad jezioro (w góry, nad morze, do lasu, nie wiem gdzie tam)
-Nie chcę.
-Dobrze, to w takim razie pojadę sam i zabiorę po drodze Kaśkę z Marzeną, bo też chciały jechać. No to na razie.

I koniec. Ani słowa więcej. Pakuje graty do auta i wyjeżdża nie oglądając się na naburmuszoną królewnę.
Posiedzi sobie sama w pustym domu całymi dniami myśląc o tym, że on gdzieś tam dobrze się bawi,
to jej momentalnie przejdą wszystkie choroby świata, nawet te jeszcze nieznane współczesnej medycynie , które też na pewno posiada.
I albo się jakoś dziewczyna ogarnie, albo już nie ma co z tego zbierać. Głaskanie, proszenie i tłumaczenie, to jest tylko strata czasu.

P.S.
W tej chwili mi się za bardzo nie chce, bo już jest za późno, ale gdybym wcześniej do tego przysiadł, to jestem pewien, że do rana
znalazłbym co najmniej 10 albo i 20 wątków na tym forum, gdzie laska zwraca się z problemem pod tytułem "Bo on ze mną nie chodzi za rękę"
i naraz się zbiega połowa netkobiet doradzających autorce rzucenie nieczułego palanta w cholerę, bo ten związek nie ma sensu.
A tutaj patologia goni patologię, wszystko na głowie stoi i na wszystko jest wytłumaczenie - bo to ty dla niej jesteś taki siaki i owaki

Naprawdę? To podaj jakieś dowody na tą twoją niezajebistość, bo jak na razie to od ośmiu stron czytamy własnie jaki to ty jesteś zajebisty.
Niby rzucisz czasem jakiś banał w stylu - za kryzys odpowiadają obie strony - ale cała twoja argumentacja zdaje się temu przeczyć.
Proszę bardzo, wypisz w punktach wszystko to, co świadczy o tym, że nie jesteś mega zajebisty oraz twoje błędy, które przyczyniły się do powstania kryzysu. W punktach, bez używania słów "ona" i "ale"
Wtedy będziemy mogli coś poradzić tobie, bo jej, wybacz, ale nie słyszymy.

Serio uważasz, że komuś chodzi tutaj o szukanie winnych? Chyba zbyt osobiście odbierasz niektóre wpisy. A jakbyś tak spróbował nie koncentrować się na aspektach personalnych, ale na przyczynach twoich problemów, które próbujemy tobie nakreślić. Widzę, że chciałbyś gotowych rozwiązań, ale większość osób (łącznie ze mną) opowiada się za eliminacją przyczyn "choroby" kryzysem zwanej zamiast zaleczeniu jej powierzchownych objawów.
Przecież moźna ci doradzić, żebyś się bardziej starał i dostarczał swojej partnerece "na siłę" ekstremalnych emocji, np. jak ktoś obok w wątku pisał o przejażdżce autem ulicą pod prąd albo żebyś zwisał z żyrandolu i robił dla niej sztuczki cyrkowe No ale chyba nie o to chodzi. Zdaje się, że chciałbyś po prostu, żeby wasza relacja bez wygibasów była dla was obojga satysfakcjonująca i wartościowa i każde z was pragnęło chronić to, co jest między wami i dbać o siebie nawzajem oraz waszą relację. A zdaje się, że twoja kobieta na ciebie scedowała funkcję  organizatora waszej wspólnej przestrzeni życiowej oraz kogoś, kto ma zapewniać jej fajerwerki i ciągłą ekscytację. Niewiele przy tym daje od siebie. To jest jej wybór. A twój to, czy kupujesz ją z całą jej biernością i oczekiwaniami zapełnienia jej wewnętrznej pustki, które to oczekiwania stawia wobec ciebie, czy poszukasz kogoś, dla kogo będziesz wartościowy i wyjątkowy taki, jaki jesteś. Żebyś nie musiał się spinać w związku za dwoje.

Nie no, oczywiście - celem tego wątku jest utwierdzenie się w przekonaniu , że jesteś super , ugruntowanie megalomanii oraz wyparcie własnych deficytów poprzez maksymalne skupienie sie na deficytach partnerki.

Sama świadomość własnych wad jeszcze niczego nie zmienia. Trzeba nad nimi pracować, bo rozwiązanie, którego podobno szukasz leży również w tobie.

Tymczasem ty tak jasno i wyraźnie komunikujesz , że zależy ci jedynie na odmienieniu partnerki , że jaśniej już chyba nie można. wkurzenie natomiast i dąs wynika z tego, że sfeminizowana gawiedź cie przejrzała. Uwierz mi - nie było to trudne.

Podejmij wysiłek i przeczytaj moje wypowiedzi w innych watkach, może zrozumiesz wówczas, że nie jestem wrogiem mężczyzn (polecam wątek pt "Utkwiłam w piekle szczęśliwego małżeństwa", w którym robię za złego policjanta, bo w "tyranie" nie widzę tyrana ). Jestem za to wrogiem emocjonalnego marazmu , który sprawia, że tak łatwo wpadasz w samo usprawiedliwianie i spychasz swoje realne problemy na bocznicę. Jestem wrogiem hipokryzji i zakłamania pt - jak ja mam na nią wpłynąć?
opowiadam sie natomiast za przyglądaniem sie przede wszystkim sobie w kryzysowej sytuacji. I powiem ci, że między innymi dzięki temu , iż potrafię nad sobą pracować , moje małżeństwo trwa od jedenastu lat i ciągle się rozwija . a kryzysów ci u nas było pod dostatkiem i to nie takich, że ktoś tam nie che iść na basen.

Weź sie wiec chłopie ogarnij, bo jęczysz i biadolisz jak przedszkolak, który spadł z huśtawki i uderzył sie w główkę. Masz już swoje lata i powiedzmy , że jakaś tam forma dojrzałości nie powinna być ci obca. Jest ci źle w związku, to podziękuj pani za współprace i do widzenia . A nie miauczeć  , że ona nie chce na basen z tobą chodzić i po zagranicznych szkoleniach sie włóczy tudzież obrażać się, że babki z forum na ciebie nakrzyczały. Nie chcesz sie zmienić i pracować nad sobą? spoko, twoja sprawa. Ale nie oczekuj , że ktoś ci doradzi jak odmienić partnerkę, bo takiej możliwości nie ma.

Ja ogółem zgadzam sie z tym, co tu powyżej kolezanki napisały.
Dodać tylko chciałam, że widzę autorze u Ciebie rownież trochę zbytnie skupienie na partnerce i jej życiu, a za mało na własnym. "Ona to, ona tamto"... Jakbyś sam miał nudne życie i nie miał innego punktu zaczepienia/rozrywki w zyciu, tylko żył wyłącznie jej sprawami. Gdzieś tam wyczuwam nawet pewną zazdrość o te jej wyjazdy i inne "atrakcje" firmowe... Nie zrozum mnie źle, to nie jest jakiś przytyk wobec Ciebie, ukłucie zazdrości może być w tej sytuacji całkiem normalnym uczuciem. Które mówi człowiekowi, że czegoś mu w życiu brak (a co ktoś inny ma i to widzimy u tej osoby, i też byśmy tego chcieli). Więc to po prostu może być taka informacja dla Ciebie, jeśli tak jest...
Na Twoim miejscu wolałabym ogółem pomyśleć w temacie nie tylko partnerki, ale też jak własne życie nieco uatrakcyjnić, ubarwić. Może poznać jakichś nowych znajomych/odnowić stare kontakty, a może znaleźć nowe hobby...? Facet, który ma własne życie - które lubi, i które uważa za ciekawe - jest o wiele bardziej atrakcyjny dla kobiety, niż ten, co sam ze sobą się nudzi. Poza tym, wtedy w sytuacji jeśli akurat Twoja partnerka woli sobie poleniuchować i nie chce żadnych aktywności, to masz świetny sposób na ciekawe spędzenie czasu sam ze sobą, lub z innymi ludźmi. Ona może wtedy odpocząć/spotkać się ze swoimi znajomymi, a Ty też spędzasz fajnie czas. (Dlatego właśnie pytałam, czy masz znajomych i czy masz hobby).
Bo to, że partnerka nie jest chętna na jakies aktywności, nie znaczy, że Ty też sobie musisz ich odmówić.
Tu parę postów wcześniej pisał któryś chłopak Tobie, że jak kobitka nie chce wyjśc na ten basen, czy gdziekolwiek, to przecież możesz pójść sam. Można miło czas spędzić samemu, albo zadzwonić po jakiegoś kolegę i też nie musisz być przecież uwiązany aż tak do swojej kobiety, jakbyś bez trzymania się jej spódnicy nie mógł sam nic zrobić. To, że jesteście w związku, nie znaczy przecież, że jesteście przyrośnieci do siebie i nie możecie też mieć swoich "prywatnych" spraw/aktywności.
Również fakt, że ona wyjeżdża na wyjazdy związane z pracą - mam wrażenie, ze masz jej to trochę za złe. Trochę tego nie rozumiem, bo przeciez praca, to praca, każą jechać, to sie jedzie... Jak na przykład żony TIRowców czekają tygodniami na nich, to niestety muszą się pogodzić z tym. Tak samo Ty, jeśli chcesz z nią być, a wiesz, ze taką ma prace, to pozostaje sie z tym pogodzić. Rozumiem, że to nie jest lekkie, że partnera nie ma długo, człowiek tęskni, no ale tutaj niestety sie nic nie poradzi. Z czegoś żyć trzeba, a jak się ma dobrą pracę, to każdy taką pracę trzyma i nie wybrzydza.
Podsumowując. Wg mnie dobrze by Ci mogło zrobić takie zastanowienie nad własnym życiem pod kątem: co lubisz robić, co sprawia Ci przyjemność i nie nudzi Cię, ale interesuje, znaleźć po prostu swoje hobby, pasje jakieś, czy zwyczajnie nawet coś, co sie lubi, coś interesującego. Wtedy czas szybciej mija, rozłąka się nie wydaje taka długa, a i nie jest się zależnym od "widzimisię" partnera, tylko zawsze ma się plan B na fajne spędzenie czasu.
No i jeśli nie masz za wielu znajomych (w sumie nie odpowiedziałeś wprost jak to u Ciebie z tym wygląda), to też polecałabym Ci zapoznać nowych kolegów, wtedy na prawdę można świetnie czas spędzić. Powiem Ci o grupce znajomych mojego znajomego, tak przykładowo,żeby dać Ci do myślenia No więc ci faceci umawiają się na granie w siatkówkę raz w tygodniu, mają wykupiony jakiś karnet na hali sportowej. Po siatkówce oczywiście zwykle jakieś małe piwko Poza tym niektórzy chodzą co dwa tygodnie na grę w karty do jakiegoś klubu karcianego (żadna szulernia jednak:)), dokładnie nie wiem na czym to polega, ale grunt, to spędzanie miło czasu, pogadanie w męskim (i nie tylko, bo tam też panie uczestniczą) gronie. Niektórzy z nich, zaleznie od czasu i możliwości, też się czasem umawiają na wycieczki w góry, czy wyjazdy nad wodę, latem popływać, w inne pory roku wędkowanie. Oczywiście kazdy z nich ma pracę, na ogół dziewczynę/żonę, niektórzy to nawet dzieci mają. I jakoś umieją wygospodarować trochę czasu na te różne swoje aktywności. Więc ogółem się nie nudzą. Oczywiście nie każde hobby wymaga żeby mieć znajomych, bo są tez takie, które można wykonywać w samotności, ale to tez zależy trochę od typu człowieka, co lubi bardziej. Czy introwertyk, czy ekstrawertyk na przykład
Tak więc, nie narzekaj na monotonię i nudę, bo ty sam jesteś odpowiedzialny za swoje życie, żeby było ciekawe. To samo tyczy się Twojej kobiety. Jesli jej się nudzi tylko we dwoje, to niech sobie poszuka hobby/znajomych, bo też rzeczywiście ile się można kisić we własnym sosie... Trochę to rozumiem. Wszystko się może kiedyś znudzić, przejeść. Dlatego ważna jest różnorodność. Miło jest pobyć razem z kimś, a potem osobno, albo z kimś innym. Przebywanie z sobą zbyt często, raczej zwykle prowadzi do poczucia "przejedzenia" i nudy. Więc myślę, że Twoja kobieta akurat dobrze robi, że spotyka sie ze znajomymi i że nie zawsze chce czas wolny spędzić akurat z Tobą. Lubi pewnie różnorodność, a nie w kołko te same osoby, te same aktywności. Ty powinieneś wziąć z niej trochę przykład w tej kwestii i też powychodzić z domu na różne spotkania ze znajomymi, czy w celu jakiegoś hobby. Życie od razu staje się kolorowsze, a nie jak ciąg niemal identycznych dni...

No to jest wątek o związku, nie o moich pasjach czy zainteresowaniach. Trudno bym opowiadał o sobie co?
I raz jeszcze powtórzę - moim celem nie jest zmienić ją. Moim celem jest zrozumieć, zrozumienie to klucz do rozwiązania problemów.

Nie rozwiążesz tego problemu inaczej przez jej zmianę, bo jej zachowanie jest częścią jej osobowości, a ty nie chcesz jej podejścia zaakceptować. Tak się zapytam... nie przeszło ci przez myśl, że znacie się naprawdę bardzo krótko i ona nie czuje potrzeby zachowywania się jak twoja żona tylko dziewczyna? Tak naprawdę jeszcze nie wie, czy chce czegoś poważniejszego z tobą? To może być okrutne, ale niektóre kobiety/mężczyźni w pewnym wieku szukają partnera/partnerki do miłego spędzenia czasu, ale przy tym bez większych zobowiązań, bo są przyzwyczajeni po prostu do bycia z kimś?

Skoro Autor nie ma empatii więc może obróćmy.
A gdzie jest empatia Bohaterki związku?
Ona też jej nie ma- też nie przejmuje się tym co Autor myśli, czuje, doświadcza od niej. Wyjeżdza na szkolenia, kursy itd. itp. wraca i oczekuje że jej partner nawet nie zapyta co robiła. Najlepiej to jakby go w ogóle nie było. Ciężko jest też dziwić się Autorowi że chce spędzać czas ze swoją kobietą po jakimś czasie nieobecności.
Bohaterka wprowadza do związku huśtawkę nastrojów i jeżeli ktoś tam coś nieustannie neguje to ona.

wybacz, nie znamy JEJ. Nic o niej nie wiemy, wiec nie nam oceniac, jaka naprawde jest. Pewne jej zachowania swiadcza o problemach natury psychicznej. Nic wiecej nie jest pewne. Autor opisuje ja w taki sposob, jakby byla totalnie nienormalna a jej zachowanie totalnie niezrozumiale, dlatego bardzo watpie, ze tak naprawde jest. Autor miesza jak w najlepszym automatycznym mieszadle.

Z kolei sam napisal od siebie tak wiele, ze trzeba byc slepym zeby nie zauwazac, ze jest bardzo trudnym partnerem. Nie potrafi w ogole sluchac, dyskutowac. Rozmawia tak, zeby wyszlo na jego racje, niewazne czy ja ma, czy nie. Nie potrafi przyznac sie do wlasnych bledow. Z jednej strony jedzie po swojej dziewczynie nie zostawiajac suchej nitki na niej, a z drugiej....chce utrzymac zwiazek. Tylko po co, skoro jest taka beznadziejna.
Nie za bardzo wiem, po co tworzyl watek, skoro na wszystkie pytania swiata sam zna odpowiedz.

Wiesz, ale to chyba nie o to chodzi, bo on napisał przecież, że spędzają razem czas. Pisał, że wychodzą i jest wtedy wg niego miło. W domu też spędzają czas razem. Więc to nie jest chyba tak, że ona w ogóle nie ma czasu dla niego. Jakby w ogóle nie miała, to już by zresztą było dawno po związku. A tymczasem oni spędzają razem czas, tylko autorowi wątku jest za mało.
Tak że ja trochę inaczej odebrałam to, co on napisał o tym spędzaniu czasu. Że on by chyba chciał, że jak ona jest po pracy, to koniecznie muszą czas spędzać wspólnie. I jest zazdrosny, że ona woli wtedy pobyć sama, np. poleżeć w łóżku, albo dla odmiany pójść gdzieś sama (np. do znajomych).
Z oporu, z jakim pisze o sobie, swoich znajomych, pasjach, sposobach spędzania czasu samodzielnie - wnioskuję, że niestety autor sam nie ma bogatego życia towarzyskiego, jak i jakichś większych zainteresowań, które wciągałyby go i dawały mu radość, miłe spędzenie czasu.
Dlatego ja odbieram go trochę jak "faceta-bluszcz". Który żyje bardziej życiem swojej dziewczyny, niż własnym.
Oczywiście mogę się mylić, ale cóż, ja to właśnie trochę tak widzę tą sytuację. A wiem też, że człowiek potrafi być psychicznie zmęczony takim "lepieniem się" kogoś, że ktoś nie umie sam się sobą zająć, wszystko by chciał razem...

Wiesz co? Tak przewrażliwionego na własnym punkcie człowieka jak Ty, to nieczęsto spotkać
Ludzie poświęcają swój czas, żeby Ci pomóc, nakierować na jakieś rozwiązania, ale nie, co kto napisze - wszystko be.
Tylko Ty jesteś lux i cacy. Ciekawe tylko czemu dziewczyna chce od Ciebie uciekać, skoro taki jesteś lux...
Fakt jest taki, że Tobie w tym związku dobrze. Jej nie. To ona chce związek zakończyć.
To znaczy, że problem masz tak na prawdę Ty, a nie ona.
Chociaż oczywiście Ty zaraz odwrócisz kota ogonem i powiesz, że to jest jej problem. Taaa, ona ma wielki problem, bo chce uciec ze związku z takim lux facetem Musisz ją uratować, pomóc jej, żeby nie robiła największego w życiu błędu Bo biedna umrze bez Ciebie

A co do tego, co napisałam... tutaj są Twoje własne słowa "żyjemy sobie razem. Razem śpimy, razem jemy, ja jej robię śniadanka do łózka w weekendy, ona mi robi kanapki do pracy. Niby ok, natomiast jednocześnie ona stara się uciekać z domu i robić coś innego. Z jednej strony jest to łatwe, bo ma taką pracę, że często wyjeżdża, czasem na dzień-dwa, czasem nawet na tydzień. Z drugiej nawet jak nie musi to stara sobie szukać zajęć poza domem (koleżanki, kosmetyczka itp)"
Z tego wniosek, że masz jej za złe to "uciekanie z domu" = wyjścia do znajomych, kosmetyczki, a nawet do pracy.
Bo nie, ona ma siedzieć ciągle z Tobą i zapewniać Ci rozrywkę.
"A weekendy? Są w zasadzie dwa scenariusze. Albo wkrótce po pobudce zwija się z domu i wraca wieczorem. Albo ma dzień lenia, leży w łóżku większość dnia. Nie to, że mnie zbywa czy coś. Ale nie daje się namówić nawet na wyjście do sklepu."
- Tu masz pretensje, że kobieta chce sobie po harówce całotygodniowej spędzić dzień w łóżku. Bo ty byś wolał wtedy do sklepu z nią iść. Zamiast cieszyć się, że razem możecie w domu posiedzieć, pobyć we dwoje, albo samemu sobie gdzieś wyjść, to Ci to przeszkadza. Z kolei jak ona pójdzie gdzieś sama, to też jest źle. Nic, tylko ma być wg Twojego planu.
Sorry, ale to wygląda tak, jakbyś sam ze sobą się nudził, a ona ma dostarczać Tobie wrażeń.
Wyciągam tylko wnioski na podstawie tego,co sam napisałeś. Być może są one błędne. Ale normalny, życzliwie nastawiony do świata człowiek, to by docenił chęć pomocy i szukanie przez każdą piszącą tu osobę gdzie można by coś poprawić w waszym związku, a nie obrażał jeszcze ludzi.

Tak że ja spadam z tego wątku, szkoda nawet mojej energii i czasu na pisanie tu.

"Mędrzec całe życie szuka prawdy. Głupiec już ją znalazł"
"Głupotą jest robić wciąż to samo, a za każdym razem oczekiwać innych rezultatów".

Rób dalej to samo, co robisz. Rezultaty na pewno będą inne, jak dotąd
I nie szukaj prawdy. Już dawno znalazłeś.

Wiesz autorze ja miałam cały czas mieszane uczucia co do tego co piszą dziewczyny. Do momentu kiedy w innym wątku ja zadalam pytanie jego autorowi a Ty pod moim postem napisałeś: "nie, lepiej odpowiedź na pytanie...."
I w tym momencie zasłona opadła. Sorry ale jeśli właśnie tak wyglądają wasze relacje to już się dziewczynie nie dziwie.

Na siłę szukacie kata i ofiary w związku. Współodpowiedzialność za kryzys umyka wszystkim. Zmartwiony ucieszył się strasznie z postu Lwicy, bo tam wypunktowała jego partnerkę z pominięciem jego udziału w kryzysie. Z kolei dyskutujące obecnie ze Zmartwionym usilnie punktują jego z pominięciem partnerki (bo przebąknięcie od czasu do czasu, że ona też ma udział w kryzysie gubi się jednak w ścianie tekstu, w której Zmartwiony idzie pod topór Uniemożliwiacie w ten sposób porozumienie nie tylko w relacji zmartwionego, ale i w rozmowie z nim. Teraz nikt tu nie jest szczery w swoich wypowiedziach, bo zmartwiony broni się przed choćby podejrzeniem, że coś robi nie tak, bo każde jego słowo jest obracane przeciwko niemu. Z kolei dyskutujący z uporem maniaka szukają na niego haków. Zrobi tak jest źle, zrobi tak jest źle. Wątek stanowi więc materiał poglądowy dla jego kryzysu w związku on/ona zrobi tak jest źle, on/ona zrobi tak tez jest źle Nie tylko ta para nie potrafi rozmawiać, ale i tu widzę problemy w komunikacji. Zbyt łatwo przychodzi przedzierzgnięcie się w sędziego...
Jak dla mnie to wszystko jest teraz biciem piany. Partnerka jest na wyjeździe i to czy oni będą się w stanie porozumieć wyjdzie dopiero w momencie gdy wróci i będą mogli porozmawiać, bez szukania kata i ofiary, a raczej z nastawieniem, że możliwe jest porozumienie i wybaczenie sobie nawzajem. Nastawienie to możliwe będzie oczywiście pod warunkiem, że obydwoje będą chcieli kontynuacji związku, bo jeśli nie to para pójdzie w gwizdek.
Nie sądzę również, aby robienie Zmartwionemu wyrzutu z faktu, że kryzys zaistniał, szukanie w tym dowodu, że to z nim jest coś nie tak, wnosiło cokolwiek pozytywnego do tematu. Tak jakby kryzysy nie były naturalną koleją rzeczy w każdym związku, tak jakby nikt nigdy nie doświadczył czegoś podobnego, tak jakby inne związki były idealne i nie przychodziły takie momenty jak u Zmartwionego... Każdy związek sie zmienia, bo ludzie się zmieniają i zmieniają się ich potrzeby, a to rodzi kryzysy w sposób naturalny.

Dziękuję za ten post. Cieszę się, że jest tu jakaś dziewczyna zdolna przerwać tą spiralę - jak to ładnie nazwałaś - bicia piany

Nie gdzieżby. Tak tylko po prostu skupiłaś się tylko na nim i każdy jego post był kolejnym gwoździem do jego trumny...
Teraz próbujesz nieco bardziej wyważonego podejścia, ale komu się będzie chciało ten wróci do wcześniejszych postów i zobaczy czy takie wyważenie było i tam
Oczywiście drogą do rozwiązania kryzysu jest to aby oni obydwoje we własnym zakresie spojrzeli na siebie, swoje motywacje i swój udział w powstaniu kryzysu. O ile jeszcze na początku ze Zmartwionym  można było przeprowadzić taką nazwijmy to wiwisekcję, o tyle teraz po tych wszystkich wiadrach pomyj raczej nie będzie do tego skłonny. Kontra była w każdym punkcie tego co pisał i wychodziło, że wszystko, absolutnie wszystko co robi jest źle. Teraz on sam mógłby się zastanowić czy podobnej kontry w każdym punkcie nie stosował do tej pory w stos. do swojej partnerki i jakie reakcje u niej mogło to budzić, ale to insza inszość...

Kompletnie przekrecasz sens moich wypowiedzi.

1) Nie "proba jakiegokolwiek podwazania tego co mowi kobieta" jest brakiem szacunku, ale KOMPLETNE nie sluchanie tego co do Ciebie mowi. Bo Ty slyszenie masz bardzo wybiorcze i w kazdej dyskusji starasz sie udowodnic, ze Twoja racja jest "mojsza", niezaleznie od tego co slyszysz na drugim koncu.

2) Patrz pkt 1. Jezeli Ty zawsze masz racje, a ona to niezrownowazona emocjonalnie, przyglupia, dziecinna panna, to odnoszac sie do niej jak powyzej stawiasz siebie w pozycji dominujacej i ferujacej opinie. Ty w zasadzie chcesz kontrolowac jakie ma poglady i co mysli. Jak to nie jest kontrola, to ja nie wiem co jest.

Ja nie staram sie wybielac Twojej dziewczyny, tylko, ze po porade przylazles Ty, a nie ona. Ty sie nas pytasz co zrobic, zeby bylo lepiej. To Ci juz wielokrotnie napisalam: sproboj tego czy tamtego. Na co niezmiennie dostalam odpowiedz: nie masz racji. Odrzucasz kazda porade juz na wstepie. Czego Ty od nas wiec chcesz? Bo jak wiele osob w tym watku, zaczynam podejrzewac, ze jedyne na czym Ci zalezy, to to by inni ludzie potwierdzili jak beznadziejna jest Twoja kobieta i jak w porownaniu z nia jestes tym "dobrym", swietym i lux.

A najbardziej zmartwionemu
Zechcesz zacytować choćby jeden fragment , w którym czuje sie on współodpowiedzialny? Jedną króciutka frazę, równoważnik zdania, słowo, cokolwiek...

wspomina wprawdzie  o jakichś swoich bliżej nieokreślonych wadach, ale o tym sza, bo przecież jego wady i deficyty , i tu w  zwycięzca w konkursie na cytat roku w kategorii absurd - NIE MAJĄ WPŁYWU NA ZWIĄZEK . (tak, dokładnie tak napisał, kilkakrotnie zresztą )

autor wszytko napisał w pierwszym poście. Cała reszta to jedno wielkie dementi + plus jęczarnia nie wiadomo o co, teorie spiskowe i odrzucanie absolutnie wszystkiego co proponuje sfeminizowana gawiedź, a co chociażby w maleńkim stopniu nie zgadza się z jego wcześniej już ustaloną wizją i co tej wizji grzecznie nie potwierdza.

Gratuluję optymizmu wszystkim, którzy wierzą, że Autor w celu naprawy związku, był lub będzie w stanie wykonać jakąś prace nad sobą. To nie ten typ. I określenie "emocjonalny kloc " uważam za łagodne i nie oddające w pełni tego z czym mamy do czynienia.

Ale Klio, jaki ma sens pisanie co ma zrobic dziewczyna by poprawic ten zwiazek, jak nie ona do nas pisze, tylko Zmartwiony? Przeciez my tak naprawde nie wiemy co ona czuje i nie mamy wplywu na jej zachowanie. Zmartwiony ma poprzez swoje decyzje i zachowanie wobec niej.

Jakie laboratoryjne??? Przeciez pisalam kilka razy, ze z tego co Zmartwiony pisze wynika, ze ona ma problemy:
- nie chce za siebie brac odpowiedzialnosci
- ucieka z domu, zamiast rozmawiac
- ma problemy z objadaniem sie
Wiec prosze mi nie pisac, ze ja tu wylacznie z Autora robie "tego zlego".

Tylko, ze to nie ona przyszla na forum sie pytac jak poprawic swoj zwiazek. Ona pewnie od dawna juz majstruje jak sie z niego wyrolowac. I to wcale nie jakies kolezanki- wiedzmy sa za ten stan odpowiedzialne. To jest jej wlasna decyzja wobec tego co sie w zwiazku dzieje. Problem w tym, ze Autor niby sie pyta nas jak ja odwiesc o tego, a jednoczesnie wcale nie przyjmuje do wiadomosci, ze to jak sie wobec niej zachowuje, ma na nia wplyw. Od 9 stron dowiadujemy sie o jej wszystkich wadach, ktore Zmartwiony chcialby naprawic, ale jakos cienko tutaj z widzeniem, ze jakiekolwiek niedociagniecia ma sam.

Masz racje, wina lezy po obu stronach, ale by dokonac jakichkolwiek pozytywnych zmian, Autor musialby najpierw wejrzec uczciwie w siebie, a nie tylko pokazywac paluchem na dziewczyne.

Pole do działania zmartwiony ma, tylko go nie dostrzega albo nie chce wyartykułować. Jest nim praca na własnym gruncie. Gdyby cokolwiek sie ogarnął w kwestii poczucia własnej wartości , którego mizerność skrywa skrzętnie pod płaszczykiem megalomanii, to znalazłyby odpowiedź na pytanie  - co zrobić gdy ona nie chce iść ze mną na basen i co zrobić gdy ona nie chce ze mną być , albo ja nie chcę być z nią. To taki maleńki przykład, jest ich więcej. Zmartwiony ma mnóstwo do zrobienia w swoim emocjonalnym ogródku . póki tego nie zauważy , nie ruszy z miejsca i nadal będzie jak mantrę powtarzał wyimaginowany problem, którym jest   jej niechęć do basenu , szczególnie ujawniająca sie po zagranicznym szkoleniu.

Dla mnie intencje zmartwionego sa jasne. widze je od początku i nie zmieniłam zdania pod wpływem słownych fajerwerków. Chodzi o to , aby uzyskać potwierdzenie pewnych przekonań oraz wyprzeć własne deficyty. w opinii tej utwierdziła mnie jego odpowiedź na pytanie - jakie twoje błedy i zaniedbania doprowadziły do kryzysu? - w której przebąkiwał cos o samobiczowaniu i braku związku z relacją.
Ale nie będę sie już powtarzać, bo głową muru nie przebiję. Być może ten kop w doopę, który wisi w powietrzu da mu coś do myślenia ? Oby.

Piszesz o tzw metodzie lustra, bardzo popularnym narzędziu w coachingu i psychoterapii. Polega to na tym, że trzeba wypisać wszystkie rzeczy , których nienawidzimy w partnerze, w dugiej osobie l.poj tzn jesteś taki , siaki i owaki. Potem należy stanąć przed lustrem i wszystko przeczytać , ale już w pierwszej osobie , czyli do siebie. Daje to bardzo dobre efekty między innymi w identyfikacji wyparć . Nie poleca się jej jednak kompletnym nowicjuszom w kwestii samoświadomości i wglądu w siebie .
Ale nie martwy się, zmartwiony  nie skorzysta z tej metody, bo ile pierwszą część ma obcykaną, to nie sądzę, aby był w stanie podjąć się drugiej. choć mogę sie mylić. Obym sie myliła