kryzys po 7 latach - Netkobiety.pl

Jeżeli chodzi o jej koleżanki to już przecież pisałem o tym. Ja nie uważam aby było cokolwiek złego w tym, że kobieta się żali w gronie koleżanek na swojego faceta. Faceci w swoim gronie też się żalą. Problemem w moim przypadku jest niebezpieczne połączenie - z jednej strony nadaktywna przyjaciółka, która nie ogranicza się do wysłuchania i wyrażenia solidarności z jej ciężkim losem. Zamiast tego doradza. A z drugiej strony mamy moją dziewczynę, która będąc emocjonalnie zagubioną słucha się tych rad, co doprowadza do takich a nie innych sytuacji. Postawcie się drogie forumowiczki w mojej sytuacji, wyobraźcie sobie że wasz facet ma kolegę, który aktywnie namawia go do zakończenia związku z wami. Bo uważa, że wie lepiej co jest dla was dobre. I co? Przeszyłybyście nad tym tak do porządku dziennego? Że taki typ ryje wam pod związkiem?

Po drugie to ja nie uważam, żeby ona była beznadziejna. Po prostu ma słomiany zapał - taka jest i nic się na to nie poradzi. Czy to oznacza, że jest beznadziejna? Nie. To oznacza tyle, że z czasem mobilizacja jej spada i wszystkie wcześniejsze starania idą do kosza. Nie wiem jak Wy byście postąpiły w analogicznej sytuacji. Może pogłaskałybyście swojego faceta po głowie i zapewniły, że następnym razem się uda. Ale to byłoby kłamstwo, bo doskonale byście wiedziały, że następnym razem będzie tak samo. Może też byście go tak po prostu olały, jest słaby, nie radzi sobie, jego problem. Nie zamierzam nawet komentować takiej postawy.

Koleżanko @beyondblackie - a może to problemem kobiet jest to, że nie lubią dosłownych sytuacji? Tylko wszędzie musi być drugie dno? O tym nie pomyślałaś co?
A co do odchudzania raz jeszcze powtórzę - alternatywą dla mojej obecnej postawy, która według was jest zła i szkodliwa, jest olanie jej. Chodzi na siłkę, stosuje dietę, chudnie - spoko, fajnie brawo Ty. Olewa to wszystko znów tyjąc - to nie mój problem, nic nie powiem, bo jeszcze uzna to za psychiczne naciski, tłamszenie osobowości albo nie daj Boże próby kontroli nad sytuacją. A to wszystko jest zabronione.

Widać wyraźnie, że guzik wiecie o takich zaburzeniach w odżywianiu, a udzielacie porad i stawiacie diagnozę. Nie diagnozę związku, którą taką czy inną może postawić każdy na bazie swoich doświadczeń, ale diagnozę - o zgrozo - chorób psychicznych. Pozostaje mi czekać aż dowiem się, że przypalam ją żelazkiem, tłukę jak nie ma ciepłego obiadu, ewentualnie gwałcę jak mi się stawia. Przesada? Cóż. W kilka dni doszliśmy od tatusiowania i rzekomej stałej kontroli do znęcania się nad psychicznie chorym człowiekiem. Coraz lepiej

No właśnie. Więc lepiej się odzywać

Elu, ale Ty postępujesz jeszcze gorzej niż jej koleżanki. Pogłębiasz drugie dno osoby, której nie znasz. To ma to sens?

Będzie go obchodzić , dopóki nie wyjdzie z roli tatusia i nie pozwoli jej wyzdrowieć po swojemu.

Kompulsywne objadanie sie jest zaburzeniem psychicznym i choćbyś nie wiem jak sie zmartwiony obruszał, to nie zmienisz tego. Gadki o motywacji i słomianym zapale to zostaw Chodakowskiej , bo to jest własnie ta płaszczyzna emocjonalna. Natomiast za zaburzeniem twojej partnerki stoją określone problemy bez których rozwiązania one nie ruszy z miejsca. do tego właśnie jest jej potrzebna terapia.
Ludziom uzależnionym nie odbiera sie możliwości sięgnięcia po pokusę , nie izoluje sie alkoholików od piwa, ani tych z zaburzeniami odżywiania od jedzenia. Daje się im za to wybór, pozostawia sie decyzje w ich rękach. Zdrowienie polega na tym , że oni mogą siegnąć po wszystko , ale już nie chcą. Ty nie jesteś gotowy, aby pozwolić partnerce decydować, dlatego tak uparcie forsujesz jedynie swoje racje i snujesz te swoje teorie spiskowe . ale to jest juz twój problem.
Podobnie jest z doradzającą koleżanką. dlaczego nie pozwolisz jej aby ona sama odrzuciła lub przyjęła jej rady ? Na ludzkie gadanie nic nie poradzisz. Każdy z nas słyszy różne rzeczy. Daj jej zdecydować. Przecież podobno jej ufasz i wierzysz w jej inteligencję. Nic a nic nie zarzucasz jej zdolnościom logicznego myślenia i wcale nie uzyłeś wobec niej określenie "głupiutka". No czego sie boisz? Jak wierzy jakiejś durnej plotkarze to niegodna jest przecież ciebie i twojej szlachetności...

Dobrze, to może teraz dla odmiany przeprowadzimy taki mały eksperyment i proszę bardzo ręka w górę wszystkie koleżanki,
które chciałyby mieć w domu takiego partnera (jak ta laska, bohaterka wątku) i równie cierpliwie (jak autor) szukałyby rozwiązania problemu,
zamiast wystawić typowi walizki za drzwi i dać kopa w dupę na do widzenia. Tylko bardzo proszę nie wszyscy naraz, bo się serwer zapcha...
Już to widzę jak każda z Was siedzi i się roztkliwia nad muchami w nosie faceta, który ciągle się zachowuje jak rozkapryszony bachor,
na wszystko stęka i marudzi, nic mu się nie chce, nigdzie nie wyjdzie, niczego nie zrobi, wiecznie jest skwaszony nadęty i nieszczęśliwy,
zapuszczony i odpychający, a jakby tego wszystkiego było mało, to jeszcze co chwila Was straszy odejściem...
Super sprawa mieć takie go faceta, no nie? Na pewno też każda z Was by walczyła do upadłego i analizowała każde jego pierdnięcie,
żeby w końcu dojść co mu jest i jak jeszcze inaczej można go uszczęśliwić, skoro metody konwencjonalne przynoszą skutek odwrotny.

Gratuluję! Wbrew intencjom (tak myślę) opisałeś zachowanie autora.
Faktycznie, mało jest osób (płci obojga), które by - jak napisałeś - roztkliwiałyby się nad muchami w nosie partnera, które by analizowały każde jego pierdnięcie.

Pytanie pozostaje otwarte: dlaczego w sposób wyżej opisany autor się zachowuje? Dlaczego jest z osobą, którą tak nisko ceni? Odpowiedź 'bo ją kocha' proponuję odłożyć na bok.

Przekraczacie kolejne granice śmieszności.... Po tekstach, że jej nie szanuję, że ją kontroluję psychicznie, że mam ją za idiotkę, że tatusiuję, że wpędzam ją w zachowania kompulsywne teraz dowiaduję się że jej nie kocham. Ciekaw jestem dalszego ciągu tej teorii? Bo skoro jej nie kocham a robię to co robię to dlaczego i po co? Chciałbym się o sobie czegoś nowego dowiedzieć

Przekraczam granice śmieszności?

Zaproponowałam, by poszukać innych powodów, nic ponad to.

Dobrze, to na konkretnym przykładzie powiedzcie mi co byście zrobiły jako osoby obdarzone niezwykłą inteligencją emocjonalną na moim miejscu.
W sobotę ona znów wyjechała i wróci w kolejną sobotę. Jest za granicą, ma masę zajęć i mało czasu na jakikolwiek kontakt ze mną jak i kimkolwiek innym. Krótko mówiąc tydzień w oderwaniu od rzeczywistości.
Znając ją wiem w jakim stanie wróci. Prócz tego, że będzie śmiertelnie zmęczona to będzie absolutnie nijaka. Zapewne dlatego, że nagle z pięknych malowniczych stron wróci znów do szarej codzienności.
Nawet nie będę pisał co ja - kloc emocjonalny - bym w tej sytuacji zrobił, bo po co wam dawać pożywkę. Ale powiedzcie co zrobilibyście Wy z tą jej nijakością. Bardzo jestem ciekaw konkretów.

Tez jestem ciekawa konkretow. Prosze, odpowiedz.
Po co chciec naprawiac zwiazek z kobieta, ktora twoim zdaniem jest nijaka, nie mysli logicznie, nie potrafi uzywac argumentow, nie potrafi rozmawiac, zarzuca cie glupotkami i bezsensownymi zarzutami, jest gruba, nieatrakcyjna, a do tego jeszcze nie docenia twojej zajebistej osoby.

Tell me WHY?!

Ale ja prosilam o konkretna odpowiedz, a nie kolejne pytanie.

Jakby Autor był emocjonalnym klocem to kopnąłby ją w dupie dawno temu. Sam opisuje że często się przytulają, razem płaczą, rozmawiają. Czy totalny kloc emocjonalny szukałby rozwiązania problemu i chciał ratować związek?

Żadna z WAS kochane Kobiety nie chciałaby odwrotnej sytuacji.
Chciałbym jednej odpowiedzi:
odwracam sytuacje którą opisał Autor:
Przychodzi chłop do domu i zaczyna mówić głupoty, niezgodne z Waszymi wspólnymi ustaleniami i obietnicami a Wy mówicie mu: Kochanie masz racje.
Bo przecież jak Autor zaprzeczył to go zjechałyście że jej nie szanuje bo ona nie może mieć własnego zdania- to zakrawa o absurd

Już widzę jak facet, mąż, partner odstawia takie akcje a każda z wyżej piszących się nawet nie odezwie bo nie chce mu okazywać braku szacunku.

Problem leży w tym że dziewczyna nie wie czego chce- według mnie chce odejść ale nie wie jak i wszystko co zrobi Autor będzie złe.
Tu nie ma dobrego wyjścia z tej sytuacji: rozmowa nic nie daje, prośby nic nie dają, groźby nic nie dają.

Pamiętam słowa mojej żony jak byłem na diecie i zaglądałem do lodówki:
Skończ żreć bo Ci dupka nigdy nie schudnie;)
Czy było coś w tym złego? - nie - bo robiła to dla mojego dobra. Skoro Bohaterka chciała schudnąć chciał jej pomóc- a czasami trzeba troszkę brutalniej żeby doleciało gdzie potrzeba.

Taki logiczny i racjonalny, a nie potrafi rzeczowo odpowiadac, no patrzcie.

Oczywiscie, ze sie da. Prosze bardzo.
Moj facet nie jest chorobliwie zazdrosny - mamy duzo swobody i luzu w zwiazku.
Moj maz nie pije piwa codziennie.
Czasem woli mnie, a czasem kolegow. Kocham mojego meza i uwazam ze jest swietnym facetem.

Proste, co? Problem z Toba polega na tym, ze aby moc odpowiedziec mi na pytanie, musialbys zaprzeczyc wszystkim swoim poprzednim wypowiedzia o wlasnej partnerce:) Albo...sklamac. I napisac cos, do czego wcale nie jestes przekonany. Chociaz moglbys sprobowac, nie rozumiem - to jest takie trudne dla Ciebie, odpisac gniewnie ze "wcale taka nie jest, przeciez ... to i tamto, ...". Ty nawet nie zaprzeczyles. Stwierdziles tylko ze wyolbrzymiam:)

Kasia Zaleta ma 100% racji. Piszesz o swojej partnerce, ale w żadnym poście jaki napisałeś nie zobaczyłam Twojej miłości do Niej. Ja rowniez nie zobaczylam ani przez sekunde.

Proszę.
- moja kobieta nie jest nijaka tylko czasem zachowuje się w sposób nijaki w stosunku do mnie
- moja kobieta czasami nie myśli logicznie, co nie oznacza że zawsze tak jest
- moja kobieta nie tyle nie potrafi używać argumentów, co ich nie ma
- moja kobieta jak najbardziej potrafi rozmawiać, co opisywałem w tym wątku
- nie zarzuca mnie głupotkami tylko niektóre jej wypowiedzi są głupie
- zarzuty jakie mi stawia są częściowo sensowne, a częściowo nie
- jest gruba, co nie oznacza że jest nieatrakcyjna
- moja osoba nie jest zajebista, natomiast nie jest też tak potworna jak ją tu wspólnie z innymi kreujesz

buahahahahahahahahah, no tak! nie wpadlabym na to. Przeciez ona nie posiada argumentow w dyskusji, tak jak i my nie posiadamy, tylko lejemy wode i piszemy same bzdury. Zgadzasz sie jedynie z kims, kto cie po pleckach poklepie. Kazdy inny po prostu... nie ma odpowiednich argumentow:)

Pozwole sobie potraktowac cie tak, jak ty swoja kobiete. Ta-dam.

W przeciwienstwie do Ciebie, mam bardzo dobra pamiec i umiejetnosc logicznego myslenia. Trzykrotnie zadalam Tobie pytanie o wasze zycie seksualne. Za kazdym razem omijasz to pytanie szerokim lukiem. Poruszyles wszystkie mniej i bardziej szczegolowe aspekty wspolnego zycia, zapominajac opisac jeden z najwazniejszych. A podobno jestes rzeczowy i konkretny.

To jak to tak? Ktos ci zadaje wazne pytanie, a ty cisza, zastanawiles sie chociaz nad nim? Czy twoja dziewczyna czuje sie akceptowana i POZADANA przez ciebie? Jest spelniona, dobrze jej z toba?

zmartwiony86 Najlepiej chyba będzie dla Ciebie jak zakończysz ten związek, bo jeśli obie strony się męczą to nie ma to najmniejszego sensu.

popieram w całej rozciągłości. Jedź gdzieś, wyłącz telefon, odpocznij, wycisz się, na spokojnie wszystko przemyślisz, nabierzesz do pewnych rzeczy dystansu i chłodniej spojrzysz na Wasz związek. Czasem tak trzeba.

Zmartwiony, widze, ze jestes z obozu tych co zawsze musza miec racje, wiec odwracanie kota ogonem jest taktyka codziennego uzytku

Nie moge wypowiadac sie za inne osoby komentujace w Twoim watku, ale ja napisalam Ci przeciez bardzo prosty, zupelnie niesprzeczny komunikat: albo dochodzisz do wniosku, ze masz dosc bycia z trudna, infantylna, zakompleksiona dziewczyna i odchodzisz, ALBO decydujesz sie pracowac nad zwiazkiem (a nie nad nia) i w ramach tej pracy starasz sie poszerzyc horyzonty rozwijajac swoja wiedze na temat zaburzen odzywiania i tego co czuje i mysli Twoja kobieta. Prosta odpowiedz zero- jedynkowa.

Niestety, Ty jednak z uporem maniaka chcesz "wiedziec lepiej". Wiesz lepiej od specjalistow co lezy u podloza zaburzen kompulsywnych, lepiej od psychiatrow czym objawia sie depresja, lepiej od swojej dziewczyny co jej w glowie siedzi i co jest dla niej dobre. Z pozycji "eksperta" od tego wszystkiego ferujesz opinie i wydajesz dyrektywy, a potem sie dziwisz, ze nic nie dziala. Sorry, ale takie zachowanie jest zupelnie nielogiczne.

Koleżanko @beyondblackie, mówisz tutaj albo-albo. A fakty są takie, że gdyby mi się nie chciało o to starać albo bym nie dawał rady to nie założyłbym takiego wątku. Prędzej bym pytał jak to zakończyć by było najmniej bolesne dla obu stron, ewentualnie jak sobie poradzić po tym wszystkim. Jak widzisz nie pytam o takie rzeczy, co więc chyba jest dość czytelnym znakiem że moją intencją chęć naprawy tego wszystkiego.
Jak do tej pory to, żaden specjalista się nie wypowiedział na temat tego co leży u podłoża jej zaburzeń, przynajmniej ja nie widziałem. Depresja zaś jest chorobą, która ma konkretne objawy i którą się leczy w konkretny sposób. Nie można mieć depresji "trochę" albo jednego dnia mieć, drugiego nie mieć, a trzeciego mieć z powrotem.
A co do ferowania opinii (nawet bezsensownych) z pozycji eksperta to masz chyba coś do powiedzenia. Czyż nie?

@beyondblackie - mówisz cały czas o ogólnikach. A ja o konkretach. Wiesz dokładnie już jaki ona ma problem jeśli chodzi o odżywianie. Jak więc w tym konkretnym przypadku wygląda postawa "nie niańczyć, nie olewać, nie robić za sierżanta"? Nie chce się jej iść na siłkę. Je o północy. Nie wiem, kupuje sobie czekoladę i ją sama zjada w 10 minut. Wszystko to dwa dni po wizycie u pani psycholog, która ma jej w teorii pomagać i dwa dni przed wizytą u dietetyczki, która ją waży zawsze i z którą omawia postępy. Co więc w takiej sytuacji mam zrobić by spełnić te warunki "nie niańczyć, nie olewać nie robić za sierżanta"? Proszę o konkret. Tylko nie taki, że mam zrozumieć sens zaburzenia. Bo nawet jak wykuję na blachę podręcznikową definicję to cóż to zmieni w praktyce?

"....Jak więc w tym konkretnym przypadku wygląda postawa "nie niańczyć, nie olewać, nie robić za sierżanta....."

Wlepiam oczy w ekran oczekując na odpowiedź Beyondblackie

Po pierwsze - temat depresji i zaburzeń kompulsywnych pojawił się rzucony w tym wątku przez jedną z forumowiczek. Rozumiem, że od niej nie oczekujesz dyplomu lekarza psychiatry lub magistra psychologii? Ona będąc laikiem tak powiedziała więc coś w tym jest. Ja będąc laikiem mówię inaczej więc tak nie jest. Skwituję to jednym tylko słowem - typowe

A co do drugiego postu - to jest bardzo interesująca teoria. Popuśćmy wodzę fantazji. Powiedzmy, że Twój facet też ma jakiś rodzaj depresji i zaburzenia kompulsywne polegające np. na tym, że stresy, lęki i złe myśli topi w alkoholu. Ty bardzo chcesz mu pomóc. Więc za każdym razem gdy sięga po butelkę łapiesz go za rękę, mówisz jak bardzo go kochasz i pytasz jak się czuje. Tak byś zrobiła co? Spokojnie patrzyła jak marnuje sobie życie i zdrowie jedynie trzymając za rękę i wyrażając troskę? Ehe.

Ale tak wlasnie jest. Osoba ktora ma z czyms duzy problem nie wezmie sie w garsc ot tak bo wtedy nie moznaby nazwac tego problemem. Popieram  Beyondblackie ze metoda nie jest besztanie tylko dociekanie przyczyn takich a nie innych zachowan. Jesli dziewczyna Autora obzera sie mimo ze wie iz za chwile bedzie wazenie i wstyd bo znowu waga stoi w miejscu lub wrecz rosnie to czy glindzenie Autora ze je znowu, ze wysilek na marne, ze silka itp zrobi na niej wrazenie?  No raczej nie. Predzej wbije ja jeszcze bardziej w poczucie ze skoro i tak juz jest taka beznadziejna i nic nie umie doprowadzic do konca to chociaz tyle z tego bedzie miec co sobie zje.
Snake troche wspolczuje Twojej zonie  bo musi byc kobieta bez skazy. Rozumiem ze Ty bys od razu pogonil taka ktora smie sobie z czyms  nie radzic i  na dodatek potrzbuje pomocy terapeuty. Oj proste to Twoje myslenie zeby nie rzec prostackie. Oby Ciebie kiedys zycie nie dogielo solidnie i zamiast dostac wsparcie osob najbljzszych uslyszysz zebys nie wydziwial i nie piescil sie ze soba.

A może wcale nie jest chora. Może po prostu jej się nie chce. Może ma słomiany zapał.
Mam kilka koleżanek w pracy, które regularnie co 2 - 3 tygodnie szumnie obwieszczają początek wielkiego odchudzania. I zazwyczaj trwa to 2 - 3 dni, no, max. tydzień. Wymyślają za to tysiące usprawiedliwień dlaczego przerwały dietę i dlaczego znów zaczną ale dopiero od jutra/od poniedziałku/od 1-go. I gwarantuję że nie mają problemów psychicznych ani żadnych innych dysfunkcji. Choć z ich narzekań pewnie niejedna z Was wysnułaby diagnozę o permanentnej depresji w której żyją i okropnych, niewspierających mężczyznach którzy im w życiu towarzyszą (od wielu lat). A w zasadzie wszystko rozbija się o brak motywacji, wzięcia sie w garść i zawalczenia o siebie.

Pozwolę sobie popuścić wodze fantazji
Ponieważ związek to nie terapia, a ja dla mojego partnera nie jestem terapeutą, to nie widzę siebie w roli osoby pilnującej mojego partnera, łapiącego go za dłoń ilekroć sięga po butelkę.
Zakładam, że bardzo by mnie interesowało i próbowałabym dociec, jakie pobódki nim kierują, że po raz kolejny sięga po butelkę, czy jej potrzebuje i dlaczego. Chciałabym zrozumieć co picie w nadmiarze mu daje, czy coś tłumi, czy w czymś pomaga, czy jest po prostu przyjemnością.
Ponieważ zakładam, że mój partnere jest zainteresowany moimi odczuciami, dlatego mówiłaby, mu to, co czuję gdy on po tę butelkę sięga, tj. że się o niego boję, bo on sam robi sobie krzywdę lub obawiam się, że to używka bardziej kieruje nim i jego życiem niż on nad używką. Może...
A jeśli mój partner nie chciałby zrezygnować z picia a ja nie potrafiłabym tego zaakceptować i żyć z tym, a on miałby to w d...upie, to darowałabym sobie ten związek, bo po co się męczyć.

Ale widzisz Zmartwiony, ja nie mam zapędów do zmieniania mojego partnera, przerabiania go na swoją modlę, pilnowania, terapeutyzowania. I on podobnie. Jesteśmy razem, bo mi jest z nim dobrze, a jemu jest dobrze ze mną. Czy mamy kryzys, czy nie mamy kryzysu w związku, to rozmawiamy o swoich odczuciach, wewnętrznych przeżyciach, nie zostawiamy między sobą niedomówień, ale także nie wpuszczamy między siebie kolegów i doradców, którzy mają naszym związkiem kierować z tylnego siedzenia. Nasz związek to nasza sprawa.
Twoja kobieta ma problem że zrozumieniem tego i jestem przekonana, że nie stało się to 2 lata temu, ale było tak od zawsze. Ona potrzebuje, żeby ktoś wydawał jej dyspozycje i komendy, dlatego też pewnie dobrze sprawdza w koroporacyjnym rygorze. W domu ma ciebie od dyrygowania i narzucania rytmu, stąd jej pretensje, gdy nie sprawdzasz się w tej roli i ona odczuwa brak emocji między wami. Ona nawet nie potrafi zapanować nad tym, co zjada. Ale taką ją wybrałeś i albo zacznij ją akceptować taką, jak jest albo ją puść wolno.

EDIT: doczytałam o baloniku w żołądku.
Widzisz ona nawet metodę odchudzania wybrała taką, która ma w sposób jak najmniej uciążliwy i jak najmniej zależny od jej woli odchudzić ją, bo głód i nieskończona objętość żołądka SAMA zniknęła.

Jej korporacyjny rygor polega na tym, że wszystkich wali to czy ona jest w biurze czy leży w dresie na kanapie z kompem. Ma zrobić to czego od niej wymagają, a jak to zrobi to nikt w to nie wnikam. Dodam tylko, że tylko w tym roku nie wykorzystując ani jednego dnia urlopu spędziła już trzy tygodnie na wycieczkach zagranicznych udających szkolenie. A w domu ma dokładnie tak samo. Jak zrobi coś dla domu to ja się cieszę i doceniam. Zazwyczaj jednak nie robi nic, co nie oznacza że wiercę jej dziurę w brzuchu.

A ja nadal uparcie podtrzymuję, że każda jedna bez wyjątku dziewczyna na wątku, mając takiego partnera u siebie, pogoniłaby go w pizdu.
Każda jedna bez wyjątku dziewczyna na wątku, czytając o podobnych problemach, ale opisywanych na forum przez kobietę a nie faceta,
doradzałaby jej pozbycie się typa w trybie natychmiastowym, wytaczając na zawołanie dwa i pół miliona argumentów przeciwko niemu.
Tutaj mamy sytuację odwrotną i tylko dlatego już siódmą stronę wątku zajmujemy się duperelami, kwestiami drugo i trzecio rzędnymi,
aby chyba na siłę wykazać, że to osoba autora jest największym problemem i to on wszystko MUSI a laska ewentualnie coś tam MOŻE.
Na przykład MOŻE całymi dniami sobie leżeć naburmuszona i się obżerać do woli (bo to taka choroba jest jakby ktoś nie wiedział)
zamiast ruszyć dupę na basen czy gdziekolwiek zrobić cokolwiek (bo to znęcanie się psychiczne oraz fizyczne jest jakby ktoś nie wiedział)
Za to autor MUSI to wszystko znosić, on to MUSI zrozumieć i MUSI zaakceptować fakt, że z leniwą babą MUSI się obchodzić jak z jajkiem,
to wtedy MOŻE ona z nim jeszcze trochę MOŻE zostać z braku laku (bo gdzie teraz pójdzie) testując ile facet jest w stanie jeszcze znieść.

Powiadają człowiek nie świnia i zniesie wszystko. Tak mówią. Ja mówię po co. Po co się męczyć i dupę sobie rozrywać dla kogoś kto ma to gdzieś.
Ona już się nie zmieni, a moim zdaniem z premedytacją będzie stawała się jeszcze gorsza, bo tylko to jej dostarcza jakichkolwiek emocji w tym związku.
Robieniem na złość chce zwrócić na siebie uwagę, żeby coś się działo, żeby była jakaś akcja. Ale w końcu to też przestanie ją zadowalać i co wtedy?
Żadna rozmowa tutaj nic nie pomoże, bo to tak samo jakby rozmową próbować przekonać krnąbrnego siedmiolatka do zmiany zachowania.
Jeszcze dorosły nie skończy gadać, a gówniarz już obmyśla plan co by tu zmalować, żeby jeszcze bardziej starych rozwścieczyć. To samo ona.
Zamęczy tego faceta psychicznie i fizycznie, odbierze mu z czasem całą energię, radość i chęć do życia, a jak już zmieni go w takie obojętne zombie,
to przestanie jej być potrzebny i zostanie wtedy sam. Wycieńczony emocjonalnie z przeoraną psychiką i 40-tką na karku. Zajebista perspektywa.
Niestety jakoś nie jestem w stanie wyobrazić sobie żadnej innej, jeśli on z nią zostanie. Po co chłopie, wytłumacz mi to. Misję masz jakąś czy co?
Jakiś lęk cię ogarnia na myśl o życiu bez niej? Obawa jak ona sobie poradzi bez ciebie? Poradzi sobie, o to się nie martw. Martw się o siebie.
Po 30-tce życie przelatuje między palcami nawet nie wiesz kiedy i nagle zamiast 3 masz 4 z przodu. Przychodzi czas podsumowań i refleksji.
Nie chcesz zmarnować najlepszych lat swojego życia na ciągłe użeranie się z laską o wszystko, bo to nie jest życie, tylko jakaś ku*wa masakra.

Jak człowiek chce schudnąć, to schudnie. Miałem okres, że ważyłem 126 kilo. W pół roku ostrej diety i masakrycznych treningów zjechałem na 86.
Przy wzroście 181cm wyglądałem jak młody bóg i tak też się czułem. Od tamtej pory wiem, że już nigdy nie doprowadzę się do stanu sprzed.
Jak człowiek chce rzucić palenie, to rzuci. Paliłem 25 lat i rzuciłem z dnia na dzień w 40-te urodziny. Od tamtej pory wiem, że już nigdy nie zapalę.
Tak więc mówię, jak się chce to można wszystko. A jak się coś robi tylko po to, żeby coś w życiu się działo, to efekty są takie jakie są, czyli żadne,
bo chodzi nie o to żeby schudnąć czy rzucić palenie czy tam cokolwiek innego, tylko chodzi o to żeby cały czas coś się działo, a nie o efekt.
Wtedy się w to wciąga bliskich, albo żeby cierpieli razem ze mną, albo żeby być w centrum uwagi, albo jedno i drugie najlepiej
i takiej osobie wcale nie zależy na tym, żeby osiągnąć cel, tylko żeby sobie dostarczać dodatkowych bodźców w nieskończoność.

No tak, tylko pytanie czy on naprawdę chce być z nią, czy może chce być z kimś, a ona jest akurat w zasięgu.
Myślę, że tutaj powinno się podrążyć, zamiast rozbijać przysłowiowe gówno na atomy i zajmować się koleżankami czy podjadaniem.

Bardzo dobre pytanie, tylko moim zdaniem należałoby je zadać dziewczynie Zmartwionego - czy ona nadal chce z nim być, czy może chce być z kimś, a on jest akurat w zasięgu?

Cała sytuacja to jakieś kuriozum. Dziewczyna jasno komunikuje, że chciałaby się rozstać (i szuka potwierdzenia u koleżanek co do swojej decyzji), a Zmartwiony z uporem maniaka usiłuje siebie (i przy okazji ją) przekonać, że przecież tak naprawdę jest idealnie, to tylko chwilowy kryzys i wszystko razem przejdziemy. Tylko o jakim "razem" jeszcze mówimy, kiedy ona ciągnie w swoją stronę, a on w swoją? Ja rozumiem miłość, przywiązanie po tylu latach razem, ale jak długo można zaklinać rzeczywistość, wbrew drugiej osobie zresztą?

A moim zdaniem on właśnie chce mieć taką partnerkę - co trzeba za rączkę prowadzić i we wszystkim mieć rację, a jej zachowanie (wybory) zawsze będą stawiać ją pod nim. Po prostu na świecie istnieją ludzie co nie tworzą związków dla miłości, ale w celu leczenia/pogłębiania jakiś własnych problemów. Tworzenie relacji toksycznych dla związków. Tak jest tutaj. Kobieta jest dorosła i nie potrzebuje ojca, tylko wsparcia mężczyzny. Nie ma go to łazi i się żali znajomym. 
Trzeba by było wyrzucić ego za drzwi i na poważnie przyjrzeć się tej relacji z obu stron.

Efektu nie będzie. Jak wyszło obydwoje mają problemy, które dobijają ten związek. Jak widać określeni ludzie przyciągają określonych ludzi - i tutaj nie chodzi mi o charakter.

Jeśli sama sobie wyszukuje skazy, to jest to tylko jej problem. Ja w proces wynajdywania skaz, ani w proces ich naprawiania nie ingeruję. Przepraszam, dwa razy wyraziłem dobitnie swoje zdanie. Raz jak położyłem się obok jakiejś wystającej miednicy. Drugi raz jak z głodu samochód się rozbił.

Jeśli miałaby sobie nie radzić ze słowami prawdy, to pewnie tak. Mam całe życie kłamać?

To forum nie zniosłoby gdybym wypisał wszystkie rzeczy, które ja usłyszałem od małżonki w ramach nie pieszczenia się U terapeuty nie wylądowałem...

Zrobiłam to samo. Efekt? taki jak zawsze.
Jeden i ten sam nieustannie przewijający się motyw. Odwieczny dylemat - jak odmienić  życiowego partnera/partnerkę, by Tańczył tak,  jak mu zagram. tu mamy siedem stron, ale na forum są ich setki jeśli nie tysiące.
Klasyka. strach przed stanięciem w prawdzie ... o sobie. Opór przed zauważeniem własnych błędów i  wybaczeniem . schematy , mechanizmy.. nic nowego.
Autor chciał sie pobawić w Pigmaliona, ale materiał okazał sie nie taki znowu miękki jak sie na początku wydawał i ostatecznie Galatea nie wyszła zbyt ładna... teraz jest więc płacz i wołanie o pomoc bo przecież dzieło rak jego trzeba naprawić..
Mało to takich Pigmalionów na forum i w życiu? Mało to Matek Teres w wersji żeńskiej, które opatrują "trędowatych", aby uczynić z nich księciuniów, a potem wrzask, bo on sie jednak nie odmienił?
strach przed zmiana samego siebie bywa obezwładniający. Obserwacja tego pisku pt- ja jestem super i wszyscy sie na mnie uwzięli- jest frustrująca, ale i kształcąca. Ja sie uczę na takich przykładach, bo głowę juz kilka razy pokaleczyłam podczas prób rozbicia muru. Nic nie poradzimy na czyjąś nieświadomość. Możemy sobie strzępić klawiatury, ale decyzja jest w rękach autora. Obserwując jednak jego megalomanię , łatwo ja przewidzieć.
Tak, oczywiście że autor może zostawić partnerkę jeśli jest mu z nią źle i nie ma szans na zmianę. ale pomyślmy - po co miałby to robić? dodajmy sobie dwie rzeczy - samozwańczy myśliciel -intelektualista + głupiutka gąska z problemami emocjonalnymi. Cos sie chyba rozjaśnia na polu wymiany dóbr, prawda? Zapytajmy więc - a co jeśli następny wybór okaże się jeszcze twardszym materiałem i , nie daj Boże, logika i argumenty zostaną niedocenione? No i mamy pewną jasność - strach, kompleksy i jeszcze raz strach. Czyli generalnie całe mnóstwo pracy nad sobą, ale o tym sza, bo autor przecież chce odmienić partnerkę a nie siebie. Ją trzeba ratować . On jest ok. Z nim wszystko w porządku. Typowe wyparcie. Książkowe wręcz. Na nieszczęście autora, źle wybrał on miejsce na opis sytuacji, gdyż rodzime stare wygi, które już nie jedno przeżyły i widziały, takich Pigmalionów zjadają na śniadanie popijając ciepłym mleczkiem. Choć może to właśnie jest fart... zobaczymy.