kryzys po 7 latach - Netkobiety.pl

Ja cenię krytyczne uwagi. I jak widzisz odnoszę się z szacunkiem do każdego. Natomiast jeśli ktoś po raz enty powtarza coś, co już wyjaśniłem jako nieprawdę to ani to nie poprawia mi samopoczucia ani nie naprawia mi związku. Co najwyżej poprawia samopoczucie piszącego.

Wisz co Zagubiony, ja pracuje z domu, gotuje, sprzatam, dbam o wystroj wnetrz (wszystko kobiece atrybuty), ale do glowy by mi nie przyszlo, ze moj facet ogarnia moj grafik za mnie i traktuje mnie jak niepelnosprawne umyslowo dziecko, ktore nie potrafi gwozdzia wbic w sciane (a potrafie nawet zajac sie hydraulika). Mamy swoje role, rozne, ale sa to role ROWNORZEDNE. Ty chcesz miec w domu zyciowa kaleke, za ktora wszystko trzeba robic i ktora bedzie o wszystko sie Ciebie pytac.

Pytanie jest, dlaczego tak jest?

Na podstawie własnych doświadczeń zgadzam się z Robin. Ona przedstawiła to zupełnie inaczej. Ja też kiedyś byłam w długim związku w którym to ja "nosiłam spodnie" byłam tą stroną mocniejszą. Organizowalam, wymyslalam, planowalam, robiłam. I mój eks nigdy, ani jeden raz się na to nie poskarzyl. Wręcz zawsze to było oczywiste że ja będę to wszystko robić. Po prostu weszliśmy w takie role. Aż do dnia kiedy pojawił się ktoś trzeci i nagle zaczęło mu to wszystko przeszkadzać, wszystko. Że on mnie nigdy o to nie prosił, że on chciałby sam itp. A najśmieszniejsze jest to że ja też nigdy nie chciałam takiego związku tylko czułam że ktoś musi robić te rzeczy, a skoro nie robi tego on to muszę ją. I tak leciały lata.
Więc jeśli masz chęć to spróbuj tego żeby może to zmienić. Daj jej być dorosłą i ponosić konsekwencje swoich czynów.

To według Ciebie jak powinna wyglądać ta zmiana w postawie autora, czyli mojej?

Przepraszam, ale ta porada jest pozbawiona sensu.
Jest tak jak jest. I teraz załóżmy, że się do niej stosuję i wprowadzam to w życie. Co pomyśli ona?
"Wowwwww, wreszcie! Mam święty spokój z dietą, nic a nic go to nie obchodzi! yeee! Chyba chcę z nim być dalej!"
"Ale czad! On już mi nie tatusiuje i ma wyje...ne czy wstanę do pracy czy zaśnie! To na pewno znaczy, że mu zależy! Mi chyba też znów zaczyna bardziej zależeć!"
"Och, wreszcie się odczepił i przestał mnie gdzieś wyciągać i truć mi dupę, że chodzę wszędzie sama! A zrobię mu na złość i przestanę! Teraz już będziemy spędzać każdy dzień razem! Jest taki męski!"
To porada rodem z Bravo Girl, a nie porada pasująca do dojrzałej kobiety, która z niejednego pieca zapewne chleb jadła.

Może i generalnie masz rację i Twoja postawa jaką mi radzisz ma sens od początku budowania związku. Ale teraz, gdy jest kryzys, po tylu latach gdy znamy się jak łyse konie, taka zmiana zostałaby odebrana jako olewactwo. Albo że się obrażam. Albo że już położyłem laskę na ten związek. Trudno by było inaczej. Nie wiem czemu miałaby to zinterpretować pozytywnie.

Na start możesz skupić się na waszym najbliższym wyjeździe. Wykorzystaj go do odcięcia was od szumu z zewnątrz. Odetnijcie się od rodziny, koleżanek, kolegów, bądźcie wtedy dla siebie. Kontakty z ludźmi w momencie takiego kryzysu, zwłaszcza w jego początkach mają tendencję do zaostrzania tego kryzysu, szuka się sojuszników (vide Twoja partnerka ). Porozmawiajcie wtedy. Wyrwanie z codziennej scenografii sprzyja nowemu spojrzeniu i nowym rozwiązaniom. Jeżeli nie będziecie w stanie rozmawiać, to pomilczcie razem. Czasem lepiej nic nie powiedzieć niż powiedzieć za dużo i tego czego się tak naprawdę nie chce powiedzieć.
Wyjdźcie tez poza swoje role, bo jak widać te się wypaliły. Każde z was musi spojrzeć jaki jest wasz osobny udział w kryzysie.
To tak na początek.

Przy czym sukces zawsze będzie zależał od chęci. Nawet jakbyś stanął na rzęsach a ona tak naprawdę nie będzie chciała być w tym związku, to się rozsypie pomimo Twoich starań.

Nie da się tak całkiem odciąć jak ktoś jest uzależniony od koleżanek, telefonu i fejsa. A próby wymuszenia tego na niej tylko zepsułyby wyjazd. Jak zabierzesz alkoholikowi flaszkę to nie przestanie od tego pić. Tylko najpierw się na Ciebie wkur.... a potem pójdzie po następną.
Tym niemniej ja uważam o tym wyjeździe to co pisałem wcześniej. Są duże szanse, że będzie miło. Co nie oznacza, że za czas jakiś (może po tygodniu, może po miesiącu) okaże się, że wcale nie było miło. Tylko nudno. Albo miło, ale to nic nie zmienia. Albo że jeden wyjazd to za mało. W sytuacji gdy ona nie ma argumentów w dyskusji jej ulubioną taktyką jest deprecjonowanie tego co robię. Czyli np, "tak, starasz się, ale....". Albo "owszem, było miło, ale...". Lub "to było kiedyś, a teraz jest teraz....". To demotywuje, czego po sobie nie pokazuje.

Zmartwiony,  dziewczyny dały Ci konkretne rady, co mógłbyś zrobić. Podszedłeś do nich bardzo dosłownie, co nie znaczy, że Twoje zastrzeżenia nie są uzasadnione. Owszem, całkowita zmiana zachowania mogłaby zostać zinterpretowana błędnie. Ale tu nie chodzi przecież o to, żeby na raz zmieniać się o 180 stopni, ale o próbę wyjścia poza schemat waszej codzienności. Zrobieniu czegoś inaczej, albo nie zrobieniu w ogóle.

Trudność polega tutaj na samym próbowaniu, nawet jeśli wydaje Ci się, że nie będzie efektu. Bo podchodząc logicznie, to nigdy nie wiesz na 100% co się stanie, dopóki to się nie stanie. Ale już masz jakieś przewidywania co ona zrobi a czego nie. A może czasem warto się przełamać i dać zaskoczyć.

Inna trudność polega na tym, że nikt Ci nie zagwarantuje, że zmiany Twojego zachowania NA PEWNO przyniosą efekt, którego chcesz. Tylko że nie ma za bardzo innego wyjścia, skoro nie chcesz na razie zmieniać dziewczyny. Sam widzisz, że to co robiłeś dotychczas jest po prostu nieskuteczne.

Ja podejrzewam, że tutaj chętnie przeczytałbyś parę przykłądów, co robić inaczej. Ale tak się nie da "zdalnie". To jest już Twoja praca domowa, poobserwować, w których sytuacjach jest ucieczka, czego dotyczą obgadywania i po prostu spróbować tam podziałać inaczej. Jeśli się da.

Na podsumowanie dodam, że naprawdę równie prawdopodobna jest wersja Klio, że dziewczyna się próbuje ewakuować, bo jej się znudziło. Wtedy nieważne, co zrobisz, finalnie nic to nie pomoże. Natomiast póki co zakładamy, że to jest kryzys i stąd nasze rady. A "czas pokaże"

Interpretujesz jej zachowania za bardzo "na logikę" a zachowania kobiet,często z logiką nie maja nic wspólnego....ale to pewnie wiesz...
Więc może spróbuj zastosować się do w/w rad i trochę się wycofaj,daj jej być sobą,nie nadskakuj za bardzo,bo się niedługo przekonasz,że odchodzi,bo byłeś za dobry,o ile już nie jest za późno...
Pewnie szuka pretekstu do odejścia,ale skoro jesteś dla niej dobry,to czego się tu uczepić?Ano koleżanki służą pomocą,potem tylko musi uwierzyć w to co mówią i samą siebie przekonać...

Twoja kobieta:

- nie potrafi  zadbać o siebie (rezygnacja ze zrzucania wagi)
- ma słomiany zapał ( zaczęła o siebie dbać, ale przestała)
- jest słaba psychicznie (przestała dbać o siebie, ale zamiast na nowo spróbować, woli się użalać, jaka to ona jest gruba)
- ma masę kompleksów
- jest samotna (potrzebuje atencji przyjaciółek i pani psycholog)
- czuje się nieatrakcyjna (i  cholera ją bierze, że faceci na nią nie lecą)
- jest manipulantką:
a) nie chce spędzać z Tobą czasu, ale narzeka, że nigdzie jej nie zabierasz
b) nastawia swoje psiapsiółki przeciwko Tobie
c) straszy Cię wyprowadzką (standardowa zagrywka mająca na celu objęcie kontroli nad "winnym" partnerem i wzbudzenie w nim poczucie winy)
d) korzysta ze wszystkiego, co dla niej robisz (spełnianie próśb dot. budzenia, ogarnianie przez Ciebie chaty, zapłacone rachunki itp.), ale tego nie docenia
- jest bardzo niedojrzała (oczekuje motylków w brzuszku - kobieta 30 lat, serio?)
- jest bardzo nieszczęśliwa  (gwarantuję Ci, że kasa, jaką zarabia, nie jest w stanie zrekompensować jej wyżej wymienionych cech)

Jak dla mnie bycie w związku obliguje do grania w jednej drużynie. Nie wyobrażam sobie sytuacji, w której jedno z partnerów stawia swojego partnera w tak złym świetle w oczach znajomych, że ci nie chcą się z nim widywać, wręcz zaczynają darzyć niechęcią. A już szczytem jest tekst typu "nie mogę się nie wyprowadzić, skoro już powiedziałam koleżankom, że się wyprowadzam, bo to tak głupio".
Nie wyobrażam też sobie, jak można narzekać na swoją figurę, wpierniczając po nocy kanapki i nie ćwicząc.
Nie wiem, jak słabym trzeba być, by wzbudzać w partnerze nieuzasadnione poczucie winy (kwestia zarzucania Ci niezabierania jej nigdzie, kiedy wychodziłeś z propozycjami).
I wiele, wiele więcej...

Autorze - moja rada jest jedna: odpuść. Daj jej spokój. Odetnij się emocjonalnie. Bądź dla siebie, nie dla niej. Skoro chce się wynieść, niech się wyniesie, Ty jej tego nie utrudniaj. Skoro jej źle i się nudzi, nie przejmuj się tym.
Zaproponuj jej czasem wyjście na spacer, jeśli nie zechce, idź sam, bez słowa. To samo z rowerem, kinem, basenem, etc.

Ona wie, że ma nad Tobą kontrolę emocjonalną. Wie, że za dużo analizujesz, za bardzo się przejmujesz, zbyt mocno Ci zależy.

Kiedy odpuścisz i pokażesz, że jest DODATKIEM do Twojego życia, a nie jego sensem - ogarnie się. Nie matkuj jej, niech radzi sobie sama. Pomagaj TYLKO wtedy, gdy o to poprosi - sam nie wychodź z żadną tego typu inicjatywą.

Kobiety wariują, gdy zaczynają tracić kontrolę nad facetem. Szczególnie gdy mają świadomość, że nie są pożądane przez innych.

Taką samą diagnozę dostałeś od forumowiczek wcześniej. Tylko że oprócz opisu sytuacji było to przyprawione gorzką przyprawą, której nie użyła Lwica- Twoją rolą w sprawie... Wniosek ten sam- przestań traktować ją jak dziecko. i może jest jeszcze szansa. Nie oznacza to bynajmniej "focha" tylko życzliwe trwanie. Gierki w kotka i myszkę zostawiłabym nastolatkom..
PS. DIAGNOZA to dobre słowo- współczesna medycyna diagnozuje co jest i podaje lekarstwo- pal sześć przyczyny i ogarnięcie całości problemu.. Z psychiką trochę inaczej jest niż z ciałem- protezy rzadko się sprawdzają.

Po wakacjach na Korfu i tygodniu przerwy przebrnąłem przez temat.

Teraz moja kolej.
Zachowanie Twojej kobiety przypomina zachowanie mojej byłej żony. Gdzieś to już na forum opisywałem ale cokolwiek byś nie zrobił będzie źle.
W tym momencie możesz mieć nawet złote jaja i będzie źle.

Kobieta ewidentnie się waha. NIE ŻEŃ SIĘ!
Popełnisz najgorszy błąd jaki możesz.
Moja też uciekała niby do koleżanek, niby potrzebowała czasu, niby musiała się zastanowić. Sadzę że trafiliśmy ten sam typ kobiet- w młodości nieśmiała, z kompleksami, szukająca wsparcia, wiecznie niedoceniana w domu. Typ kujona, karierowiczki, która musi udowodnić światu(a w szczególności swojej rodzinie z której uciekła) że jest w stanie odnieść sukces. Inteligenta i doceniania w pracy a totalnie zagubiona w życiu. Znalazła faceta który dał jej to czego na POCZĄTKU oczekiwała - bezpieczeństwa i zdjęcia odpowiedzialności.
Nie znam Cię i nie opisałeś tego ale nie masz wrażenia że WASZE problemy zaczęły się jak partnerka zaczęła pracować?? JEŻELI odpowiesz twierdząco rozwinę Ci później temat.

Odnośnie odpowiedzi na Twój post.
Ja się zgadzam z KLIO.
Nie widzę tutaj kontroli- ciężko nazwać kontrolą jeżeli się zapyta kogoś "kochanie o której wrócisz z pracy" -"o 18".... jest 20 czy 21 dzwonisz i się martwisz i pytasz co się stało że się spóźnia a w odpowiedzi słyszysz że kontrolujesz..... nie na tym polega związek.
Powtarzam- ja tu kontroli nie widzę(ale nie martw się- ja od swojej żony słyszałem to samo- wychodziła gdzie chciała, robiła co chciała, jeżdziła sama z przyjaciółmi na wakacje, sama o sobie decydowała a na koniec i tak usłyszałem że ją kontroluje;) Jak moja mama to usłyszała to powiedziała do mnie żeby się gumowym młotkiem w głowę jebnęła.
Zresztą tu nie o mnie.
W dzisiejszych czasach wszystko można podciągnąć pod przemoc i kontrolę w zależności od tonu, użytych słów i sensu wypowiedzi.
Jeżeli ktoś chce znajdzie powód albo pretekst- ona takiego szuka, jest na tyle niedojrzała że nie odejdzie sama.
Prowokuje tak jak moja była żona, ja nie wytrzymałem i ten pretekst jej dałem i powiem Ci szczerze ciesze się. Bo pewnie straciłbym kilka następnych lat w niepewności i wahaniach nastroju.
Mam nadzieje że Ty postawisz na siebie, na swoim i nie stracisz kolejnych lat czego Ci z całego serca życzę

Widzisz, to co jest najbardziej nielogiczne to niespójność jej zachowań o czym już pisałem. Tak, często ucieka z domu, często wraca późno, choć wcale nie musi. Z drugiej strony są dni dobre, fajne i takie którym ciężko cokolwiek coś zarzucić. Wynika to wszystko zapewne z jej rozchwiania emocjonalnego, niezdecydowania, może hormonów. Natomiast ta nielogiczność daje mi też pewną siłę, bo skoro jednak są dni, momenty czy okresy gdy potrafi być nawet dobrze to może sprawa nie jest tak całkiem stracona.

A problemy owszem, są trochę powiązane z jej pracą. Bo zmieniła ją ok. 2 lata temu. W poprzedniej też zazwyczaj pracowała do późna, miewała też pracujące soboty, natomiast nie wiązało się to z żadnymi wyjazdami służbowymi czy coś. Teraz jeździ cały czas. Tylko w maju najpierw w dniach 11-13 była w jednym miejscu, 16-17 w kolejnym, a wczoraj wyjechała ponownie i wraca za tydzień. Nie sądzę by to wiązało się ze zdradami. Tak jak pisałem wcześniej ona nie jest tym typem człowieka. Mogę uwierzyć, że ona się w kimś zakocha, ale nie w to że mnie zdradzi. A gdyby miała się zakochać to zrobiłaby to już dawno, bo ludzie wśród których się obraca to wciąż te same osoby. Moim zdaniem te jej wyjazdy i życie na wysokim poziomie szkodzą nam o tyle, że życie codzienne (w tym ja) wyglądają na ich tle blado. No bo co może być fajnego w pójściu na przeciętny basen oddalony 5 minut drogi od domu w zestawieniu w pobycie nad morzem w pięciogwiazdkowym hotelu albo koncertem znanego artysty czy wyjazdem za granice w piękne miejsce. No wiadomo, że to trochę nuda. I nawet nie chodzi o to, że ona tak myśli, że to nuda. Nie. To może być nawet podświadome. Ostatecznie każdy z nas wie jak ciężko wrócić do rzeczywistości po pełnym atrakcji wyjeździe.

Z koleżanką A. na pewno nie będę się spotykał i nic zakopywał. Nic jej nie zrobiłem. Nie odpowiadam za to, że jest obrażona za coś co napisałem, a co nie było dla niej przeznaczone.

Przyznam, że przeczytałam tylko wypowiedzi autora. Nasuwa mi się jedno pytanie: co Ona opowiada koleżankom o Tobie autorze? Co ją boli, jakie sytuacje, dlaczego żali się na Ciebie, co takiego robisz, że tak jej to przeszkadza? To jest klucz do sprawy- konkrety. Nie wiem, może po seksie od razu zasypiasz, może wg niej jesteś przemadrzaly i wszystko wiesz najlepiej, przez co ona się blokuje i wycofuje w połowie rozmowy? Nie wiem, to pierwsze z brzegu przykłady, nie musisz się do nich odnosić. Może to coś innego. Może chciała już dawno oswiadczyn, a Ty na to nie wpadles? To co ona mówi koleżankom, to jest to, co naprawdę czuje. Tylko niestety nie masz opcji, by się tego dowiedzieć. Nawet jak chce Tobie powiedzieć, to gasisz ja w pół słowa. Niby słuchasz, a już w myślach układasz ripostę, czyli zwyczajnie nie słuchasz.

W sumie to dobre pytanie. Pod tym kątem się nie zastanawiałem. Co ona właściwie może im mówić? Na co się żalić? Bo na pewno nie na to, że ją traktuję jak dziecko bo ją budzę Myślę, że nie narzeka na mnie w sensie na moje zachowania czy wady. Raczej na całą sytuację przez pryzmat mnie. Czyli np. że jest znudzona, a ja nic jej nie proponuję. Że nie wie co czuje, a ja w tym jej nie pomagam, Że jest niezadowolona, a ja nie daje jej tego zadowolenia. Tak jakby opisywała całą sytuację, a ja w tym wszystkim jako winowajca. Tak się domyślam, że jest. Oczywiście nie dowiem się czy mam rację.

Jak to sie nie zastanawiales:):D:D:D:) ? Nie dosc, ze nie dopytywales jej o to, to nawet sie nie zastanawiales nad tym, co im mowi?:) Nie czaje zupelnie. Nie chce sie powtarzac, ale takie zachowanie partnerki to totalna zdrada, posiadanie wiekszego zaufania do jakichs tam kolezanek niz do wlasnego partnera. Jak to Snake ujal, problemy malzenskie zalatwia sie w malzenstwie, a nie poza nim. To je tylko poglebia.  A ty sie nawet nie zastanawiales, co jest tego powodem?:)

Lwica udzielila ci wyczerpujacego, trafnego opisu waszej relacji, problemow twojej dziewczyny itd. ale po twoim powyzszym wpisie wydaje mi sie, ze ty nie chcesz zrozumiec tak naprawde zrodla problemow (zreszta tutaj na forum tez nikt ci ich nie poda). Napisales posta, ludzie ci odpowiadaja, ty lapiesz sie wszystkiego, co moze pomoc ci zrozumiec twoja partnerke "tak w ogole", ale zupelnie nie starasz sie zrozumiec wlasnego udzialu w tym kryzysie.

A ja ci zadalam fundamentalne pytanie (nie pamietam kiedy bo nieczesto tu wchodze) - dlaczego z nia jestes? Co cie  w niej ujelo? Zapytalam, czy nie przeszkadzalo ci, ze jest otyla? Nawet nie z nadwaga, tylko chorobliwie otyla? Napisales tylko, ze ci to nie przeszkadza. OK. No dobra.

Ale konkretnie: co cie w niej ujelo (jesli chodzi o to, ze mnostwo zarabia, to napisz rowniez szczerze, please), podniecala cie na poczatku, podnieca cie teraz? Jaki macie seks, jestes z niego zadowolony? Ona jest zadowolona (a przynajmniej jak ci sie zdaje)? Czy ty jestes atrakcyjny tak w ogole? Czy jestes atrakcyjny dla niej? To dosyc wazne, czy nie ma miedzy wami przepasci w aparycji. To ine jest wbrew pozorom blaha sprawa.

Wiesz - z twoich wypowiedzi (ktore Lwica trafnie podsumowala) wyjawia sie obraz bardzo trudnej partnerki - niepewnej w zwiazku, z kompleksami, z problemami natury psychicznej, fizycznej, rozchwianej emocjonalnie, podejrzliwej, itd. itp. . A ty tu taki chojraczo wrecz logiczny, myslacy trzezwo, zapytujesz na forum, pelnym przeciez nie do konca nielogicznych i nieracjonalnie myslacych kobiet (yes, yes, kochany, twoje slowa)  dlaczego macie kryzys?:) Sam jednoczesnie dostrzegasz wszystkie te problemy partnerki, ktore byly z nia od samego poczatku, nie pojawily sie w jej zyciu nagle w czasie trwania zwiazku. Wiec chyba masz swiadomosc tego, ze z twojej strony bycie z taka wlasnie kobieta wymaga mnostwa empatii, delikatnosci, wyrzucia, cierpliwosci... A tymczasem ona najwyrazniej jest zniechecona Toba.  Nie sadze, zeby to sie z powietrza wzielo. Tylko jesli nie potraficie razem rozmawiac, a dla ciebie sposob jej rozmowy (dramatycznie nielogicznej i niekonstruktywnej) jest nie do przyjecia, no to przeciez chlopaku nigdy sie tego nie dowiesz! Na forum tez nikt ci nie pomoze. Bo tego musisz sie dowiedziec od niej.

Tak wiec - macie wiele problemow, wiele rzeczy baaardzo cie u niej denerwuje, nie mozecie sie dogadac, i uwazasz ze jest to jej wina, bo ona rozmawiac nie potrafi, a ty sie starasz - no to... po co w ogole byc jeszcze razem?! Naprawde nie moge rozgryzc tego watku, i Ciebie - chyba pierwszy raz na tym forum nie mam pojecia, czego ty tak naprawde chcesz:)

Myślę, że nazwa forum nie pozostawia wątpliwości...

A seks? O tym nie piszesz, a jest to ważne.

"nasze" teorie;) wiesz, wielu ludzie pisalo tutaj rozne rzeczy... To nie jest "nasze" forum kontra zalozyciel watku hehe:) Kazdy tutaj pisze za siebie.
Ja nie uwazam ze bylaby to jakas proba kontroli... Chyba mozna spytac "sluchaj, jesli sa rzeczy, ktore tak bardzo ci przeszkadzaja ze musisz je przegadac z kolezankami, to prosze cie, przegadaj je ze mna!". Albo "widze, ze twoje kolezanki patrza na mnie spod byka (jesli tak jest) nie mozemy przez to swobodnie spotykac sie wszyscy razem. Nie podoba mi sie to". To takie, wydaje mi sie, normalne. Nie nastawia sie wlasnych znajomych negatywnie do wlasgego partnera, chyba ze juz bylego...

to znakomicie. Potrafiliscie przegadac cala noc. A teraz juz nie potraficie? Wiec - chyba jednak cos poszlo nie tak i musisz sie OD NIEJ dowiedziec co. Spytales jej choc raz "co sie z nami, kochanie stalo? Czemu nie jest tak, jak kiedys". I sie zamknij. Po prostu wysluchaj. To dziwne, ze po tylu latach bycia razem, ona nie chce z toba otwarcie rozmawiac...

Tak, to rzecz wzgledna, ale ma OGROMNE znaczenie. Moim zdaniem to bardzo dobrze, ze zaden z Was nie jest duzy atrakcyjniejszy od drugiego, bo to prawie zawsze powoduje problemy w zwiazkach.
ALE:
Czy ona czuje, ze ty ja pozadasz? Czuje sie atrakcyjna W TWOICH oczach? Jak wygladalo wasze intymne zycie na przestrzeni lat? Wiem, ze to nielatwy temat, ale pomijasz go calkowicie, a to przeciez jeden z najwazniejszych aspektow relacji partnerskiej.

no, to forum nawet z nazwy jest kobiece:) faktycznie widac, ze starasz sie analizowac to co kazdy pisze. Powodzenia wiec, ale naprawde wydaje sie, ze cos bardzo mocno nie gra w waszym zwiazku, i nie jest to tylko standardowy kryzys po kilku latach. Twoja dziewczyna chyba nie jest z toba szczesliwa. Nie jest otwarta wobec ciebie. Wiec poszukaj przyczyny. Zastanow sie na tym pozadaniem i wzajemnej atrakcyjnosci w waszym zwiazku. Chyba nie doceniasz roli tych czynnikow w zwiazku, a dla kobiet to jest klucz do szczescia (bycie pozadana przez partnera)

Nigdy nie powiedziałaś partnerowi że mówi głupoty? Nigdy nie powiedziałaś że się myli?
Przecież to normalność. Ludzie się mylą, robią błędy....
Autor nie stwierdza KAŻDEGO twierdzenia swojej dziewczyny jako "głupotki".
Ciężko tworzyć związek z osobą która nie wie czego chce(albo wie i trzyma specjalnie w niepewności - bo nie wierze że ludzie nie mają swojego zdania na tematy emocji i uczuć)

Ciężko też twierdzić że brakiem szacunku jest rozmowa w której Autor chce się dowiedzieć o co chodzi i co jego partnerka zamierza. Równie dobrze wiąże się to z tym że ma milczeć i czekać na jej zachowania.

No właśnie. czubicie się, wykłócacie i tak dalej.
Zadałem pytanie na które nie odpowiedziałaś: czy nigdy nie powiedziałaś że Twój Misiek mówi coś głupiego?
To jest ludzkie. Nie róbmy ze słów "mylisz się", " mówisz głupoty" braku szacunku... jeżeli do tego już schodzimy tracę wiarę w ludzi...

Tu nie chodzi o dowody. Nie wyobrażam sobie związku w którym ktoś nie powie komuś że coś mu się nie podoba lub nie powie że mówi głupoty.

Dziewczyna Autora chciała żeby on za nią decydował 7 lat temu.
I tu się z Tobą BEYONDBLACKIE jak najbardziej zgadzam. Twój post kilka wyżej popieram w 100%

Autor nigdy nie nazwał swojej Partnerki imbecylem ani jej tego nie udowadniał.
Widzisz w jego opisie takie skłonności? bo ja Ci powiem szczerze że nie.
miałem ten sam problem jak Autor.
dziewczyna piękna, wykształcona, wyuczona a totalnie niezaradnie życiowo oprócz swojej wiedzy którą posiada.
Czy to oznacza że nie można pomagać takiej osobie w życiu w sensie uzupełniania swoich wad i zalet?
Przecież na tym polega związek. Trzeba się wzajemnie wspierać.
Czy jeżeli osoba z którą się jest jest niezaradna życiowo nie można jej zwrócić uwagi że się myli?

Popadamy na tym forum w paranoje. Paranoje że wszystko jest przemocą, wyzyskiem, masochizmem i stalkingiem.

W każdym związku na co dzień takie rzeczy się dzieją: to normalne- w granicach oczywiście.

zgadza się Ela ale nie o tym rozmawiamy. poruszyłem temat czy w związku nie mowi się że partner mówi głupoty.
To przecież wiele osób na forum miało za złe Autorowi.
Ciężko niektóre rzeczy przemilczeć.
jeżeli tak niektore kobiety tu mysla dochodzimy do paranoi

Autorze zostaw ta głupia grubasnice z problemami psychicznymi. Taka tlusta świnia powinna się cieszyć ze w ogóle ktoś ja chce, a nie jeszcze szukać motylkow. Przecież to śmieszne. Jesteś chyba masochista ze siedzisz z takim zerem. Gruba, psychiczna księżniczka której nikt nie dogodzi.

Zwykle nie komentuję, ale ten wątek śledzę od kilku dni i jeszcze nikt nie zauważył, że ta dziewczyna ma poważne problemy psychiczne. Nie, nie. Nie chodzi o to, że jest gruba i rozkapryszona. Słowa klucz to: tendencja do zachowań kompulsywnych. Ona ma głęboką depresję, ED i zero, ale to ZERO wsparcia. To jest największy problem. Nie jej znudzenie, rutyna ani zbyt wysokie zarobki. Problemy te, przy akompaniamencie wyrzutów i (rzekomo motywacyjnego) moralizowania poprzez emocjonalne drewno, jakim jest autor, urosną do rozmiarów Goliata i doprowadzą dziewczynę albo do kompletnej depresji, albo (w tym lepszym przypadku) zmobilizują ją do odejścia. Ona potrzebuje inteligentnego emocjonalnie i wyrozumiałego partnera. Kobiety z zachowaniami kompulsywnymi to najczęściej adrenaline junkies. Nie nudzi jej się w związku tak po prostu. Ona ma potrzebę odczuwania silnych i skrajnych emocji. U takich osób często funkcjonuje zasada Wszystko, albo Nic. Czyli jeśli nie kochasz jej w 100%, to nie kochasz jej wcale. Jeśli chodzi o Twoją krytykę, czy nawet ''przypominanie'' o ucinaniu porcji, jest to odbierane jako surowe upomnienie i wzbudza wstyd. Ty nie masz prawa tego robić. Masz prawo ją wspierać, ale daj jej decydować o sobie i swoim zdrowiu. I owszem, jeśli jej potrzeby nie zostaną zaspokojone, to będzie szukała rozwiązania problemów gdzieś indziej Chociażby przez flirt, by ktoś jej w końcu powiedział, że jest dla niego atrakcyjna. Taka, jaka jest teraz.
Na początku, drogi autorze, chciałam Ci doradzać, że być może da się coś z tym zrobić. Ale dobrnąwszy do końca tematu, stwierdzam, iż powinieneś dać dziewczynie spokój. Te wszystkie ''pomocne rady'', którymi ją obdarzasz, sprowadzają ją jedynie poniżej poziomu wód gruntowych. Nie pasujecie do siebie, niezależnie od tego, co mówią lokalne legendy o połączeniu 'typu logicznego' z 'emocjonalnym'. Tobie się wydaje, że to co robisz, jest dla niej niezbędne, że to Twoja misja. Byc może masz wyrzuty sumienia, że nie potrafisz jej pomóc i przez to ofiarujesz jeszcze więcej ''pomocy'', po czym masz pretensje, że to nie działa. Nie masz w sobie ludzkiego zrozumienia dla jej słabości, być może nie potrafisz powstrzymać się od używania praw logicznych analizując każdy problem. Na nią to nie działa. Może ona oczekuje po prostu, byś z nią usiadł i potrzymał za rękę, powiedział, jaka jest dla Ciebie piękna, jakie cechy w niej kochasz? Takie proste, a tyle zmienia. Ale daję sobie rękę uciąć, a nawet dwie, że Ty tego nie potrafisz
Byłam kiedyś w podobnej sytuacji, w 4,5 letnim związku z podobnym do Ciebie mężczyzną. Na miejscu tej grubej z problemami. On był taki jak Ty, nawet miał identyczny sposób wypowiedzi. Kompaktowe, wypchane analizą zdania. Za grosz inteligencji emocjonalnej. Ja miałam przez okres naszego związku anoreksję, potem bulimię. Nie potrafiłam sobie z tym poradzić, nie czułam się sobą, musiałam się ukrywać, czułam do siebie obrzydzenie. A on... cóż, on faszerował mnie swoimi dobrymi radami, wyliczał spożyte kalorie, dopilnowywał, bym nie jadła zbyt dużo. Rozumiałam jego dobre intencje, ale to była relacja, jaką miałabym z pielęgniarką w szpitalu. Nie pamiętam, czy kiedykolwiek powiedział mi jakikolwiek komplement, na palcach jednej ręki policzę, ile padło słów ''kocham''. Za to bardzo często wspominał, niby mimochodem, o innych kobietach, jakie to mu się nie podobają, że lubi jak kobieta ma płaski brzuch, mały tyłek etc. Wciąż subtelnie pokazywał mi, że już, już... prawie...ale jednak nie do końca dosięgam jego standardów. Przypominam, że miałam anoreksję i w tamtym czasie byłam workiem kości. Po czasie zrozumiałam, że on mną leczył swoje kompleksy i własny brak męskości. Wciąż czułam się dla niego za gruba, zbyt męska, bo przecież zamiast talii osy, mam normalna talię...On zawsze był chuderlawy i za dziecka był gnębiony przez starszych kolegów. Zrób sobie rachunek sumienia, autorze, czy przypadkiem Tobie ktoś w przeszłości nie pokazywał, gdzie jest Twoje miejsce I przestań pokazywać je innym.
Dziś jestem przeszczęśliwa z ciepłym, otwartym i uczuciowym mężczyzną, przy którym moja anoreksja zniknęła w ciągu kilku miesięcy. Po wielu latach..  Dzięki czemu? Dzięki całkowitej akceptacji moich problemów, mojego wyglądu przez aktualnego partnera (z wzajemnością). Nie ma dnia, by nie powiedział mi jaka jestem piękna i jak bardzo mnie kocha. Nie ważne jak danego dnia ma się moja psychika i jak wtedy wyglądam. Mogę siedzieć cały dzień w piżamie w łóżku, zapłakana, a on i tak pocałuje mnie w głowę i nazwie ''swoją księżniczką''. Sama byłam w szoku, jak szybko moje problemy przy nim zniknęły. Po prostu przestałam być po presją, nie muszę być piękna, bo przecież już jestem. Zostałam wręcz ''zasypana'' miłością. Przy czym nie jestem męczona logicznymi argumentami, no bo sorry, ale logikę to miałam w szkole średniej i wiem jak się nią posługiwać, ale z emocjami to nie ma ona nic wspólnego. Nie czuję już nad sobą bata, nie widzę marchewki. Nie ma wykładów z ambony na temat kaloryczności i mojego nadprogramowego kilograma.
Jeśli faktycznie wydaje Ci się, że to dobry związek i zależy Ci na jego naprawie - proponuję drastyczną zmianę - zacznij być dla niej NIEWYOBRAŻALNIE słodki, uczuciowy, kochający. Potraktuj ją tak jak ona chce być traktowana. Z BEZWARUNKOWĄ akceptacją!
Pozdrawiam

Witam. Widzę że wątek trochę ożył. To ja znów odniosę się do tego co napisałyście.

1. To, że nazwałem to forum sfeminizowanym to nie ma wydźwięku negatywnego. Po prostu jest tu przewaga kobiet, co tworzy pewną specyfikę. Dla mnie jako faceta to ciekawe doświadczenie

2. Na temat rzekomego mojego kontrolowania jej nie będę się po raz kolejny wypowiadał, bo to już nudne.. Odsyłam do wcześniejszych postów, gdzie wyraźnie napisałem, że niewiele jest kobiet które mają taką swobodę jeśli chodzi o życie codzienne. Jak wolny ptak. Kontrola poprzez brak kontroli. To interesujące zjawisko społeczne

3. Mi nie przeszkadza, że NAGLE przestało być tak jak było. Po pierwsze to nie jest nagle, to nie jest tak że pewnego dnia obudziłem się i stwierdziłem "uuuuu jest inaczej niż było". To proces rozłożony w czasie.

4. Zarzut jakoby związaliśmy się nie z miłości tylko z chęci nie bycia samymi obraża mnie. Generalnie większość osób, które decydują się na związek biorą pod uwagę i uczucia i samotność. Nie wiem co w tym nienormalnego.

5. Oczywiście, że podczas wielokrotnych rozmów omawialiśmy to co się komu nie podoba. I z tego wniosek jest taki jaki napisałem w pierwszym poście - problemem jest swego rodzaju przesilenie. Rutyna, trochę nuda, trochę wypalenie. Tylko i aż.

6. Z tymi "głupotkami" to klasyczne czepianie się słówka. Tak, uważam że np. dialog o basenie był przykładem głupotki. Mogę użyć mocniejszego stwierdzenia - to było z jej strony idiotyczne. Nie sama niechęć do basenu, ale argumentacja. I jak dla mnie to był brak szacunku wobec mnie, bo nie jesteśmy w przedszkolu.

7. Koleżanko @beyonblackie - Twój sposób prowadzenia argumentacji wykazuje pewne objawy manipulacji faktami. Pytam się wcześniej czy gdyby Cię Twój facet poprosił o obudzenie to czy byś odmówiła, to Ty na to, że on budzenia nie potrzebuje. Pyta Cię ktoś inny czy nigdy nie powiedziałaś facetowi, że gada głupoty to też kluczysz, aż w końcu przyznajesz, ze owszem powiedziałaś, ale nie w takim sensie jak ja. Nieładne jest to co robisz. Czym innym jest mieć swój pogląd na tą sprawę a czym innym obrać sobie jedną tezę i po trupach do celu ją udowadniać pomijając niewygodne fakty. To nie jest normalne zachowanie w przypadku merytorycznej dyskusji.

8. Do koleżanki @silverleaf - bardzo interesująca wypowiedź (bez ironii). Tak się składa, że wiem jakie są objawy depresji, wiem jakie są objawy. Ona ich nie ma. Jeśli chodzi o zaburzenia kompulsywne - cóż, być może. Odreagowywanie każdego rodzaju emocji w jedzeniu można tak zakwalifikować. Ale są dwa małe szkopuły, które psują całą diagnozę postawioną w dalszej części posta.
Po pierwsze tak jak pisałem wcześniej odchudzanie to sen jej życia odkąd pamięta. Możesz obejrzeć jej zdjęcia z dowolnego okresu życia. Czy miała lat 10, 15, 20 czy 25 to się zmieniała. Raz była chudsza, raz grubsza, natomiast zawsze tak samo nieszczęśliwa i niezadowolona ze swojej wagi. I tak samo mająca problem z napadami obżarstwa. Nic się nie zmieniło gdy się poznaliśmy. Nawet w okresie gdy kochaliśmy się najbardziej wciąż miała te problemy, wciąż próbowała na najróżniejsze sposoby coś z tym zrobić. nie jest więc prawdą, że powstanie tego zaburzenia ma związek z naszym związkiem.
Po drugie to irytujące jest jak dla mnie pieprzenie o jakiejś inteligencji emocjonalnej w sprawie tych zaburzeń. Dla mnie sprawa jest prosta. Kiedyś np. zapisała się do znanego m.in. z TV gościa odchudzającego ludzi z naprawdę dużą wagą. Przez miesiąc schudła 12 kg. Nieźle co? Ciężką pracą, ale przecież chudnięcie to jej cel. A potem to olała. I tak jest zawsze. Bez względu na efekty, które zazwyczaj są ona to porzuca. Bo jej się nie chce chodzić na siłkę. Albo pod jakimś byle pretekstem. A mi serce pęka bo widzę ile się namęczyła na diecie, na ćwiczeniach, a potem to wszystko niweczy bo jej się zapał kończy. To takie dziwne? Że mnie też to boli? Ze widzę jak się męczy chudnąc? Że wiem jak bardzo tego chce? I że nie mogę patrzeć na to jak marnuje swoją ciężką pracę? I od razu odpowiem na to co zapewne napiszesz w odpowiedzi - nie, to nie jest tylko jej sprawa. Wielokrotnie powtarzała, że dla niej wsparcie partnera jest ważne. Więc to nie jest tak, że ona nie oczekuje pomocy i wsparcia.

Może nie demonizujmy już tak tych koleżanek, bo powstaje tu jakiś absurdalny obraz relacji. Co to już nie można w damskim gronie na chłopa ponarzekać, bo od razu wielka nielojalność?
ręka do góry , która nigdy nie powiedziała do koleżanek - a wkurza mnie już tak ten mój stary, że głowa mała?
ręka do góry, który nigdy z kolegą przy wódce nie miał refleksji w stylu - oj te baby, daj spokój ... ?
Ludzie ze sobą rozmawiają i nie jest tak , że związek znajduje sie za jakąś święta zasłoną , której ruszenie oznacza zdradę i upokorzenie. I nie wszystkie problemy związku da sie rozwiązać w jego obrębie, ponieważ związek, jakkolwiek ważny i być może nawet najważniejszy, nie jest odpowiedzią na wszystkie potrzeby jego uczestników. O tym własnie Autorze zapominasz. Dziwi cie fakt, że partnerka ma koleżanki , że z nimi rozmawia, o zgrozo, również o tobie. Bo przecież mogłaby w tym czasie rozmawiać z tobą i zachwycać się np twoim intelektem. Dziwi cie fakt, że partnerka chodzi na terapie i jako towarzysza procesu zdrowienia wybrała profesjonalną psychoterapeutkę... Bo przecież ty masz lepszy pomysł na walkę z jej nałogiem i gdyby ciebie posłuchała już dawno byłaby chuda jak palec, wystarczy przecież zamknąć lodówkę. (Nawiasem mówiąc, pracuję z ludźmi uzależnionymi i wiem jak działają na nich wszelkie zakazy i nakazy - jak płachta na byka . I nie, nie mów , że ty przecież nigdy w życiu byś jej nie kontrolował, bo w jednym z pierwszych postów wyraźnie napisałeś, że ZAKAZAŁEŚ jej jeść wieczorami).
Ty chciałbyś być sensem jej życia oraz jedyną formą realizacji marzeń i potrzeb. Uważasz, że wszystko czego ona potrzebuje jest w tobie, a każda inna relacja np przyjacielska stanowi zamach na twoje wielkoduszne intencje i rujnuje wasz święty związek, w którym jest absolutnie wszelkie dobro tego świata.
Po co ona ma koleżanki , skoro jestem JA?
Po co żyje na wysokim poziomie i jeździ nad morze , skoro jestem JA , MÓJ basen i piękna proza życia obok MNIE, MOICH wspaniałych argumentów i MOJEJ niezwykłej logiki?
Po co ma sie czuć dobrze w towarzystwie innych osób, skoro może sie czuć jak mała, głupiutka dziewczynka wiecznie sprowadzana do parteru , ale za to z cudownym MNĄ przy boku?
Piękne , książkowe wręcz ograniczenia. tylko, że twoje, nie jej
Piszesz , ze macie kryzys. Wy macie. a jednak cały czas opisujesz tą sytuację jednostronnie . Ona to, ona tamto, ona taka, ona owaka. za to ty jesteś kryształowy, idealny, mądry , logicznie myślący  ... no ideał, od którego niewdzięczna ona ucieka do podłych i podstępnych koleżanek oraz do głupiej terapeutki -naciągaczki.
Kryzys jest integralną częścią związku. Będzie jeszcze niejeden , na tej albo innej płaszczyźnie , z tą albo z inna osobą. Tak to już jest. tylko że aby uleczyć kryzysową sytuację , należny zacząć od pracy nad jej autorami  (zwróć uwagę - liczba mnoga). z tym że... i tu cie pewnie zaskoczę - każdy musi pracować JEDYNIE nad sobą i nad własnymi deficytami. nie, nie nad partnerką .Nie, nie nad jej koleżankami i terapeutami. Nad sobą i własnymi deficytami, których Autorze masz całe mnóstwo. Z tak małego wycinka rzeczywistości , którą tu opisujesz w subiektywny zresztą sposób, wycieka całe morze twoich lęków, kompleksów , uprzedzeń. a to jest tylko pisanie na forum, drobnostka. spokojnie więc , będziesz miał co robić, gdy już sie sobą zajmiesz. tylko w końcu sie zajmij . sobą i tylko sobą.

Stworzyć zapewne się nia da, ale człowiek o pewnym poziomie inteligencji hm.. intelektualnej jest w stanie przepracować i zrozumieć pewne mechanizmy- niestety nie sam- więc pozostaje spojrzenie z zewnątrz. Inaczej będziemy powtarzać schemacik do wyrzygania...
Tak jak powiedziała MM popracuj nad sobą. Coś mi się wydaje, że nad Tobą w dzieciństwie ktoś stał z bacikiem i udowadniał swoją wyższość, lub co gorsza dał taki bacik dziecku do ręki pokazując schemat działania..

Snake, jakbym miala takiego emocjonalnego kloca w domu jak Autor, to bym szukala kogokolwiek do pogadania.

Haha, samo sedno

Moim zdaniem partnerka nie skarżyła się na zmartwionego86, tylko miała w głowie podjętą decyzję (swoje zdanie) i chciała konsultacji osób, których on nie zna (w razie czego rodzina nie wypaplałaby wszystkiego). Sam napisałeś, że nie widzisz w sobie winy - a jednak coś ją uwiera w tej relacji. Może brak szacunku względem jej osoby? Ona nie chce z tobą rozmawiać co jest równoznaczne z sądzeniem, że i tak jej nie wysłuchasz/nie zrozumiesz.
Zauważyłam również, że rzeczywiście osoby z niskim poziomem wartości w dyskusji z kobietami w sytuacji, gdy się nie zgadzają z jakimś punktem widzenia wyciągają "feministyczne" argumenty. Czyli jak kobieta ma podejście A (jak ja) to jest prawdziwą fajną kobietą, jak ma podejście B (odmienne od mojego) to kobieta, którą zepsuły feministyczne poglądy, bo przecież sama na takie coś by nie wpadła i/lub sama nie doszłaby do takich wniosków.