Pół roku po ślubie zdrada a ja jestem w ciąży. - Netkobiety.pl

sara26, większość osób doradzi Ci rozmowę i taka rozmowa z pewnością będzie potrzebna.
Przede wszystkim, czy zabezpieczyłaś te dowody? To ważne, na wszelki wypadek.
Jedno jest pewne, nie możesz przejść gładko nad tym problemem tzn. wysłuchać jego pokrętnych argumentów (bo na pewno takie będą) i z marszu wybaczyć.
Twoje zaufanie do niego legło w gruzach i długo jeszcze  będziesz żyła w niepewności.
Jesteś w szoku i moim zdaniem, dobrze byłoby gdybyś teraz Ty jemu zafundowała podobny szok.
Na Twoim miejscu, spakowałabym się gdy on jest w pracy i wyprowadziła do rodziny zostawiając mu w domu wydruk z fragmentem jego rozmów, ewentualnie jego anons gdzie szuka kochanki.
Nie zgodziłabym się na rozmowę od razu, pod pretekstem szoku, przemyślenia sensu dalszego życia razem, nie kontaktowałabym się z nim przez jakiś czas itd.
Miałabyś czas na zastanowienie się, jak z nim rozmawiać, co i w jaki sposób chcesz powiedzieć.
Niech on sam przemyśli, zapewne się przestraszy, będzie zaprzeczał, bagatelizował. Niech on się wysili jak teraz ratować Wasze małżeństwo, jak skłonić Ciebie do powrotu.
Domyślam się, że w tej chwili nie bierzesz pod uwagę opcji rozstania, jednak Twój mąż okazał się kimś innym, niż ten w którym się zakochałaś.

Z nudów się pasjansa układa albo pisuje na forum hobbystycznym, a nie zdradza czyjeś zaufanie. Nie wiem, jak będzie z Twoim mężem, na ile to rokuje dobrze lub źle, ale jeśli ma zrozumieć, że czegoś takiego nie będziesz tolerować, to musi zobaczyć, że jak najbardziej może Cię stracić. Że ślub i ciąża to żaden gwarant, więc nie może robić, co tylko zechce. Jak go w zadek nie kopniesz, choćby na moment, tylko pokiwasz głową i się z tym pogodzisz, to powtórkę masz niemal jak w banku.

Dziekuje, ze odpisalyscie od razu zrobiło mi sie lzej, ze jednak ktoś to czyta.
Takk jak mowilam sytuacja cala zdarzyła sie 3 tygodnie temu w nocy, po kilku godzinach płaczu nad ranem spakowalam rzeczy i gdy spał wynioslam się do rodziców zostawiając obrączkę na stole. ..niestety w całych tych emocjach nie zdarzylam porobic screenow czy wydrukować sobie tych wiadomości i nagich zdjęć.. pisał i dzwonił błagając , przepraszajac, wciskając bajki ze sie pogubil, ze chciał dowartosciowania (co tez było dla mnie niezrozumiałe bo powtarzalam mu jaki jest dla mnie przystojny , męski , inteligentny i jak bardzo go kocham) ale tylko w takiej formie mnie przepraszał, nie przyjechał porozmawiać, wyjaśnić, wytłumaczyć prosto w oczy bo rzekomo twierdził ze sie wstydzi moich rodziców i ze zawiódł ich zaufanie również, pi tygodniu tych SMS i telefonicznych przeprosin wyprosił żebym wrocila do domu porozmawiać. Uleglam, taka sama gadka jak przez cały tydzien , cały czas ogólnie ,ze zrozumial jak ważna jestem , ze tylko ja i dziecko które mu urodze jest najważniejsze ..uwierzylam i od 2 tygodni jestem w domu. Pierwszy tydzień placz po nocach, pytania non stop dlaczego, hormony związane z ciąża jeszcze bardziej wszystko podkrecaly...w koncy wykrzyczal, ze ma dość mojego płaczu, ze trzeba oddzielic wszystko grubą kreska i ze musze się liczyć z tym ze nerwy nie są wskazane teraz w ciąży...szkoda ze nie myslal o tym wczesniej..i z chwila tych slow dusze wszystko w sobie, nie radze sobie  nadal mysli powracają, nie mogę mówić o nich na głos bo zaraz jest krzyk lub ignoruje moje pytania o tą sytuacje, to ta wstretna kobieta zatruła cały mój organizm, powraca bardzo często do moich myśli, nawet kiedy kocham się z nim. Myśl, że jego dłonie chciały lub dotykały kiedyś jej, te usta chciały lub całowały jej usta, że jej pragnął, te myśli mnie zabijają. Minęło już trochce czasu a ja nadal nie mogę dojść do ładu ze sobą. Uśmiecham się gdy trzeba, zartuję, udaję, ze nic się nie wydarzyło, tylko wewnętrznie moje serce krwawi.

Co byscie zrobily na moim miejscu ? Moim zdaniem nigdy nie będzie już normalnie. Zawsze pozostanie ten lęk przed odrzuceniem , ośmieszeniem i poniżeniem. Wraca do domu a ja staram sie mu podobac , udawac szczesliwa zeby byl ze mnie zadowolony..ile jeszcze dam rade tak udawac ? To zostanie na zawsze w naszych wspomnieniach, tym bardziej jak się widziałam jak patrzył na te zdjecia pożerał wzrokiem , obslinal sie wysyłając jej swoje zdjęcia..

Cham
Pozbawiony empatii i skrupułów, arogancki cham.
Nie musisz udawać, że wszystko jest w porządku, masz prawo do wątpliwości, złości, masz prawo być załamana tą sytuacją, zwłaszcza, że Twój mąż sprytnie zamiótł problem pod dywan.
Krzyczał na Ciebie i żądał zamknięcia sprawy?! Każdy zdrajca chciałby tak uciąć problem, co świadczy tylko o tym, że jest egoistą, nastawionym na własny komfort i nie ma dla Ciebie żadnego zrozumienia. Tym bardziej, że jesteś w ciąży.
Obarczanie Cię winą za stan w jakim się znajdujesz i rzekoma troska o nienarodzone dziecko, potwierdza tylko fakt, że on niczego nie zrozumiał, nie zrozumiał tego co Ci zrobił, nie ma zamiaru i nie chce ponosić konsekwencji swojej zdrady.
Nie wiem, co powinnaś teraz zrobić, na pewno nie udawać, że jest dobrze, skoro tak nie jest.
Z pewnością potrzeba Ci teraz spokoju, może powinnaś wrócić do rodziny, albo poprosić go żeby się wyprowadził, po to, żeby w spokoju przemyśleć i podjąć decyzję.
On Ci w tym nie pomaga, wręcz przeciwnie.

Myslalam o tym co mi napisalyscie tylko, ze ja nie jestem chyba taka silna...z jednej strony kocham go straszne mocno, nie umiem wyobrazić sobie przyszłości bez niego a z drugiej strony widzę go jak szuka kochanki dwie miesiące po ślubie, mam taki metlik w głowie. Boje sie podjąć decyzji o odejściu bo jest mi wstyd przed wszystkimi wszyscy go uwielbiaja, ja go chwililam cale życie, wstyd mi przed wszystkimi, ze zrobil mi coś takiego, wstyd mi, ze nie umialam utrzymać męża przy sobie skoro chciał inna po dwóch miesiącach małżeństwa, co ze mnie za kobieta... Może to wina tego , ze jestem jego drugim poważnym związkiem, wcześniejsza dziewczyna była aseksulana ( nie lubiła seksu, brzydzila sie, bala) no i tak naprawdę ja jestem jego pierwszą normalna partnerka seksualną, może to jest problem ? Może chciał się sprawdzic...ahh juz sama chyba wymyslam

Szukasz wytłumaczenia obwiniajac siebie... skąd ja to znam.. prawda jest taka, że wina stoi po jego stronie a nie po Twojej... widzę, że jednak rozmowy nie pomogą... pamiętaj, że szczęście rodziny zależy od tego czy rodzice będą szczęśliwi... w tej sytuacji nie ma takiej opcji... musisz zebrać w sobie odwagę i postawić sprawę jasno, trudne ale jedyne rozsadne wyjście z tej sytuacji. Jeszcze znajdziesz kogoś wspaniałego, bo na to zaslugujesz

Przede wszystkim to ja nie wierzę, że jego kontakty z tą kobietą były tylko wirtualne. Wiesz, gdzie ona mieszka?

Również uważam, że zdradzanie ciężarnej żony jest czynem, przez który facet traci prawo do mówienia o sobie "mężczyzna". Tylko nic niewarta szuja tak robi.

Rozumiem, że w życiu można się pogubić. Jestem w stanie zrozumieć, że po latach związku ludzie zaczynają się mijać, coś się wypala... i wtedy można gdzieś może nieopatrznie zadłużyć się w kimś innym. Nie pochwalam, ale jestem w stanie uwierzyć, że ktoś taki nie jest z gruntu zły. Gdyby zrozumiał swój błąd, gdyby bardzo ale to bardzo się starał, można by spróbować dać mu szanse.

To jednak nie Twój przykład. Tu mamy młody związek, brak rutyny, świeżą przysięgę małżeńską... i szukanie z premedytacją kochanki. Twój mąż nie ma zwyczajnie kręgosłupa moralnego. To człowiek, który jest nastawiony na spełnianie swoich zachcianek. Czy taką osobowość można zmienić? Bardzo wątpliwe.
Do tego dochodzi brak zrozumienia dla Twojego stanu rozpaczy i (o zgrozo!!) obarczanie Cię winą za nerwowość i szkodzenie dziecku. Jeśli ktoś zaszkodził dziecku to tylko on, narażając kobietę, którą teraz powinien chronić, na przeogromny stres. Nie daj sobie wmówić, że ponosisz jakąś winę. Nie udawaj radości, gdy tak naprawdę boli Cię serce. To on powinien teraz chodzić na rzęsach, by Cię ukoić, przeprosić, przebłagać. Nie Ty, by jaśnie pana nie męczyć swoim bólem.

Jeśli mu nie dasz porządnie odczuć, że tak nie pozwolisz się traktować (a jesteś na dobrej drodze), gwarantuję Ci, że jeszcze przed urodzeniem dziecka będzie miał kochankę, nie mówiąc już o tym, co będzie po urodzeniu dziecka. Przecież będziesz zmęczona, po porodzie przez jakiś czas będziesz musiała zrezygnować z seksu. No przecież ten Twój misio na bank będzie kogoś miał.

I zgadzam się w pełni z Zoriją. Wiem, jaki scenariusz wybierzesz... Już w zasadzie wybrałaś. Cóż, pewnie to jeszcze dla Ciebie nie ten moment i nie ten poziom upodlenia, by powiedzieć "DOŚĆ, NIE POZWOLĘ TAK SIĘ TRAKTOWAĆ". Myślę, że jednak nadejdzie ten moment za jakiś czas.