Syn 24-latek jak dziecko - Netkobiety.pl

Zobacz, że Twój syn niczym się od Ciebie nie różni. Oboje boicie się. Ty, ze strachu, utrzymujesz go, robisz wszystko, by mu niczego nie brakowało; on - zamyka się przed zagrażającymi mu ludźmi i światem.

Pytasz o to, co robić? Popatrzeć na niego przytomnym wzrokiem i zobaczyć, że w Twoim domu nie żyje niepełnosprawne intelektualnie i fizycznie dziecko, które wymaga opieki, tylko dorosły mężczyzna, który żyje tak, jak mu wygodnie. Co prawda, dla wielu osób taka wygoda byłaby największą karą, ale o gustach się nie dyskutuje.

Prosisz go o pomoc w sprawach domowych. Prośba, jak to prośba, spotyka dwie odpowiedzi "Tak" lub"Nie". Prosisz dorosłego domownika o pomoc. Jaka pomoc? Pomoc zakłada, że prace domowe są Twoim obowiązkiem. Gdy szanujesz drugą osobę, oczekujesz współpracy w wypełnianiu domowych prac. A lokatorzy nie pomagają, nie współpracują z wynajmującym im pokój/mieszkanie, tylko... płacą czynsz, media, za wyżywienie (koszty zakupu jedzenia oraz przygotowania posiłku).

Właśnie myślałam o tym dlaczego taki jest od zawsze, stroni od ludzi, od starszych, od młodszych, woli być sam. Nie wiem skąd to się wzięło. W szkole też był samotnikiem, dawniej opowiadał co tam w szkole, to nie bardzo go interesowało co robiły dzieci, tylko mówił o nauce i zajęciach. I dodatkowo jak pisałam nie bardzo go lubili, nie mógł się odnaleźć. Może to dlatego że dużo czasu jako dziecko spędzał z nami, nigdzie sam nie wyjeżdżał, tylko jak już wakacje to z nami, a zabawy na co dzień znajdował sobie sam, lubił się sam bawić. Nauczycielka dawno temu bo w było w 1 czy 2 klasie podstawówki mówiła mi że czasami płacze jak nie umie sobie z czymś poradzić, siedzi zawsze sam. No ale wiecie jakie to były czasy, nikt wtedy o psychologach dziecięcych nie słyszał, nie działała tak jak teraz pomoc, jakieś terapie, teraz żałuję że nie drążyłam tematu i wstydziłam się tego że on taki jest i nie umiem mu pomóc. Dużo zła dostał od ludzi przez to jaki jest i chyba dlatego dzisiaj jego życie tak wygląda. No i to jak go wychowywałam, aby zawsze był przy mnie, żebym go nie straciła, bo jedyne dziecko, oczko w głowie...

No pewnie!

Najlepiej żyć w utopii, że świat jest wspaniały i wystarczy tylko kiwnąć palcem, a każdy przyleci z pomocą.

Będę bezczelna, ale tak się kończy nadopiekuńczość. Gdy kwoka siedzi zbyt długo na jaju, jajo zaczyna śmierdzieć.
Twój syn jest dorosły i najwyższa pora, zacząć tak go traktować, dawno już przestał być malutkim synusiem, mamusi.
Syn żyje tak, jak pozwalacie jemu żyć. Ma wszystko podane pod nos, nie ma żadnych zmartwień, żadnych " dorosłych " obowiązków, nic od Niego nie wymagacie. Nic dziwnego, że nie robi nic, aby coś w swoim życiu zmienić.
Nie ma też co, doszukiwać się choroby, ponieważ " mądrzy " rodzice, nawet dzieci niepełnosprawne, usamodzielniają na ile choroba pozwala.
Synowi teraz trzeba zafundować, terapię szokową, im prędzej tym lepiej. Nikt się tym " dzieckiem " nie zajmie, gdy Was zabraknie. Na razie, naucz syna dorosłości i odpowiedzialności, dopiero potem martw się że, syn nie ma dziewczyny. Bądź obiektywna i przyznaj że, On do partnerstwa póki co, się nie nadaje.

Wiem, ale nic innego poradzić nie można i nie sądzę aby autorka, moją radę wzięła do serca. Raczej uchwyciła się, ewentualnej choroby, a wiadomo, dzieckiem specjalnej troski, trzeba się zająć ze zdwojoną siłą.

Z tego co czytałam u dorosłych leczenie aspergerasię nie leczy, są zajęcia dla dorosłych w formie grupy wsparcia - podejrzewam, że w Polsce w niewielu miejscach można coś takiego znaleźć. Ale są też internetowe.
Gdy syn Autorki był dzieckiem lekarze w Polsce jeszcze nie wiedzieli, co to jest  zespół Aspergera, wszystkich ze spektrum autystycznym wrzucało się do jednego worka. Tak że pewnie i tak by wiele nie pomogli.
No i to może być coś całkiem innego, fobia społeczna z powodu odosobnienia w dzieciństwie. Dobry psycholog na pewno by pomógł, zmusić chłopaka nie można, ale można mu postawić ultimatum. Przecież to Wasz wybór, że wszystko mu podstawiacie pod nos.

Nie wprowadzaj w błąd bo to jest choroba, a terapia czy zajęcia są leczeniem tak jak środki uspokajające czy poprawiające koncentracje w niektórych przypadkach wręcz konieczne.Orzeczenie też dostajesz z sygnaturą jednostki chorobowej więc to jest choroba.

Nie doszukiwałabym się choroby w synu autorki , tak jak niektórzy na siłę szukają ADHD u swoich dzieci ,żeby usprawiedliwić ich zachowanie. Jak Diana napisała musi być terapia szokowa, rzucić na głęboką wodę , odciąć dostęp do pieniędzy i lodówki ,może syn się ogarnie.

Dokładnie, nic nie muszę dopisywać, bo wszystko już Pietrusia uzasadnia wyżej.
Anicorek, walczę z tym zespołem już jakiś czas i najlepiej wiem, czym jest i jak się objawia.
Także sama tutaj wprowadzasz w błąd, co mnie dziwi, bo miałam wrażenie w moim wątku o ZA, że jesteś obeznana z tematem.

Może więc zamiast wyszukiwania chorób/zaburzeń u syna, zamiast pomysłów na to, w jaki sposób zaciągnąć go do lekarza, rodzice/autorka skorzystają/skorzysta z pomysłu terapii - ich/jej własnej. Po co ? By zmienić takie swe myślenie:

a w konsekwencji swe zachowanie wobec dwudziestoczteroletniego syna.

Ale autorka wątku już próbowała porozmawiać z synem i jej próby skończyły się fiaskiem, bo nie zmieniła sposobu traktowania syna, w dalszym ciągu "chroni" go przed wszystkim.

Próbowała rozmawiać o "przyszłości". Niech porozmawia o ewentualnej wizycie u psychiatry.

Nie jestem lekarzem, więc nie napiszę, że coś mu jest z całą pewnością. Wiem jedno - jego zachowanie normalne nie jest i warto znaleźć przyczynę i postępować zgodnie z nią.

Przyczynę zachowania syna autorka opisała, to doświadczenia z dzieciństwa i wieku nastoletniego powstałe w kontakcie z innymi ludźmi, sposób wychowania przez nią i traktowania go do tej pory (może tylko w innej kolejności). Jego zachowanie jest reakcją na warunki, w których żył i żyje. Fakt, terapia prowadzona przez dobrego psychoterapeutę byłaby dla niego szansą na poradzenie sobie w problemami. Rzecz w tym, że syn autorki jej rady (sprzeczne z zachowaniem wobec niego) odrzuca, bo twierdzi, że matka go nie rozumie. Czytając posty przez nią napisane myślę podobnie, stąd moja propozycja, by autorka zaczęła wprowadzanie zmian od siebie, bo nie jest wiarygodna. Jak ufać komuś kto wypycha drugą osobę w świat, pokazując jednocześnie, że bez niego w tym świecie zginie?

Wybacz Cyngli, użyłam skrótu myslowego z tym leczeniem, wiem że to nie choroba, ALE to co u dziecka można wypracować, u dorosłego mężczyzny już jest dużo trudniejsze. U dorosłych po prostu nie mają zastosowania metody terapeutyczne, które stosowane są u dzieci. Przynajmniej z tego, co czytałam tak jest, zawsze można dopytać terapeuty.

Ja to samo mogę napisać o sobie, o moim mężu (w większym stopniu) i kilku osobach, które znam. Gdyby rodzice na mnie chuchali i prowadzili za rączkę pewnie tez bym dzisiaj nie ogarniała życia. Ludzie się rodzą z większymi lub mniejszymi predyspozycjami do funkcjonowania w społeczeństwie, bardziej lub mniej zaradni, ale jak ktoś musi się usamodzielnić to się musi przystosować. Dlatego od dzieci należy wymagać odpowiednio do ich wieku, a nie podstawiać nastolatkom jedzenie pod nos, sprzątać za nich itd.
Dlatego jestem przekonana, obojętnie czy syn Autorki ma jakieś zaburzenia czy nie, jego obecna sytuacja jest splotem tych wszystkich czynników: naturalnych predyspozycji, traktowania w szkole, ale również zagłaskania przez rodziców. I jeśli Autorka chce, żeby on był jeszcze w stanie sam o siebie kiedyś zadbać musi coś zmienić w jego otoczeniu, a może jedynie zmienić swoje zachowanie i zachęcać do spotkania z psychologiem, podjęcia pracy, wyjścia do ludzi.
Na pewno będzie ciężko, ale u 20-latka to wciąż nie za późno.
Notabene mój kuzyn podobnie żyje, a ma już 30. Nie sądzę by to była kwestia rozpieszczenia, bo nigdy nie był oczkiem w głowie rodziców, raczej tym drugim mniej kochanym dzieckiem. No ale nie przymusili go, żeby sie ogarnął, więc siedzi na ich garnuszku.
A oni przecież prawdopodobnie umrą wcześniej od niego i co wtedy? Kolejka w ogonku do MOPSu po zasiłek, dobrze będzie jeśli się rachunki nauczy sam płacić.

Autorko, świetnie rozumiem Twojego syna. Jestem od niego rok młodszy i też jestem aspołeczny. No może nie tak jak on, bo mam jakichś znajomych, ale niewielu, żeby np. gdzieś z nimi wyjść. Mam taki problem, że nie potrafię się przełamać, żeby wychodzić z inicjatywą, tylko ktoś inny musi coś proponować. Dlatego większość czasu spędzam sam. Próbuję się przełamywać do różnych rzeczy, ale nie zawsze mi to wychodzi, bo często strach tak mnie przerasta, że wolę się wycofać, ale mniejsza o to, wróćmy do tematu Twojego syna.

Dla mnie dziwne jest, że ma pretensje do tego, że powinien pomagać przy pracach domowych. Już nawet ja nie mam z tym problemu. Gdy mama czy tata prosi mnie o pomoc, to po prostu robię to bez zbędnych komentarzy. No chyba, że źle się czuję. Czasami sam pytam czy w czymś pomóc albo sugeruję, że sam to zrobię.

Moim zdaniem lepiej stopniowo przyzwyczajać go do kontaktów społecznych. Skok na głęboką wodę może wywołać szok i doprowadzić np. do myśli czy nawet próby samobójczej. Albo sprawić, że będzie uciekał w nałogi takie jak alkoholizm, narkomania czy lekomania. Sam kiedyś miałem myśli samobójcze spowodowane silnym strachem przed kontaktami społecznymi i samotnością. Oczywiście również bałem się przyszłości (i nadal się boję). Nie twierdzę, że pomysł skoku na głęboką wodę jest głupi, jednak radzę zachować ostrożność przy wybieraniu rozwiązania tych problemów. Nie wiem czy bym czegoś sobie nie zrobił, gdyby moi rodzice siłą wyprowadziliby mnie z domu.

Dobrze też uświadomić syna, że to nie jest tak, że każdemu coś się należy, tylko na wszystko trzeba sobie zapracować. Przecież celem życia nie jest tylko przeżycie z dnia na dzień. Ludzie mają swoje cele, ambicje, ideały itd. i walczą o nie i umierają, a wygląda na to, że Twój syn chce tylko żyć! Musi mieć także świadomość, że nie wszyscy ludzie są tacy "straszni", a jeżeli ktoś trafi się "straszny" (np. jakich cham, gbur, prostak itp.), to najczęściej z nim jest coś nie tak, gdyż może mieć problem z niską samooceną, która na pozór u takich ludzi wydaje się być wysoka.

Pewnego dnia postanowiłem wziąć sprawy w swoje ręce i zacząć stopniowo poszerzać swoją strefę komfortu. Zacząłem od najprostszych rzeczy, np. od zapytania jakiegoś przechodnia o coś, poprosić pracownika sklepu o pomoc przy wyborze produktu, parę razy zagadałem nawet do ładnej dziewczyny. Niech Twój syn postępuje podobnie, jeśli chcesz, żeby w końcu się ogarnął.

Na psychoterapie szkoda czasu i pieniędzy. Sam chodziłem do różnych "specjalistów", lecz to niewiele mi pomagało. Jaki jest sens "spowiadania się" ze swojego życia obcej osobie, która będzie coś tam potakiwać, coś tam notować, a potem będzie zarzucać ogólnikowymi poradami, takimi jak: "musi pan(-i) tak i tak pomyśleć, tak i tak zrobić..." itp. itd. Jeszcze uzależni cię od kosztownych sesji "terapeutycznych". Może to niektórym pomaga, ale mnie pomogło to niewiele. Dlatego postanowiłem na własną rękę spróbować coś z tym zrobić.

[kryptoreklama - tresć usunięta przez moderację]
Psychologia jest pseudonauką, która niekoniecznie może działać. Środowisko psychiatryczno-psychologiczne tworzy coraz to nowsze "choroby".

Ta, no pewnie, niech idzie do psychiatry, żeby mu przepisał "leki", po których będzie jeszcze bardziej - jak to autorka ujęła - "otumaniony". Sam kiedyś brałem tabsy przepisane przez owego "lekarza" i zamiast mi się polepszyć, to mi się pogorszyło. Był okres, w którym czułem się lepiej, gdy mój organizm przyzwyczaił się do zażywanych specyfików, ale to było bardzo sztuczne i miałem wrażenie bycia na "haju". Ponadto moje libido bardzo spadło i częściowo byłem impotentem, dlatego też z racji, że bałem się, iż tak mi zostanie, postanowiłem odstawić leki. Bałem się również zaburzeń pamięci i koncentracji.

Żadne tabletki nie rozwiązują żadnych problemów. Czasem mogą je nawet pogłębić. Dlatego radzę się zastanowić przed wizytą u psychiatry.

Dobry psychiatra nie przepisuje leków bez potrzeby. Taka dygresja.
Skoro chodziłeś do szarlatanów, to Twoja wina i wybór. To, że Tobie coś się nie udało,  nie oznacza, że nie uda się komuś innemu.
I na koniec - Twoja subiektywna opinia nie czyni z psychologii i psychiatrii pseudonauk. Na szczęście.

No patrz, a mnie właśnie leki postawiły na nogi po próbie samobójczej. Do tego psychiatra właśnie i psychoterapia. Dziwne, pewnie zbieg okoliczności.

Otumaniony chodzi, bo pewnie trawkę popala, a nie żaden tam asperger..

Co teraz jest z tymi chorobami? Dzieciak nieogarnięty? Diagnoza asperger. Rozpuszczony? Diagnoza ADHD. Nie chcę się uczyć? Dysleksja. Teraz na każdą "dolegliwość", którą kiedyś leczyło się w pewien znany i prosty sposób jest nazwa i jednostka chorobowa.

Ja ogólnie uważam, że warto wykluczyć psychiczne dolegliwości, zanim się zacznie kogoś od leni, nierobów i pasożytów wyzywać.

O moim synu też różne rzeczy mówiono, że niegrzeczny, niewychowany, dzikus, etc. Że na pewno mamusia na wszystko pozwala, bezstresowo wychowuje, rozpuszczone,  bla bla...

Uprzedzam pytanie - tak, wiem, że tu mowa o doroslym facecie, nie dziecku.

Zakłada się, bo zachowanie tego chłopaka jest niepokojące.
Autorka nie tylko o aspołeczności pisała.