"Ja wierzę, a moje dziecko nie" - co robić? - Netkobiety.pl

Według mnie należy pokazać dziecku możliwie wszystkie drogi i aspekty życia, także tego duchowego. A potem pozwolić wybrać. I jeżeli nie stać nas na wsparcie, to chociaż spróbować zrozumieć. A co najmniej starać się nie przeszkadzać.

Po za szczególnymi przypadkami przeżycia satori (oświecenia) podobno się zdarza, po pierwsze zainteresowałoby mnie co się stało w życiu mojego dziecka, że nagle (jeśli nagle, bo może to dłuższy proces tylko przeze mnie nie zauważony) moje dziecko tak radykalnie zmieniło swoje zapatrywania w kwestii światopoglądu? Czy pod wpływem kontaktu z kimś? (sekta, misjonarz, kolega, partner w miłości) lub pod wpływem wydarzenia w jego życiu. Zranienie uczuć, rozczarowanie, zakochanie.

Ja powiem od drugiej strony, jako "odwrócone" dziecko

Od małego uwielbiałam chodzić do kościoła, byłam wierząca (cała moja rodzina jest), udzielałam się w Eucharystycznym Ruchu Młodych przez chyba 5 lat. Brałam udział w czuwaniach, długich mszach, uroczystościach, pielgrzymach- wszystko z własnej woli. A potem, po jakimś czasie zaczęłam dostrzegać wady świata, poznałam okropnego księdza, dzięki któremu odeszłam z ERM-u (był jego opiekunem). To nie było tak z dnia na dzień, jak mówi iryd. Nie był to też bunt młodzieńczy. Po prostu Kościół, jako instytucja zaczął mnie gorszyć, otaczający świat pełen zła przekonał mnie zaś, że Bóg albo nie istnieje, albo bawi go cierpienie ludzi, więc jest zły.

Moja mama początkowo zmuszała mnie do chodzenia do kościoła, co oczywiście nie zbliżyło mnie ponownie do wiary, wręcz przeciwnie, widziałam w Kościele coraz więcej wad, ludzie w kościele wydawali mi się zakłamani, na ich twarzach nie widziałam miłości do Boga, tylko znudzenie mszą, klepanie tych samych słów co tydzień, bez zastanowienia, bez uczucia, bez myślenia, jak głupi wierszyk w podstawówce, zamiast modlić się w sercu, do Boga.

W końcu przekonałam mamę, że do kościoła chodzić nie będę, przyjęła to dość ciężko, zawsze gdy jestem w domu to mnie namawia mimo wszystko. Ale nie psuje to naszych relacji.

Gdybym kiedyś miała dzieci i moje dziecko chciałoby poznać jakieś religie, nie miałabym z tym problemu.

Gdzieś w czeluściach internetu trafiłam na artykuł o nietolerancji wobec ateistów przejawiającej się m. in. zmuszaniem swoich dzieci do uczestnictwa we mszy, chociaż wprost mówią, że tego nie chcą, że nie wierzą. No i mnie zaciekawiło, jak to widzą wierzący forumowicze, a niewierzących zapytałam o zdanie siłą rozpędu.

Pierwsze co - przyjrzeć się dziecku czy ktoś tu nie miesza i czy nie wchodzi w toksyczna duchowość - tu iryd trafnie zauważył np. sekty - albo pod wpływem jakiegoś zdarzenia.

Jakby się okazało, że nic takiego nie ma miejsca - jego życie, jego decyzje. Ono poniesie konsekwencje.

Nie rozumiem przecież cała religia jest pewnego rodzaju szantażem i zastraszaniem. Jak nie będziesz żył zgodnie z nią to trafisz do piekła na wieczne męki.

?Ja wierzę, a moje dziecko nie" - co robić?

Musisz zadać sobie samej, takie oto pytanie ?jak wychowałaś swoje dziecko??

Uszanować! Każdy ma prawo do swoich poglądów. Dlatego jeśli moja nieochrzczona córka zechce się ochrzcić lub przyjąć inną wiarę, nie będę stać jej na drodze. To jej decyzja.

Ja niestety nie miałam tak kolorowo w tym aspekcie. Na początku były awantury, potem tylko jakieś "dogryzienia", potem powiedzmy może nie tyle akceptacja, ale przestaliśmy na ten temat rozmawiać. A teraz już nigdy nie będziemy mieli okazji.

Uważam, że to normalne, gdy rodzic stara się wpoić swojemu dziecku wartości, które sam wyznaje. To tkwi w podświadomości(tak mi się wydaje), podświadomie chcemy by nasze potomstwo czerpało z nas to co dobre, w tym wypadku wiarę. A jeśli dziecko w pewnym momencie mówi, że nie wierzy, albo, że wybiera inną religię...? Na pewno chciałabym poznać powody takiej zmiany. Starałabym się porozmawiać i wytłumaczyć dziecku swoje racje, ale nie zmuszać. ''Z niewolnika nie ma pracownika'' - myślę, że tutaj pasuje to powiedzonko. Nie można nikogo zmusić, żeby w coś uwierzył, bo wtedy to będzie nie szczere. Wiara wymuszana to żadna wiara, to okłamywanie siebie i Boga(którego się nie da oszukać), a on nie lubi, gdy próbuje się go oszukać. Dlatego rozmowa owszem, można rozmawiać, ale zmuszanie nie wchodzi w grę. Moja przyjaciółka była zmuszana przez matkę do chodzenia do Kościoła. Efekt tego przekonywania był taki, że teraz dziewczyna nienawidzi Kościoła i chce się poddać apostazji. Gdyby matka z nią normalnie rozmawiała, mogłoby być inaczej. Zamiast tego wolała użyć krzyku i siły. Nie dziwi mnie wcale niechęć mojej przyjaciółki.

Moi drodzy, nie odpowiadajcie mi, jakby to był mój osobisty problem, ja rzuciłam temat teoretycznie.

A co byście poradzili niewierzącemu dziecku, które spotyka się z niezrozumieniem i agresją ze strony rodziców?

Nie prawda znam kobietę z rodziny nie wierzących która została zakonnicą i bardzo wierzy i kilka innych osób.

Ja jestem córką ateisty a do 12 roku życia byłam wierząca. Ochrzciłam się na własne życzenie w wieku 9 lat i tata nie protestował, chociaż było to wbrew jego przekonaniom.

Powtórzę może pytanie, bo widzę nikt nie kwapi się do odpowiedzi:

A co byście poradzili niewierzącemu dziecku, które spotyka się z niezrozumieniem i agresją ze strony rodziców?

Czego nie spotkałeś? Nie spotkałeś się, że dziecko mówi, że jest ateistą, a rodzice próbują go zmusić do wiary przez nakaz chodzenia do kościoła, na religię, przez pretensje i awantury? Ja o to pytam. Co byście poradzili dziecku, które jest w takiej sytuacji?

Vian tak nie spotkałem tego, moi rodzice w ciągu 30 lat pracy w szkole też się z taką sytuacją nie spotkali. Może kwestia specyfiki lokalnej miejscowości. Zawodowo również nie widziałem takiej sytuacji. Może mali ateusze się z tym nie ujawniali. Nie mogę tego wykluczyć. Dlatego nie chcę zabierać głosu, bo wydaje mi się, że normalnie stosowana w takiej sytuacji zasada: DOPÓKI JESZ MÓJ CHLEB, PRZYJMUJESZ MOJE ZASADY w tym wypadku jednak nie powinna mieć zastosowania. Choć z drugiej strony te 3 godziny w ciągu tygodnia nikogo nie zbawią.

Ale nie wiem jaka jest specyfika problemu, jaka jest struktura konfliktu w takim wypadku, za dużo zmiennych by coś doradzać.

Małpa69 to też, ale nie przystępującymi do Komunii. Ale bardziej chodzi o system zasad i norm moralnych, który Kościół firmuje.

To się nazywa brak czasu dla dzieci. Ty uważasz, że to proces pozytywny, ja się z tym nie zgodzę.

Vian...myślę, że jednak dużo zależy od wieku dziecka. Bo jego wiek określa również jego możliwości. Ja zaczęłam się deklarować jako niewierząca jak już byłam dorosła. Były z tego awantury. Ale co...powiedziałam tylko że to moje życie i mam prawo przeżyć je tak jak chcę, jestem osobą która myśli samodzielnie, samodzielnie podejmuje decyzje i ma prawo do swoich poglądów. Powiedziałam także, że nie wezmę ślubu kościelnego i nie ochrzczę dziecka (chyba że samo zechce, wówczas nawet postaram się mojej córce to ułatwić). Tak na prawdę awantury skończyły się praktycznie z dniem mojego ślubu cywilnego.
Jaką mam radę dla dziecka, które przestało wierzyć....jeżeli rodzice będą naciskać to na pewno musi mówić spokojnie o swoich poglądach, nie wrzeszczeć bo to i tak do niczego nie prowadzi. Z czasem przywykną tak jak mój Tatuś.

Problem w tym, że dla niektórych rodziców dziecko nigdy nie dorasta... Dopóki żyją to chcą mieć wpływ na jego życie. Czują się za nie odpowiedzialni do śmierci. Często tak samo jak w dzieciństwie. Mojemu 35. letniemu koledze ze studiów mama przeglądała indeks i komentowała, a miał żonę i mieszkali od dawna oddzielnie, ale stare przyzwyczajenia zostały.

Mam szacunek dla ludzi autentycznie wierzących, którzy starają się przekazać swoje wartości dziecku. Miło jeżeli czują się za nie odpowiedzialni nawet gdy dorośnie. Największą alergię mam dla rodziców, którzy są letni, czyli wierzą, kiedy im wygodnie, a dziecko zmuszają. Takie coś jest niskie. Wiem, że tradycja, ale nie akceptuje...

Co zrobić jak rodzic wierzy, a dziecko nie? - przede wszystkim nie panikować, nie nawracać na siłę, pogadać jak są szanse - tylko wątpi to mocno się zastanowić jak ewentualnie "zadziałać" ( nie mam na to konkretnego pomysłu, ale ostrożnym chyba trzeba być, żeby nie zrazić do siebie dzieciaka i nie zepsuć wzajemnych relacji, no nie wiem np. świecić przykładem) a jak widzimy, że jest to dojrzała decyzja to uszanować. Trudno gdybać nie wiedząc nawet ile lat ma dziecko, ale trzeba się liczyć z jego/jej wyborem.

Najlepszym co rodzic może zrobić w takiej sytuacji, jest świecenie przykładem. Niestety wiem z własnego doświadczenia i doświadczenia wielu moich znajomych, że tacy rodzice zdarzają się dość rzadko, przynajmniej w moich okolicach/kręgach znajomych.
U mnie sytuacja wyglądała dość nietypowo, bo jak byłem mały, z rodzicami chodziłem do kościoła, potem oni chodzili coraz rzadziej, aż w zasadzie doszło do tego, że chodzili tylko w ważne święta, a ja sam chodziłem zawsze. Ogólnie lubiłem zgłębiać wiedzę w tematach religijnych i tak w wyniku tego, jak brzydko traktowali mnie księża w tamtym czasie, zrozumiałem, że ich nie potrzebuję. W tym czasie zbierałem swoje poglądy i otworzyłem się na nowe rzeczy, co zaowocowało dość nietypowym podejściem do duchowości. Dopiero niedawno dowiedziałem się, że jestem Deistą, w sumie przez przypadek. Kilka miesięcy temu dowiedziała się o tym moja rodzina i przyznam, że nikt tak skutecznie nie zniechęcił mnie do Chrześcijaństwa, jak ci ludzie. Zaczęło się od krzyków i oskarżeń, że jestem satanistą, że nie jestem porządnym człowiekiem i że źle mnie wychowano. Masa bezpodstawnych inwektyw i próby siłowego zaciągnięcia do kościoła. Nadal nie rozumiem, jaki jest w tym sens, skoro nie da się kogoś zmusić do wiary, ale co ja tam wiem, skoro jestem satanistą. Obecnie wygląda to tak, że dla części rodziny jestem kimś gorszym, tylko w takim mocniejszym znaczeniu. Nie chcą ze mną rozmawiać, za to potrafią wymyślać jakieś szarady w stylu podstępnego wyciągnięcia do kościoła. Zdarzyło się, że ktoś zmuszał mnie do przyjechania w określone miejsce, bez jasnego określenia po co. Jak się potem okazywało, chodziło o mszę i bycie na niej.

Można to odebrać negatywnie, ale nie róbcie tego. Poznałem wielu świetnych i tolerancyjnych katolików, zwyczajnie mam wrażenie, że nadal więcej jest takich, którzy nie rozumieją, czym jest wiara i mają klapki na oczach. Klapki niepozwalające zrozumieć, że każdy ma prawo wierzyć, w co chce, póki nie krzywdzi to innych.

Wiecie co mój ojciec był osobą wierzącą ale niepraktykującą i dostosował się do mojej matki. Choć obchodzili święta ani razu od czasu ślubu nie wspomniał nic nawet związanego z religią. Ostatecznie chyba sam doszedł do wniosku iż Boga nie ma