Jestem lesbijką, choć przez całe życie wmawiałam sobie, że to nieprawda. Jakiś czas temu zrozumiałam, że nie ma sensu uciekać przed własną tożsamością, zrozumiałam, że taka już jestem i nie mogę tego zmienić, więc muszę to zaakceptować. Oczywiście jeszcze nikomu wprost tego nie powiedziałam, ale wydaje mi się, że najbliżsi zaczynają coś podejrzewać. Zresztą nieważne, to nie w tym tkwi problem.
Poznałam dziewczynę. Jest lesbijką i jest wolna. Ma krótkie włosy, ubiera się męsko. Ma śliczną twarz i jest bardzo seksowna. Jesteśmy totalnymi przeciwieństwami pod względem wyglądu zewnętrznego, jak i pod względem osobowości i charakteru, ale mimo wszystko zauroczyłam się w niej. I wydaje mi się, że ja też jej się podobam. Już pierwszego dnia pracy, gdy się poznałyśmy, zaczęłyśmy ze sobą flirtować. Rzucamy sobie znaczące spojrzenia, uśmiechy, gesty, a nawet słowa. Jak jestem blisko niej, zaczyna się stresować. Ale ogólnie to jest bardzo odważna dziewczyna. Dlatego martwi mnie to, że do tej pory nie posunęła się o krok dalej w naszej znajomości.
Zawsze zakochiwałam się w niewłaściwych osobach. Raz w mężatce, a na dodatek matce dwójki dzieci, raz w kobiecie z innego kraju, z którą nie mogłam swobodnie porozmawiać, bo tak się nie da w obcym języku, raz w 100% hetero. I zawsze mogłam tylko marzyć. Myślałam o tych osobach dniami i nocami, marzyłam o nich, ale nic więcej nie mogłam zrobić, bo były dla mnie totalnie nieosiągalne. I mam już dość życia marzeniami, zamiast żyć w realu to fantazjuję. W końcu poznałam dziewczynę, która jest osiągalna. Zakochałam się w niej i bardzo chciałabym spróbować. Wydaje mi się, że ona też by tego chciała. Czekam na jakiś krok z jej strony, bo sama jestem zbyt niepewna siebie, żeby coś zrobić. Ale ja czekam i czekam i wciąż nic. Co mogłabym zrobić, żeby ją jakoś zachęcić do przejęcia inicjatywy?
Staram się kusić ją swoimi ruchami i wdziękami i to na nią działa.
Ale co z tego skoro nasze relacje są wciąż przyjacielskie.
Chciałabym żeby w końcu coś się wydarzyło. Wiem że to głupie że czekam jedynie na jej inicjatywę, ale ja na prawdę nie jestem w stanie zrobić pierwszego kroku. Co zrobić by ją jakoś zachęcić, skusić?
Może ona też naprawdę nie jest w stanie zrobić pierwszego kroku?
- CatLady
- Przyjaciółka Forum
- Nieaktywny
Może spróbuj zaprosić ją tak, jak zaprosiłabyś zwykłą, fajną koleżankę z pracy na kawę. Tak ot: pracuje Wam siędobrze, lubicie sobie pogadać, więc pytasz: co byś powiedziała na wspólną kawkę? Albo chociaż lunch w pracy?
Może ona też się stresuje, może boi się plotek, co powiedzą współpracownicy?
Ja bym obstawiała tą niezobowiązującą kawę/lunch, itepe 
Ale jeśli ją gdzieś zaproszę, nawet jeśli będę udawać że to po koleżeńsku, to ona i tak się domyśli, że chodzi o tak zwaną randkę, bo doskonale wie o tym, że mi się podoba. I dlatego okropnie boję się tego, że jednak mi odmówi, boję się, że jednak ona tego nie chce. Nigdy nie mogę być pewna co czuje druga osoba. Nawet jeśli wysyła mi czytelne sygnały, to te sygnały mogą być mylące. Może ona po prostu chce sobie ze mną poflirtować dla rozrywki, może dla niej to jest zabawa. Nie wiem tego, dlatego boję się odrzucenia. Gdybym ją zaprosiła a ona by odmówiła, to już nigdy nie potrafiłabym spojrzeć jej w oczy ze wstydu.
To dla mnie zbyt odważne posunięcie.
Czekam jedynie na jakieś firmowe spotkanie, firmowy event, być może kiedyś się nadarzy taka okazja. Nie byłybyśmy co prawda same, ale przynajmniej spędziłybyśmy czas razem, a może alkohol sprawiłby, że któraś z nas by się odważyła. No ale niestety na razie nie zapowiada się żadna firmowa impreza, także jedyne co mi pozostaje to czekać...
- CatLady
- Przyjaciółka Forum
- Nieaktywny
Jeśli na 100% wiesz, że jest lesbijką, flirtujecie ze sobą, spojrzenia uśmiechy gesty, to dlaczego miałaby odmówić?
Żeby czasem nie wyszło tak, że Ty czekasz na jej ruch, ona na Twój i tak będziecie sobie czekać, aż Wam się znudzi, aż ona zacznie uważać, że chyba aż tak bardzo Ci się nie podoba i temperatura spadnie, relacja ostygnie. Albo jakaś inna Ci ją sprzątnie...
Właśnie dlatego mówię o kawie, czy lunchu w pracy - to nie będzie wyglądało jak zaproszenie na randkę, a będziecie mogły pobyć same, wybadać grunt... tak zwyczajnie: zbliża się pora na kawę, czy lunch, przechodzisz koło jej biurka i pytasz, czy nie poszłaby z Tobą na lunch.
Ktoś musi być pierwszy
