Czy kobiecie wypada zrobić pierwszy krok? - Netkobiety.pl

Nic dodać, nic ująć.

No cóż, może olać,bo ma do tego prawo a nawet wyraźne przesłanki, skoro go tak potraktowałaś..

Nie chciałabym wyjść na desperatkę, chociaż zawsze można spróbować wyjść z takiej sytuacji z twarzą.

bagienni_k - to jedna z moich większych wad - ranienie słowami bliskich lub ludzi, których darzę sympatią a oni mnie. Na szczęście zauważyłam to i chcę to zmienić.

Chyba właśnie tak jest - chociaż może bardziej lęku przed zranieniem/oszukaniem/zdradzeniem. Miałam już kiedyś watek o mojej nieufności wobec ludzi.

TAK, chciałabym powiedzieć, że to nie było celowe i źle postąpiłam, a jeśli on będzie chciał zostać przyjaciółmi - to ja to zaakceptuję, chociaż po tym wszystkim zrozumiałam, ze chętnie zdecydowałabym na coś więcej z nim.

Więc w czym problem?
Napisz/powiedz prosto z mostu, że go przepraszasz za to jak go potraktowałaś i nie chciałaś żeby tak to odebrał.

Zawsze jest opcja, że Cię oleje.

Ale raczej tego nie zrobi, przymajmniej ja bym tak nie zrobił

PS. Na desperatke nie wyjdziesz. Co innego jakby Ci powiedział "daj mi spokój" a Ty dalej, że przepraszam...

Niestety nie masz racji. Napisałam, że lubiłam go, nie myślałam jeszcze o czymś więcej ze względu na wcześniejsze zawody miłosne i brak zaufania do ludzi i nie, nie jest dla mnie 'bezpieczną opcją' bo tak się składa, że w obecnej pracy mam sporo wielbicieli (proszę nie odbierać tego źle). Poza tym tak jak napisałam, moje zachowanie nie miało na celu 'danie kosza' tylko było głupie i nieprzemyślane. Tyle. A jestem typem osoby, która wyrzuty sumienia miewa rzadko i tylko wtedy, kiedy na czymś/kimś mi zależy.

Właśnie Najzwyklejsze "przepraszam" czy inne podobne wyrażenie, że jest Ci przykro byłoby lepsze od zastanawiania się co facet z tym dalej zrobi.Co zrobi - to już jego decyzja.

Jeśli Pani na nim zależy i na tej znajomości to warto schować niepotrzebną dume do kieszeni i po prostu wyjaśnić to. Czasem zdarzają się nieporozumienia i jeśli w każdej takiej sytuacji kobieta będzie myślała że jej nie wypada pierwszej się odezwać to raczej nie wróżę szczęśliwej miłości

Możesz zrobić pierwsza krok, nie ma w tym niczego złego. Tylko, że moim zdaniem on może już nie być zainteresowany. Ja bym nie kupił takiej wymówki, że miałaś gorszy dzień i nie chciałaś go odrzucić. Jak jest nieśmiały to pewnie też wrażliwy i zbierał długo odwagę żeby napisać. Koniec końców tak mogło go to urazić i zaboleć i ja bym wolał o takiej próbie jak najszybciej zapomnieć, uciąć kontakt a nie znowu do tego wracać. Potem jakbyś zmieniła zdanie to z jego punktu widzenia ja bym się czuł gorszą opcją. Po prostu nie wyszło z facetem numer 1, ani z facetem numer 2, więc uznajesz że możesz dać mu szansę. Trochę to upokarzające jak się zostaje ostatnią deską ratunku. Oczywiście to co pisze to tylko przykład jak w głowie można to sobie racjonalnie wytłumaczyć.

Ja bym  tutaj powiedziała " Przepraszam cię za to jak cię ostatnio potraktowałam. Tak naprawdę bardzo cię lubię, a zachowałam się tak, ze wstydu i strachu. To było odruchowe, później tego żałowałam. I tak dalej i tak dalej. Możesz mu napisać list. Raz się żyje .

Koleś został dwa razy tak potraktowany (nie wnikajmy w szczegóły)
Raczej zbędne są wymówki o gorszym dniu.

Dla mnie proste.
Jak podobasz się mu, i nadal chciałby coś z Tobą to nie będzie za bardzo brał tego po uwagę.
Gorzej jak ma już inny obiekt westchnień.

Tak czy siak na Twoim miejscu bez wahania bym próbował

Dzięki wszystkim za odpowiedzi. Fakt faktem przed tą sytuacją nie dałam mu ani razu do zrozumienia, że nie chcę z nim utrzymywać kontaktu itp. Żałuję tego co się stało, bo można powiedzieć że to wszystko wydarzyło się w ciągu po tym, jak siedzieliśmy razem a on mnie objął. Ja nie wyrywalam się ani nie dałam mu odczuć, że nie pasuje mi to. Jakby nie patrzeć to też jemu powinno dać trochę do zrozumienia, a koleżanka stwierdziła później, że chłopak jest 'frajerem' bo 'mając mnie tak blisko' nie odważył się mnie pocałować. Czy to może być kolejną oznaką nieśmiałości? Bo przecież po prostu mógł tego nie chcieć...

Na moim roku była dziewczyna, która bardzo wyraźnie się przymilała do swojego kolegi z grupy. Wszyscy o tym wiedzieli. Druga koleżanka to taka, która na wieść, że jeden chłopak z roku ma dziewczynę miała minę, jakby ktoś ją uderzył (chociaż nie wiem, czy wykonała wobec niego jakieś kroki). W moim wypadku też się kilka osób zorientowało, bliższym przyznałam, że to prawda.
Nikt się nie śmiał ani ze mnie, ani z tych dziewczyn. Jeden kolega powiedział, że to bardzo dobrze, że nie siedziałam w miejscu tylko coś robiłam. Podobno wielu facetów to docenia

Czy on się mógł obrazić? Nie znamy dokładnie sytuacji, więc ciężko stwierdzić. Jednak jeśli to wrażliwy chłopak to tak, mogło go to zaboleć.

Tylko że facet może być po prostu nieśmiały, więc się nie rzuci na Ciebie i nie będzie od razu Cię całował i w sumie nie widzę tu nic dziwnego. Nie słuchaj koleżanki, bo ciekawa jestem, jaka ona by była odważna na jego miejscu. Pewnie też by nie pocałowała chłopaka, bo pewnie według niej to on powinien zrobić pierwszy krok. A tak nie musi być.
Jak Ci zależy to nie bój się

Gdybym był zakochany w dziewczynie, i dał jej do zrozumienia że mi na niej zależy, i gdyby ona wykonała jakieś kroki w celu odepchnięcia mnie (od delikatnego unikania aż po ostre "nie bedziemy razem", "nie ta liga"), to      NIEEEEEE    walczyłbym o nią. Odsunąłbym się, być może, do czasu aż jestem w niej zakochany przyjąłbym postawę "jestem na Ciebie otwarty, ale teraz twój ruch". Po jakimś czasie zakochanie by minęło i szukałbym innej dziewczyny, która naprawdę chciałaby ze mną być.

I co teraz zrobić? Cóż... -- możesz Ty go poderwać, twój ruch, możesz zrobić krok w jego stronę.

Jeśli on Cię obejmował, oraz jeśli dużo rozmawialiście wcześniej, to dlaczego nie porozmawiasz z nim otwarcie? Dlaczego nie podejdziesz do niego i nie powiesz mu "Wiesz... coś tak sztywno między nami jest... może i Cię odepchnęłam, ale tak naprawdę to myślę o Tobie, brakuje mi naszych rozmów... lubiłam spędzać z Tobą czas...".

A może wasze rozmowy były o wszystkim, tylko nie o Was? Może on był zakochany, ale nigdy nie mówił do Ciebie o Tobie, do Ciebie o sobie?

A skoro tak, to może gdy Cię objął, a Ty nie robiłaś nic, nie dałaś żadnego znaku, to dla niego znaczyło    "Ona pewnie z grzeczności nie protestuje, i tylko czeka aż wezmę rękę..."  ?

Jak nie ma "feedbacku" od dziewczyny, to co ma chłopak zrobić? Iść dalej aż ona zacznie krzyczeć "gwałt"?

Niech tak pochopnie nie osądza, bo całowanie dziewczyny bez pewności że dziewczyna jest zaangażowana jest ryzykowne. Zwłaszcza że jak objął dziewczynę, to ona nie zrobiła nic aby dać znać "dobrze mi, możesz dalej".

Rin Trine, bardzo dziękuję za wszystkie Twoje wypowiedzi - z przyjemnością się je czyta, za pozostałe również dziękuję

Hm, u mnie właśnie raczej nie ma problemu z nieśmiałością jako posiadaną cechą. Ponoć ludzie postrzegają mnie jako osobę atrakcyjną (ponoć) a ja sama wiem, że jestem otwarta, towarzyska i nie wstydzę się rozmawiać z ludźmi - bez różnicy, czy to mężczyźni czy kobiety - w pracy mam bardzo dobre a wręcz "luźne" relacje z osobami nawet na wysokich stanowiskach i często słyszę od nich różnego typu "zaczepki", na które zawsze odpowiem a i nie raz sama zaczepię.

Moim największym problemem i obawą jest myśl o potencjalnym odrzuceniu. Prawdopodobnie dla mnie taka sytuacja byłaby ciosem poniżej pasa i spowodowałaby całkowite zdeptanie mojego ego. Do tego zaraz włącza mi się czerwona lampka, że może chciał się tylko zabawić, że może oleje i w dodatku wyśmieje. W sytuacji, kiedy ja bym do niego napisała, a zobaczyłabym, że wiadomość została odczytana a odpowiedzi brak - chyba bym się zapadła pod ziemię jakbym miała go kiedykolwiek jeszcze spotkać (chociaż pewnie lepszy byłby zalotny uśmiech, przeciągłe "czeeeeść" i "popatrz chłopie co straciłeś")

Gary - no właśnie ja nie powiedziałam nic w stylu "nie ta liga"

No tak, nie było rozmów o jakimś związku itp. ale on opowiadał o sobie, ja o sobie, w dodatku wielokrotnie też dawał mi do zrozumienia, że mu się podobam (no chyba, że tak o sobie pisał dla żartów) - tego się nie dało nie zauważyć. Wiele osób z pracy mi życzliwie "doniosło", ze o mnie....wypytywał - jaka jestem itp. itd. - zresztą sam przyznał mi się do tego...

A co do tego znaku...nie byliśmy sami i w dodatku obserwowani i komentowani. Poza tym ja nie jestem osobą, która "z grzeczności nie protestuje", tylko jak ktoś robi mi coś, co mi się nie podoba, to szybko działam i zakańczam sprawę - więc ja po prostu siedziałam obok, obejmowana przez niego i z jego głową przy mojej głowie, na moim ramieniu i rozmawialiśmy. Nie wyrywałam się, nie uciekałam i nie odpychałam go.

Aaa, a czemu nie podejdę i nie powiem prosto w twarz? Pracujemy w jednym zakładzie ale w innych godzinach...także musielibyśmy się "spiknąć" gdzieś tam, zdecydowanie szybciej byłoby napisać. Może jak się napiję to to zrobię

Aż dziwne, że się nie domyślił, że może iść dalej...

Może nigdy nie miał dziewczyny albo jest mega nieśmiały (bardziej niż myślałem)

Po tej sytuacji widać, że jak sama się za to nie weźmiesz to raczej nic nie pójdzie na przód.

Sedno problemu

Żyjesz w dwóch rzeczywistościach: tej faktycznej, i tej przez siebie wyobrażanej. I w jednej, i w drugiej kiepsko myślisz o innych. Gdybyś tylko zobaczyła cokolwiek więcej niż czubek swego nosa... .

___
Właśnie przeczytałam Twój wątek o braku zaufania.
Niczego nie zmieniłaś.

Oceniam Cię tak, jak się tu - na forum - prezentujesz. "Od zawsze" zamiast użalania się nad... i poklepywania po plecach wylewam wiadra lodowatej wody, bo to jedyna metoda dla otwarcia oczu. Fakt, dla osób, które o otwarciu oczu nie myślą, które żadnych zmian w swym myśleniu o sobie, o innych dokonać nie chcą, ale pragną sprawić wrażenie, że takie czynią, to metoda okrutna. Stąd te wszystkie odpowiedzi/reakcje o próbowaniu, o nieudanych próbach, o swej biedzie. Powtarzam od lat, że bycie szczęśliwym nie jest obowiązkowe. Ale też, że podjęcie decyzji (ją poznajemy po zachowaniu, nie po słowach) o zachowaniu status quo i narzekaniu na nią, to o jedno za dużo.

I przyznam, na słowa ujęte przez Ciebie w cudzysłowie nie zwróciłam uwagi. Żadnej.

Po raz kolejny. Póki nie zmienisz myślenia o sobie, póty Twe problemy w kontaktach z innymi nie znikną.

Moje ego jest bardzo kruche. Mimo tego, że całe życie słyszę od ludzi komplementy na temat mojej urody, ja kompletnie nie potrafię uwierzyć w siebie - stąd też tak boję się "olania", no bo skoro oleje mnie jeden chłopak to drugi też tak może zrobić, trzeci też a czwartego juz może nie być, bo będę tak sfrustrowana, że lepszą perspektywą dla mnie będzie staropanieństwo. Śmiem sądzic, że "olania" nie chciałby nikt, bez względu na płeć..

Wielokropek - co byś sugerowała, abym zmieniła w owym myśleniu?

Mogę się rękami i nogami podpisać pod tym, o czym wspomina Koleżanka wyżej

Ciągle pojawia się masa wątków, w których największym problemem wydaje się fakt, że osoby nie doświadczają POWSZECHNEJ wręcz adoracji czy zainteresowania. Zdaje się, że inni ludzie są im potrzebni, żeby funkcjonować prawidłowo, nie zaś żeby tylko dodawać życiu kolorytu. Stopień przejmowania się odrzuceniem czy nawet nie zwracaniem uwagi przybiera już takie formy, że ciężko chyba ludziom funkcjonować bez tych wszystkich "ochów" czy achów" z zewnątrz? Pomijając oczywiście związki już istniejące i relacje z partnerem lub ewentualnymi przyjaciółmi, to czy tak ważne jest dla tylu ludzi adoracja czy uwielbienie ze strony obcych osób? Dana osoba nie musi( i nie powinna) podobać się każdemu napotkanemu na ulicy przedstawicielowi płci przeciwnej

Szybciej pytanie, czy sama go nie upokorzyłaś tym jak go potraktowałaś. Czyli przeprosić możesz.

Nie przypisuj mi opinii innych, nie znajdziesz ani jednego zdania, w którym napisałam coś takiego.

Po raz kolejny powtarzam, możesz to - myślenie o sobie - zmienić. Możesz też do końca życia myśleć o sobie kiepsko. Wszak nie każdy musi być zadowolony i szczęśliwy. Ale... czy jest to usprawiedliwieniem dla kiepskiego myślenia o innych i takiego ich traktowania? <pytanie retoryczne>

Ad rem.

O Twym traktowaniu innych świadczy choćby pierwszy post (do innych teraz nie zaglądam). To Ty potraktowałaś lekce chłopaka, to Ty go odrzuciłaś, ale poświęcasz uwagę nie temu, jak on się czuje, czy jego ego zostało zbucikowane, tylko sobie, zastanawiając się nad skutkami, które Ty ewentualnie poniesiesz zagadując do chłopaka. Tak zwykle postępują osoby skoncentrowane na sobie, które innych używają do przyglądania się sobie. Dla tych służących za lustro nie są istotne powody, dla których tak czynisz, ważny jest skutek - to, jak ich traktujesz.

Prosisz o radę.
Gdy ktoś spostrzega swe kiepskie zachowanie, gdy orientuje się w jego negatywnych dla innej osoby skutkach, to idzie do niej i wyjaśnia sprawę. Znów diabeł tkwi w szczegółach. Gdy ktoś zrozumie swe postępowanie, to nie idzie i nie usprawiedliwia się, nie mówi o sobie (bo to dalej jest skupianie się na sobie), ale zajmuje się tą drugą osobą.

Okej, jest w tym trochę prawdy, bo jestem nieco egoistyczna osobą ale nieprawdą na pewno jest to, że skupiam się tylko na tym, co mnie spotka po tym jak napiszę do niego. Wiem, że zrobiłam bardzo źle i niewykluczone że go zraniłam ale chcę to naprawić a nie tylko np. sprawdźic czy dalej coś z jego strony jest do mnie i jeśli tak to się zabawić. Źle się czuję z tą sytuacją ale tak, podkreślałam już kilka razy - boję się odrzucenia i nic na to nie poradzę ale zdaję sobie sprawę także z tego, co napisał bagienni_k. Nie chciałabym być w pracy określana jako desperatka, bo kto wie, może taka fama się rozejsc jeśli chłopak zmienił mocno swój stosunek do mnie.

I zaczęło Ci zależeć akurat po tym jak go 2 razy zglanowałaś, więc chłopak sobie odpuścił. Zostanę jednak przy swoim .

Masz prawo do własnego zdania a ja mam prawo się z nim nie zgadzać. Pisałam wcześniej, że dobrze mi się z nim rozmawiało, lubiłam go więc po tym jak zepsułam wszystko swoim zachowaniem czuję się z tym źle i zdałam sobie sprawę że po prostu brakuje mi go, bo to fajny choć nieśmiały chłopak. Jak to się mówi - docenisz jak stracisz.

Facet w tym wypadku i tak raczej się pierwszy nie odezwie, bo nie ma absolutnie żadnego powodu- przecież usłyszał od Ciebie parę  niewybrednych słów. Zatem będzie średnio zainteresowany odnowieniem znajomości ze swojej strony. I słusznie zresztą, więc skoro Tobie tak bardzo zależy, to innego wyjścia tak naprawdę nie masz.

Skoro dałaś mu do zrozumienia, że nie chcesz się z nim spotkać, to JAK miał to inaczej odebrać, jeśli właśnie nie w ten sposób, że miałaś taki zamiar? Wasz błąd często polega na tym, że próbujecie osiągnąć cel dziwnymi, bocznymi metodami. Tok rozumowania wydaje się zupełnie nielogiczny a potem się dziwicie, dlaczego tak się dzieje? Jeśli ktoś mówi do mnie, że nie chce się ze mną widzieć, to jak mam to inaczej zrozumieć?
Chyba, że powiesz wyraźnie, że zmieniasz zdanie czy nawet przeprasza za zbyt ostre lub cierpkie słowa. Ludzie mają dar mowy głównie po to, żeby przekazywać sobie JASNE I PRZEJRZYSTE sygnały, zamiast pozostawać w sferze niedomówień..

Wiecie co...
jestem zdecydowana, żeby zrobić ten pierwszy krok, tylko zastanawiam się teraz w jaki sposób, opcje mam dwie:

1. sama osobiście pierwsza napiszę - chociaż nie wiem co i jak?
2. załatwię to przez koleżankę...(to ta, która go kolokwialnie "pocisnęła" za to, ze mnie nie pocałował) - ona tez go zna i zastanawiam się czy nie poprosić jej, aby w jakiś sposób mu przekazała, ze mi jest głupio itp. - tu jest tylko problem w tym, że ona jakoś specjalnie go nie wielbi i istnieje ryzyko, że nie będzie chciała mi pomóc - ale to mimo wszystko jest to opcja "bezpieczniejsza" i nie narażająca mnie aż tak mocno na jakieś przykre konsekwencje - jak jej da znać, że NIE, to wtedy ja po prostu odpuszczę, a sytuacja będzie jasna i przejrzysta.

Opcja nr 1 czy opcja nr 2?

Naprawdę?

Ciężko uwierzyć, że mówi to dorosła kobieta a nie 15 letnia dziewczyna, która się dąsa na wszystko i nie potrafi NICZEGO powiedzieć wprost.. Sam nie wiem, co jest bardziej przerażające w tego typu podejściu: to, że się kimś można wysługiwać, w celu osiągnięcia swojego celu czy ciągła ucieczka od bezpośredniej rozmowy i PRZEJRZYSTEGO sygnału, jaki przekazujemy drugiej osobie. Do tego dochodzi ten irracjonalny lęk, przed odrzuceniem czy odmową. Zaczynam się zastawiać, czy kobiece uwielbienie do załatwiania spraw właśnie w taki sposób, jak owa opcja nr 2, nie bierze się z tego, że w odwrotnej sytuacji absolutnie uznajecie bezpośredniego spotkania i chociaż okazji do wytłumaczenia się. Na początku następuje wybuch emocji i nic nie jest w stanie do Was dotrzeć...