Mam 19 lat. Głównie jestem z siebie zadowolona, bo mam dużo zalet, ale też i wad. Akcpetuje siebie, swoje niedoskonałości i tak dalej.
Ale jednego nie mogę zmienić a próbowałam wiele razy...
Jestem nieśmiała. Natura obdarzyła mnie cichutkim, wręcz przestraszonym głosem(wydaje mi się, że mówię normalnie a ludzie odbierają to jakbym się czegoś bała).
Na dodatek jestem introwertyczką, ale również mam pragnienia żeby często spotykać się ze znajomymi, wyrazam swoje myśli.
Przez tak jakby male mankamenty chyba nie mam szans na znalezienie drugiej połówki. Nieśmiałość odpycha facetów, małomówność chyba też.
Zaczyna mnie irytować fakt, że nigdy nie znajdę faceta. Że nigdy nikogo nie uwiodę. Nie chce być z kimś tylko dlatego, że mnie osoba zechciała...
Nawet jak patrze na swoich kolegów (to boje się, że będę z nimi na siłę bo żaden inny mnie nie zechce - nawet moimi adoratorami nie są a tak myślę - absurd za absurdem).
Boję się, że wybiorę byle kogo, bo wyda mi się że to jest właśnie on...
Staram się nie być desperatką. Nie patrzę się na każdego faceta, staram się obojętnieć na strefę uczuciową. Niby to widać, ale nie czuję jak jestem ze znajomymi jakieś frustracji czy coś.
Kiedyś reagowałam zazdrością jak widziałam pary, teraz mi jest to obojętne...
Jak ktoś mi się podoba, to oczywiście musi być zajęty. Ostatnio podobał mi się facet, bo po pierwsze miał interesującą osobowość, był w miarę podobny do mnie(ma podobne rysy twarzy, nosi okulary, ma delikatny głos, dziwne poczucie humoru, poważnie patrzy na swiat - miałam okazje posłuchać jego rozważań, które głosil).
Może przez to go bardziej polubiłam?
A i powiedział raz, że jestem ładna(w kontekście wizyty; pewnie nic nie znaczący komplement). Jak do mnie mówi to nie odwraca wzroku przez co czuje się skrępowana z jaką długością trwa to spojrzenie - widać, że jest pewny siebie skoro umie utrzymać kontakt wzrokowy. Nie pracuje w żadnej korporacji ani firmie, gdzie wymagana jest postura czy coś.
Oczywiście ma kogoś... To jest wykluczone.
Nie rozmawiamy w kontekście wolnego czasu, raczej to są formalne sprawy.
Jakbym poznała kogoś wolnego to pewnie bym bała się, że zakocha się w innej lub co gorsza, w mojej koleżance, która jest przebojowa, pewna siebie, intrygująca, ma to "coś". Nie było okresu kiedy była wolna. 1 chłopak, potem drugi chłopak, a gdy nie wyszło z drugim to od razu znalazł się 3.
Idą studia... A ja sama już nie wiem. Większość będzie zajęta... Teraz nie zwracają na mnie uwagi mężczyzni kiedy jestem w małym masteczku, to co będzie potem?
Mała kropka w wielkiej plamie, wtopi się w tłum niczym szare pranie...
