Oczekiwania od mężczyzny? - Netkobiety.pl

Miłość to decyzja. Naprawdę aż tak bardzo przeszkadzają ci jego wady? Spróbuj nastawić się do niego pozytywnie, możesz z nim pomieszkać, zobaczyć jak jest. Tylko jeśli jesteś PEWNA, że to nie to, to nie marnuj mu czasu. Jeśli facet kompletnie cię nie pociąga (także w sferze seksualnej) to odpuść, z szacunku dla siebie i drugiego człowieka.

A może masz zwykły kryzys ? zaczynasz rozumieć pewne rzeczy, jestem od Ciebie tak niewiele starsza i znam to troszkę. Jesteś mądrą dziewczyną skoro wiesz, że z imprezowiczem słabe życie, żyłabyś w jakimś haremie. Ja Ci powiem, że mam wspaniałego chłopaka, ale miałam podobnie jak Ty , kurcze bliska mi ta Twoja historia, natomiast przemyslałam sobie wszystko i wiem, że nie znajdę ideału bo sama nim nie jestem, a po 2. zmiana jest nieodłączną częścią naszego życia, coś co kiedyś było ok, może za rok czy dwa już stanowić nawet mały problem. Ja kiedy mój chłopak mi w drobiazgach zwykle lub powazniejszych sprawach podpadnie, przypominam sobie dlaczego chciałam się z Nim spotykać Ty też wypatrzyłaś Miśka z jakiegoś powodu, więc daj spokój sobie i sama ze sobą bądz szczera , dlaczego z Nim jesteś ? ibardziej z lęku czy miłości?To dobry człowiek, nie krzywdz Go, jeśli już kompletnie nic a nic Cię nie pociąga i nie kochasz Go?zawsze wczuj się w sytuację kiedy to Ty byłabyś na miejscu chłopaka, On by pisał tu, że ma taką dziewczynę i ją trzyma na wypadek jeśli już nikogo nie znajdzie smutne, masz jednak prawo do wątpliwości, lepiej teraz się zastanowić i życzę Ci powodzenia z całego serca. Miłość to największy skarb i zależy od obojga, a jeśli nie możesz zbyt wiele zmienić, zmień po prostu myślenie Powodzenia !

A ja uważam że związki bez miłości i tak nie będą szczęśliwe. Co z tego że on jest super hiper skoro będziesz odczuwać pustkę,  która z każdym rokiem będzie większa.
Nie da się siebie oszukać,  trzeba mieć do tego super konstrukcję hieny a nie wszystkie kobiety mają.

Zadaj sobie trzy pytania:

(1) czy macie dobry seks...
(2) czy się kochacie
(3) czy jesteście na tym samym poziomie intelektualnym

Punkt (1) -- nie chodzi o przebieranki i coraz coś nowego, ale czy zwykły, codzienny seks Wam "smakuje".

Punkt (2) -- czy on jest dla Ciebie ważny? Czy on stanowi część Ciebie? Czy jeśli jemu dzieje się krzywda, to Cię to smuci, czy raczej jest obojętne? Czy jego problemy są twoimi problemami i czujesz isę zaangażowana?

Punkt (3). Czy dogadujecie się, rozumiecie, potraficie razem żyć, osiągać kompromisy, dążyć do celów, uzgadniać rozwiązania, przechodzić przez problemy. Czy może jedno z was jest bystre lub inteligentne, a drugie bez ambicji i głupsze...

Najbardziej mnie zaniepokoiło, że on Cię denerwuje. Bo co będzie za 20 lat? Będziesz go nienawidzić? Dlaczego Cię denerwuje?

Miłość/chemia albo jest, albo jej nie ma.

Jeśli jej nie ma od samego początku, to z danej relacji NIC nie będzie.
Prawda stara jak świat.

Dzięki Wam za odpowiedzi, myślałam, że po mnie pojedziecie, że go nie kocham i mam dać spokój chłopakowi.

Nawet nie mogę mówić o wadach, nie stworzyłam jakiejś listy, po prostu obawiam się, że różnimy się osobowościowo i z czasem coraz bardziej będzie mi to przeszkadzać, ale może wymyślam i tę różnicę da się zaakceptować.
Żeby to unaocznić, podam przykład moich rodziców. Moja mama jest bardzo radosną osobą, zabawną, towarzyską (to ja), natomiast mój tata jest domatorem, wszystko ma przemyślane, żadnego luzu, poczucia humoru i żartu. Obiektywnie nie pasują do siebie. Moja mama nie wyszła za mąż z desperacji, po prostu on wydawał się najlepszym partnerem do życia. Ale mimo wszystko ja uważam, że nie są dobrani, przeciwieństwa się nie przyciągają, a ja być może wkaraczam na tę samą drogę.

Wiem, że u nikogo nie znajdę wszystkich cech, a lista zalet mojego chłopaka jest długa. Tylko ja nie czuję motyli w brzuchu, nie czuję tego czegoś i to może być jeden argument, który zbije wszystkie zalety.

Ale czy miłość nie przychodzi z czasem? Czy nie buduje się jej latami? Czy nie będę mogła powiedzieć, że go kocham, dopiero kiedy będzie odwiedzał mnie w szpitalu, dbał kiedy zachoruję i był przy mnie, gdy coś mi się w życiu zawali?
Pytam Was poważnie, nie wiem tego, czy to się czuję od razu, czy musi być "pyk" od razu na poziomie emocji, chemii. Wydawało mi się, że musi, ale im jestem starsza bardziej potrzebuję tego sprawdzania się na co dzień, a nie jakiegoś pyk i motyli, chociaż wolałabym mieć jedno i drugie

Oglądam filmy Anki, ten też widziałam, ale ja nie chcę dupka, chcę kogoś z poczuciem humoru, pełnego życia, energii, spontaniczności

Gary, dzięki, że się wypowiedziałeś, bardzo lubię czytać Twoje wypowiedzi. Punkt trzeci jest u nas najmocniejszy. Z seksem zaczynamy i nie jest najlepiej, bo jestem jego pierwszą dziewczyną, on jest spięty, no i bez szału. Punkt drugi powiedziałabym, że jest częściowo i do wypracowania. Na pewno jest częścią mojego życia, nie widzimy się codziennie, ale codziennie mamy kontakt, myślę o nim. Ale też nie jest tak, żebym tęskniła i tak chciała spędzać z nim czas. Wydaje mi się, że właśnie to leży u podstaw związku, żeby lubić ze sobą przebywać, a mnie on nudzi. Właśnie przez ten brak humoru, spontaniczności, kreatywności. Wszystko jest zaplanowane i sztywne, tematy poważne (szczególnie lubi rozmawiać o naszych planach na przyszłość), a ja bardziej wolałabym żyć tym, co jest teraz i korzystać.
Mnie też to niepokoi. Denerwuje mnie to, co napisałam wyżej - denerwuje mnie ta jego przewidywalność, nuda. Ale może to być po prostu to, że go nie kocham, prawda jest taka że nie czuję eksytacji na myśl o spotkaniu z nim. Pytanie, czy z czasem w każdym związku tak nie jest (ok, u nas jest już na początku), że się wypala, a zostaje to co najważniejsze - wsparcie, lojalność, wspólne plany.

Ja miałbym tylko dylemat, którego rozmnażać?!! To jest zagwozdka! Może dwójkę dzieci? Po jednym z kążdego gatunku, równowaga w przyrodzie musi być!

Ale te żarty, odzwierciedlają Jej egoistyczne, samolubne zachowanie.
Problem ma na własne życzenie.

Nie jest mi Jej żal.
Żal mi tego Faceta.

Dziewczyna jest zapatrzoną w siebie desperatką  i tyle.

Chyba Cię nikt nie zmuszał do wchodzenia w ten związek? Podobało Ci się, że Cię adorował i z braku laku się zgodziłaś. Jak to mawiają klasycy uciekłaś od problemu: Turnus mija, a ja niczyja ;-) , a wpakujesz się w inny: Grzeczny mąż i kochanek macho.

Uważam, że autorka wcale nie jest samolubna tak jak ktoś stwierdził i nie weszła tu by szukać kpin , ale ma problem. Dobrze, ze chce podejść z rozumem i sercem w pogotowiu. Jestem pewna, że znasz odpowiedz.Myślę, że każdy w związku przechodzi taki moment , ale ważne jest by zrozumieć siebie, przez związek dużo się uczymy o sobie. Może poznałabyś kogoś o super poczuciu humoru a jednak byłby bałaganiarzem nie do zniesienia a może Ty do końca nie jesteś zadowolona z relacji ze sobą , może naucz się cieszyć tym co masz , zmień nastawienie, mnie to pomaga :)trzymam kciuki !

Ty na serio mnie pytasz?
A jeżeli tak, to przeczytaj swój pierwszy post.
Oczywiście przeczytaj cały post, ale przemyśl najbardziej początek i koniec swojego posta.
Tam masz odpowiedź na swoje pytanie.

Oj dziecko dziecko.. chyba za dużo Batmana i Jokera i teraz próbujemy kopiować tą drugą postać.
Biedactwo, tak bardzo chcesz zrobić wrażenie, prawda? <głaszcze>

Ps. Doceń, że TYLKO ja zwróciłam uwagę na twój skomlący o uwagę wpis
Wpis kolesia, którego ktoś kiedyś mocno przeczołgał..

Można śmiało powiedzieć, że..podniosłam Cię z ziemi, jak 5 groszy
nie dziękuj! :*

A teraz wracamy do spraw poważnych.
Autorko, liczę, że odpowiesz

To współczuję twoim dziewczynom.

Krejzolka - chyba gdybym znała odpowiedź i umiała sobie pomóc to bym tu nie pisała, więc analizowanie tego co napisałam niewiele mi pomoże, bo znam doskonale swoją historię. I nie przyszłam tu po ofensywne zaczepki. Jeśli odsyłasz mnie do początku mojej wypowiedzi - tak, przez 1,5 roku byłam sama, ale nie dlatego, że nikt się nie "trafiał", do końca do mojej wypowiedzi - poznałam teraz bardzo pociągający typ imprezowicza, ale w ogóle nie do rozważenia w kategorii związania się, a zdrada to dla mnie zupełna abstrakcja.

Elle88 - nie, to nie tak mój poprzedni związek trwał 5,5 roku, był poważny i udany, kochaliśmy się. Ja też się czułam kochana i on dużo dla mnie robił, więc te słowa o nerce nie znaczą, że niewiele dla niego znaczyłam. Ale skoro poważny związek, w którym oboje byliśmy szczęśliwy nam się rozpadł (on mnie zostawił), to teraz mam na to bardziej sceptyczne spojrzenie. Może właśnie przez tamto doświadczenie wewnętrznie się blokuję, żeby się nie zaangażować w całości. Te moje tytułowe oczekiwania sprowadzają się jednak chyba do tego, że nie mam radości w spędzaniu czasu z nim.

Dobra, to napiszę inaczej, a raczej zapytam.

Jak to się stało, że z Nim jesteś (wiem, że już to napisałaś, ale czy mogłabyś coś więcej o tym napisać)?
Czy kiedykolwiek miałaś tzw.motylki w brzuchu?
Czy go pożądałaś?
Czy na początku znajomości, chciałaś z Nim spędzać każdą chwilę?
Czy przeżyłaś z Nim stan zakochania?

Świetnym partner, bo?

I kolejny raz, proszę Cię wróć do swoich postów, bo raz piszesz tak a za chwilę inaczej (przecież byłaś w związku i to w szczęśliwym, czyli jednak potrafisz się zakochać.)

A ja się nie zgadzam z Garym,  ponieważ Twój problem nazywa się i tutaj imię Twojego Faceta.
Twoim problemem jest to, że się nie zakochałaś w swoim Facecie.
Twoim problemem jest to, że nie chciałaś byś sama i dlatego związałaś się ze swoim Facetem.

Ciągnie Cię do rozrywkowego Faceta, ale wolisz być ze swoim Chłopakiem, ponieważ wolisz tkwić w nieszczęśliwym związku, gdyż jesteś pewna, że ten związek się nie rozpadnie.
Ty po prostu boisz się samotności.

Pożądasz Tamtego, ale tłumisz w sobie to uczucie, ponieważ wiesz, że to było by tylko FwB a tego się obawiasz ( i zresztą bardzo dobrze, jak dla mnie) i dlatego wolisz być ze swoim Facetem, bo jesteś Go pewna.

Bardziej boisz się być, chociaż przez chwilę sama niż żyć do końca życia w związku bez miłości.

Denerwuje Cię, nie masz radości ze spędzania z nim czasu -- wg mnie "to nie to". Ale wciąż widzę te dwie możliwości:

-- rozgarnięty chłopak, a dziewczyna chciałaby więcej balu, imprez, emocji, spontanu -- jakby się "nie wyżyła"... może dobrego seksu brakuje, może więcej jego niezależności, albo "dupkowatości" jak w tym video...

-- druga możliwość -- chopak ciapa, a dziewczyna na poziomie, nie chce żyć z facetem "ciepłe kluchy"; znam taką historię, gdzie był rozwód -- facet ciapowaty, ona się zakochała w kim innym, wzięli rozwód, teraz razem miło spędzają czas... ale to dopiero kilka lat... zobaczymy co będzie na starość

Wniosek wciąż ten sam -- chyba pozostaje Ci obserwować siebie i jego...

Dawniej myślałem, że trzeba "znaleźć tę jedyną"... Żebyśmy byli totalnie zakochani, byli częścią siebie, całkowicie zaangażowani, mieli super seks. Wtedy można być w trwałym związku. Jak widzisz poziom inteligencji ignorowałem... Dzisiaj myślę inaczej: dobrze jest jak się kochacie, tak po prostu bez szaleństwa, ważne jest że macie dobry seks, taki zwykły, codzienny, ważne jest że potraficie rozmawiać, osiągać kompromisy. Czyli taka relacja średnia, zwykła.

W tym kontekście, gdybyś nie mówiła, że nie lubisz z chłopakiem spędzać czasu i nie mówiła, że on Cię denerwuje, to bym powiedział, że wszystko jest okej z Wami -- partnerstwo, umiarkowana miłość, jest też seks...

To świetne pytanie. Pierwsze miesiące relacji to zauroczenie i być może dużo seksu. To mija. Z zauroczenia zrobi się obojętność, czyli jak pomyślisz, że go nie ma, to wiesz, że nie będzie Ci to przeszkadzać... albo z zauroczenia robi się miłość, czyli jeśli ten chłopak zniknie, to część twojej duszy umrze, czyli on jest częścią Ciebie, a Ty częścią jego (tak by było dobrze... ). Potem zostaje normalne życie... codzienność, dzień za dniem, weekendy, urlopy. Rok za rokiem. Rutyna, nuda. Ale w tym czasie nie jesteś sama i cieszysz się, że jesteś z tą osobą, że ona Ci towarzyszy.

Mówisz, że rozmwoy są nudne i monotematyczne... ale tak będzie z każdym chłopakiem -- w końcu się robi nudno i monotematycznie. Nie można z dziewczynami toczyć wiecznie ciekawych rozmów. W końcu nie ma o czym rozmawiać, i się po prostu jest, istnieje dla siebie. W opisie twojej obecnej relacji to mnie wcale nie razi... zero problemu.

Imprezy (jak u Ciebie), czy planowanie przyszłości (jak u niego), to są takie powierzchowne sprawy relacji dziewczyna-chłopak. Prowadzenie rozmów, czy poczucie humoru, hobby -- to też tylko powierzchowność. Liczy się to co jest głębiej -- co do siebie czujecie, czy chcecie razem żyć w tej codzienności, czy jesteście dla siebie ważni.

Jedni mówią, że trzeba się w związku uzupełniać, inni że trzeba być podobnym do siebie... ale ostatecznym kryterium jest czy dacie radę ze sobą żyć przez wiele lat razem. Czy on będzie lubiał wracać po pracy do domu tam gdzie Ty jesteś? Czy będziesz chciała z nim iść na spacer po 20 latach?

Po pierwsze -- niektóre dziewczyny mają w podświadomości tak, że facet z obrączką jest atrakcyjny. Bo inna go chciała. Gdyby ten sam facet był kawalerem, dokładnie ten sam facet, to byłyby dla niej mniej atrakcyjny. Są takie co po prostu lecą na obrączki. Nie wiem dlaczego tak jest... zapytaj się siebie czy tak masz. Może takie dziewczyny widzą zalety tych facetów, odpowiadając sobie na pytanie "dlaczego ona go chciała???", a jak widzą kawalera to zadają sobie pytanie "jakie on ma wady, że jest wolny?".

Druga sprawa to twojego doświadczenia... Może się Tobie wydaje, że lovelas będzie świetnym facetem, że takiego szukasz, a tymczasem on Cię zacznie wkurzać... na przykład po 5 latach, jak będziesz przebierać dziecku pieluchy z rozciętym brzuchem po cesarce, a on się bedzie stroił na imprezę firmową.

Matka do dorosłej córki kiedyś powiedziała:   "Nie masz pojęcia jak trudno jest żyć z jedną osobą tyle lat..."   Bo to jest trudne. Trzeba mieć ogromne zasoby na osiąganie kompromisu i akceptowanie wad drugiej osoby. To nic, że on prowadzi tylko poważne rozmowy i planuje przyszłość -- taki on jest. To nic, że Ty chcesz wiecej sponatniczności i energiczności -- taka Ty jesteś. Ale czy dacie razem żyć???

Krejzolka i Gary macie różne zdania, powiedziałabym, że ja mam pośrednie - tzn. że musi być od początku jakieś "pyk", a codzienność weryfikuje, czy będzie z tego dobry związek. U mnie pyk nie było, ale wiem, że z nim codzienność była dobra, sprawdza się jako partner.

To akurat nieprawda - byłam długo sama. Nie przesadzajmy, owszem jestem w kluczowym wieku na poznanie kogoś, ale zegar mi nie tyka. Poza tym na razie mieszkam sama i bardzo dobrze mi z tym, więc nie jest tak, że potrzebuję kogoś w swoim życiu.

No to Twoim zdaniem zakochanie ma być od razu, czy nie przychodzi od tak i dopiero z czasem?

Chyba obie opcje... raz że się nie wyżyłam, brakuje mi spontanu, dwa że on jest taki do rany przyłóż, ale czy ja mogę z tego robić zarzut? To jest to, co piszesz dalej, ja chcę żeby parter się sprawdzał, kiedy będę potrzebować, a nie żeby był wodzirejem zabaw.

Dokładnie... moja mama na ten problem mówi, że każdy po pewnym czasie zacznie mnie denerwować i u każdego coś znajdę. To co myślę na dzisiaj to to, że planujemy razem wakacje (on już sylwestra ) i zobaczę jak będzie wyglądało spędzenie ze sobą całego tygodnia. Po tym zdecyduję, czy ma to sens (gorzej jak nadal nie będę wiedziała )

Nie chodzi o obrączki, tylko o bycie w związku. Dla mnie jeśli ktoś ma dziewczynę, to znika z pola widzenia (może błąd, bo ludzie tkwią w beznadziejnych związkach), ale nie mogłabym komuś odbić faceta. A jednak nie oszukujmy się większość ludzi jest w związkach i pole widzenia jest nagle z kilkudziesięciu facetów w pracy zawężone do kilku.
Masz 100% racji, koleżanka z pracy po rozwodzie mówi mi, że nawet te kobiety, które chcą lovelasów i tak kończą z takimi jak mój... Ale nadal, nie chodzi mi o to, żeby opowiadał najlepsze dowcipy na imprezach, tylko po prostu, żeby mnie nie nudził, żebym tęskniła

Nooo on ma zaplanowany za dwa lata ślub ze mną i gdzie będziemy mieszkać i ile dzieci. Z byłym nic nie planowaliśmy, ale to był czas studiów, więc troche zmieniła sie optyka. Szlak mnie trafia, bo plany to jego ulubiony temat, jakby tym chciał nas bardziej spoić.

Czyli jednak, zrobić tak jak on chce - zamieszkać?

Jasne, zamieszkanie ze sobą jest konieczne. Tylko to właśnie stanęło u podstaw mojego wpisu tutaj, że nie wiem czy tego chcę Wydawało mi się, że żeby ze sobą zamieszkać, trzeba wiedzieć, że się kogoś kocha. A może faktycznie zamieszkanie ze sobą da mi dopiero odpowiedź?

Dzięki wielkie za odpowiedzi, szczególnie Krejzolka i Gary, daliście mi do myślenia.

Miałaś rację Krejzolkaz tym, że go nie kocham i nic nie da się z tym zrobić. Mieliście też rację, że jestem z nim bo boję samotności, tego że nikogo odpowiedniego nie poznam i zostanę desperatką. Nie rozumiem siebie, dlaczego nie pokochałam takiego porządnego faceta, do tego wszystkiego jeszcze go skrzywdzę. Musimy się rozstać, choć myślałam jeszcze o tych wspólnych wakacjach, które miały dać mi odpowiedź. Ja ją jednak znam, nie ma co się łudzić, że nagle obudzi się we mnie miłość.
Do tego coraz mocniej napiera na mnie ten nowo poznany, "przypadkowo" dotyka, chce się umówić na randkę. Mam do siebie żal, że w głębi serca mam na to ochotę i właśnie takiego faceta jak on bym chciała (chodzi o charakter), ale rozsądek mnie powstrzymuje, bo tylko by mnie zranił. Słowem wisielczy nastrój z tym wszystkim

Nie zrobię, ale wiesz z czego te błędy wynikają (drugi błąd niedoszły z tym nowym facetem) - z samotności. Chyba muszę zacząć od tego, lepiej sobie z nią radzić i nie szukać na siłę.