Jestem toksyczna, jak się z tego wyleczyć? - Netkobiety.pl

Za każdym razem gdy wracał z delegacji chciałam żeby najpierw do mnie przyjechał nie do rodziców czy siostry, byłam za każdym razem smutna i nie witałam go potem czule. Ciekawością, zdarzało mi się czytać jego wiadomości ( nie pamiętam czy złapałam go najpierw na kłamstwie i sprawdziłam, czy tak o sprawdziłam i dopiero odkryłam nie prawdę, to na początku było, powodem rozstania było inne kłamstwo). Kilkukrotnie od niego odchodziłam, chyba wybrałam taki sposób rozwiązywania problemów. Gdy to zrobił chciałam przewałkowywać temat, on nie chciał ja w konsekwencji wybaczałam ale potem wracałam do tego. Chciałam rozmawiać na wszyzstkie tematy, ale go to zamęczzało i często mówił " a co mnie to obchodzi itp "Ciągle chciałam się tulić, przytulać czuć bliskość. NO  może nie ciągle, ale często. Czasem czułam jak robi to mechanicznie, nie czułam wtedy szczęścia, a frustrację. Jednego razu już nocą miałam strasznego doła, kładliśmy się spać, tak bardzo chciałam żeby mnie przzytulił, a on mówił żebym ja go. Wtedy po chwili wybuchłam, jak jakaś chora, później przeprosiłam za to zachowanie, ale to było bezsensowne. Zresztą myślałam też że w łóżku, nie czuje się kochana, że czasem nie podobał mi się sposób jego podejścia w tych sprawach, teraz wiem że był dobrym kochankiem. Nadmierne telefony, gdy był w delegacji wydzwaniałam z byle głupotą, bo tęskniłam, a on się wściekał. Po za tym zawsze w głupie sposoby chciałam zwrócić jego uwagę na siebie. Na samym początku, byliśmy na imprezie,on poszedł coś tak kupić, to ja mu powiedziałam że tylko pójde się przywitać z przyjacielem, przyjaciel wziął mnie za rękę i udawał że prowadzi, mój wpadł w szał, chciał go pobić. ALe przebaczył mi to, ja zerwałam kontakty... Innym też razem stwierdziłam że chciała bym by schudł ,żebym mogła z nim być, bo potem popadnie w chorobę i będę cierpieć jak mu się coś stanie, nawet wtedy podałam jakiś czas. Przeprosiłam też oczywiście, ale casu się  nie cofnie. Brzydzę się tym strasznie. Nigdy go nie okłamałam, mówiłam wszystko dosłownie..... BYłam potworem

Ok. - teraz można stwierdzić, że z pewnością nie byłaś w porządku wobec swojego faceta. Ale potwór i toksyk? To jednak są ostre słowa, w moim słowniku zarezerwowane dla osób, które faktycznie z premedytacją krzywdzą i znęcają się nad partnerem. Ty jesteś bluszczem - która to tendencja, jeśli nie zostanie zahamowana i odwrócona, ma duży potencjał na dojście w końcu do poziomu absolutnego toksyka. Jednocześnie uważam, że masz zaburzoną perspektywę postrzegania całokształtu tamtego związku. Owszem, twoje reakcje w związku z jego delegacjami, dąsy, rywalizacja o jego czas z rodziną, upierdliwość, telefoniczne nagabywanie, rzucanie go jako metoda na problemy - to są ewidentnie złe zachowania. Akcja z trzymaniem za rękę też dobra nie jest - ale twój facet zdecydowanie przesadził z reakcją i to też należy brać pod uwagę. Potrzeba rozmowy i czułości - nawet w dużej ilości - to żadna wada, o ile nie jest realizowana na siłę, szantażem i z pominięciem potrzeb drugiej strony (np. facet pada na pysk ze zmęczenia, a ty się fochasz, że nie chce z tobą pogadać).

Do rzeczy. Dostrzegasz problem, trafnie identyfikujesz jego przejawy i chcesz się zmienić. To sporo. Podstawowe ptanie brzmi: dlaczego i dla kogo chcesz się zmienić?

Natomiast pierwsze wyzwanie na twojej drodze, to zidentyfikowanie, co jest źródłem twoich negatywnych zachowań. Po twoich (wciąż dość skąpych) wypowiedziach stawiam na bardzo typowe przyczyny - kompleksy, brak pewności siebie, niska samoocena. To powoduje, że w twojej głowie nie zasługujesz na uczucie, że facet tak naprawdę nie ma powodów żeby cię kochać, a wzwiązku z tym może przestać w każdej chwili. Uważasz, że twój związek jest stale zagrożony. Stąd zazdrość, która pcha cię do kontrolowania telefonu faceta i potrzeba stałego potwierdzania przez faceta twojej pozycji - stawiając cię na pierwszym miejscu przed rodziną, poświęcając ci 100% własnej uwagi, nawet walcząc o ciebie z innymi.

Dopóki nie pozbędziesz się paliwa, które napędza twoje bluszczowate zachowania, nie pozbędziesz się tych zachowań. Dlatego pierwsze, co musisz zrobić, to wyleczyć kompleksy i nabrać poczucia własnej wartości.

Kobito - weź ty przestań stawiać tego faceta na piedestale i ołtarzyki mu budować. Kłamie - i nie tylko tobie, ale rodzinie i znajomym (co go pogrąża dodatkowo, a nie usprawiedliwia). To żaden święty, tylko w najlepszym wypadku człowiek jak każdy z nas - wadliwy (a skłonność do kłamstw jest wadą dużego kalibru).

Zgadzam się, że ty zachowywałaś się źle i z pewnością przyłożyłaś się mocno do rozpadu tego związku. Ale to nie znaczy, że w swiązku z tym jego złe zachowania są bez znaczenia.

A przede wszystkim, zostaw tego faceta w przeszłości. Rozstaliście się, on ma nowy związek - wasza sprawa jest zamknięta. Przestań wzdychać, jaki to on był cudowny i jaki teraz jest cudowny dla tej nowej, bo się niedobrze robi to czytając.

Zajmij się sobą. Jakie masz kompleksy? Dlaczego uważasz, że możesz być tylko drugim wyborem?

Jak na moje to on był nawet bardziej toksyczny od ciebie. Może i nie byłaś wobec niego w pełni w porządku, ale nic dziwnego, że tak bardzo pragnęłaś bliskości, skoro on ci jej prawie wcale nie dawał. I jeszcze ta akcja z przyjacielem... Zachował się jak ostatni dupek. Tak jak napisała ruda102, wylecz kompleksy, nabierz poczucia własnej wartości i poszukaj kogoś, komu będzie zależeć na tobie tak samo jak tobie na nim.

Przede wszystkim przestań wariować. Widzę, że potrafiłaś być irytująca, ale to nie usprawiedliwia twojego faceta ani nie czyni go ideałem. Przestań działać tak emocjonalnie a pomoże Ci to zarówno teraz jak i w kolejnym związku.
No i warto pozbyć się kompleksów. Uważasz, że wszystko jest w Tobie złe bo większość facetów się za Tobą nie ogląda? Naprawdę tego potrzebujesz by czuć się wartościową osobą? Poza tym jak chcesz się komuś spodobać z takim nastawieniem? Skoro sama uważasz się za brzydką zołzę to jak ktoś inny ma w tobie zauważyć coś interesującego? Przestań zajmować się byłym związek a skup się na sobie tu i teraz.

NNajgorsi są  znajomi którzy się nad nią zachwycają jaką to piękność, jaka naj. Czuje się strasznie nie atrakcyjna. W tych czasach tylko la dni ludzie mogą istnieć.  Dlaczego takie porównania istnieją. Dlaczego to ja musiałam być ta brzydota. Mam teraz karę za swoje błędy

Nie jestem pewna, na ile nasz problem jest podobny, ale jako, że też w paru moich byłych związkach byłam potworem totalnym, to postanowiłam się podpiąć pod wątek. Tzn z twojego opisu wynika, że faktycznie bardziej niż toksyczność, serwujesz otoczeniu nadmierną potrzebę atencji. Może też nie piszesz wszystkiego, ale dla mnie toksyczność to pojawiająca się co jakiś czas potrzeba totalnego rozwalenia swojego światw i uzyskanie jak największego pola rażenia, żeby wszyscy szli na dno razem ze mną. Robiłaś kiedyś w tn sposób?

Fundowałam otoczeniu jazdę po bandzie - ciągła potrzeba atencji, na przemian z zostawcie mnie na pół roku, groźby, wymuszanie, płacz, awantury, emocjonalne tsunami. oczywiście mam zdiagnozowanego bordera. Ale żyję z takim wyrokiem już dobrych parę lat, więc i zdążyłam sobie to i owo przemyśleć.
baaardzo staram się nad sobą pracować, nikogo nie obwiniam o skutki moich własnych poczynań i staram się brać na siebie nie tyle co winę, ale raczej odpowiedzialność - myślę, że to jedna z bardziej uzdrawiającyh rzeczy, które udaje mi się wprowadzać w życie, polecam! Chociaż oczywiście lekko nie jest.

Pytałaś, czy po dokonaniu takiej autorefleksji jest szansa na zdrowy i normalny związek... Też się nad tym zastanawiam i dlatego postanowiłam napisać. Jest wiele czynników, które pchają ludzi do zachowań destrukcyjnych i momentami tracę wiarę, że samo "przepracowanie schematu" może cokolwiek zmienić.
Po pierwsze - co z tego, że w warstwie świadomej nie chcę tej emocjonalnej jazdy po bandzie i fundowania sobie i drugiemu człowiekowi codziennej mini apokalipsy, skoro druga osoba nie do końca tak do trgo podchodzi... Wydaje mi się, że potrafię przyciągać jedynie takich ludzi, dla których ta właśnie moja cecha jest interesująca. Też mój zawód i środowisko są takie, że cięzko o zdrowych psychicznie no i do tego.. Czy osoba z zaburzeniami na prawdę mogłaby się dogadać z happy go lucky, choćby najzdrowszym na świecie? Więc po pierwse dobór drugiej osoby - już tutaj widzę problem z możliwością normalnego związku. Raz, że ja nie czułabym nici porozumienia z kimś normalnym, a dwa, że nikt normalny nie chciałby ze mną tworzyć związku, ale! przez takie borderowe zachowania jestem "ciekawa" i mogę w zamian dostać chociaż namiastkę bliskości. Nawet teraz jestem w takiej pseudorelacji, w której nieodmiennie mam poczucie, że jak nie robiłabym tylu dziwnych rzeczy to druga osoba nie widziałaby we mnie nic interesującego. Możecie powiedzieć, że to moje projekcje, ale po tylu latach szpitali,terapii, dokształcania się z zakresu psychologii mam poczucie, że w miarę trafnie potrafię czytać potrzeby drugiego człowieka. Zawsze robie sobie taką mini analizę faceta, którego widzę, że do mnie ciągnie i... wygląda na to, że choćbym nie wiem jak się kamuflowała, to on najwidzoczniej to cholerne BPD dostrzega i zwyczajnie ma ochotę na realizowanie schematów w ramach swoich problemów (mniej lub bardziej świadomie).

Dalszą przeszkodą jest wewnętrzny natłok emocji, na który żadne przepracowanie, żadne leki i żadna racjonalizacja nie pomogą. po prostu, jeśli pozwolę sobie na pełne odczuwanie potrzeb, emocji... Nie, to złe określenie, chodzi o mały wyłom w tamie, który OD RAZU prowadzi do wersji hard. Wtedy jestem jak czarna dziura, która potrafi chłonąć czyjąs czułość 24h i ciągle będzie mało. Przerabiałam to naprawdę wiele razy, więc teraz trzymam się w ryzach. Ale czy to jest zdrowa relacja? Sama ani razu nie zadzwonię, nie przytulę się pierwsza, nawet nie odpowiem, że cieszę się na jego widok, bo to wszystko to potencjalne wyłomy w tamie. A do tego nie ma możliwości, żeby tama faktycznie przetwała po wsze czasy, jak nie pozwolenie sobie na potrzeby, to wyłom zostanie spowodowany przez frustrację, a wtedy to biada każdemu, kto będzie w zasięgu.
I tak źle i tak nie dobrze. Pracować można nad schematami, ćwiczyć się we właściwym czyli adekwatnym zachowaniu, ale dopóki ma się taką czarną dziurę, to ciężko na coś zdrowego w obrębie bliskiej relacji... Bo przecieź taka bliska relacja miałaby dotyczyć właśnie tego czegoś, co u mnie z nadania, prawie juź organicznie zdrowe nie jest. jedyna praca, jaką mogę wykonywać, to taka, jak pomimo wnętrza, które wygląda jak stolica ISIS dobrze w świecie działać, czyli właśnie świata z tym wnętrzem nie łączyć.
Wiem, opisuję trochę inny rodzaj toksycznosci, niż autorka wątku, ale podłączam się pod generalne pytanie o możliwość normalnych relacji przy byciu nienormalną;)

Dla mnie to jednak dwie różne sprawy. Co innego zdiagnozowana choroba, w dodatku z gatunku tych, co ich się opanować nie da, co innego natłok wad, które są do opanowania.

Autorka jest gigantycznie zakompleksiona i stąd jej jazdy i zachowania. A z kompleksami da się walczyć, można ich się pozbyć, a w związku z tym ona ma przynajmniej szansę na normalne funkcjonowanie.

Ty, Husky, to kompletnie inna para kaloszy. Jak sama mówisz, możesz powściągać pewne swoje reakcje i zachowania, ale pełnej kontroli nigdy nad nimi mieć nie będziesz, nie wyzdrowiejesz.

Moim zdaniem wszystko jest kwestią proporcji, możliwości kontroli i partnera. Sama nie należę do najłatwiejszych w obyciu osób, choć to co miałam zdiagnozowane już wyleczyłam. Ale pewne zachowania i schematy myślenia wciąż odbijają się mentalną czkawką. Czasem błahe sprawy, które zdrowa osoba zbyłaby wzruszeniem ramion, u mnie potrafią wywołać falę emocji (autodestruktywnych, ale nie oszukujmy się, jak jest się w związku to nawet emocje skierowane przeciw sobie rykoszetem trafiają w partnera), w której się topię przez kilka dni. W niektórych kwestiach jestem nadwrażliwcem - nie atakuję ludzi, ale histeryczny szloch obcy mi nie jest. Dlatego osobiście stawiam na identyfikację źródeł i dawanie bliskim ludziom instrukcji obsługi na wypadek kryzysu. Póki co działa, bo mój partner jest wyjątkowo wyrozumiałym, cierpliwym i pełnym akceptacji człowiekiem. No i moje jazdy są jednak sporadyczne, ostatnią miałam kilka miesięcy temu.

Nie wiem, czy da się żyć w normalnym związku, kiedy takie jazdy są częste i niekontrolowane.

Jak się wyleczyć z toksyczności? Po prostu - przestań być toksyczna. Stwierdzasz, że któreś Twoje zachowania są niefajne - postaraj się zrozumieć, dlaczego tak się zachowujesz, a potem przestań się tak zachowywać. Czujesz się brzydka? Postaraj się zwiększyć swoją atrakcyjność. To nietrudne. Zapisz się na siłownię, zacznij się zdrowo odżywiać, zrób sobie fajne ciało. Zrób sobie fajną fryzurę, opiłuj i pomaluj paznokcie, naucz się robić fajny makijaż. Nie od razu, ale po roku z każdej maszkary może się wykluć atrakcyjna kobieta.
Masz problem z charakterem? Charakter zależy od Ciebie, możesz go zmienić. Po prostu to zrób, zamiast narzekać. O, narzekanie. Najpierw to wyeliminuj. Uświadom sobie, że Twoje życie jest w Twoich rękach, nie lituj się nad sobą, nie użalaj. Możesz wszystko zmienić, jeśli jesteś siebie rzeczywiście świadoma. Ale zanim coś zmienisz, musisz BYĆ ŚWIADOMA, że to zależy TYLKO od Ciebie, Twoich starań i chęci. Jak będziesz zwalać na coś innego (geny, wychowanie, środowisko, "obiektywne czynniki"), to nic z tego nie będzie - tu działa mechanizm samospełniającej się przepowiedni.

Jestem oczywiście świadoma, że to taka psychotechnika

Autorko, popełniałaś błędy, ale każdy z nas je popełnia. To nie jest powód, by uważać, że nie zasługuje się na nic. Jeżeli będziesz tak myśleć, to będziesz w tym trwać i sama będziesz siebie krzywdzić. Lepiej uznać, że tak, popełniało się błędy, ale chociaż się już wie co można zmienić, ale i tak jest się osobą zasługującą na miłość. To co robiłaś to naprawdę nie jest też najgorsze zło. Twój facet wcale nie był jakiś lepszy, z tego co piszesz okazywał Ci mało uczuć. Myślę, że wcale nie zmieniło go Twoje zachowanie, ale sam taki był. Poza tym wybacz, ale jak pobił chłopaka, bo wziął Cię na rękę i prowadził jak do tańca to on sam miał duże problemy ze sobą. To nie jest normalne zachowanie. Miałaś zerwać z nim kontakt, a nic wielkiego się nie stało.