Mój mąż został szafarzem komunii - nie potrafię tego zaakceptować. - Netkobiety.pl

Właśnie stefi czy twój mąż w jakiś sposób cię zaniedbuje? Czy się zmienił względem ciebie?

Wydaje mi się że to nic złego że został szafarzem.
Przeciwnie- powinnaś być z niego dumna. Dumnie siedzieć w ławce,bo przecież funkcję jaką spełnia twój mąż jest bardzo,że tak napiszę-wyniosła. Nie rozumiem dlaczego poczułaś się opuszczona-dlaczego przestałaś chodzić do kościoła.?
Wydaje mi się że ludzie którzy przychodzą do "waszego " Kościoła na pewno nie widzą w tym nic nietaktownego.
A swoją drogą to dobrze że mąż znalazł sobie takie zajęcie a nie np.picie piwa pod sklepem.

Steffi doskonale Cię rozumiem. Jestem w identycznej sytuacji. Mój mąż został szafarzem wbrew mojej woli.Kiedyś uważałam że ksiądz to ktoś wyjątkowy, bo wybrał go sam Pan Bóg do pełnienia takiej funkcji. Dziś już myślę zupełnie inaczej - bo jeżeli mój "zwykły " mąż może trzymać w rękach i roznosić Pana Jezusa, to ten piękny, niezwykły moment przyjmowania Komuni Św. przestał być dla mnie niezwykły. Skoro 20 lat temu zdecydował się być mężem i ojcem, to niech nim będzie dalej a niech nie udaje i bawi się w księdza. Wybaczcie,  ale w Polsce chyba nie brakuje nam księży. Jeżeli w niedzielę jest zbyt mało czasu na rozwiezienie Komunii chorym, to czemu nie robią tego w sobotę? Myślę, że ten chory z większą radością powitałby księdza z Panem Jezusem niż pana Stefka Janka czy Kazka - sąsiada z naprzeciwka. Tych ma na codzień, a ksiądz z Panem Jezusem niech nadal będzie ważnym wydarzeniem. Niech ojciec rodziny poświęca niedzielny czas swoim dzieciom, bo często się zdarza że dzieci i rodzice po prostu się rozmijają - praca, szkoła, pomoc rodzinie (tak jest w naszym przypadku) a niedziela jest jedynym dniem kiedy możemy być razem- nie zawsze, bo czasem również trzeba iść do pracy, do tego co rusz kolejne studia podyplomowe, bo przecież trzeba się dokształcać.Taka jest codzienność. Uważam, że każdy powinien robić swoje,najlepiej jak się potrafi,  to na co się kiedyś zdecydował w życiu.
Steffi - również ja podobnie jak Ty czuję się samotna, wręcz zdradzona i oszukana.Bo kiedyś wybrałam człowieka, by był moim mężem a dziś mam "księdza " zasypiającego z brewiarzem pod poduszką. Można powiedzieć że przecież nie robi on nic złego...Mam tego dość, nie mam ochoty chodzić do kościoła, modlić się. Mąż do tej pory był religijny, ale tak zwyczajnie, jak większość ludzi, a teraz "święty uskrzydlony" koszmar.

Stefi i Czarnooka.Czytając wasze posty mam wrażenie,że świat wam sie na glowe zawalil,bo wasi mężowie zostali szafarzami.Nie moge zrozumiec tej ''tragedii''.Ludzie naprawde mają gorsze problemy.Nazywacie swoich mężów ksiedzami...Bez przesady-daleko szafarzowi do ksiedza.

Minął już prawie rok od mojego wpisu. Z uwagą przeczytałam wszystkie wypowiedzi. Cóż mogę napisać? Nic się nie zmieniło- dalej nie akceptuję decyzji męża. Jako wyjaśnienie mogę tylko dodać, że  zanim mąż został szafarzem wyraźnie się temu sprzeciwiłam. Nic nie pomogło . W pełni podzielam odczucia Czanookiej. Wyszłam za mąż za zwykłego faceta i takiego chciałabym mieć w domu a nie świętoszka.  Bo za tą pobożnością wcale nie stoi nic dobrego. Mąż jest skupiony na sobie i nawet jeśli jest w domu to  nie zwraca uwagi na domowe sprawy.Były  tygodnie, że chodził do kościoła cztery razy w tygodniu. Praca i kościół - na nic więcej czasu nie starcza. Żyjemy obok siebie.  Wiem, że ludzie mają dużo większe problemy. Nie przedstawiam swojej sytuacji jako "tragedii" i nie oczekuję tu litości ani współczucia. Napisałam  ponieważ usiłuję zrozumieć. Odczuwam pustkę  i ma żal do męża.  Jeśli któraś z Pań  nie może tego zrozumieć to proponuję  aby wyobraziła sobie  taką sytuację, że jej mąż pełni taką funkcję. Czy będzie z tego dumna  - wątpię. Nikt z moich sąsiadów nie pogratulował  mi takiego męża. Jeśli już coś mówili to : " cóż nie robi nic złego, niech się pani cieszy, że nie pije i nie lata za babami". Kizia pisze, że księża w innych wyznaniach mają żony - owszem ale te kobiety od początku to wiedzą  i godzą się na to, a nie po dwudziestu latach małżeństwa.  Tym, którzy twierdzą, że funkcja szafarza jest użyteczna chciałabym odpowiedzieć, że w  mojej parafii jest dziesięciu księży. Nie mogę  zrozumieć jak to się dzieje, że nie mają czasu na rozniesienie chorym komunii?  Co do  szczerej rozmowy  - z mężem rozmawiałam wiele razy i  nic to nie dało. Rozmowa z księdzem nic nie da  ponieważ wiem, że stanie po stronie męża. W końcu mąż  wyręcza księdza w jego obowiązkach. Zgadzam się z opinią Czarnookiej w stu procentach i dziękuję jej za wpis - jest nas co najmniej dwie z tym problemem. Damy radę.

Szanowne Panie ! Choć nie jestem jedną z Was, bo jestem mężczyzną, to pozwolę sobie na kilka słów, jako że sam jestem takim nadzwyczajnym szafarzem Komunii Świętej (NSKŚ).

Mam 27 lat, i w moim przypadku sytuacja wyglądała nieco inaczej, bo biorąc rok temu ślub ze mną, moja żona wiedziała, że taką funkcję pełnię. Szafarze za dyspensą od wieku zostałem w wieku 24 lat. Byłem już wtedy z moją dzisiejszą żoną - chodziliśmy ze sobą. I konsultowałem z nią tę decyzję

Co do tego, co napisano powyżej, trzeba powiedzieć kilka słów:

1. Smutne jest to, ze mąż nie uszanował zdania żony. Bo to nie tylko dotyczy kwestii bycia NSKŚ, ale przede wszystkim sposobu dochodzenia do pewnego consensusu w małżeństwie. Powinien mąż to zdanie żony uszanować. W mojej diecezji wymagano, by małżonka zgodziła się na pełnienie funkcji NSKŚ. Kiedy co roku biskup przedłuża upoważnienie do pełnienia tej funkcji prosi każdorazowo i pisemną zgodę żony, że nie ma ona przeciwwskazać. To jedno. Jeśli nie przedłuży komuś tzw. misji kanonicznej, ten człowiek przestaje być NSKŚ.

2. NSKŚ powinien być wzorowym katolikiem. Ta wzorowość polega przede wszystkim na gorliwym wypełnianiu zadania małżonka i ewentualnie ojca dzieci. Jeśli ktoś zaniedbuje swoje małżeństwo, dzieci, albo żyje wręcz w separacji czy jest rozwiedziony, nie może pełnić tej funkji. Ta funkcja ma być dla NSKŚ dodatkiem do życia rodzinnego, nie odwrotnie

3. Trochę naiwne jest mówienie, że "przykro Ci, że inne małżeństwa siedzą razem, a Ty sama". Siedzenie razem i pokazywanie się razem publicznie nie jest sposobem manifestowania się malżeństwa. Jak urodziło mi sie dziecko chodziłem przez długi czas z żoną do kościoła na różne msze, bo pilnowaliśmy dziecka na zmianę, a nie chcieliśmy zbyt wcześnie brać na dwór. I w niczym to nie urągało naszemu małżeństwu. To takie "zewnętrzne" podejscie jest moim zdaniem płytkie i wymaga też pewnego przemyślenia. Były takie czasy, kiedy w Kościele kobiety i mężczyni siedzieli w oddzielnych nawach - jedni po prawej, inni po lewej, aby śpiewać pieśni na dwa chóry męskie i żeńskie... i małżeństwa trzymały się, trwały, niczego to nie zmieniało. Taka zachłanność o obecność męża tuż obok i zawsze może być męcząca i zła.

4. Sakrament Komunii Świętej polega na tym, że człowiek otrzymuje łaski w związkuz  Przyjęciem Ciała Pańskiego. Niejako zródłem łaski jest nie to, kto nam komunię podaje, ale sama hostia. Więc porówywanie, że lepszą komunię daje papież, nieco gorszą biskup, a ksiądz dobry lepszą, zły gorszą, a szafarz podejrzaną jest po prostu herezją. Ktoś kto tak myśli musi poważnie poćwiczyć katechizm, bo być może nie wie, w co wierzy. A rozumiem, że kogoś może irytować to, że osoba (czy ksiądz, czy świecki) rozdająca komunię jest niegodna - ale to należy krytykować tę osobę, a nie samego Chrystusa obecnego w hostii. Bo to z wiarą ma naprawdę niewiele wspólnego. Omijanie NSKŚ w trakcie mszy świętej, wybieranie osoby, która udziela Komunii ociera się o herezję. Do komunii idzie się do osby najbliżej udzielającej Komunii. To nie jest koncert życzeń, w centrum MSzy jest Bóg, a nie prywatne widzi misię prywatnych osób. Trzeba o tym pamiętać.

5. Jeśli sprawa trudności z mężem potrwa dalej - bo popieram tu w dużym stopniu Panie małżonki szafarzy - należy porozmawiać z proboszczem, a jak to nic nie da udać się na audiencję do biskupa. Jako powód należy podać zaniedbywanie domowych obowiązków przez męża. Gwarantuję skuteczność takiego działania. Zanim to jednak sugeruję szczere uprzedzenie męża o tym zamiarze. Może wcale nie jest konieczna rezygnacja z tej funkcji ale choćby powązne ograniczenie pełnienia tej funkcji, np. raz w niedzielę służysz, a raz siedzisz ze mną w ławce itd.

6. Prawdą jest, że NSKŚ często się nadużywa. Tu polecam parę słów nt. tego jak to powinno wyglądac. Można wydrukować, temu czy owemu NSKŚ dać, księdzu jego też: liturgia.pl/blogi/woland/Zwyczajni-nadzwyczajni-ludzie-niezwyczajni-o-szafarzach-mysli-kilka.html

Jeśli macie jakieś pytania - co do problemu czy też katolickiej teologii - chętnie odpowiem i pomogę...

Z powyższego wynika to, że za wiele problemów małżeńskich w rodzinach szafarzy oprócz samych małżonków odpowiada biskup bo zezwala na pełnienie tej funkcji bez zgody żony. Do du...y taki kościół, przez który rozpadają się małżeństwa. Nie rozumiem po co w ogóle taka funkcja w kościele. Mało to księży?

Moja sytuacja i odczucia  nie zmieniły się. Mam pytanie do Czarnookiej jak sobie radzi? Pozdrawiam.

mnie się wydaje, że modlitwa nie może odbywać kosztem obowiązków stanu, czyli w tym wypadku rodziny i domu. Trzeba to pogodzić i tak układać dzień, aby i pójść do pracy ,później się np. pomodlić a w ramach urlopu pójść na pielgrzymkę. Znam osoby ,które są we wspólnotach i mają rodziny, dzieci i niczego nie zaniedbują. Spróbuj mu to może wytłumaczyć czy coś. Bóg nie chce "jałowych" modlitw kosztem rodziny itp. Musimy żyć dla Boga ale i dla ludzi ( bo On jest w nich i często przemawia poprzez nich)
A co do szafarzy to nie uznaje faktu, że podają Ciało Chrystusa, bo to może czynić tylko ksiądz. On ma konsekrowane ręce i tylko jemu wolno to robić.

Komunia Święta, niezależnie od tego czy udziela jej papież, ksiądz, biskup czy szafarz, jest tak samo ważna! Nie traktując jej tak, wątpi się w obecność Chrystusa pod jej postacią.
Chciałabym też dodać, że wierni mogą przyjmować Komunię na rękę (po przyjęciu Sakramentu Bierzmowania, jeśli dobrze pamiętam, ale ksiądz rozdając Ciało Pana Jezusa nie robi weryfikacji czy ktoś ma ten Sakrament czy nie, to bardziej zalecenie ze względu na to, żeby dzieci tego nie robiły).

Ksiądz wypełnia swoje obowiązki, a szafarze mu jedynie pomagają. Ludzie często narzekają, że się osób świeckich nie dopuszcza do takich spraw, a jak już się dopuszcza nawet w niewielkim stopniu, to też jest problem...

Problem tkwi w tym, że  nie nikt  nie zwraca uwagi na to, że nie chcę aby mój maż był szafarzem.  Ani mój mąż, który  od trzech lat nie słucha co do niego mówię, ani proboszcz w parafii, ani biskup ... Są  kobiety, które akceptują wybór męża i może nawet są dumne z funkcji jaką pełni. Ja niestety nie potrafię. Wpływa to negatywnie na moje małżeństwo. Czy wobec tego dalej nie widzisz problemu???

Ja widzę problem. Mam podobny. Mój mąż został niedawno szafarzem. Toleruję to (bo stało się), ale nie akceptuję. Zamierzam napisać do biskupa. Chciałabym z pomocą tego forum i tego wątku zebrać głosy i argumenty kobiet jak steffi i ja - niezadowolonych żon szafarzy. Jestem zdesperowana i zdecydowana dopominać się o uwagę.
Jesteśmy tylko trzy? Myślę, że jest nas więcej.

Może powinnaś się cieszyć, że póki co nie reagują?
Ma ta Twoja chłopina jeszcze jakieś inne zainteresowania, które może realizować bez Twojej kontroli?

Mów mi Filip

Problemem jest brak problemu-a tego żadna kobieta nie dźwignie

Nie zabronię. Nie mam takiej władzy. I nie o to mi chodzi, żeby ją mieć. Chodzi o POROZUMIENIE. Nie przychylać się do decyzji męża a zabraniać to różnica, prawda? Nie zamierzam pisać do biskupa w swojej sprawie, dochodzić tego, żeby wycofał misję męża dlatego, że się na nią nie zgodziłam i nie zgadzam. Zamierzam napisać o ZJAWISKU. O tym, że powinno się uzyskać zgodę żony (jak sam Kościół to formułuje "dla utrzymania jedności w małżeństwie"), a się jej nie uzyskuje. Nie zawsze. W naszym przypadku nikt z duchownych mnie o taką zgodę nie pytał: ani proboszcz, ani biskup.
Prawie codziennie rozmawiam z mężem na temat jego szafarzowania. Wspieram go (na tym polega moja tolerancja), kupując nowe białe koszule, czyszcząc buty etc. Nie potrafię jednak wspierać tak, jak tego ode mnie oczekuje społeczeństwo: "stojąc u jego boku" tj. będąc na mszy, kiedy on na niej służy czy uczestnicząc w spotkaniu przy kawie na probostwie, na które zaproszono szafarzy i ich żony. Nie chcę być szafarzową. I nie chcę być nakłaniana przez inne żony szafarzy, by być w ich towarzystwie. Nie czuję dumy z tej funkcji męża, choć większość takich żon zapewne ją czuje. Jestem zła, bo się sprzeciwiam? Muszę czuć to samo co inni?
Mam przyjąć w domu (tak mi poradzono i prawie się na to pod naciskiem zgodziłam) naszego proboszcza, żeby on mógł mi wyperswadować (sięgając po argumenty z Pisma Świętego) moje obiekcje. Nim nastąpi ta rozmowa, chcę poznać zapatrywania forumowiczów. Proszę o konstruktywne opinie.

Filipie, komu odpowiadasz: mnie (inie) czy stefi, którą cytujesz? Pozwól, że ja Ci odpowiem. Cieszyć się, że mężczyźni nie reagują, kiedy kobieta woła (tak wołała stefi), że: 1) nie chodzi już do kościoła i nie umie się modlić (a pewnie jej tego brakuje); 2) nie umie się zbliżyć do męża ( a tego też pewnie jej brakuje). Cieszyć się, że nie reagują póki co? Póki się taka czy inna stefi nie rozpadnie psychicznie? Póki nie zauważy się, że jest za późno? A może już reagować? Instrumentalnie: wysłać ją do egzorcysty (pierwszy problem załatwiony) albo/i do seksuologa (drugi załatwiony). Czy tak to ma się odbywać?

Moja chłopina ma swoje zainteresowania. Niektóre podzielam, bo ... mąż chce je robić ze mną: razem żeglujemy, nurkujemy, budujemy, uprawiamy ogród ...
A kontrola, o której piszesz, to przesada. Dogadywanie się, uzgadnianie - to właściwe słowo.

Dla mnie to jakiś kosmos.Hipotetycznie: jakby moja Gwiazda zapragnęła śpiewać, albo coś czytać w czasie mszy, to bym wzruszył ramionami i zapewne na tym temat by się skończył.
No chyba, że to szafarzowanie łączy się z jakimiś częstymi i długotrwałymi sabatami to wtedy rozumiem- że odbywa się to kosztem rodziny.No bo jeśli - jak mniemam- ogranicza się do tego, że facet w dziwnym przebraniu rozdaje komunię w czasie mszy, to naprawdę nie sposób pojąć w czym problem.

Gdyby się mój mąż do klubu zapisał, kupiłabym trąbkę i kibicowałabym mu.
Jaka tu kobieca filozofia? I jaka głębsza? Chodzi o małżeństwo. MAŁŻEŃSTWO. Nie o KAPŁAŃSTWO. Stefi, zwróćcie uwagę, pisze o tym, że jej mąż jest jak ksiądz. Tak ona to czuje. A nie wyszła za księdza. Co robi mąż? Olewa uczucia żony. Co zrobi ona? Zwierza się nam. Po latach jest tak samo. Żal mi stefi. Zal mi siebie. Ale z użalania się nic dobrego nie powstanie. Trzeba coś z tym fantem zrobić. A do tego potrzebuję Was, forumowicze. Pomóżcie to zjawisko zrozumieć i, jeśli jest złe, jeśli jest choćby nieprawidłowe, naprostować.

Filip pisał:" Mów mi Filip". Jak się do Ciebie zwracać? Hebrajskim imieniem Michael?

Mylisz, Hanno, mnie i stefi. To stefi od 3 lat ma męża szafarza. Mój jest nim zaledwie od miesiąca. Od razu biorę byka za rogi, dlatego wyskoczyłam z tym biskupem. A co? Mam siedzieć i użalać się przed babami? Cenię bardzo (uważajcie, faceci!) męski punkt widzenia. I chłodne podejście do sprawy. Budujące.

Wow, wreszcie jakiś konkret!
Ale nie uważasz, że szafarzowanie to skutek a nie źródło problemu..?
Jak mu zabronisz, to myślisz, że chłopak od razu zacznie spędzać czas w rodziną?Możesz być pewna, że znajdzie sobie inny(równie czasochłonny) sposób wielbienia Pana.
Ochajtałaś się ze świętym, to bądź męczennicą.

On go i tak spędza. I chce spędzać. A mnie wszędzie ze sobą ciągnie, co zresztą lubię. Lubimy pracować ręka w rękę i razem odpoczywać. Poza tym każde z nas ma czas i szanse na swoje widzimisię. I nie mów o zabranianiu. Nie ma żadnego zabraniania. Ile razy to powtarzać? Po prostu nie ma akceptacji.
Rozróżnij: jest TOLERANCJA a nie ma mojej AKCEPTACJI.

Śledze ten watek i przyznam. Nie wiem o co tu biega? Raz inaina mówi jedno, póxniej temu zaprzecza.
Do głowy przychodzi powód - ogromna niechęc do religii, ale to chyba nie to.

Mów mi Filip

Inaina

myślę o czymś jeszcze. Wprawdzie nie za bardzo rozumiem Twojego zmartwienia, ale .... czy gdyby mąż miał ochotę na jakieś aktywności w których Ty nie byłabyś obecna (np. uczęszczanie do kipiącej testosteronem obskurnej siłowni z jedną łazienką i przebieralnią), to czy musiałby to konsultować z Tobą. Czy w naturze mężczyzny nie jest też to, że co do niektórych spraw chce mieć swoje zdanie i żeby ono było przez kobietę respektowane, nawet jeżeli ona się z nim nie za bardzo zgadza? A przecież mąż jest dobry, dbający i zaangażowany ....?

Myślę sobie o moim facecie, który pewnie by się wściekł (teoretycznie, bo akurat jest ateistą), gdybym napisała do biskupa w sprawie procedur przyjęcia szafarzy i konieczności uzyskania akceptacji żony ... trochę jakbym mu jako żona pakowała nóż w plecy kwestionując publicznie jego wybory (a może nawet sugerując, że niedobry mąż ze mną ich nie skonsultował). Myślę, że mógłby być też w niezręcznej sytuacji, że jego ukochana kobieta inicjuje taką "akcję" poprawiania procedur szafarskich .... Zapewne biskup tego nie przeczyta bo..... co tu dużo kryć, nie zajmuje się takimi drobiazgami. Kancelaria być może przekaże pismo do opiekuna szafarzy (wiem że w Poznaniu ksiądz jest oddelegowany do tej funkcji), a ten jest blisko szafarzy, więc może skontaktuje się z Twoim mężem z zapytaniem - o co chodzi Pana żonie .... tak trochę czuję pod skórą, że taka akcja, może doprowadzić do zgrzytu między Tobą a mężem ....

Jakby mąż przez obowiązki szafarza zaniedbywał obowiązki domowe ... to rozumiem, że powinnaś walczyć o swoje nawet mocnymi środkami. Ale jak jesteś zadowolona z męża, to pozwól mu na jego "hobby" .... kochanki sobie tam raczej nie znajdzie

Jeszcze jedno dodam. Mój brat lat 28 jest lektorem, ministrantem został jak był jeszcze w zerówce. Mi by się nie chciało, on już stary chłop jest, ale .... chyba po prostu lubi być przy ołtarzu. Nie rozumiem dlaczego, ale jak tylko ksiądz na niego skinie na zasadzie "Panie Adamie, może Pan przeczyta czytanie" - mój brat biegnie do zakrystii ochoczo, pakuje się w albę lektorską i czyta a czasem nawet służy do mszy. Może jeżeli Twój mąż był ministrantem, to lubi te klimaty.

Te procedury są. Trzeba je tylko przestrzegać. Albo ... wykreślić, a nie mydlić kobietom oczy, że mają tu coś do powiedzenia.

Źródło. Tak uważam.

Dla mnie to Co wy piszecie jest o tyle dziwne, że na tą chwilę z informacji które podałyście dla mnie wasze "lęki" są irracjonalne.- Dalej nie ma sedna.

Kobieto- KONKRETNIE umiesz powiedzieć co sprawia, że te uczucia się w tobie takie rodzą?

Podam Ci przykład- Jak mąż pracuje jako ochroniarz w barze ze striptizem to niejednej żonie (o ile na taką męża robotę przystanie) się krew gotuje. I bynajmniej nie dla tego, że on pracuje w lokalu o nazwie "bar ze striptizem", tylko dlatego, że tam też pracują gołe dziewczyny, a ich praca jak wiadomo przybiera tam różne postacie- tu jest konkret, powód który żonie się nie podoba i o to cała sprawa idzie. Bo nie powiesz mi chyba, że jakby czyjś mąż pracował w lokalu "bar ze striptizem" w którym są gołe ściany i nic więcej a on tam te ściany maluje, to te kobiety by miały o to pretensje.
Więc jeśli jesteś w stanie podać racjonalny powód, co Ci się nie podoba w tym męża szafarzowaniu to będę wdzięczny.

Piszesz, że Kościół "zaniedbał" jedność małżeńską- tutaj,(podkreślam- z tego co zdążyłaś jak dotąd napisać) to Twoje stwierdzenie jest naprawdę dziwne bo do niczego się nie odnosi.

Napisałem lęki w cudzysłowie.
Irracjonalne- tak jak wspomniałem w powyższym poście- jak dotąd nie napisałyście z czego te Wasze odczucia miałyby konkretnie wynikać.

No i dalej nie ma konkretów (które nota bene chyba nie tylko ja chciałbym znać) a jedynie przekomarzanie się.

Dajcie mi czas. Rozmawiam z mężem. Teraz. Konkrety będą. OK?

A on jeszcze normalnie mówi czy już z taką księżowską manierą?

Rozmawiałam wczoraj z mężem o szafarstwie i naszym oddaleniu. Ustaliliśmy, co robić, żeby się bardziej nie oddalać. Co zachowamy, a co zmienimy.
Zachowamy codzienną wspólną modlitwę wieczorną. Zachowamy nasze zbliżenia (bez praktykowania nie będzie sprawdzenia, czy jest poprawa). Zachowamy moje starania o to, żeby mąż miał przyszykowany odpowiedni ubiór (białe koszule, ciemne buty i skarpetki), ale wyłączymy z tego moje dbanie o alby. Tak jak kiedyś nie chciałam prać i prasować kitli przynoszonych z pracy męża, tak teraz nie mam ochoty robić to z albami. Zmienimy miejsce wieszania alb. Nie radzę sobie z ich widokiem w naszym domu, a tym bardziej w naszej sypialni (na zewnętrznej ścianie szafy, bo są długie). Alba działa na mnie jak męskie kalesony - odpychająco. Zmienimy podejście do naszych praktyk religijnych: ja nie będę mężowi wędzić nosem, że służy na dwóch mszach; on mi nie będzie wędzić nosem, jeśli nie pójdę na żadną. Zmienimy rozmowy o tym, co było na mszy, co mąż tam przeżył: on nie będzie mnie tym epatował, ja wysłucham go, jeśli o tym wspomni albo sama go zagadnę. Zmienimy sposób kontaktowania się z innymi szafarzami, żebym nie musiała być pośrednikiem w przekazywaniu wiadomości. Zachowamy moją pomoc mężowi w prowadzeniu dokumentacji innej wspólnoty kościelnej, jakiej przewodniczy (sprawozdania, raporty).

Niektóre pomysły jeszcze nie są ustaleniami, są propozycjami. Do rozmowy będziemy wracać.