Okropna matka.... - Netkobiety.pl

Oczywiście, że się wtrącać. Ktoś musi nią potrząsnąć, przecież ona robi krzywdę własnym dzieciom.

u mnie w domu też tak było, była nas trójka .Siostra 2 lata młodsza i brat o 7 lat młodszy. Nasza matka też wiecznie na nas krzyczała, wyzywała , bluzgała na nas , nigdy nic normalnie nie potrafiła powiedzieć. Wiecznie pretensje o wszystko. Pamiętam jak rozmawialismy nie raz z rodzenswem miedzy sobą na ten temat, dziwilismy sie jak mama może nas tak wyzywac od skur....., debili, pojebów itd, przeciez jestesmy jej dziecmi. Pamiętam jak obiecałyśmy sobie z siostrą, że gdy my bedziemy miały dzieci, nie będziemy takie jak nasza mama. Dziś jesteśmy juz dorosli i kazdy z nas jest jednym słowem mówiąc nerwósem. Ja nie mam dzieci, ale siostra ma i robi dokłądnie to samo co matka , wyzywa i przy tym drze sie jak tylko może. Wtedy mówie do niej :Pamietasz jak sobie obiecałysmy ze my takie nie bedziemy? a ona :Tak, ale oni doprowadzają mnie do szału, że nie panuję nad sobą. Kiedy zwracam jej uwagę że nie powinna w ten sposób sie do nich odzywac, to mówi ,że ja nie mam dzieci i zobaczymy jak bede miała swoje. Tylko że ja wiem że ja taka nie będę. Myśle , że gdzy zwrócisz jej uwagę odpowie ci to samo , co mi moja siostra, albo zastanowi sie przez chwilę, ale napewno tego nie zmieni, bo to jest już w człowieku.

Myślałam o tym i żeby porozmawiać i żeby zebrać dowody,dodaliście mi odwagi do podjęcia działania.Dziękuje.

Tu chodzi o pomoc DZIECIOM, nie matce. Matka chyba jest osobą dorosłą i zdaje sobie sprawę, że dzieci się z powietrza nie biorą i same się nie wychowają.

Tu mamy poszkodowane DZIECI, nie matkę.

No nie wiem, czy spychanie odpowiedzialności na inne osoby z dalszego otoczenia to jest dobry sposób.
I nie wierzę, że kobieta, która wulgarnie zwraca się do dzieci na co dzień, nagle zmieni swoje zachowanie, bo sobie przez osiem godzin odpocznie.

Tu nie chodzi o jej odpoczynek,czy relaks ona jest taka dla dzieci na co dzień,dla kogoś obcego jest miła.....a dla swoich dzieci nigdy.Mnie nie chodzi o jakieś sądy rodzinne itp. jestem daleko od tego,chcę pomóc jej się zmienić,a z Mops-u to ona sobie świetnie żyje chodzi o to,że np:na swoje zachcianki ma,a dla dzieci to już nie.Tu przytoczę przykład,który przychodzi mi jako pierwszy na myśl: Mamo daj na loda-mówi dziecko 7-letnie,odpowiedż:wypierdala...a co to ja mam bank?Dzieciaki ma fajne, każde inne im nie wiele do szczęścia potrzeba.Czy to normalne,że gdy do  nich przychodzę dwie średnie dziewczynki i chłopiec 8-letni nie odchodzą ode mnie na krok,a mama do nich mówi tak,,Wypierdala..do swojego pokoju,ale już.Ja ją uspokajam mówię zostaw ich,nie odzywaj się do dzieci w ten sposób tak nie można....Takich przykładów mogłabym pisać i pisać

Dżastina40
Zdajesz sobie sprawę z tego, że jeśli się wtrącisz, to będziesz wtedy najgorsza i możesz stracić koleżankę?
Sprawy tego typu, to bardzo delikatne kwestie i bardzo trudne do rozwiązania.
Zdrowie psychiczne tych dzieci, jest ważne, ale możesz drobnymi kroczkami, zacząć uzmysławiać koleżance, że wyrządza swoim dzieciom krzywdę.
Może karz postawić się jej na ich miejscu? Jak ona by się czuła, będąc tak traktowana, przez swoją matkę?
A może ona właśnie tak była też poniewierana w dzieciństwie i teraz przenosi zachowania swojej matki na swoje dzieci?
Być może, Twojej koleżance potrzebna jest porządna terapia u psychoterapeuty.

Nie oceniaj kogoś, zanim jego naprawdę nie poznasz i nie zrozumiesz powodów danego zachowania.
Ta, jak to piszesz patologia, skądś się musiała wziąć.

Tak to już bywa, że punkt widzenia, zależy od punktu siedzenia.
Ciebie może nie obchodzić powód zachowania tej kobiety, ale kogoś innego może to interesować.
W pomocy rodzinie nie chodzi o to żeby ją rozwalić,  ale znaleźć problem i jego rozwiązać.
Zrozumienie czyjegoś zachowania i możliwość postawienia się na miejscu danej osoby, to jest sztuka i wyzwanie.
W obecnych czasach, wielu z nas nastawia się tylko na krytykę i brutalny osąd, na zrozumienie nie ma już miejsca.

Po części obie macie racje.

Tylko zwróccie uwagę jeszcze na to, że dla dziecka 8 czy nawet jeszcze parę lat starszego, ta matka jest całym światem.
I mimo, że ona je zle traktuje to one wraz ją kochają i staną za nią.
Nawet gdy ona bije te dzieci, to wraz one będą z nią silnie związane emocjonalnie.
Owszem za kilka lat, albo nawet o wiele dłużej te dzieci dopiero zrozumieją, że ta matka tak naprawdę robiła im krzywdę.
Chociaż wcale to nie znaczy, że zrozumieją, bo równie dobrze mogą w przyszłości identycznie traktowac swoje dzieci.

I owszem uważam, że trzeba pomóc obydwu stronom.
Chociaż ciężko będzie uzmysłowic matce, jak bardzo krzywdzi swoje dzieci.
To jest ciężki temat, ale warto podjąc jakieś kroki dla dobra tej rodziny.
Bo teraz jak dzieci są jeszcze małe, to tragedią dla nich byłoby rozłączenie ich z tą matką, mimo wszystko.

Można pamiętac krzywdy wyrządzone w przeszłości przez rodziców, ale w dzieciństwie trochę inaczej wszystko się znosiło.
Owszem z bólem, ale trochę innym.
Czasem trzeba było się przyzwyczaic, że tak po prostu jest. Bo nie było wyjścia.
Dziecko nie ma za wiele możliwości jako sama jednostka.
Gorzej już wszystko przeżywa się będąc dorosłym, bo inaczej się już myśli, wtedy dopiero jest ból.
Świat wali się całkiem, gdy wracają wspomnienia.
Ale w końcu da się i to pokonac.

Przeczytałem wątek.
Przychylę sie do stanowiska, że najlepszym rozwiązaniem byłoby zwrócenie się do odpowiednieg dzielnicowego dla tej miejscowości.
Groźba utraty praw do dzieci jest zwykle najbardziej motywującym bodźcem do zmiany zachowań wobec nich.
I szczególną rolę w przypomnieniu, kim winna być matka dla własnych dzieci, ma ich ojciec (ojcowie?), owe "ciepłe kluchy".
I od rozmowy z nim,  należałoby tę sprawę wyciągać na światło.dzienne.
Bo uzyskane informacje pomogą w konstruktywnej rozmowie z tą kobietą.
Autorka może wystąpić w tej sprawie jako anonimowa obywatelka, zgłaszająca nie mieszczące się w normach - ani społecznych, a i  prawdopodobnie, także prawnych  zachowania matki.
Przy okazji wyjdą na wierzch inne, mające znaczenie dla tej rodziny okoliczności, które mogą pomóc wyjaśnić, co -  tak naprawdę, jest z tą rodziną nie tak, jak być powinno.

W internecie się pisze, nie krzyczy. Krzyczeć można w realu. To chyba logiczne.

Każda z was na miejscu tej kobiety, byłaby taką samą rozdartą i znerwicowaną matką.
Ona nie chce krzywdzić własnych dzieci, tylko jest przemęczona, wykończona.
Odciąż ją - zabierz dzieci na kilka godzin - (jak proponowała Złata - jedyna rozsądna osoba na tym forum) zobaczysz, jak Twoja znajoma odżyje, a to bezpośrednio przełoży się na stosunek do dzieci.